 |
|
|
| |
| Gruwelijk dwaas ben ik. Kom maar niet dichter, heb geen vertrouwen in mij. Dit is het verhaal van mijn leven. Dit is het verhaal van mijn dwaasheden. |
|
| 04-04-2008 |
 Giftig |
Alles lijkt meer en meer onpersoonlijk te worden, waardoor mensen als ik zich meer en meer eenzaam, vervreemd en verloren gaan voelen. De wereld is op drift, en mensen als ik verliezen hun houvast, hun identiteit, hun zin van het leven, en, uiteindelijk hun emotionele en fysieke gezondheid. Is er een tegengif tegen onze angst voor eenzaamheid en vervreemding ? Beschikken we over een innerlijke kracht ? Ligt de bron van veiligheid en het zich goed voelen in onszelf besloten ?
Misschien wel. Misschien is je innerlijke kracht afhankelijk van je zelfbeeld, van hoe graag je jezelf ziet, en in welke mate je jezelf aanvaard. Een positief zelfbeeld verschaft ons een goede basis voor elke verdere relatie, zij het vriendschappelijk, zij het liefdevol. Helaas, spanning, angst, rusteloosheid of een negatief zelfbeeld leidt vrijwel altijd tot destructief gedrag tegenover jezelf en anderen. Natuurlijk, ook teveel van het goede leidt tot iets giftigs. De maatschappij dwingt ons te geloven dat schoonheid, succes, geld en macht toedragen tot geluk. Alsof ze als het ware de sleutel zijn tot oprechte liefde, of oprechte vriendschap. Terwijl ik oprecht blijf geloven dat belangstelling in de ander, en bereidheid om aan liefde of vriendschap te blijven werken, veel meer resultaat zullen opleveren.
We overladen onszelf en de mensen om ons heen vaak met een vracht behoeften. De grenzen worden steeds verder en verder gelegd, en veel relaties springen af door deze druk. De lat wordt steeds maar hoger geplaatst. Vele mensen verknoeien hun leven omdat ze blijven hopen iemand te zullen vinden die beantwoordt aan hun hele "behoeftenpakket", en kwetsen onderweg een heel aantal anderen met hun gedrag.
Mensen zijn me dunkt zichzelf en hun omgeving langzaamaan aan het vergiftigen, emotioneel gezien dan. Iedereen heeft wel een aantal giftige eigenschappen, maar sommigen gaan er zo ver in dat ze zichzelf en hun omgeving erdoor uitputten. Misschien missen ze zelfvertrouwen, waardoor ze een aantal relaties gaan overbelasten. Ze vertikken het elke vorm van verantwoordelijkheid op zich te nemen en proberen die last naar anderen te schuiven. Ze zijn onecht, manipulatief, bedrieglijk en ontzettend star, totaal niet flexibel, maar zullen bij hoog en laag volhouden dat dat helemaal zo niet is. Ze beoordelen en veroordelen iedereen behalve zichzelf, en denken in zwart-wit, zonder nuances. Ze zien de ander als oplossing voor hun problemen en als tegengif voor eenzaamheid. Onzin natuurlijk, het al dan niet aanvoelen van eenzaamheid ligt enkel en alleen bij jezelf. Dat weet ik als geen ander. Ik word omgeven met zorg en liefde door een overvloed aan mensen. Kan ik me daarom dan niet eenzaam voelen ?
Misschien ben ik gewoon ontzettend gevoelig aan giftige mensen. Ze dwingen je tot iets dat in feite onbestaande is, en dat terwijl alleen jij zelf kan weten of je al dan niet verbondenheid voelt. Ze manipuleren, controleren en dreigen. Ze houden enkel rekening met hun eigen verlangens, terwijl echt liefde, echte vriendschap gebaseerd is op wederzijds verlangen en wederzijdse verbondenheid. (wordt vervolgd)
04-04-2008, 23:44 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 17-04-2008 |
| Aftellen |
De afgelopen periode is er zoveel gebeurd dat ik niet goed weet waar te beginnen. Laat ik maar met vandaag beginnen...
Mijn man heeft de avondshift, en gaat erna nog iets drinken met enkele collega's. Ik slaap vast al wanneer hij thuiskomt.
