03-01-2009, 00:00 geschreven door K.

10-01-2009, 00:00 geschreven door K.

12-01-2009, 00:00 geschreven door K.

14-01-2009, 00:00 geschreven door K.

15-01-2009, 00:00 geschreven door K.

15-01-2009, 22:45 geschreven door K.

15-01-2009, 22:53 geschreven door K.

17H00. Je zou me moeten zien zitten momenteel. Op de achterbank van de wagen van m’n baas, met m’n laptop op m’n schoot. Vooraan zitten m’n baas en mijn collega naarstig te roddelen over mensen die ik niet ken. Een monsterfile ter hoogte van Rotterdam, daar bevinden we ons in. Al héél vroeg vertrokken deze ochtend, want we hadden vergadering met een leverancier ergens diep in Nederland. Ondertussen zijn we dus op de terugweg, en het wil maar niet vorderen. Ik besloot dan maar m’n Ipod op te zetten, en een word-documentje te openen om wat woorden op te gooien.

Gisteren regeerde een gevoel van onrust zodra ik thuis kwam. M’n man had een rotbui, zo kwam M. me al vlug melden toen ik de voordeur binnenstapte. Een waarschuwing, in feite. Opletten geblazen dus. Want op zo’n momenten kan het allerkleinste hem doen ontploffen. Tik tak tik tak. Je kan maar beter op de tippen van je tenen lopen.  Toen het huis aan de kant lag en de kinderen sliepen, vroeg ik hem of ik even naar m’n vriendin T. mocht. Ik had nog één en ander voor haar in m’n wagen liggen. Het zinde hem geenszins, maar hij liet me gaan.

Ze heeft goede lijm. Mogelijk Velpon, of Tech7. Want ik bleef plakken tot een uur of elf. Eigenlijk heel erg vreemd, dat gesprek. Zij, haar man en ik. Over m’n plannen om te vertrekken en over wat ze écht van m’n man vinden.  T.vreest dat ik het geen twee jaar meer zal volhouden, zoals momenteel vooropgesteld.

Onderweg naar huis dacht ik er nog even over na. Tuurlijk zou ik sneller weg willen gaan. Maar weggaan is iets anders dan het huis uitsluipen en zacht de deur achter je bestaan dicht trekken om niet meer terug te keren. Ik ga zeker niet ontkennen dat ik hongerig ben. Hongerig naar de toekomst. Naar het terugvinden van mezelf. Naar een zekere vorm van vrijheid en zelfstandigheid.  Maar hoe hongerig dat hart van me wel is, mijn fanfare van verlangen heeft nog een heel eind af te leggen. Trom bom bom. Ik blijf nog wel even op m’n honger zitten.

En dat terwijl ongeduld mijn tweede natuur is. Ik wil alles graag meteen, en wel gisteren ! Deze keer niet. Mijn rusteloosheid is verdwenen, vreemd genoeg.  23H00  Ziezo, word-documentje geconverteerd, en klaar om gepost te worden.  Maar snel nog even kort.  Of kort nog even snel.  Wat maakt het uit.  Ook vanavond zag ik dat z'n bui weer niet je-dat was.  M. draaide met d'r ogen zodra ik binnen was.  Tik tak tik tak.  Maar vreest niet voor detonatie, mega-K. heeft namelijk het lontje uit de bom gehaald en het onding onschadelijk gemaakt.  Nou ja, misschien net niet onschadelijk.  Een slechte bui blijft een slechte bui.  Enkel een blikje "Andras Pandy" zou kunnen helpen, maar helaas waren die alweer uitverkocht in onze plaatselijke supermarkt.  Er wordt wat afgemoord tegenwoordig.  Zou het aan de crisis liggen ? 

Gedachtengang van de gemiddelde Belg ten tijde van crisis :

"Hmmm, de hypotheek moet nog betaald worden deze maand.  Tiens, juist ja, die schuldsaldo-verzekering van m'n partner.  Even denken.  Blikje Andras Pandy, even het handeltje door de gootsteen jagen, en hops, géén hypotheek meer te betalen... ik denk dat ik maar even richting Delhaize trek..."  

