Waar zijn je netkousen als je ze nodig hebt ?  Ik had het vernuft idee de criminele tour op te gaan.  Een mens moet ergens z’n adrenaline zoeken.  Het plastic roze waterpistooltje van m’n dochter had ik alvast meegesmokkeld.  Een overval, dat zou het worden.  Neen, niks van, niks kleinschaligs; als je iets doet, moet je het goed doen.  Ik zou voorpaginanieuws worden.  Martine Tanghe zou Vlaanderen over me inlichten, zoveel was zeker.  Géén oude dame in bontjas, dus.  M’n zwarte catsuit hing vers gestreken klaar, een zwarte pruik en een wel héél grote retro zonnebril binnen handbereik.  xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Doelwit ?  Hmmm...het hoofdkwartier van Viagra in België.  Al de stijve harken die daar werken zullen vast niet al te veel weerstand bieden.  En gezien de steeds maar dalende kwaliteit van bepaalde lichaamsdelen, floreert deze business en stijgen de winstmarges aldaar vast even snel als het lid van een man die drie van die blauwe pilletjes smelt en ze intraveneus bij zichzelf toedient. 

Het gaat me echter niet omwille van het financiële aspect.  De volksgezondheid verbeteren is m’n hoofddoel.  Ik ben een guerilla voor het welzijn van u allen.  Binnen afzienbare tijd dragen de kleinkinderen van je kleinkinderen tshirts waar mijn kop op prijkt, zoals nu Ché Guevara dat neigt te doen.  Een ware revolutie zal ik ontketenen.  En dat enkel en alleen omwille van uw welzijn, nobel als ik ben.  Investeer alvast in vastgoed in de buurt van m’n woning.  Dit wordt een bedevaartsoord; geen suf Lourdes-lookalike gedoe, maar mondain en chique.  Trendy winkels met catsuits, een kapper die je hetzelfde kapsel bezorgen zal, en een winkel met oversized zonnebrillen.  In vergelijking hiermee zal Monaco het Blankenberge van de upperclass worden.        

Nog vlug een douche, gevolgt door een vleugje vanille en m'n met Swarowski bezette zwarte Marlies Dekkers.  Je weet maar nooit : stel dat ik opgepakt zou worden door één of andere aantrekkelijke agent... “Alles uit, mevrouwtje... of nee, hou die maar aan.”  Ik zou hem met bambi-ogen aankijken : “Meneer de agent, waarom draagt u twee matrakken bij je ?” Waarna hij me... Ach nee, het lukt niet : doe gewoon je ouderwetse shortjes aan, K.  Jaaah, degene die je zo hoog kunt optrekken dat het lijkt alsof je bustier net wat afgezakt is.  Ik heb het nu eenmaal niet zo begrepen op mannen in kostuums of uniformen, geef mij in plaats daarvan maar zo’n jongensachtige kerel, waarvan de ondeugd in z’n ogen aan z’n kledij merkbaar is. 

Zou ik ?  101.  “Hallo, ik bel voor het volgende.  Zou er vandaag toevallig een overval plaatsvinden in het Viagra-hoofdkantoor, en u dient hiervoor af, euch, ik bedoel uit te rukken, kan u dan een agent in burger sturen ?  Bij voorkeur eentje in een afgewassen jeans, met een zwarte t-shirt dat net een maatje te klein lijkt, En aan z’n huid moet je zien dat hij vaak buiten vertoefd.  Vraag meteen even of hij z’n haar een beetje warrig legt...Hallo ?  Hallo-oo?”   

O ja, het algemeen nut waarvoor ik mijn leven zo vrijwillig op het spel zet.  Bij de les blijven, K.   

Néén, ik heb géén obscuur geloof dat mij drijft dit te doen.  Er is mij geen hiernamaals beloofd alwaar 40 mannelijke maagden me opwachten.  Alleen daarvoor zou je al niet doen : je knalt jezelf te pletter in het belang van allen, om daarna jezelf nog meer te pletter te laten knallen ?  Leid zo’n zootje maar eens op hé.  “In het gelid, mars ?  Presenteer geweer ?  Néé, mannekes, niet zo snel schieten !”  Vergeet het maar, in dat geval blijf ik netjes ter plekke en vraag ik me werkloosheidsuitkering aan. 

