Om bij hem te zijn

Grillig golvende zeeën.

Eindeloze wouden

vol zwartgeblakerde bomen. 

Valleien zo diep

Adem afsnijdend.

Verschuivende woestijnduinen

Verdwalend. 

Kilometers scherven

Tranen van bloed

Voorbij het lichamelijke.

Een vlammenzee

Een inferno over bergen.

Huilende windvlagen

Allesvernietigende orkanen

Onstelpbare stortvloeden

Een gloeiende wildernis

Vol ongekende blikken

Beangstigende rotspartijen

Een sterrenloze nacht,

Zwart als vloeibare pek.

Ik trotseer ze, allemaal. 

Om bij hem te zijn.

Eerder rust ik niet. 

Want ik weet één ding :

Hij tilt me op een vleugel.  

18-06-2009, 22:16 geschreven door K.

Waar zijn je netkousen als je ze nodig hebt ?  Ik had het vernuft idee de criminele tour op te gaan.  Een mens moet ergens z’n adrenaline zoeken.  Het plastic roze waterpistooltje van m’n dochter had ik alvast meegesmokkeld.  Een overval, dat zou het worden.  Neen, niks van, niks kleinschaligs; als je iets doet, moet je het goed doen.  Ik zou voorpaginanieuws worden.  Martine Tanghe zou Vlaanderen over me inlichten, zoveel was zeker.  Géén oude dame in bontjas, dus.  M’n zwarte catsuit hing vers gestreken klaar, een zwarte pruik en een wel héél grote retro zonnebril binnen handbereik. 

Doelwit ?  Hmmm...het hoofdkwartier van Viagra in België.  Al de stijve harken die daar werken zullen vast niet al te veel weerstand bieden.  En gezien de steeds maar dalende kwaliteit van bepaalde lichaamsdelen, floreert deze business en stijgen de winstmarges aldaar vast even snel als het lid van een man die drie van die blauwe pilletjes smelt en ze intraveneus bij zichzelf toedient. 

Het gaat me echter niet omwille van het financiële aspect.  De volksgezondheid verbeteren is m’n hoofddoel.  Ik ben een guerilla voor het welzijn van u allen.  Binnen afzienbare tijd dragen de kleinkinderen van je kleinkinderen tshirts waar mijn kop op prijkt, zoals nu Ché Guevara dat neigt te doen.  Een ware revolutie zal ik ontketenen.  En dat enkel en alleen omwille van uw welzijn, nobel als ik ben.  Investeer alvast in vastgoed in de buurt van m’n woning.  Dit wordt een bedevaartsoord; geen suf Lourdes-lookalike gedoe, maar mondain en chique.  Trendy winkels met catsuits, een kapper die je hetzelfde kapsel bezorgen zal, en een winkel met oversized zonnebrillen.  In vergelijking hiermee zal Monaco het Blankenberge van de upperclass worden.        

Nog vlug een douche, gevolgt door een vleugje vanille en m'n met Swarowski bezette zwarte Marlies Dekkers.  Je weet maar nooit : stel dat ik opgepakt zou worden door één of andere aantrekkelijke agent... “Alles uit, mevrouwtje... of nee, hou die maar aan.”  Ik zou hem met bambi-ogen aankijken : “Meneer de agent, waarom draagt u twee matrakken bij je ?” Waarna hij me... Ach nee, het lukt niet : doe gewoon je ouderwetse shortjes aan, K.  Jaaah, degene die je zo hoog kunt optrekken dat het lijkt alsof je bustier net wat afgezakt is.  Ik heb het nu eenmaal niet zo begrepen op mannen in kostuums of uniformen, geef mij in plaats daarvan maar zo’n jongensachtige kerel, waarvan de ondeugd in z’n ogen aan z’n kledij merkbaar is. 

Zou ik ?  101.  “Hallo, ik bel voor het volgende.  Zou er vandaag toevallig een overval plaatsvinden in het Viagra-hoofdkantoor, en u dient hiervoor af, euch, ik bedoel uit te rukken, kan u dan een agent in burger sturen ?  Bij voorkeur eentje in een afgewassen jeans, met een zwarte t-shirt dat net een maatje te klein lijkt, En aan z’n huid moet je zien dat hij vaak buiten vertoefd.  Vraag meteen even of hij z’n haar een beetje warrig legt...Hallo ?  Hallo-oo?”   

O ja, het algemeen nut waarvoor ik mijn leven zo vrijwillig op het spel zet.  Bij de les blijven, K.   

