19-04-2008, 23:27 geschreven door K.

17-04-2008, 00:00 geschreven door K.

04-04-2008, 23:44 geschreven door K.

De eerste week van de Paasvakantie zit er bijna op, zo ook mijn weekje verlof.  Het weer heeft, misschien zoals bij zovelen, invloed op mijn gemoedstoestand.  Of is er weer meer aan de gang ?  Ik vrees er eerlijk gezegd een beetje voor.  Mijn gedachten zijn alweer niet meer te stoppen, ze stormen als het ware door me heen.  Ik ben weer genoodzaakt te vechten tegen de doodslust.  Ik lijk het maar niet te kunnen laten : sta ik voor een gesloten spoorweg, dan beeld ik me dat ik uit mijn wagen stap, dat ik rustig naar de treinbils toe loop, en zachtjes erop begin te wandelen, in de richting van de trein die komt aanrazen.  Terwijl de trein nadert, en waarschuwend begint te toeteren, strek ik mijn armen naast me uit, en richt ik mijn hoofd richting de grauwgrijze lucht boven me.
De afgelopen dagen had ik voldoende tijd om alles even op een rijtje te zetten, om eens flink na te denken over het leven dat ik leid.  Of kan ik het me permitteren te spreken over het leven dat ik lijd ?  In ieder geval lijk ik er wijzer uitgekomen te zijn.  Een aantal beslissingen zijn gevallen, belangrijke beslissingen.  
Momenteel leef ik enkel tussen de slechte momenten door.  Ik geniet van de korte tijden van "me goed voelen" die me gegund zijn.  Maar het is me duidelijk geworden dat de tijden tussenin steeds korter lijken te worden, me nauwelijks de kans gevend te recupereren en voldoende aan te sterken voor de volgende donkere episode in mijn leven.  Medicatie heb ik definitief opgegeven; als het niet zonder lukt, nou dan lukt het maar niet.  De muur die ik opgetrokken heb rondom me neemt buitengewone proporties aan.  Thuis, op kantoor, waar dan ook, kom ik over als zijnde zelfzeker, altijd vrolijk, altijd hard werkend, altijd klaar om bij te springen waar nodig.  De logische gevolgen van dat muurtje beginnen zich meer en meer te manifesteren : wanneer ik alleen ben voel ik me uitgeput, leeg, en trek ik me volledig terug in mijn eigen wereldje vol bluesy muziek en dagdromen.  Wanneer ik alleen ben, voel ik de ware ik, teruggetrokken, in stilte schreeuwend omdat ik de harde wereld niet lijk aan te kunnen, omdat ik niet begrepen lijk te worden en nog meer omdat ik zo erg aansluiting mis bij anderen.     
Ik weet niet meer waar ik heen ga.  Ik zie een licht, en tracht het te volgen, weg uit het donker.    Ondanks alle moeite van de wereld, zie ik dan het licht zachtjes uitdoven, en kan ik niet anders dan besluiten dat ik alweer verdwaald ben.  Ik weet écht niet meer waar ik heen ga. 
Mijn leven lijkt een storm te zijn, en tijdens de korte windstille periodes sterk ik onvoldoende aan, wat resulteert in het feit dat ik bij de eerste de beste windstoot weggeblazen word.  Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik me vasthou aan een droom.  Een droom dat ik me op een dag beter zal voelen en dat alle nare gevoelens voorgoed verdwenen zullen zijn.  Maar dat zullen ze nooit.  Ze zijn nu eenmaal een deel van me.  Ermee leren leven is geen optie voor me.  Een leven vol regen, nee dank je, niet voor mij.  Dan pas ik. 
Een laatste sprankeltje hoop zorgt er voor dat ik nog een tijdlang op mijn tanden bijten zal.  Merk ik dan dat het me niet lukt alle nare gedachten te verdrijven, dat geef ik me met opgeheven hoofd gewonnen.  Blijvend vechten heeft uiteindelijk geen nut, aangezien het een gevecht is waar ik nooit in winnen zal, behalve een kleine veldslag hier en daar dan. 
Wanneer ik 's morgens vroeg in mijn eentje van werf naar werf rijd, en er nog nauwelijks ander verkeer op de baan is, bedenk ik vrij vaak dat als ik op dat ogenblik even de gaspedaal helemaal ingedrukt zou houden, om kort nadien bruusk het stuur om te gooien, ik er vast niet meer zou zijn.  Met een maximale kans dat iedereen denkt dat het een ongeval betreft.    
Maar ik geef mezelf eerst alsnog een laatste kans... 

27-03-2008, 00:00 geschreven door K.

25-03-2008, 00:00 geschreven door K.

Woensdag.  Ik stapte na m'n werk bij mijn ouders binnen, om m'n meisjes af te halen.  Ze waren net begonnen met het avondeten, en m'n vader schoof me meteen een bord toe.  Mijn man zou pas rond acht uur thuiskomen, dus besliste ik maar te blijven eten.  Voor zover je het eten kan noemen. 
Mijn moeder vroeg of ik de nieuwe Humo al gelezen had.  Ik schudde m'n hoofd. 
-"Er staat een artikel in over hoogbegaafde tieners.  Ik kreeg kippevel toen ik het las, het deed me volledig aan jouw schooltijd denken.  Eén van hen heeft trouwens hetzelfde IQ als jij.  Je moet het maar eens lezen."  Ze schoof het tijdschrift mijn richting uit.
Ik duwde het terug.  "Ik lees het thuis wel."  Alles wat met schooltijd te maken heeft hou ik liever op veilige afstand van me.  Het was een tijd van pijn en verdriet, van onbegrip en gemis. 