Eigenlijk is het best eenvoudig : viagra is de prozac van de nieuwe eeuw.  Niemand heeft het door, maar uiteindelijk is het blauwe pilletje gewoonweg de beste antidepressiva die er bestaat. 

Waar ik heen wil ?  Het plan is dus binnen te dringen in het labo.  Volgens het grondplan dat ik heb gekocht op ebay, is er daar namelijk een joekel van een tank, met hierin zoveel blauw poeder dat het hele mannelijke continent maandenlang met gigantische erecties zouden rondlopen. 

Géén opperbest idee, dat geef ik toe.  Maar het is ook niet mijn idee.  Mijn idee is véél vernuftiger dan dat.  Wat onderzoek wees uit over wat voor soort tank het gaat.  En wat blijkt ?  Regelmatig dient deze tank te worden onderhouden.  Hiervoor is een zelfreinigingssysteem geplaatst in de tank.  Met één druk op de knop treedt er bovenaan een sproei-installatie in werking.  Zodra deze begint, gaat er onderaan automatisch een klepje open.  Het restwater verdwijnt netjes in de riool, en geen hond die er last van heeft.  Als je een lege tank reinigt, natuurlijk.

Want wat gebeurt er wanneer deze tank helemaal vol zou zijn met poeder dat ligt te wachten op tot pilletjes gedraaid te worden?  Juist !  Er is géén beveiliging !  Dus gaat het hele zootje gewoonweg mee met het afvalwater.  Dat afvalwater wordt op zijn beurt terug gezuiverd om vervolgens terug als zijnde drinkbaar water door onze kranen te spoelen.  Maar de zuiveringsinstallaties van deze dagen zijn niet opgewassen tegen het opgeloste blauwe poeder.  Het sluipt eenvoudigweg door de mazen van het net, recht ons drinkwater in. 

Al gauw zou je de effecten zien, omwille van de filtering, in kleine mate, vermoedelijk zonder al te veel last van ongewenste erecties : mensen die terug zin hebben in het leven, mensen die terug zin hebben in elkaar.  Aanschouw, gij allen : de nieuwe generatie : de levensgenieters.  Politieke akkoorden zullen in bed getekend worden, na een hevige orale discussie waarbij de eerste die klaarkomt het onderspit moet delven.  Ruzies zouden worden bijgelegd, en...

En toen niks meer.  Ze staarde even naar haar scherm.  Ze was moe.  Bestand opslaan en bedtijd.  Ze keek naar haar klokje, rechts onderaan haar scherm.  Net na tweeën.  De nacht had haar in duisterheid gehuld, het oplichend scherm van haar laptop als enige lichtbron verspreidde een blauwachtige kleur omheen haar. 

De avond nadien staarde ze nog even naar wat ze eerder had neergetypt, haar vingers op het toetsenbord, klaar om aan te vallen.  Maar ook die avond volgde er niks.  De storm van euforie was gaan liggen, en had alle inspiratie uit haar weggezogen. 

Jarenlang al was ze ermee bezig.  Jarenlang schreef ze alles van zich af.  Gevoelens voornamelijk.  Maar ook haar verlangens en angsten, ja tot zelfs de meest klinkklare onzin die zich in haar brein ontspruitte, vond een weg naar een uit de kluiten gewassen Word- document, beveiligd met paswoorden en enkel voor haar ogen bestemd.  Tot op een dag. 

Het moet vast een vlaag van waanzin geweest zijn, maar ze stuurde een aantal van haar teksten door aan een goede vriend, die haar begon aan te manen er meer mee te doen.  Na heel wat getwijfel besloot ze haar hersenspinsels op een blog te gooien, geheel anoniem.  Ze doopte haar blog : Een leven vol dwaasheden.