 |
|
|
| |
| Gruwelijk dwaas ben ik. Kom maar niet dichter, heb geen vertrouwen in mij. Dit is het verhaal van mijn leven. Dit is het verhaal van mijn dwaasheden. |
|
| 01-01-2008 |
 Geveinsde vrolijkheid |
Moe van de geveinsde vrolijkheid. Een nieuw jaar voor me, onbeschreven. En terwijl iedereen plannen maakt hoe dit jaar aan te pakken, heb ik schrik. Het is half vijf in de ochtend, één januari, en 2008 is een paar uurtjes uit de startblokken.
Een uurtje of wat ben ik thuis. De kinderen stilletjes hun bedje ingedragen, zonder ze wakker te maken. Ik heb nog een tijdje op hun kamer gezeten, muisstil in het donker, luisterend naar hun kleine adempjes, zoekend naar rust. Ik merkte even later al snel dat ook tweeduizend en acht me geen goede nachtrust bezorgen zal, en sloop stilletjes naar beneden. Mijn man moest werken vandaag, nachtshift. Hij is vertrokken om negen uur op oudejaarsavond met het typische cliché waar zoveel mensen helaas dezer dagen gebruik van maken, in een poging hun soortgenoten te overtuigen dat ze over humor beschikken : "tot volgend jaar". Hij belde me kort na middernacht vanop z'n werk. Binnen zo'n tweetal uren zit zijn shift erop. Dat geeft me nog even de kans op adem te komen. Ik zoek bevestiging en herkenning in mijn muziek, hopend dat ze soelaas brengt.
Wat een geluk dat mediabestanden niet onderhevig zijn aan veelvuldig gebruik. De wondermooie Nick Cave versie van "Suzanne" zou anders ondertussen grijsgedraaid zijn.
Een héél frivool en luchtig turkoois retro-kleedje, mijn haar opgestoken bij de kapper. In een poging mijn donkere gemoedstoestand te verbergen had ik er voor gezorgd dat ik er wel heel goed uitzag. Een poging ervoor te zorgen dat iedereen me op een goede manier herinnert, misschien. De schone schijn. Complimenten bleven ook niet uit, maar wat ben je er mee wanneer alles op helse manier vloekt met je innerlijke leefwereld ? Ik zag eruit alsof de wereld aan mijn voeten lag, maar het voelde net andersom. Gelukkig hield mijn muurtje stand, te meer omdat ik mezelf uit elke benarde situatie wist te praten.
Mijn meisjes. Twee engeltjes. Voortreffelijk als altijd. Hoe snel ze groot worden, alleen al aan de nieuwjaarsbrieven merkte ik het verschil. Het is leuk anderen over hen bezig te horen. Dat ze altijd rustig zijn, niet zoals de andere kinderen liggen te jengelen over de boontjes die ze niet lusten of de worteltjes die anders smaken dan thuis. Beleefd, lief, noem maar op. Het zijn net twee popjes, hoor ik dan. En dan weet ik héél even weer waarom ik dit alles doe, en dat ik, terwijl ik overal waar ik kom katastrofen veroorzaak, als moeder mezelf best als geslaagd kan beschouwen. Meer nog, geslaagd met onderscheiding.
Mijn carrière, of hoe ik ook daar een zootje van gemaakt heb. Nog zo'n onderwerp dat in de late uurtjes aangesneden werd. Mijn ene schoonbroer, personeelsdirecteur bij een groot modebedrijf, zei nogal cru dat als hij mijn cv op zijn bureau zou krijgen, hij dit meteen zou klasseren bij "niet te contacteren". En tegelijk erkende hij dat de schoonmaakbusiness niks voor mij is. Hij heeft natuurlijk meer dan gelijk. Ik ben er nog steeds niet uit of het nog de moeite loont om op zoek te gaan naar een andere job.
