 |
|
|
| |
| Gruwelijk dwaas ben ik. Kom maar niet dichter, heb geen vertrouwen in mij. Dit is het verhaal van mijn leven. Dit is het verhaal van mijn dwaasheden. |
|
| 06-05-2008 |
 Wegdrijven op Nick Cave |
"Get ready to shield yourself". De eerste zin die hij zong. Het was donderdagavond, één mei en M., T. en ik waren naar Vorst Nationaal afgezakt om Nick Cave and the bad seeds aan het werk te zien.
En wat een concert. Zonder twijfel het beste concert dat ik tot op heden aanschouwen mocht.
Want terwijl buiten de nietsvermoedende lente met haar charmes de hoofdstad in verleiding bracht, betoverde hij een op het eerste gezicht onherbergzame en kille ruimte, bijna barstend onder de hooggespannen verwachtingen, en deed ze vervolgens anderhalf tot twee uur lang koken en kolken in een orgie van klanken. Ik ging volledig op in zijn muziek, in zijn stem, misschien wel even wegdrijvend uit deze aardse wereld.
Hoe hij zijn getormendeerde en destijds door drugs verstoorde gevoelsleven direct en genadeloos tot expressie brengt in zijn kunst. Hoe hij soms zalft in ingetogen hymnische songs, maar dan onmiddellijk weer grolt en grauwelt, gruwelt ook, met in zijn rug die rusteloos voorthengstende, alles dominerende bas , die in tweevoud bonkende percussie, en dan de twee hoofdSeeds, Harvey met messcherpe gitaar en de kobolt Ellis met furieuze viool, als wapens die de weg moeten effenen in de strijd met en tegen al het kwaad dat moet bezworen worden. Hoe hij voortdurend balanceert op de grens van licht en duisternis, tussen liefde en dood, tussen droom en werkelijkheid.
Mijn romanist schreef me achteraf dat hij nu begreep waarom ik aan de lippen hang van deze man, muziekgewijs dan. En net als ik vroeg hij zich af of Nick Cave predikaten als hyperintelligent en hypergevoelig met zich meedraagt, misschien niet op de revers van zijn pak, maar dan toch wel ergens in zijn binnenzak of op een ander plekje, veilig verborgen voor de aasgieren van de pers. Het kan bijna niet anders. Hoe anders zou je dergelijke teksten kunnen schrijven, en meer nog, ze op muziek zetten ?
Misschien herken ik in zijn uitgesproken onzekerheid mezelf wel. Misschien benijd ik hem wel dat hij er zo eerlijk voor durft uit te komen, en dat hij al het negatieve dat in zijn ziel ronddwaalt kan omzetten in zoiets moois, iets waartoe ik nooit in staat zal zijn.
Een kunstenaar die me voor altijd bijblijven zal...
06-05-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| De laatste rechte lijn |
|
Het einde is in zicht. Eindelijk. De laatste week is bijna halverwege. De laatste rechte lijn. Ik steven met plezier af op mijn laatste werkdag bij mijn huidige werkgever, aanstaande vrijdag. Toch word ik een dubbel gevoel gewaar. Het respect dat ik ondertussen verkregen heb bij mijn personeelsleden, resulteert in het feit dat ik enorm fijne reacties krijg van vrijwel ieder van hen. Een poetsdame begon te wenen toen ik haar het nieuws vertelde, anderen smeekten me dan weer om toch te blijven. Een teken dat de manier waarop ik werk, ook al staat deze in fel contrast met de werkwijze van mijn area manager, toch zijn vruchten aflevert. Vrijwel al mijn panden liggen er netjes bij. Ook van klanten krijg ik ontzettend leuke reacties : ze vinden het jammer dat ik vertrek omdat hun werven er stukken beter bij liggen en er minder problemen zijn met personeelsleden in vergelijking met vroeger, maar voornamelijk omdat ze vinden dat ze "gehoord" worden. Ik maakte tijd voor hen, luisterde, en bood hen zo snel mogelijk een oplossing aan. Ik volgde alles kort op, en dat werd geapprecieerd. Helaas niet altijd door mijn directe werkomgeving, alwaar een aantal mensen er ondertussen blijkbaar een sport van gemaakt hebben me zwart te maken, door te verkondigen dat ik te weinig op mijn panden kwam en dat mijn panden er niet goed bij liggen. Jammerlijk dat zoiets gebeurt tijdens je opzegperiode.
