 |
|
|
| |
| Gruwelijk dwaas ben ik. Kom maar niet dichter, heb geen vertrouwen in mij. Dit is het verhaal van mijn leven. Dit is het verhaal van mijn dwaasheden. |
|
| 16-11-2008 |
 Wellbutrin |
Alweer een hele tijd geleden sinds m'n laatste bericht. Misschien voornamelijk uit tijdsgebrek. Misschien voornamelijk omdat het me redelijk goed gaat. Hout vasthouden.
Want terwijl deze maanden voor mij normaal gezien de meest duistere zijn van het jaar, lijkt het me nu wel te lukken. Ik heb zo'n vermoeden dat het komt omdat ik me de tijd niet geef om me slecht te gaan voelen; vandaar ook dat ik enige tijd dit blog gemeden heb. Ik maakte me eerst de bedenking dat het voornamelijk lag aan het nieuwe anti-depressiva dat ik had voorgeschreven gekregen van m'n professor. Wellbutrin. Vreemd genoeg heb ik me neergelegd bij het feit dat er bepaalde periodes zijn gedurende het jaar waarin ik niet voldoende "vitamines" kan opdoen. Stoffen die je lichaam gaat produceren in de lichte periodes. In de donkere periodes kan de meerderheid van ons overleven op de reserves hiervan, maar aangezien ik constant teer op reserves, is mij dat niet gegund. Dus neem ik ze maar, die medicatie. Maar eerlijk gezegd voel ik niet echt een verschil. Mijn leven kabbelt verder, z'n gewone gangetje, en ik laat me meevaren.
Ik voelde wel al langer dat ik de duistere periodes die m'n leven teisterden beter "aan" kan. Ik schrijf ze hier van me af, geef ze een plaatsje. Dat doet al veel. Misschien heb ik mijn zijn gewoonweg geaccepteerd. Misschien is acceptatie de eerste stap naar een betere manier van leven. Ik heb zoveel dingen overboord gegooid onderweg. Het niet naar concerten gaan omdat m'n man het niet graag heeft bijvoorbeeld. Ik heb me neergelegd bij mijn bestaan. Omdat het goed is. Mijn kinderen, eindelijk de job waarvan ik jaren droomde, mijn vrienden.
Geen tijd voor hobby's, voor zelfontplooiing. Dus heb ik van m'n oudste dochtertje's hobby ook de mijne gemaakt.
Gezinsuitbreiding op verschillende manieren.
Eerst met het ponytje dat we kochten voor de oudste, waarmee ze ondertussen zich volledig heeft ingeburgerd in de ponyclub waarbij we haar lid maakten.
Daarna eentje met meer impact. M'n man's zoon uit z'n eerste huwelijk woonde bij z'n moeder, en kwam tweewekelijks een weekend bij ons. We voelden het wel al een tijdje aankomen, maar toch is het schrikken. Ik kreeg een telefoontje dat hij niet meer naar huis wou, dat hij beslist had om bij ons te komen wonen. Je kan op dat ogenblik natuurlijk geen verwarde dertienjarige aan de schoolpoort laten staan. Dus wat doe je ? Zoals je een aantal jaren voordien deed bij z'n zus. Je haalt 'm op, praat met hem, vangt hem op, en integreert hem in het gezin. Je start alweer een procedure om de boel officieel te maken. Een gevecht wordt het weer, zeker nu, want hij is een pak jonger dan z'n zus toen ze wegliep bij haar moeder. Urenlange gesprekken, pogingen z'n zelfvertrouwen op te krikken, ontdekken hoezeer hij niet meer terugwil, uitzoekend wat er allemaal gebeurd moet zijn, het schept een band. Hij heeft nooit een knuffelmama gehad. Z'n moeder was koel en afstandelijk. Dat wist ik al van de oudste. Maar die had er zelf minder nood aan. Hij wel. Hij vleit zich tegen me aan als we televisie kijken, geeft me knuffels en ligt in m'n arm, troost opzoekend. Alweer begrijp ik het niet. Alweer moet ik voor haar de kastanjes uit het vuur halen. Zijn faalangst wegwerken omtrent school omdat zij erin geslaagd was hem te doen geloven dat hij niks kon, dat hij onhandig was en wat nog allemaal. Alweer pretendeert ze niet te weten wat er is misgegaan. Ik probeer de ragfijne, verziekte band tussen hem en z'n moeder terug te verstevigen, maar elke keer ik hem overtuigd kreeg te bellen met z'n moeder, kreeg hij dusdanig geroep en getier naar z'n hoofd dat hij telkens urenlang van streek is. Dus heb ik dat voorlopig maar, in zijn belang, opgegeven. Hoe kan een moeder haar eigenbelang nu in godsnaam toch voor dat van haar kinderen plaatsen ? Ik zou m'n kinderen niet eens een dag kunnen missen...
