 |
|
|
| |
| Gruwelijk dwaas ben ik. Kom maar niet dichter, heb geen vertrouwen in mij. Dit is het verhaal van mijn leven. Dit is het verhaal van mijn dwaasheden. |
|
| 03-08-2008 |
 Lokerse Feesten... deel 1 |
|
Ik had me in een impulsieve bui twee abonnementen van de Lokerse Feesten laten meebrengen. De eerste dag van de festiviteiten dacht ik dat ik een kostelijke vergissing had gemaakt; m'n man wou persé gaan trainen, en ik bleef thuis. Niet echt een ramp gezien het feit dat Milk inc. als hoofdact écht niet m'n ding is.
Daags nadien, op zaterdag trok ik, vergezeld van m'n vriendin en stiefdochter richting Grote Kaai. The kids speelden hun laatste nummertjes, en in afwachting van The Sex Pistols waarvoor we in feite gekomen waren, kregen we Buzzcocks en the New York Dolls voorgeschoteld.
Buzzcocks deden erg hun best om hun leeftijd weg te stoppen, met het moeizaam afbreken van het drumstel als triestig einde. De muziek viel erg mee, maar dat detail deed me alleen maar achterblijven met een gevoel van medelijden.
De leadzanger van the sex pistols, het nog lelijkere broertje van Mick Jagger, bleek dezelfde moeite te hebben met het natuurlijk verouderingsproces : een fel roze fluwelen truitje, spannend en bedolven onder véél bling bling over een erg spannende broek die véél te laag hing. Bij elke beweging vreesde ik dat z'n kroonjuwelen tevoorschijn zouden komen, en als die even verschrompeld zouden zijn als z'n gezicht dan had dit écht rampzalig kunnen zijn voor de kraampjes net buiten het festivalterrein die naarstig hamburgers en frieten stonden te verkopen. Toen onze oudste dochter nog turnde en ik een catalogus had toegestuurd gekregen om een maillot uit te kiezen, stond dat truitje van hem in de aanbieding...daar ben ik bijna zeker van. Neen, ze konden me niet bekoren, zoveel is zeker. Ach, het gaf mij en m'n gezelschap de gelegenheid plaatjes te nemen van onze directe omgeving. Plaatjes nemen, zo noemen we het. "Kijk wat die aan heeft", of "Hmm die ziet er wel lekker uit."
Het was overduidelijk dat de Sex Pistols uit een ander tijdperk kwamen: een groot aantal bezoekers hadden hun punk plunje vanonder het stof gehaald voor deze gelegenheid. En gezien de tand des tijds niet altijd even vriendelijk is, resulteert dat in best hilarische plaatjes. Een dikke kont geplet in een veel te spannende luipaard-print broek. Haren die doordeweeks erg deftig dienen te liggen gezien het werk, de partner of weet ik veel, waren nu in hopeloze pogingen tot een punk kapsel omgevormd. We leken wel watjes, maar vreemd genoeg stoorde me dat geenszins.
En daar was hij dan, een icoon uit de punktijd: Johnny Rotten met zijn Sex Pistols. Andere proberen stoer te doen maar tegelijk blijven ze inhoudsloos. Geven hun songs een mening waarmee echte mensen iets kunnen doen ? Op z'n eigen vreemde manier geven de zijne dat wel. Voor hem is er geen bevel geldig. Hij doet en zegt wat hij wil doen en zeggen. En terwijl de meningen erg verdeeld waren, vond ik dat vreemde mannetje in dat vreemde pak enorm sterk performen...
http://www.youtube.com/watch?v=4bM_l443VV4
03-08-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 05-08-2008 |
| Lokerse Feesten... deel 2 |
Samen met vriendin T. en haar man D. trokken we maandag opnieuw richting Lokeren. Je houdt het nauwelijks voor mogelijk hoe anders het publiek wel was die avond, in vergelijking met zaterdag. Het merendeel was gekomen om Status Quo aan het werk te zien. Iets oudere mensen voornamelijk, die zichzelf wel redelijk ruig lijken te vinden omdat ze van Status Quo houden. Ik prefereerde het sfeertje van zaterdag, een sfeertje van een allegaartje van mensen die een mening hebben, maar niemand anders zouden aankijken indien die hun mening niet deelden. Terwijl ik zaterdag een watje leek, kreeg ik nu af en toe blikken als ware ik een "ruig" geval.
