De afgelopen periode is er zoveel gebeurd dat ik niet goed weet waar te beginnen. Laat ik maar met vandaag beginnen...
Mijn man heeft de avondshift, en gaat erna nog iets drinken met enkele collega's. Ik slaap vast al wanneer hij thuiskomt.
Ik had deze voormiddag mijn moeder gebeld met de vraag of ze de kinderen van school kon afhalen, en vrijwel meteen zei ze dat we dan beter ook bij haar konden blijven eten. Om zes uur draaide ik de oprit van mijn ouderlijk huis op, en een uurtje later reed ik er terug af, met mijn twee meisjes, en een volle maag. Thuis gekomen stopte ik de kinderen in bad en in bed, en ging ik de tuin in met Hector, om de nieuwe bevelen te oefenen. In feite is het ongelovelijk: hij is amper tien weken, en luistert al ontzettend goed. Waar dagelijks oefenen goed voor is...
Even later ruimde ik de keuken wat op, en vond op het aanrecht mijn medicatie. Het daagde me dat ik alweer een hele week erg laks was omgesprongen met de inname ervan. Vreemd genoeg besef ik ergens wel dat ik beter zou moeten weten. Het feit dat ik vorige week behoorlijk ziek was had er vast mee te maken. Ik nam het ene doosje vast, de medicatie die ik dien te nemen om mijn schildklier op peil te houden. Ik nam één pilletje, en nog één, en nog één. Eén pilletje moet ik nemen, elke dag, maar ondertussen was het sinds maandag geleden. Misschien daarom dat ik een kilo ben bijgekomen, dacht ik. Dus nam ik er een een zestal, tegelijk. Heel fout, vast. Maar ach.
Twintig minuten later had ik me gedoucht, en liet ik het bad vollopen. Ik ging zitten, instinctief draaide ik de kraan helemaal naar links, en ik voelde stilletjes de rust op me neerdalen terwijl ik mijn huid zachtjes rood zag aanlopen. Het is weken, zelfs langer, geleden sinds de laatste keer. Helaas had blijkbaar de situatie vandaag net iets te veel tol van me geëisd...
Hier zit ik dan, in mijn roze pyama, in de woonkamer voor mijn laptop, met een hoofdtelefoon die mijn favoriete muziek in willekeurige volgorde laat weerklinken.
Even enkele weken terugspoelen...
Mijn romanist. Iemand die me neemt zoals ik ben, die 100% in me gelooft en die me erg na aan het hart ligt. Hij verkiest zichzelf een romantist te noemen, en loopt absoluut niet hoog op met titels. Hij stuurt me brieven, wondermooie relaasjes van wat hij deed, plaatsbeschrijvingen op zo'n manier geschreven dat ik tijdens het lezen ervan mezelf er bijna waan. Elke keer weer benijdt ik zijn gekunstelde woordenschat die hij op zo'n naturelle manier brengt. Ook al hoort hij het niet graag, hij is de schrijver van ons tweetjes, en ik hoop ooit op zo'n mooie manier gevoelens te kunnen neerpennen.
Mijn romanist wist al langer dat ik me al even niet al te best voelde binnen mijn job. Hij vroeg me mijn cv door te sturen, zodat hij die kon bezorgen aan een aantal mensen die in dezelfde branche als hij werken. Ik stuurde hem mijn cv, om eerlijk te zijn zonder er al te veel van te verwachten. Maar een tweetal weken later kreeg ik een mailtje met een uitnodiging voor een sollicitatiegesprek. Ik maakte een afspraak, werd geselecteerd voor een tweede ronde, en een week later kreeg ik te horen dat uit de veertig kandidaten die zich gemeld hadden voor de job, hij mij het meest geschikt vond. Veni, vidi, vinci. Al van bij het eerste gesprek voelde ik aan dat het goed zat, dit is een job die me op het lijf geschreven is.
Afgelopen maandag stapte ik zenuwachtig mijn kantoor binnen. De korte pijn, dacht ik, dus stapte ik meteen het bureel van mijn district manager binnen. Ik vertelde rustig dat ik een jobaanbieding had gekregen die ik niet weigeren kon en bood mijn ontslag aan. Ze reageerde relatief positief, en beloofde me dat ze me de volgende dag zou laten weten hoeveel opzeg ik zou moeten doen. Officieel zou ik tot half juni moeten blijven, maar ik maakte haar duidelijk dat ik dat niet echt zag zitten.
En toen is zo'n beetje de hel losgebarsten. Mijn rechtstreekse baas reageerde furieus. Vandaag pas kreeg ik, na lang aandringen, eindelijk te horen tot wanneer ik moet blijven: negen mei werk ik mijn laatste dag. Drie weken aftellen dus. Ondertussen ben ik gebombardeerd tot de ultieme persona non grata. Er wordt verteld dat ik vrijwel nooit op mijn werven kom, en dat mijn panden er erbarmelijk bij liggen. Ik zou er me misschien niet druk in moeten maken, maar het raakt me toch ontzettend hard. Vooral omdat ik de afgelopen maanden ontzettend hard gewerkt heb. Ik klopte weken van meer dan zestig uur, en zag vaak dagen mijn kinderen niet, omdat ik s'morgens vertrok terwijl ze nog sliepen, en s'avonds pas thuis kwam als ze al terug sliepen. Dit is zo onrechtvaardig. Ik word afgerekend op twee panden van me die inderdaad een beetje fout gelopen zijn maar waar ik hard aan gewerkt heb om ze in orde te brengen. En zelfs nu, terwijl ik beter zou moeten weten en mijn laatste periode beter op mijn gemakje zou doorbrengen, lukt het me niet. Mijn perfectie- en prestatiedrang is ook nu nog steeds zo groot dat ik ook nu, ondanks de hele negatieve sfeer, nog steeds hard werk. Ik erger me rot aan de hypocrisie. Ik leg een stapeltje evaluaties op haar bureau neer, stuk voor stuk van heel tevreden klanten, en nog vind ze het lef me te blijven zwart maken, terwijl ze in mijn gezicht poeslief is. Het raakt me dieper dan goed voor me is.
Aftellen dus, nog drie weken...
|
