 |
|
|
| |
| Gruwelijk dwaas ben ik. Kom maar niet dichter, heb geen vertrouwen in mij. Dit is het verhaal van mijn leven. Dit is het verhaal van mijn dwaasheden. |
|
| 16-10-2008 |
 Creep |
http://nl.youtube.com/watch?v=-6uyZ4jKTdg&feature=related
When you're here before,
Couldn't look you in the eye.
You're just like an angel,
Your skin makes me cry.
You float like a feather,
In a beautiful world.
I wish I was special,
So very special.
I'm a creep,
I'm a weirdo,
What the hell am I doing here?
I don't belong here..
I don't care if it hurts,
I wanna have control.
I wanna perfect body,
I wanna perfect soul.
I want you to notice
When I'm not around,
You're so very special,
I wish I was special..
I'm a creep,
I'm a weirdo,
What the hell'm I doing here?
I don't belong here.
She runs...
She runs,
She runs,
She runs,
She run- run- run- runs,
She runs.
Whatever makes you happy,
Whatever you want.
So very special..
I wish I was special..
I'm a creep,
I'm a weirdo,
What the hell'm I doin' here?
I don't belong here,
I don't belong here...
16-10-2008, 00:19 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Onderweg |
Een hoofd vol gepieker en een leven dat raast op een tempo dat quasi onhoudbaar is. Twee factoren die ertoe leiden dat ik nauwelijks nog grip lijk te hebben op de dingen. Hele hoofdstukken die ik hier zou willen neerpennen stormen voorbij in mijn hoofd, maar tijdens de luttele momenten die ik dan heb om even voor m'n pc te gaan neerzitten en alles van me af te schrijven, kijk ik voor me uit op het witte scherm, en krijg ik geen letter getypt. M'n hoofd zit te vol, vermoed ik, en daardoor blokkeert het hele zootje.
Er moet dringend iets veranderen. In plaats van te leven wordt ik geleefd momenteel, en ik vraag me af hoe lang ik dit nog volhouden zal.
De weekends zijn rampzalig, een ware race tegen de klok om alles en iedereen op tijd te hebben waar het of ze moeten zijn...
Er zijn op korte termijn te veel dingen verandert : een plotse gezinsuitbreiding toen op een maandagochtend de jongste zoon uit m'n man's eerste huwelijk me belde om te melden dat hij niet van plan was naar huis te keren, bijvoorbeeld. Een maandenlang durend geruzie met z'n moeder leidde tot het feit dat hij bij ons wou komen wonen. En hij is natuurlijk meer dan welkom. Je houdt het nagenoeg niet voor mogelijk hoe op twee weken tijd een jongetje dat voorheen stil en zenuwachtig was openbloeit tot een vrolijke, zelfzekere kerel die terug met beide voeten in het leven staat. Daar doe je het tenslotte voor. Maar zelfs tijdens het neertypen van dit stukje besef ik dat dit slechts een detail is. Alsof het daarop aan zou komen. Natuurlijk niet...
Ach, het is gewoon te veel om op te noemen, momenteel. En het vreemde is, dat ik het niet eens opnoemen kan.
De enige momenten waarin ik nog een beetje rust vind zijn de lange autoritten tussen klanten in, tijdens de werkweek... Ik dompel me onder in mijn muziek, en probeer even te verdwijnen, weg van de razernij, weg van alle drukte, weg van de realiteit...
16-10-2008, 00:47 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 19-10-2008 |
| Afstand |
Wat doen we hier in godsnaam allemaal ? Mensen lijken steeds maar meer en meer te willen, en degenen die bij voorkeur aan de kant toekijken, worden meegesleurd in maatschappelijke normen die nagenoeg des duivels zijn... Het is nooit genoeg...
Alle luxe die ik heb, zou ik in één vingerknip willen inruilen; laat me achter met niks, ergens ver van hier, waar ik in alle rust van dat niks zou kunnen genieten, en ik zou misschien misschien gelukkig zijn. Is dit vluchten ? Misschien wel.
Maar misschien ben ik gewoonweg niet gemaakt om in deze maatschappij te vertoeven. Misschien ben ik gewoon te zwak om hier mee te draaien. En wat rest me dan in dat geval ? Want ik besef best dat ik geen kant op kan. Ik heb mezelf met de jaren die passeerden meer en meer gevangen gezet in dit patroon.
Neem me alles af. Want wat betekent dat alles uiteindelijk ? Wat is de waarde ervan als het je niet eens gelukkig maakt ?
Vandaag de dag lijk ik verder dan ooit verwijderd van mijn idealen en dromen. En eerlijk gezegd, het maakt me ontzettend moedeloos, want ik besef heel goed dat dit alleen maar verergeren zal. Ik kan geen kant meer op. Er lijkt maar één uitweg te zijn.
19-10-2008, 23:05 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Twijfel |
|
Mijn leven lijkt gereduceerd te zijn tot twijfel. De twijfel lijkt de bovenhand genomen te hebben. Twijfels over mijn hele zijn, over dingen waarvan ik anders zo zeker ben: m'n moederschap, of m'n job bijvoorbeeld. Het neemt m'n hele lichaam en geest in beslag en tast m'n grondvesten aan.
Alsof alles wordt uitvergroot, onder de loep geplaatst in een verwoede poging de losse eindjes, de fouten te vinden. Daarna lijkt m'n hoofd die losse eindjes niet meer te kunnen loslaten, wat me ontzettend onzeker maakt. Het eindeloze gepieker gaat gepaard met hoofdpijnen.