We hoorden op de achtergrond nog de laatste plaatjes van de coverband Voices of Rock Radio. Helaas waren dat naar mijn mening plaatjes die zwaar aan hun geloofwaardigheid knaagden. Status Quo maakte vervolgens tot tweemaal toe een valse start: de electriciteit viel uit. Genoeg om personen als een Nick Cave of Johny Rotten ertoe te drijven het podium te laten voor wat het is en in een furie te laten vertrekken terwijl de menigte op hun honger zou blijven zitten. Maar da's natuurlijk niets voor de brave jongens van Status Quo. Het witte hemdje met overvestje van de leadzanger had ook deze keer zijn weg naar hem gevonden, en ik vroeg me af of ik hem al ooit in iets anders gezien had. Tja, het publiek genoot, en zong luidkeels mee met onder meer "whatever you want". Ik maakte van de gelegenheid gebruik om ervoor te zorgen dat T. het liefst van al door de grond had gezakt van schaamte door uitbundig mee te doen. Wegens gebrek aan vervoering besloten we dan maar een pakje friet te gaan eten in één van de nabije kraampjes. Het werd een pak zout met friet, en na vier frieten hield ik deze vlaamse degustatie voor bekeken en kieperde ik het pakje achter me. We besloten wat te blijven rondhangen tot Status Quo aan z'n einde toe was, en geloof me, dat waren ze zowat vanaf hun eerste song. Terwijl T. normaal erg gesloten is omtrent één onderwerp, zijnde sex, was het deze keer het enige gespreksonderwerp.
Teruggekeerd was het afwachten tot The Australian Pink Floyd Show zijn intrede deed. Pink Floyd is eigenlijk iets van ver voor m'n tijd, maar toen ik ooit rondneusde tussen de platen van m'n broer, viste ik The Wall uit de stapel. Later haalde ik er ook Atom Heart Mother en Wish You Were Here uit. Hemelse muziek om lekker languit naar te liggen luisteren, soms met een onbehaaglijk gevoel vanwege het duistere dat me enigszins angst aanjaagde toen ik jonger was. Bij dergelijke muziek wil ik met rust gelaten worden, en dat lukte me niet echt op het optreden. Er zijn zoveel verschillende dingen die je horen kan als je écht luistert, en de beelden lijken soms recht uit mijn droomwereld te komen, zo exact gekozen zijn ze. Het was vaak adembenemend, te meer omdat de muziek zo precies was, nauwelijks te onderscheiden van het origineel. Ik miste alleen een gemakkelijke zetel om languit te kunnen liggen luisteren... Heerlijk... Toen we op de terugweg waren weerklonk Another Brick In The Wall, en natuurlijk lijkt dan plots iedereen tot leven te komen, terwijl er naar mijn mening een aantal andere nummers net zo mooi, zij het niet nog mooier zijn... "Als je kan moet je eens naar de tekst van dit nummer luisteren...", want op mijn leeftijd heb je natuurlijk geen besef van het begrip Pink Floyd... Ik zweeg dus maar netjes over het feit dat die tekst me als het ware in het geheugen gegrift staat...
http://www.youtube.com/watch?v=sGpnP0LYfjM&feature=related
So, so you think you can tell
Heaven from Hell,
Blue skies from pain.
Can you tell a green field
From a cold steel rail?
A smile from a veil?
Do you think you can tell?
Did they get you to trade
Your heroes for ghosts?
Hot ashes for trees?
Hot air for a cool breeze?
Cold comfort for change?
Did you exchange
A walk on part in the war,
For a lead role in a cage?
How I wish, how I wish you were here.
We're just two lost souls
Swimming in a fish bowl,
Year after year,
Running over the same old ground.
What have we found
The same old fears.
Wish you were here.
05-08-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 07-08-2008 |
| Lokerse Feesten... deel 3 |
|
Ik was niet echt meer van plan te gaan. T. en haar man waren al vroeg richting Lokeren vertrokken, want T. heeft een vreemde band met Siouxsie, terwijl het niet écht mijn kopje thee is.
