 |
|
|
| |
| Gruwelijk dwaas ben ik. Kom maar niet dichter, heb geen vertrouwen in mij. Dit is het verhaal van mijn leven. Dit is het verhaal van mijn dwaasheden. |
|
| 25-04-2009 |
 Sterker ? |
Misschien al goed dat ik deze ochtend een drukke dag voor de boeg had. Het bracht me minder in de gelegenheid al te veel stil te staan bij m'n dipje van gisterenavond en -nacht. Ook al zinderde het in m'n lichaam na. Toen ik m'n moeder in de late namiddag zag, merkte ze het meteen op, en ook m'n schoonbroer gaf me een "het-komt-wel-goed-met-je-knuffel".
Naar gewoonte al vroeg wakker, maar ik had geluk : mijn man was de hele dag uit werken. Hij was al vertrokken rond zessen en kwam deze avond pas rond half acht terug thuis. Zwart geld waar ik natuurlijk alweer geen cent van zien zal, maar ach, dat hij het steekt waar het zonlicht nooit komt. Want ook vandaag werd ik weer wat wijzer; voor de derde keer op rij deze week had hij me zitten slecht maken. Helaas voor hem bij de verkeerde personen, en dan nog over een onderwerp waardoor hij zichzelf in de vingers sneedt : hij had bij m'n schoonbroer zitten kankeren dat ik het huishouden laat voor wat het is, en dat z'n oudste dochter de meeste taken op zich neemt. Oerdom van zijnentwege, want het is een algemeen gegeven : iedereen die bij ons komt vind dat het huis er altijd krakend net uitziet. En met een stiefdochter die zelf bevestigd dat ze de afgelopen maanden geenszins tijd had gevonden om in het huishouden bij te springen omdat ze zoveel tijd in haar studies diende te steken, zette hij zich in feite voor aap. Maar m'n bloed kookte, toegegeven. En dat merkte hij zodra hij thuiskwam. Op kousevoetjes kwam hij af. "Is er iets." "En nu is het aan mij", moet ik gedacht hebben. Hij is niet gewoon om tegengesproken te worden, hij duldde het voorheen simpelweg niet. "Kijk, G., je ligt voortdurend me te beschuldigen dat ik je overal ga zwartmaken. Je mag van mijn part nu, op dit eigenste moment, iedereen aanspreken die op de hoogte is van onze situatie. Vraag het hen op de man af, en stuk voor stuk zullen ze je zeggen dat ik dat nog op geen enkele moment gedaan heb. Dat je paranoïde bent, wist ik al. Maar als dan nu blijkt dat jij degene bent die mij overal gaat slecht maken, wel daar begrijp ik eerlijk gezegd de ballen van. En dan nog met zaken waarmee jij jezelf voor schut zet, omdat iedereen weet dat het zaken zijn die absoluut niet kunnen." Ik kaatste de voorbeelden zijn richting uit. Over het feit dat ik dus blijkbaar flink klote ben in het huishouden, en over mijn zogenaamd spendeerprobleem, want klaarblijkelijk was hij gaan rondbazuinen dat ik zopas twee jassen van 300 euro elk had gekocht. Maar zoals altijd waste hij z'n handen in onschuld. De anderen hadden hem verkeerd begrepen. Ik counterde zijn opmerking : "Vreemd dan toch, dat verschillende mensen je dan verkeerd begrijpen, want dezelfde verhalen komen bij verschillende mensen terug. Weet je, doe gewoon verder op die manier, je bent goed bezig." Hij sloeg nog met een aantal deuren en doet sindsdien alsof ik er niet ben. Een herkenbaar patroon, maar vroeger liep ik er ziek van, en nu raakt het me zelfs niet meer. Het heeft in feite mijn allerlaatste twijfel weggenomen. Alsook die van m'n familie. Want zij doorzien nu zijn altijd vriendelijke, gladde omhulsel. "Tja, wat moet ik doen, ze loopt zich vast in d'r ongeluk, en ik wil er alles aan doen om dat te voorkomen, want ik zie haar zo graag. En na al die jaren, na alles wat ik voor haar gedaan heb, moet ik me maar neerleggen bij het feit dat ze gewoon weg omdat ze me niet meer graag ziet. Ik begrijp het niet, want er is nooit iets gebeurd, ze is gewoon veranderd..." En het ergste is, hij begrijpt het ook écht niet, hij ziet het probleem niet, hij is zo'n meester in het omzeilen van zaken dat hij zichzelf omzeilt. Mijn liefde voor hem is weg, maar dat dit enigszins zou kunnen te maken hebben met hem, met de manier waarop hij me jarenlang behandelde, neen, in geen geval. Vanaf vandaag slaap ik in het bed van de kinderen. Ik kan zelfs dat niet meer, ik word zelfs ongemakkelijk als hij de badkamer binnenkomt terwijl ik in bad zit.
Al vroeg wakker dus, maar ik bleef nog ruim een uur in bed liggen, met m'n meisjes bij me. Tijgertje spelen, de buurman maakte zich vast zorgen, want we visten uit wie er het best brullen kon. Dolle pret. Rijkleren aan, ontbijten, en richting m'n zus. Pony klaargemaakt, en de oudste wat les gegeven. Gewoon, lekker ontspannen, grapjes verkopend.
De dochter van m'n zus viert morgen haar communie. Ik had m'n zus al beloofd haar te helpen met alles klaar te zetten. "Decoreer jij de boel maar." Een grote witte tent op het gazon. Ik nam een schaar en m'n meisjes vergezelden me, ietwat verder de straat in. Op jacht naar klimop en "fluitekruid". Witte tafellakens, waar ik klimop legde, netjes in elkaar gevlochten. Hier een daar toefjes fluitekruid ertussen, en wat ranonkeltjes in witte en feibel roze kleuren. Zilverkleurige lintjes. Ik was bijna fier op mezelf, zo geslaagd was het resultaat. Het was ruim drie uur in de namiddag toen we huiswaarts vertrokken.
Thuis schakelde ik mezelf een versnelling hoger. Terwijl de kinderen buiten speelden, poetste ik m'n wagen en m'n huis. Ik waste de kinderen, föhnde hun haren en smeerde hun snoetjes in , legde één en ander alvast klaar voor morgen, vouwde nog een was op, om uiteindelijk rond half tien neer te ploffen op m'n stoeltje voor m'n laptop. Tot zowat elf uur zat ik wat werkgerelateerde dingen te doen. En nu ? Nu ga ik slapen.
Slaapzacht wereld. Another day... Elke dag nu, is een stapje dichter naar m'n echte ik.
25-04-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 28-04-2009 |
| Het huis |
|
Zeven uur vanavond. De eigenares van de woning die te huur staat, samen met haar man. Een ouder koppel, die duidelijk op zoek zijn naar een serieuze kandidaat voor hun woning. Ze leiden me rond in het huis, en ondertussen praten we onophoudelijk. De benedenverdieping is groter dan ik had verwacht, maar de slaapkamers vallen ietwat tegen. Maar een gigantische tuin, met een vijvertje en een opbergstalletje met extra zolder maken het ruimschoots goed. Meteen denk ik : van dit zoldertje maak ik in één-twee-drie een gezellige hide-out voor de meisjes, een eigen kamp.
Ze hadden de dag voordien ook een kandidaat. Maar meteen krijg ik te horen dat ze de voorkeur aan mij geven. Ik merk op dat het in feite een maand of twee te vroeg is voor me, en ik krijg de indruk dat ze eventueel bereid zijn het me te verhuren vanaf juni in plaats van mei. Ruim een half uur sta ik nog met hen te praten, de wereld is klein, zo blijkt. Ze kennen eindeloos veel mensen die ik ook ken. Ik beloof hen morgen te bellen, zodat ik met iemand kan komen kijken, gewoon om een extra mening te hebben. Het is uiteindelijk een grote beslissing.
Even later zit ik in de wagen. Ik bel m'n man, zeg hen dat ik even langs m'n ouders ga, advies inwinnen.
Onderweg stop ik even bij m'n oudste zus. Ik vertel haar dat ik naar een huis ben gaan kijken. Meteen zadelt ze me op met een schuldgevoel, ze haalt m'n ziekte aan. Dat ik me sterker voordoe dat ik ben. Dat ik altijd m'n zin heb willen doordrijven. "Ga door met die verbouwingen die jullie planden, zorg dat je een eigen ruimte hebt, een ateliertje voor jezelf, waar je je kan terugtrekken." Ze begrijpt het niet, zoveel is duidelijk. Even later, aan de wagen, sta ik nog ruim een uur met m'n schoonbroer te praten, en het brengt me enige klaarheid. Het is eenvoudigweg te vroeg. Als ik nu vertrekken zou, dan zal ik met schulden moeten starten, in afwachting van het geld waar ik recht op heb. Ik vind vast nog wel iets dergelijks. Ik moet nu gewoon geduld oefenen, iets waar ik het, toegegeven, niet altijd makkelijk mee heb. Maar het moet.
Ik stop bij m'n ouders. Twee bezorgde blikken, want ze zijn het niet gewend dat ik s'avonds nog langskom. Ik vertel hen dat ik naar een huis ben gaan kijken, dat het me aanstond, maar dat ik het aan me ga laten voorbij gaan, omdat het te vroeg is. Ze geven me gelijk, en stellen duidelijk dat ik op termijn écht wel weg moet bij G.
Ik sla de voordeur van m'n huis, van zijn huis, dicht rond half elf. Het feit dat ik vrij lang ben weg gebleven zint 'm helemaal niet, zoveel is duidelijk. Even later is het prijs, een gewoon gesprek eindigt in ruzie. Nou ja, ruzie, hij slingert me allerlei verwijten naar het hoofd, en wast z'n handen in onschuld.
Volhouden, denk ik, nog even. Elf mei is niet ver meer, dan weet je weer meer concrete dingen. Dan weet je vanaf wanneer je kan beginnen uitkijken. Vanaf wanneer ik een nieuw leven kan beginnen.
Volhouden, denk ik, nog even. Nee, niet twijfelen. Nu niet twijfelen, doorbijten. Het is moeilijk, het is zwaar, maar hou je sterk.
Nee, nu niet twijfelen. Doorbijten. Geloof er in. Geloof dat het goed komen zal met je.
