Een bruistabletje... ik bruis gewoonweg.  Alsof ik het bloed tegen een topsnelheid door m'n aderen voel gieren.  Het is prettig te voelen dat je leeft, niet dat je geleefd wordt. 

Misschien daarom dat ik nog zo weinig blog.  Ik vind gewoonweg niet de tijd, terwijl er ondertussen zoveel gebeurd is.  Maar misschien was dit wel een manier om het echte leven te ontvluchten, veilig verscholen achter m'n pctje, m'n gal spuwend op wat ik voelde en op wat er gebeurde. 

Het komt goed met me, en voor het eerst in m'n leven geloof ik dat ook echt.  Tuurlijk zal ik nog dipjes doormaken.  Maar het komt goed, neen, het is goed.  Laat de boel maar draaien...

M'n man is bijna m'n ex-man.  Het huis is geschat, de acte is in voorontwerp.  Na het gerechtelijke verlof zullen we de eerste keer op de rechtbank moeten gaan tekenen.  En, dankzij een geweldige tip van m'n supervriendin T., heb ik een eigen stekje gevonden.  Vlakbij en toch niet te dicht.  Een huisje, niet groot, met twee slaapkamers en een heerlijk tuintje.  Eén augustus mag ik er in, maar mogelijk vertrekt de huurster ietwat vlugger, en kan ik alvast beginnen schilderen en verhuizen.  Ik hoop er voor m'n verjaardag in te kunnen trekken.  M'n familie is, op één uitzondering na, bijgedraaid.  M'n moeder is zelfs enthousiast.  Ze is volop oude meubels van een likje verf aan het voorzien, en kijkt uit me te helpen met het inrichten, met honderd en één verschillende interieurtijdschriften in de aanslag. 

Stilaan krijgt alles vorm... Na bijna vierendertig jaar...