Ik klinkte de gordels vast van mijn meisjes en sloot de deuren.  Mijn moeder, eeuwig ongerust over haar jongste dochter, keek me aan. 
-"Je ziet er niet goed uit, scheelt er wat ?" 
-"Nee," loog ik, "Ik ben gewoon wat moe." 
-"Neem je je medicatie nog?"
-"Elke dag, baas." zei ik.  Elke dag gooi ik ze in de gootsteen, dacht ik.  Die zal vast gelukkig zijn. 

Ik was net vertrokken, toen mijn man me belde.  Zijn werk was beter gevorderd dan voorzien, en ook hij was onderweg naar huis. 
"Ik had de Humo mee, voor tijdens mijn lunchpauze", begon hij, "Er staat een stuk in over hoogbegaafde kinderen.  Toen ik het las, leek het alsof ik over F. aan het lezen was.  Je moet dat stuk straks even lezen."
Een koude rilling over mijn rug.  Nee ! 

F.  Mijn zorgenkindje.  Ze werd geboren, en de gyneacoloog die me hielp bevallen, kwam achteraf naar me toe.  Dat het voor hem de eerste keer was dat een pasgeboren baby haar hoofdje constant probeerde te draaien in de richting van haar moeders stem.  Ze werd na haar eerste bad in m'n armen gelegd, en ze keek me taxerend aan, zo van "ben jij nou de eigenaar van die stem die ik herkende ?"  Net dezelfde reactie wanneer haar papa haar opnam.  Een dag later vroeg ik de verpleegster of zo'n klein ukje al zien kon.  Ik kreeg een resolute nee als antwoord.  "Hoe komt het dan dat ze me na doet ? vroeg ik.  Ik kreeg te horen dat dit onmogelijk was.  Dus nam ik haar, en legde haar op m'n gebogen benen.  Ik articuleerde een aantal letters, zonder ze uit te spreken, in alle stilte; A, O, I.  Na elke letter imiteerde dat kleine schepseltje van me de houding van mijn mond zo goed ze kon.  De verpleegster was sprakeloos, en de verdere dagen van ons verblijf dienden we vaak ons "truucje" ten berde te brengen. 
Op twee maanden lachte ze luidop.  Op zes maanden kroop ze volop rond, op negen maanden stapte ze alsof ze nog nooit iets anders gedaan had.  Toen ze een jaar of twee was, tekende ze héél gedetailleerd.  Na de tweede dag in de peuterklas, ze was nét tweeënhalf, zei haar juf me dat ze vreemd genoeg alle kindjes reeds bij naam kende.  Thuis vertelde ze me tot in de puntjes wat ze die dag op school gedaan had, netjes op chronologische volgorde, zonder ook maar iets te vergeten.  Maar ik stond er niet echt bij stil, voor mij leek alles normaal, ik had natuurlijk geen vergelijkingsmateriaal, ze was mijn eerste dochtertje.  Later, toen mijn tweede dochtertje opgroeide, was ik constant bang dat ze achter was, dat er iets mis was met haar.  Maar zij was gewoon, normaal, netjes op leeftijd, terwijl de andere alles véél te vroeg deed.  Na een drietal weken peuterklas begon ze te veranderen.  Ze wou niet meer naar school en had constant buikpijn.  Ik kreeg te horen dat ze mogelijk autistisch was, en dat ze dringend getest moest worden.  Plotseling viel me op dat haar tekeningen op school helemaal niks voorstelden in vergelijking met wat ze thuis maakte.  Ze krabbelde er op school maar wat op los.  Ik nam de kaft met haar tekeningen van thuis mee naar school, en ik kreeg te horen dat ze ondertussen werd gevolgd door een extra zorgjuf, en dat uit diens bevindingen vermoedens rezen dat ze een ontwikkelingsvoorsprong had, aangezien je pas later over hoogbegaafdheid kan praten.  Enige probleem was dat F. pas getest kon worden als ze vier was.  We moesten dus wachten, maar in afwachting besloot de school, in samenspraak met ons en het CLB, haar naar een hoger klasje te laten gaan.  Na enkele zware weken van aanpassing verbeterde de situatie en begon ze terug graag school te lopen.  Ze was vier jaar en vijf maanden toen ze getest werd in het centrum voor communicatiestoornissen van het UZA.  Na afloop bleek dat ze niet autistisch was, maar dat ze een behoorlijke ontwikkelingsvoorsprong had.  Haar resultaten kwamen overeen met de resultaten van dat van een kind van zeven jaar en twee maanden.   Vreemd genoeg bleek er uit de testen ook dat ze bewust fouten maakte.  Bij sommige vragen antwoordde ze dat ze nog te klein was om ze te beantwoorden terwijl bleek dat ze best wel de oplossing wist.  De beslissing haar een een jaar hoger te laten volgen bleek uit de resultaten aangewezen om haar voldoende uitdaging te bezorgen, zo niet zou ze kunnen beginnen onderpresteren.  We kregen een stapel documenten mee naar huis, en de raad om haar opnieuw te laten testen als ze een aantal jaren ouder was en om bij problemen ons te wenden bij het CBO, het centrum voor begaafdheidsonderzoek van Prof. T. Kieboom.  Ondertussen zit ze in het eerste leerjaar, en doet ze het uitstekend.  Ze heeft, ondanks het feit dat ze een jaartje jonger is, uitstekende resultaten, en voelt zich bij haar klasgenootjes best wel goed. 
Haar gevoeligheid speelt haar echter vaak parten.  Het nieuws kijken we beter niet als ze in de buurt is, want dan raakt ze overstuur.  Ze heeft het enorm moeilijk met onrechtvaardigheid en neemt het altijd op voor de zwaksten.  Ze wil voor alles een gedegen uitleg.  Haar drang naar perfectie bezorgt haar faalangst.  Als ze ergens niet zeker van is, begint ze er liever helemaal niet aan.  Dan bekijkt ze even alles vanop afstand, verwerkt ze alle gegevens in dat kleine hoofdje van 'r, om dan, als niemand het ziet, het te proberen.  Een zin voor humor en een smaak in muziek die niet bij haar leeftijd passen.  