28-04-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 29-04-2009 |
| Pijlen |
|
Niet meer weten van welk hout pijlen te maken. Iedereen heeft het wel eens. Het lijkt me plots klaar en duidelijk. Ik weet nu van welk hout mijn pijlen gemaakt zijn. Van een soort dat zich diep in je wurmt, om bij contact meteen te versplinteren en een gapende wonde achter te laten, waar warm bloed uit gutst. Bloed dat naderhand stolt tot dikke ruwe korsten die bij de minste beweging pijnlijk openscheuren. Kraters waar etter en gal uitsijpelt.
Na een emotioneel zware dag viel ik in slaap rond half negen, toen ik m'n meisjes hun bed instopte en even bij hen ging liggen. Maar m'n hoofd wekte me. De wereld lijkt in diepe slaap te verzonken, het is voorbij twee uur, en gehuld in duisternis heb ik me naar beneden begeven en m'n laptop aangeschakeld. Hier zit ik, alweer, slapeloos, een nachtwezen.
M'n beslissing het huurhuis dat ik gaan bekijken was niet te nemen, wegens te vroeg. M'n man vroeg er me één en ander over. Plots vindt hij nu wel dat ik het nemen moet. "O ja, tuurlijk," repliceerde ik, "en waarvan ga ik het betalen ? Hoe ga ik het inrichten als ik momenteel geen rooie duit heb ?" Hij bood me aan het te huren, en ondertussen nog thuis te blijven. Zodra het financiële uit de doeken zou zijn, kan ik dan de overgang maken. Met de opmerking natuurlijk dat ik altijd terugkomen mag. "Wanneer het niet lukt." Woordnuance : wanneer, niet als... Hij is er zo van overtuigd dat het me niet lukken zal, dat ik naderhand met hangende pootjes aankloppen zal.
Flarden van het gesprek met m'n zus gisteren, die komen bovendrijven : je bent zwak, je vecht niet, je wil altijd je zin, je bent een vluchter, je gaat nooit genezen, je bent een egoist, want je denkt alleen aan jezelf en niet aan de vier kinderen. Mijn kinderen, och, ja, maar die andere twee...Wat zullen die moeten doormaken ? Alsof ze me in de twijfel waarin ik ruim een jaar geleden verkeerde, wil terugduwen.
Een nachtwezen. Een nachtvlinder. Een ordinaire mot.
Tot de mot beseft dat ze niet thuishoort in de wereld der vlinders. M'n leven in een notedop.
Heb ik gevochten ? Tuurlijk heb ik gevochten ! Ik heb zwarte golven van verdriet getrotseerd, ik ben bergen van onzekerheid over geklauterd. En wat nu ? Met wat voor doel uiteindelijk ? Om me als een verslagen gladiator naar het midden van de arena te begeven, en mezelf op m'n knieën te gooien, m'n handen te reiken naar het zwaard van Damocles boven me, en m'n hart erop te spiesen.
De dingen waar je niet van doodgaat, daar word je sterker van. Kijk nu eens, hoe sterk ik wel ben. Onzin.
Ik moet gewoon het dromen afleren. Of het najagen van dromen, beter. Want dromen worden in mijn geval altijd nachtmerries.
Verdwijnen kan ik niet, omwille van m'n meisjes. Misschien ben ik inderdaad wel zwak. Misschien moet ik me gewoon neerleggen bij m'n lot, m'n terug in m'n oude keurslijf wurmen, en blijven waar ik ben, hier in dit huis, hier in dit huwelijk. Misschien, als ik heel hard probeer, zal ik terug kunnen ademen hier. Misschien, als ik heel hard probeer, zal ik kunnen leven zoals de meerderheid dat doet : zonder gevoelens, maar denkend aan de luxe die het met zich meebrengt.
Denk aan je kinderen. Denk aan je familie. Denk aan je luxe. Denk aan het huis. Denk aan de tuin. En denk niet aan jezelf...
29-04-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 30-04-2009 |
| Dronk. |
|
Hef het glas ! Een dronk op alweer een platgebombardeerde droom ! Scherven die ik in al mijn excellentie binnen de superieure mensheid waarin ik me bevind veroorzaak. Ooit weet ik misschien wel wat dat betekent. Nu al weet ik dat ik er niet thuis hoor.
Hef het glas ! Een dronk op mezelf, met mn gezicht in de modder. Een betrokken schouwspelben ik. Lopen op stelten aan het randje van je geestelijke afgrond. Wat zorgt ervoor dat iemand blijft? Wat zorgt ervoor dat iemand weg gaat? Wat zorgt ervoor dat iemand het op een lopen zet of blokkeert? En wat maakt een mens ? Ik weet het niet meer. Ik weet dat ik het niet meer weet.
Liefde leert je te liegen. Het leven leert je te sterven. Want het is niet moeilijk om te vallen. Slaapwandelend door het leven gaan, zelfbedrog. Een leugen leven, netjes ingeburgerd in een wereld die zo nep is als maar zijn kan, zonder ruimte voor gevoelens en emoties, zonder ruimte voor oprechtheid, met angst als schrikdraad om je heen.
Waar is moed als je het nodig hebt ? Hef het glas ! Een dronk op ons allen; wij, superieur als we zijn in al onze mensdom-heid, allen te laf om echt te leven, ons verschuilend achter luxe en dogredenen, excuses om geen onbekend paden te moeten inslaan.
Santé !
30-04-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 01-05-2009 |
| Emotionele nood |
|
Alsof Nemesis in me heerst. Mentale pijn die zich een weg naar buiten baant, die langs al m'n poriën lijkt te ademen. Mijn geest lijdt, mijn lichaam lijdt. De weegschaal sprak boekdelen deze ochtend. De laatste keer dat ik dit woog, moet in m'n schooltijd geweest zijn. Maar samen met m'n geest weigert m'n maag halsstarrig alle voedsel. Mijn buik in staking. Helse krampen, in die mate dat ik er van moet gaan zitten. Recht staan maakt me op zo'n ogenblikken draaierig van de pijn. Rillingen, onophoudelijk. M'n huid pijnlijk bij de minste aanraking, zoals ik nog wel heb als ik hoge koorts maak. M'n haren dor en droog, doods als het ware. M'n tandvlees bloedt onophoudelijk, de voortdurende bronzen smaak van bloed in m'n mond. M'n maandstonden, want normaal gezien écht niet kan. M'n spieren, m'n rug, m'n schouders. Hades lijkt me de hand te reiken om hem te volgen naar het ondergrondse land der doden, de onderwereld, waar ik thuis zal horen.
M'n man ziet hoe zwak ik ben, momenteel. Als een tijger sluipt hij dichter. Ik ben terug prooi geworden. "Wat heb jij toch een aardige man.", zei één van de andere mama's me. Z'n typische, gladde, altijd vriendelijke tweede ik. De persoon waar ik ooit, lang geleden, op verliefd werd, en waarvan later bleek dat het slechts een masker was, een masker naar de buitenwereld toe. Achter dat masker, achter gesloten deuren schuilt een heel ander iemand. Wantrouwig, achterdochtig, jaloers, controlerend en extreem dominant.
Niks lijkt nog zeker, niks lijk ik nog te weten. M'n bootje kabbelt stuurloos rond, geen land in zicht, terwijl donkere wolken de blauwe lucht inpalmen. Zal de storm me doen zinken ?
Tegenstrijdige meningen, tegenstrijdige gevoelens.
M'n ouders die me de ene dag zeggen dat ik moet doorbijten, vertellen me de dag erna het toch nog een aantal maanden uit te zweten, om me de daaropvolgende dag aan te manen te blijven waar ik ben.
M'n zus die me eerst met de grond gelijk maakte in een poging me te laten blijven. Woensdagmiddag was ze echter m'n meisjes bij m'n ouders gaan ophalen om ze mee te nemen naar McDonalds. De twee bestelden allebei alleen maar een colaatje. Ze zag dat er iets scheelde, en kreeg hen overtuigd om toch iets te eten. Maar wel moest ze hen beloven "niet tegen papa te zeggen dat ze er gaan eten waren, want dan zou hij heel boos zijn op hen, want papa vindt dat te ongezond." M'n zus vertelde het me toen ik ze kwam ophalen. "Als ze bij mij zijn, beslis ik wat ze eten, of hij dat nou leuk vindt of niet.", zei ze nog. Stilaan gaan ook haar ogen open. Want uiteindelijk, waar ben je mee bezig als je kinderen van vijf en zeven al dingen verzwijgen ? Toen ik m'n zus later op de dag opbelde met de vraag of ze eventueel even met me naar het huurhuis wou gaan kijken één van de komende dagen, haakte ze weer af.
M'n oudste. Zeven is ze. Ze voelt meer aan dan goed voor haar is. Constant zoekt ze m'n gezelschap op. Ze neemt een krukje en komt bij me zitten in de badkamer als ik bad zit. Meer dan ooit laat ze het spelen even voor wat het is om me een knuffel te geven of even op m'n schoot te klauteren. "Mama, wat scheelt er, je bent zo vaak verdrietig ?" Terwijl ik lach en zing en spring met ze, terwijl ze me nog vrijwel nooit zag huilen. "Ach, soms weet ik gewoon niet wat ik moet doen.", antwoord ik haar eerlijkheidsgetrouw. "Als jij verdrietig ben, ben ik ook verdrietig. Je moet doen wat je terug blij maakt. Mama, weet je, wij zijn precies tweelingen, zo erg lijken we op elkaar." Vandaag, in bed, zij en ik, pratend. "Mama, als je wil scheiden, vind ik dat niet zo erg hoor. Alleen wil ik dan niet een week bij jou en een week bij papa, maar om de drie daagjes of zo, want een week is te lang, dan zou ik je missen." Een donderslag bij heldere hemel was het voor me. Geen woord kon ik uitbrengen. "Zeg het maar niet tegen papa. Het is ons geheim, hé, mama. Kijk, ik ben het al vergeten !"
Wat doe ik ? Ga ik vechten, of blijf ik vluchten ?
