 |
|
|
| |
| Gruwelijk dwaas ben ik. Kom maar niet dichter, heb geen vertrouwen in mij. Dit is het verhaal van mijn leven. Dit is het verhaal van mijn dwaasheden. |
|
| 05-12-2007 |
 Plots besef |
Woensdagnacht. Iedereen slaapt. Muisstil ben ik naar beneden geslopen, de donkerte waar ik normaal o zo bang voor ben, trotserend. Alles is beter dan boven blijven liggen, op mijn rug starend naar het plafond, of op mijn linkerzij, of op mijn rechterzij, of eender hoe. Alles is beter dan de slaap die niet komen zal af te liggen wachten. Insomnia. Alweer. De derde nacht op rij.
De derde nacht op rij, en dan daagt het me: een plots besef dat het niet goed gaat met me. Een duikvlucht waar enkel een zware crash op volgen kan. Waar gaat dit weer heen ?
Drie dagen : maandag, dinsdag, woensdag. Hetzelfde patroon, drie dagen lang:
Ik vertrek nog voor de meesten wakker worden. Belachelijk vroeg. Ik rijd al rond, terwijl de stad nog slaapt, enkel vergezeld door mijn muziek en door de oranje gekleurde lampen, voorbij flitsend licht in de duisternis.
De hele dag luister ik als bezetene naar dezelfde CD, zeventien nummers, keer op keer op keer. En telkens sla ik twee nummers over, telkens weer dezelfde twee nummers. En keer op keer op keer vraag ik me af waarom ik die twee nummers op het CDtje gebrand heb als ik er toch niet naar luisteren wil.
De hele dag eet ik niet. Ik leef op sigaretten, suikervrije frisdrank en pepermuntjes. S'avonds, thuis, hou ik de schijn hoog, eet netjes mee, en begeef me even later naar het toilet om alles er terug uit te halen.
S'avonds slaat de onrust toe, meedogenloos hard en koud. Ik krijg mezelf niet tot rust. In plaats daarvan stel ik iedereen gerust, en vertrek ik. 16 minuten zonnebank, en daarna richting zwembad, waar ik baantjes trek tegen een tempo dat mijn conditie helemaal niet aan kan, hopend dat mijn lichaam het even begeven zal. De 16 minuten zonnebank in combinatie met het chloorvervangend middel dat men nu in zwembaden gooit werkt in op mijn huid, en op mijn geest. Ik vind rust, maar niet lang genoeg, dus stap ik na het zwemmen het turkse stoombad in, waar de temperatuur zo hoog wordt dat het lijkt alsof mijn huid verbrandt, en ik moeite moet doen om niet van mijn stokje te gaan.
Datzelfde patroon, drie dagen lang. Het eten en de muziek is in feite al weken aan de gang, besef ik. Terwijl ik hier zit te typen, in alle stilte, de kamer enkel verlicht door het computerscherm, begin ik de gevolgen van drie dagen zonnebank te ondervinden : het truitje van mijn pyama voelt op mijn rug pijnlijk ruw aan, en ik heb een kussen op mijn stoel moeten plaatsen. Mijn schouders werken tegen, moegetergd van het baantjes trekken. Alsof ze nu wraak nemen op me.
Ik vind geen reden voor deze gevoelens. Ik heb het raden naar de oorzaak van deze duikvlucht... De oorzaak vind ik vaak pas als het in feite reeds te laat is.
05-12-2007, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 11-12-2007 |
| Leuven |
Er is iets aan de hand, denk ik zodra ik de parking op rijd waar ik sinds jaar en dag gebruik van maak, elke keer als ik naar Leuven kom. Terwijl ik hier anders plaats zat vind, is vandaag elk plekje ingenomen en duurt het even alvorens ik een plaatsje vind waar ik mijn wagen nog net kan tussenwurmen. Terwijl ik richting parkeermeter wandel, merk ik op dat nagenoeg de hele parking is ingenomen door politiewagens . En dan daagt het me: deze ochtend hoorde ik het op het radionieuws. Laatst werd een jonge politie-agente koelbloedig doodgeschoten tijdens een interventie en vandaag vond, hier in de Leuvense St-Pieterskerk, de begravenisplechtigheid plaats. Ik lees de namen van de gemeenten en steden op de politiewagens: Maldegem, Lokeren, Antwerpen, Hasselt, ... Een laatste eerbetoon aan een gesneuvelde collega, en twee ere-medailles, postuum. Alsof daarmee het leed van de nabestaanden verzacht zal worden.