Ik moest in de vooravond nog met m'n oudste gaan paardrijden. We waren pas thuis om half negen, mijn man moest nachtshift doen en hij had al van de avond ervoor geen woord meer gesproken. Maar ik hoorde hem bellen naar mijn moeder om te vragen of ik de meisjes mocht brengen om te komen logeren, omdat ik alwéér naar de Lokerse Feesten wou, met de nadruk op alwéér. Ik was wat nijdig omwille van zijn enorme capaciteit om me volledig weg te denken. Het lijkt soms alsof hij me niet eens meer ziet. Dus reed ik toch.
Na een helse zoektocht naar parkeerplaats vond ik T. en D. rond half elf terug. Siouxsie was aan haar laatste nummers toe, en erg vond ik dat niet. Het was wachten op Massive Attack, en wel, ik kan alleen maar zeggen dat ik tijdens hun performance even helemaal alleen leek te zijn. Triphop die je meevoert naar hogere sferen. Adembenemend. Meer kan ik er niet over kwijt.
De DJ die erna z'n opwachting gaf bleef voortdrijven op hetzelfde sfeertje, en al dansend vergat ik de wereld even.
http://www.youtube.com/watch?v=aZ1cACrPHdc&feature=related
07-08-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 08-08-2008 |
| Voorbode... |
|
Eerst dacht ik dat het wat aan m'n slaaptekort lag, het me niet lekker voelen. Maar in feite viel dat slaaptekort best wel mee, en nu ik erbij stil sta besef ik dat het gevoel voorheen al zachtjes aan het aankloppen was aan de deur van m'n lichaam. Ik dacht dat ik sterk genoeg was, dat ik de deur dicht kon houden, maar ondertussen merk ik dat het via de achterdeur is binnengeslopen.
Daarnaast is er alweer maar eens het fysische ongemak: m'n derde griepje op evenveel maanden tijd. Ik maak alweer wat koorts, en mijn hele lichaam gaat gebukt onder alweer die ellendige spierpijnen en die vreemde vermoeidheid die me ervoor ook parten speelde. M'n keel zit dicht, en ik weet dat het niet hoort om zoiets te zeggen, maar ik hoest dingen op die niet bepaald koosjer zijn. Het daagt me ook dat ik nu al meer dan drie maanden nauwelijks nog iets ruik. Gisteren merkte ik ook dat ik plots drie kilo ben afgevallen. Zoiets valt me op, meteen, want ik beken schuld: dagelijks bezoek ik met tegenzin m'n weegschaal. Drie kilo, normaal een zegen, want ik zit nogal goed in het vlees, maar deze keer baart het me zorgen, want ik heb niet echt veel gedaan om die kilo's kwijt te raken. Toen ik me deze morgen ter bevestiging nog maar eens woog, en ik inderdaad nog steeds drie kilo minder woog, dacht ik even ironisch om al mijn berichten op dit blog te starten met de stand van mijn gewicht, maar het is me net iets te Bridget Jones-achtig. Toen ik de kinderen bij mijn moeder afzette om te gaan werken, kreeg ik meteen te horen dat ik nodig de dokter maar weer eens moet bezoeken om een bloedtest af te laten nemen. Misschien doe ik dat kortelings wel eens, want eerlijk gezegd mis ik geur, en baart vooral die vermoeidheid me enigszins zorgen.
Het me niet lekker voelen staat echter volledig los van die griepjes. Mijn onzekerheid is weer behoorlijk aan het proberen het over te nemen. Van mijn vriendin en haar man kreeg ik tijdens een gesprek tussen optredens in plots te horen dat ik een mannenverleidster zou zijn. Ik ?? Een mannenverleidster ?? Komaan !! Heb je me al eens goed bekeken ? Maar ze gingen erover door, dat ik het onbewust zou doen, dat het naturel is en ga zo maar door. Het wringt bij me, want zo ben ik helemaal niet. Ik weet dat ik uit onzekerheid wel eens een grote mond durf op te zetten, en veel mensen vinden me erg zelfzeker overkomen, wat me altijd pleziert want dan is de opzet van het beschermende muurtje om me heen een geslaagde onderneming. Maar de negatieve geladenheid die rond "mannenverleidster" hangt, nou, het brengt me eerlijk gezegd een beetje in verwarring.