In haar herkent mijn moeder mij.  Helaas was er toen ik jong was nog totaal geen actief onderzoek omtrent de materie.  Ik werd bestempeld als een buitenbeentje, een rebel, of een moeilijke leerling.  Terwijl ik me doodeenvoudig stierlijk zat te vervelen op school.  Achteraf bekeken ben ik in een sukkelstraatje van faalangst en onderprestatie geraakt, twee zaken die, zo bleek later, mijn depressie voedden.  

Herinneringen aan mijn schooltijd zitten veilig opgeborgen, verbannen wegens te pijnlijk.  Het geen aansluiting vinden bij leeftijdsgenoten, het onbegrip bij leerkrachten.  Ik was moeilijk, ik was eigenwijs.  Ik kwam wel tot dezelfde eindoplossing, maar bereikte die op een totaal andere manier dan hoe deze werd aangereikt, dus werd het als zijnde fout bestempeld.  Dit resulteerde er in dat ik zelfs een jaar opnieuw diende te doen.  De heerschappij van de idiotie der leerkrachten deed me de das om, en deed me een dégout krijgen van alles wat met school te maken heeft.  Alsof ze alle wijsheid in pacht hebben ! 

Nooit, niet één keer heb ik gestudeerd voor een toets of examen.  De basiskennis die we in de lessen kregen vond ik voldoende.  Iets vanbuiten leren vond ik zinloos.  Natuurlijk, als je op die manier aan hogere studies begint, en je plotseling een massa gegevens meekrijgt die je thuis dient te verwerken, dan weet je niet hoe er aan te beginnen.  Faalangst evolueerden in ernstige angstaanvallen, en omwille van gezondsheidredenen diende school te worden stopgezet.   

Ik heb hieromtrent vast wel al eerder iets geschreven, het artikel in Humo maakte gewoon alles weer wakker in me.  

Ik denk anders.  ik besta anders.  Ik voel anders.  Intenser.  Iedereen lijkt zijn leven te leiden, zonder er al te veel bij stil te staan.  Ik dien echter af en toe even "af te stappen", even een adempauze te nemen, om de dingen vanop afstand te bekijken en een plaats te geven.  Ik dien af en toe even afstand te nemen wanneer ik merk dat menselijke wreedheid me alweer te dicht benaderd.  Dan moet ik bijvoorbeeld even naar mijn plekje. 
Mijn plekje, waar ik soms gemoedsrust vind, soms ook niet.  Starend naar het water, waar grijze golven vol zorgen voorbij kabbelen, vraag ik me dan af waarom mijn zorgen niet zo eenvoudigweg voorbij kunnen kabbelen.   

Mijn dochter kwam laatst naar me toe, en zei, totaal zonder enige aanleiding : "Mama, iedereen heeft twee oortjes om mee te luisteren, en twee oogjes om mee te kijken.  Maar ik, hé mama, ik luister en kijk met drie dingen : ik luister en kijk ook met mijn hartje.  Mijn zus doet dat niet, papa ook niet, en de kindjes uit mijn klas ook niet.  Maar jij wel, mama.  Hoe komt dat ?"  Ik antwoordde dat ik niet wist hoe dat kwam, en vroeg of ze het erg vond misschien.  Ze antwoordde : "Nee, want wij luisteren en zien véél beter toch ?"
Of hoeveel je als volwassene van een kind van zes leren kan...    

12-03-2008, 00:00 geschreven door K.

08-03-2008, 00:00 geschreven door K.

23-02-2008, 00:00 geschreven door K.

17-02-2008, 00:00 geschreven door K.

15-02-2008, 23:02 geschreven door K.

