 |
|
|
| |
| Gruwelijk dwaas ben ik. Kom maar niet dichter, heb geen vertrouwen in mij. Dit is het verhaal van mijn leven. Dit is het verhaal van mijn dwaasheden. |
|
| 01-03-2009 |
 Ray Lamontagne |
Dinsdagavond. Twee dagen na de tegengevallen zusters van genade trokken T. en ik alweer richting Brussel, dit keer voor Ray Lamontagne, een alternatieveling waarvoor ik ontzettend veel ontzag heb. Hij draait niet mee in de mallemolen des levens, in plaats daarvan staat hij aan de zijkant, en kijkt hij toe. Hij leidt z'n eigen leven, op zijn manier, wat de anderen er ook van mogen denken. Ik herken m'n onzekerheid in hem. Hij weigert zoveel als mogelijk interviews, want uiteindelijk is het enige wat hij doen wil zijn muziek brengen. Songs die emotionele relevantie verlangen. Een stem, geslagen, bitter en als het ware belegerd, die soms verwoest en onbegrepen klinkt, en toch met levendige restanten, zelfs wanneer hij teksten zingt die pijnlijk gevoelig zijn. Teksten die zich richten tot hoe mensen elkaar in voornamelijk persoonlijke omstandigheden behandelen, soms elkaar vrij makend, soms elkaar verminkend. Z'n liedjes, vaak adembenemend in hun onproductieve psychologische openhartigheid, omvatten zaken die ook mij regelmatig wakker houden. In "Empty", bijvoorbeeld, vraagt hij zich luidop af of hij zich altijd zo leeg en vervreemd zal voelen. Liedjes als "All the wild horses" of "Be here now", die me zo fragiel overkomen, dat ik bijna geneigd ben m'n handen klaar te houden in geval ze zouden vallen en in duizend stukjes op de grond kapot springen.
Het optreden was alles wat ik ervan had verwacht, en zoveel meer. Het was genieten voor me, doch enigszins in mineur, want de geladenheid van de teksten werkte op me in. Tegelijk passeerden allerhande flarden van de voorbije weken de revue van m'n gedachten. De gesprekken met G., de verwijten die ik te horen kreeg van m'n zussen, m'n moeder die zich achter hen schaarde, en vandaag zelfs tot tweemaal toe de telefoon neergooide omdat ze het "schandalig" vond dat je met een huishouden met een man en kinderen zomaar bijna twee dagen op rij s'avonds naar een optreden gaat. En dat terwijl ik haar al verschillende malen had gezegd dat dit puur toeval was, en dat er de komende weken helemaal niks meer op het programma staat. Is het werkelijk zo ? Denk ik alleen maar aan mezelf ?
Ik was omringd door een select groepje mensen die me écht na aan het hart liggen: T., en m'n maatjes R. en M. Drie mensen die het o zo goed met me voor hebben. Na het optreden gingen we samen nog iets drinken, en uiteraard was het gespreksonderwerp al snel m'n huwelijksleven, en het feit dat ik nu moet doorbijten. Alle drie merkten ze blijkbaar dat de twijfel me om de oren had geslagen, dat ik niet meer wist van welk hout pijlen te maken, dat ik oorzaken bij mezelf aan het zoeken was en mezelf terug in m'n ouwe getrouwe rolletje van underdog aan het positionneren was. Alle drie probeerden ze me terug op het juiste pad te brengen. En ergens maar goed ook, want ondanks mijn beslissing om nog even in dit huwelijk te blijven, onder het mom het nog een keer te proberen, maar louter omwille van het financiële aspect, zodat ik nog een tijd kan sparen, was m'n gedachtengang een wirwar van gevoelens die ik niet meer geordend kreeg.
Het was een fijne avond, een avond in m'n "tweede wereld", want T. deed me beseffen dat ik twee parallelle werelden heb gecreeërd. M'n eerste wereld, een wereld zoals m'n nabije omgeving hem ziet : kinderen, man, familie. En daarnaast een wereld waarvan zij niks afweten: een wereld waarin ik kan terugvallen of uithuilen bij M. of R., een wereld die, in tegenstelling tot de andere, volledig op de hoogte is van wat er reilt en zeilt in m'n eerste wereld. Alleen T. behoort tot beide werelden. En ik kan alleen maar afwachten tot het moment er is om m'n twee werelden te laten samenvloeien in één wereld waarbinnen ik leven kan.
Een fijne avond dus, ondanks het akkefietje op de terugweg. T. en ik waren nog niet eens Brussel uit toen we werden aangereden. In Schaarbeek of all places ! Ik ben in geen geval racist, maar ze kwamen er als het ware uit de riool gekropen. Een kruispunt waarvan de lichten niet werkten en een idioot die zo nodig vanop een verkeerd rijvak tegen een rotvaart de straat wou oversteken. Gevolg : zijn wagen perte total, de mijne zwaar gehavend en twee minuten later leken we ons in centrum Marrakech te bevinden. Ach, ook al was het op die moment hoogst onaangenaam en leek het alsof m'n lichaam in shock zou gaan, achteraf bekeken viel alles nog best mee. De politie kwam ter plaatse, de leasingmaatschappij van m'n wagen stuurde een takelwagen die eerst m'n wagen in Grimbergen moest deponeren om ons vervolgens naar Mechelen te brengen alwaar een vervangwagen klaar stond. Als iemand me nu vraagt waarom ik nu wéér met een andere wagen rijd, moetdan ga ik dus kunnen stellen dat ik momenteel rijdt met : een vervangwagen van een vervangwagen van de vervangwagen van mijn wagen ! En néé, ik heb hierin géén vervangwagen te veel getypt !
Niemand gekwetst, en net na vier uur lagen we alweer veilig in ons bedje. M'n man, die anders vast als een razende te keer had gegaan ("Zie je nou wel waarom ik niet wil dat je naar Brussel trekt voor een stom optreden? Dit is de laatste keer geweest, hoor je me!"), durfde gezien de beloften die hij me maakte in een verwoede poging m'n hart terug te winnen, niet te reageren. Hij uitte z'n ongerustheid, en zei verder alleen nog dat hij blij was dat ik uiteindelijk heelhuids terug thuis was. Ik hijste mezelf in m'n flanellen pyama, wenste hem een goede nacht, en ging op m'n zij liggen. M'n spieren, pijnlijk gevoelig van alle stress van de afgelopen weken, hielden me nog even wakker.
Will I always feel this way ? So empty, so estranged ?
http://www.youtube.com/watch?v=5LWpw3CMCEg
There comes a time,
a time in everyones life
Where nothing seems to go your way
Where nothing seems to turn out right
There may come a time,
you just cant seem to find your place
For every door you open,
seems like it gets slammed in your face
Thats when you need someone,
someone that you can call.
And when all your faith is gone
Feels like you cant go on
Let it be me
Let it be me
If it's a friend that you need
Let it be me
Let it be me
Feels like your always coming up last
Pockets full of nothing and you got no cash
No matter where you turn you aint got no place to stand
Reach out for something and they slap your hand
Now i remember all to well
Just how it feels to be all alone
You feel like you'd give anything
For just a little place you can call your own
Thats when you need someone,
someone that you can call
And when all your faith is gone
Feels like you cant go on
Let it be me
Let it be me
If its a friend you need
Let it be me
Let it be me
01-03-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Zonder woorden... |
Niks aan toe te voegen...
http://www.youtube.com/watch?v=U3D9i0-ftVs
http://www.youtube.com/watch?v=j3EubH2q9tg
maar vooral :
http://www.youtube.com/watch?v=mT69zOTNa8Q
She lifts her skirt up to her knees
walks through the garden rows
with her bare feet laughing
I never learned to count my blessings
I choose instead to dwell
in my disasters
I walk on down the hill
through grass grown tall
and brown and still
it's hard somehow
to let go of my pain
On past the busted back
of that old and rusted Cadillac
that sinks into this field
collecting rain
Will I always feel this way
so empty
and estranged?
and of these cut throat busted sunsets
these cold and damp white mornings
I have grown weary
If through my cracked and dusty
dime store lips
I spoke these words out loud
would no one hear me?
Lay your blouse across the chair
let fall the flowers
from your hair
and kiss me
with that country mouth
so plain
outside the rain is tapping
on the leaves
to me it sounds like
they're applauding us
the quiet love
we've made
Will it always feel this way
so empty
so estranged?
well I looked my demons in the eyes
lay bare my chest
said do your best
to destroy me
I've been to hell and back
so many times
I must admit
you kinda bore me
there's a lot of things
that can kill a man
there's a lot of ways
to die
yes, and some already did
and walk beside me
there's a lot of things
I don't understand
so many people lie
it's the hurt I hide that fuels
the fire inside me
Will I always feel this way
so empty
so estranged?
01-03-2009, 00:57 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 03-03-2009 |
| Stukjes pijn |
Heel in de verte hoor ik het toeteren van auto's. Lunchtijd, zonder eetlust, dus typ ik maar wat flarden gevoelens van me af, ik prak er vanavond vast nog wel één en ander tussen...
Ik zag hem, deze ochtend. Alsof er helemaal geen vuiltje aan de lucht was. Maar m'n binnenste huilde. Ik stapte uit z'n wagen, alweer niet goed wetende wat te verwachten. Geef me een strohalm en ik klamp me er aan vast. Hij reed van me weg, en ik vertrok. Zodra ik de autostrade opdraaide waren ze er : eindeloos veel waterlanders, veilig verborgen van de buitenwereld, enkel voor mezelf. Vrijwel de hele dag overvielen ze me. Zelfs toen R. s'avonds even met me belde om te checken hoe ik het stelde. Ik probeerde hem te vertellen wat ik voelde en barstte weer in tranen uit. Want de hele godganse dag heb ik alle mogelijke pistes bewandeld. Om uiteindelijk steeds weer terug te keren bij de enige oplossing : emotionele vereenvoudiging (ik lijk Van Quickenborne wel )
Ik denk aan hem, wandelend tussen mensen, pratend, lachend. Was hij maar hier. Hier, waar ik alleen ben en me ongelukkig voel. Ik zie hem voor me, buiten. In een vuile broek, met z'n overhemd slordig eruit, genietend. Ik zou willen zeggen : wees voorzichtig, en tot straks. Maar in de beangstigende realiteit verdrink ik. Ik ben alleen. En ik weet : een dag zonder hem kun je geen dag meer noemen.