Ik heb m'n spiegelbeeld nog nooit zo gehaat...
Misschien moet ik dit alles tijd geven. Tijd heelt alle wonden, zeggen ze wel eens. Maar tijd herhaalt zich. Tijd zal er altijd zijn... En dat houdt in dat deze gevoelens, deze twijfel altijd zullen weerkeren. Heb ik dat ervoor over ?
19-10-2008, 23:16 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 25-10-2008 |
| Flarden |
Een wirwar van gevoelens die ik zo graag van me af zou willen schrijven. En toch.
Toch lijkt het me niet te lukken. Flarden. Meer rest er me niet.
Ach wat. Misschien moet ik maar eens ophouden met dat gedagdroom van me.
Want uiteindelijk wordt het wel eens tijd de realiteit onder ogen te zien : nooit zal ik gered worden.
Als er al iemand me zou kunnen redden, dan ben ikzelf dat. En het is niet meer dan normaal dat ik dàt voor bekeken hou. Na talloze pogingen zonder vrucht...
Niet meer dan normaal. Eén woordje te veel : dan... Ik ben niet meer normaal. Ik was vast nooit normaal, en dat hoeft ook niet.
De eenzaat in mij schreeuwt het uit, terwijl ik constant omgeven ben door mensen. Eenzaam, niet alleen. Vreemd genoeg, tijdens de luttele momenten van solitude, schreeuwt mijn lichaam weer: is er dan niemand die me hoort ?
Materialisme. Meer en meer krijg ik een afkeer van hetgeen de mens gevangen houdt in een zelfgesponnen web. Meer, sneller, beter, groter...
Creativiteit wordt in de kiem gesmoord, wegens niet voldoende economisch denkend... Tijd schiet mensen tekort. Zelfontplooiing is uitgesloten.
De maatschappij fnuikt het denken van de mensen. Want als ze écht zouden gaan stilstaan bij de dingen zoals ze nu zijn, zouden ze dan niet gaan beseffen dat ze fout bezig zijn ? Zouden ze dan niet het roer willen omgooien ? En zou dan niet nog meer het hek van de dam zijn ?
Crisis, een woord dat meer dan ooit lijkt te komen bovendrijven. Ook bij mij : want voor de ik-ben-de-tel-kwijtgeraakt-zoveelste keer ga ik weer gebukt onder een mentale crisis... Geschiedenis herhaalt zich. Klopt, jammer genoeg. Het doet me meer dan ooit beseffen dat ik nooit écht genezen zal. Mijn geschiedenis van pijn en verdriet zal zich m'n hele leven lang blijven herhalen.
Is dat het nog waard ? Tuurlijk niet ! Helaas ben ik ook, zoals zovelen, gevangene van m'n eigen leven.
Toon Hermans schreef ooit : "sterven doe je niet meteen, maar af en toe een beetje. En alle beetjes die je stierf, 't is vreemd maar die vergeet je. Het is je dikwijls zelfs ontgaan, je zegt ik ben wat moe. Maar op een keer dan ben je aan je laatste beetje toe."
Ik ben al veel beetjes gestorven...
Eerder deze week. Een prachtige nazomerdag. De zon in een laatste offensief tegen de herfst in. Ik had een behoorlijk lange terugweg voor de boeg. Ik duwde m'n gaspedaal helemaal in, en zag mijn teller de hoogte in schieten... 150, 160, 170. Een rechte baan voor me, kilometerslang. Een tweevaksbaan waarvan het rechtse vak gereserveerd leek voor kolossen van vrachtwagens die ik vlot passeerde. Héél even. Tien seconden misschien. Héél even sloot ik m'n ogen, en haalde ik m'n handen van m'n stuur. Héél even wenste ik intens dat een vrachtwagen met een eenvoudig manoeuver me van de baan en van deze wereld zou maaien. Een onverwacht gegeven. Een uitweg. Maar zelfs daarin werd ik niet gered...
Misschien ben ik gedoemd mijn leven zoals het nu is te ondergaan. Misschien is het mijn lot. Mag je je lot betwisten ? Mag ik blijven dromen van die fictieveling zonder gezicht, zonder naam, die onder aan mijn ivoren toren me toeroepen zal om m'n haren naar beneden te gooien, die me redden zal en meevoeren naar een plek waar ik rust en geluk zal vinden ? Mag ik blijven geloven in sprookjes, als dat me door de duisternis van het échte leven brengt ? Volwassen worden doe ik vast nooit... En dat vind ik niet eens erg...
25-10-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| En wat dan ? - Jotie T'Hooft |
|
Op een dag zal ik weg zijn en
wat dan? Verdwenen zonder een
teken te geven of te nemen en
het puin dat ik achterlaat is
niet langer lachwekkend.
Want wie zoals ik nooit heeft
gebouwen laat niets achter dan
verwachting en verwarring en
wat dan?
Wellicht in uw herinnering zal ik
stollen verstijven, niet lang meer
blijven maar verbleken tot verleden
en wat toen? Te doen?
'Het was waar' zult gij zeggen 'hij speelde
met woorden als geen ander maar wat
heeft dat te betekenen.' Zo bleek zal
ik zijn.
In u ...
En wat dan...?
25-10-2008, 23:40 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