Ik keer terug naar mijn wagen, deponeer het parkingticketje op het dashboard, en vertrek terug, deze keer richting het St-Rafaëlziekenhuis, een oubollige afdeling van het hypermoderne universitaire ziekenhuis even verderop. Ik besef dat ik ruim een uur te vroeg ben, en je beurt afwachten in een wachtzaal lijkt sowieso al tergend lang te duren, maar hier zit ik er niks mee in. Dadelijk, in het oude, krakende gebouwtje, zal ik even de tijd vinden om tot rust te komen.
Het is een mooie dag, vandaag. Na dagenlang regenweer eindelijk een droge dag. Koud weliswaar, maar met een flets zonnetje en een heldere lucht lijkt het gewoon al warmer. Alles is beter dan regen. Ik wandel voorbij een bushokje, en aangezien ik steeds mijn blik naar de grond toe gericht hou, valt het me op hoeveel platgelopen kauwgom er wel ligt. Het feit dat dit een studentenstad is, zit er vast voor iets tussen.
Alvorens naar de wachtzaal te gaan, moet ik me in het hoofdgebouw aanmelden. Ik maak van de kans gebruik om nog snel even het toilet op te zoeken. In deze kleine ruimte merk ik mijn beroepsmisvorming op; meteen valt mijn oog op een stoffig verluchtingsroostertje en het oude lavabootje met dito kraan zijn dringend aan ontkalking toe.
Drie inschrijfbalies. Een nummertje hoef ik niet te trekken want de zaal is, op de dame achter de balie met bordje "huidziekten" na, verlaten. Ik stap op haar toe, overhandig mijn sis-kaart terwijl ik de naam van mijn dokter vermeld. Ze zucht, diep. "Dit is de balie voor raadplegingen huidziekten, niet voor raadpleging psychiaterie", zegt ze kort. Ik wijs haar vriendelijk op het feit dat er niemand aan de andere balies zit, en nadat ze dat zelf even diende te bevinden, schrijft ze me met tegenzin in. Wat fijn, denk ik, zo geholpen worden door iemand die met een dergelijke levensvreugde komt werken.
Ik wandel even later terug naar buiten, waarbij de persoon vlak voor me zo hoffelijk is de zware glazen deur net voor mijn neus dicht te laten gaan. Ieder voor zich. Ik duw mezelf een weg naar buiten, steek een sigaretje op, en wandel naar de zij-ingang van het gebouw dat vast in een ver verleden een waar pronkstuk was, maar dat ondertussen meer en meer staat te verkommeren, in afwachting van een glimmend metalen modernistisch bouwwerk dat in de plaats zal komen.
Mijn telefoon schud mij wakker. Een personeelslid haalt me uit mijn mijmeringen met een vraag waarop ze meteen zelf het antwoord geeft. Ik hang op, en schakel het onding uit.
De oude houten deur heeft net een opknapbeurt achter de rug, en glanst, nagelwit, helaas waarschijnlijk niet voor lang. Ik loop de trap op en merk dat de erbarmelijke staat van het gebouw zich nog meer aan de binnenkant doet gelden. Vochtplekken, verf die afbladert, een oude vloer die niet meer te redden valt.
Ik open de typische fel oranje gekleurde deuren, en wandel naar het loket. Onderweg passeer ik een duidelijk verwarde man. Hij vraagt me of ik een dokter ben, en wanneer ik negatief knik, roept hij euforisch "Dan moet je hier zitten, dan moet je hier zitten !" Ik negeer hem, en de dame achter de aanmeldingsbalie schuift het raampje open, ze glimlacht herkennend, en overhandigt me een papier. Ik neem het aan, en begeef me richting wachtzaal, waarvoor ik eerst nog talloze fel oranje deuren moet passeren.
Vrijwel altijd heb ik alleen in de wachtzaal gezeten, nadenkend over de dingen die ik mijn dokter niet mag vergeten te vertellen. Deze keer heb ik minder geluk: over me zitten twee dames, duidelijk moeder en dochter. Ik schat ze om en bij de zestig en veertig. De moeder kijkt ontzettend verontrust, en ondertussen vraag ik me af of de dochter wel beseft waar ze is. Ze is duidelijk onder invloed van veel te veel medicatie. Ik ben zo slecht nog niet af, denk ik bij mezelf.
De professor komt even tot aan de deur van de wachtzaal, en verdwijnt vrijwel onmiddellijk. De moeder port haar dochter aan, "het is jouw beurt" en meteen roept ze de professor nog toe. "Dokter, ze is weer volop bezig met allerlei pilletjes, waar ze ze vandaan haalt, weet ik niet."
Ondertussen strompelt de dochter gedwee de trap op, richting spreekkamer.
