Ondertussen is het al een aantal maanden geleden sinds m'n laatste écht blogbericht. Had ik weleer de drang niet meer om te schrijven ? Toch wel. Alleen weerhield iets me telkens weer om te starten. Ik wist wat het was, en het is ondertussen verholpen. De dode bladeren zijn gesnoeid, zo zal m'n volgende bericht getuigen.
Is de duisternis er nog ? Tuurlijk wel. Maar telkens opnieuw sta ik van mezelf versteld, want ik kan ze weerleggen, keer op keer op keer.
Ik voel hoe ze me tracht te overmeesteren, en ik counter haar aanvallen. Als je op de autosnelweg bent, en je rijdt behoorlijk snel, steek dan een keertje je hand door het raampje naar buiten. Je zal voelen hoe de wind als het ware aan je vingers zuigt. Zo zuigt de duisternis aan m'n ziel, alleen ben ik voldoende sterk geworden om m'n ziel terug de wagen in te trekken, en het raampje te sluiten. Soms durf ik zelfs al eens flink m'n tong uit te steken naar haar. Niet deze keer, liefje, niet deze keer...want ook al was je zowat m'n hele leven de enige constante, ik hoef me niet meer achter je te verschuilen. Ik ben wie ik ben, en voor het eerst lijkt dat me niet meer te storen.
Toegegeven, ik ben een aantal maanden lang door de hel gegaan, maar om er uiteindelijk sterker uit te komen. Want zonder het al te zeer te beseffen ben ik blijven vechten, en heb ik de strijd gewonnen : voor het eerst in m'n erbarmelijk leventje sta ik op eigen benen, en bij god, het lukt me. Soms vraag ik me af waarom ik zo vaak aan mezelf twijfelde, en soms nog steeds twijfel. Een oude gewoonte die ik stilaan loslaten moet.
M'n eigen stekje. Het is een pareltje geworden. Het straalt rust uit, alsof ik voor het eerst écht thuis kan komen.
Vaak de zoete inval, vrienden die uno met m'n meisjes komen spelen. Mijn vrienden, in m'n échte leven deze keer. Geen twee parallelle werelden meer. Ze zijn versmolten in één wereld nu. En het is fijn vertoeven in dat wereldje. "Je komt er wel." "Je zal het nog verder schoppen dan we ooit vermoedden." M'n vrienden. En stilaan begin ik er zelf ook in te geloven. Ik kom er wel. Mits wat geduld, een deugd die ik nog niet helemaal te meester ben. Stukje bij beetje, stap per stap.
Geweldige mensen leer ik kennen, gaandeweg. Toegevoegde waarden. Elk op hun eigen manier. Ik hoef niet bang meer te zijn. Ik voel me niet meer eenzaam. Zelfs op momenten dat ik alleen ben. Een hele poos geleden schreef ik nog dat ik nooit alleen was, maar altijd eenzaam... Het tij is gekeerd.
Voelen dat je leeft, het gaat soms gepaard met schrik. Passie. Drang. Verlangen.
Eigenheid.
22-12-2009, 01:08 geschreven door K.
|