Ik had deze voormiddag mijn moeder gebeld met de vraag of ze de kinderen van school kon afhalen, en vrijwel meteen zei ze dat we dan beter ook bij haar konden blijven eten. Om zes uur draaide ik de oprit van mijn ouderlijk huis op, en een uurtje later reed ik er terug af, met mijn twee meisjes, en een volle maag. Thuis gekomen stopte ik de kinderen in bad en in bed, en ging ik de tuin in met Hector, om de nieuwe bevelen te oefenen. In feite is het ongelovelijk: hij is amper tien weken, en luistert al ontzettend goed. Waar dagelijks oefenen goed voor is...
Even later ruimde ik de keuken wat op, en vond op het aanrecht mijn medicatie. Het daagde me dat ik alweer een hele week erg laks was omgesprongen met de inname ervan. Vreemd genoeg besef ik ergens wel dat ik beter zou moeten weten. Het feit dat ik vorige week behoorlijk ziek was had er vast mee te maken. Ik nam het ene doosje vast, de medicatie die ik dien te nemen om mijn schildklier op peil te houden. Ik nam één pilletje, en nog één, en nog één. Eén pilletje moet ik nemen, elke dag, maar ondertussen was het sinds maandag geleden. Misschien daarom dat ik een kilo ben bijgekomen, dacht ik. Dus nam ik er een een zestal, tegelijk. Heel fout, vast. Maar ach.
Twintig minuten later had ik me gedoucht, en liet ik het bad vollopen. Ik ging zitten, instinctief draaide ik de kraan helemaal naar links, en ik voelde stilletjes de rust op me neerdalen terwijl ik mijn huid zachtjes rood zag aanlopen. Het is weken, zelfs langer, geleden sinds de laatste keer. Helaas had blijkbaar de situatie vandaag net iets te veel tol van me geëisd...
Hier zit ik dan, in mijn roze pyama, in de woonkamer voor mijn laptop, met een hoofdtelefoon die mijn favoriete muziek in willekeurige volgorde laat weerklinken.
Even enkele weken terugspoelen...
Mijn romanist. Iemand die me neemt zoals ik ben, die 100% in me gelooft en die me erg na aan het hart ligt. Hij verkiest zichzelf een romantist te noemen, en loopt absoluut niet hoog op met titels. Hij stuurt me brieven, wondermooie relaasjes van wat hij deed, plaatsbeschrijvingen op zo'n manier geschreven dat ik tijdens het lezen ervan mezelf er bijna waan. Elke keer weer benijdt ik zijn gekunstelde woordenschat die hij op zo'n naturelle manier brengt. Ook al hoort hij het niet graag, hij is de schrijver van ons tweetjes, en ik hoop ooit op zo'n mooie manier gevoelens te kunnen neerpennen.
Mijn romanist wist al langer dat ik me al even niet al te best voelde binnen mijn job. Hij vroeg me mijn cv door te sturen, zodat hij die kon bezorgen aan een aantal mensen die in dezelfde branche als hij werken. Ik stuurde hem mijn cv, om eerlijk te zijn zonder er al te veel van te verwachten. Maar een tweetal weken later kreeg ik een mailtje met een uitnodiging voor een sollicitatiegesprek. Ik maakte een afspraak, werd geselecteerd voor een tweede ronde, en een week later kreeg ik te horen dat uit de veertig kandidaten die zich gemeld hadden voor de job, hij mij het meest geschikt vond. Veni, vidi, vinci. Al van bij het eerste gesprek voelde ik aan dat het goed zat, dit is een job die me op het lijf geschreven is.
Afgelopen maandag stapte ik zenuwachtig mijn kantoor binnen. De korte pijn, dacht ik, dus stapte ik meteen het bureel van mijn district manager binnen. Ik vertelde rustig dat ik een jobaanbieding had gekregen die ik niet weigeren kon en bood mijn ontslag aan. Ze reageerde relatief positief, en beloofde me dat ze me de volgende dag zou laten weten hoeveel opzeg ik zou moeten doen. Officieel zou ik tot half juni moeten blijven, maar ik maakte haar duidelijk dat ik dat niet echt zag zitten.