Er lijkt momenteel te veel op me af te komen, en ik lijk géén tijd meer te vinden om alles door mijn filtertje te halen.
Maar waar ik momenteel het ergst van baal is de honger naar pijn. Het badwater was daarnet misschien weer net iets te warm. Ik kwam tot dat besef terwijl ik vandaag huiswaarts reed. Ik reed op het linkse vak, en betrapte mezelf dat ik onder meer Buckley's Forget Her weer net iets te veel aan het beluisteren was. Ik reed 150, en merkte hoe de wind met de struiken op de tussenberm speelde. De struiken werden over de betonblokken geduwd, en het deed me denken aan joelende fans achter dranghekkens die hun wielerheld aanmoedigen terwijl hij voorbij raast. De struiken leken me aan te moedigen... harder harder harder, komaan plak je auto even tegen die betonblokken aan, en alle pijn is weg... De verleiding was zo ontzettend groot, dus dwingde ik mezelf te denken aan die twee meisjes van me die thuis zaten te wachten tot mama thuis zou zijn. Dezelfde drang naar pijn zorgt ervoor dat mijn dagdromerij overstelpt is met duisterheid. Want terwijl ik er misschien uit zie als een zelfzekere vrouw ben ik veel meer het kleine meisje van weleer. Duistere fantasieën, duister en tegelijk op een vreemde manier opwindend. Niet bepaald iets dat ik hier hoor neer te schrijven, dat weet ik, maar het is nu eenmaal zo.
Daarenboven vervloek ik mezelf dat ik ooit begonnen ben over stoppen met roken. Want nu ik beslist heb te blijven roken tot ik voldoende ben vermagert, krijg ik natuurlijk van overal de opmerking "Ging jij niet stoppen met roken ?" De reden die ik opgeef, het feit dat het wetenschappelijk is aangetoond dat je ervan verdikt, wordt niet echt positief ontvangen, maar voor mij ligt dit anders... het is dubbele onzekerheid...Roken is soms een houvast wanneer ik me ongemakkelijk voel, en m'n gewicht staat recht evenredig met m'n onzekerheid... Niet roken en verdikken is dus pure zelfmoord voor me.
Een constant heen en weer gaan van gedachten resulteerden gisteren in het feit dat ik mezelf even in het ziekenhuis waande, stervend. Een dagdroom die me tot rust brengt. Ik zie de mensen die me dierbaar zijn één voor één passeren aan m'n sterfbed. De ene neemt m'n hand vast, en hoe hard ik ook probeer een teken van leven te geven door met m'n hand te knijpen, het lukt me niet...
Is dit gevoel een voorbode ? Hangt er een storm boven m'n hoofd, of gaat het over louter een dipje, een kleine terugval zoals iedereen wel eens heeft ? Afwachten...
Of hoe het leven toch steeds een pretje is...
http://www.youtube.com/watch?v=8ThuXEDvCZk
08-08-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 10-08-2008 |
| De kleine prins en z'n roos... |
Al het hele weekend probeer ik door middel van pijnstillers mijn koorts te bedwingen, helaas zonder veel succes. Nou ja, de koorts daalt enigszins, vaak net voldoende om "normaal" te kunnen functioneren. Gisteren was ik vast nog aan het ijlen toen ik besloot het huis eens grondig aan te pakken... bovenop mijn normale "takenlijstje" werden alle ramen gelapt, alle bedden voorzien van proper beddegoed en de houten meubelen in de living kregen een boenbeurt. De ene appelflauwte volgde de andere op, en zo nu en dan was ik genoodzaakt even te pauzeren om wat op adem te komen terwijl mijn lichaam trilde en tegelijk broederig kleefde van het zweet. Met m'n huis aan de kant besloot ik het zwembad maar voor bekeken te houden voor deze zomer, en terwijl het leeg liep wiedde ik onkruid. Het was halfzes geworden, en ik nam een frisse douche om vervolgens nog vlug om boodschappen te rijden. Om half tien zakte ik uitgeput en opnieuw gewassen mijn zetel in, en voelde ik het laatste beetje energie als het ware wegvloeien onder een koortsaanval van jewelste.