In 1847 schreef Edgar Allan Poe Ulalume, een wondermooi gedicht dat ik hier graag even citeer... ik riskeer me echter niet tot een schamele vertaling, en houdt het op de originele versie.  In één van zijn laatste opnamen, sprak Jeff Buckley dit gedicht in... luister, lees, en geniet...

http://www.youtube.com/watch?v=JgeaqpmqUT8

The skies they were ashen and sober;
The leaves they were crispèd and sere,
The leaves they were withering and sere;
It was night in the lonesome October
Of my most immemorial year;	5
It was hard by the dim lake of Auber,
In the misty mid region of Weir:
It was down by the dank tarn of Auber,
In the ghoul-haunted woodland of Weir.
Here once, through an alley Titanic	10
Of cypress, I roamed with my Soul—
Of cypress, with Psyche, my Soul.
These were days when my heart was volcanic
As the scoriac rivers that roll,
As the lavas that restlessly roll	15
Their sulphurous currents down Yaanek
In the ultimate climes of the pole,
That groan as they roll down Mount Yaanek
In the realms of the boreal pole.
Our talk had been serious and sober,	20
But our thoughts they were palsied and sere,
Our memories were treacherous and sere,
For we knew not the month was October,
And we marked not the night of the year,
(Ah, night of all nights in the year!)	25
We noted not the dim lake of Auber
(Though once we had journeyed down here),
Remembered not the dank tarn of Auber
Nor the ghoul-haunted woodland of Weir.
And now, as the night was senescent	30
And star-dials pointed to morn,
As the star-dials hinted of morn,
At the end of our path a liquescent
And nebulous lustre was born,
Out of which a miraculous crescent	35
Arose with a duplicate horn,
Astarte's bediamonded crescent
Distinct with its duplicate horn.
And I said—"She is warmer than Dian:
She rolls through an ether of sighs,	40
She revels in a region of sighs:
She has seen that the tears are not dry on
These cheeks, where the worm never dies,
And has come past the stars of the Lion
To point us the path to the skies,	45
To the Lethean peace of the skies:
Come up, in despite of the Lion,
To shine on us with her bright eyes:
Come up through the lair of the Lion,
With love in her luminous eyes."	50
But Psyche, uplifting her finger,
Said—"Sadly this star I mistrust,
Her pallor I strangely mistrust:
Oh, hasten!—oh, let us not linger!
Oh, fly!—let us fly! for we must."	55
In terror she spoke, letting sink her
Wings until they trailed in the dust,
In agony sobbed, letting sink her
Plumes till they trailed in the dust,
Till they sorrowfully trailed in the dust.	60
I replied—"This is nothing but dreaming:
Let us on by this tremulous light!
Let us bathe in this crystalline light!
Its sibyllic splendor is beaming
With hope and in beauty to-night:	65
See, it flickers up the sky through the night!
Ah, we safely may trust to its gleaming,
And be sure it will lead us aright:
We safely may trust to a gleaming
That cannot but guide us aright,	70
Since it flickers up to Heaven through the night."
Thus I pacified Psyche and kissed her,
And tempted her out of her gloom,
And conquered her scruples and gloom;
And we passed to the end of the vista,	75
But were stopped by the door of a tomb,
By the door of a legended tomb;
And I said—"What is written, sweet sister,
On the door of this legended tomb?"
She replied—"Ulalume—Ulalume—	80
'T is the vault of thy lost Ulalume!"
Then my heart it grew ashen and sober
As the leaves that were crispèd and sere,
As the leaves that were withering and sere,
And I cried—"It was surely October	85
On this very night of last year
That I journeyed—I journeyed down here,
That I brought a dread burden down here:
On this night of all nights in the year,
Ah, what demon has tempted me here?	90
Well I know, now, this dim lake of Auber,
This misty mid region of Weir:
Well I know, now, this dank tarn of Auber,
This ghoul-haunted woodland of Weir."

14-02-2008, 00:00 geschreven door K.

Wanneer de weg donker en verlaten wordt, in wie moet ik dan vertrouwen nemen ? 
Wanneer je door de bomen het bos niet meer ziet, is het dan niet beter op te geven ?
Wanneer je alles probeert en niets meer werkt, mag je dan niet ophouden ? 
Wanneer niks meer goed gaat in iemands leven, wordt het dan niet hoog tijd dat je kordaat reageert en het gedoe een halt toe roept ? 
Wanneer je constant zweeft tussen pijn en minder pijn, en smacht naar een pijnloos moment, moet de pijn dan niet opgeheven worden ?
Wanneer het lijkt dat het al je hele leven regent, grauw en vies, mag je dan zelf niet opteren voor een leven vol zon ?
Wanneer je eeuwig lijkt te leven tussen de dode hoofden, kan je er dan beter niet zelf één worden ?
Wanneer, wanneer, wanneer ?  Wanneer komt mijn halte er aan ?  Wanneer mag ik uitstappen ? 

De tranen die je huilt lijken het enige te zijn waarin je nog geloven kan... 
Je lijkt met je rug tegen de muur aan te staan, het lijkt alsof je geen kant meer opkan...
 

11-02-2008, 23:36 geschreven door K.

Zou ze nog ongelukkiger als dit kunnen zijn, vroeg ik me vaak af.  Ondanks haar eeuwig lachje, haar eeuwige beleefdheid en haar eeuwige maniertjes.  "Darling !", zo sprak ze iedereen aan, pinkjes eeuwig in de lucht.  Verschrikkelijk vond ik het, want ik merkte in haar blik hoe zeer ze poogde de schijn hoog te houden, hoe zeer ze poogde haar geheimen voor zichzelf te houden.  En of ze geheimen had.  Ze neukte er op los, onder meer met de privé-chauffeur die ons in New York overal heen bracht.  Haar grootste geheim echter, zou me pas anderhalf jaar later op mijn schoot geworpen worden.