Ach, laat het leven maar op deze manier verderkabbelen. Uiteindelijk heeft het niet veel zin al te veel stil te staan bij de zaken die je eigenlijk anders wil zien. Waarom verderdromen als je weet dat ze toch nooit uitkomen ? Waarom je niet gewoon verzoenen met het leven zoals dat je aangereikt wordt, terwijl je ergens in je achterhoofd denkt : mijn tijd komt nog wel... Het duurt nog een hele tijd, maar komen zal ze. Ooit leef ik m'n leven zoals ik het aanvoel, niet zoals hij me dirigeert. Maar eerst mijn levensdoel : die twee meisjes van me, eigenlijk alle vier m'n kinderen, want dat zijn ze, een goede startbasis geven. Een tarmak waarop het vliegtuig van hun leven rustig snelheid kan maken, zonder horten of stoten, om uiteindelijk zelf het eigen leven in te vliegen. En als de laatste opstijgt, zet ik m'n vliegtuigje vertrekkensklaar... Dan is het mijn beurt...
16-11-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 19-11-2008 |
| Misschien |
Damien Rice. Ten days to Barcelona. Het concept : Een mini, volgepropt met dingen die je op reis nodig hebt, én met een halve opnamenstudio en z'n gitaren. Doel : tien dagen later aankomen in Barcelona om daar het concert van Radiohead mee te pikken. Geen planning omtrent waar of wanneer te stoppen. "We zien wel". Tien dagen, tien liedjes. De ene geschreven op een rots in een niemandsland, de andere dan weer tijdens één van de ellenlange autoritten.
Beirut. Een jonge snaak die rugzakgewijs rondtrekt in de wereld, en hier en daar prachtige liedjes maakt vergezeld door één of ander plaatselijk orkestje of zelfs een half fanfare-gezelschap.
De bende van Wim. Drie kereld die rondreizen met hun motors. Tussenstopjes in ontzettend mooie plaatsjes. Plaatsen die je in niet één Neckerman-folder terugvindt. Echte mensen, echte cultuur, nog gevrijwaard van het commercieel toerisme.
Met enige melancholie denk ik terug aan de tijd dat ik rond Amerika reisde. Met rugzak, zonder een uitgestippeld traject. We vertrokken of bleven waar we wilden. Hielden het maar één dag uit in Vegas, maar waren na een week nog steeds verknocht aan New Orleans. Heerlijk gewoon. Het ene groezelig cafeetje naast het andere, de ene met een oude man die hemelse klanken uit een nog oudere bruine piano wist te halen. De andere dan weer met wat jongere muzikanten, onstuimig tokkelend op hun gitaren. Of eentje met een "goei struise negerin" met een stem waarvan je stil werd. We leerden mensen vanuit alle hoeken van de wereld kennen. We kwamen op plaatsen, onvoorzien, gewoon omdat iemand ons dat onderweg had aanbevolen. Miami bekoorde ons niet, de Keys des te meer. Piepkleine eilandjes, door een brug met elkaar verbonden. Hemmingway groeide er op, en misschien daarom leek het alsof je de creativiteit er zo kon opsnuiven...