Ik tel de dagen af, bezoek nog zoveel mogelijk klanten en personeelsleden, en probeer zo goed als mogelijk in schoonheid af te sluiten, zodat ik met een gerust geweten aanstaande dinsdag mijn nieuwe job kan starten...
06-05-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 07-05-2008 |
| Eerste communie |
Donderdag, vijf voor half negen. Heel mijn gezin is wakker sinds half zeven, en iedereen is druk in de weer. Ondanks heel wat last minute over en weer geren lijkt de rust weergekeerd te zijn, en is alles in z'n plooi gevallen. We wandelen naar buiten, om de hoek, richting kerk. Eerst dienen we onze oudste af te zetten in het parochiaal zaaltje... van hieruit moet ze het alleen doen.
Bloednerveus ben ik, omdat ik weet wat er zich door haar kleine hoofdje nu allemaal afspeelt. Een half uurtje later, iedereen heeft ondertussen een plaatsje gevonden in de kerk, heft vooraan, achter het altaar een vrouw een Enya-achtig lied aan. De kerk wordt muisstil, op haar gezang na, en door de middenbeuk komen alle communicantjes naar voor. Ik herken haar gezichtje tussen de 75 andere, en stoer als ik ben dien ik meteen in mijn handtas te graaien naar een zakdoek. Met 76 zijn ze, 76 kleine stemmetjes die een welkomstliedje zingen. Weer moet ik grabbelen naar m'n zakdoek, en ik besluit dan maar wijselijk het ding in de buurt te houden.
De plechtigheid was prachtig, geen godsdienstige bullshit, maar een kerkdienst voor en door kinderen. Toen ze stilletjes richting altaar stapte, en achter de microfoon ging staan, raasde het bloed als bezeten door m'n aderen. Ze hield heel geconcentreerd haar juf in het oog, en zodra die knikte, begon ze uit het hoofd haar tekstje op te zeggen. Ze deed het voortreffelijk.
Om op het einde geen wirwar van mensen te creëren, diende iedereen eerst de kerk te verlaten, en een haag te vormen. Pas daarna stapten de communicantjes hand in hand de kerk uit, elk met een witte ballon die ze gezamelijk de lucht in lieten, terwijl ze in koor "op weg naar Jezus" riepen. Wat ga ik later haar weer veel moeten uitleggen, ging er door m'n hoofd, en ik glimlachte bij de gedachte aan haar toekomstig spervuur van vragen.
Na een receptie ons aangeboden door de school, waar alle kinderen druk aan ruilhandel deden met hun communieprentjes, begaven we ons terug naar huis. Mijn ouders waren er al, en samen schoven we onze voeten onder tafel. s' Namiddags mocht ze zelf kiezen wat we doen zouden, aangezien ik die avond er sowieso niet ging zijn (concert Cave), en aangezien haar feestje pas zaterdag plaats zou vinden. Ze besloot dat we met z'n allen maar een keertje de bioscoop zouden opzoeken.
Zaterdag, twee uur. Een hectische morgen zindert nog wat na. Vroeg uit de veren, richting feestzaal, waar ik alles diende klaar te zetten. Lijkt heel eenvoudig, maar lang niet het geval voor mij. Alles moest en zou perfect zijn. En dat was het ook. Een veertigtal genodigden, een tiental kinderen, een stralende dag. Een dolenthousiaste dochter die overstelpt werd met cadeautjes en belangrijker nog, met aandacht.
De traiteur van dienst leverde puik werk, en iedereen likte vingers en duimen af. Ook het dessert, ik had een ijskar laten komen, bleek een groot succes. De kinderen dolden in en rond het springkasteel, en tot laat die avond bleef iedereen zitten. Om één uur s'nachts kwamen we thuis, moe maar voldaan.
07-05-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 09-05-2008 |
| Mijn grootste vijand |
|
Al jarenlang ben ikzelf mijn eigen grootste vijand. Elke fout, elke misrekening, elke vorm van twijfel, elke vorm van falen speelt door m'n hoofd, opnieuw en opnieuw en opnieuw. Elke verbroken belofte, elke verloren dag, elke gemiste kans zorgt dat ik met afkeer terugkijk op een leven waarin ik helemaal niks in bereikt heb.