Hoelang zal de tweestrijd in 2008 zich verderzetten ? Ik weet werkelijk niet meer van welk hout pijlen te maken. Ik zet me mijn doel voor ogen en zodra ik dat doe denk ik aan het volgende dat ik op die manier verpesten zal. Kort na nieuwjaar, was de bedoeling. Maar neem ik eerst dan niet dat concert mee eind januari waar ik al lange tijd naar uitkijk, en waarvan de kaartjes al wekenlang klaarliggen ? Ok, eind januari dan maar. Ach, begin februari is de oudste jarig. Ik kan haar dit dan toch niet aandoen ? Half februari ? Goed. Maar wie gaat er zich dan bekommeren om de communie van haar ? En zo zeil ik verder en verder weg in het aanstaande jaar, ontzettend tegen mijn zin, maar plichtsbewust als altijd.
01-01-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 02-01-2008 |
| Kleine ergernissen |
|
Met enig argwaan durf ik te kunnen stellen dat het dieptepunt van mijn dip voorbij is. Ik ben er nog lang niet, laat dat duidelijk zijn. De klim naar betere tijden is nog niet eens begonnen. Ik bevind me momenteel in het oog van de storm, en het is windstil in mijn hoofd, maar ik ben me er wel enorm bewust van dat ik nog een hele weg af te leggen hebben, want rondom me raast alles als bezeten. Een korte periode van stilte, die van de ene op de andere seconde kan omslaan.
De reden dat ik dit durf te beweren is mijn doodslust. Die is nog steeds heel erg aanwezig, maar ik heb enige rede terug gevonden. Terwijl ik een aantal dagen geleden ervan overtuigd was dat ook mijn kinderen veel beter af zouden zijn zonder me, besef ik nu heel duidelijk dat ik een zware hypotheek op hun leven zou leggen moest ik ermee doorgaan. Ze zouden het me op termijn nooit kunnen vergeven. De pijnlijke waarheid, want ik verlang nog steeds enorm om alles achter me te laten. Weg van alle innerlijke pijn. Maar mijn verantwoordelijk jegens die twee kleine wondertjes is nu eenmaal te groot. Wat kan iemand me wensen voor het nieuwe jaar ? Een verschrikkelijk ongeval waar ik niet levend uit kom, misschien.
Om de periode van kalmte nog even te bewaren, zodat ik iets langer kan recupereren alvorens er weer tegenaan te gaan, ben ik heel erg behoedzaam. Ik ga ergernissen uit de weg. Niet erg makkelijk, dat staat buiten kijf. Want mensen zijn nu eenmaal niet goed van nature uit. Je merkt het overal waar je komt. De ieder-voor-zich-mentaliteit viert hoogdagen.
Tijdens de lunchpauze op mn werk werd alweer een typische onderwerp aangesneden, het weer. Iemand vernoemde dat met de opwarming van de aarde wij binnen een aantal jaren hetzelfde klimaat zullen kennen als dat van in Zuid-Frankrijk. En meteen krijg je reacties van hoe sneller, hoe liever. Op zulke momenten moet ik ontzettend hard op mn tanden bijten. Alsof de opwarming van de aarde iets goeds is. Op zon momenten blijkt dat mensen enkel op korte termijn denken. Geef ze nu maar ontzettend goed weer, wat er later met onze wereld gebeurt, nou ja, dat doet er niet echt toe, want dan zijn ze er toch niet meer. En onze kinderen en kleinkinderen dan ?
Mijn bazin, die als nieuwjaarsgeschenk me doodleuk komt vertellen dat ik vanaf nu mijn agenda wekelijks moet achterlaten, zodat ze te allen tijde weet waar ik me bevind. En dat komt van iemand die al twintig jaar of langer in de schoonmaaksector werkt. Je zou toch enigszins denken dat zon mensen ondertussen dan toch al weten dat dit onmogelijk is. Je bent onderweg naar de ene werf, krijgt telefoon van een andere werf dat er een probleem is, en noodzakelijkerwijs gooi je je hele agenda om. Planning is nauwelijks een optie. En hoe omvat je zoiets op een papieren kalender ? Ga ik trouwens dan nog quasi dagelijks mijn uurtje lunchpauze kunnen doorbrengen op m'n plekje ?