Nog even, denk ik. Ik kijk om me heen. De ouderwetse bruine plastic stoeltjes, het rek met nog steeds dezelfde foldertjes van jaren geleden, de twee landschappen aan de muur, foto's van stranden alwaar de golven tot rust komen. Hier, in dit wachtkamertje, lijkt het alsof de tijd heeft stilgestaan. Wat later slentert de dochter terug de wachtzaal binnen. De moeder doet haar jas aan en zonder één woord te zeggen vertrekken ze.
Het duurt niet lang meer of ik zie de professor snel voorbij de wachtzaal passeren. Woorden hebben we al lang niet meer nodig, ik sta op, loop de trap op, en wacht op het einde van de gang. Luttele minuten later zie ik de lift stoppen, en stapt hij stevig mijn richting uit: een niet al te grote, eerder magere, grijze man, met gezien zijn leeftijd verdacht sportieve schoenen aan, die niet in het plaatje passen en vloeken met de witte doktersjas. Pretogen die als het ware tot in mijn ziel kijken. Hij neemt met beide handen mijn hand vast en zegt "je ziet er goed uit", waarna hij me binnenleidt in het oude getrouwe kamertje dat dienst doet als zijn spreekkamer. Ook hier lijkt het alsof de tijd geen vat heeft op de dingen. Brede vensterbanken vol met foto's van familieleden, stapels papieren her en der. Het schilderij van de zwangere vrouw in de hoek. De oude bruine sofa tegen de enige muur waar geen boekenkasten staan. Maar deze keer puilen de boekenkasten niet uit. Deze keer is de grote tafel, vast ooit een vergadertafel, niet meer volgezaaid met stapels boeken en stapels papieren.
We nemen plaats aan een piepklein kramikkelig bureautje, ik geef hem het papier en hij grist een leeg blad uit één van de stapels papieren rondom hem. "Ben je aan het opruimen ?", vraag ik. "Ik ben aan het verhuizen. Ik moet op pensioen op het einde van het jaar." Hij merkt blijkbaar de paniek in mijn ogen op, en stelt me meteen gerust. "Voor een heel beperkt aantal mensen zet ik daarna thuis mijn praktijk verder. Dus als je verder bij me op controle wil blijven komen..." Ik slaak een zucht van opluchting, en we keuvelen even verder over zijn pensioen. Hij vraagt hoe het met me gaat, en ik geef hem het relaas van de afgelopen weken. Ik vertel hem over hoe moeilijk ik rust lijk te vinden. Over hoeveel zin ik wel heb om eindelijk aan pianolessen te beginnen. Ik vertel hem over de leuke en minder leuke momenten. Hij antwoord op zijn typisch rustige manier, en ik herken mezelf in zijn antwoorden. Hij beschrijft de dingen zo ontzettend mooi en correct, zonder te kort te doen aan iets of iemand. Bij hem lijkt alles eenvoudig.
Een half uur later stap ik terug mijn wagen in, moe maar voldaan. Tot over een maand, Leuven.
11-12-2007, 22:23 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 14-12-2007 |
| Automatische piloot |
|
De dag na mijn crash verliep moeizaam. Ik rekende erop om op automatische piloot de dag door te geraken, maar al van bij het ontwaken liet die het afweten. De hele dag verliep moeizaam, van kwaad naar erger. Mijn lichaam deed pijn, weigerde alle vormen van voedsel. Het gewoel in mijn hoofd maakte me gek. Gesprekken die ik herbeleefde, de banaalste eerst, een eindeloos gepieker dat maar niet wou ophouden, een hele dag lang. Al vroeg in de ochtend kreeg ik een melding van een diefstal op een werf, mogelijk door één van mijn personeelsleden. En toen ik mijn agenda nakeek, bleek op de koop toe dat ik een hele dag een nieuwe inspectrice moest meenemen in opleiding. Om zeven uur stapte ze mijn wagen in, en ze heeft tot ze uitstapte niet meer gezwegen. Net op een moment dat de enige troost mijn muziek en af en toe wat stilte was, in een verwoede poging mijn hoofd vrij te kunnen maken en wat rust te vinden.
Haar hele levensverhaal passeerde de revue. Van de alcoholverslaving van haar eerste man tot de schoolproblemen van haar kinderen. Waarom nou net vandaag? Omstreeks half drie kon ik het niet meer aan, ik zat er compleet door, en verzon een smoesje dat ik vrij lang op de volgende werf zou zitten, waarop ze vroeg haar aan haar wagen af te zetten zodat ze huiswaarts kon keren, de dag had lang genoeg geduurd. Vooral voor mij, mijn spieren deden zo ontzettend veel pijn dat ik nauwelijks nog mn wagen kon besturen.
