Half twee vanmiddag. Stipt als altijd stapte ik uit m'n wagen, klaar om één van m'n klanten te bezoeken. Een pijnscheut in m'n onderrug. "Ach," dacht ik, "vast een verkeerde beweging, even tanden bijten, ik voel het dadelijk niet meer." De boel blokkeerde echter helemaal toen ik m'n computertas uit m'n koffer wou nemen.
Ik stapte de winkel binnen, meldde me aan en kreeg te horen dat ik nog even diende te wachten. Tien minuten later werd ik zo misselijk als maar zijn kan, druppeltjes zweet parelden op m'n voorhoofd en m'n hele voet tintelde. Nog tien minuten later zat dat gevoel reeds tot net onder m'n knie. Ik stapte even buiten en belde m'n huisarts, met de vraag of ik daags nadien er even mee zou kunnen langskomen. "Niks van, K." antwoordde hij, "jij laat nu alles vallen en jij gaat recht naar spoed. Er zit duidelijk een geknelde zenuw." Ik legde hem uit dat ik achter Antwerpen was, en hij raadde me aan naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis te gaan, en dat ik nu beter niet meer zou autorijden.
Goh, al die onzin om een beetje rugpijn, dacht ik. Dus ging ik binnen, meldde dat ik dringend weg moest, en vertrok, richting het plaatselijke ziekenhuis van de stad waar ik woon. Onderweg belde ik m'n baas, met de vraag of hij m'n verdere afspraken van die dag kon afbellen. "Zou je niet beter je wagen aan de kant laten en een taxi bellen ?", vroeg hij bezorgd. "Ach, het lukt wel hoor."
Veel verder had het toch niet moeten zijn. Het laatste stuk had ik nauwelijks nog gevoel in m'n been. M'n hele been, tot aan m'n lies, dus reed ik verder met één been...gas, rem en koppeling... niet bepaald eenvoudig, moet ik toegeven Toen ik de parking van spoed opreed, zag ik van de pijn vlekken voor m'n ogen. Ik parkeerde m'n wagen en raakte er niet uit. "Ok, hier zit ik dan..." Dus belde ik het ziekenhuis met de vraag of ze me uit de wagen konden helpen. "Mevrouw, en waar bevind u zich ?" "Wel, op de parking van jullie spoedafdeling."
Al gauw werd ik door twee verplegers uit m'n wagen getild en in een rolstoel gezet. Even later werd ik onderzocht, en kreeg ik twee prikken in m'n achterste. Een paardenmiddel, zo bleek, want tien minuten later voelde ik vrijwel geen pijn meer.
Met heel wat voorschriften en briefjes wandelde ik anderhalf uur later voorzichtig richting m'n wagen.
Waarschijnlijk hernia, dinsdag volgen meerdere onderzoeken en krijg ik te horen of ik al dan niet een operatie dien te ondergaan. In afwachting krijg ik elke dag inspuitingen tegen de pijn. Een doktersbriefje om alvast de rest van de maand thuis te blijven, want klaarblijkelijk is het in de wagen zitten niet bepaald goed bij een hernia. Ik liet het m'n baas weten, en vertelde erbij dat ik dinsdagnamiddag terug aan de slag ga. Ik kan eenvoudigweg niet thuiszitten.
Er is net zoveel te doen. Ik had er ontzettend naar uitgekeken om dit weekend aan m'n meubeltjes te beginnen werken, maar noodgedwongen moet ik de boel uitstellen.
Pijnlijk als het is, nog lang zo pijnlijk niet als hetgeen ik later die avond voelde... een naar gevoel van de afgelopen week kwam tot uitbarsting, misschien door enkele inzichten die me duidelijk werden, met een door merg en been snijdende pijn als gevolg... maar niet nu, nu kan ik even niet meer. De pijnstillers zijn stilaan uitgewerkt, en het voelt aan alsof er een straf van god op me is neergedaald. Ik ben leeg, op. Kan er zelfs niet meer aan denken om het neer te beginnen schrijven.
Slaapzacht wereld, kan je vannacht even helemaal veranderen en er morgen terug goed uitzien ?
|