Helen kwam uit een arm gezin, groeide op in armoede, maar haar leven kende een ommezwaai toen een ontzettend rijke jongeman verliefd op haar werd.  Ze huwden, en sindsdien deed ze niks anders meer dan geld opdoen en extreem luxueus leven.  Drie kinderen volgden; twee zonen en een dochter.  De oudste zoon leerde ik kennen in een Antwerps cafeetje.  Hij was kort na zijn studies naar Europa gestuurd door zijn vader, om ervaring in het bedrijfsleven op te doen.  Het klikte meteen en een tweetal maanden later bezochten we zijn ouders in New York, en besloten we om zes maanden rond de US te trekken, rugzakgewijs.  Mijn eerste ontmoeting met zijn familie kon tellen.  Zijn vader, algemeen directeur van één der grootste bedrijven ter wereld, was vroeger naar huis gekomen, en besloot dat hij zou koken voor ons.  Na het eten, wat me enorm had gesmaakt, dacht ik het wel leuk even zijn kookkunsten te prijzen.  Een mengeling van nog onvoldoende beheersing van het engels toen, en van zenuwen omwille van de eerste ontmoeting met zijn ouders resulteerde in : "You're a good cock"  Van zodra ik het gezegd had, wist ik wat ik gezegd had.  Net iets te letterlijk vertaald, dus.  Het werd even muisstil, maar mijn vriend redde me door in lachen uit te barsten en al gauw lag iedereen in een deuk.

Na een zestal maanden keerde zijn ouders terug naar Zuid-Afrika, en werd mijn vriend aangemaand om mee terug te keren om zijn "echte carrière" te starten.  Hij wou dat ik met hem mee ging, en aangezien ik me hier al een hele tijd niet lekker voelde en totaal geen aansluiting meer vond bij mijn omgeving, leek het mij de ideale manier om te vluchten van alles.  

Ik belandde in een wereldje me totaal onbekend.  Ik trok in bij mijn vriend en hoefde niet te werken, er was een tuinman, een poetsdame en een kok, die dagelijks in ons huis rondhingen.  Ik spendeerde mijn dagen met het inrichten van het huis, met lezen, of met het me stierlijk zitten te vervelen.  Zijn ouders woonden op een vijf uur durende autorit van ons vandaan, maar ik kreeg verschillende keren s'ochtends een telefoontje van Helen dat de privéjet van het bedrijf onderweg was om me op te halen.  Ik was een pronkstukje, dat vreemde europese meisje met het schattige accent waarmee haar oudste zoon was komen aandraven, dat ze aan al haar rijke vriendinnen wou voorstellen.  We gingen lunchen, wat winkelen, en  alsof het de meest gewone zaak was ter wereld werd ik s'avonds netjes teruggevlogen door de piloot en zijn bemanning.  Ik werd nog meer dat vreemde europese meisje toen ik besliste dat ik wou gaan werken en een week later startte ik dankzij zijn vader voor de cruiseship afdeling van een rederij.  Een droom van een job, met enorm veel verantwoordelijkheid.  

Elke tweede weekend werden we overgevlogen naar zijn ouders, om het weekend daar door te brengen, in een apart ingerichte studio binnen het zwaar beveiligde complex waarin zij woonden.  Vaak dienden we hen te vergezellen naar etentjes met andere zakenlui.  In Zuid-Afrika houden ze heel vaak "braais", of wat wij een barbecue noemen, maar verder stopt daar de vergelijking.  Decadentie, anders kan ik het niet noemen.  

Zo ook die zondag, ik woonde ondertussen zo'n jaar in Zuid-Afrika.  We waren uitgenodigd bij een zakenrelatie van zijn vader.  Er waren zo'n vijftigtal genodigden, en ik kende er niemand van.  De mannen waren samen naar het tennisveld afgezakt en hielden een partijtje tennis ten einde zichzelf te bewijzen.  Het was enorm warm die dag, en heel even dacht ik een damp van testosteron boven het tennisveld waar te kunnen nemen.  De dames zaten, of beter lagen, op luxueuze ligzetels, aan het zwembad, vergezeld van tafeltjes vol cocktails.  Een constant aandraven van personeel met allerhande drankjes en hapjes.  Ik zat even verderop de boel waar te nemen, in mijn eentje, en vroeg me af vanaf wanneer het niet als onbeleefd zou beschouwd worden de plaat te poetsen.  Zijn moeder kwam bij me zitten.  "Darling, I'm bored." Ze nam een zuinig nipje aan haar cocktail.  "Buiten de gastvrouw ken ik hier niemand.  En de organisatie, abdominabel gewoon.  Bende wannabe's."  Ik vroeg me stiekem af of ze werkelijk de betekenis van het woord abdominabel kende, of dat ze het in een gelijkaardige context had opgevangen tijdens een gesprek van haar man.  Een ietwat struisere dame in een kleed met een vreemde bloemenprint kwam op ons afgewandeld.  "Ken jij haar?", vroeg ze me stilletjes.  Ik gremelde.  "Hoe kan ik die dame nu in godsnaam kennen ?  Waarom, wie is ze ?", antwoordde ik.   "Geen idee, nog nooit gezien.", zei ze kort, en zette ondertussen haar bekende glimlach op haar gezicht.  