Mijn maag leek helemaal verkeerd te zitten. Ik moest de schijn wel hoog houden, ik moest normaal lijken en smiddags de gebruikelijke lunchpauze ondergaan. Al bij de eerste hap verzette mijn hele lichaam zich. Nadat ik met moeite het kleine broodje binnengeduwd had gekregen, begaf ik me al bezetene naar het toilet om het hele zootje eruit te braken. Mijn lichaam leek ervan te genieten, want het wilde er maar niet mee ophouden. Na afloop deed mn keel er zoveel pijn van dat ik er lichtelijk hees van was, en ik proefde de hele namiddag lang bloed vanachter in mijn mond. Ik was, en ben, niet goed bezig. Het dieptepunt van mijn crash komt met rasse schreden dichterbij.
14-12-2007, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Nachtwandeling |
|
Vorige week. Ik moest vroeg uit de veren om een werfbezoek te doen. Ik wou ter plaatse zijn net voor zes uur, om te controleren of mijn personeel wel op tijd begon. De avond voordien had ik alles voor smorgens klaargelegd, en mijn man wist dat ik m niet zou wakker maken en in alle stilte zou vertrekken zodat de kinderen wat zouden uitslapen. Ze hebben nu eenmaal de slechte gewoonte wakker te worden zodra ze iemand horen opstaan, of dat nu midden in de nacht is of niet. Met mijn huidige slapeloosheid is het dus steeds op de tippen van de tenen lopen
Mijn wekker zou afgaan om vijf uur, maar om vier uur lag ik al terug wakker. Ik besloot dan maar op te staan. Ik kleedde me stilletjes aan, ging naar de badkamer me wat opfrissen, en begaf me naar beneden. In feite had ik best wat kunnen strijken of zo tijdens dat extra uurtje, maar ik besloot toch al te vertrekken. Terwijl de rest van de wereld nog leek te slapen, reed ik richting Antwerpen. Om kwart voor vijf zat ik daar dan, aan de Schelde, op een bankje. Het was nog te donker om te kunnen zitten lezen, dus zocht ik toevlucht tot mijn mp3-spelertje. Een nietig klein goedkoop dingetje van amper 2 gig, met niet genoeg ruimte voor al hetgeen ik erop wilde. Het geraas van overdag verdwenen, de donkerte nauwelijks verlicht door de typische oranje lantaarns, het druilerige weer, geen mens te bespeuren. Hier zaten we dan, mijn muziek, mijn gedachten en ik. Een uur lang. Ik liet mijn gedachten afdwalen
nachtelijke dagdromen. Ik begreep plots heel goed de woorden die Jeff Buckley zo ontzettend mooi zong in Forget her
While this town is busy sleeping, all the noise has died away, I walk the streets to stop my wheeping, cause shell never change her ways
Dont fool yourselve, she was heartache from the moment that you met her
My heart is frozen still, as I try to find a way to forget her somehow. Shes out there somewhere now.
Héél even dacht ik het. Héél even leek de Schelde heel aantrekkelijk. Maar onmiddellijk herpakte ik me. Mijn lichaam heeft te veel overlevingsdrang, denk ik. Jezelf verdrinken moet ontzettend moeilijk zijn, en enorm veel wilskracht vergen.
14-12-2007, 08:03 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 17-12-2007 |
| De gevarenzone |
Het dieptepunt is bereikt. Vanaf nu is het opletten geblazen, dat weet ik uit ervaring. Ik bevind me nu in de gevarenzone; het minste dat nu fout loopt kan desastreuze gevolgen met zich meebrengen.
Iemand zei me ooit : vanaf nu kan het alleen maar bergop gaan. En dat lijkt inderdaad zo. Helaas is het afwachten. Het enige dat ik nu kan doen, is opletten, voorzichtig zijn, en afwachten. Enerzijds tot m'n lichaam voldoende is aangesterkt om de strijd terug aan te gaan, maar anderzijds, en in feite hoofdzakelijk, tot m'n geest een ommedraai maakt, tot ik terug de wil vind om verder te doen.