Morgen bel ik het huis af. Leg ik m'n leven daarom terug in de handen van mijn man ? Terug naar af, het is geen optie. Maar het huis kwam te vroeg, en nu ik het overdenk zijn de redenen die m'n man opgaf op alsnog de woning te huren louter dogredenen. Dichtbij, zodat hij vlakbij is om een oogje in het zeil te houden... Neen. Ik weet dat ik vast nog behoorlijk twijfelen zal. Dat ik hier vast nog wel zal neerpennen dat ik beter blijf waar ik ben. Maar m'n echte ik wil niet meer in een doosje worden geduwd. M'n echte ik kan het vast wel aan. Ze is sterk genoeg om het alleen te redden. Tijd. Afwachten, dat moet ik doen, nu. Ik vertrek niet voor alles in orde is bij de notaris. Zodra ik de middelen heb, ga ik er voor. Want ik kan het, dat wéét ik. Volgende week is er de notaris, en dan is het aftellen. Zes maanden.
En al degenen die me het advies gaven te blijven omwille van het financiële, omwille van het gemak, al die luxepaardjes die gemakshalve in hun ouwe getrouwe stal blijven rond dralen, zal ik het nakijken geven. Nooit zullen ze het toegeven, uiteraard. Maar stiekem zullen ze het me benijden.
Het is harde taal, dat weet ik. Want uiteindelijk ben ik geen deskundige. Uiteindelijk weet ik niet veel. Maar ik weet wel wat liefde is. Liefde is iets waarop geen sleur komt. De essentie van liefde ? Een poging tot een definitie, met dank aan een dichter...
Wanneer je in iemands ogen kijkt en niets dan openheid ziet en charme,
niets dan milde lieftalligheid, minzaamheid en eenvoud, niets dan sobere verwachting.
Wanneer je geen vleugje reserve bespeurt, geen mespuntje van hoe je zou moeten zijn, geen rancune en wrok, geen achterdocht, geen twijfel, geen afwijzing maar de absolute en exclusieve aanvaarding van wie je bent, hoe je bent.
Wanneer je door die onbevangenheid lam geslagen, naar adem moet happen,
een onmiddellijk inzicht van herkenning je overvalt, elk woord weerloos wordt, er alleen nog één naam is om te noemen .
Op de ruggengraat van die onvoorwaardelijke, oprechte blik wordt, wars van esthetiek, de vervullende huiver van het sublieme geboren, op de vele krassen en witte wonden, de verrukking over dramatische schoonheid, puur en zuiver.
01-05-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 03-05-2009 |
| Een wirwar van gevoelens |
Zondag. Het verlengd weekend leek langer dan ooit. Tergend traag gingen de uren voorbij, ook al had ik mezelf een erg drukke agenda opgelegd. M'n gsm dicht tegen me aan, in m'n broekzak, hopend. Op wat dan ook, op iets.
Vruchteloos hopend en met vrucht hopeloos...
Zaterdag. M'n hele huis van boven tot onder gepoetst. Ik was extra vroeg begonnen want de oudste van m'n man had me gevraagd of ik met haar op schoenenjacht wou. Net na de middag vertrokken we richting schoenenwinkel. M'n man en de kinderen verkozen thuis te blijven, en ondertussen had m'n schoonbroer gebeld of ik met 'm mee wou naar de ruitersportwinkel en naar een zaak die paardentrailers en stal-elementen verkoopt. Hij verwachtte me rond drie uur. Ik zette haar thuis af, en besloot nog vlug m'n moeder een bezoekje te brengen, ongerust als ze is over me. Meteen kreeg ik een kom verse aspergesoep voor m'n neus, verplicht op te eten, zonder tegenspraak. Daarna in een haastje m'n schoonbroer en diens kinderen opgehaald. Ik had de kinderen beloofd om pizza met hen te gaan eten in Antwerpen. M'n man was al de hele dag in een rotbui. De ene discussie had de andere opgevolgd, en hij was enorm nijdig op me omdat ik even weg reed. Ik had 'm bij vertrek gezegd dat ik rond vijf uur thuis zou zijn, zodat we rond zessen zouden kunnen vertrekken richting Antwerpen. Om half vijf, we waren reeds op de terugweg, telefoon. M'n man, in een nog grotere rotbui. Dat hij geen zin had te wachten, want iedereen had honger. Hij zou met de kinderen alleen vertrekken. Ik antwoordde dat ik een half uur later terug zou zijn, en hij gooide de telefoon neer. Gezien de handsfree in m'n wagen, had iedereen het gesprek kunnen meevolgen. In een razend tempo terug naar huis, waar bleek dat de kinderen nog rustig in de tuin aan het spelen waren. M'n man, bleek van woede, negeerde me straal. Ik nam de kinderen mee naar boven om hen iets propers aan te trekken. "Mama, wij hadden nog geen honger hoor. Papa was aan het zeuren, maar we hebben gezegd dat we op jou wilden wachten..." dixit m'n oudste... Even later vertrokken we. De zoveelste discussie trok zich op gang toen er nog geld moest worden afgehaald, en hij het vertikte dat van zijn rekening te halen. Ik gaf hem echter geen kans, sprong uit de wagen en haalde geld van mijn rekening. Moet ik nog een tekening maken bij hoe gezellig het etentje was ? Niet dus. Ik had de kinderen een ijsje beloofd, en even later liepen we samen terug richting de parking waar m'n wagen geparkeerd stond. En toen beging ik een flater van jewelste.
Mijn buurt, mijn côté van 't stad. De kaaien, onder meer. "Zullen we over de loopbrug naar de auto wandelen ?" Zodra ik het gezegd had, daagde het me. Mijn plekje, mijn bankje. De railing volgekrast met namen van verliefde koppeltjes. Zonder dat hij het besefte wandelde hij mijn territorium binnen. De talloze keren dat ik hier zat, het leven overpeinzend. Hij had geen flauw benul, maar het voelde aan alsof ik m'n vijand net naar de kern van de schatkamer had geloodst. Ik had het moeilijk, écht moeilijk. Ik vervloekte mezelf. Ik vervloekte het leven.
Onderweg naar huis belde m'n zus me nog even op, met de vraag of we zin hadden om nog even bij hen iets te komen drinken, maar m'n man gebaarde dat hij geen zin had, en ik verzinde naar gewoonte alweer een excuus. Thuis liet hij me voor wat ik was. Hij moet gezien hebben dat ik het moeilijk had. M'n meisjes in bad en in bed, om daarna zelf even te relaxen in het bad. Na een kwartiertje bedacht ik plots: een aantal maanden geleden zou hij nu al aan de trap hebben staan roepen : "Waar blijf je nou ? Ik zit hier wel alleen beneden hé, gezellig hoor ! Maar ja, jij denkt alleen maar aan jezelf hé." Gevolgd door een deur die luid zou worden dicht gesmeten. Tot voor een paar maanden was ik rechtgesprongen, en had ik me vliegensvlug afgedroogd en m'n pyama aangetrokken om naar beneden te hollen, alwaar ik het eerste half uur tegen dovemansoren en een boze blik had zitten praten. Maar niet meer. Niet meer.
Zondag. M'n rug leek gebroken toen ik wakker werd. Een combinatie van stress en een tekort aan slaap. Het feit dat ik ondertussen al een week in het bed van m'n jongste slaap, zit er vast ook voor iets tussen. Een hele goede matras, ontwikkeld voor kinderen. Duidelijk niet geschikt voor volwassenen....
Na het ontbijt even in de tuin gespeeld met m'n twee meisjes. Ik had de startlijsten bekeken van de jumping waar m'n neefje aan deel zou nemen. Rond elven z'n eerste parcours. De jumping op een boogscheut van waar ik woon. Dus besloot ik even te gaan kijken. M'n man had de hele ochtend al flink volgehouden dat ik niet bestond dus betrok ik hem geenszins in m'n beslissing. Ik had opgevangen dat hij de kinderen had beloofd om met hen even te gaan fietsen. Ze hadden geen zin om met me mee te gaan, en verkozen in de tuin te blijven spelen. Ik riep hem van ver toe dat ik even naar de jumping ging kijken, en dat ik rond één uur thuis zou zijn. En dat was ik.
Ik ben niet meer de keuken uit geweest, maakte alvast verschillende gerechten voor de komende week, wat slaatjes voor op de boterham. en op vraag van de meisjes kruidenboter met onder meer verse basilicum, chili en look. Heerlijk vinden ze die. Daarna haalde ik alle kasten leeg, waste ze uit en laadde ze terug in. Ondertussen zit m'n diepvriezer en koelkast weer helemaal vol.
Waarheen zal m'n leven me leiden ? Ergens weet ik wel dat ik het in m'n eentje redden zal, dat ik sterk genoeg ben om uit mijn huwelijk te stappen. Toch geef ik grif toe dat ik soms behoorlijk twijfel, voornamelijk omdat m'n omgeving me daartoe aanzet. M'n moeder, die me elke dag ander advies lijkt te geven. De ene moment is ze ervan overtuigd dat ik weg moet, de andere moment zegt ze dat als ik ermee door ga, ik vast na een jaar met hangende pootjes zal terugkomen, en vervolgens zegt ze dat ik beter zou blijven, voor m'n kinderen, dat ze wel eens goed met m'n man zal praten. Alsof dat iets zou uithalen.
- "Een mooie grote open keuken met zicht op je tuin en op je fruitbomen..."
De verbouwingen die gepland waren...
- "Ja tuurlijk," antwoordde ik, "en dan zit ik dààr weer netjes ongelukkig te wezen, gevangen."
- "Misschien heb ik je vroeger wat te veel je zin gegeven, wat te veel verwend."
Ik vroeg haar wat ze ermee bedoelde, maar ze bleef me een antwoord schuldig.
De gevoelens die in me heersen zijn zo divers, zo verschillend dat het me behoorlijk in de war brengt. Toch ben ik meer en meer ervan overtuigd dat ik het alleen zal kunnen. Dit huwelijk van mij, ik moet eruit, ik moet en ik zal.
03-05-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 05-05-2009 |
| Aanbod |
Al te vaak stond ik met m'n armen open, wachtend om gered te worden. Al te vaak bevond ik me vrijwillig in een doodlopende straat vol zelfgesponnen desillusies. Al te vaak zocht ik iets om in te geloven. Al te vaak was m'n geloof er wel, maar zocht ik verwoed naar bewijsmateriaal. Al te vaak gaf ik de controle uit handen, m'n hart op een dienblaadje. Al te vaak wentelde ik me in het leven dat zich om me heen had ontwikkeld, en baadde ik uit gewoonte in onzekerheid. Al te vaak boorde ik mezelf de grond in.
