28-09-2012, 23:26 geschreven door K.

En hier zit ik dan : op onze boerderij; ruim een jaar getrouwd, en met dochter nummer drie die ondertussen 11 maanden oud is.  Een duiveltje in een doosje die het begrip "iemand om je vinger winden" al meer dan voortreffelijk onder de knie heeft.  Onze boerderij bevat zo'n 20 hectaren, en ik ben ondertussen de trotse mede-eigenaar van 6 meer dan flinke vleeskoeien die om beurt weten te kalven, een handvol varkens, geiten, schapen en kippen, en - en nu komt het -  een dertigtal paarden.  Bijna drie jaar geleden arriveerde ik hier met twee ponietjes.  Goed geboerd, zoals ze zeggen...

M'n dagtaak is momenteel van dat formaat waarbij er uren tekort schieten; enerzijds hebben we onze wedstrijdstal, waaronder een aantal toekomstige topsport-paarden en -ponies, die dagelijks getraind worden.  Anderzijds ben ik onlangs begonnen met het geven van ponylessen aan kinderen en het organiseren van verjaardagsfeestjes, in feite zonder te weten dat het zo'n vaart zou nemen.  Daarnaast begeef ik me nu tussen een berg administratie omdat ik ook nog een ruitersportwinkel aan het opstarten ben.  Te veel hooi voor dat vork van mij ?  Misschien, maar het geeft me anderzijds tenminste het gevoel dat ik lééf.

En toch, waarom resulteert al dat geluk dat in het feit dat ik hier weer zit ?  Hier, weliswaar in een ander huis, maar toch, net hetzelfde als voorheen.  In die mate gelijkend dat het me zelfs bang maakt.  Hier, achter m'n laptop, met m'n hoofdtelefoon op, luisterend naar muziek waarvan ik weet dat het beter is achterwege te laten.  M'n man en dochter, slapend op de sofa achter me, terwijl de televisie nutteloos speelt.

Waarom lijkt het weerom dat er een storm boven m'n hoofd hangt ?  Waar is dat wrange gevoel in m'n maag nu weer goed voor ? 
Ergens weet ik wel waar het probleem ligt, maar niet nu, nu niet.  Nu wil ik even, nog héél even, doen alsof alles goed is. Alsof ik eindelijk een plaatsje gevonden heb.  Laat me nog even, nog héél even, doen alsof...

De nood is hoog... zou ik hier anders zitten ?

28-09-2012, 23:31 geschreven door K.

Voor sommigen is het glas halfvol, anderen noemen het dan weer halfleeg.  En dat is het 'm net; voor mij is het glas leeg.  Ik drink van een leeg glas.  En net dat raakt me zo zeer, want hoezeer ik tracht dat glas te vullen, het lukt me niet. 

Ik weet dat hij van me houdt.  Ontzettend veel zelfs.  Of maak ik mezelf dat wijs ?

En god weet hoeveel ik van hem hou.  Tergend veel soms.  In dit mate zelfs dat z'n minpunten verdwijnen in het niet, omdat z'n pluspunten deze ruimschoots goed maken.

Toch.  Toch is er dat ene dat ontbreekt.  Het hangt als een dreigende wolk boven ons, en de impact ervan lijkt hem totaal te ontgaan.  Net dat ene waar ik zo'n behoefte aan heb.  Het leverde de afgelopen maanden al heel wat heen en weer gediscussieer op.  Het boezemt me een enorme angst in, want ik kàn en wil niet zonder.  Het maakt me onzeker en frustreert me tegelijk.  Binnenin me kolkt een opkomende storm, een ware wervelwind die alles wel eens zou kunnen vernietigen.  En dat wil ik helemaal niet. 

Ik betrap mezelf erop dat ik dingen denk die wel eens het begin van het einde kunnen betekenen...

28-09-2012, 23:57 geschreven door K.

29-09-2012, 00:01 geschreven door K.

29-09-2012, 00:05 geschreven door K.

Het lijkt alsof het begonnen is op de dag dat ik geboren werd, alsof ik nooit zorgeloos was.  De eindeloze onzekerheid, de steeds terugkerende duisternis die m’n leventje lijkt te omhulzen.  Alsof het me nooit met rust laten zou.  Alsof onrust m’n enige bondgenoot was. 

En toen kwam jij, en voor het allereerst proefde ik van een zekere rust.  Je redde me van de duisternis en leerde me genieten van die kleine dingen die het leven zo mooi kunnen maken.  Je leerde me wat echt graag zien inhoudt. En je zou me nooit, nooit laten gaan.  Je werd een stukje van m’n ziel.

Je was zo goed voor me, je overstelpte me met liefde en affectie.

Nu lijk je van me weg te wandelen, traag maar zeker.  En ik weet dat ik een slechte verliezer ben.  Het raakt me in het diepste van m’n zijn.  Want ik weet dat ik niet zou kunnen stoppen met aan je te denken, en dat ik zo ontzettend eenzaam zou zijn zonder je.  De eenzaamheid heeft reeds toegeslagen.  Dus laat me alsjeblieft niet alleen met m’n ziel die zal aanvoelen als een ijskoude grafsteen.  Is het je niet duidelijk dat ik momenteel zou willen sterven om je m’n naam opnieuw te horen zeggen zoals je dat vroeger deed ? 

Ik wacht al zo lang, en je hoeft me slechts te roepen.  Denk je nog aan me op die manier ?  Mis je het dan niet  ? 

De herinneringen vervagen… je aanrakingen, je lippen, je handen om m’n heupen.  Droom je van me zoals ik van jou droom ?    

Alsof ik je het ene moment vasthield en meteen erna terug kwijtraakte.

Je berooft me…

29-09-2012, 22:41 geschreven door K.

Sluit je ogen.  Het beeld van jij en ik, zoenend, onze tongen die zich wild verstrengelen.  Je zweet dat ik op m’n lichaam voel, de zoute smaak ervan als ik met m’n lippen van je lichaam proef.  Kan je dat beeld nog oproepen in je gedachten ?  De vonken die er waren tussen ons ? 

Hoe kan je me hier zo achterlaten ?  Ben ik te veeleisend misschien ?

Leg je hand op m’n buik.  Voel je ze bewegen, de vlinders ?  Een wrang gevoel, weet je, want het lijkt alsof je ze stuk voor stuk vastgebonden hebt, ze zitten verstrikt in een veel te klein net, snakkend naar zuurstof, bij elke beweging een stukje kleur weg of een vleugeltje beschadigd…

 Stuur me niet op zoek, laat me dat laatste sprankeltje eergevoel.  Het maakt me onzekerder dan ik ooit was.  Ben ik de oorzaak ?  Wat dien ik te veranderen opdat je me wel begeren zou ? 

Laat me hier zo niet achter, negeer me niet, niet hier, in deze koude wereld. 

29-09-2012, 23:07 geschreven door K.

29-09-2012, 23:08 geschreven door K.