Mijn hele lichaam doet pijn. Ik heb de afgelopen weken zo mijn gezondheid op het spel gezet, door niet naar mijn lichaam te luisteren, door de geestelijke pijn die ik had af te reageren via mijn lichaam. Mijn lichaam is zwaar gehavend uit de crash gekomen: ik kon nauwelijks nog op mijn benen staan, en maakte hoge koorts, dus moest ik wel naar de dokter. Diagnose : een oorontsteking, een nieronsteking, een darminfectie, en uitdrogingsverschijnselen. Zes kg afgevallen op twee weken tijd. Ik voelde nog enige trots toen hij dat zei, en dat merkte hij, dus hij reageerde vrij kort: als ik niet begin te eten, en minstens twee liter water drink per dag, moet ik het ziekenhuis in voor baxters. Alsof ik mager ben ! Mijn lichaam heeft op dat vlak nog voldoende reserve. Het voorschriftje voor de eetlustopwekker die hij me voorschreef heb ik dus niet afgegeven bij de apotheker. Donderdag moet ik dus terug op controle, en voor de resultaten van het bloedonderzoek. Blijkbaar is hij vooral niet erg gerust in die darminfectie en denkt hij dat er meer aan de hand is. Ik moet alvast deze week niet uit werken gaan, maar was deze voormiddag reeds genoodzaakt wat papierwerk te gaan doen. Onderweg begon de vermoeidheid te dagen, en was ik op een vreemde manier blij dat mijn onderrug zo'n pijn deed, anders was ik vast achter het stuur in slaap gevallen. Maar de pijn hield me wakker. Deze namiddag, totaal uitgeput en met hoge koorts thuisgekomen, ben ik vrijwel direct in slaap gevallen. Ik moet diep geslapen hebben, want ik werd slaapdronken wakker. Slechte timing, want ondertussen is het hoog tijd om te gaan slapen, maar ben ik natuurlijk klaarwakker.
Ik heb geluk met de lichamelijke gevolgen, want naar mijn nabije omgeving toe, kan ik er het dieptepunt mee verdoezelen, en tegelijk mezelf er tegen beschermen door een aantal dagen de koude realiteit te laten voor wat het is. Op die manier kan er vast minder mislopen en is het gevaar enigszins deels geweken. Ik bevind me in de fase waarin ik goed en wel besef wat voor een overlast ik wel ben. Alles en iedereen zou beter af zijn zonder me. Ook naar mezelf toe is de innerlijke pijn quasi onhoudbaar geworden. Geniepig sluipen de gedachten mijn hoofd binnen, en gonzen daar onophoudelijk rond, steeds luider weerklinkend. De regen voelt zwaar aan, als ware het stenen die de hemel op me neergooit. De donkerte waarin ik me bevindt voelt dieper aan, en ik ben nog lang niet thuis. Alsof alle levenswil uit me wegvloeit.
Ik ben bang. Ontzettend bang. Over hoe lang dit dieptepunt duren zal. Over of ik het zolang volhouden zal.
Nu, op dit eigenste moment, heb ik zo'n nood aan iemand die me vastneemt, en die me zegt dat alles wel terug goed komt met me. Iemand die me door dit dieptepunt heen loodst. Nu, op dit eigenste moment, besta ik louter uit gemis.
17-12-2007, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 20-12-2007 |
| Eeuwig dromen |
Nee !!, lijkt mijn hele lichaam te schreeuwen. Alsof alles binnenin me zich verzet tegen mijn beslissing van gisteren.
Deze ochtend begon nochthans veelbelovend. Ik werd uitgeslapen wakker, maakte mezelf en de kinderen op het gemak klaar, en ik zat bij hen aan het ontbijt. Ik huppelde met hen onderweg naar school, en op de terugweg maakte ik al volop plannen. Ik zorg dat m'n huis aan de kant is, ga vandaag niet meer die zetel in, beweging is vast goed om die spieren terug wat soepel te krijgen, en morgen ga ik werken.
Mooi niet dus, thuisgekomen begon ik zoals gepland alles op te ruimen, maar niet voor lang. Het dieptepunt laat zich duidelijk niet zomaar negeren. Het sloeg me om de oren. Een mokerslag, zonder enige reden, zonder aanleiding. De doodswens is gearriveerd. Alles lijkt in het niet te verdwijnen behalve dat ene gevoel, het intense verlangen om hier en nu te sterven. Helaas kan ik er niet aan toegeven. Dit vergt organisatie, ik moet nog zoveel regelen, en daar heb ik momenteel gewoonweg geen fut voor. Ik heb zelfs geen fut meer om een deftig einde aan dit berichtje te breien...een andere keer dan maar. Ik lig hier met m'n laptop op mijn schoot, op de sofa. Music for life, sarcastisch toepasselijk, op de televisie. En ik hoop dat wanneer ik weldra ik slaap zal vallen, ik een eeuwige slaap vind en nooit meer hoef wakker te worden.
20-12-2007, 11:30 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 21-12-2007 |
| Roetsjbaan |
Deze ochtend, in mijn wagen op mijn weg naar het werk, merkte ik op hoe vredig er alles bij lag. Het had behoorlijk gevroren de voorbije nacht, en het leek alsof er aan elk takje van elke boom stukjes mist achtergebleven waren. Een vredig wit landschap, in schril contrast met de storm die in mijn hoofd heerste.