Het leven kan vreemd zijn, goed en slecht op zoveel verschillende manieren, maar op termijn ontdek je dat de dingen niet altijd zijn zoals je denkt dat ze zijn. Als kind bijvoorbeeld, was ik bang voor het donker, nu nog trouwens. Maar nu ben ik vaak ook bang voor het licht, bang om het licht in te stappen, om méér te worden...
Het is moeilijk om mijn pijn te laten gaan, omdat het altijd de enige constante in mijn leven is geweest. Vergeving is de deur ontgrendelen en jezelf vrij laten, wetende dat je gevangene én bewaker was, tegelijk. Echte kracht bestaat erin om jezelf recht te houden op een moment dat niemand het je kwalijk zou nemen als je vallen zou... Soms lijkt het leven me niet alle antwoorden te willen geven omdat het wil voorkomen dat ik alweer gekwetst word of mezelf kwets.
Iemand zei me ooit : "God beloofde ons geen dagen zonder pijn, geen gelach zonder verdriet, geen zon zonder regen, maar hij beloofde ons wel kracht voor de pijn, troost voor het verdriet en licht tijdens donkere dagen."
Te vaak kijk ik naar anderen, en vergelijk ik mezelf met hen. Op zo'n momenten voel ik als het ware pijlen door m'n hart gaan, al de pijn waarvan ik zo hoop dat ze ooit verdwijnen zal. Op zo'n momenten verlang ik naar een persoon die me toefluistert dat alles wel goed komen zal. Want er zijn zoveel dingen die ik niet begrijp. Waarom mensen moeten liegen, of beloftes maken waaraan ze zich niet houden. Of waarom niemand mijn angsten, mijn pijn ziet, en een hand reikt naar me. Waarom mensen niet zien wat er zich onder hun ogen afspeelt, waarom ze oppervlakkigheid verkiezen boven diepgang.
Soms hou ik mijn affectie voor mezelf, en druk ik mijn gevoelens niet uit in woorden, en soms vind ik geen woorden om mijn gevoelens uit te drukken, gevoelens van pijn of angst die niemand begrijpen zal. In plaats daarvan word ik stil, sla ik dicht.
Zo vaak voel ik me verdwaald, verdwaald in mijn eigen leven en in de maatschappij. Alsof ik lig rond te drijven tot mijn leven zin lijkt te hebben, en het me de juiste richting aanwijzen zal. Er is ruwheid en verwondering in het leven.
Het hart heeft redenen waarvan de rede niks afweet, zegt men weleens.
Terwijl ik met blote voeten door het gras vol ochtenddauw wandel, besef ik dat ik mezelf nooit toe zal laten het geluk vast te houden. In plaats daarvan verkies ik vaak te blijven hangen bij mijn verdriet, en bouw ik een veilige zone in, waarin ik geen anderen toelaat. Want hoe luid ik ook praten zou, niemand zou me écht horen.
Vaak kijk ik mijn demonen recht in de ogen, en denk ik : "vooruit, vernietig me maar..." Ik heb de hel al vaak genoeg gezien, het lijkt een vertrouwd plekje geworden te zijn. Ik heb geen schrik om te sterven. Hoeveel mensen lopen zonder ze het beseffen dood rond ?
Zal ik me altijd zo voelen ? Zo leeg, zo vervreemd ?
09-05-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 12-05-2008 |
| Elfjes |
Elfjes, mijn dochter is er bezeten van. Niet de gevleugelde magische wondermensjes, maar de gedichtjes. Een dichtvorm die ik niet kende, maar van een zesjarige leer je wel eens iets...
Een elfje is een gedichtje van vijf regeltjes, een beginwoord, twee woordjes, drie woordjes, vier woordjes, en een slotwoord.
Voor moederdag maakte ze me er eentje, met de hulp van de juf :
Mama
knuffelt graag
bij ons thuis
ze doet het zacht
leuk
Ondertussen is ze er thuis volop mee in de weer. Ze heeft een schriftje waarin ze uren zit te werken aan haar kleine meesterwerkjes, die ze rijkelijk illustreert. Als ze slaapt blader ik er steeds even door, op zoek naar kleine ontdekkingen. Ze zijn gewoonweg prachtig...
