Toon Hermans zei ooit : "Als je jong bent, krijg je nauwelijks de kans aan de weet te komen wie je bent, omdat anderen je dat voortdurend meedelen." En gelijk heeft hij. Ik was ruim dertig eer ik mezelf leerde kennen, en tot op de dag van vandaag ontdek ik nog steeds nieuwigheden bij mezelf. En ik denk dat dit zowat voor iedereen geldt. Wettelijk gezien zouden ze aldus beter het huwelijk verbieden voor je de leeftijd van dertig hebt bereikt. :-) Ik ben er zeker van dat er dan véél minder mensen uit elkaar zouden gaan.
Constant boezemen ze je angst in. Ze slaan je om de oren met verhalen van gefaalde zoektochten naar geluk. "X heeft z'n partner laten zitten voor iemand anders, maar na een aantal maanden stond hij er terug, met hangende pootjes." Alle vechtscheidingen worden uitvergroot. Soms vraag ik me af of ze het doen om hun eigen verlangen in te binden. Focus je op het negatieve dat kan gebeuren, zodat je je zelf niet laat verleiden. Maar voor elk verhaal bestaat er ook ééntje met een goede afloop. Maar je hoort niemand zeggen : "Goh, die ziet er gelukkiger uit sinds hij of zij bij z'n partner weg is..." Dagelijks gaan er mensen uit elkaar. Van de tien gevallen worden alleen die twee of drie bovengehaald die stof geven tot geroddel : de ene z'n financieel verlies dat ermee gepaard ging, de andere die na een maand terugkeerde en waarschijnlijk van dan af wel héél braafjes moet zijn. Van de succesverhalen geen woord.
Ik had er zelf eerlijk gezegd ook niet echt bij stilgestaan. M'n professor duwde me vorige week met de neus op de feiten. Ik vertelde hem over een andere blog waarheen ik wel eens neig te surfen. Ik vertelde van al de negatieve verhalen aldaar, nauwelijks meldingen met een goede afloop, en ik voegde eraan toe dat het me bang maakte, dat ik vast in hetzelfde schuitje zal verzeilen. Héél nuchter antwoordde hij me. Dat er voor elk slecht verhaal vast een goed verhaal bestaat. Degenen met een geslaagde relatie, mensen die een levenswending hebben genomen waardoor ze intens gelukkig zijn, en zich misschien zelfs afvragen waarom ze het niet eerder deden, deze mensen genieten van het leven, ze zijn gelukkig, en hoeven niet langer op zoek te gaan naar verklaringen waarom ze zich zo slecht voelen, verklaringen die twijfel wegnemen, zij zoeken geen plaatsen om hun ei kwijt te kunnen, omdat ze eenvoudigweg niet met een ei zitten !
En weet je, hij heeft gelijk. Ik prent het me in m'n hoofd, onder lichte dwang. Stiekem denk ik : ooit komt er een dag dat ik hier m'n laatste bericht neertiep, waarbij ik afscheid neem van een leven vol dwaasheden en overstap naar een leven vol genot... of geluk, of liefde, of wat je het ook noemen wil. Ik kijk ergens wel uit naar die dag. Vandaag alweer eens stap in de goede richting.
Net voor vijf uur, deze namiddag. Bloednerveus was ik, m'n maag leek zich in m'n keel te bevinden, en m'n hart raasde. Ik wachtte tot m'n man er was, en samen gingen we binnen : de notaris... De eerste stap is gezet, inlichtingen zijn ingewonnen, dingen zijn besproken.
EOT. Echtscheiding met Onderlinge Toestemming.
Begin juni komt de notaris het huis exact schatten, maar blijkbaar zaten we er met onze oorspronkelijke gedacht niet ver naast.
De inboedel verdelen we onderling, net als de rekeningen. M'n man behoudt het huis, en betaalt me de helft uit van de geschatte waarde min het nog af te betalen bedrag van de lening. De zaak, diens rekeningen en leningen, zijn ook voor hem. De kinderen komen op mijn naam en op mijn adres. Zo ook het kindergeld. Co-ouderschap, week om week, wisseling elke zaterdagochtend, maar met een heel vrije omgang : als de kinderen willen bellen of komen, moet dit mogelijk zijn. Hij komt tussen in de helft van kosten voor hen : kleren, dokter, school, enz. De kosten die echter gerelateerd zijn met het ponyrijden zijn geheel voor mij. Belastingen op onze inkomsten voor 2008 en 2009 zullen naar eenieders inkomen worden berekend. Aangezien m'n man door z'n zelfstandige activiteit een flink bedrag aan belastingen moet betalen vond hij het fair dat ik daar niet mee voor hoef op te draaien.
Na de schatting wordt de EOT opgemaakt, begin juli zullen we mogelijk de eerste keer naar de rechtbank moeten, een formaliteit van twee minuten, tekenen en weg. Idem dito na drie maanden. Pas als de scheiding voltrokken is, ongeveer zes maanden na de indiening van de acte, kan hij de lening op het huis laten herzien en me uitbetalen. Aangezien ik financieel gezien daarvoor niet weg kan, stelde de notaris voor een gezamelijke persoonlijke lening te nemen waarmee ik alvast kan starten, en deze volledig af te lossen wanneer alles in orde is. M'n man ging akkoord hiermee. Volgende week trekken we richting bank om de rekeningen te splitsen, en de lening aan te vragen, zodat ik kan beginnen uitkijken naar een eigen stek.
Nog steeds is hij ervan overtuigd dat ik op m'n beslissing zal terugkomen, nog steeds blijft hij me vertellen dat ik altijd zal mogen terugkeren. Toen we naderhand de kinderen gingen ophalen bij m'n moeder, en er meteen ook bleven eten, werd het hem te veel. M'n ma praatte met hem, vertelde dat ze geen partij trekt, en dat ze me meermaals heeft proberen te overtuigen om op m'n beslissing terug te komen. Ik kreeg van haar te horen dat ik diende te beseffen dat ik door deze beslissing niet naar een hemel gaan zal, maar eerder naar een hel. Maar ze knipoogde even later, dus misschien zei ze het wel om m'n man wat geruststelling te bieden dat ze er alles aan deed om me van gedachte te doen veranderen. Dat heeft ze gedaan trouwens, en ergens weet ik ook wel dat ik het niet makkelijk zal hebben. Ik zal niet meer de luxe hebben die ik nu heb. Maar ik ga véél andere dingen in de plaats krijgen. Ik zal m'n meisjes ontzettend hard missen tijdens de week bij hun papa, maar in die week zal ik zo hard werken dat ik in de week dat ze bij mij zijn, ze altijd zelf van en naar school kan brengen. Ik zal zorgen dat die ene week op twee een kwaliteitsweek van jewelste is voor hen, me honderd percent aan hen toewijden...
Ik ga er mee door. Het leven is te kort, en het kan zo gedaan zijn. Dit weekend stierf er een ruiter op 46-jarige leeftijd. Hersenbloeding, en gedaan. Dagelijkse kost. Kan je in dat geval het risico nemen ? Kan je het risico nemen het gevoel te hebben dat je niet geleefd hebt, en moeilijke beslissingen steeds opnieuw uitstellen tot morgen ? Vandaag is de dag... Elke dag is er één om van te genieten. Ik lijk de bond zonder naam nu wel, maar uiteindelijk is het wel zo : morgen kan het gedaan zijn...
Vanaf nu begin ik volop uit te kijken naar huurwoningen, en begin ik stilaan af te tellen...
|