Deze ochtend voelde ik meteen dat ik de laatste avond van de Lokerse feesten wel vergeten kon. Misschien gelukkig dat ik me zo belabberd voel dat ik het niet eens erg vind. Morgenochtend eerste opdracht : een bezoekje aan de huisdokter. Nou ja, tweede opdracht eigenlijk, want ik heb om negen uur een afspraak met een ex-werknemer van me die enigszins in nood zit, papiergewijs dan.
"Maar de eeuwig onrustige onderlagen in je aardkorst zijn zich weer aan het roeren. En allerhande externe omstandigheden en factoren die je normaal de baas kan, zijn er als de kippen bij om katalysatortje te spelen, om zichzelf uit te vergroten." Hij heeft vast gelijk...en dat jaagt me angst aan, te meer omdat ik niet weet hoe dit evolueren zal.
Mensen zijn idioten in het uitzenden van signalen. Ze zeggen iets maar bedoelen het tegenovergestelde. Hoeveel vrouwen zullen hun man al niet gevraagd hebben hen met rust te laten, om erna verbaasd achter te blijven omdat hij niet zegt : "Hey, ik laat je niet met rust, meer nog, ik ga je in mijn armen nemen, en je geruststellen dat alles goed komt." Mannen zijn van Mars, vrouwen van Venus, was het niet ?
Er zijn nog zoveel dingen die me op de lever liggen, dingen die ik hier, via dit blog, van me af zou willen schrijven, maar ik kan niet meer. Ik ben leeg, op, ... Nog vier dagen werken en dan volgen er twee weken vakantie. En ook al lijkt nog steeds mijn job niet echt een job maar veel eerder een hobby, als je je zo belabberd voelt als ik momenteel, heb je zelfs geen zin om je hobby uit te oefenen. Wijselijk heb ik dus maar besloten mijn slaapkamer op te zoeken zodat ik morgen alsnog na het dokterbezoek mijn werkdag starten kan.
Cest le temps que tu as perdu pour ta rose qui fait ta rose si importante, dixit le Petit Prince. Met de opmerking dat ik de roos van de kleine prins altijd een enorm arrogant, bazig en egocentrisch ding heb gevonden, dat geen rekening hield met gevoelens van de anderen...
Est-ce que je suis la rose, mon petit prince ?
10-08-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Eigendom |
Vreemd, hoe iets zo plots van eigenaar veranderen kan... Het jouwe in het mijne, het mijne in het onze...
Gisteren was "mijn huis" toe aan een poetsbeurt, en "wanneer ga je jouw ramen nog eens poetsen ?" Ook "mijn tuin" had stevig te lijden onder een aanval van onkruid, en "mijn zwembad" zag groen en diende afgebroken te worden.
Vandaag rook "ons huis" toch weer heerlijk, en was "onze tuin" een pareltje.
"Kijk, hoe "onze hond" daar zo lief met de kinderen omgaat", en even later had "mijn hond" "mijn bloembakken" leeggehaald.
Of hoe vergankelijk eigendom zijn kan...
10-08-2008, 21:42 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Heartbeats... |
http://www.youtube.com/watch?v=s4_4abCWw-w&feature=related
One night to be confused
One night to speed up truth
We had a promise made
Four hands and then away
Both under influence
We had divine scent
To know what to say
Mind is a razorblade
To call for hands of above, to lean on
Wouldn't be good enough for me, no
One night of magic rush
The start: a simpel touch
One night to push and scream
And then relief
Ten days of perfect tunes
The colours red and blue
We had a promise made
We were in love
To call for hands of above, to lean on
Wouldn't be good enough for me, no
To call for hands of above, to lean on
Wouldn't be good enough for me, oh
And you
You knew the hand of a devil
And you
Kept us awake with wolves teeth
Sharing different heartbeats in one night
To call for hands of above, to lean on
Wouldn't be good enough for me, no
To call for hands of above, to lean on
Wouldn't be good enough for me, oh
10-08-2008, 21:53 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