Sjonge, m'n hersenkronkels zijn weer behoorlijk aan het kronkelen.  Soit, bij gebrek aan blikjes Andras Pandy dan maar een blikje interesse geopend.  "Bol, wat scheelt er ? Ge zijt weer zo goed gezind de laatste dagen."  Binnensmonds gemonkel.  "ok, goed dan, als je er niet over praten wil... maar kom achteraf niet zeggen dat ik het niet gevraagd heb, hé."  Wat meer binnensmonds gemonkel, waarna ik te horen kreeg dat z'n contract op z'n werk, dat afloopt eind februari, niet meer verlengd wordt.  Crisis, overal crisis.  Maar hij ligt er niet meteen wakker van.  Z'n grote plan, juist, wat het ook moge zijn.  "Ga je terug zelfstandig in hoofdberoep ?"  "Zou kunnen, weet ik nog niet."  "Wil je dat ik je CV doorstuur naar een aantal andere chemische bedrijven ?"  "Misschien, weet ik nog niet."

Hiermee had ik het vast vroeger behoorlijk moeilijk mee, met dergelijke opmerkingen kreeg hij me vroeger klein.  Maar niet meer... K. is groot geworden... maar niet volwassen, dat nooit.  Slaapzacht !       

20-01-2009, 00:00 geschreven door K.

"Een groot wit pak geluk, gesneden graag."  Kruimeltje per kruimeltje.  Ik zou het pak in m'n diepvries bewaren, en elke dag een piepklein kruimeltje tot me nemen, zodat het lekker lang duren zal.  Een eeuwigheid lijkt plots niet lang genoeg te duren.  Ik wou het over die troebelheid hebben.  Eerlijkheidshalve geniet ik er best wel van.  Troebel hard is lang niet zo hard als klaar hard.  Ongeloof zal misschien rijzen, maar toch heb ik nog klare momenten.  Zo ook deze middag, tijdens lunch.  Ergens langs de Nete had ik me een bankje gevonden, met zicht over het riviertje.  M'n pc op m'n schoot.  Dit schreef ik neer.  Een flard, meer kan je het niet noemen.  Onsamenhangend als iemand met lepra.      

In gesprekken probeer ik vooraleerst aardig gevonden te worden, de waarheid zeggen is op dat ogenblik van minder belang.  Een behoefte om in de smaak te vallen brengt me ertoe dingen te doen die ik in feite helemaal niet wil doen.  In het gezelschap van onbekenden gedraag ik me zelfs op het kruiperige af; dan durf ik mensen naar de mond te praten.  Een kwijlend verlangen dat voortkomt uit een bijna ziekelijke behoefte aan genegenheid.  Aan respect misschien ook, maar tegelijk weet ik heel erg goed dat je op die manier geen respect wint.  In het openbaar ga ik niet gauw in tegen de mening van de meerderheid.  Ik zonder me dan liever af.  Zo ook gisteren, tijdens het verjaardagsfeestje van m’n nichtje, zonder het zelf te beseffen.  Na een verplichte babbel met de andere gasten zocht ik het gezelschap van de kinderen op, die zich in een andere ruimte bevonden.  M’n moeder kwam even bij me.  “Jij gaat vaak bij de kinderen zitten, hé.”  Het was me zelf nog nooit opgevallen.  Met kinderen klikt het nu eenmaal.  Ze beoordelen, of veroordelen, veel minder snel.  Vandaar misschien.  Op die ogenblikken hoef ik me niet te distantiëren van m’n ideeën.  Deze vreemde vorm van onafhankelijkheid vormt vaak een openbaring, of een stimulans.  Ze biedt een tegenwicht tegen m’n slaafse neiging om maatschappelijk goedgekeurde gewoontes en denkbeelden te volgen. 

Onze maatschappij houdt er ideeën op na over hoe men zich dient te gedragen, en welke waarden men dient te volgen ten einde argwaan te vermijden.  Ga je hierin niet mee, dan neig je scheef bekeken te worden. 
Een immens corpus van normen en waarden.  Niemand lijkt deze in vraag te stellen, iedereen neemt het doodeenvoudig aan als zijnde de absolute waarheid.   Niemand weet precies waarom, maar het lijkt onwaarschijnlijk dat de maatschappij er wel eens naast zou kunnen zitten.  Als ik me dan vragen begin te stellen bij bepaalde zaken, als ik dingen in twijfel trek, dan word ik als zijnde moeilijk bestempeld.  “De eeuwige zoeker”  Terwijl dat het niet is.  Toegegeven, vaak slik in mijn twijfel in, en volg ik de kudde.  Uiteindelijk doen veel mensen zoveel moeite om binnen de maatschappelijke normen te blijven, maar alleen maar voor zichzelf en niet voor het grotere geheel waar ze deel van uitmaken.      