Ergernissen, je houdt het niet voor mogelijk.
Mensen in wachtrijen aan kassa's die ongeduldig staan te zuchten, luid genoeg, zodat de kassierster het duidelijk hoort. Degene die zich met één artikel naar de kassa begeeft en waar zich nog snel iemand anders voor schiet met een overvolle kar. De mama met de kleuter die dringend moet plassen, hetgeen wordt geweigerd door de winkelbediende want "de toiletten zijn enkel voor personeel." De man in de BMW, die in de file gaat bumperplakken opdat er toch zeker niemand zich zou kunnen tussenwurmen.
Ik ben helemaal geen moraalridder, maar ik erger me rot aan zulke dingen. Vroeger durfde ik weleens te reageren op zulke dingen, maar dat heb ik wijselijk afgeleerd. Ik had nogal de neiging het te ver door te trekken.
Ooit was ik eens die mama met de kleuter, net uit de pampers, en in hoge nood, en kreeg ik een enorm bot antwoord van een Kruidvat bediende. Ook na enige vraag tot begrip gezien de jonge leeftijd van mijn dochtertje toen, kreeg ik nog steeds een bot antwoord, op het randje van de onbeleefdheid. En mijn missie was er... "Hier hoort u nog van, dit laat ik hier niet bij.", zei ik nog toen ik de winkel uitging. Misschien had ik op dat ogenblik wel niks verder gedaan. Maar ze antwoordde al lachend "Dat zal wel", en ik was vertrokken. Ik nam contact op met testaankoop, pluisde de hele wetgeving na en vroeg het klantenbeleid op bij de hoofdzetel van Kruidvat. Wat bleek ? Vanaf een bepaald aantal vierkante meters oppervlakte moet een winkel verplicht een toilet voor cliënteel voorzien. En in het klantenbeleid stond inderdaad dat toegang tot het toilet geweigerd mocht worden, met uitzondering bij zwangere vrouwen, oudere mensen en kinderen. Ik kreeg testaankoop zover om de oppervlakte van de winkel voor me op te komen meten, omdat ik juridisch gezien daar geen toelating voor had. Een gigantische klachtenbrief vertrok richting hoofdzetel Kruidvat in Nederland, en nog geen week later kreeg ik een brief terug waarin Kruidvat zich verontschuldigde voor het voorval. Ik kreeg tevens bij wijze van schadevergoeding een aanzienlijk bedrag aan geschenkbonnen, hetgeen ik niet gevraagd had, want dit was voor mij louter principeel. Tot slot diende de bediende van de betreffende Kruidvat zich bij m'n volgende bezoek openlijk te excuseren, wat ook gebeurde. Helaas vernam ik een aantal weken later dat ze ontslagen was, en kon ik me niet van de indruk afdoen dat dit deels mijn schuld was.
Eén voorbeeld van hoe idioot ver ik gaan kan. De andere hou ik voorlopig nog even voor mezelf.
Of hoe kleine ergernissen gigantische proporties kunnen aannemen bij me, zeker als ik me erop begin te fixeren.
Vandaar mijn vermijdingsdrang, vermoed ik. De radartjes in mijn hoofd liggen net even stil, laat dat alsjeblief zo even blijven. Er zit vast nog héél wat stormachtig weer aan te komen.