Zal ik hem zo missen dat ik niet van de lente zal proeven ? Ik vervloek mezelf omwille van m'n dromerij, en besef eens te meer dat dromen het veiligst zijn opgeborgen in een doosje. Ik had dit doosje niet mogen openen, want het terug moeten sluiten doet me zoveel pijn.
Ik voel me suf, uitgeblust en vol in scherven gevallen droombeelden. Zodra ik mijn ogen opsla is het onzichtbare me ontglipt. Dan zie ik wat ik zie : herinneringen aan wat ik zag. En al wat ik nog zien zal zullen louter herinneringen blijven.
De insomnia waarmee ik nu te kampen zal krijgen is een fase waar ik door moet, waar ik voorheen al door ging. De geschiedenis blijft zich herhalen. De neerwaartse spiraal van het leven. Heruitzendingen van slechte programma's, met geen andere mogelijke kanalen. Ach, voor zover we weten, komt er misschien geen morgen...
Nu pas merk in de flyer op die tussen m'n ruitenwissers is gestopt. Geen zin om uit te stappen, dus wis ik hem wel weg. Hops. In een laatste glimps zie ik er in grote letters "solidariteit" op prijken. Vast weer een inzamelactie. Maar over solidariteit gesproken, wat is solidariteit ? Ik herinner me nog de lessen sociologie van wat jaren geleden. Een discussie omtrent de term. Om uiteindelijk te horen te krijgen dat solidariteit een door mensen gedeeld gevoel is dat ze bij elkaar horen. Wel, dan vraag ik me nu wel even af wanneer er iemand solidair met me zal zijn; hoor bij mij zoals ik bij jou hoor...
De afgelopen maanden... overweldigt door vreugde, diep in mij lachte de hemel. Ik liep zingend door de wereld, blakend van levenslust. Ik proefde van het leven, en het smaakte me. En leek totaal vergeten hoe bedroefd ik was. En terug ben, want liefde veroorzaakt pijn en vertelt sprookjes. Intense gevoelens. Het voelde zo goed aan, en dat had alles met hem te maken. Hij keek recht door me, helemaal tot in mijn ziel. Het beangstigde me maar was zo verslavend.
Natuurlijk had hij z'n gebreken. Maar hij was op zijn manier ontzettend mooi, met z'n houding en z'n pretoogjes. Hij voelde me zo goed aan, dat ik dacht : deze man kan het niet schelen dat ik dik en lelijk ben, of dat ik in feite heel erg dom ben, want hij ziet zo door al die dingen heen. Hij ziet wie ik echt ben, en neemt me als dusdanig. Niemand keek me eerder zo diep in de ogen, en ik voelde me intens gelukkig. En tegelijk kreeg ik het gevoel dat ik ontzettend te kort schoot. Dat heb ik altijd al gedaan, maar mijn droomwereld weerhield me van die gedachte.
Ik mag van niemand nog iets verwachten. Als je niets van niemand verwacht word je nooit teleurgesteld.
03-03-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| trouw |
|
Blijf trouw aan jezelf met je fouten, je krachten,
je eenzaamheid soms, je emoties, je moed
Aan dat wat alleen maar in jou kan groeien
in wisselend klimaat met wat kwaad en wat goed
Blijf trouw aan je denken, verlangen en voelen,
aan uiten, aan warmte, aan stilte en muziek
Want jij bent een mens als geen ander op aarde,
in jou is de wereld bijzonder uniek.
Blijf trouw aan jezelf, aan je lachen, je zingen
je vallen en opstaan, je inzet, je pijn
aan dat wat bij jou hoort, je warmte en verlangen
waardoor je in alles herkenbaar kunt zijn
Blijf trouw in je denken, je zwakte, je aarzelen,
je hoop, je waarde, je angst, je muziek
Want je bent een mens die gewoon van belang is
in zijn bestaan zo uniek...
Blijf trouw aan jezelf, bouw een hut in de wereld
waarin je kunt wonen, kunt schuilen voor't kwaad
kunt warmen en wapenen in hoop en begrijpen
wanneer men je pijn doet, in liefde en haat
Blijf trouw aan je wezen, je zwakte en krachten
en speel heel alleen voor jezelf wat muziek
Want jij bent een mens om van te houden
in jou is de wereld bijzonder uniek.
03-03-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| As is steen |
Ergens in oktober 2006. Een workshop omtrent filosoferen met kinderen. Gebracht door Bart Moeyaert.
Het zette me aan een aantal van z'n dichtbundels te gaan ontlenen in de bieb. Enkele van z'n teksten die ik neerkribbelde in m'n schriftje toen :
Ik ben de wereld
zowat overal
te lijf gegaan
en als het nacht was
dacht ik: morgen
ga ik weer
Pas als ik sterf
leg ik me erbij neer
dat ik bij leven
hard als steen lijk
maar vergankelijk
ben als gras
en dat mijn vuist
net als mijn vloek
niet meer is dan
een handvol as.
Geef me je jas
van bont van teddyberen
sla je arm om me heen
en al je winterkleren
zoen me tot ik warm word
zoen me tot ik spin
trek je eigen huid dan uit
stop mij eronder in
sus me met je hartslag
wij ons wij ons wij ons
maak van dit veel te grote bed
een heel klein fort van dons.
Kom hier, dat ik je bijt,
je als een appel eet
en zoals dat gaat
van blijdschap
niet meer weet
waar ik mijn handen laat
je bent een boomgaard
eigenlijk, waarvan ik graag
de vruchten pluk
de bloesems ruik
zoals vandaag
kijk maar :
weer raak ik hier
mijn handen kwijt
nu ik je in mijn armen bijt
je als een appel eet
en weet hoe liefde smaakt.
Er zijn plekken
waar ik zonder glimlach
niet meer langs kan
ooit is daar een grap
verteld, een kus geroofd,
iets voor het eerst gedacht
Ter hoogte van mijn oor
bijvoorbeeld
heb jij me op een nacht
beloofd dat eeuwigheid
een leugen is, maar dat het
daarom tussen ons niet
minder lang gaat duren
meer woorden waren er
niet nodig - een mond
spreekt van zichzelf al mooi
en huid heeft een geheugen
Je blijft mijn hals, mijn navel,
mijn holte van mijn knie
voor altijd bij.
Zonder glimlach kan ik
aan geen plek voorbij.
Kort
Niet langer dat een ademtocht
lang is dat niet
kijk maar,
Ik deed het weer
zo lang al hou ik van je
en dan niet zomaar even
nee
de hele tijd als nu
en nu
en verder nog
denk ik
mijn hele leven
03-03-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Dank je, M. x |
http://www.youtube.com/watch?v=oBFQg7P5YKwOh the sisters of mercy, they are not departed or gone. They were waiting for me when I thought that I just can't go on. And they brought me their comfort and later they brought me this song. Oh I hope you run into them, you who've been travelling so long. Yes you who must leave everything that you cannot control. It begins with your family, but soon it comes around to your soul. Well I've been where you're hanging, I think I can see how you're pinned: When you're not feeling holy, your loneliness says that you've sinned. Well they lay down beside me, I made my confession to them. They touched both my eyes and I touched the dew on their hem. If your life is a leaf that the seasons tear off and condemn they will bind you with love that is graceful and green as a stem. When I left they were sleeping, I hope you run into them soon. Don't turn on the lights, you can read their address by the moon. And you won't make me jealous if I hear that they sweetened your night: We weren't lovers like that and besides it would still be all right, We weren't lovers like that and besides it would still be all right.
03-03-2009, 21:45 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| De enige |
Ik heb lang in de regen gestaan, ik heb lang op de bus gewacht, en kon geen taxi krijgen. Ik heb lang wakker gelegen en ontzettend gedroomd/ Ik heb niets gegeten.
Ik ben degene die droomde, de schim in de regen. Ik ben de enige.
03-03-2009, 21:48 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| JH Leopold |
o, als ik dood zal, dood zal zijn,
kom dan en fluister, fluister iets liefs
mijn bleke ogen zal ik opslaan
en ik zal niet verwonderd zijn.
En ik zal niet verwonderd zijn,
in deze liefde zal de dood
alleen een slapen, slapen gerust
een wachten op u, een wachten zijn.
03-03-2009, 21:49 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Voor een dag van morgen |
Wanneer ik morgen doodga,
vertel dan aan de bomen
hoeveel ik van je hield
vertel het aan de wind
die in de bomen klimt
of uit de takken valt
hoeveel ik van je hield
vertel het aan een kind
dat jong genoeg is om het te begrijpen
vertel het aan een dier
misschien alleen door het aan te kijken
vertel het aan de huizen van steen
vertel het aan de stad
hoe lief ik je had
maar zeg het aan geen mens
ze zouden je niet geloven
ze zouden niet willen geloven dat
alleen maar een vrouw
alleen maar een man
dat een mens een mens zo liefhad
als ik jou.
... een pareltje van Hans Andreus...
03-03-2009, 21:52 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| En wat nu ? |
|
Ik typ mijn woorden deze keer niet met m'n lichaam of m'n handen. Ik typ mijn woorden met m'n hart.