Het ware vaste waarden, gevoelens die ik kende, waar ik aan vast hield. Slechte gewoonten. Ze loslaten is een hele klus. Het is een nieuwe wereld die zich stilaan ontluikt voor me... maar wat een wereld ! Vol ongeduld wil ik op ontdekking gaan.
Gisteren had ik een gesprek dat me tot enkele inzichten bracht. Nadien heb ik urenlang mezelf in vraag gesteld, gevoelens en situaties in vraag gesteld. Soms was het naarstig zoeken naar een antwoord. M'n eerste reactie bij een moeilijke situatie was steeds om te vluchten, desnoods zou ik de dood in vluchten. Waarom ? Omdat ik mezelf zwak waande. Dat is me natuurlijk jarenlang zo voorgehouden geweest, maar dit is geen excuus. Ik had me moeten verzetten.
Het is hoog tijd voor een mentaliteitsverandering, en vandaag was de eerste dag dat ik deze toepaste. "K. in de kering." Hoog tijd m'n kwellingen achter me te laten. Steen per steen zal ik m'n muurtje naar beneden halen, zal ik het leven toelaten. Is er een gegronde reden om onzeker te zijn ? Neen ! Hoef ik de controle in andermans handen te leggen omdat ik te zwak ben om m'n eigen boontjes te doppen ? Neen ! Ga ik om kunnen met alleen te zijn ? Ja ! Wil ik weg bij m'n man ? Ja ! Waarom ? Omwille van mezelf. Zal ik het kunnen, ben ik voldoende sterk ? Tuurlijk ! Met vallen en opstaan zal ik het heft in eigen handen nemen. Ik zal soms behoorlijk vloeken, omdat ik het nooit eerder deed, maar het zal me wel lukken.
Mijn besluit om uit m'n huwelijk te stappen staat vaster dan ooit. Er ligt vast nog wel wat moois voor me in het verschiet. Trouwens, gewoon lekker alleen, m'n meisjes en ik lijkt me ook niet slecht...
Uiteindelijk moet iedereen z'n eigen toekomst maken, en daar ben ik nu mee begonnen. Ik ben vrouw en meisje tegelijk, en binnenkort sta ik eindelijk op eigen benen, binnenkort heb ik dat heel klein beetje vrijheid waar ik al jaren zo naar smachtte. Het is nu alleen een kwestie om dit zelf te blijven geloven, om me niet meer neer te laten halen. Ik zou een aantal mensen willen vragen me hierin af en toe in te helpen. Als ik weer eens wegzak in zelfbeklag, angst en onzekerheid, hang dan even Barack Obama voor me uit : "Yess you can !" 
Een aantal angsten heb ik definitief geklasseerd. Dat ik niemand meer zal vinden, bijvoorbeeld. Terwijl ik ergens wel beter weet. Een klant waarmee ik uit lunchen was geweest na een eindejaarsbestelling, en die me sindsdien emails stuurt, dat hij me vreemd genoeg niet uit z'n hoofd krijgt, dat hij terug puberale trekken herkent bij zichzelf, dat ik verslavend ben, en dat ik dringend de retours moet komen ophalen... Een oude verliefdheid van jaren geleden, waar ik nooit op in ben gegaan, omdat ik toen trouw naar mijn echtgenoot nog hoog in het vaandel droeg, die me nu plots weer berichtjes stuurt, dat hij ondertussen aan het scheiden is, en me nog steeds niet uit z'n gedachten heeft kunnen krijgen. M'n schoonbroer die me zondag op jumping toefluisterde dat er een aantal "interessante partijen" (hij bekijkt helaas alles louter financieel) me in de gaten hielden. Ik ga er niet op in. Zo zit ik nu eenmaal in elkaar.
En ergens besef ik waarom ik die aandacht krijg. M'n splinterkennis... anderen kennen of kunnen één of twee zaken goed, héél goed, tot in de puntjes, maar ze begrijpen totaal niks van andere zaken... ik ken en kan vanalles een beetje, een fractie slechts, zeker géén uitblinker, dat niet. Die splinterkennis voedde vroeger m'n onzekerheid, gewoonweg door het feit dat ik me niet in gesprekken durfde te mengen omdat ik vond dat ik niets voldoende op de hoogte was van een bepaald onderwerp.
Ik kan een beetje schrijven, ik ken een beetje van muziek, ik kan een beetje deftige foto's nemen... Het is die zogenaamde veelzijdigheid...
Ik doe m'n job goed, erg goed zelfs, en tegelijk zorg ik dat m'n huis altijd netjes is. Ik kan koken als de beste, al zeg ik het zelf. Vroeger de enige zekerheid die ik had : m'n moederschap, en m'n band met kinderen, tout court. Ik kan genieten van de typische stadssfeer, maar net zo erg van urenlang ploeteren op de buiten. Weipalen zagen en karbolinen versus het fotomuseum of de bibliotheek. Een flinke dialecte vloek versus gedichten waar ik zo in opga dat ik ze met iedereen delen wil. Géén loungy toestanden of hippe clubs, geef mij maar een gezellige bruine kroeg. De ene moment een kleedje met pumps, de andere moment m'n jeans en sneakers. Het is dàt, samen met m'n impulsiviteit, m'n grote mond, en m'n teveel aan mannelijk hormoon (vermoed ik ) dat het 'm doet. Ja, ok, misschien moet ik wat minder impulsief zijn, en wat meer taboes hebben... maar zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Ik doe vaak net die dingen graag die vrouwen niet graag horen te doen. Een kwajongen ? Ik voel gewoon graag dat ik leef. Meer is het niet. Ik moet af en toe eens een omweggetje kunnen maken, op ontdekkingstocht gaan. Ik heb te lang gevangene geweest. Misschien net daarom dat ik m'n job zo graag doe, het geeft me de vrijheid die ik nodig heb. Een deken in m'n koffer, altijd. Bij voorkeur om ergens in een bos erop te liggen, in zijn armen, dicht tegen hem aan, m'n lichaam verstrengeld met het zijne. Maar net zo goed om het om me heen te slaan omdat ik onderweg een meertje zag tussen de bomen, en met niemand in de buurt ik m'n kleren uittrok en er een verfrissende duik in nam.
Jarenlang was ik vraag... vanaf heden ben ik aanbod... er wordt er héél pakket bijgeleverd, een aantal schroeven zitten los, en een aantal andere draait door... Maar dit aanbod is inclusief alle verborgen negatieve en positieve kantjes... te nemen of te laten...
05-05-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Godin van het Lot |
|
http://www.youtube.com/watch?v=KyGz_17_0lk&feature=related
O Fortuna is een Latijns gedicht uit de dichtbundel Carmina Burana, ik meen me te herinneren ergens uit de dertiende eeuw. Fortuna is de godin van het lot... Het is wondermooi... Zet het luid, héél luid, en je voelt het tot diep binnenin je. Ik voeg de Latijnse versie toe, met daaronder een vrije vertaling...
O Fortuna
velut luna
statu variabilis,
semper crescis
aut decrescis;
vita detestabilis
nunc obdurat
et tunc curat
ludo mentis aciem,
egestatem,
potestatem
dissolvit ut glaciem.
Sors immanis
et inanis,
rota tu volubilis,
status malus,
vana salus
semper dissolubilis,
obumbrata
et velata
mihi quoque niteris;
nunc per ludum
dorsum nudum
fero tui sceleris.
Sors salutis
et virtutis
mihi nunc contraria,
est affectus
et defectus
semper in angaria.
Hac in hora
sine mora
corde pulsum tangite;
quod per sortem
sternit fortem,
mecum omnes plangite!
Oh, Fortuna, zoals de maan, veranderlijk in gestalte, neem je toe of neem je af; een vervloekt leven, nu eens hard, en dan weer zorgzaam,
door het spel smelt helderheid van geest, armoede en vermogen als ijs.
Vreselijk en ijdel lot, jij draaiend rad, ongunstige toestand, redder tevergeefs, altijd oplosbaar, beschaduwd en besluierd tracht je grip op mij te krijgen; door het spel van jouw gedraai loop ik nu met ontblote rug.
Het lot van welzijn en deugd, voor mij nu ongunstig, bestaat uit stemming en moedeloosheid altijd in drukkend zware dienst. Hier op dit uur
onverwijld, beroert de snaren met het hart; omdat het lot de sterke doet instorten, jammert allen luid met mij!
05-05-2009, 22:48 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 06-05-2009 |
| Aan m'n bijna ex... |
Je vroeg een geliefde, en ik deed alles voor je. Als je iemand anders wou, droeg ik een masker voor je. Wou je een partner in crime, dan hoefde je alleen maar m'n hand vast te nemen. Had je iemand nodig om boos op te zijn, dan stond ik voor je. Ik sprong voor je in de bres. Speurde je lichaam af als je je niet lekker voelde. Ging zitten waar je wou dat ik zat.
Als je zin had om met de wagen te rijden, dan was ik passagier. Wou je een chauffeur, dan nam ik het stuur over. Wou je alleen weg, dan bleef ik thuis. Had je me nodig, dan was ik er voor je.
Nu weer eens plaatste je me in een gouden kooitje, dan weer was ik je pispaal. Ik kroop voor je, ik zat op m'n kniëen voor je. Ik lag aan je voeten, en huilde voor je. Ik heb je gesmeekt. Ik leefde naar jouw normen. Altijd, onvoorwaardelijk, zonder er zelfs maar even bij stil te staan.
Maar de ketens waren te strak. De beloften die ik je maakte, probeerde ik wanhopig vol te houden, maar ik kon ze niet nakomen.
De totale controle die je had over me. Je eeuwige jaloerzie. Je wantrouwen.
Tuurlijk zag je me graag. Maar niet omwille van wie ik was. Omwille van wie ik moest zijn. Dagenlang geen woord als ik niet deed wat jij nodig achtte. Uitbarstingen wanneer m'n nood aan een fractie vrijheid me deed rebelleren. En het was niet eens dat. Ik ging niet tegen je in. Ik vroeg, en kreeg ik niet, dan zweeg ik netjes.
Je ziet het niet, je zal het nooit zien. "Ik deed het alleen maar om goed te doen, om je te beschermen. Uit liefde voor je."
Misschien zag je me te graag. Zo erg dat je me verstikte tot ik noodgedwongen de ramen insloeg.
