Gruwelijk dwaas ben ik. Kom maar niet dichter, heb geen vertrouwen in mij. Dit is het verhaal van mijn leven. Dit is het verhaal van mijn dwaasheden.
19-04-2008
Twee hondjes
Deze ochtend. Net voor half zeven voel ik dat ze uit het bed stapt en hoor ik haar zo stil mogelijk de kamer verlaten. Als mijn man nachtshiften heeft slapen mijn meisjes altijd bij me. Ik kan eindeloos genieten van hun kleine lichaampjes, opgekruld tegen me aan, en van het luisteren naar hun ademhaling. Even later staat ze terug naast me. "Mama," fluistert ze, "mag ik wat in dit boek van je lezen ?" Half slapend open ik één oog, en zie ik dat ze een gedichtenbundel van Godfried Bomans in haar handjes heeft. "Ja, goed, maar wees stil, het is nog erg vroeg ." antwoord ik. Ik hoor hoe ze de trap naar beneden gaat en zeil langzaam aan terug weg naar mijn dromen. Een uurtje later staat ze er weer. "Goeiemorgen mama, ik heb een tekening voor je gemaakt." Ik wrijf de slaap uit mijn ogen, ga rechtop zitten en krijg de tekening op mijn schoot gelegd.
Een huis, met een groot raam, waarin een kindje naar buiten staart. Een zelfportretje van een zesjarige. Het naar buiten staren benadrukt ze door twee handjes die het hoofd ondersteunen. Naast het huis een boom, met daaronder twee hondjes getekend, naar elkaar gericht. De lucht ingekleurd met feibel blauw potlood. In die lucht staat in donkerblauwe stift een tekstje geschreven :
Ik zit me voor het open raam onnoemelijk te vervelen. Ik wou dat ik twee hondjes was, dan kon ik samen spelen.
Meteen besef ik weer hoe erg ze wel op me lijkt. Of waar Godfried Bomans goed voor is...
Dikke zoenen en knuffels volgen. Het is soms heerlijk wakker worden.
Reacties op bericht (0)
Stuur me een email...
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