02-01-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 18-01-2008 |
| Bezorgd |
Mijn familie begint stilletjes aan door te krijgen dat er me iets parten speelt, dat het de verkeerde kant met me uit gaat. Mijn man moest werken vanavond, en mijn moeder had de kinderen voor me van school afgehaald. Ze belde dat ik geen eten moest voorzien. Toen ik bij m'n ouders aankwam, merkte ik dat ze zich weer uit de naad had gewerkt voor me. Een rosbiefje zo zacht als boter, zelfgemaakte kroketjes en verschillende groenten. Vroeger zou ik me meermaals laten bedienen hebben, maar nu had ik moeite om van alles een klein stukje binen te spelen. Mijn oudste zus bleef ook eten en even later, in de keuken, kreeg ik de vraag waarom ik zo gespannen rondloop de laatste periode. Mijn zus merkte dat ik alweer wat vermagerd was, en vroeg of ik nog wel voldoende eet en rust. Mijn mama zag m'n pijn toen ze haar hand op m'n schouder legde. Mijn spieren zijn alweer volledig verkrampt. "Jij moet dringend naar een osteopaat, die spieren, dat is niet normaal."
Ik antwoordde zo ontwijkend mogelijk op alles. Een combinatie van wat problemen thuis en werkdruk, loog ik, het komt wel weer goed. Het was duidelijk dat mijn moeder er niet in trapte, want terwijl mijn man zich naar de buitenwereld opstelt als de ideale man, liefhebbend en attent, is hij in haar aanwezigheid al een paar keer zwaar door de mand gevallen. Nou ja, een moeder dient nu eenmaal bezorgd te zijn over haar kroost.
"Je praat nauwelijks nog met me", zei ze, "terwijl je me vroeger alles vertelde." Ze vroeg me of ik tegen mijn dokter ook wel volledig eerlijk ben, en meteen besefte ik dat ik ook daar me beter voor doe dan dat ik werkelijk ben.
En toch ben ik van plan dit in m'n eentje te doen. Ik kan niet eeuwig blijven terugvallen op anderen. Ik bezorg mensen hartzeer.
18-01-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 20-01-2008 |
| Dwalen |
Het is zondagochtend, half acht. Iets meer dan een uur nu dwaal ik rond, uitgeput. Ik vond deze nacht geen slaap. Om half drie brak een angstaanval van jewelste door, en die al een hele avond manifest aanwezig was maar waarvan ik kon verhinderen dat het doorbrak. Rond vier uur was ik terug in staat m'n bed op te zoeken, en om half zeven werd ik gewekt door mijn man. Zijn nachtshift zat er op, en als hij dan thuiskomt sta ik op zodat hij kan slapen en ik hem niet meer zou wakker maken als ik zou opstaan. Ik probeerde nog de slaap terug te pakken te krijgen beneden, op de sofa, doch tevergeefs. Het piekeren verhinderde dat.
Met weerzin ontvang ik een gevoel van verlatenheid. Alsof ik elk dag een beetje sterf.
20-01-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 21-01-2008 |
| Droombeeld van "de ridder op het paard" |
|
Eén woord van zijn lippen kan wonderen doen. De blik in zijn ogen kan de kleur van mijn dag veranderen van zwart naar helderblauw. De dingen die hij is, en de dingen die hij niet is, ik wou dat ik ze allemaal was. Mysterieus en zo klaar als een klontje. De eb en de vloed. Wind en windstilte. De aarde en de lucht. Als het vriest in mijn hart ontdooit hij het en vult het met warmte. In zijn ogen breekt de zon door. Met hem in mijn hoofd, verveel ik me nooit. Hij is onweerstaanbaar. Hij is de lentezon op mijn huid en de zomerregen. Onvoorspelbaar. Hij zegt me gewoon wat hij vindt. Hij is de zon en de maan. Hij is het beste van allebei. Hij maakt me sterk. Hij weet mijn boosheid, verdriet of weerstand te weerleggen als ware het niets.
Zonder hem is er een leegte van alleen. Als ik hem dan oproep in gedachten, ben ik heel veel beetjes blij.
Ik sluit m'n ogen, heel even. Zou hij me vragen hoeveel ik van hem hou, wat antwoord ik dan, eerlijk ? Ik zou nog van hem houden als de appelbomen vergeten waren te bloeien. Ik zou nog van hem houden als rozen geen zoete geur meer hadden. Ik zou nog van hem houden als dichters niets meer hadden om over te rijmen.