Je angst me kwijt te raken, zorgde ervoor dat je me kwijt bent nu. Ironisch toch ? Je bent je controle kwijt. Je grabbelt om je heen, wanhopig pogend de controle terug te vinden. Maar niet meer, nooit meer.
Ik ga verder nu. Ik heb je lief gehad. Ik heb je nooit gebruikt. Ik heb je verafgood. Een emmer die overliep van liefde heb je leeggeschept. Stukje bij beetje. Tot er niks meer resteerde, niet één druppel. Financiële zekerheid, luxe en eigendom kunnen me niet overtuigen. Geluk, net als liefde, kan je niet kopen.
"Je bent zwak.", zei je vaak. Met overtuiging kan ik voor je gaan staan nu, en zeggen : "Ik ben sterker dan jij durft te vermoeden."
Voltooid verleden tijd. Bijna. Reikhalzend kijk ik er naar uit. Voor het eerst zal ik écht op eigen benen staan, met de wereld voor me, ongeduldig wachtend.
Aftellen.
Ab imo pectore, acta est fabula
06-05-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Nachtelijk vergif in Beirut |
|
Wat een titel hé. En geen hond die weet wat ik er mee bedoel. Nou ja, T. wel...
Voor je verder leest: zet dit even op als achtergrondmuziek... http://www.baeblemusic.com/concertvideo/MusicHallofWilliamsburg/Beirut
Net na zessen belde ik aan bij haar. Nog even een praatje met d'r man, en dan, hops, auto in en weg. Zonder ophouden babbelend. Richting Brussel. Net voor achten stapten we het Koninklijk Circus binnen, en baanden we ons een weg naar onze plaatsen. Vrijwel meteen kregen we het voorprogramma voorgeschoteld.
Mina Tindle, een Française begeleid door een viertal muzikanten die naar mijn mening zelf dienden op te letten om niet in slaap gewiegd te worden door haar luisterliedjes. Een apart stemgeluid, dat wel, maar ze kon me geenszins boeien. Te meer omdat ik de teksten heel moeilijk begrijpen kon, simpelweg door het feit dat haar engels te zeer door haar franstaligheid werd aangetast. Vaak vroeg ik me af : in welke taal is ze nu eigenlijk aan het zingen ? Soit, ze kon ons niet boeien, en het halfuur dat ze was gegund door Beirut, keuvelden T. en ik gezellig verder.
Rond negenen, eindelijk. Beirut. Zach Condon, een jonge snaak van 23 met Amerikaanse Roots, die met z'n rugzak zowat heel Europa rondreisde. Je proeft alle muzikale invloeden er zo doorheen. Hij verbleef lange tijd in Parijs, en kwam daar in contact met Balkan muziek. Z'n muziek is er van doorspekt. Wondermooie liedjes, die je tot dromen aanzetten, en die hij opluistert met enerzijds een aantal ontzettend goede muzikanten, stielmannen kan je ze eerder noemen, en anderzijds zijn hemelse stem, afgewisseld met trompet of begeleid door z'n ukelele. Het was de eerste keer dat hij België aandeed. In 2008 diende zijn tournee afgelast te worden en verdween hij omwille van een zware depressie een half jaar van de voorgrond, waardoor hij aldus niet performde op Rock Werchter.
Ik wist niet goed wat te verwachten van dit optreden. Z'n laatste cd heeft hij als het ware opgesplitst; hij bundelde twee zeer verschillende gegevens; enerzijds één die verdergaat in zijn typische zigeunerstijl, anderzijds één waarbij hij zich liet omringen door beats en synthesizers.
Intrigerend, meeslepend, hij blies het publiek omver. Een kerel met meer levenservaring dan veel vijftigjarigen. Als je je ogen sloot, waande je jezelf meteen ergens anders. Dit smaakt naar meer. Al meteen keek ik uit naar de volgende keer dat hij België aandoet.
Nog een raar smaakje had ik. Eéntje van Midnight Poison... zwaar teleurgesteld moet ik namelijk meedelen dat mijn vriendin T. tijdens het voorprogramma een moordpoging trachtte te plegen op me, door me te bedwelmen met gif. Alsof het mijn schuld was dat het voorprogramma haar niet boeien kon !  Dus vraag me in de toekomst niet hoe dit parfum ruikt, vraag me beter hoe het smaakt. Ik kan het vast uitgebreid expliceren, aangezien ik het bleef proeven tot aan de knabbeltjes waarvan we zaten te snoepen na het optreden in een caféetje, aan toe.
T., een dikke zoen voor het gezelschap, voor het advies en de raad, voor de babbel, voor de lachsalvo's die we afvuurden en voor je parfum !
Het was een fijne avond. x
06-05-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 07-05-2009 |
| M'n eigen held |
Audaces fortuna iuvat. Geluk is met de heldhaftigen.
Niet dat ik heldhaftig ben, verre van. Maar de mentaliteitsverandering die ik invoerde lukt me, vreemd genoeg. En meteen geeft het me inderdaad een gevoel dat het geluk wel eens aan m'n zijde zou kunnen staan. Er waait een wind van verandering door me. Lange tijd heb ik schermen om me heen gezet, om uit die wind te blijven. Nu bouw ik windmolens, en ben ik m'n eigen held.
Terwijl ik me al te vaak liet leiden door twijfel, is dat nu niet meer het geval. Ik zal vast nog wel m'n dipjes kennen, maar hey, ik ben afkomstig van de oude Belgen. En van allen zijn de Belgen het dapperst. Zelfs Julius Caesar ondervond dat, eeuwen geleden. Stilaan begin ik het te ondervinden.
Ik besef dat ik anderen toeliet om twijfel en onrust te zaaien in m'n leven. Komaan, even eerlijk : van sommige mensen kan je je toch écht niet voorstellen dat ze van miljoenen zaadjes de snelste waren. En ik liet me er door leiden. Maar niet meer, niet langer.
Ik baan me een weg uit het drijfzand waar ik me jarenlang in bevond. Met succes. Volhouden is de boodschap nu.
Zij die zich gaat verrijken, groet u...
07-05-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 08-05-2009 |
| Leuven |
Ik was ruim vroeg, in Leuven. Een heerlijk zonnetje, en ik wou van de gelegenheid gebruik maken even doorheen het stadscentrum te kuieren. Ik miste het gezelschap van m'n partner in crime, T. Ze maakt de ritten minder lang, en samen ontdekken we er keer op keer wel weer een leuk plekje. Ze had andere bezigheden; moest werken. Zo zei ze althans. Het zou natuurlijk net zo goed kunnen dat ze een nieuwigheidje aan het uitproberen is geweest, de hele dag lang. Een nieuwigheidje waar ik voor iets tussen zit... 
Ik liep langs een bloemenmarktje, en genoot van moeder natuur's kleurenpracht. Kleine smalle straatjes, met piepkleine winkeltjes waar je nog schatten vinden kunt. Een écht oude bakker, waar je heerlijke koffie drinken kan, op kramikkelige houten stoeltjes en dito tafeltjes. Even waande ik me in het zuiden van Frankrijk. Vroeger kon ik niet in m'n eentje iets gaan drinken. De omgeving speelde een te bedreigende rol, ik zat alleen aan een tafeltje en wilde meteen weg, omdat ik het gevoel had bekeken te worden. In die mate dat ik alles met uiterste voorzichtigheid deed, bang op te vallen. Héél voorzichtig drinken, niet morsen, niets omgooien, want dan zou iedereen nog meer gaan kijken. Nu heb ik dat niet meer. Nu kan ik zelfs genieten van in m'n eentje even tot rust te komen. Ik laat alles op me af komen, absorbeer de ruimte waar ik me bevind, tot de geur die er hangt aan toe. Ik bekijk mensen die passeren. Ik laat m'n latte machiatto net iets langer in m'n mond rondhangen wanneer ik drink. Laat m'n tong de warmte, de textuur en de smaak exploreren. Meer en meer ontdek ik mezelf.
Tegen elven belde ik aan. Mijn professor. En ik weet dat het bezitterig klinkt, maar het is wel zo. Meteen de spreekkamer binnen. Ik duwde hem als het ware onder een douche van gevoelens die in me heersten de afgelopen weken. Hij vraagt me zaken, en wanneer ik begin te antwoorden, daagt me meteen waarom hij die vraag stelde : hij laat me zelf antwoorden op de vragen die in me ronddwalen. Ik vertelde hem over het feit dat heel wat mensen in m'n omgeving me trachten te doen twijfelen om toch maar niet uit m'n huwelijk te stappen.
Ik ga me niet meer laten leiden door twijfel die anderen zaaien omtrent m'n stap naar zelfstandigheid, de stap weg van m'n huwelijk. Ik wéét heel goed waarom, en ik wéét dat die redenen gegrond zijn. Als anderen daaraan twijfelen, dan is dat hun probleem. Niet meer het mijne. Het gaat goed met me, voor het eerst in m'n leven lijkt m'n leven de juiste richting uit te gaan. Waarom dan nog twijfelen, waarom dan nog onzeker zijn ?
Met de bots en de buil, uiteraard. Want het vergt behoorlijk wat kracht om vanachter m'n muurtje te komen. Als je heel je leven al dergelijke gevoelens had, dan zet je die niet meteen uit. Ik heb me al rot gezocht achter het schakelaartje daarvoor, maar helaas. De schakelaar in m'n hoofd is omgeklikt, dat wel, maar m'n hersenmassa durft er wel eens terug een duwtje tegen te geven. Het is aan mij het telkens terug te klikken tot het vastroest en ik me niet langer in onzekerheid hoef te baden.
Het is alsof ik me aan het einde van de wereld bevind, de wereld zoals ik die kende. En ik voel me er goed bij. Een nieuwe wereld opent stilaan z'n poorten. Vreemd genoeg laat ik door zekerheden los te laten ook heel wat onzekerheden los.
Het is zinloos te wachten op mirakels. Mirakels maak je zelf. Ze liggen voor me, grijpensklaar. Ik ben onderweg. Onderweg naar een nieuw leven.
Je kan iemands hand vasthouden en tonen hoe je huilt. Je kan je zwakheden voor die persoon uitspreiden, in de hoop dat die het begrijpt. Je kan moedige beslissingen nemen, terwijl je binnen in je afbrokkelt. Je kan iedereen toestemming vragen, om vervolgens weg te lopen en je te verstoppen. Niemand hoeft te weten wat je doet, en waarom, zolang jij er zelf achter staat. Rekening houden, ja; permissie vragen, neen. Alsof een bovennatuurlijke kracht is neergedaald, me m'n zonden heeft vergeven en me verlicht heeft van m'n twijfels.
