Donderdag, vijf voor half negen. Heel mijn gezin is wakker sinds half zeven, en iedereen is druk in de weer. Ondanks heel wat last minute over en weer geren lijkt de rust weergekeerd te zijn, en is alles in z'n plooi gevallen. We wandelen naar buiten, om de hoek, richting kerk. Eerst dienen we onze oudste af te zetten in het parochiaal zaaltje... van hieruit moet ze het alleen doen.
Bloednerveus ben ik, omdat ik weet wat er zich door haar kleine hoofdje nu allemaal afspeelt. Een half uurtje later, iedereen heeft ondertussen een plaatsje gevonden in de kerk, heft vooraan, achter het altaar een vrouw een Enya-achtig lied aan. De kerk wordt muisstil, op haar gezang na, en door de middenbeuk komen alle communicantjes naar voor. Ik herken haar gezichtje tussen de 75 andere, en stoer als ik ben dien ik meteen in mijn handtas te graaien naar een zakdoek. Met 76 zijn ze, 76 kleine stemmetjes die een welkomstliedje zingen. Weer moet ik grabbelen naar m'n zakdoek, en ik besluit dan maar wijselijk het ding in de buurt te houden.
De plechtigheid was prachtig, geen godsdienstige bullshit, maar een kerkdienst voor en door kinderen. Toen ze stilletjes richting altaar stapte, en achter de microfoon ging staan, raasde het bloed als bezeten door m'n aderen. Ze hield heel geconcentreerd haar juf in het oog, en zodra die knikte, begon ze uit het hoofd haar tekstje op te zeggen. Ze deed het voortreffelijk.
Om op het einde geen wirwar van mensen te creëren, diende iedereen eerst de kerk te verlaten, en een haag te vormen. Pas daarna stapten de communicantjes hand in hand de kerk uit, elk met een witte ballon die ze gezamelijk de lucht in lieten, terwijl ze in koor "op weg naar Jezus" riepen. Wat ga ik later haar weer veel moeten uitleggen, ging er door m'n hoofd, en ik glimlachte bij de gedachte aan haar toekomstig spervuur van vragen.
Na een receptie ons aangeboden door de school, waar alle kinderen druk aan ruilhandel deden met hun communieprentjes, begaven we ons terug naar huis. Mijn ouders waren er al, en samen schoven we onze voeten onder tafel. s' Namiddags mocht ze zelf kiezen wat we doen zouden, aangezien ik die avond er sowieso niet ging zijn (concert Cave), en aangezien haar feestje pas zaterdag plaats zou vinden. Ze besloot dat we met z'n allen maar een keertje de bioscoop zouden opzoeken.
Zaterdag, twee uur. Een hectische morgen zindert nog wat na. Vroeg uit de veren, richting feestzaal, waar ik alles diende klaar te zetten. Lijkt heel eenvoudig, maar lang niet het geval voor mij. Alles moest en zou perfect zijn. En dat was het ook. Een veertigtal genodigden, een tiental kinderen, een stralende dag. Een dolenthousiaste dochter die overstelpt werd met cadeautjes en belangrijker nog, met aandacht.
De traiteur van dienst leverde puik werk, en iedereen likte vingers en duimen af. Ook het dessert, ik had een ijskar laten komen, bleek een groot succes. De kinderen dolden in en rond het springkasteel, en tot laat die avond bleef iedereen zitten. Om één uur s'nachts kwamen we thuis, moe maar voldaan.
|