Ik kan het niet helpen maar ik heb hem lief. Meer dan goed voor me is. Hij is de aarde en de lucht die ik adem. Maar de aarde is hier niet, en waar leef ik dan ? Ik weet niet wat er gebeuren zal. Ik leef niet meer, ik leef van z'n gemis, alsof ik een wonde ben, onstelpbaar. Alles is geweest. En wat nu ?
Vasalis schreef het voor me neer :
Als je een landschap was waar ik doorheen kon lopen
stil staan en kijken met mijn ogen open
en languit op de harde grond gaan liggen
er mijn gezicht op drukken en niets zeggen
Maar 't meeste lijk je op de grote lucht erboven
waar ruimte is voor buien licht en donkere wolken
en op de vrije wind daartussen
die in mijn haren woelt en mijn gezicht met kussen
bedekt, zonder te vragen, zonder te beloven.
03-03-2009, 22:01 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Mijn broer... |
Hij is al jaren dood
maar altijd nog nabij
zo echt en levensgroot
hij praat gewoon met mij.
Hij is geen haar veranderd
ik spreek hem elke dag
zijn mond, zijn witte tanden
dezelfde oogopslag
Eens te meer wordt het me duidelijk dat het verleden geen pakketje is dat je opzij kan schuiven. Het duikt op wanneer je het niet verwacht. Vreemd genoeg stelt het me enigszins gerust; hij leidt me wel door de donkere gangen...
Alles is heimwee
wolken en water
alles is heimwee
naar vroeger, naar later
vroeger is over
later, een ster
gisteren is oud
en morgen nog ver.
03-03-2009, 22:05 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Nog eentje van Hans Andreus |
M'n allerlaatste schriftje gevonden. Het dateert van januari 2006. Ik wil het weg, nu, maar niet zonder eerst enkele teksten over te nemen. Gedichten die ik koester, of zelfgeschreven nonsens. Teksten die me nu raken of die zeggen wat ik niet gezegd krijg. Zo ook deze...
Laat mij, laat
mij gaan waar niemand gaan wil.
De eenzame wolven, zegt men
geen mens meer met een zelfgeschapen ruimte,
waarin hij leeft en ademt
Geen mens meer met zijn uitverkoren
steden, landen, zeeën
Geen ruimte meer
Geen mens meer, nee, geen mens
En geen versierde woorden
maar hoe lang, hoe lang
de onontkoombaarheid
het sterven in de tijd
het brekende woord, de eenzame mond
03-03-2009, 22:11 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Een vrouw beminnen |
Een vrouw beminnen is de dood ontkomen
weggerukt worden uit dit aards bestaan
als bliksems in elkanders zielen slaan
te samen liggen, luisteren en dromen
meewiegen met de nachtelijke dromen
elkander kussen en elkander slaan
elkaar een oogwenk naar het leven staan
ondergaan en verwonderd bovenkomen
"Slaap je al ?" vraag ik maar ze antwoordt niet
woordeloos liggen we aan elkaar te denken
twee zielen tot de rand toe vol verdriet
Ver weg de wereld, die ons niet kan krenken
vlak bij de sterren, die betoverend wenken
't is of ik dood ben en haar achterliet
door Ed. Hoornik
03-03-2009, 22:15 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 04-03-2009 |
| Emotionele vereenvoudiging |
|
Wat ik er mee bedoel ? Het is de enige manier om het kluwen in mijn hoofd te ontwarren. De hele dag was ik zo emotioneel. Ik piekerde, over waar ik heen wil in het leven.
Meer dan ooit besef ik dat m'n huwelijk uitzichtloos is. Zelfs nu, eigenlijk. Want misschien zou ik het mezelf wat makkelijker maken als ik mezelf zou kunnen laten terugvallen op m'n man. Maar dat gaat niet, dat wil ik niet. Ik wil niet meer de controle afgeven. Hij heeft lang genoeg de touwtjes in handen gehad.
En nu ? Praktisch gezien : centen sparen. Om weg te kunnen. Maar waarheen, in godsnaam ? Een apartementje met hooguit een piepklein tuintje ? Ik zal dan wel m'n zelfstandigheid en vrijheid hebben, maar zal ik me werkelijk vrij kunnen voelen ? Zal ik kunnen aarden in een dergelijke omgeving, terwijl ik zo hongerig ben naar een andere manier van leven ? Wat doe ik in geval ik er niet zal aarden ?
Een "ons" zal er nooit komen met P. Dat besef ik ondertussen ten volle. En daaruit vloeien verschillende mogelijkheden. Ofwel ga ik hiermee verder, met de gedachte dat er nooit meer zal zijn. Ofwel zet ik er nu een punt achter. Is er echt geen derde mogelijkheid ?
Enkele dingen die hij vertelde, spoken nog rond in m'n gedachten. Over z'n vorige relatie. Dat hij wekelijks op de lotto speelde toen. Had hij gewonnen, dan had hij voor haar kunnen kiezen. Het is zo ontzettend jammer dat iemand z'n geluk gaat laten bepalen door een spelletje waarvan hij best wel wist dat hij het nooit zou winnen. Wil ik een relatie met slaagkansen die afhankelijk zijn van de lotto-winstkansen ? Hoeveel kans heb je om de Lotto te winnen ? Eén op hoeveel miljoen ? Het is inderdaad jammer, maar zo menselijk. Mensen wil natuurlijk hun gevoel wel volgen, mits het feit dat er geen verdere gevolgen zijn. Geef honderd koppels tien miljoen en wacht af hoeveel er uit elkaar gaan. Je zou er versteld van staan. En dat terwijl je geen geluk kan kopen. En wat zijn de winstkansen op het vinden van je soulmate ? Eén, hooguit twee, en waarschijnlijk niet eens drie, op een mensenleven. Vermenigvuldig die twee winstkansen met elkaar en je weet : je verliest geheid. Terwijl je aan de andere kant net zoveel winnen kan.
Ach, het is zinloos. Het leven is nu eenmaal zinloos. Ik probeerde mezelf te dwingen tot het maken van een keuze. Maar dat kan ik niet. Ik zie hem te graag voor beide opties. Het zijn géén opties.
Waardoor er mij maar één mogelijkheid rest. En die wordt gesterkt door zoveel factoren. De emotionele vereenvoudiging, dus. Waarmee ik bedoel dat ik het hem zo makkelijk mogelijk wil maken, en meteen ook mezelf. Maar niet meteen. Niet vandaag en ook niet morgen. Maar snel. Ik moet eerst nog een aantal dingen in orde brengen. En daarna zal alles goed komen.
04-03-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 06-03-2009 |
| In-blind-rijk... |
Vrijdagochtend, net voor tien. Ik zit op kantoor. Alles is in gereedheid gebracht voor de klant die zich dadelijk zal aanmelden. Ik heb nog even, een kleine portie ademruimte. Niet goed voor me nu, want m'n gedachten gaan alle kanten uit. Drukke dagen voor me in het verschiet, en maar goed ook. Hoe minder kans tot nadenken, nu, hoe beter. Morgen beurs opzetten, zondag en maandag beurs. Hele godsganse dagen opgewekt en vrolijk.
Net als gisteren in feite. Een grote klant arriveerde om tien uur, en stapte pas om half vijf terug buiten. Ik stapte in m'n wagen, en voelde me leger dan ooit. De geveinsde opgewektheid en professionaliteit eisten hun tol. Toen ik de kinderen bij m'n moeder afhaalde had ik een deugddoend gesprek met haar. Over één van de oorzaken, zal ik maar zeggen. Dat ik me schuldig voelde naar de kinderen toe, en ergens ook naar m'n man toe, want ik kan niet anders dan toegeven dat hij heel erg z'n best doet nu. Maar het gevoel is weg, ik voel me niet meer thuis in het huis dat voorheen zoveel voor me betekende, in die mate zelfs dat ik er soms nauwelijks kan ademen. Ik sluit me af, kruip achter m'n piano of m'n pc, nog meer dan voorheen. Ze suste me. Dat ze me begrijpen kon, dat er te veel was gebeurd, maar dat ik me nu moest sterk houden. Dat m'n tijd wel komen zal, dat ik nu moet sparen zodat ik later weg kan. En dat ze me steunen zal. Ze verontschuldigde zich voor het feit dat ze m'n zus was gevolgd, en me verwijten had gemaakt. Het gesprek deed me deugd, maar nam geen pijn weg.
Om acht uur zat ik in bad, toen m'n oudste meisje bij me kwam. Ze kon niet slapen. Ook haar leventje wordt geteisterd door onzekerheden. Een zevenjarige met een bloedhekel aan school, net als ik toen. "Zullen we wat praten, mama ? Deze keer over boos zijn, die hebben we nog niet gehad." Blij, boos, bang, verdrietig. De andere drie hadden we al gehad : we kruipen dan dicht tegen elkaar aan en praten tot ze in slaap valt. Om beurt, "ik ben blij omdat...", of "ik ben verdrietig want..." Elke keer houden we ons aan één gevoel. En zoeken we gevoelens die daarbij aansluiten. Gisteren was het dus de beurt aan boos. Ik denk niet dat we half negen gehaald hebben. We zijn samen in slaap gevallen, en pas om zes uur deze ochtend terug wakker geworden. Ik had er nood aan.
Terwijl ik eindelijk het gevoel had dat ik voor de eerste keer in m'n leven helder aan het nadenken was, hebben m'n twee nobele musketiers me alweer aan het twijfelen gezet, elk op hun eigen manier.