Eén bladzijde van haar schriftje heeft ze volgekleeft met uitgeknipte hartjes, en daarop schreef ze :
Hartjes
alle kleuren
paars roos blauw
omdat ik van je
hou
Op de volgende bladzijde vond ik bloemen, uitgeknipt uit verschillende servietten :
Bloemen
ruiken heerlijk
in mijn tuin
ik pluk er één
lekker
Misschien is het mijn moederhart wel, en vinden anderen ze maar niks, maar voor mij is mijn zesjarig meisje een dichter in de dop...Een ongevleugeld elfje...
12-05-2008, 15:09 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 19-05-2008 |
| Onder dwang |
Al van kindsbeen af vond ik geen rust als ik geen antwoord kreeg op bepaalde vragen. Dat resulteerde vaak in uren-, soms dagenlang gepieker. Vroeger kon ik dat vrij goed counteren, mits wat opzoekwerk lukte het me wel. Maar er zijn nu eenmaal van die vragen waar het heel moeilijk is een antwoord op te vinden. Iets dat me meermaals wakker hield, dat geef ik grif toe.
Lange tijd werd mijn depressie gevoed door de onbeantwoorde vragen omtrent de dood van mijn broer. Het schuldgevoel, het waarom, ik kreeg er kop noch staart aan. Ondertussen, zoveel jaren later, ben ik dankzij mijn professor op dat punt in mijn leven dat ik alle vragen hieromtrent van een antwoord heb kunnen voorzien, en dat ik in het gebeurde geen vraagtekens meer vind. De puzzel is in zijn plaats gevallen, en ik voel aan dat ik er beter mee om kan.
Ik ben ontzettend onderhevig aan dwangneuroses. In de beginfase van mijn ziek zijn was dit quasi onleefbaar, maar ondertussen is ook dit vrijwel altijd onder controle. Behalve dan die dagen waarbij ik constant aan zelfmoord loop te denken, bij alles wat ik doe.
Ik neem een schaar uit de lade om iets open te knippen en meteen betrap ik mezelf erop dat ik me afvraag of ik het niet gauw even door mijn strot zou jagen. Ik rijd met de wagen over een brug en denk meteen : "zou ik niet even heel erg aan het stuur rukken zodat ik de afgrond indonder ?" Het gevoel is allesomvattend maar ondertussen heb ik al geleerd dat het een gevoel betreft, dat ik het niet concreet maak, uit liefde voor mijn kinderen, en meer en meer uit liefde voor het leven. Maar dat neemt niet weg dat ik vaak van s'morgens tot s'avonds op die manier denk. "Spring ik snel voor die vrachtwagen die daar aan komt ?" , "Zou ik beter niet snel de haardroger bij me in bad gooien ?". Laatst was ik nog bij een klant die een bak toonde met uiterst corrosieve vloeistof in, waar ze zware verroeste motoronderdelen van schepen in laten zakken, om ze na een uurtje weer blinkend als nieuw terug boven te halen. Hij zei me nog dat als je er een vinger in steekt, die meteen weg is, met bot en al. En meteen hoorde ik mezelf denken "spring,spring, spring".
Het vinden van antwoorden is ook een dergelijke vorm van innerlijke dwang die ik maar niet onder controle lijk te krijgen.
19-05-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 21-05-2008 |
| Meer is er niet |
Als alles om je heen aan diggelen lijkt te gaan, wat zou je dan zeggen ?
Laat het mijn dierbaren weten, zeg hen dat ze zich geen zorgen hoeven te maken, zeg hen dat het goed is, dat dit hetgeen is dat nodig was.
Zeg hen dat de golven die me dagelijks overspoelden me weg lieten drijven naar een plaats waar enkel chaos en angst heerste.
Vier feest, vol vreugde, zonder eind. Leef je leven alsof het nooit eindigen zal. Ik wou eindelijk léven, en moest grip krijgen op mijn verleden.
Zeg hen dat ze zich geen zorgen hoeven te maken als ze even niet meer geloof aan hun leven vinden. Zeg hen dat ze niet hoeven te wachten, leidt hen naar de dag van morgen. Vier feest, vol schatergelach.
In eender welke andere wereld zou het anders kunnen zijn. In eender welke andere wereld zou ik het leven kunnen vinden. Gemeend lachen. Zeg vaarwel aan de wereld waarin je dacht te leven. Ik heb geprobeerd te leven, maar ik moest al gauw het onderspit delven. Toch lach ik, en probeer ik het te menen, want het ligt natuurlijk allemaal in je eigen handen...