Tijdens een doodgewoon gesprek probeer ik me te beheersen, ik hou de vragen die bij me rijzen voor mezelf, terwijl ze binnenin me rondklotsen.  Soms echter, door de schuld van m’n impulsiviteit die ik niet altijd onder controle lijk te hebben, ontsnapt er me een vraag, een opmerking.  Mensen kijken dan raar op.  En toch, toch resulteert dit af en toe, héél af en toe, in ontzettend interessante gesprekken.  Gesprekken die inzicht creëren.  Gesprekken waarin je waarheden ontdekt.  Waarheden over jezelf, of over de andere.  Stel iemand eens de vraag wat liefde is.  Het merendeel zal je vraag weglachen, maar als je uiteindelijk alle verschillende antwoorden zou gaan analyseren, dan kom je tot een jammerlijke bevinding.  Liefde is vooral eigenliefde.  “Kunt u mijn eigenbelang zo inpakken dat het een cadeautje lijkt ?”  Ik, ik, ik.  Daar lijkt de maatschappij rond te draaien, ook al probeert het dat danig te maskeren.  Terwijl liefde zoveel meer kan zijn dan dat. 

Stel nou dat het niet waar is wat je denkt.  Dat je het mis hebt.  Dat kan.  Als je je eigen stem hoort op een cassettebandje, dan klinkt dat altijd afschuwelijk, terwijl dat dan toch gewoon de stem is zoals andere mensen die horen.  Stel nou, dat dat niet alleen maar met je stem is, maar met alles.  Dat je eigenlijk gewoon een veel verschrikkelijker iemand bent dan dat je zelf denkt.     Het is heel moeilijk naar jezelf te kijken, je bent jezelf, dat is een blinde vlek, een dode hoek.  En stel nou, dat het met de maatschappij met al z'n opgelegde waarden en normen, net hetzelfde is. Dat niets is wat het lijkt... Dat de crisis bijvoorbeeld helemaal geen crisis is, maar een opgezet gegeven om de maatschappij terug wat meer binnen de lijntjes te laten kleuren.  Een complottheorie.  A self-fullfilling prophecy... Kan toch ?     

Lig daar maar even wakker van.     

22-01-2009, 00:00 geschreven door K.

Sinds gisterenavond ben ik terug uit hartje Parijs.  Twee drukke beursdagen.  Maar wat een stad.  Een hele drukke werkdag vandaag, met twee heerlijke blitsafspraakjes. 

Een ietwat meer uitgebreid verslag volgt.  Maar niet vandaag.  Ik ben moe, écht moe. 

http://www.youtube.com/watch?v=q1moiym6-Nk

So, so you think you can tell
Heaven from Hell,
blue skies from pain.
Can you tell a green field from a cold steel rail?
A smile from a veil?
Do you think you can tell?
And did they get you to trade your heroes for ghosts?
Hot ashes for trees?
Hot air for a cool breeze?
Cold comfort for change?
And did you exchange a walk on part in the war for a lead role in a cage?
How I wish, how I wish you were here.
We're just two lost souls swimming in a fish bowl, year after year,
Running over the same old ground.
What have you found? The same old fears.
Wish you were here. 
 

27-01-2009, 00:00 geschreven door K.

Brussel, half zeven.  Onmenselijk vroeg, zeker op een zondag.  Bagage in de wagen van m’n baas, collega ophalen, en richting Parijs.   

Omstreeks half elf waren we ter plaatse.  Geen tijd meer om onze spullen in te checken, we werden om elf uur verwacht in de beurshall.  Een ontspannen dagje, niet al te veel klanten.  Dus ook wat tijd om met collega’s even een babbeltje te slaan.  Ik heb het niet zo begrepen op m’n franse collega’s als ik eerlijk mag zijn.  Vooral de parijse fransen, die zijn nog meer zelfingenomen als de andere. 