Hij heeft het vast helemaal niet graag, maar ik lever bij dezer graag het bewijs dat m'n romanist de schrijver is van ons beiden...
lieve K,
kom weer bij ons,wees bedroefd, laat je tranen de vrije loop, al dat verdriet van jaren opgespaard, struikel, val, maar richt je dan met je laatste krachten weer op, een klein stukje, dan nog wat, en nog wat... denk eraan, er zijn mensen op deze aardkloot voor wie het leven zonder jou niet meer hetzelfde zou zijn, ja, niet "levensvatbaar" meer zou zijn. en ook al is het woord bewust gekozen, aardkloot, et même si la vie ne fait pas de cadeaux: er ligt nog liefde en vriendschap voor je klaar, de dag komt dat je weer openbloeit, en misschien al zo meteen, bij het krieken van de lente: je hebt ze toch al beet , je liefde. zonder perspectief , zeg je? nog een keer: veel wolken zijn ons deel, maar als hij je kan helpen, dag na dag, hoeveel dagen is van geen belang, je periodes van zon extra kleur te geven en je pijn te verlichten, zachte heelmeester. waarop wacht je? the time is now, geef de tijd ,die eeuwige vijand, die geduldige bloedzuiger, een ferme trap voor z'n kont, lach 'm maar es flink uit: ik ben 33 en ik laat me niet doen, ik neem en geef liefde aan wie ze wil nemen, en neem van wie me geeft, en wanneer de zon te lang ondergaat en ik dreig te verwelken weet ik dat ze er zijn om me te besproeien, zodat ik weer traag maar zeker het gezicht naar de zon wenden kan. mijn kinderen, mijn vrienden.
Nasr eindigde z'n lofzang aan zijn zieke vriend Wannes met een smeekbede :
Gaat niet varen, blijft hier, er steekt een bitterschone deugd in u. Verdwaalt met ons nog ene keer, vervloekt ons- maar blijft hier. blijft bij ons.
Hij is gebleven, nog een tijd, tot ze daarboven toch vonden dat het tijd was om het licht uit te knippen.
Maar jij: komaan zeg...
"Het is lang niet zo uitzichtloos, zoete." zei hij me gisteren aan de telefoon. Waardoor ik me suf pieker over wat het dan wel is, hoe noem je iets dat niet uitzichtloos is ? Ik heb dat soms, met woorden... dat ik het tegenovergestelde zoek... weet je nog, R., m'n hele gepalaver over onozel ? on-ozel ? Dus niet ozel... dus als je geen onozelaar bent, ben je dan een ozelaar ? We hebben dat nooit gedaan met de andere woorden uit ons woordenboek... hoe zou mateloos tegenovergesteld klinken ? Dié is voor jou... Huiswerk, tegen zondagavond binnen te leveren ! En néé, waag het niet te vragen, ik haal het niét weg, nah ! Ik heb dan misschien niet meer de controle over mezelf, over jou nog wel, begrepen ? 
Uitzichtloos. Is het tegenovergestelde van uitzichtloos uitzichtrijk ? Of moet je van de uit een in maken, want het tegenovergestelde van uit is in. En het tegenovergestelde van zicht dan ? Blindheid... Hebbes ! Het tegenovergestelde van uitzichtloos is : (tromgeroffel) Rijk in blindheid, of rijk aan blindheid. Hmmm, klinkt niet bepaald koosjer, alhoewel ik best veel mensen ken die rijk aan blindheid zijn  .... trouwens, uitzicht... is het tegenovergestelde daarvan niet gewoon inkijk ? Aaaargghhh, hou op !
Het uitzichtloze omkeren, dus. Ik verlangde nochthans niet naar iets tastbaars, dat is net het vreemde. En méér weet ik niet meer. Punt andere lijn. 06-03-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 07-03-2009 |
| Controle |
Ik weet totaal niet meer welke kant het zal uit gaan. Ik weet totaal niet meer welke kant ik zal uit gaan. M'n handen voelen niet meer als de mijne. Mijn ogen voelen blind aan. Ik wil vluchten, maar daar lijkt het te laat voor. Ik weet niet meer wat liefde betekent. Moet ik daar 33 jaar oud voor geworden zijn ? Als er dan al iets bestaat als het lot, dan ligt dat niet meer in m'n eigen handen. Het lijkt alsof ik in slaap ben, verstrikt in een nachtmerrie, en maar niet wakker kan worden. In hoeverre kan je jezelf overschatten ? Mijn spiegel aan diggelen, en door de scherven heen zie ik beter dan ooit hoe lelijk ik wel ben, hoezeer ik hier niet thuis hoor.
Het was zo lang geleden dat ik nog eens voelde dat ik deel uitmaakte van het menselijke ras. Dat was te lang geleden. Ik herinner me niet meer wanneer ik ooit de controle verloor. M'n gevoelens werden een echo. Ik was de controle kwijt. Maar maakt dat me gek ? Ben ik daardoor gek ? Misschien wel. In ieder geval, als buitenstaander raakte ik net té vaak gekwetst, en over de jaren bouwde ik m'n eigen veilige wereld waarin ik vertoefde, en betrad ik de échte wereld enkel met een stevig gefundeerd muurtje om me heen. Ik bekeek de wereld, maar bleef afzijdig. Ik nam niet deel, maar piepte over m'n muurtje heen, liet m'n ogen over de wereld glijden en verlangde soms intens naar die wereld. Ik kan me niet herinneren hoe vaak ik mezelf vervloekte omdat ik te zwak, te gevoelig, te weet-ik-veel, gewoon té was.
Jarenlang nam ik genoegen met de relatie waarin ik me bevond : m'n man hield me netjes op afstand van alles, en dat gaf me een veilig gevoel. "Blijf jij maar hier, want daar is het te gevaarlijk voor je, daar raak je gekwetst, want je bent zo klein en hulpeloos. Als ik je los laat, ben je vast ontredderd. Blijf jij maar hier. Ik hou de boel wel onder controle. " Maar meer en meer werd ik een drang gewaar, een drang om misschien wel eens een risico te nemen, om misschien wel eens m'n eigen veilige wereld te laten voor wat het is. Misschien, héél misschien was ik ondertussen wel wat sterker geworden, en heel misschien bestond de kans dat ik een paar stappen in de echte wereld wel aan zou kunnen. "Hier blijven, jij, dat kan je niet, daar ben je te zwak voor. Blijf jij maar hier, ik hou de boel wel onder controle." Zou ik het er op wagen, en terug gaan studeren ? "Je dokter en je ouders staan erachter, dus moet ik volgen. Maar met tegenzin. Wie weet wat voor raar gepeupel je daar ontmoeten zal, mensen die op je in kunnen praten. Ach, het lukt je toch niet. Ga maar, leer je lesje..." Behandel me niet als een kind, toe nou, je hebt geen idee hoe kleinerend dat aanvoelt. "Zolang jij niet luistert, gedraag je je als een kind, en moet ik je als dusdanig behandelen. Je vraagt er zelf om, ik doe het met tegenzin, maar het is in jouw belang." Ik moet studeren, de examens komen er aan. "Natuurlijk, maar vergeet je mijn boekhouding niet, en ik wil niet moeilijk doen, maar je hebt al twee dagen niet meer gepoetst. Het huis is een puinhoop, wanneer heb je laatst de plinten gepoetst ? Het is net als toen je werkte, hé, je kan geen twee dingen tegelijk, het huishouden en werken, of het huishouden en studeren. Je bent er gewoon te zwak voor. Blijf jij maar hier, ik hou de boel wel onder controle." Ik stop ermee, met dat studeren. Ik heb geen flauw idee hoe ik moet beginnen blokken. "Zie je wel, ik had je toch verwittigd, maar jij luistert ook nooit naar mij." Maar ik ga terug werken, als ik één ding geleerd heb uit die studies, hoe kort ook, dan is het dat ik sterk genoeg ben om terug te kunnen werken. Het is al vijf jaar geleden. "...(geen woord of blik waardig, twee weken lang)" Geloof me nou, het lukt me wel. "O ja, en voor je het weet kom je weer iemand tegen die je zwakte aanvoelt en erop gaat inspelen. Maar, goed doe maar, als jij jezelf belangrijker vind dan je gezin, doe maar. Ga maar werken, maar vergeet het huishouden niet. Ik spring niet bij. En kom achteraf niet uithuilen bij me !" Kijk eens, al twee jaar ondertussen. Het lukt me ! "Vind je dat ? Je werk lukt je, ja, je huishouden daarentegen. Je moeder doet je strijk, en ik haal brood, jij hoeft nauwelijks iets te doen. Een poetsvrouw een halve dag per week omdat je fulltime werkt, en je heel je weekend aan poetsen en koken moet spenderen ? In géén geval, jij besliste te gaan werken, en het is jouw huishouden. Waarom stop je niet met werken ? Blijf jij maar hier, ik hou de boel wel onder controle. Hoezo nee ? Goed, maar verwacht niet dat ik bijspring in het huishouden." Ga je met me mee naar een optreden ? "Van die groep ? Geen denken aan, wij blijven thuis." Er is een optreden dat ik graag had gezien, als je niet mee gaat, ga ik eventueel wel met een vriendin. "Met een vriendin ? Geen denken aan, jij blijft thuis." Ik ga met een vriendin naar een optreden, als je het niet erg vind. "Ga maar, laat je gezin maar in de steek. Je denkt toch alleen maar aan jezelf. Ik spreek de dagen ervoor en erna niet tegen je. Ik negeer je blind. En als je dan toch gaat, wil ik dat je me belt zodra het optreden gedaan is, zodat ik weet wanneer je thuis bent." Ik moet voor m'n werk naar het buitenland. "Zou je niet ander werk zoeken, want je laat je gezin in de steek." Ik doe deze job écht graag, voor het eerst in m'n leven heb ik het gevoel dat ik het goed doe, werkgewijs. "Tuurlijk, zo zit je in elkaar, je gezin komt op de laatste plaats." Ik ga bij je weg, dit lukt niet meer, het is voorbij. "Blijf aub hier, wie houdt er anders de boel onder controle ?"