Geboren halverwege de jaren zeventig, groeide op in de jaren tachtig. Na 1981 was ik niet langer een kind. De wereld eindigde niet, maar iets anders wel : mijn broer stierf. Sindsdien zocht ik naar manieren om tevreden te zijn. In het midden van de jaren negentig trok ik naar Zuid-Afrika, op zoek naar mijn geluk. Twee jaar later kwam ik terug, en zat ik wederom vast. Als een goudvis gebonden aan zijn bokaaltje.
Als dit mijn scenario is, dan hou ik niet van de rol die ik speel. Er zijn gewoonweg te veel dingen waarover ik geen controle heb.
Ook al voel ik me veel ouder, ik ben pas 32. Als je antwoorden wil op vragen, moet je niet bij mij zijn. Iedereen lijkt zijn toekomst gepland te hebben, terwijl ik niet eens een toekomst voor ogen heb. Dagdromen brengt me ook niet veel verder. Als ik veertig ben zal iedereen weten waar ze mee bezig zijn, terwijl ik me nog steeds zal zitten afvragen wat er gebeurd. Zou ik m'n ziel verkopen om controle te krijgen over mijn leven. Op een dag zal ik wakker worden en vijftig zijn, en zal ik de dingen doen die ik vroeger verachtte. Zal ik gestopt zijn met me af te vragen wanneer het met me beteren zal of bewandel ik dan nog steeds hoopvol bekende en onbekende paden, m'n voeten ondertussen vol blaren. Als ik ooit de leeftijd van 60 bereik, zal de wereld me wel vertellen of ik al dan niet nog in leven ben. Maar ach, ben ik dat nu wel ?
Eén alinea, enkele regeltjes. Meer is er niet nodig : mijn leven, verleden, heden en toekomst. Meer is er niet...
21-05-2008, 22:02 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 23-05-2008 |
| Beslissing |
|
Toen ik m'n laatste blogbericht net geplaatst had, het was ondertussen behoorlijk laat op de avond, heb ik m'n computer uitgezet, en ben ik meteen m'n bed ingekropen. De terugval van die dag was opgekomen in een flits, en sloeg toe als een wervelwind die door m'n lichaam raasde.
Heel de wereld leek vredig in slaap, terwijl m'n hoofd door bleef woelen. M'n lichaam verplichtte ik om niet mee te doen met dat gewoel. Ik ging op m'n rug liggen, m'n handen naast m'n zij, en "speelde voor dood". De hele tijd leek ik naar de binnenkant van m'n oogleden te zitten staren, terwijl allerhande gedachten, allerhande gevoelens doorheen m'n hoofd flitsten. Ik liet me meevaren in m'n gedachtenwereld, een wereld vol zorgen en eeuwig gepieker. M'n man, ondertussen diep in slaap, kwam tegen me aan liggen, en zoende in z'n slaap m'n arm. Het maanlicht dat door de gordijnen geslopen was verlichtte de kamer net voldoende om hem te kunnen bekijken. Ik weet niet hoe lang ik naar 'm liggen kijken heb. Meer dan ooit voelde ik de afstand tussen hem en mij. Stiekem klauterde ik het bed uit, en liep ik op de tippen van m'n tenen de kamer van m'n meisjes in... Ik ging op de grond zitten, m'n rug tegen de kast aan, en bekeek hen, minutenlang.
Even later lag ik terug in m'n bed, en daagde het me : de keuze moet nu gemaakt worden ! Ofwel stap ik er nu uit, ofwel maak ik er het beste van, want zo kan dit niet langer ! Ik besloot alle pro's en contra's af te wegen, en piekerde me een weg door de nacht. Half drie zag ik het worden, even later moet ik vast in slaap gevallen zijn.
Vreemdgenoeg werd ik uitgerust wakker. Toen ik de hond de tuin in liet merkte ik weer hoe mooi mijn stukje groen wel is: de vijgelaar, verrast door de vroege warmte, met tientallen vijgen, rijpend in de zon, bijvoorbeeld.
Het tij is gekeerd, de beslissing gevallen. Het is mijn beurt nu. Ok, ik ben anders, en dan ? Is anders daarom minder goed ? Ik heb een droomjob, twee engeltjes van meisjes, en zoveel meer. Een handvol échte vrienden, meer hoeft dat niet te zijn.