Een tijdje geleden, bij één van m'n vrijwel wekelijkse bezoeken aan m'n maatje, m'n romanist. We begonnen luidop te dagdromen over de toekomst. Op een ludieke manier dan. "Ik zie...", zo begon hij, "zo'n twintig jaar in de toekomst iemand zitten in een huisje tussen de wijngaarden, een plaats waar rust heerst." Hij doelde op mij. En ik ging er op in. "Er zit een man bij haar." En we wisten allebei dat dat niet m'n man was. Een anonieme vlek, m'n ridder op z'n nobele viervoeter... Uiteindelijk klopte er een oude man op krukken aan. "Moet je nu wat weten, ik hoorde net op de radio dat Nick Cave op zoveel-jarige leeftijd overleden is... en ons Erna voelt zich ook niet zo lekker." We proestten het uit. "Nick Cave, goh, die ben ik ooit, nog in België, gaan bekijken, samen met m'n gekke vriendin. We gooiden een gigantische onderbroek op het podium...Wat was dat een goed concert..."
Misschien. Misschien zit ik daar ooit wel. Misschien reis ik de wereld nog wel eens terug rond. Misschien...
19-11-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 23-11-2008 |
| Sinterklaas |
Het is zaterdagnacht, nou ja, zondagochtend lijkt me preciezer. Insomnia heerst. Echter alleen bij mij. Iedereen is in een diepe slaap verzeild. Op de tippen van m'n tenen naar beneden, laptop aan, document in de aanslag...
Het was pas twee uur toen we thuiskwamen. Sinterklaas komt blijkbaar in M. pas in de late uren. De ponyclub. Een kaas- en wijnavond gevolgd door een bezoek van de heilige man. Mijn meisjes keken er ontzettend naar uit. Ongelovelijk hoe snel ze vriendjes en vriendinnetjes maakten. Ook de oudste twee gingen mee. L., onstuimig spelend met andere kerels van z'n leeftijd. M., geen meter van me wijkend.
Het was best gezellig. Een aangelegenheid om mensen beter te leren kennen. Een aangelegenheid om "plaatjes" te nemen, te wikken en te wegen, te oordelen, mogelijk juist, mogelijk fout. Maar zo zit een mens nu eenmaal in elkaar. M'n zus, schoonbroer en nichtje waren er ook bij. Maar goed ook, want we kenden de anderen nog niet voldoende om zo maar de hele avond een tafel te delen met hen, met de kans dat het geforceerd overkomt, te meer omdat iedereen er iedereen al behoorlijk lang kent.
G. heeft sinds gisteren geen woord meer gesproken. Ook onderweg kreeg ik geen reactie. Tot ik uitstapte uit de wagen. Alsof er geen wolkje meer in de lucht was, poeslief was hij, de perfecte man, zoals altijd. Ik moest op m'n hoede zijn. Niet te lang bij de één of de andere blijven praten. Hij hield me nauwgezet in de gaten. Onopvallend voor de buitenwereld, zoals altijd. Zodra we in de wagen stapten, verstarde z'n blik weer. Thuisgekomen dook hij zonder een woord het bed in. Alweer maar eens. Alweer, alweer, alweer, de gewenning is er ondertussen.
Mijn plaatjes even ontwikkelen...of enkele ervan althans.
M'n schoonbroer. Lang niet zo populair als hij zou willen. Kan het licht niet in andermans ogen zien schijnen, en blijkbaar beginnen ook hier een aantal mensen dat door te krijgen. Ik hoop maar dat ik in dat opzicht niet "de schoonzus van" blijf.