Néén, ik heb géén obscuur geloof dat mij drijft dit te doen.  Er is mij geen hiernamaals beloofd alwaar 40 mannelijke maagden me opwachten.  Alleen daarvoor zou je al niet doen : je knalt jezelf te pletter in het belang van allen, om daarna jezelf nog meer te pletter te laten knallen ?  Leid zo’n zootje maar eens op hé.  “In het gelid, mars ?  Presenteer geweer ?  Néé, mannekes, niet zo snel schieten !”  Vergeet het maar, in dat geval blijf ik netjes ter plekke en vraag ik me werkloosheidsuitkering aan. 

Eigenlijk is het best eenvoudig : viagra is de prozac van de nieuwe eeuw.  Niemand heeft het door, maar uiteindelijk is het blauwe pilletje gewoonweg de beste antidepressiva die er bestaat. 

Waar ik heen wil ?  Het plan is dus binnen te dringen in het labo.  Volgens het grondplan dat ik heb gekocht op ebay, is er daar namelijk een joekel van een tank, met hierin zoveel blauw poeder dat het hele mannelijke continent maandenlang met gigantische erecties zouden rondlopen. 

Géén opperbest idee, dat geef ik toe.  Maar het is ook niet mijn idee.  Mijn idee is véél vernuftiger dan dat.  Wat onderzoek wees uit over wat voor soort tank het gaat.  En wat blijkt ?  Regelmatig dient deze tank te worden onderhouden.  Hiervoor is een zelfreinigingssysteem geplaatst in de tank.  Met één druk op de knop treedt er bovenaan een sproei-installatie in werking.  Zodra deze begint, gaat er onderaan automatisch een klepje open.  Het restwater verdwijnt netjes in de riool, en geen hond die er last van heeft.  Als je een lege tank reinigt, natuurlijk.

Want wat gebeurt er wanneer deze tank helemaal vol zou zijn met poeder dat ligt te wachten op tot pilletjes gedraaid te worden?  Juist !  Er is géén beveiliging !  Dus gaat het hele zootje gewoonweg mee met het afvalwater.  Dat afvalwater wordt op zijn beurt terug gezuiverd om vervolgens terug als zijnde drinkbaar water door onze kranen te spoelen.  Maar de zuiveringsinstallaties van deze dagen zijn niet opgewassen tegen het opgeloste blauwe poeder.  Het sluipt eenvoudigweg door de mazen van het net, recht ons drinkwater in. 

Al gauw zou je de effecten zien, omwille van de filtering, in kleine mate, vermoedelijk zonder al te veel last van ongewenste erecties : mensen die terug zin hebben in het leven, mensen die terug zin hebben in elkaar.  Aanschouw, gij allen : de nieuwe generatie : de levensgenieters.  Politieke akkoorden zullen in bed getekend worden, na een hevige orale discussie waarbij de eerste die klaarkomt het onderspit moet delven.  Ruzies zouden worden bijgelegd, en...

En toen niks meer.  Ze staarde even naar haar scherm.  Ze was moe.  Bestand opslaan en bedtijd.  Ze keek naar haar klokje, rechts onderaan haar scherm.  Net na tweeën.  De nacht had haar in duisterheid gehuld, het oplichend scherm van haar laptop als enige lichtbron verspreidde een blauwachtige kleur omheen haar. 

De avond nadien staarde ze nog even naar wat ze eerder had neergetypt, haar vingers op het toetsenbord, klaar om aan te vallen.  Maar ook die avond volgde er niks.  De storm van euforie was gaan liggen, en had alle inspiratie uit haar weggezogen. 

Jarenlang al was ze ermee bezig.  Jarenlang schreef ze alles van zich af.  Gevoelens voornamelijk.  Maar ook haar verlangens en angsten, ja tot zelfs de meest klinkklare onzin die zich in haar brein ontspruitte, vond een weg naar een uit de kluiten gewassen Word- document, beveiligd met paswoorden en enkel voor haar ogen bestemd.  Tot op een dag. 

Het moet vast een vlaag van waanzin geweest zijn, maar ze stuurde een aantal van haar teksten door aan een goede vriend, die haar begon aan te manen er meer mee te doen.  Na heel wat getwijfel besloot ze haar hersenspinsels op een blog te gooien, geheel anoniem.  Ze doopte haar blog : Een leven vol dwaasheden. 

18-06-2009, 22:27 geschreven door K.

19-06-2009, 00:00 geschreven door K.

20-06-2009, 23:45 geschreven door K.

21-06-2009, 00:00 geschreven door K.

21-06-2009, 20:27 geschreven door K.

21-06-2009, 20:37 geschreven door K.

Een bezoek aan m'n huisarts, deze ochtend.  Zodat ik alvast niet weer eindeloos lang in de wachtzaal van de spoedafdeling moet zitten wachten op een simpele spuit in m'n achterste, hetgeen welgeteld één minuut duurt.  Na dit weekend heb ik wel genoeg van die vleugel van het hospitaal. 