Tot de volgende, Leuven.
08-05-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 09-05-2009 |
| BBQ |
Gisteren geen oefening van de ponyclub. In plaats daarvan trok ik met man en kinderen naar een BBQ van een andere club. Een aantal mensen van onze club zouden er zijn, en het leek me wel wat. Vooral de kinderen keken er enorm naar uit.
Je kent het soort vertier wel : verstand op nul; want je zit in een tent op een akker, samen met zo'n achthonderd man, terwijl een dikke DJ met z'n buik platen lijkt te mixen. "Heb je even voor mij ?" Oh, help. Gelukkig deelde de nederlandse waarvan ik eerder al sprak mijn mening. Plaatjes maken van de mensen om ons heen, héél cru en ongezouten. Over hoe bepaalde condooms die het mannelijk orgasme uitstellen, je mond verdoven en je een dubbele tong bezorgen als je ze met je mond bij je partner aanbrengt, over hoe je moet opletten dat je partner bij bepaalde handelingen z'n vals gebit niet kwijtspeelt, of over het feit dat als je partner een bril draagt hij die al dan niet dient op te houden tijdens een vrijpartij. "Het koude metaal van het montuur tussen je dijen"... We gierden het vaak uit.
Even had ik het moeilijk, gelukkig kon ik het netjes verborgen houden. Radiohead's "Creep" werd gespeeld. Eén van die platen waar ik gevoelig aan ben, waarin ik mezelf in donkere dagen te zeer in laat wegdrijven. Meteen ging m'n maag in het verzet, dus zonderde ik me even af. Wat frisse lucht, mezelf wat moed insprekend, en ik kon er weer tegenaan.
Als je gedurende enkele uren bedwelmt wordt door de meest ridicule muziek uit het hele wereldwijde muziekoeuvre, dan dreig je wel eens jezelf enigszins ridicuul te gedragen. Dus eindigde ik al vlug met de nederlandse als enige op de dansvloer, pogend te swingen, terwijl geen van ons beiden dat deftig bleek te kunnen. So what ? Wij amuseerden ons, en laat de anderen maar denken wat ze willen.
Relatief vroeg keerden we huiswaarts, de jongste viel quasi in slaap op m'n schoot, terwijl de oudste helemaal niet akkoord was dat het bedtijd was. Net na half twee waren we thuis. Thuis, een woord dat ik in feite niet meer op dit huis kleven kan. Maar dat gevoel komt wel weer terug, zij het op een ander adres.
09-05-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Bijenvleugeltje... |
Eigenlijk had ik dit al veel eerder moeten doen. Niet dat hij er op zit te wachten, zoveel is zeker. Daarvoor heeft hij te veel schroom. Ik weet nu alvast dat het schaamrood op z'n wangen staan zal wanneer hij de volgende zin leest... als het ware de échte titel van dit berichtje :
"Ode aan R."
Zie je wel, R, rood tot achter je oren. En je denkt nu vast: tssss, K., wat steek je nu weer uit ? Maar toch ga ik er mee door.
Hoelang kennen we elkaar ondertussen al ? Zo'n anderhalf jaar, is het niet ? Eindeloos lange pleiades moest je aanhoren. Al mijn pijn, al mijn negatieve gevoelens goot ik over je uit. Maar je bleef, je luisterde en gaf me raad. Als toetje kreeg ik pareltjes van emails, beschrijvingen van plaatsen, zo fijn geschreven dat ik me er wanen kon. Je zette me af en toe met recht en rede terug op het goede pad. Je weerlegde m'n onzekerheden, keer op keer. Een hele transformatie maakte je mee, zonder me te be- of veroordelen. Je huilde met me mee wanneer m'n leven uitzichtloos leek, en lachte met m'n flauwe humor. Je ving me op wanneer nodig. De angstaanval die ik kreeg toen we goed en wel waren aangekomen in Rijsel, en waardoor ik zo snel mogelijk de stad terug verlaten wou. En ook al wist je hoe verdraaid m'n huwelijk wel was, toch heb je me nooit scheef bekeken om al de foute beslissingen die ik nam. Je haalde het beste in me boven, hield me een spiegel voor wanneer nodig. Geen opmerkingen tijdens de periode dat ik mezelf overtuigde in m'n huwelijk te blijven tot de kinderen groot waren, terwijl ik weet dat je er niet mee akkoord ging. Als ik soms bepaalde waarschuwingen van jouwentwege negeerde, dan kreeg ik het achteraf niet op m'n brood, want vrijwel altijd bleken die waarschuwingen gegrond.
Ondertussen luister je naar m'n eindeloos gepalaver over m'n nieuw gevonden geluk met P. En wanneer ik weer eens neig af te dwalen in onzekerheden, druk je me met m'n neus op de feiten. Je gunt het me van harte, en hoopt met me mee.
Nu ik beslist heb weldegelijk uit m'n huwelijk te stappen, steun je me ten volle. Het feit dat je T. belde om met haar te overleggen, geeft blijk van je oprechte bezorgdheid.
Ik weet dat je er nog niet helemaal uit bent met je nieuwe vriendin, en hoe het ook mag uitdraaien, toch ben ik er blij om, de aandacht doet je goed, geef maar toe...
Als ik ooit één échte vriend gehad heeft, onvoorwaardelijk en zonder me zorgen te hoeven maken over bijbedoelingen of dergelijke, dan ben jij dat wel. Het is een hele eer, m'n lieve R, dat ik jouw "bee's wing" ben, zoals je ooit zelf stelde...
Oh she was a rare thing, fine as a bee's wing
So fine a breath of wind might blow her away
She was a lost child, oh she was running wild
She said "As long as there's no price on love, I'll stay.
And you wouldn't want me any other way"
http://www.youtube.com/watch?v=Wb7LnZoxUf4&feature=PlayList&p=2448BB7D8C2A43C2&index=0&playnext=1
09-05-2009, 23:18 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 11-05-2009 |
| Notaris |
Toon Hermans zei ooit : "Als je jong bent, krijg je nauwelijks de kans aan de weet te komen wie je bent, omdat anderen je dat voortdurend meedelen." En gelijk heeft hij. Ik was ruim dertig eer ik mezelf leerde kennen, en tot op de dag van vandaag ontdek ik nog steeds nieuwigheden bij mezelf. En ik denk dat dit zowat voor iedereen geldt. Wettelijk gezien zouden ze aldus beter het huwelijk verbieden voor je de leeftijd van dertig hebt bereikt. Ik ben er zeker van dat er dan véél minder mensen uit elkaar zouden gaan.
Constant boezemen ze je angst in. Ze slaan je om de oren met verhalen van gefaalde zoektochten naar geluk. "X heeft z'n partner laten zitten voor iemand anders, maar na een aantal maanden stond hij er terug, met hangende pootjes." Alle vechtscheidingen worden uitvergroot. Soms vraag ik me af of ze het doen om hun eigen verlangen in te binden. Focus je op het negatieve dat kan gebeuren, zodat je je zelf niet laat verleiden. Maar voor elk verhaal bestaat er ook ééntje met een goede afloop. Maar je hoort niemand zeggen : "Goh, die ziet er gelukkiger uit sinds hij of zij bij z'n partner weg is..." Dagelijks gaan er mensen uit elkaar. Van de tien gevallen worden alleen die twee of drie bovengehaald die stof geven tot geroddel : de ene z'n financieel verlies dat ermee gepaard ging, de andere die na een maand terugkeerde en waarschijnlijk van dan af wel héél braafjes moet zijn. Van de succesverhalen geen woord.
Ik had er zelf eerlijk gezegd ook niet echt bij stilgestaan. M'n professor duwde me vorige week met de neus op de feiten. Ik vertelde hem over een andere blog waarheen ik wel eens neig te surfen. Ik vertelde van al de negatieve verhalen aldaar, nauwelijks meldingen met een goede afloop, en ik voegde eraan toe dat het me bang maakte, dat ik vast in hetzelfde schuitje zal verzeilen. Héél nuchter antwoordde hij me. Dat er voor elk slecht verhaal vast een goed verhaal bestaat. Degenen met een geslaagde relatie, mensen die een levenswending hebben genomen waardoor ze intens gelukkig zijn, en zich misschien zelfs afvragen waarom ze het niet eerder deden, deze mensen genieten van het leven, ze zijn gelukkig, en hoeven niet langer op zoek te gaan naar verklaringen waarom ze zich zo slecht voelen, verklaringen die twijfel wegnemen, zij zoeken geen plaatsen om hun ei kwijt te kunnen, omdat ze eenvoudigweg niet met een ei zitten !
En weet je, hij heeft gelijk. Ik prent het me in m'n hoofd, onder lichte dwang. Stiekem denk ik : ooit komt er een dag dat ik hier m'n laatste bericht neertiep, waarbij ik afscheid neem van een leven vol dwaasheden en overstap naar een leven vol genot... of geluk, of liefde, of wat je het ook noemen wil. Ik kijk ergens wel uit naar die dag. Vandaag alweer eens stap in de goede richting.
Net voor vijf uur, deze namiddag. Bloednerveus was ik, m'n maag leek zich in m'n keel te bevinden, en m'n hart raasde. Ik wachtte tot m'n man er was, en samen gingen we binnen : de notaris... De eerste stap is gezet, inlichtingen zijn ingewonnen, dingen zijn besproken.
EOT. Echtscheiding met Onderlinge Toestemming.
Begin juni komt de notaris het huis exact schatten, maar blijkbaar zaten we er met onze oorspronkelijke gedacht niet ver naast.
De inboedel verdelen we onderling, net als de rekeningen. M'n man behoudt het huis, en betaalt me de helft uit van de geschatte waarde min het nog af te betalen bedrag van de lening. De zaak, diens rekeningen en leningen, zijn ook voor hem. De kinderen komen op mijn naam en op mijn adres. Zo ook het kindergeld. Co-ouderschap, week om week, wisseling elke zaterdagochtend, maar met een heel vrije omgang : als de kinderen willen bellen of komen, moet dit mogelijk zijn. Hij komt tussen in de helft van kosten voor hen : kleren, dokter, school, enz. De kosten die echter gerelateerd zijn met het ponyrijden zijn geheel voor mij. Belastingen op onze inkomsten voor 2008 en 2009 zullen naar eenieders inkomen worden berekend. Aangezien m'n man door z'n zelfstandige activiteit een flink bedrag aan belastingen moet betalen vond hij het fair dat ik daar niet mee voor hoef op te draaien.