Eén van onze allergrootste klanten kwam ons vragen of we s’avonds mee de stad in wilden trekken.  Iets gaan eten, iets gaan drinken.  En dan kan je natuurlijk niet weigeren.  Om kwart voor acht checkten we in het hotel in, en om tien na acht zou de taxi ons beneden ophalen om ons naar het centrum te brengen.  Snel een douche, andere kleren, wat make-up en weg.  Beursdagen zijn werkdagen van 24 uur.  Rond negen uur zaten we in de bar van een duur Parijs hotel.  15 euro voor een colaatje.  Ridicuul eigenlijk.  Uiteindelijk waren we met zeven personen, en vertrokken we.  Een wandeling van zo’n tien minuten, langs de Rue Saint Honoré.  “La Cantine de Faubourg” bleek een hip en trendy restaurant te zijn, erg loungy, met lage tafels en stoelen.  De muren waren bekleed met witte, doorzichtige gordijnen met daarachter gigantische schermen.  De ene moment leek er een gigantisch aquarum achter de gordijnen te zitten, terwijl er even later oude filmbeelden werden geprojecteerd.  Dietrich, Monroe, Sinatra en ga zo maar door.  Het restaurant was blijkbaar een place to be als je bij de parijse beau monde wil horen; rijke, oudere heren geflankeerd door véél jongere dames, waarvan me dunkt geen enkel onderdeel nog het originele was.  

Een aperitiefhapje werd ons aangeboden door de klant die ons eerder die dag had gevraagd mee te gaan.  100 luttele grammetjes kaviaar met wat toast.  Niet eens lekker.  Prijskaartje : 900 Euro.  Decadent, anders kan ik het niet noemen.  Het was ruim één uur toen we het restaurant buiten wandelden, en er werd besloten nog even iets te gaan drinken in de wereldwijd bekende Bouddha-Bar.  Een mojito van 30 Euro, en ik vond ‘m niet eens lekker.  Maar het sfeertje dat er heerste was heerlijk.  Ontzettend goede muziek, en een relaxte vibe. 

Om drie uur was ik eindelijk terug op m’n hotelkamer.  Ik viel verdacht snel in slaap, en zat de volgende ochtend een half uur te vroeg aan de ontbijttafel, zo fris als een hoentje.  Nog een halve beursdag, om omstreeks drie uur terug richting België te vertrekken. 

Onderweg naar huis daagde me de magie die heerst in deze stad.  Ik moet hier nodig een keer komen ronddwalen.    

28-01-2009, 00:00 geschreven door K.

28-01-2009, 22:40 geschreven door K.

Het is donderdagavond, nou ja, eigenlijk al vrijdag.  Half één gepasseerd.  Hier zit ik dan.  Op m’n hotelkamertje ergens in Frankfurt.  Rond half elf vanavond ben ik aangekomen, na een eenzame autorit van zo’n flinke vier uur.  Bij aankomst vlug inchecken, want ik werd verwacht voor een korte bespreking met de leverancier.  Nog een snel colaatje alvorens iedereen een goede nacht toe te wensen. 

Hier zit ik dus.  Op m’n hotelkamertje.  In m’n bed.  Ik kan eindeloos genieten van momenten als deze.  De warme douche zindert nog na.  Ik heb m’n ouwe getrouwe teddyberen-pyama aan.  Nou ja, een halve pyama, in feite.  Misschien had ik het ding al lange tijd geleden op pensioen moeten sturen; de rek is helemaal uit de broek, waardoor menigmaal het ding nagenoeg tot m’n knieën zakt als ik rondloop.  Een halve pyama dus.  Enkel de broek.  Bij aankomst vond ik m’n kamertje net iets te koud, dus hops, chauffage op 25°C.  Beetje te veel van het goede, achteraf bekeken, dus laat ik het bovenste gedeelte van m’n pyama voor wat het is.  M’n haren nog nat, waardoor er af en toe een druppeltje over m’n rug loopt.  In m’n bed, met m’n rug tegen het kussen dat ik tegen het muurtje achter heb gezet.  De televisie op BBC World, echter zonder volume.  M’n Ipod bezorgt me muzikaal genot.  Alle lichten uit, de kamer feibel verlicht door de televisie en m’n laptop.  Op het nachttafeltje naast me een asbak met een sigaretje in, en een flesje duitse wijn dat ik uit de minibar gevist heb.  Geen zin om een glas te nemen, dus drink ik maar uit het flesje.  Misschien al goed ook, want de wijn is niet echt een glas waardig, eigenlijk is het maar een kutwijntje.  Oeps, daar komen m’n duivelshorentjes alweer tevoorschijn.  Normaal gezien ben ik ten alle tijde maagdelijk engelachtig.  M’n haren schieten er zowaar van in de krul.  Engelenkrulletjes. 

Morgen een drukke dag voor de boeg.  Misschien zou ik beter slapen gaan.  Maar de radartjes in m’n hoofd draaien nog op volle toeren, dus dat is sowieso onbegonnen werk.  Hoog tijd dat het kutwijntje z’n werk begint te doen. 

 

29-01-2009, 00:00 geschreven door K.