De dame groette ons, ging zitten, keerde zich naar mij, en vroeg : "Met deze hitte moet jij toch wel verlangen naar dat grijze landje van je, hé."  Weer ééntje die dat vreemde europese meisje wou ontmoeten, dacht ik.  Maar nog voor ik antwoorden kon, keerde ze zich van me weg, en begon te praten met mijn toenmalige bijna-schoonmoeder.  "Jij draagt een zware last met je mee", zo begon ze, "maar als het wat voor je kan betekenen, hij heeft het je al lang vergeven, hij vind het belangrijk dat je dat weet."  "Mevrouw," antwoordde ze, "ik heb geen flauw idee waar je het over hebt.  Hebben wij elkaar misschien al eerder ontmoet ?"  "Neen," antwoordde de dame, "maar je oudste zoon vroeg me daarnet je dat even te komen zeggen."  We keken beiden richting tennisveld.  "Neenee", ging ze meteen verder, "niet die, maar je oudste zoon, degene die je zoveel jaren geleden geaborteerd hebt."  Op dat ogenblik zag ik Helen lijkbleek worden.  Ze stond op en liep weg, richting parking.  Ik rende achter haar aan, en toen ik haar éénmaal gevonden had, zat ze onophoudelijk te huilen.  "Hoe kan die dat nou weten ?", snikte ze, "niemand weet dat, K., niemand, en ik ken die dame niet eens.  K, beloof me dit voor je te houden, niemand weet hiervan, zelfs de kinderen niet..."  Ik zocht naar een zakdoekje, reikte haar eentje aan, en zei stilletjes "cross my heart and hope to die..."  De dame was ons blijkbaar gevolgd en kwam langzaam onze richting uit.  "Mevrouw, het spijt me verschrikkelijk dat ik dit niet anders heb aangebracht, maar, hoe zal ik het zeggen, ik heb blijkbaar een bijzondere gave.  Weet je, hij begrijpt waarom je het gedaan hebt, en hij is altijd bij je en waakt over je..."  Ik stond op, en wandelde weg, dit was iets waar ik verder niets mee te maken wou hebben.  Hier was ik veel te nuchter voor, ik heb nooit geloofd in zulke dingen, waarom zou ik er dan nu mee beginnen ?  Ik ging terug zitten, net ver genoeg weg van alle drukte.  Ze zal weer eens in een stomdronken bui haar mond voorbij gepraat hebben tegen één van haar zogenaamde vriendinnen, en die heeft blijkbaar het verhaal gaan rondbazuinen, dacht ik.  Plots stonden Helen en de dame weer naast me.  Ze gingen zitten.  Ik probeerde in te pikken op de situatie.  "Mevrouw, ik weet niet wie je dit verhaal verteld heeft, maar u hebt me nu betrokken in iets dat me niet echt aanstaat, uw manier van handelen staat me helemaal niet aan."  Helen legde haar hand op mijn arm, dus ik wist dat ik mijn mond verder moest houden. 
De dame wees richting mijn vriend, nog steeds aan het tennissen.  "Die daar, da's je vriend hé."  Ik knikte.  "Ik zie je hier nogthans niet blijven.  Volgend jaar in de winter keer je terug, alleen.  Je leert vrij snel iemand kennen, daar, ietwat ouder dan je.  Twee kinderen, en er volgen er nog twee, vrij snel.  Maar wees voorzichtig, want net voor het tweede geboren wordt bestaat de kans dat je er alleen voor komt te staan.  Je zal heel lang denken dat hij je zielsgenoot is, tot je jaren later je échte zielsverwant tegen het lijf lopen zal..."  Ik had er ondertussen genoeg van, en onderbrak haar.  "Mevrouw, het spijt me verschrikkelijk maar ik geloof echt niet in zulke dingen.  Laten we elkaar binnen een aantal jaar nog eens spreken, want ik ben 100 % zeker van dat ik hier dan nog zal zitten..."  Nu onderbrak zij me.  Ze legde haar wijsvinger op mijn linkersleutelbeen.  Ik schrok.  "Dit bolletje hier", zei ze, "is een stukje loszittend kraakbeen.  Je broer zegt dat het hem spijt want blijkbaar is dat gebeurd tijdens een spelletje cricket dat hij speelde met je.  En hij vraagt je om je moeder eens te bellen, en haar te vragen te stoppen met rouwen om hem.  Hij is heel gelukkig nu, en leeft vlak aan het water, daar was hij altijd al dol op hé, een klein jongetje met nog steeds een mooie bos krullen.  Hij is altijd aanwezig bij je, trouwens, een engeltje op je rechterschouder.  Niet zeggen tegen je zussen vraagt hij, want ze zouden jaloers zijn.  Hij waakt over je, omdat jij dat het meeste nodig hebt.  En als je ooit rust nodig hebt, zal hij je richting water brengen, want net als bij hem brengt water stilte in je hoofd."  Ik wist even niet meer wat te zeggen.  Na een tijdje antwoordde ik stilletjes dat cricket in België niet bestond, stond ik op, en ging naar mijn wagen.  Ik zette me achter het stuur, startte de wagen, zette de airco op hoog, en belde mijn moeder met de autotelefoon.  Gsm's bestonden toen nog niet of nauwelijks.  