Na de schatting wordt de EOT opgemaakt, begin juli zullen we mogelijk de eerste keer naar de rechtbank moeten, een formaliteit van twee minuten, tekenen en weg. Idem dito na drie maanden. Pas als de scheiding voltrokken is, ongeveer zes maanden na de indiening van de acte, kan hij de lening op het huis laten herzien en me uitbetalen. Aangezien ik financieel gezien daarvoor niet weg kan, stelde de notaris voor een gezamelijke persoonlijke lening te nemen waarmee ik alvast kan starten, en deze volledig af te lossen wanneer alles in orde is. M'n man ging akkoord hiermee. Volgende week trekken we richting bank om de rekeningen te splitsen, en de lening aan te vragen, zodat ik kan beginnen uitkijken naar een eigen stek.
Nog steeds is hij ervan overtuigd dat ik op m'n beslissing zal terugkomen, nog steeds blijft hij me vertellen dat ik altijd zal mogen terugkeren. Toen we naderhand de kinderen gingen ophalen bij m'n moeder, en er meteen ook bleven eten, werd het hem te veel. M'n ma praatte met hem, vertelde dat ze geen partij trekt, en dat ze me meermaals heeft proberen te overtuigen om op m'n beslissing terug te komen. Ik kreeg van haar te horen dat ik diende te beseffen dat ik door deze beslissing niet naar een hemel gaan zal, maar eerder naar een hel. Maar ze knipoogde even later, dus misschien zei ze het wel om m'n man wat geruststelling te bieden dat ze er alles aan deed om me van gedachte te doen veranderen. Dat heeft ze gedaan trouwens, en ergens weet ik ook wel dat ik het niet makkelijk zal hebben. Ik zal niet meer de luxe hebben die ik nu heb. Maar ik ga véél andere dingen in de plaats krijgen. Ik zal m'n meisjes ontzettend hard missen tijdens de week bij hun papa, maar in die week zal ik zo hard werken dat ik in de week dat ze bij mij zijn, ze altijd zelf van en naar school kan brengen. Ik zal zorgen dat die ene week op twee een kwaliteitsweek van jewelste is voor hen, me honderd percent aan hen toewijden...
Ik ga er mee door. Het leven is te kort, en het kan zo gedaan zijn. Dit weekend stierf er een ruiter op 46-jarige leeftijd. Hersenbloeding, en gedaan. Dagelijkse kost. Kan je in dat geval het risico nemen ? Kan je het risico nemen het gevoel te hebben dat je niet geleefd hebt, en moeilijke beslissingen steeds opnieuw uitstellen tot morgen ? Vandaag is de dag... Elke dag is er één om van te genieten. Ik lijk de bond zonder naam nu wel, maar uiteindelijk is het wel zo : morgen kan het gedaan zijn...
Vanaf nu begin ik volop uit te kijken naar huurwoningen, en begin ik stilaan af te tellen...
11-05-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 13-05-2009 |
| Klaar |
|
Geen storm die me nog kan tegenhouden. Ook al geef ik grif toe dat er af en toe een ware vloed van twijfel op me afkomt. Toch lijk ik die te kunnen counteren. Ik heb me een groot zwart pantser gesmolten. Ik wijk niet meer af van het spoor waarop ik me bevind. Een spoor van gunst.
Ik hoor klokken tikken. Vroeger zou ik gewacht hebben, tot ze stopten. Het is menselijk : zovelen proberen tijd te kopen maar wanneer het voorbij is, is het voorbij. Eindeloos veel diepe woorden van angst en twijfel heb ik over mezelf neergegoten, omdat tranen storten me niet lukte. Eindeloos veel onvervulde wensen. Voor het eerst stap ik verder, in het ritme van de tijd.
Ik was een vluchter, ik liep en liep. Op zoek naar een toevluchtsoord in een tijd van waanzin. In een staat van mentale schande, mn waarden en normen onder de modder. Ik zou geknield hebben voor éénieder die me redden wou, terwijl ze vast enkel met mn bloed aan de haal zouden gaan. Ik sleepte mezelf naar de hel, bedelend om gratie. Zelfs mn graf spuwde me terug uit.
Tot je plots er klaar mee bent, hoe vreemd dat ook moge klinken. Niet dat er werkelijk veel gebeurde. Sterkte, genot en rust, in draagbare dosissen; niet te beangstigend. Verzengende gevoelens die twijfels doen smelten.
Ik zocht zeven zeëen af, reisde door afgronden en over bergen bekleed met rotsen zo scherp als een mes. Ik keek onder het tapijt, je weet maar nooit. Ik bladerde zoekend doorheen mn dromen. Ik hing wat rond, afwachtend.
Alles probeerde ik. Behalve één ding : Ik zocht nooit bij mezelf. Terwijl ik het net daar vond. Wat is Het ? Wat vond ik ? Klaar voor het leven, dat is het. Geloof in mezelf, ook voor een stuk. Weten dat ik het kan.
Klaar voor het leven maakt je meteen ook klaar voor de liefde.
Voorheen was ik dat niet. Teleurstelling heerste zelfs in mn dromen. Geven en nemen. Hoe meer ik leek te geven, hoe minder ik terug kreeg. Hoe meer ik gaf, hoe meer ik geven moest. Beng ! Beng ! Beng ! Deksels tegen mn neus.
Ik weerhou mezelf er niet meer van, omdat ik geen angst meer heb mn vingers te verbranden. Pijn voelen zal ik, als het fout afloopt, maar ik weet dat ik sterk genoeg ben die pijn een plaats te geven als dat moment zich zou aanmelden. Ik, en ik alleen was degene die mezelf redden kon. De reddingsactie is begonnen. De seekings cirkelen boven mn hoofd, lijnen worden naar me uitgegooid... Ik peddel niet langer doelloos rond...
Klaar voor het leven, klaar voor de liefde. Zo klaar als een klontje is het.
13-05-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 30-05-2009 |
| Leven |
|
Een bruistabletje... ik bruis gewoonweg. Alsof ik het bloed tegen een topsnelheid door m'n aderen voel gieren. Het is prettig te voelen dat je leeft, niet dat je geleefd wordt.
Misschien daarom dat ik nog zo weinig blog. Ik vind gewoonweg niet de tijd, terwijl er ondertussen zoveel gebeurd is. Maar misschien was dit wel een manier om het echte leven te ontvluchten, veilig verscholen achter m'n pctje, m'n gal spuwend op wat ik voelde en op wat er gebeurde.
Het komt goed met me, en voor het eerst in m'n leven geloof ik dat ook echt. Tuurlijk zal ik nog dipjes doormaken. Maar het komt goed, neen, het is goed. Laat de boel maar draaien...
M'n man is bijna m'n ex-man. Het huis is geschat, de acte is in voorontwerp. Na het gerechtelijke verlof zullen we de eerste keer op de rechtbank moeten gaan tekenen. En, dankzij een geweldige tip van m'n supervriendin T., heb ik een eigen stekje gevonden. Vlakbij en toch niet te dicht. Een huisje, niet groot, met twee slaapkamers en een heerlijk tuintje. Eén augustus mag ik er in, maar mogelijk vertrekt de huurster ietwat vlugger, en kan ik alvast beginnen schilderen en verhuizen. Ik hoop er voor m'n verjaardag in te kunnen trekken. M'n familie is, op één uitzondering na, bijgedraaid. M'n moeder is zelfs enthousiast. Ze is volop oude meubels van een likje verf aan het voorzien, en kijkt uit me te helpen met het inrichten, met honderd en één verschillende interieurtijdschriften in de aanslag.
Stilaan krijgt alles vorm... Na bijna vierendertig jaar...
30-05-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 18-06-2009 |
| Om bij hem te zijn |
|
Om bij hem te zijn
Grillig golvende zeeën.
Eindeloze wouden
vol zwartgeblakerde bomen.
Valleien zo diep
Adem afsnijdend.
Verschuivende woestijnduinen
Verdwalend.
Kilometers scherven
Tranen van bloed
Voorbij het lichamelijke.
Een vlammenzee
Een inferno over bergen.
Huilende windvlagen
Allesvernietigende orkanen
Onstelpbare stortvloeden
Een gloeiende wildernis
Vol ongekende blikken
Beangstigende rotspartijen
Een sterrenloze nacht,
Zwart als vloeibare pek.
Ik trotseer ze, allemaal.
Om bij hem te zijn.
Eerder rust ik niet.
Want ik weet één ding :
Hij tilt me op een vleugel.
18-06-2009, 22:16 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Prietpraat van een aantal weken geleden.... |
|
Waar zijn je netkousen als je ze nodig hebt ? Ik had het vernuft idee de criminele tour op te gaan. Een mens moet ergens zn adrenaline zoeken. Het plastic roze waterpistooltje van mn dochter had ik alvast meegesmokkeld. Een overval, dat zou het worden. Neen, niks van, niks kleinschaligs; als je iets doet, moet je het goed doen. Ik zou voorpaginanieuws worden. Martine Tanghe zou Vlaanderen over me inlichten, zoveel was zeker. Géén oude dame in bontjas, dus. Mn zwarte catsuit hing vers gestreken klaar, een zwarte pruik en een wel héél grote retro zonnebril binnen handbereik.
Doelwit ? Hmmm...het hoofdkwartier van Viagra in België. Al de stijve harken die daar werken zullen vast niet al te veel weerstand bieden. En gezien de steeds maar dalende kwaliteit van bepaalde lichaamsdelen, floreert deze business en stijgen de winstmarges aldaar vast even snel als het lid van een man die drie van die blauwe pilletjes smelt en ze intraveneus bij zichzelf toedient.