Op kantoor merkte ik dat de infectie, het beestje dat in m'n lichaam was binnengeslopen, nog lang niet verdwenen was. Mijn rug deed pijn bij elke beweging. Maar binnen de schoonmaaksector moet alles blijven draaien. Er wordt geen rekening gehouden met weekends, feestdagen of ziekte. Je wordt geleefd, je wordt gewerkt. Vandaag moest ik wel binnenkomen, de verloning van mijn personeel moest worden doorgestuurd, wie anders zou het doen ?
Meer dan ooit besef ik dat ik uit de schoonmaaksector weg moet, ook al intrigeert de wereld me enorm. Ik ben te perfectionistisch, en klop daarom veel te veel uren. En voor elk probleem dat je oplost, duiken er twee andere op. Het houdt nooit op. Ik wil niet denegrerend klinken, integendeel zelfs, maar je werkt grotendeels met mensen die niet willen werken maar die, meestal tijdelijk, moeten werken om hun uitkering niet te verliezen. Motivatie is dus onbestaande of ver te zoeken. Of je werkt met mensen van andere culturen, die, met alle respect, geen gezag van een vrouw dulden. En dat merk je. Alsof je tegen muren praat.
Ik moet mezelf dus alweer op de arbeidsmarkt gaan profileren, terwijl ik er zo geen zin in heb, maar ik maak mezelf wijs dat ik doorbijten moet, en dat alles beter zal gaan met me, zodra ik een andere job vind. Terug de vertegenwoordiging in, want blijkbaar krijg ik het onverkoopbare verkocht, terwijl ik er geen zier van geloof.
Een aangename maar veel te korte tussenstop op mijn plekje onderweg naar huis.
De rust leek even weergekeerd te zijn. Tot ik abrupt uit mijn gedagdroom werd gehaald. Het onding rinkelde. Ik was niet van plan op te nemen, maar ik zag dat het m'n oudste zus was, en besloot dan toch maar op te nemen, ze wou vast het oudejaarsmenu bespreken, dacht ik.
In plaats daarvan belde ze om te vragen of ik al wist dat mijn vader een hartinfarct had gekregen. Mijn gedachten sloegen op hol. Tuurlijk wist ik dat niet. Ik weet niet meer hoe ik thuisgeraakt ben, ik herinner me alleen nog welke gevoelens er door me heen gingen, zo helder als de ijzige lucht op dat exacte ogenblik. Pure angst, in zijn meest rauwe, zuivere vorm. Dit mag niet, niet nu, niet mijn vader. Alsof dergelijk nieuws op een ander ogenblik wel gepast zou komen.
Toen ik thuis aankwam zat mijn man gezellig aan de telefoon te keuvelen met een vriend. "Leg op, er is iets mis met m'n vader.", zei ik. Hij moet aan m'n gezicht de ernst van de situatie gezien hebben, want hij handelde vlug het telefoontje af, en hing op. Ik legde hem kort uit wat m'n zus me verteld had. We begaven ons naar mijn wagen, en gingen de kinderen van school afhalen. Het wachten op de bel leek een eeuwigheid te duren.
Samen reden we richting mijn moeder. Onderweg probeerde ik zo normaal mogelijk te doen, overliep met mijn meisjes naar gewoonte het verloop van hun schooldagje, en bekeek het rapport van mijn oudste dochter heel grondig.
Toen we de oprit van m'n ouderlijk huis opreden merkte ik dat ook mijn zus ondertussen aangekomen was. Ik bereidde me voor op het ergste en begaf me naar binnen. Mijn vader zat daar, rustig op zijn vaste stekje een sigaretje te roken. Mijn moeder moet de verwardheid en de angst in mijn ogen hebben kunnen aflezen, en probeerde me gerust te stellen. Mijn zus, voorbarig als altijd, had me opgebeld zonder alle details van het verhaal te kennen. Mijn vader moet kort na nieuwjaar een kleine ingreep ondergaan. Hij was naar onze huisarts gegaan voor het verplichte bloedonderzoek en de cardiogram voorafgaand aan een ingreep. Uit het cardiogram bleek dat mijn vader recent een hartinfarct had gehad. Alleen had hij er vreemdgenoeg niets van opgemerkt. Hij kreeg meteen bloedverdunnende middelen, en moet zich rustig houden. Volgende week moet hij al het ziekenhuis in om via allerhande testen, te weten te kunnen komen wat er gaande is. Het is dus nog even afwachten.