Mijn moeder nam op, en het enige dat ik vroeg was of ze zich herinnerde dat ik iets aan mijn sleutelbeen had gehad.  Terwijl ze het verhaal vertelde rolden dikke tranen van mijn wangen.  Ze vertelde dat mijn broer me een croquet-spel had meegebracht, met houten balletjes en hamertjes.  Ik was een jaar of vier, vijf, en tijdens één van de spelletjes had hij me geraakt met zo'n houten balletje.  Hij voelde zich er ontzettend schuldig over.  Ik moest naar de kliniek voor röngtgen foto's, en daaruit bleek dat er niks gebroken was, er was alleen een heel klein stukje kraakbeen losgekomen, maar dat stoorde niet, je ziet het trouwens ook niet, dus dat zit er nog altijd.  "Waarom heb je me dat nooit eerder verteld ?", vroeg ik mijn moeder.  Ik heb het altijd al enorm moeilijk gehad met het feit dat ik me vrijwel niks herinner van mijn broer.  "Ik heb er gewoon nooit meer aan gedacht." antwoordde ze, "Waarom kom je er trouwens mee af, heb je misschien je sleutelbeen bezeerd ?"  Ik vertelde het hele verhaal aan mijn moeder.   Ze wist niet goed wat te antwoorden.  

Het onderwerp werd in stilte afgesloten, maar jaren later merkte ik plots dat ik wanneer ik zenuwachtig ben steeds aan mijn linkersleutelbeen frunnik.  De voorspellingen, daar geloofde ik geen zier van.  Helen wel.  Dat merkte ik.  Ze verloor langzamerhand haar interesse in me, en ik merkte af en toe dat ze al "nieuwe kandidaten" voor haar zoon begon te "screenen", zelfs toen er nog niets aan de hand was tussen mijn vriend en ik.  Maar een jaar later lag ik dermate met mezelf in de knoop, voelde ik me zo eenzaam, dat het fout is afgelopen tussen hem en ik.  Hij leefde een dubbelleven: hard werken in de week, drugsfeestjes en warehouseparties in het weekend.  En ik had moeite te volgen.  Ergernissen stapelden zich op, en hij zette een punt achter onze relatie.  Ik kreeg de kans te blijven wonen en werken daar, maar de politieke situatie was er op dat ogenblik zo verdraaid, dat het veiligheidshalve niet verantwoord was om als vrouw alleen daar te blijven.  Misschien nog meer was het niet verantwoord daar te blijven gezien mijn gemoedstoestand toen.  Het was winter in Zuid-Afrika, augustus, en ik keerde terug naar België.  

De eerste keer dat ik terugdacht aan de dame, was pas jaren later.  Ik was ondertussen getrouwd met een man, iets ouder dan ik, met twee kinderen uit een eerste huwelijk.  Ik was hoogzwanger van mijn tweede dochtertje, en mijn man maakte tijdens verbouwingen aan ons huis een zware val.  Zijn toestand was even heel kritiek, ik mocht zelfs niet meer bij hem.  Ik bracht uren door in de wachtzaal van de spoedafdeling waar hij was binnengebracht en ondertussen geopereerd werd.  Toen is het verhaal even terug opgedoken in mijn gedachten...  Maar zelfs nu, terwijl ik het neerschrijf, heb ik nog steeds sterke twijfels bij alles, en denk ik nog steeds dat het misschien allemaal op een bepaalde vorm van toeval berust...  Of hoe bang iemand van het onbekende zijn kan.

 

09-02-2008, 00:00 geschreven door K.

06-02-2008, 00:00 geschreven door K.

Vandaag, op vrijdag één februari 2008 is om negen uur deze ochtend de ticketverkoop voor het concert van Nick Cave and the Bad Seeds op één mei aanstaande, in Vorst Nationaal van start gegaan. 

En ik heb kaartjes !!!!  Twee kaartjes, waarvan er eentje voor mezelf bestemd is, de bestemming van het andere kaartje wordt later uitgemaakt... 

http://www.youtube.com/watch?v=7kV5XkBQsKU

01-02-2008, 00:00 geschreven door K.

(Je kent ze wel.  Die typische onderbroeken die worden verkocht door quasi bejaarde koppels, meestal met een gebrek aan een deftig gebit, in marktkraampjes.  Vleeskleurige joekels die je zo hoog optrekken kan dat ze meteen ook dienst zouden kunnen doen als bustehouder, en die meer stof vergen dan de doorsnee belgische vlag.  Meestal zijn ze overvloedig gegarneerd door opzichtig geborduursel of kant geklosd door een bijziende brugse non van negentig.   Doe je tienerdochter een dergelijk exemplaar cadeau, en gegarandeerd raakt ze niet zwanger zolang ze die onderbroek maar draagt; regelrechte afknappers zijn het. In ons dialectje worden zo'n gedrocht ook wel eens een "onderflok" genoemd.)