Het gaat me echter niet omwille van het financiële aspect. De volksgezondheid verbeteren is mn hoofddoel. Ik ben een guerilla voor het welzijn van u allen. Binnen afzienbare tijd dragen de kleinkinderen van je kleinkinderen tshirts waar mijn kop op prijkt, zoals nu Ché Guevara dat neigt te doen. Een ware revolutie zal ik ontketenen. En dat enkel en alleen omwille van uw welzijn, nobel als ik ben. Investeer alvast in vastgoed in de buurt van mn woning. Dit wordt een bedevaartsoord; geen suf Lourdes-lookalike gedoe, maar mondain en chique. Trendy winkels met catsuits, een kapper die je hetzelfde kapsel bezorgen zal, en een winkel met oversized zonnebrillen. In vergelijking hiermee zal Monaco het Blankenberge van de upperclass worden.
Nog vlug een douche, gevolgt door een vleugje vanille en m'n met Swarowski bezette zwarte Marlies Dekkers. Je weet maar nooit : stel dat ik opgepakt zou worden door één of andere aantrekkelijke agent... Alles uit, mevrouwtje... of nee, hou die maar aan. Ik zou hem met bambi-ogen aankijken : Meneer de agent, waarom draagt u twee matrakken bij je ? Waarna hij me... Ach nee, het lukt niet : doe gewoon je ouderwetse shortjes aan, K. Jaaah, degene die je zo hoog kunt optrekken dat het lijkt alsof je bustier net wat afgezakt is. Ik heb het nu eenmaal niet zo begrepen op mannen in kostuums of uniformen, geef mij in plaats daarvan maar zon jongensachtige kerel, waarvan de ondeugd in zn ogen aan zn kledij merkbaar is.
Zou ik ? 101. Hallo, ik bel voor het volgende. Zou er vandaag toevallig een overval plaatsvinden in het Viagra-hoofdkantoor, en u dient hiervoor af, euch, ik bedoel uit te rukken, kan u dan een agent in burger sturen ? Bij voorkeur eentje in een afgewassen jeans, met een zwarte t-shirt dat net een maatje te klein lijkt, En aan zn huid moet je zien dat hij vaak buiten vertoefd. Vraag meteen even of hij zn haar een beetje warrig legt...Hallo ? Hallo-oo?
O ja, het algemeen nut waarvoor ik mijn leven zo vrijwillig op het spel zet. Bij de les blijven, K.
Néén, ik heb géén obscuur geloof dat mij drijft dit te doen. Er is mij geen hiernamaals beloofd alwaar 40 mannelijke maagden me opwachten. Alleen daarvoor zou je al niet doen : je knalt jezelf te pletter in het belang van allen, om daarna jezelf nog meer te pletter te laten knallen ? Leid zon zootje maar eens op hé. In het gelid, mars ? Presenteer geweer ? Néé, mannekes, niet zo snel schieten ! Vergeet het maar, in dat geval blijf ik netjes ter plekke en vraag ik me werkloosheidsuitkering aan.
Eigenlijk is het best eenvoudig : viagra is de prozac van de nieuwe eeuw. Niemand heeft het door, maar uiteindelijk is het blauwe pilletje gewoonweg de beste antidepressiva die er bestaat.
Waar ik heen wil ? Het plan is dus binnen te dringen in het labo. Volgens het grondplan dat ik heb gekocht op ebay, is er daar namelijk een joekel van een tank, met hierin zoveel blauw poeder dat het hele mannelijke continent maandenlang met gigantische erecties zouden rondlopen.
Géén opperbest idee, dat geef ik toe. Maar het is ook niet mijn idee. Mijn idee is véél vernuftiger dan dat. Wat onderzoek wees uit over wat voor soort tank het gaat. En wat blijkt ? Regelmatig dient deze tank te worden onderhouden. Hiervoor is een zelfreinigingssysteem geplaatst in de tank. Met één druk op de knop treedt er bovenaan een sproei-installatie in werking. Zodra deze begint, gaat er onderaan automatisch een klepje open. Het restwater verdwijnt netjes in de riool, en geen hond die er last van heeft. Als je een lege tank reinigt, natuurlijk.
Want wat gebeurt er wanneer deze tank helemaal vol zou zijn met poeder dat ligt te wachten op tot pilletjes gedraaid te worden? Juist ! Er is géén beveiliging ! Dus gaat het hele zootje gewoonweg mee met het afvalwater. Dat afvalwater wordt op zijn beurt terug gezuiverd om vervolgens terug als zijnde drinkbaar water door onze kranen te spoelen. Maar de zuiveringsinstallaties van deze dagen zijn niet opgewassen tegen het opgeloste blauwe poeder. Het sluipt eenvoudigweg door de mazen van het net, recht ons drinkwater in.
Al gauw zou je de effecten zien, omwille van de filtering, in kleine mate, vermoedelijk zonder al te veel last van ongewenste erecties : mensen die terug zin hebben in het leven, mensen die terug zin hebben in elkaar. Aanschouw, gij allen : de nieuwe generatie : de levensgenieters. Politieke akkoorden zullen in bed getekend worden, na een hevige orale discussie waarbij de eerste die klaarkomt het onderspit moet delven. Ruzies zouden worden bijgelegd, en...
En toen niks meer. Ze staarde even naar haar scherm. Ze was moe. Bestand opslaan en bedtijd. Ze keek naar haar klokje, rechts onderaan haar scherm. Net na tweeën. De nacht had haar in duisterheid gehuld, het oplichend scherm van haar laptop als enige lichtbron verspreidde een blauwachtige kleur omheen haar.
De avond nadien staarde ze nog even naar wat ze eerder had neergetypt, haar vingers op het toetsenbord, klaar om aan te vallen. Maar ook die avond volgde er niks. De storm van euforie was gaan liggen, en had alle inspiratie uit haar weggezogen.
Jarenlang al was ze ermee bezig. Jarenlang schreef ze alles van zich af. Gevoelens voornamelijk. Maar ook haar verlangens en angsten, ja tot zelfs de meest klinkklare onzin die zich in haar brein ontspruitte, vond een weg naar een uit de kluiten gewassen Word- document, beveiligd met paswoorden en enkel voor haar ogen bestemd. Tot op een dag.
Het moet vast een vlaag van waanzin geweest zijn, maar ze stuurde een aantal van haar teksten door aan een goede vriend, die haar begon aan te manen er meer mee te doen. Na heel wat getwijfel besloot ze haar hersenspinsels op een blog te gooien, geheel anoniem. Ze doopte haar blog : Een leven vol dwaasheden.
18-06-2009, 22:27 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 19-06-2009 |
| Pijnlijk |
Half twee vanmiddag. Stipt als altijd stapte ik uit m'n wagen, klaar om één van m'n klanten te bezoeken. Een pijnscheut in m'n onderrug. "Ach," dacht ik, "vast een verkeerde beweging, even tanden bijten, ik voel het dadelijk niet meer." De boel blokkeerde echter helemaal toen ik m'n computertas uit m'n koffer wou nemen.
Ik stapte de winkel binnen, meldde me aan en kreeg te horen dat ik nog even diende te wachten. Tien minuten later werd ik zo misselijk als maar zijn kan, druppeltjes zweet parelden op m'n voorhoofd en m'n hele voet tintelde. Nog tien minuten later zat dat gevoel reeds tot net onder m'n knie. Ik stapte even buiten en belde m'n huisarts, met de vraag of ik daags nadien er even mee zou kunnen langskomen. "Niks van, K." antwoordde hij, "jij laat nu alles vallen en jij gaat recht naar spoed. Er zit duidelijk een geknelde zenuw." Ik legde hem uit dat ik achter Antwerpen was, en hij raadde me aan naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis te gaan, en dat ik nu beter niet meer zou autorijden.
Goh, al die onzin om een beetje rugpijn, dacht ik. Dus ging ik binnen, meldde dat ik dringend weg moest, en vertrok, richting het plaatselijke ziekenhuis van de stad waar ik woon. Onderweg belde ik m'n baas, met de vraag of hij m'n verdere afspraken van die dag kon afbellen. "Zou je niet beter je wagen aan de kant laten en een taxi bellen ?", vroeg hij bezorgd. "Ach, het lukt wel hoor."
Veel verder had het toch niet moeten zijn. Het laatste stuk had ik nauwelijks nog gevoel in m'n been. M'n hele been, tot aan m'n lies, dus reed ik verder met één been...gas, rem en koppeling... niet bepaald eenvoudig, moet ik toegeven Toen ik de parking van spoed opreed, zag ik van de pijn vlekken voor m'n ogen. Ik parkeerde m'n wagen en raakte er niet uit. "Ok, hier zit ik dan..." Dus belde ik het ziekenhuis met de vraag of ze me uit de wagen konden helpen. "Mevrouw, en waar bevind u zich ?" "Wel, op de parking van jullie spoedafdeling."
Al gauw werd ik door twee verplegers uit m'n wagen getild en in een rolstoel gezet. Even later werd ik onderzocht, en kreeg ik twee prikken in m'n achterste. Een paardenmiddel, zo bleek, want tien minuten later voelde ik vrijwel geen pijn meer.
Met heel wat voorschriften en briefjes wandelde ik anderhalf uur later voorzichtig richting m'n wagen.
Waarschijnlijk hernia, dinsdag volgen meerdere onderzoeken en krijg ik te horen of ik al dan niet een operatie dien te ondergaan. In afwachting krijg ik elke dag inspuitingen tegen de pijn. Een doktersbriefje om alvast de rest van de maand thuis te blijven, want klaarblijkelijk is het in de wagen zitten niet bepaald goed bij een hernia. Ik liet het m'n baas weten, en vertelde erbij dat ik dinsdagnamiddag terug aan de slag ga. Ik kan eenvoudigweg niet thuiszitten.
Er is net zoveel te doen. Ik had er ontzettend naar uitgekeken om dit weekend aan m'n meubeltjes te beginnen werken, maar noodgedwongen moet ik de boel uitstellen.
Pijnlijk als het is, nog lang zo pijnlijk niet als hetgeen ik later die avond voelde... een naar gevoel van de afgelopen week kwam tot uitbarsting, misschien door enkele inzichten die me duidelijk werden, met een door merg en been snijdende pijn als gevolg... maar niet nu, nu kan ik even niet meer. De pijnstillers zijn stilaan uitgewerkt, en het voelt aan alsof er een straf van god op me is neergedaald. Ik ben leeg, op. Kan er zelfs niet meer aan denken om het neer te beginnen schrijven.
Slaapzacht wereld, kan je vannacht even helemaal veranderen en er morgen terug goed uitzien ?
19-06-2009, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