Ik ga bij hem weg, ik moét bij hem weg gaan. Ook al doet hij nu erg z'n best me wat ruimte te gunnen. In godsnaam, hoeveel maanden, jaren weigerde hij me pianolessen te volgen? Nu staat er hier zo'n ding. Hoeveel keer dreigde hij m'n laptop tegen de muur te smijten, terwijl hij nu met moeite me laat tokkelen op m'n klavier? En hoeveel keer nam hij m'n lichaam, wanneer het hem uitkwam, alsof het hem toebehoorde, zonder gevoel, louter vanuit lust? Terwijl hij het nu niet eens belangrijk meer acht, het hoeft zelfs niet meer, als ik maar bij hem blijf. Vanuit m'n ooghoeken voel ik hoe hij elke beweging nog steeds in het oog houdt. Hij smeekt me te blijven, hij zou er als het ware alles voor over hebben. Maar het is er niet meer, het is te laat. Ik hou niet meer van hem. De stap is gezet, de beslissing gemaakt. Ik blijf nog wel even, alhoewel ik niets liever zou doen dan vandaag nog m'n spullen beginnen te pakken. Sparen moet ik doen. Een toekomst bijeen sparen. Maar is er wel een toekomst voor me ?
07-03-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 08-03-2009 |
| Vergeet me nietje... |
Een mailtje van T. Met een link en een opdracht.
"Bekijk de bloemen, pik er gewoon meteen de mooiste uit, niet eerst denken, en nog eens kijken, maar klik bij je eerste gevoel. Welke bloem ben jij ?"
Ach, vast iets ludiek, dacht ik, dus klikte ik de link aan. Talloze tekeningen van bloemen met vlinderkindjes. Geen idee welk Ik pikte er zoals gevraagd degene uit die mij het meest aansprak. Dit kreeg ik te lezen.
Het vergeet me nietje (ik had het niet eens herkend)
Je vraagt werkelijk om aandacht, lief vergeet-me-nietje. Nee, je smeekt erom. En toch kom je vaak op de laatste plaats. Als de soep wordt verdeeld krijg jij het laatste beetje. Het is net of je het allemaal niet verdient. Het is net of jij er niet mag zijn. Dat is een vreselijk gevoel en ook niet waar ! Je bent zo mooi als een kristal. Doorschijnend bijna ! In de sferen is dat geen probleem. Daar maakt je uitstraling een regenboog aan de horizon. Op aarde echter is het allemaal wat anders. Op aarde is het leven harder. In tegenstelling tot de sferen, praat je hier niet met je gevoel maar met woorden. Soms moeten deze woorden ook, behalve lief, ook duidelijk worden uitgesproken. Anders loopt men over je heen. Van dr. Bach bestaat er een bloesem die je kunt innemen om je wat te helpen met het gevoel dat je er niet bij zou horen. Dat is iets wat anderen hebben veroorzaakt, en wat jij, stapje voor stapje, hebt laten gebeuren. Toon je ware aard, lief kind. Je gaven zijn heel bijzonder. Je kunt veel gaan betekenen voor de mensheid. Leer krachtiger te worden. Ga praten met mensen die jou een goed gevoel geven en ontwikkel jezelf. En dan..., dan vergeet met jou echt niet meer. Nooit Meer !!!
Het was dus wel degelijk ludiek. Maar het zou wel eens kunnen dat ik één van de komende weken die sferen eens opzoek. Kent er toevallig iemand de postcode ervan, zodat ik het in mijn gps kan ingeven ?
En over vergeet me nietjes. Bestaat er ook vergeet me nietjesmachines ?
En waar is het vergeet me welletje ? O ja, die is vast vergeten...
08-03-2009, 22:30 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 13-03-2009 |
| keuzes |
Kies voor het leven. Maak je keuze. Kies een opleiding, een job, een carrière. Kies je toekomst.
Kies vrouw en kind, een huis, een hond.
Neem maar een belachelijk grote televisie, en een auto die je eigenlijk niet nodig hebt.
Wasmachines, afwasmachines.
Dvd-spelers, Ipods, een computer voor elkeen.
Godverdomse electrische blikopeners.
Want stel je maar eens een leven zonder voor.
Kies voor je gezondheid, kies light-voeding, lage cholesterol.
Neem verzekeringen bij de vleet.
Jarenlange afbetalingen voor de vier muren om je heen.
Kies je vrienden, en maak je keuze uit de talloze manieren om je te ontspannen.
Kies een sport en zorg dat je de andere overtreft in al het onnodige toebehoren.
Kies geen standaard als er een luxe-uitvoering bestaat.
Toon met je merkkleding hoe wel je vaart.
En terwijl je op een zondagochtend uit je designerkopje koffie zit te drinken, vergeet je dan niet af te vragen wie je werkelijk bent, en of je wel gelukkig bent. Ach, sta daar nou maar niet stil bij. Ga in plaats daarvan wat voor je televisie zitten, kijkend naar hersencellen-dodende programma's. Laat het denken maar aan anderen over.
Breng de egoïstisch-denkenden in verlegenheid. Wat zullen ze jaloers zijn.
Kies voor de veilige weg, neem niet te veel risico's. Kies voor het rationele, niet het gevoelsmatige.
Hou rekening met wat de anderen van je denken. Maak indruk op hen.
Maar denk niet te veel na over hoe gelukkig je wel bent, je zou wel eens hard kunnen schrikken.
Kies je toekomst, kies je leven.
Ik besloot om niet voor het leven te kiezen. Ik jaag mijn dromen na. En misschien kijk je wel neer op me, maar nooit zal ik me in al mijn luxe moeten zitten afvragen hoe het had kunnen zijn...
Zullen we op ons sterfbed even stilstaan bij wie er écht geleefd heeft ?
13-03-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 14-03-2009 |
| Dromenjager |
Ik was de wanhoop nabij, écht. Ik balanceerde op het randje. Ik wou weg, ver weg hiervandaan. Ik voelde een pijn die niet te harden was. Maar niet zomaar. Dat doe je niet. Althans, dat doe ik niet. Zoveel nog te doen. Een cd branden als nalatenschap, hoe idioot het moge klinken. Hoe, waar, wanneer ?
Tot het hele gegeven vorm kreeg. De cd's liggen klaar. Ik wist, of weet, perfect hoe en waar. Een cd die gevonden moet worden, met hier en daar wat toelichting, en eentje om via via te bezorgen. Zelfs de "via via" is in kannen en kruiken.
In feite is alles in gereedheid gebracht, zodat ik kan vertrekken wanneer ik wil. En net dat doet me biezonder helder denken, en biedt me perspectief. Héél vreemd, eigenlijk, maar het bracht me een zekere vorm van rust, van gerustheid.
Sindsdien is de zon beginnen schijnen. Ik leef van dag tot dag, want ik heb als het ware een backup-plan ingeval het flink verkeerd zou gaan met me.
Uiteindelijk draait het allemaal om controle. En die heb ik momenteel in handen. Voorlopig althans, ik ben behoedzaam. Ik had er met M. een gesprek omtrent. Waarom mensen zo graag de controle afstaan, hun lot in andermans handen leggen. Is dat niet wat mensen verwachten van hun ridder op het witte paard ? Door dat besef merkte ik meteen dat het in mijn handen ligt.
Goed, ik ben een dromer, ik geef grif toe dat ik dromen najaag. Maar uiteindelijk zijn het allemaal haalbare zaken. Er dienen geen bergen verzet te worden. Dromen over geluk in alle eenvoud. Een wandeling te paard; stokbrood, franse kaas en wijn op een dekentje in een niemandsland; de auto inspringen en plekjes ontdekken, het genot van muziek, van de open haard na een hele dag buiten te werken, weipalen !
Leven, beleven, op een intense manier. Genieten. Je niet laten leven.
Zoek ik daarom een ridder op het witte paard ? Neen, uiteindelijk zoek ik hooguit een gelijkgezinde, een spiegel...
Het leven kan met mij nu alle kanten uit gaan...maar één ding weet ik : ik blijf niet in dit huwelijk. Ik ben niet zo iemand die gewoon omwille van familie, kinderen of luxe bij een partner zou kunnen blijven, in feite zoals m'n beide zussen doen. Het zou vast makkelijker zijn, maar zo zit ik nu eenmaal niet in elkaar.
Zodra ik weg kan... zodra ik weg kan...
14-03-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 15-03-2009 |
| Coming of the knight... |
http://www.youtube.com/watch?v=Bo4dY69z56I
Here I am
Searching for
Another meaningful embrace
But I can't let
Self-respect
Take second place
And rooms that once
Shone so bright
Are now filled with the coming night
And I don't know
If a was ever as blue
As I was today over you
Well maybe, baby
We'll meet again sometime
In a place where the light shines through
In the middle of a chitchat
I'll be breathing harder
And I will recognize you
And everything
Will be as we remember
Love won't be a dying amber
And I don't know
If I was ever as blue
As I was today over you
Old lovers don't exist
Old lovers don't exist
You either love somebody or you don't
And I don't know
If I was ever as blue
As I was today over you
And I don't know
If I was ever as blue
As I was today over you
15-03-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 16-03-2009 |
| Verlangen... |
http://www.youtube.com/watch?v=OUtMxhB3KhQ&feature=related
Desire
A lover knows only humility, he has no choice.
He steals into your alley at night, he has no choice.
He longs to kiss every lock of your hair, don't fret,
he has no choice.
In his frenzied love for you,
he longs to break the chains of his imprisonment,
he has no choice.
A lover asked his beloved:
- Do you love yourself more than you love me?
Beloved replied:
I have died to myself and I live for you.
I've disappeared from myself and my attributes,
I am present only for you.
I've forgotten all my learnings,
but from knowing you I've become a scholar.
I've lost all my strength, but from your power I am able.
I love myself...I love you.
I love you...I love myself.
I am your lover, come to my side,
I will open the gate to your love.
Come settle with me, let us be neighbours to the stars.
You have been hiding so long, endlessly drifting in the sea of my love.
Even so, you have always been connected to me.