De voorzitter. Vraag me niet waarom. Maar iets vertelt me dat hij niet te vertrouwen is. Ietwat genieperig houdt hij alles in de gaten, voornamelijk alles van het vrouwelijke geslacht. M'n gevoel werd bevestigd wanneer bij een door de sint opgedragen spelletje ik geblinddoekt "op geur" m'n man uit vijf mannen moest halen. Ik zag helemaal niks, dus ik kan er net zo goed naast zitten. Hij struikelde, of veinsde dat hij struikelde, en liet z'n handen toevalligerwijs op m'n borsten landen. Niks toevalligerwijs als je het mij vraagt, maar soit.
De commandant. Je zou verwachten dat zo iemand tijdens één van de oefeningen wel eens kennis komt maken. Maar niks daarvan. Weinig inhoud, denk ik.
De dame die geurtjes aan de man probeerde te brengen. Je zou met zo'n mensen misschien medelijden moeten hebben, maar meestal doen ze het zichzelf aan. Helaas betrekken ze hierin natuurlijk altijd hun kinderen. Een erg labiel persoon, die net iets te vlot om nog maar eens een fles wijn diende te gaan.
De Nederlandse. Kon ik het meteen goed mee vinden. Staat erg zelfzeker in haar schoenen, maar welke Nederlander dan weer niet. Beetje op m'n hoede blijven.
De dame die de rol van secretaris speelt. Onzeker, maar onder controle. Dame die het volgens mij niet altijd makkelijk heeft. Heel no-nonsense en heel aardig.
De bakker. Blijkbaar tot voor kort de voorzitter van de club. Best wel aardig. Kan 'm momenteel nog niet echt taxeren. Hij viel me deze zomer al een aantal keren op, toen we op ponytornooien naar m'n nichtje gingen kijken. Er is iets in de blik van z'n ogen, maar ik kan er nog geen naam op plakken. Pretoogjes met een verdoken tristesse misschien. Lijkt zich nergens druk om te maken, maar kan schone schijn zijn. Had verschillende desserten gemaakt, waarvan de chocolademousse is blijven nazinderen. Recept vragen.
De vrouw met het rosse prikkeldraadhaar. Zeer onzeker persoon, die geen contact zal zoeken, tenzij ze zelf wordt aangesproken. Had haar absoluut niet aan haar man gelinkt. Was er zonder hem. Schaamt zich enigszins over haar zoontje, die behoorlijk last heeft van ADHD. Heb haar wel graag.
Genoeg plaatjes ontwikkeld voor vandaag. Ik moet mezelf weer richting bed forceren. Nog een uurtje wakkerliggen en het is tijd om op te staan.
23-11-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 29-11-2008 |
| Komen en gaan |
|
Vriendschappen komen en gaan. Al is vriendschap misschien een te groot woord op dat moment. Zou ik tien jaar geleden T. tegen het lijf gelopen hebben, we hadden elkaar vast gewoon voorbij gelopen. Maar waar kinderen goed voor zijn. Haar jongste en mijn oudste zitten bij elkaar in de klas, en van wat eerst een aangename kennis was is ze ondertussen m'n partner in crime, een top-vriendin geworden. Eéntje van het soort dat ik nooit eerder ervaarde. We kunnen praten zonder ophouden, en ze is de enige persoon tegen wie ik vrijwel alles vertel, de enige die zo dicht tegen m'n échte leven staat, tenminste. Ik kan bij haar m'n hart luchten, ze weet alle duistere zaken uit m'n huwelijk en toch kan ze het opbrengen vriendelijk te zijn tegen m'n man, in mijn belang dan. Terwijl ik weet dat ze zich doodergert aan de situatie, terwijl ze me al honderd keer verteld heeft dat ik m'n eigen leven te zeer opzij zet door in dit huwelijk te blijven omwille van m'n kinderen. "Ook al is het natuurlijk erg nobel..." Ik weet wel dat ze gelijk heeft, maar ze veroordeelt me niet omdat ik haar raad hierin niet volg. Meer en meer laat ze me dingen uit haar leven zien. Want niet alles is wat het lijkt. Het zou me erg zwaar vallen als om één of andere reden deze vriendschap zou eindigen.
29-11-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