Even later waagden we ons al terug aan de typische galgenhumor die binnen onze familie leeft, en waarvan vreemden vaak raar opkijken.
Toen we, een goed uur na onze aankomst, terug vertrokken zei mijn vader me : "Hey, ik kom nog uit de tijd dat de mannen van staal waren en de boten van hout, terwijl het nu net andersom is. Het komt wel goed." Hij probeerde me gerust te stellen, terwijl ik zijn eigen ongerustheid en onzekerheid er zo doorheen zag.
We keerden huiswaarts, en een aantal uren later vertrok m'n man naar z'n werk. Ik zocht een uitlaatklep via mijn computer, maar zat volledig geblokkeerd. Zelfs het schrijven lukte me niet meer. Was dit een voorbode ? Een hint dat therapie me niet meer redden kan ? Heeft het me ooit kunnen redden ?
Kan ik mezelf nog redden ? Misschien is mijn tijd gewoon gekomen. Een hoofd vol vragen zonder antwoord.
Totaal uitgeput zette ik mijn computer uit, zette mijn favoriete cd op, legde me op de sofa, en las met veel moeite enkele stukjes Herman De Coninck, in een poging enkele woorden van herkenning te vinden.
21-12-2007, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 22-12-2007 |
| Alles komt goed |
En zo is het dan. Meer kan ik er niet over kwijt. Dit is niet het leven dat ik wil. De storm in mijn hoofd wil maar niet gaan liggen. En zal vast nooit meer gaan liggen. Hoe lang moet ik dit nog doorstaan. Verdrinkend in een zwarte vloed van verdriet en pijn, onophoudelijk. Zwarte golven die in mijn hoofd rondrazen. Ik leef in de duisternis en verlang naar het licht. Mijn leven is herleid naar louter overleven. Het is tijd.
Sinds gisteren besef ik weer ten volle hoe vergankelijk de mens in feite is. En van de mensen die je liefhebt wil je niet liever dan dat gevoel totaal negeren, en maak je jezelf op zich wijs dat het niet gebeuren zal. Het is genoeg geweest, de ellende dat mijn leven zou moeten voorstellen. Het wordt tijd om in te pakken. Er valt nog heel wat te regelen. Onbewust begin ik afscheid te nemen van de dingen. Traag maar gestaag loop ik het rijtje af.
Maak je maar geen zorgen om mij. Alles komt goed met mij. Uiteindelijk komt alles altijd goed. Als er al zoiets bestond als een zielsverwant, dan ben jij dat wel. Mijn lichtpuntje. Iets om naar uit te kijken. De wondermooie momenten, de woorden van moed, de humor, de aanwezigheid. Jouw aanwezigheid. Het begrijpen, zonder woorden zelfs. De stilte, eens zo belangrijk.
22-12-2007, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 23-12-2007 |
| Engel |
Sla me maar neer. Praat achter m'n rug. Doe wat je nodig acht. Doe het of laat het. Maar draag wel de gevolgen die het met zich meebrengt. Hopeloos probeerde ik te leven volgens de regels van het spel. Ik begaf me onder de dwazen, wandelde rusteloos rond, en vond geen slaap. Ik maakte beloften aan mezelf waar ik me niet aan houden kon. Dus sla me maar neer. Bekijk me minachtend. Het is alles of niets. Er is niks tussen in. Ik moet stoppen met dromen. Ik moet me focussen. Ik probeerde de dingen te veranderen, ergens goed wetende dat het niet lang duren zou. Ik wou vooruit gaan, en werd telkens weer ingehaald door het verleden. Het verleden is geen pakketje dat je opzij leggen kan.
Kan ik het aan ? Kan ik het nog langer aan ? De regels van het spel zijn niet aan mij besteed.
Ooit vind ik het geluk. Ooit kus ik de lippen van een engel.
23-12-2007, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 26-12-2007 |
| Gedichtje |
O, als ik dood zal, dood zal zijn
Kom dan en fluister, fluister iets liefs
Mijn bleke ogen zal ik opslaan
En ik zal niet verwonderd zijn
En ik zal niet verwonderd zijn
In deze liefde zal de dood
Alleen een slapen, slapen gerust
Een wachten op u, een wachten zijn
26-12-2007, 23:57 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 27-12-2007 |
| Gewoon anders |
Ik bladerde door een oude schriftje waar ik vroeger van tijd tot tijd wat gevoelens in neerpende en dat ik vandaag toevalligerwijs terugvond, niet wetende dat het nog bestond. Gedichten van grootmeesters in de dichtkunst vonden hun weg erin, of adembenemende teksten van liedjes die me nog steeds beroeren. Alles netjes neergepend, met hier en daar kanttekeningen in potlood. Eigen bedenkingen schreef ik steeds in potlood, wegens ondergeschikt aan de andere werken. Op die manier bleven ze eeuwig uitwisbaar, net als ikzelf, misschien. Ik vond vier regeltjes tekst van jaren geleden, in potlood dus ergens ontsproten in die vreemde gedachtengang van me. Vier regeltjes, niet eens een gedichtje te noemen, jaren geleden geschreven door een tiener...