Concealed, revealed, in the unknown, in the un-manifest.
I am life itself.
You have been a prisoner of a little pond,
I am the ocean and its turbulent flood.
Come merge with me,
leave this world of ignorance.
Be with me, I will open the gate to your love.
I desire you more than food or drink
My body my senses my mind hunger for your taste
I can sense your presence in my heart
although you belong to all the world
I wait with silent passïon for one gesture one glance
from you.
16-03-2009, 23:54 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 17-03-2009 |
| Waarom komen en gaan bepaalde mensen in je leven ? |
Volgende tekst kreeg ik doorgemaild van T. Heerlijk toch, zo'n vriendin te hebben. Thanks, T. !! Ik stuur je bij wijze van dankjewel nog wel een link door, gelijkaardig aan degene van gisteren, want "jij bent goed bezig..."
Mensen komen in je leven om een bepaalde reden, een seizoen of een heel leven.
Als je weet om welke reden het is, weet je wat je voor die persoon kan doen.
Als iemand in je leven is om een reden, is het gewoonlijk omdat je een behoefte hebt geuit.
Ze zijn gekomen om je te helpen door een moeilijkheid heen, je te begeleiden met ondersteuning en je fysiek, emotioneel of spiritueel te helpen. Ze zijn er om een reden waarvan het nodig is dat ze er zijn.
Dan, zonder dat jij iets verkeerd doet, of op zomaar een moment, zegt of doet deze persoon iets om de relatie te beëindigen.
Soms gaan ze dood, soms lopen ze weg. Soms keren ze zich tegen jou en dwingen je tot een standpunt. Wat we ons dan moeten realiseren, is dat aan onze behoefte is voldaan, onze wens is vervuld, hun werk is gedaan. Het gebed dat je opzond is beantwoord en nu is het tijd om verder te gaan.
Sommige mensen komen in je leven voor een seizoen, omdat het jouw beurt is om te delen, te groeien of te leren. Zij brengen je een ervaring van vrede of ze brengen je aan het lachen. Ze kunnen je iets leren dat je nog nooit gedaan hebt. Ze geven je gewoonlijk een ongelooflijke hoeveelheid vreugde.
Geloof het, het is echt , maar slechts voor een seizoen.
Relaties voor de duur van je leven, leren je levenslessen, dingen waar je op kunt bouwen om zo een solide emotionele fundering te hebben. Het is jouw taak de lessen te accepteren. Hou van die persoon en stop wat je hebt geleerd in alle relaties en situaties van je leven. Men zegt: 'Liefde is blind maar vriendschap is helderziend'.
Dank je dat je een deel van mijn leven bent, of het nu is om een reden, voor een seizoen of voor het hele leven is.
17-03-2009, 22:39 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 18-03-2009 |
| emailtjes en tussenstopjes |
|
K,
De rust die over je kwam toen je alles klaar had om te vertrekken verraste je. Op zichzelf is dat niet zo vreemd. Je had de controle verloren over de dingen die om je heen gebeurden. Beslissingen werden genomen, of niet genomen, die jouw leven in een richting stuurden die je niet wilde. Controle is zelf die richting bepalen. Controle is bewust en rationeel keuzes maken en ze niet overlaten aan anderen. Het is heel aanlokkelijk om dat laatste te doen, het is dan niet meer jouw verantwoordelijkheid en als het misloopt dan ben jij maar het slachtoffer. Controle brengt rust, de rust die je voelde toen je echt bewust de keuze maakte dat de richting het eindpunt was, en nu de rust bij het bewustzijn dat die keuze nog altijd een optie is wanneer het echt ondraaglijk wordt. Geef die controle niet meer uit handen, kies zelf het vervolg van je leven.
M.
Het moet gezegd, op gebied van vrienden ben ik een échte bofkont. Ontelbare pareltjes kreeg ik al van hen, stuk voor stuk proberen ze ermee me rechtop te houden als de grond onder me lijkt weg te zakken... Of simpelweg even een tussenstopje terwijl ik van de ene naar de andere klant rijdt. Zoals vandaag... R., het broodje smaakte héééérlijk, en L., de icetea bracht verfrissing ! (Net zoals je mening over m'n huwelijk trouwens ) M., m'n nieuwjaarsbrief ligt al in de auto. T, bestel je alvast een pizza voor vrijdag ?
Ok, ok, het is al goed, als ik later groot ben, begin ik een asiel, en adopteer ik jullie, stuk voor stuk. Tja, veel te goed voor de wereld ben ik hé... Hoe lang nog alvorens ik een standbeeld krijg, en er een straat naar mij genoemd wordt ? Het wordt vast een doodlopend straatje in dat geval. 
18-03-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 22-03-2009 |
| Dagverloop |
Zondagavond. Eigenlijk zou ik nu stikkapot moeten zijn, maar integendeel. Ik ben een bruistabletje, ik bruis van energie. Ik ben mega-K. Superkrachten bezit ik gewoonweg. Ik had ontzettend uitgekeken om de pas gezette omheining bij m'n schoonbroer te gaan "karbolinen", maar ik had zaterdagavond al moeten afbellen. Mijn man wou per sé de zolder afwerken, dus moest ik bijspringen en bijgevolg is het karbolinen een weekje uitgesteld.
Half zeven. Mamaaaaaa, mogen we buiten spelen ?!?! Dat krijg je natuurlijk, als je op zaterdagavond beslist om "vlug" een nagelnieuwe trampoline in elkaar te steken. Ze konden er amper vijf minuten van genieten voor het donker was. Het heeft vast ook te maken met het feit dat ze een deel van mijn superkrachten geërft hebben, en kinderen met superkrachten hebben helaas géén slaap nodig.
Zeven uur. Aangekleed en gewassen zitten we ons drietjes aan de ontbijttafel. Heerlijk, m'n oude jeans en een T-shirt die al lang eervol begraven had moeten worden. Terwijl ik er nu op terugkijk, kan het niet anders dan dat ik kryptoniet heb gegeten als ontbijt.
Kwart na zeven. Eerste lading in de wasmachine.
Half acht. Suzanne ! De meisjes hadden me vergezeld naar hun kamer om me te helpen opruimen, de oudste zette naar gewoonte meteen haar Ipod in de boxen, en even later stonden we ons drietjes te dansen en mee te zingen op VOF De Kunst's Suzanne.
Acht uur. M'n man aan de ontbijttafel, terwijl ik alle spullen van de zolder haalde.
Kwart voor acht. Tweede lading in de wasmachine. De natte was hang ik buiten te drogen. Ik hou van spullen die niet uit de droogkast komen, maar buiten gedroogd hebben. Vooral badhanddoeken, dan. Ze voelen ietwat ruwer aan als je jezelf ermee afdroogt. Heerlijk.
Negen uur. Hops, met de kids de auto in. Boodschappen doen.
Tien uur. Kinderen de tuin in. Boodschappen uitladen. Emmers en poetsprodukten klaarnemen, en naar boven met de hele handel.
Kwart na tien. Derde lading in de wasmachine. Het wasrek buiten is vol, dus de natte was gaat toch maar de droogkast in.
Half elf. Haal Carmen en Cindy van de trampoline !! Néé, vergeet het maar, zo noemen m'n meisjes niet. Toen we een aantal maanden geleden kippen aanschaften, mochten ze elk een sierkipje kiezen. Twee kuikentjes, die ze Carmen (met de nadruk op de laatste én) en Cindy noemden. Er werd ondertussen zo met de diertjes gezeuld, dat ze ontzettend tam zijn. Onze oudste bijvoorbeeld, loopt vaak de tuin rond met haar Cindy op d'r schouder. Er is even een probleem geweest, toen Carmen een haan bleek te zijn. Een debiele haan, daarenboven, want hij kraait élke nacht om twee uur de pannen van het dak. Een familiale crisis, want toen Carmen als haan geen eieren bleek te kunnen leggen, vertikte de jongste het nog om eieren te eten. Gelukkig vind ze ondertussen elke dag toch wel een ei van Carmen, de haan. "Mama, ik heb het écht gezien hoor, Carmen heeft dat ei gelegd."
Elf uur. Het vloertje op zolder is gelegd. Het is aan mij nu. Hele zolder een flinke beurt gegeven: tafel versleuren, bed in elkaar vijzen, tv aansluiten, decoreren, spullen afwassen, spullen ophangen, honderd keer de trap op en af.
Half twaalf. Vierde lading in de wasmachine. De spullen buiten en in de droogkast zijn droog, en worden opgevouwd. De strijkmand begint uit te puilen.
Twaalf uur. Wie wil er een hotdog ?
Twee uur. Zolder klaar, maar eerste verdiep is een puinhoop nu. Dus doen we die dan ook maar. Spullen afwassen, afstoffen, opruimen, stofzuigen, dweilen. K., er hangt nog wat kalk aan de kraan in het bad, vergeet je die niet even opnieuw te doen ? O ja, en ik heb daarnet per ongeluk de kabels van de computer en zo uitgetrokken, sluit jij dat even terug aan ?
Kwart na twee. http://www.youtube.com/watch?v=Erdd0c657nA. Mega K. met d'r dochters op de trampoline.
Drie uur. Wie wil er een ijsje ?
Half vier. De eerste verdieping is klaar, maar het gelijkvloers is een puinhoop nu. Dus doen we die dan ook maar.
Vier uur. Vergeet je niet om de bestelling bij de bakker af te halen ?
Kwart na vier. De oudste. K., wanneer wil je nog eens met me gaan autorijden ? Haal je L, dan rij jij me maar naar de bakker.
Vijf uur. Terug thuis na een autoritje die m'n levensduur met een jaar verkortte. Wanneer eten we ?
Kwart na vijf. Aan tafel !
Half zeven. Het huis ligt aan de kant. Nu alleen de garage nog. Maar vlug eerst nog wat was opvouwen.