En toen is zo'n beetje de hel losgebarsten. Mijn rechtstreekse baas reageerde furieus. Vandaag pas kreeg ik, na lang aandringen, eindelijk te horen tot wanneer ik moet blijven: negen mei werk ik mijn laatste dag. Drie weken aftellen dus. Ondertussen ben ik gebombardeerd tot de ultieme persona non grata. Er wordt verteld dat ik vrijwel nooit op mijn werven kom, en dat mijn panden er erbarmelijk bij liggen. Ik zou er me misschien niet druk in moeten maken, maar het raakt me toch ontzettend hard. Vooral omdat ik de afgelopen maanden ontzettend hard gewerkt heb. Ik klopte weken van meer dan zestig uur, en zag vaak dagen mijn kinderen niet, omdat ik s'morgens vertrok terwijl ze nog sliepen, en s'avonds pas thuis kwam als ze al terug sliepen. Dit is zo onrechtvaardig. Ik word afgerekend op twee panden van me die inderdaad een beetje fout gelopen zijn maar waar ik hard aan gewerkt heb om ze in orde te brengen. En zelfs nu, terwijl ik beter zou moeten weten en mijn laatste periode beter op mijn gemakje zou doorbrengen, lukt het me niet. Mijn perfectie- en prestatiedrang is ook nu nog steeds zo groot dat ik ook nu, ondanks de hele negatieve sfeer, nog steeds hard werk. Ik erger me rot aan de hypocrisie. Ik leg een stapeltje evaluaties op haar bureau neer, stuk voor stuk van heel tevreden klanten, en nog vind ze het lef me te blijven zwart maken, terwijl ze in mijn gezicht poeslief is. Het raakt me dieper dan goed voor me is.
Aftellen dus, nog drie weken...
17-04-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 19-04-2008 |
| Twee hondjes |
Deze ochtend. Net voor half zeven voel ik dat ze uit het bed stapt en hoor ik haar zo stil mogelijk de kamer verlaten. Als mijn man nachtshiften heeft slapen mijn meisjes altijd bij me. Ik kan eindeloos genieten van hun kleine lichaampjes, opgekruld tegen me aan, en van het luisteren naar hun ademhaling.
Even later staat ze terug naast me. "Mama," fluistert ze, "mag ik wat in dit boek van je lezen ?" Half slapend open ik één oog, en zie ik dat ze een gedichtenbundel van Godfried Bomans in haar handjes heeft. "Ja, goed, maar wees stil, het is nog erg vroeg ." antwoord ik. Ik hoor hoe ze de trap naar beneden gaat en zeil langzaam aan terug weg naar mijn dromen.
Een uurtje later staat ze er weer. "Goeiemorgen mama, ik heb een tekening voor je gemaakt." Ik wrijf de slaap uit mijn ogen, ga rechtop zitten en krijg de tekening op mijn schoot gelegd.
Een huis, met een groot raam, waarin een kindje naar buiten staart. Een zelfportretje van een zesjarige. Het naar buiten staren benadrukt ze door twee handjes die het hoofd ondersteunen. Naast het huis een boom, met daaronder twee hondjes getekend, naar elkaar gericht. De lucht ingekleurd met feibel blauw potlood. In die lucht staat in donkerblauwe stift een tekstje geschreven :
Ik zit me voor het open raam onnoemelijk te vervelen.
Ik wou dat ik twee hondjes was, dan kon ik samen spelen.
Meteen besef ik weer hoe erg ze wel op me lijkt. Of waar Godfried Bomans goed voor is...
Dikke zoenen en knuffels volgen. Het is soms heerlijk wakker worden.
19-04-2008, 23:27 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 20-04-2008 |
| De boer op |
Een hectische dag. Zwemlessen van de meisjes (de oudste haalde het brevet van 25m én van 50m !), de oudste wegbrengen naar een verjaardagspartijtje om een aantal uren later terug te gaan ophalen, ondertussen naar de hondenschool met Hector, en boodschappen doen. Van hot naar her rennen is het vaak.
Af en toe stop ik bij een boer hier niet zo ver vandaan, en haal ik een paar liter échte melk. Het verschil met de melk die je in de supermarkt vinden kan is onnoemlijk groot. Ook vandaag stop ik even, en loop ik met de boer mee de stallen in om mijn melk wel héél vers te krijgen. Rechtstreeks van koe aan verbruiker...
Mijn jongste is er altijd als de kippen bij als ze hoort dat ik om verse melk rijd. Ook vandaag weer mag ze even proberen te melken. Hilariteit alom wanneer ze haar handje verkeerd houdt, waardoor ik een straaltje melk in mijn gezicht krijg.
Kwart na negen. Mijn man vertrekt naar zijn werk. M. is al vertrokken om met vriendinnen iets te gaan drinken, en de meisjes liggen rustig te slapen in mijn bed. Ik maak de keukentafel vrij, strooi er wat bloem op, en begin deeg te maken. Ik meng er kleine stukjes appels, rozijnen en een flinke schep kaneel doorheen, en kneed de massa tot een mooie vast bol. Ik laat het even rijzen, om het daarna weer te kneden en te verdelen in een tiental gelijke bollen. Even later zitten ze in de oven, en ondertussen heeft de heerlijk zoete geur van kaneel zich door het hele huis verspreidt.