Hij beoordeelt me niet, hij veroordeelt me niet. Om niet één beslissing die ik maak. Of om de beslissing die ik niet maken kan. Hij begrijpt me, meer dan eender wie.
Ik ben hem, hij is mij...
Maar dit is en blijft voor eeuwig een droombeeld, een utopie... En terwijl ik dit herlees besef ik meteen hoe melig ik bezig ben... Ik lijk wel een schlager aan het brouwen... 
21-01-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 22-01-2008 |
| De omgekeerde wereld |
Je hoort vaak mensen zeggen dat ze alleen zijn, maar niet eenzaam. Bij mij ligt dit enigszins anders : ik ben niet alleen, maar wel vaak eenzaam. Alsof ik er grotendeels alleen voor sta, zonder enige backup. Toch moet ik constateren dat ik de laatste tijd enkele mensen heb ontmoet waar ik me iets kwetsbaarder tegenover heb opgesteld, en waar ik nu enige steun bij vinden kan. Niet echt makkelijk, want vaak kom ik over als iemand die barst van zelfvertrouwen, een vrolijk persoon, zorgeloos, met beide voeten in het leven... Al hetgeen ik in feite niet ben, louter schone schijn, mijn muurtje. En vaak schrikken mensen zich dan rot als ze een stukje van de ware ik leren kennen. Maar meer en meer vind ik het lef naar sommigen toe een fractie van de echte K. bloot te geven.
Mijn twijfel omtrent mijn job heb ik enigszins verwerkt. Ik was bereid mijn job te willen opgeven omwille van mijn directe "baas", iemand waar ik het niet echt mee vinden kan, iemand die op een volledig andere manier te werk gaat, een manier waar ik me niet in vinden kan. Maar ik heb hier ondertussen flink over nagedacht, en ben tot de conclusie gekomen dat ik mijn job echt wel graag doe, en dat ik er misschien best wel goed in ben. Moet ik dan het risico nemen om van de klaveren naar de biezen te lopen omwille van één persoon ? Ik zit in een bedrijf met best wel wat mogelijkheden. Ook anderen delen blijkbaar mijn mening omtrent mijn manager, en dat geeft me een duwtje in de goede richting. Dus heb ik beslist er voor te zorgen dat ze niks over mijn werk zeggen kan, dat alles in de mate van het mogelijke zo goed mogelijk draait. Er komt vast wel iets uit de bus voor me.
Ik heb een klein beetje een maatje gevonden in de andere manager op onze afdeling, en zou maar wat graag onder zijn supervisie staan, maar ik vrees dat dit echter geen optie is. Hij is een biezonder intelligente man, die wijsheid en rust uitstraalt, en klaarblijkelijk ooit uit liefde voor een vrouw van alles naar niets is gegaan, en nu langzaam aan hersteld van de opgelopen schade. Een vorm van connectie was er zodra we over muziek begonnen te praten. Zijn muziekkennis, en -smaak zijn ontzettend boeiend. In het drukke bestaan binnen onze sector lijkt hij rust te brengen, en terwijl hij bergen werk moet verzetten op dagelijkse basis, vind hij toch steeds even tijd voor een praatje. Hij is de enige van m'n collega's die een fractie weet over mijn problemen thuis, en die me er toch niet op beoordeeld. Anderen zouden op zo'n moment maar wat graag beginnen schermen met het feit dat ik me nu vast minder concentreer op mijn job, terwijl het tegendeel net waar is. Ik gooi me als het ware in mijn werk, want zolang ik werk hoef ik niet thuis te zijn. En terwijl het merendeel van de mensen huiswaarts keren om te ontstressen, voel ik de stress pas opwellen s'avonds, onderweg naar huis. Ik leef als het ware in de omgekeerde wereld.