Zeven uur. Meisjes, binnenkomen. Hup hup, in bad.
Half acht. Hup Hup, in bed, meisjes. Verhaaltje. Dikke zoen. Dikke knuffel. Slaapzacht !
Negen uur. De spaghettisaus is klaar. De fricandon is klaar. En o ja, de kip met perzikjes in rode curry ook. Heb je geen cake gemaakt ?
Half tien. De keuken is terug aan de kant, straks mag de cake uit de oven.
Half elf. Op m'n stoel voor m'n pc, na een heerlijk warm bad.
Half één. Bedtijd. Slaapzacht.
22-03-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 23-03-2009 |
| Twee dagen |
Denk maar niet dat ik ze vergeten ben. Het waren tenslotte twee heerlijke dagen.
Donderdag. M'n voornaamste klant had daags voordien zelf onze afspraak gecancelled, dus had ik vrijgeleide. Ik moest uiteindelijk pas om twee uur in Mortsel zijn. Half negen, kids naar school, en vlug m'n ma gedag gaan zeggen. Ze had me al even niet meer gezien. Een sigaretje en een babbel, meer was er niet nodig om haar gerust te stellen dat het me gezien de omstandigheden thuis goed gaat. Om half tien was ik al in hartje Antwerpen. Ik had er met m'n maatje M. afgesproken. We besloten te gaan ontbijten op het Zuiderterras. Een croissant, een zachtgekookt eitje, broodjes, versgeperst fruitsap, koffie, en een heerlijke babbel met zicht op de Schelde : de zaligheid zelve. Wat later liepen we te lanterfanten door de straatjes waar ik al zo vaak wandelde. Mijn côté van 't stad, zal ik maar zeggen. Wat shoppen, en vooral veel praten. Op cd-jacht in de Fnac. A l'aise... volledig. Om uiteindelijk in de namiddag te eindigen in het oubollige cafeetje waar ik zo graag vertoef. De zon had ons de hele middag vergezeld. We hadden beiden géén zin meer het werk te hervatten, maar verplichtingen dienen nageleefd te worden. M., een héél dikke dank-je-zoen voor een geweldige dag ! Nadat ik m'n klant in Mortsel had afgewerkt, moest ik in feite nog naar Gent. Maar de zon en een zware discussie met m'n baas beslisten er anders over : ik verplaatste de resterende twee afspraken, haalde de kinderen op bij m'n moeder, kwam thuis en maakte een heerlijke pastaschotel met scampi's en stukjes appel. Rond een uur of acht, de kinderen sliepen ondertussen, trok ik m'n inline skates aan en vertrok ik, ruim veertig minuten lang...
Vrijdag. Een dag verlof. T. en ik werden namelijk in Leuven verwacht. We vertrokken zodra we de kinderen naar school gebracht hadden. Een geladen onderwerp op de heenweg, dat gelukkig onderbroken werd door het feit dat ik op de E19 nét van m'n ijskoffie drinken wou toen ik een over een bultje in het wegdek reed. Gevolg : m'n hele gezicht kleefde, en m'n jeans hing onder de koffie. En wat doen we dan ? Alles terug deftig maken ? Niks van, eerst ruim tien minuten het uitgieren, natuurlijk ! De schade viel al bij al nog mee, behalve wat plekken op m'n broek, dan.
Leuven. Een straatje dat je moet weten liggen, anders vind je het niet. Een oud herenhuis, met stijle trappen en smalle gangen. T. liep het cabinet binnen, terwijl ik plaats nam in het wachtkamertje. Het is er altijd ijzig koud, kil in feite. De heerlijke geur van boeken. Een muur getooid in boeken, waar ik o zo graag tussen snuister. Vaak tref ik er pareltjes aan. Ik blader er vlug doorheen, gulzig als ik ben, en kribbel vlug de naam en auteur van het boek op een papiertje dat ik uit m'n handtas heb weten te vissen. Ik hoor haar stem, en af en toe de zijne. M'n professor. Ik hoor hun stemmen, meer niet. Ik hoor niet wat ze zeggen, misschien omdat ik ondertussen al verdiept zit in wat lectuur.
Mijn beurt. Hij staat voor me, en straalt zoveel rust uit. Hij houdt m'n hand langer vast dan eender wie, zonder dat het me een ongemakkelijk gevoel geeft. Het is een gemeend gebaar, een oprechte handdruk, geen ongeïnteresseerd slap handje. Het was ondertussen alweer even geleden. Ik had de laatste afspraak verstek moeten laten gaan omdat ik werkverplichtingen had. "Hoe gaat het me je?" Ik begon, zo chronologisch mogelijk. Over wat er zich thuis had afgespeeld de voorbije weken, maanden. Hij repliceerde dat ik met G. moest proberen praten, om hem zover te krijgen in therapie te gaan, want z'n verdraaide visie op het relationele zal hem nog zwaar parten spelen. Na mij, dan. Achteraf heb ik er inderdaad over gepraat, maar ik praatte tegen een muur. Nadien winkelden we nog even, aten vlug een hapje en vertrokken terug. Ik kijk alvast uit naar m'n volgend bezoekje aan Leuven, met T. Want zij geeft er iets extra aan. Thx, T. x
23-03-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 26-03-2009 |
| Saved... |
http://www.youtube.com/watch?v=KrZkaj37kA0
Trouble
Been doggin' my soul since the day I was born
Worry
Just will not seem to leave my mind alone
Well I've been saved by a woman
I've been saved by a woman
I've been saved by a woman
She won't let me go
She won't let me go now
She won't let me go
She won't let me go now
Trouble
Feels like every time I get back on my feet
She come around and knock me down again
Worry
Sometimes I swear it feels like this worry is my only friend
Well I've been saved by a woman
I've been saved by a woman
I've been saved by a woman
She won't let me go
She won't let me go now
She won't let me go
She won't let me go now
She good to me now
She gave me love and affection
She good to me now
She gave me love and affection
I said I love her
She's good to me
She's good to me
26-03-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| oktoberdag |
Een tijdje geleden ergens in Bastogne. Enkele impressies van een oktoberdag... Misschien vreemd dat ik het nu pas op m'n blog gooi. Maar vandaag werd me het contrast duidelijk. Ik moet dringend een "lente-impressie" maken. Ook al erger ik me dood aan het gigantisch amateursgehalte van m'n foto's...zeker als je net met een goede vriend in het fotomuseum van Antwerpen hebt rondgelopen...Vooral de tentoonstelling van Erwin Olaf "Eyecandy" sprak me aan, één foto in het biezonder.
Terug naar m'n oktoberdagje...
http://www.slide.com/r/mMPJTpuW4z82ojFp02uNsdNyK6tAigwN?previous_view=mscd_embedded_url&view=original
Bijlagen:
Erwin_Olaf_-_SISSI__1898.jpg (113.7 KB)
26-03-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Shelter |
http://www.youtube.com/watch?v=-3UfvSjo0L4
I guess you don't need it
I guess you don't want me to repeat it
But everything I have to give I'll give to you
It's not like we planned it
You tried to stay, but you could not stand it
To see me shut down slow
as though it was an easy thing to do
Listen when
All of this around us'll fall over
I tell you what we're gonna do
You will shelter me my love
And I will shelter you
I will shelter you
I left you heartbroken, but not until those very words were spoken
Has anybody ever made such a fool out of you
It's hard to believe it
Even as my eyes do see it
The very things that make you live are killing you
Listen when all of this around us'll fall over
I tell you what we're gonna do
You will shelter me my love
I will shelter you
Listen when
All of this around us'll fall over
I tell you what we're gonna do
Hey you will shelter me my love
I will shelter you
If you shelter me too
I will shelter you
I will shelter you
26-03-2009, 23:23 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 29-03-2009 |
| Arsenal en realisme |
Je hebt van die dagen dat de realiteit je om de oren lijkt te slaan. In mijn geval haalt het me uit m'n evenwicht.
Gisteren trok ik met T. richting Vooruit in Gent, voor een geweldig optreden van Arsenal, geflankeerd door onder meer Gabriel Rios, Baloji en Mike Ladd. Balthazar en Mike Ladd mochten het publiek opwarmen, en dat deden ze voortreffelijk:
http://www.youtube.com/watch?v=ALU7CiaPCzc
http://www.youtube.com/watch?v=vU2jja3iQxA
We gingen volledig op in het relaxte sfeertje dat in de uitverkochte Vooruit hing. Het optreden was voorzien om rond negen te beginnen. Balthazar dook op om half negen, en om half tien kwam Mike Ladd het podium opgewandeld. Het liep dus flink uit. Gelukkig maakte de muziek die tussen de optredens in werd gedraaid veel goed. Pas even na elf deed Arsenal de zaal ontploffen. En hoe !
http://www.youtube.com/watch?v=ooWqGfqPlaE&feature=related
Nog uitgelaten zaten T. en ik op de terugweg nog een heel eind mee te zingen met de meest foute muziek. Think, think, think, you think ! Boomshackalack !
Vreemd toch, hoe dan plots zoiets kan overslaan. We hadden even genoeg van het gedreun, en ik zette een andere CD op. Ray Lamontagne. T. en ik begonnen te praten, want dat kunnen we als de beste. Nog een tussenstop in een oubollig cafeetje voor een koffie en een colaatje voor ik haar thuis afdropte. Net na tweeën sloop ik stil de trap op en kroop in m'n bed in.
Maar van slapen was geen sprake. Ik piekerde me suf, zonder ophouden. Om drie uur dacht ik : laat ik al praktisch doen, en alle klokken al even op het zomeruur gaan zetten. Dus was het plots een uur later. Ik heb me nog een uurlang op de sofa geïnstalleerd, zoekend naar rust, naar wijsheid en misschien wel naar oplossingen in Toon Tellegen's "Misschien wisten zij alles". Korte dierenverhalen die ik vaak voorlees aan m'n meisjes. Je houdt het niet voor mogelijk hoe rijk aan wijsheid dat boek wel is.
