Nog maar eens probeer ik het schrijven te hervatten.  Waarom ?  Omdat laatst iemand het onder m'n neus wreef dat het jammer is dat ik niet schrijf.  Dat ik een talent vergooi.  Alsof ik al over een talent beschikken zou. 

Misschien, heel misschien, hou ik het deze keer vol, want ik weet hoezeer het me deugd doet. 

Mijn leven, ach, dat kabbelt verder.  Gedane zaken maken geen keer.  En hoezeer ik de tijd soms zou willen omkeren, of beslissingen ongedaan zou willen maken, bepaalde keuzes hebben bepaalde gevolgen.  Dus ook al zou ik de boel kunnen omdraaien, dan nog... Dan nog zou ik te veel mensen in m'n kielzog de diepte in sleuren.  Lees : mijn drie dochters.  Pareltjes waarop ik o zo fier ben. 

En toch, toch ben ik plots weer in m'n verleden aan het graven.  Vraag me niet waarom.  Ik contacteer mensen uit lang vervlogen tijden, en geniet van piepkleine nietszeggende gesprekken.  Misschien omdat alles beter is dan de oppervlakkigheid waarin ik mezelf in de tegenwoordige tijd hul.  Alsof ik mezelf heb losgekoppeld van het ware leven, en zachtjes mee kabbel op iets wat voor mij nog niet in de buurt komt daarvan.

In een gezin met een man, drie dochters, een stiefzoon en een moeder, lijkt het alsof ik me nog nooit eerder zo alleen gevoeld heb.  Terwijl ik dagdagelijks eten lijk te bereiden voor een heel leger, terwijl er dagelijks mensen over de vloer komen die wel iets te zeggen of te vragen hebben... misschien leef ik op automatische piloot, zou kunnen.  Ik noem het eerder anders, ik leef in functie van.  Niet dat ik dat erg vind, mijn drie dames zijn nu eenmaal het belangrijkste dat er is, en het is mijn absoluut levensdoel ervoor te zorgen dat zij later wel de juiste mindset hebben om goede keuzes te maken in het leven dat voor hen ligt. 

Ik geniet eindeloos van de tijd die ik met hen doorbreng. Samen op wedstrijd, samen paarden trainen, hen wegbrengen naar een concert en het enthousiasme in hun stem kunnen horen als we later onderweg naar huis rijden.  De twee oudsten volgen thuisonderwijs en zijn er dus constant.  Een constante houvast voor mij, ook al beseffen ze dat zelf niet.

Constanten.  Niet bepaald veel.  Hoeft misschien ook niet. 

De zaak is ondertussen failliet.  Kon ook niet anders.  En vreemd genoeg was het op één of andere manier een opluchting voor me.  Want nog steeds voel ik een vorm van nervositeit in me naar boven komen elke keer een vreemde auto het erf op rijdt.  De ruimte waar voorheen mijn winkeltje was doet nu dienst als bureel, voor mij en m'n meisjes.  Hier kan ik me terugtrekken, kan ik s'avonds mezelf terugtrekken, muziek luisteren terwijl ik wat zit te tokkelen op mijn computer, zonder het gevoel dat er iemand over m'n schouders meekijkt.

Ook mijn huwelijk lijkt op een faillissement aan te stevenen.  Maar ook hiermee ben ik al verzoend.  Mijn man en ik houden het oppervlakkig  tegen elkaar, intimiteit is al lang vervlogen en zelfs een luttele zoen als hij vertrekt of thuis komt is niet meer van toepassing.  Hij staat op en vertrekt naar z'n werk, komt 's avonds thuis, eet en valt in slaap op de sofa, om wat later zich te gaan douchen en in z'n bed te kruipen.  Ikzelf trek me terug op m'n eigen plekje op de sofa, waar ik de afgelopen jaren m'n nachten doorbreng. 

Had ik het anders gewild ?  Tuurlijk !  Want stiekem blijf ik in sprookjes geloven.  Ik kleef zelfs nog eenhoornfiguurtjes op m'n nagels. 

Soms vraag ik me af of dit nu "de sleur" is, waarover sommigen praten, maar om eerlijk te zijn geloof ik daar dan weer niet in.  Sleur is iets wat je als mens zelf creërt, en misschien is de definitie hiervan voor iedereen wel verschillend. 

Ik probeer te leren om de kleine zegeningetjes in het leven te tellen, in plaats van te blijven rondhangen in mijn ongelukkigheden.  Ik probeer te kijken naar de afstand die de tijd tussen hem en mij geslagen heeft, zonder enige vorm van achterdocht te voelen, misschien is het zijn schuld niet eens.  Ik doe m'n best om de duisternis waarin ik zo vaak vertoef te omarmen in plaats van ervan weg te proberen vluchten.  Weet je, misschien is het nu eenmaal een deel van mijn leven.  Al heel m'n leven lijk ik op zoek naar mezelf, maar misschien ben ik dit gewoon, iemand die geniet van het zuchtje wind op haar gezicht als haar kinderen in de buurt zijn.  Iemand die zichzelf inprent haar kop op te houden en haar hart sterk.  Als je maar op de juiste manier blijft denken.  Of misschien ben ik weer ongelooflijk naïef...

Dus nog maar eens, nog maar eens proberen we het schrijven te hervatten, misschien, héél misschien, in al m'n naïviteit, hopend op een wonder, al was dat wonder ook maar een klein beetje duidelijkheid.

Want eerlijkheidshalve, die oppervlakkigheid die ik mezelf aanmeet, ik haat ze, héél erg zelfs. 

Dus droom ik stiekem mijn nare gevoelens weg, hopend dat er ooit iemand me oprecht vastneemt, me een zoen op m'n voorhoofd geeft en zegt : Het komt allemaal wel goed....