22-01-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 28-01-2008 |
| Arid... héél even zorgeloos |
|
(Je kent ze wel. Die typische onderbroeken die worden verkocht door quasi bejaarde koppels, meestal met een gebrek aan een deftig gebit, in marktkraampjes. Vleeskleurige joekels die je zo hoog optrekken kan dat ze meteen ook dienst zouden kunnen doen als bustehouder, en die meer stof vergen dan de doorsnee belgische vlag. Meestal zijn ze overvloedig gegarneerd door opzichtig geborduursel of kant geklosd door een bijziende brugse non van negentig. Doe je tienerdochter een dergelijk exemplaar cadeau, en gegarandeerd raakt ze niet zwanger zolang ze die onderbroek maar draagt; regelrechte afknappers zijn het. In ons dialectje worden zo'n gedrocht ook wel eens een "onderflok" genoemd.)
We waren pas vertrokken, mijn vriendin en ik, richting Ancienne Belgique, Brussel, gisteren.
-"Ik ben iets vergeten", zei ik.
-"Oei," antwoordde ze, "draai aan de volgende lichten terug, we zijn nog niet zo ver."
-"Nee, ik rij er niet voor terug, het zal voor de volgende keer zijn."
-"Wat ben je dan vergeten?"
-"Wel, op Stubru vroegen ze hem of hij het nog leuk vond als hij slipjes op het podium gegooid kreeg, iets wat vroeger al eens vaak durfde te gebeuren. Hij wist het wel te appreciëren, antwoordde hij al lachend. Dus had ik zo'n gigantische 'onderflok' gehaald op de markt, de grootste maat verkrijgbaar... ik wou er nog m'n gsm-nummer opzetten met een zwarte markeerstift, en dan dat ding het podium opgooien."
Ze keek me aan, zich afvragend of ik het meende. Tuurlijk meende ik het, behalve dan dat van mijn gsm-nummer. Even later proestten we het uit, en de sfeer voor de avond bleek gezet.
Het optreden was uitverkocht, en met wat geluk vonden we een toch een plekje vrij dicht bij het podium. Net niet groepie-dicht bij het podium, zal ik maar zeggen. Om half negen, een half uur later als aangekondigd kwam Arid het podium. Tja, parkeerplaats vinden in het centrum van Brussel is blijkbaar voor iedereen een moeilijke klus. Maar ze waren het wachten meer dan waard, want gedurende iets meer dan anderhalf uur namen ze ons mee op een heerlijk ritje van de nummers op hun nieuwe cd, perfect afgewisseld met oudere successen. Twee kippevelmomenten beleefde ik. Het stevige maar wondermooie "life", waarin een stukje "eternal life" van Jeff Buckley in verwerkt zat, dezelfde versie die me enkele maanden voordien op de Jeff Buckley Tribute in de Kaktus te Brugge reeds kippevel bezorgde; en het fragiele I don't know where I'm going. Toepasselijker kon niet: ook ik weet niet waar ik heen ga, had ik maar iemand waar ik tegen kon zeggen "breng me naar huis"...
Helemaal opgegaan in de menigte leek ik heel even zorgeloos. En dat terwijl ik normaal gezien me ontzettend ongemakkelijk kan voelen in zo'n drukte. Maar de sfeer was zo ontzettend fijn dat ik vaak even m'n ogen sloot en me alleen in de zaal waande.
Op de terugweg bespraken we onze thuissituaties even kort, maar al snel zochten we terug wat humor op, en maakten we een planning op van de optredens die we de komende maanden in geen geval willen missen. Op zeven maart keren we terug richting AB, dit keer voor The Cult. En als we kaarten kunnen bemachtigen gaan we zonder twijfel op één mei naar Vorst Nationaal, naar één van mijn favoriete, zo niet mijn meest favoriete (nog in leven zijnde) zanger... Nick Cave komt met zijn Bad Seeds naar België !!! En als ik de kans krijg, neem ik begin maart nog het Arid optreden mee in de Petrol in Antwerpen.
In een overmoedige bui denk ik : je leeft maar één keer.
28-01-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