We waren pas vertrokken, mijn vriendin en ik, richting Ancienne Belgique, Brussel, gisteren. 
-"Ik ben iets vergeten", zei ik. 
-"Oei," antwoordde ze, "draai aan de volgende lichten terug, we zijn nog niet zo ver."
-"Nee, ik rij er niet voor terug, het zal voor de volgende keer zijn."
-"Wat ben je dan vergeten?"
-"Wel, op Stubru vroegen ze hem of hij het nog leuk vond als hij slipjes op het podium gegooid kreeg, iets wat vroeger al eens vaak durfde te gebeuren.  Hij wist het wel te appreciëren, antwoordde hij al lachend.  Dus had ik zo'n gigantische 'onderflok' gehaald op de markt, de grootste maat verkrijgbaar... ik wou er nog m'n gsm-nummer opzetten met een zwarte markeerstift, en dan dat ding het podium opgooien."
Ze keek me aan, zich afvragend of ik het meende.  Tuurlijk meende ik het, behalve dan dat van mijn gsm-nummer.  Even later proestten we het uit, en de sfeer voor de avond bleek gezet.  

Het optreden was uitverkocht, en met wat geluk vonden we een toch een plekje vrij dicht bij het podium.  Net niet groepie-dicht bij het podium, zal ik maar zeggen.  Om half negen, een half uur later als aangekondigd kwam Arid het podium.  Tja, parkeerplaats vinden in het centrum van Brussel is blijkbaar voor iedereen een moeilijke klus.  Maar ze waren het wachten meer dan waard, want gedurende iets meer dan anderhalf uur namen ze ons mee op een heerlijk ritje van de nummers op hun nieuwe cd, perfect afgewisseld met oudere successen.  Twee kippevelmomenten beleefde ik.  Het stevige maar wondermooie "life", waarin een stukje "eternal life" van Jeff Buckley in verwerkt zat, dezelfde versie die me enkele maanden voordien op de Jeff Buckley Tribute in de Kaktus te Brugge reeds kippevel bezorgde; en het fragiele I don't know where I'm going.  Toepasselijker kon niet: ook ik weet niet waar ik heen ga, had ik maar iemand waar ik tegen kon zeggen "breng me naar huis"...

Helemaal opgegaan in de menigte leek ik heel even zorgeloos.  En dat terwijl ik normaal gezien me ontzettend ongemakkelijk kan voelen in zo'n drukte.  Maar de sfeer was zo ontzettend fijn dat ik vaak even m'n ogen sloot en me alleen in de zaal waande. 

Op de terugweg bespraken we onze thuissituaties even kort, maar al snel zochten we terug wat humor op, en maakten we een planning op van de optredens die we de komende maanden in geen geval willen missen.  Op zeven maart keren we terug richting AB, dit keer voor The Cult.  En als we kaarten kunnen bemachtigen gaan we zonder twijfel op één mei naar Vorst Nationaal, naar één van mijn favoriete, zo niet mijn meest favoriete (nog in leven zijnde) zanger... Nick Cave komt met zijn Bad Seeds naar België !!!  En als ik de kans krijg, neem ik begin maart nog het Arid optreden mee in de Petrol in Antwerpen.  

In een overmoedige bui denk ik : je leeft maar één keer.  

   

28-01-2008, 00:00 geschreven door K.

22-01-2008, 00:00 geschreven door K.

Eén woord van zijn lippen kan wonderen doen.  De blik in zijn ogen kan de kleur van mijn dag veranderen van zwart naar helderblauw.  De dingen die hij is, en de dingen die hij niet is, ik wou dat ik ze allemaal was.  Mysterieus en zo klaar als een klontje.  De eb en de vloed.  Wind en windstilte.  De aarde en de lucht.  Als het vriest in mijn hart ontdooit hij het en vult het met warmte.  In zijn ogen breekt de zon door.  Met hem in mijn hoofd, verveel ik me nooit.   Hij is onweerstaanbaar.  Hij is de lentezon op mijn huid en de zomerregen.  Onvoorspelbaar.  Hij zegt me gewoon wat hij vindt.  Hij is de zon en de maan.  Hij is het beste van allebei.  Hij maakt me sterk.   Hij weet mijn boosheid, verdriet of weerstand te weerleggen als ware het niets.  

Zonder hem is er een leegte van alleen.  Als ik hem dan oproep in gedachten, ben ik heel veel beetjes blij.          

Ik sluit m'n ogen, heel even.  Zou hij me vragen hoeveel ik van hem hou, wat antwoord ik dan, eerlijk ?  Ik zou nog van hem houden als de appelbomen vergeten waren te bloeien. Ik zou nog van hem houden als rozen geen zoete geur meer hadden.  Ik zou nog van hem houden als dichters niets meer hadden om over te rijmen.

Hij beoordeelt me niet, hij veroordeelt me niet.  Om niet één beslissing die ik maak.  Of om de beslissing die ik niet maken kan.  Hij begrijpt me, meer dan eender wie.  

Ik ben hem, hij is mij... 

Maar dit is en blijft voor eeuwig een droombeeld, een utopie...   En terwijl ik dit herlees besef ik meteen hoe melig ik bezig ben... Ik lijk wel een schlager aan het brouwen...

21-01-2008, 00:00 geschreven door K.

20-01-2008, 00:00 geschreven door K.

18-01-2008, 00:00 geschreven door K.