Het heft in eigen handen nemen, het lukt me, voorlopig althans. Toch ben ik me er ontzettend hard van bewust dat er nog moeilijke periodes volgen zullen, maar ik heb voor mezelf uitgemaakt me er op die momenten uit te vechten. Niet meer met mij ! Ik wentel me niet langer meer in de donkere golven die me overspoelen, mezelf in de vernietiging schrijvend, luisterend naar muziek die me nog meer naar beneden haalt.
Een korte aanpassing, de vrolijke cd's die nu hun plaatsje hebben teruggevonden in mijn wagen. Maar ik ben er ondertussen aan gewend. Niemendalletjes voor de geest, toegegeven. Maar ik weet dat ik het kan. Ik ben sterk genoeg.
Tot slot, mijn blog, en in feite mijn hele virtuele leven. Mijn myspace heb ik opgefrist, en ook daar zal ik niet vaak meer te vinden zijn. Er zijn gewoonweg te veel dingen die ik mis als ik me terugtrek in die virtuele wereld, die uiteindelijk, ondanks de zogenaamde anonimiteit, net zo hard, zoniet harder, dan de échte wereld. Anonimiteit drijft mensen tot dingen die niet horen. Ze denken zich meer te kunnen permitteren.
Zoals ik al eerder schreef : ik schrijf mezelf de vernieling in op momenten. Daarom heb ik besloten terug te keren naar de échte wereld, en zal ik aldus héél wat minder frequent rondhangen in deze virtuele wereld. De kans is erg groot dat ik op termijn dit blog voor bekeken hou, of dat ik het laat bestaan maar dat ik lang niet meer zo frequent stukjes zal toevoegen.
23-05-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 28-05-2008 |
| Grote schoonmaak |
Hout vasthouden, denk ik, terwijl ik uit gewoonte mezelf een tik voor het hoofd geef. Hout vasthouden, het gaat nog steeds goed met me. Meer nog, ik voel me sterker dan ooit, en geniet weer volop van de dagdagelijkse dingen.
Ik heb grote schoonmaak gehouden in m'n leven. Alle narigheid verbannen naar de afvalcontainer, hopend dat het daar voor eeuwig zal blijven.
En ik lijk er in te slagen, kan ik, met enige fierheid, melden.
Grote schoonmaak. Zo ook op mijn blog, zoals je al dan niet reeds gemerkt hebt. Alle berichten die me aan bepaalde zaken herinnerden zijn genadeloos verwijderd. Alle berichten waarin G. voorkomt. Waarom mezelf confronteren met een uitgemaakte zaak ? Mijn kinderen zijn de hoofdzaak. Punt andere lijn. Mijn vrijheid komt nog wel, ooit. Als ze het huis uit zijn. Dan pas kan ik écht met het leven beginnen...
De louter gevoelsmatige berichten liet ik bestaan, eenvoudigweg om mezelf er af en toe aan te herinneren waartegen ik vechten moet als het er op aan komt. Gelukkig heb ik tot op heden nog geen enkel moment de strijd moeten aangaan.
Ik ben terug ontzettend actief, en verstop me niet langer net iets te vaak achter het scherm van m'n laptop. Ik poets de auto in plaats van door de carwash te rijden, ik speel in de tuin met de kinderen, maak puzzels van foto's voor hen, train dagelijks ruim een uur met Hector, en heb weer ook voor de mooie dingen : de prachtige kleuren die de natuur me voorschotelt, bijvoorbeeld. De klimrozen, nu volop in bloei, waarbij je je steeds afvraagt of het nu witte of roze zijn, de donkerpaarse, stervormige bloemen van de climatis, de roze akelei, waarvan de bloemen een vijftal keuvelende duifjes lijken te zijn, het opvallende donkergeel van de zogenaamde "randjesbloemen", de uitrollende varens, en ga zo maar door.
28-05-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 30-05-2008 |
| Plannen, plannen, plannen |
Wat een fijne job heb ik toch ! Het fijne er aan is dat ik voor de eerste keer in m'n leven het gevoel heb dat ik er écht goed in ben. Tegelijk verloopt alles tot nog toe zonder stress. Ik weet natuurlijk wel dat er andere dagen zullen komen, maar ik kan niet meer zeggen dan dat het me goed afgaat.
Er zijn leuke zaken in het vooruitzicht; een aantal binnen- en buitenlandse beurzen onder andere. In de loop van juli vertrek ik een aantal dagen richting Stuttgart, en enkele maanden later volgt drie dagen Parijs, en een week Nurnberg. Wegens de hoge kostprijs van de reis kan ik dit jaar nog niet mee naar Hong Kong, maar volgend jaar ben ik er zeker bij. Een belevenis waar ik alvast naar uit kijk...