Ondertussen heb ik de helft van de verse melk gebruikt om chocoladevla te maken. Géén pudding, neen, échte boerevla. Heerlijk. Van de andere helft maakte ik heerlijk romige rijstpap, met een vleugje vanille en flink wat saffraan op smaak gebracht.
Het ontbrak me enkel nog aan een gouden lepeltje, of ik had me in de hemel gewaand...
20-04-2008, 00:10 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 22-04-2008 |
| Hoe het hoort te zijn... (een droom) |
Ik neem hem mee naar mijn plekje aan het water. Je hoort boten voorbij varen, en we zitten samen in stilte. Hij weet wel dat ik niet goed bij m'n hoofd ben, maar da's de reden waarom hij hier zit, naast me. En net wanneer hij me wil vertellen, dat hij me geen liefde te geven heeft, beseft hij dat we op dezelfde golflengte zitten. We kijken naar de rivier, en hij weet plots hoezeer hij me lief heeft. Dat was altijd al zo. Hij wil met me mee, de wereld in. Hij weet dat ik hem vertrouwen zal, hij beroerde me met zijn geest. Ik wil met hem mee, blindelings. Ik denk dat ik hem vertrouwen kan, ik ben beroerd door zijn geest. Hij neemt m'n hand, en leidt me van de rivier weg, maar de rust in mijn hoofd blijft. Een zon als honing. Hij toont me waar ik kijken moet om schoonheid te ontdekken in deze grauwgrijze wereld. Zonder elkaar lijken we nergens heen te gaan. Ik wil niet buiten gaan als hij binnen blijft. Zonder hem ben ik bang in het donker. Maar als hij bij me is zie ik zelfs door de donkerte heen, een uitgestrekt licht, zo ver je zien kan. Hij draagt me naar huis. Thuis. Dag en nacht kan ik naar hem zitten kijken.
Hij laat m'n hoofd niet behoedzaam en verward worden. Hij laat mijn hart niet zwaar worden. Hij toont me de kracht die in me huist. Hij laat mijn ziel niet eenzaam worden. Hij laat me beseffen dat liefde in mij zit, niet in mensen of dingen rondom me. Hij is er, voor mij. Hij is hier, voor mij. Hij laat me geen muren om me heen bouwen. Hij behoedt me voor wanneer ze om zouden vallen, over me heen.
Hij zorgt dat de stormen in me gaan liggen. Hij laat me over water lopen. Hij vangt me op als ik val. Ik verdrink alleen nog maar in zijn ogen. En alles zou goed zijn. Niets ongewoons, niets raars.
We zitten samen op een muurtje en hij vertelt me dingen die ik niet weet. We liggen samen in het gras en ik vertel hem dingen die hij niet weet. Hij is geen mirakel, hij is geen heilige, maar hij is er voor mij, hij is mijn soldaat, die mijn oorlogen vecht, en voor vrede zorgt.
Ik kan bij hem terecht met mijn boze dromen en angsten. Hij beoordeelt me niet, hij veroordeelt me niet. Hij houdt me vast, stevig in zijn armen, alsof hij me nooit loslaten zal. Voor altijd. Wanneer hij zijn handen op mijn gezicht houdt, met zijn vingers mijn ogen sluit en mijn lippen zoent, houden mijn demonen zich stil.
Hij doet me beseffen dat het niet te laat voor me is, dat de hemel nog even op me zal moeten wachten.
Met armen wijd gespreid wacht ik hem op. Hij is de soldaat die op verre gronden vecht voor me. Hij is de jager die vers voedsel voor me brengt. Hij is de geliefde die achter mijn ogen zoekt naar me.
Als hij er niet is, mis ik hem. Als ik er niet ben, mist hij me. Zonder beslag te leggen op elkaar. Hoever we ook van elkaar verwijderd zijn, we vinden altijd de weg terug naar elkaar. Hij laat me mezelf zijn, ik laat hem zichzelf zijn. Toch lijken we elkaars gedachten te kunnen lezen.
In zijn ogen breekt de zon door als hij vrolijk is. Wij zijn altijd samen. Wij zijn altijd één.
22-04-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
