 |
|
|
| |
| Gruwelijk dwaas ben ik. Kom maar niet dichter, heb geen vertrouwen in mij. Dit is het verhaal van mijn leven. Dit is het verhaal van mijn dwaasheden. |
|
| 02-09-2008 |
 Stukjes en brokjes |
|
Een hele tijd geleden sinds m'n laatste blogbericht, een hele boel neer te pennen. Geen goed idee daarmee te starten om half twaalf s'avonds... in stukjes en brokjes komt het relaas van de afgelopen weken er kortelings wel op... morgen begin ik er aan.
02-09-2008, 23:35 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 04-09-2008 |
| Zuid Frankrijk |
De storm die zich een aantal weken geleden aanmeldde bleek minder erg dan verwacht. Misschien lagen mijn lichamelijke klachten op dat ogenblik een beetje aan de basis. De week voorafgaand aan m'n vakantie lag ik ziek in bed. Een bacterie was de oorzaak van het constant hervallen, zo bleek later. Een lange kuur antibiotica zou het beestje wel temmen, maar vijf dagen nadat mijn kuur erop zat dook de verkoudheid weer op. Een doktersbezoek vandaag resulteerde in het feit dat mijn huisarts niet goed meer weer waar te gaan zoeken naar de oorzaak, dus maandagvoormiddag dan weer maar eens een bloedafname, dit keer in nuchtere toestand. Daarna zien we wel weer.
De eerste week van mijn vakantie bestond voornamelijk uit het verder herstellen van m'n griepje, en de typische huishoudelijke taken...
M'n verjaardag viel in die week, en terwijl mijn familie me allen opbelden om me te feliciteren, en om te vragen wanneer ze verwacht werden voor de gebruikelijke taart, meldde ik hen dat ik dit jaar daarvan zou afwijken. Ik was al vroeg die dag richting Antwerpen getrokken met m'n man en de kinderen. Mijn côté van Antwerpen, het niet zo commerciële gedeelte, waar het nog gezellig is... We winkelden, aten lunch, winkelden nog wat en besloten s'avond in een gezellig piepkleine pizzeria te eten.
Uit ons gezanik over de slechte weersomstandigheden hier in België vloeide het besluit de laatste week van m'n vakantie de zon op te zoeken. Een bevriend koppel die een prachtige villa in het Zuiden van Frankrijk bezitten, lieten ons weten dat die week nog beschikbaar was, en we grepen de kans met beide handen. Vrijdagnacht vertrokken we, een rit van net iets meer dan 1000 km voor de boeg, in een vervangwagen, omdat daags voordien mijn wagen plotseling een rijdende tijdbom bleek. Blijkbaar had ik voorheen iets geraakt waardoor de hele onderkant van de wagen aan diggelen lag. Levensgevaarlijk, zo klonk het.
De vervangwagen viel best mee, en zaterdagnamiddag arriveerden we ter plekke. Om eerlijk te zijn, ik met enige terughoudendheid. Mijn definitie van vakantie is opstaan om zeven uur om uit het hotel te verdwijnen en op ontdekkingstocht te gaan om pas laat s'avonds terug in het hotel te arriveren. Drukte, steden, geroezemoes. En nu zat ik daar, in een prachtvilla tussen de wijngaarden. Maar ik genoot, tot m'n eigen verbazing. Muisstil was het er, heerlijk boeken zitten verorberen terwijl de kinderen in het zwembad ploeterden. De derde dag begon m'n man zich zorgen te maken... "wil jij niet iets gaan doen, normaal kan je nog geen twee minuten stilzitten." Prachtsteden als Nîmes, La Grande Motte, Avignon of noem maar op lagen vlakbij. Maar ik was verkocht aan de charme van de kleine stadjes in de buurt. Anduze, met de steegjes vol gezellige winkeltjes. Het middeleeuws ogende Aigue Mortes, met zijn zoutmeren en zijn prachtige ommuurde centrum. Het ouderwetse badstadje Le Grau Du Roi. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Terwijl ik baadde in rust en stilte, had ik tegelijk de luxe om vlakbij talloze pareltjes te kunnen vinden. Kleine, zelfstandige wijnboertjes, nog volledig begeesterd door hun wijnen, bijvoorbeeld. Piepkleine restaurantjes, de typische oubollige Franse caféetjes met kramikkelige stoeltjes en kristallen wijnglazen.
Een week later arriveerden we terug thuis, en hoezeer ik ook had genoten van het weekje "er tussen uit", thuiskomen is voor mij net zo leuk... Mijn eigen bad, mijn eigen bed, mijn eigen sofa, mijn eigen tuin. Besluit staat ondertussen vast : volgend jaar keren we terug, voor twee weken, want er valt nog zoveel te ontdekken aldaar.
