Je hebt mensen die door het leven walsen. Ze recupereren zo van een tegenslag, en alles lijkt hen voor de wind te gaan. Vaak hebben zulke mensen het moeilijk met mensen die met wat meer moeite door het leven peddelen. Ze geloven niet in "depressie", vinden het aanstellerij, of een roep om aandacht. "Bijt eens even op je tanden, iedereen heeft wel eens een mindere dag..."
Een mindere dag, als het dat maar was. Stiekem wens ik zo'n mensen één dag depressie toe. Eén dagje maar, ik ben niet erg wreedaardig, namelijk.
Mijn oudste zus is zo iemand. Al van sinds ik ziek werd, slingert zij me verwijten naar het hoofd. Ik was een verwend nest, ik stelde me aan, ik wou de aandacht van onze ouders naar me toe trekken, en ga zo maar door. Haar man deelde lange tijd haar mening, tot hij zelf een burnout kreeg, er mentaal helemaal door zat, en sindsdien zich wel honderd keer heeft verontschuldigd jegens me.
Mijn zus daarentegen, die leert het nooit. Ik geloof niet in karakters aan de hand van sterrenbeelden, maar bij mijn zus maak ik een uitzondering: zij is een rasechte schorpioen. Ontzettend giftig kan ze uit de hoek komen, maar twee minuten later is ze vergeten wat ze allemaal gezegd heeft, en doet ze alsof er niks gebeurd is. Als ze het écht lastig heeft, roept ze wel eens naar me dat ik beter toen wat meer pilletjes had geslikt, zodat de familie nu geen last meer van me zou gehad hebben. Een beter voorbeeld kan ik niet geven, zo is ze nu éénmaal. Aan de andere kant zal ze op haar goede momenten hemel en aarde verzetten voor me.
En misschien heeft ze soms wel gelijk omtrent de beschermende pose die mijn omgeving op momenten kan aannemen. Zo ook de laatste weken. Ze merkten wel al langer dat er iets mis was met me, maar ik hield me zo sterk mogelijk. Mijn moeder komt al weken dagelijks langs, vaak als ik er niet ben. Ze ruimt wat op, doet m'n strijk, en, voor haar van groter belang, ze telt de pilletjes die ik nemen moet. Ze weet dat ik dat meestal niet doe, vandaar. Ik steek het vaak op het feit dat ik ze vergeet omdat ik 's morgens meestal zo vroeg begin te werken, maar ze heeft me door. Ze betrapte me vroeger ook al toen ik mijn pilletjes de gootsteen door jaagde.
Mijn schoonbroer merkte een tijd geleden ook dat het me niet goed ging. Toen ik enkele weken geleden bij hen op bezoek was, omdat hun jongste dochter jarig was, nam hij me even apart in de keuken, en zei dat ik er ontzettend ongelukkig uit zag. Ik ontweek zijn bemerking wijselijk. Hij heeft altijd bijbedoelingen, en daar heb ik geen zin in. Hij vroeg me hem te bellen wanneer ik nood had aan een "gesprek", maar ik wist waar hij op doelde. Ik heb hem dus niet gebeld.
Dat was drie weken geleden. Heb ik me ondertussen nog "niet lekker" gevoeld ? Tuurlijk wel, maar ik merk dat ik zachtjes aan mijn mentaliteit omgebuigd krijg. Misschien is het omdat stilaan het licht weer aan het veranderen is, en omdat de zon er wat vaker is. Ik ben nu éénmaal ietwat lichtgevoelig.
Terwijl ik tot voor enkele weken oude littekens bleef openhalen, ze in mijn schoot legde en toekeek hoe het bloedde, probeer ik nu de littekens een plaatsje te geven. Alle pijn in doosjes, zodat ik ze netjes opbergen kan. En ik lijk er voorlopig in te slagen. Ik verwijderde een aantal cd's uit mijn wagen. Jeff Buckley, Nick Cave, gaan jullie maar even thuis bekomen, netjes in de cd-kast... Het lijkt idioot, maar als ik me even niet lekker voel, dat word ik als een magneet naar zulke muziek getrokken, en resulteert het enkel in het feit dat ik me nog slechter begin te voelen. Kom maar, Faithless. Jij ook, Ida Corr. Het is jullie beurt nu. Er hangt leven in de lucht. Misschien heeft mijn dokter toch gelijk, en word ik stilaan sterker. Is mijn dip over ? Ben ik uit het dal waar ik tot voor kort zo erg vast zat aan het geraken ? Misschien wel. Ik betrap mezelf dat ik loop te neuriën. Zie je wel; alles komt goed... zelfs ik. Volhouden nu ! Want ik ben er nog lang niet...
Mijn plekje bij de Schelde... ik heb het enigzins verplaatst. Het werd me daar ietwat te druk. Ik zit er nog, vlakbij eigenlijk, véél veiliger zelfs. Véél rustiger ook trouwens.
Het lukt me wel. Er volgen vast nog wel moeilijke momenten, ik moet ze gewoon trachten om te buigen. Nu maar hopen dat er niet te veel meer mis zal gaan, zodat ik voldoende aan kan sterken...
|