De realiteit die me om de oren sloeg, dus. Die realiteit is in feite héél eenvoudig. In twee woorden beschrijfbaar : 40 maanden.
Uiteindelijk komt het daar op neer. Ik had mezelf eerst voorgenomen weg te kunnen als ik zo'n 5000 euro gespaard zou hebben. Maar als ik écht begin te tellen, heb ik minstens het dubbele nodig. 10000 euro dus. En de afgelopen maanden heb ik zo'n 250 euro per maand opzij kunnen zetten naar m'n geheime rekening. Een eenvoudig rekensommetje resulteert in 40 maanden, waarvan er nu vier voorbij zijn. 36 maanden dus. In godsnaam, dat is drie jaar !! Het maakt me zo moedeloos. Alsof het alle fut, alle wilskracht om de stap te zetten stilletjes uit me wegzuigt. Een rubberbandje met een lek, stilaan loop ik leeg, en ik vind geen manier het lek te dichten.
Alsof ik weg wil, me een uitweg zoek uit een brandend huis waarvan de rook me zo verstikt, maar dat ik geen enkel deur vind die niet op slot is.
Te meer omdat m'n man het me moeilijk maakt. Hij vertikt het bijvoorbeeld plotseling om een paardenvan te kopen. "Waarom zou ik zo'n bedrag gaan besteden als jij mogelijk van me weg gaat ? Zolang ik niet zeker ben dat jij bij me blijft, koop ik er geen." Zijn manier om de controle terug in handen te krijgen. Ik antwoordde dat ik er zelf dan wel voor zou zorgen, waardoor hij me onrechtstreeks dwingt om mezelf nog krapper te gaan zetten.
Terwijl ik zulke sterke weken achter de rug heb, voel ik momenteel alleen maar angst. Omdat ik geen idee heb waar het leven me zal brengen. of net niet. Ik hou het telefoonnummer van m'n professor dat ik laatst kreeg "in geval van nood" in de buurt, wetende dat als puntje bij paaltje komt, ik het toch niet gebruiken zal.
M'n hoofd is een warboel, maar ach, dat is het al zo vaak geweest. Morgen is mega K. er misschien weer...
29-03-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Gezinsuitbreiding |
Of hoe impulsief ik uit de hoek kan komen...
Met de lente en Pasen in volle aantocht, kwam mijn jongste dochter deze week naar huis met de mededeling dat haar juf vier kuikentjes mee naar haar klasje had gebracht, waar ze naderhand een thuis voor zoeken. Nu, ik heb het al niet zo begrepen op kippen, ik geef grif toe dat ik als het ware een idiote kippenfobie heb. Daarenboven hebben we kippen, en blijkbaar zijn het een soort mega beesten, want we kunnen de toevloed van eieren gewoonweg niet bijhouden. Ik bak me blauw aan taarten en quiches, maar de ijskast lijkt ondertussen meer op een broedkast.
Toen ik m'n dochtertje vertelde dat we al genoeg kippen hadden, was ze behoorlijk beteuterd. En op zo'n momenten gaat er bij soms een lichtje branden dat ik beter zou laten voor wat het was. Het lichtje van gisteren bijvoorbeeld. In de late namiddag was m'n hele huis netjes aan de kant, en stapte ik overmoedig m'n wagen in samen met m'n meisjes. Geen kippen, ok, dan maar iets anders. Een uur of wat later waren we terug.
Bij dezer kan officieel de adoptie melden van "Flarrewie" en "Mokje", twee piepkleine eenden-kuikens. Ok, ze hebben ook pluimen, en ze leggen inderdaad ook eieren, maar ik had na wat opzoekingswerk op het internet een ras gevonden die je enorm tam kan maken én die geen water nodig hebben voor een occasionele plons. Ideaal dacht ik.
Flarrewie is het kuiken van m'n oudste, genoemd naar het liedje "Valerie" van Amy Winehouse, waarbij ze tot grote hilariteit steeds de naam verkeerd uitspreekt : Why don't you come on over, Flarrewie... Mokje, hoe kan het ook anders, is van m'n jongste. Ze droomt als het ware van eten, en "mokjes" zijn haar lievelingskoekjes.
Helaas zijn Flarrewie en Mokje tot de bevinding gekomen dat ik het grootste uilskuiken ben van het gezin, misschien vandaar dat ze mij zo'n beetje aanzien als surrogaat-moeder. Nog een drietal weken moeten ze binnen blijven, daarna gaan ze zonder pardon het kippenhok in. Maar ondertussen terroriseren ze me. Ze zitten in een vogelhokje aan de raam, en van zodra ik het deurtje open zet, zijn ze er. Als ik ga zitten, gaan ze op m'n voeten zitten. Als ik rondloop, rennen ze achter me aan. "Mama, wa-acht !!" Hoog tijd dat ik een snelcursus "eends" leer, want voorlopig versta ik geenszins wat ze me vertellen. Mokje heeft trouwens biezonder veel aanvoelingsvermogen, zodra ik op de grond ga zitten, komt ze naar m'n rechterhand en begint als een gek aan m'n trouwring te pikken. Weg met dat ding, moet ze denken.
Daarnet nog, met de zon die een heerlijk warme gloed door het huis verspreidde, lag ik neer op de grond, met twee eendenkuikens die op m'n buik in slaap waren gevallen...
Dus als je binnen afzienbare tijd iemand ziet rondrijden met twee eenden op de achterbank, dan is de kans groot dat ik het ben. Mogelijk ben ik ze dan net gaan afhalen van de zwemles, de tekenschool of de muziekschool...
Bijlagen:
Photo 084.jpg (1.3 MB)
29-03-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Zandkastelen |
"In de palm van je hand vond ik m'n leven..."
http://www.youtube.com/watch?v=h6wPo5ZWmSc
In the night time when the world is at its rest.
You will find me, in the place I know the best.
Dancin', shoutin', flying to the moon.
(you) Don't have to worry. Cause I'll be come back soon.
And we build our castles in the skies and in the sand.
Design our own world aint nobody understand.
I found myself alive in the palm of your hand.
As long as we are flying all this world ain't got no end.
All this world ain't got no end.
In the daytime you will find me by your side.
Trying to do my best, trying to make things right.
When it all turns wrong, there is no flow but mine.
But it wont hit hard, you let me shine.
And we build our castles in the skies and in the sand.
Design our own world aint nobody understand.
I found myself alive in the palm of your hand.
As long as we are flying all this world aint got no end.
All this world ain't got no end.
29-03-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 31-03-2009 |
| Lentedag |
Mijn dag verliep volledig anders dan gepland, vandaag. De aanleiding daartoe was een telefoontje van m'n zus gisterenavond. M'n moeder moest voor een kleine ingreep naar het ziekenhuis en er werd me gevraagd haar er heen te brengen. Dus deed ik dat, vanochtend. Ik belde snel nog even m'n baas op, om te melden dat m'n planning enigszins veranderd was. "Waarom doe je het vandaag eens niet een dagje op je gemak. Je hebt geen vaste afspraken, dus plan je bezoeken maar volgende week in. Je werkt al hard genoeg." Dus deed ik dat.
Het was niet eens middag toen ik onderweg was naar huis, met twee klantenbezoeken achter de rug. Ik was van plan thuis afspraken te bellen, maar hoe dichter ik bij m'n huis arriveerde, hoe meer ik het gevoel kreeg dat ik er niet meer thuishoor. Een huis vol herinneringen die ik zo graag achter me zou laten.
Niet vandaag, K., dacht ik. De zon schijnt. Ik stopte bij een bakker, en reed naar een park in de buurt. Ik zocht mezelf een bankje in een uithoekje waar niemand me zou storen.
Ik. M'n gedachten. Het bankje. Een broodje. De zon.
Ik viste m'n fototoestel uit m'n handtas. Een goedkoop dingetje, waarmee je nauwelijks deftige foto's kan maken, maar ach wat. Indrukken vastleggen.
Hey, wordt eens wakker... Stilletjes port de zon moeder natuur aan. Het is tijd. Iedereen heeft er nood aan. Laat eens zien wat je kunt. Laat heel zachtjes de bruine tinten voor wat ze zijn, laat groen en een oneindig kleurenpalet het nu maar overnemen. Ik warm je, moeder aarde. Zodat heel stil, onopvallend, al het leven z'n hoofd naar boven wagen durft. Ssssshhhht, héél zachtjes.
Ik wandel rond, in het park. Zie hoe de zon schaduwen werpt voor m'n voeten, en speelt met de glanzend groene bladeren die ontluiken. Ik voel de warmte, en voel hoe alles uit z'n winterslaap ontwaakt. Overmoedige bijen die zich zoemend wagen aan de eerste meeldraden van de vroege bloesem-bloemen. Bloemen, bijna te perfect, te mooi, om echt te zijn. Ik laat m'n ogen rondglijden. Een treurwilg, die in tegenstelling tot de andere bomen, zich verzet, en geen aanstalte lijkt te maken om zich door groen te laten omringen. Hij valt vast later wel voor de charmes van de zon. Tegelijkertijd valt m'n oog op m'n schaduw op de grond. Ben ik de treurwilg's schaduw ? Wandelend door het park, herbeleef ik gesprekken. Met m'n man, met m'n moeder, met m'n vrienden.
M'n melancholische bui houdt me het mes aan de keel. Realistisch blijven. Het doet pijn, te weten dat er een zee van afstand is tussen realiteit en gedachten. ... en de boer, hij ploegde verder...
Een amateuristische blik op de dag van vandaag, door een amateur in het leven :
http://www.slide.com/r/SOVMgMj_wD9pCoXGoc9qN9iOKswFCPIO?previous_view=mscd_embedded_url&view=original
31-03-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