Ik ben dit leven moe
moe van het verdriet
als er nóg een leven komt
dan overleef ik dat vast niet.
Met de typische K. die ik overal onderzette wanneer ik schreef, een K, met een kruisje gemaakt van het onderste schuine streepje. Ik las het en bedacht dat ik me ook toen al behoorlijk rot moet gevoeld hebben. Er zijn vage herinneringen, dat wel, van die tijd. Een periode waar ik maar geen aansluiting vond bij leeftijdsgenoten...
Ook toen al was ik gewoon een beetje anders, een beetje anders dan gewoon. Een heel verdrietig, heel gevoelig mensje.
Ook toen al kon ik de emoties die op me afkwamen niet van me af zetten.
Ook toen al lag ik in bed alles over te denken, en lukte het me niet de slaap te vatten, piekerend, verwerkend wat ik gezien had die dag.
Ook toen al kon ik geen onrecht zien, vond ik mensen zo gemeen.
Ook toen al leefde ik me in de gevoelens van anderen in, en voelde ik aan hoe het met ze was, voelde ik hun eenzaamheid en hun verdriet.
Ook toen al leefde ik in een andere wereld, totaal anders dan de werkelijkheid, en leefde ik in m'n eigen gedachten, waarin dromen nog bestonden.
Ook toen al was ik me heel intens van m'n leven bewust, en was ik heel erg gevoelig.
Net als toen ben ik nog steeds gewoon een beetje anders, een beetje anders dan gewoon. In dat opzicht ben ik misschien wel trouw gebleven aan mezelf, met mijn fouten, mijn emoties, mijn tekortkomingen en mijn eenzaamheid.
Bladerend door de jaren, merkte ik dat ik mijn naïviteit van toen ook niet verloren ben. Even verderop las ik :
alles is van voorbijgaande aard... ook gevoelens.
Was dat maar waar. Mensen zeggen wel eens dat de geschiedenis zich herhaalt, en helaas moet ik hen hierin bijtreden...
27-12-2007, 00:25 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Verdronken vlinder |
Ik heb het nooit zo voor nederlandstalige liedjes gehad, en vond mezelf altijd al nauwer verbonden met het engels. Ook al is nu al meer dan tien jaar geleden dat ik in het buitenland vertoefde, waar het engels de voertaal was, toch betrap ik mezelf er nog vaak op dat ik nadenk in het engels. Alsof ik betere beschrijvingen vind in die taal, voornamelijk van gevoelens dan...
Toch zijn er een aantal pareltjes van Nederlandstalige liedjes. Het zijn er best wel niet erg veel, maar dit is er één van... de versie van Boudewijn De Groot... verdronken vlinder...
http://www.youtube.com/watch?v=e_mb1ePU1gk&feature=related
Zo te sterven op het water
met je vleugels van papier,
zo maar drijven na het vliegen,
in de wolken drijf je hier.
Met je kleuren die vervagen,
zonder zoeken, zonder vragen.
Eindelijk voor altijd rusten
met de bloemen die je kuste.
Geuren die je hebt geweten,
alles kan je nu vergeten,
op het water wieg je heen en weer.
Zo te sterven op het water
met je vleugels van papier.
Als een vlinder die toch vliegen kan
tot in de blauwe lucht,
als een vlinder, altijd vrij
en voor het leven op de vlucht,
wil ik sterven op het water,
maar dat is een zorg van later.
Ik wil nu als vlinder vliegen,
op de bloemenblaren wiegen.
Maar zo hoog kan ik niet komen,
dus ik vlieg maar in mijn dromen.
Altijd ben ik voor het leven op de vlucht,
als een vlinder die toch vliegen kan
tot in de blauwe lucht.
Om te leven, dacht ik,
je zou een vlinder moeten zijn,
om te vliegen heel ver weg
van alle leed en alle pijn.
Maar ik heb niet langer hinder
van jaloers zijn op een vlinder.
Want zelfs vlinders moeten sterven,
laat ik niet mijn vreugd bederven.
Ik kan zonder vliegen leven.
Wat zal ik nog langer geven
om een vlinder die verdronken is in mij?
Om te leven hoef ik
echt geen vlinder meer te zijn.
27-12-2007, 20:35 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