In ieder geval merk ik dat ik flink aan de beterhand ben doordat ik me terug overal kan begeven. Drukke plaatsen, die me eerder enorm angst aanjoegen, betreed ik zonder vrees. Het geroezemoes of lawaai waar ik vroeger soms knettergek van werd stoort me niet eens meer, meer nog, het valt me op momenten, wanneer ik in goed gezelschap ben, zelfs niet meer op. Ik lig zelfs niet erg meer wakker van de paar kilo's die ik in feite zou moeten afvallen. En, allerbelangrijkst, ik heb me terug voor de volle 100 % geëngageerd naar de verenigingen waar ik al enige jaren vrijwilliger bij ben, maar waar ik het laatste jaar niet erg veel aandacht aan besteed heb.
Omdat ik geen volledige maand verlof nemen kan tijdens augustus, is de mogelijkheid om opnieuw een kind uit de regio Tsjernobyl op te vangen gedurende een maand uitgesloten. Misschien lukt het me vanaf volgend jaar wel weer. Ik ben alweer volop bezig met het aanschrijven van scholen en bedrijven, in naam van de andere vereniging waar ik vrijwilliger ben, een NGO die weeshuizen in Roemenië, Moldavië, en sinds kort ook Bulgarije voorziet van materialen: kleding, speelgoed, bedden, matrassen, wasmachines, ... je kan het zo gek niet bedenken. Een aantal jaren geleden hadden we een actie op touw gezet waarbij we scholen bezochten met een bespreking over de toestand in Moldavië, aan de hand van een beklijvende powerpoint presentatie. Hierna lieten we de kinderen dozen beplakken en beschilderen, waarna ze die konden vullen met kleine geschenkjes voor kinderen die nooit eerder in hun leven een cadeautje hadden gekregen. Aan de hand van lijsten per weeshuis met het aantal kinderen, hun leeftijd en geslacht, lieten we de dozen vertrekken, eventueel aangevuld met spulletjes uit ons magazijn. Na enkele weken volgde een nabespreking met de kinderen hier in België, waarbij ze foto's te zien kregen van het transport van hun dozen - van vertrek tot aankomst - en, belangrijker, foto's van de kinderen die de geschenken kregen. "Hey kijk, dat kindje daar heeft mijn doos gekregen !" of "Dat kindje heeft de tekening die ik gemaakt heb vast !" Kinderen die gelukkig zijn doordat ze andere kinderen gelukkig gemaakt hebben, het is een uitzonderlijk, fijn gevoel, dat veel meer gestimuleerd zou moeten worden.
Ondertussen vertrekt elke twee weken een volle opligger met materialen richting Moldavië, Roemenië of Bulgarije. Ik heb m'n baas kunnen overtuigen om binnenkort de stockruimte eens grondig op te ruimen. Tientallen dozen met produkten die niet meer in ons gamma zitten of waarvan we geen licentie meer hebben, en die vroeger de container op gingen zullen nu mogen worden opgehaald door onze vereniging. Zodra ik een aantal andere mensen uit de business ken, zal ik ook hen hiervoor aanspreken. Ik kan m'n talent om mensen iets te doen kopen net zo goed gebruiken om mensen iets te doen weggeven, denk ik dan. Tientallen mails zijn ondertussen de deur uit... En zodra de mogelijkheid zich voordoet reis ik met de vrachtwagen een keertje mee, om te helpen bij de verdeling, en ondertussen de schrijnende toestanden aldaar op beeld vast te leggen, zodat ik dit als overtuigingsmateriaal gebruiken kan...
Hey... ik plan terug dingen... ik heb alle narigheden achter me gelaten en geniet weer. Ik geniet weer van mijn kinderen, mijn huis en mijn prachtige tuin. Ik geniet weer van muziek zonder me erdoor te laten meeslepen. Ik geniet weer van de alledaagse dingen, het geluk in de kleine dingen. Ik geniet van mijn werk, ik geniet van mijn vrienden en familie. Ik geniet van de korte lunchpauze en het heerlijke gesprek met een persoon die me na aan het hart licht. Ik geniet weer... Ik geniet weer van het leven. Ik heb terug een toekomst...
30-05-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