En ook al lijkt mijn weekje-weg heel erg zorgeloos, en was dat het ook wel in zeker zin. Toch merkte ik bij thuiskomst dat ik gevoelsmatig tot enkele inzichten gekomen ben... maar daarover later meer.
04-09-2008, 23:28 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 17-09-2008 |
| Het licht. |
Hooggevoeligheid is een eigenschap van het zenuwstelsel in combinatie met de hersenen. Hoogsensitieve mensen zijn meer gevoelig voor indrukken en prikkels, en merken veel meer details en signalen op dan anderen. Alsof je ergens een stel antennes zitten hebt die dingen opvangen waar andere mensen dat niet doen, én een extra filter die indrukken en gebeurtenissen intenseiver en grondiger filtert. Alsof sommige zintuigen beter werken dan die van de gemiddelde persoon, en je hiernaast nog over een extra zintuig beschikt... 20% van de bevolking is hoogsensitief, het merendeel hiervan in zodanig lichte mate dat ze er zelf niet eens bij stilstaan, voor hen is het een normaliteit. Voor een vijftal percent van die 20% is de hoogsensitiviteit dermate aanwezig, vaak op verschillende aspecten van het zintuiglijke vermogen, dat het een last wordt. Deze mensen vragen zich vaak af wat er mis is met hen, en hebben de neiging zichzelf te willen aanpassen of veranderen, en daarom gaan ze hun hooggevoelige eigenschappen onderdrukken of negeren. Toch kan deze last omgebogen worden tot een kwaliteit en een gave die meerwaarde biedt aan het leven.
Ik heb eerder al over mijn hooggevoeligheid gesproken. Het stukje hierboven stuurde ik zopas naar iemand van wie ik vermoed dat die persoon ook hooggevoelig is, en aan wie ik wou uitleggen wat de term inhield. Wat ik er veiligheidshalve niet bij vermeldde is dat ook ik hooggevoelig ben, en meer nog, behoor tot het selecte groepje van "problematische gevallen". De Rotary club der hoogsensitieven... Mijn filter lijkt vaak te begeven, het kan de constante aanvoer van indrukken niet aan, en gaat in staking, wat ertoe leidt dat ik eindeloos kan beginnen piekeren. En toch ervaar ik tegenwoordig mijn hooggevoeligheid meer als een gave dan een last. Vooral op werkgebied is het een pluspunt, het dagelijks ontmoeten van nieuwe mensen lukt me doordat ik vrijwel altijd aanvoel hoe ik die mensen aanpakken moet om tot een fijne samenwerking te komen waaruit enerzijds zij voldoening krijgen, en anderzijds ik goede resultaten kan neerzetten, op zo'n manier dat ik geen schrik hoef te hebben om er opnieuw heen te gaan.
Ik wou net een stukje over het licht beginnen toen ik mezelf de bedenking maakte dat mijn hoogsensitiviteit hier vast ook weer voor iets tussenzit, vandaar de inleiding.
Naar het licht dan maar. Ook mijn lichtgevoeligheid kwam reeds aan bod. De subtiele veranderingen in het licht waarmee sommige mensen vreemd genoeg moeite hebben. Mijn professor vertelde me vroeger steeds te genieten van de "lichte" dagen, "zorg dat je buiten komt, en het licht als het ware absorbeert, zodat je wat reserves hebt voor de donkere dagen". De donkere dagen. Velen denken dat het te maken heeft met het vroeger donker worden en later terug licht worden, maar niets is minder waar. Ook al is inderdaad de verandering van het licht gebonden aan de seizoenen. De lente en herfst kondigen de lichtverandering aan. Het is erg moeilijk uit te leggen, maar de lichte en donkere dagen zijn enkel van elkaar te onderscheiden door het soort van licht. Het licht in de donkere dagen is doffer. Dat is de best mogelijke beschrijving die ik er aan kan geven.
Meestal begin ik de veranderingen te ervaren ergens in oktober. Maar dit jaar zijn ze er wel erg vroeg bij. Heel subtiel vermengt de dofheid zich in het licht en in ons zijn. Enerzijds baart het me zorgen. Want nu ligt er een nog langere periode voor ons, te meer met het feit dat de afgelopen maanden ook niet echt veel voorstelden in het achterhoofd. Is de dofheid dit jaar eigenlijk wel weg geweest, écht weg geweest ?
Anderzijds meen ik dat ik voldoende sterk ben ook dit te trotseren. Want ook al merk ik héél goed dat de donkere dagen genieperig ons leven binnen sluipen, toch merk ik tegelijk dat ik er niet echt veel last van heb. Ik geniet van mijn kinderen, ik geniet van mijn job, en van nog wel meer dingen. Twee constanten die van groot belang zijn.
Het wordt afwachten, en wachten op de lichte dagen.
17-09-2008, 23:23 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