Na de inspuiting onderzocht hij me, van kop tot teen. 
Geen al te best verdict, al probeer ik er niet al te veel rekening mee te houden.  Het is afwachten wat de specialist morgen zeggen zal. 

- "Reken alvast dat je de komende zes weken thuis zit.  In geval van een operatie wordt dat zes maanden, K." 
- "Niks van, woensdag heb ik een afspraak bij een klant.  Of ik nu thuis zit of werk, zoveel verschil maakt het niet uit."

Hij werd enigszins kregel van m'n hardnekkigheid.  Ik hoorde hem wel eerder een keertje vloeken tegen me, maar deze keer schrok ik toch op van z'n reactie. 

"Als je op deze manier met je gezondheid blijft spelen, laat ik je opnemen, K.  Dit kan niet langer.  Je zit met een hernia, elke keer je in de wagen zit wordt je been gevoelloos.  Dat wil zeggen dat in die houding die hernia tegen een zenuw duwt.  En jij wil de baan op gaan woensdag ?  Je hele rug zit muurvast, tot aan je nek toe.  En dan heb ik het nog niet over je huidige gewicht en het feit dat je voor de zoveelste keer met beginnende uitdrogingsverschijnselen zit." 

Hij wilde weten wat ik het afgelopen weekend gegeten had.  Ik moest even nadenken, de dagen overlopen.   "Twee keer een halve banaan." antwoordde ik eerlijk. "O ja, en deze ochtend ook nog een hele."  
-"K, wat is er gaande met je ?"  
-"Niks, het zijn die inspuitingen, denk ik.  Ze zijn nogal belastend voor m'n maag, ik heb last van misselijkheid en diarree, waardoor ik niet echt goed eten kan." 
- "Je hebt de bijsluiter goed gelezen.  Maar ik geloof er geen moer van." 
En toen werd ik nijdig.  "Dokter, kijk es even naar me : ben ik te mager ?  Néé !  Ja goed, ik ben wat vermagerd, wel logisch misschien met al de stress die met een scheiding gepaard gaat.  Dit hele gezeik komt nu gewoon ongelegen.  Volgende maand moet ik behangen en schilderen en verhuizen, hoe dan ook.  En op heel veel hulp zal ik niet kunnen rekenen, dus je zorgt er maar beter voor dat ik zo snel mogelijk opgelapt ben.  Laat me desnoods tijdelijk spuiten krijgen die alle pijn wegnemen, en dan pakken we het probleem binnen een aantal maanden wel aan.  Ten laatste volgende week maandag begin ik terug te werken.  Ik heb klanten die materiaal nodig hebben, en ik kan me niet permitteren die job kwijt te geraken.  Het is momenteel de enige vorm van ontspanning die ik nog heb.  Als je me zes weken lang thuis gaat houden, ben ik na de derde week knettergek in de huidige situatie."  
- "K, er is net stress van je afgevallen zodra je besliste te scheiden.  Je leek opgelucht, zelfzeker zelfs.  Wat is er gaande ?"   
Ik vervloekte de tranen die van m'n wangen rolden.  "Niks, er is echt niks, dokter, maar ik moet nog zoveel plannen, nog zoveel doen.  Ik heb meubels die moeten afgebeitst en geloogd worden.  Goh, het is gewoon een wat te zwaar weekend geweest, denk ik.  Ik heb constant last gehad, en als je dan een man hebt die ligt te zeuren over wanneer het eten klaar is, en die vanuit z'n zetel roept : "kan je eens boven gaan kijken naar de kinderen want ik hoor dat die nog niet slapen, en anders kan ik die film niet meer volgen.", dan heb je niet veel meer nodig.  Ik kan nauwelijks eten, nauwelijks slapen.  Zorg er gewoon voor dat die rug zo snel mogelijk hersteld, zodat ik terug aan de slag kan." 
Hij keek me aan, het was duidelijk dat hij door had dat er meer aan de hand was, maar het was hem tegelijk duidelijk dat dit hetgeen was dat ik kwijt wilde, niets meer.
Ik betaalde, en stond op.  "Je weet wat ik gezegd heb over opname, K., en deze keer meen ik het.  Woensdag zie ik jou hier terug, mét het verslag van de specialist."

Het is half twaalf nu, ik kijk rond in het huis dat weldra niet meer het mijne zal zijn.  En ik heb schrik, ongelovelijk veel schrik.  Maar ik bijt door, het moét nu eenmaal...   
 

22-06-2009, 00:00 geschreven door K.