Hef het glas !  Een dronk op alweer een platgebombardeerde droom !  Scherven die ik in al mijn excellentie binnen de superieure mensheid waarin ik me bevind veroorzaak.  Ooit weet ik misschien wel wat dat betekent.  Nu al weet ik dat ik er niet thuis hoor.  xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Hef het glas !  Een dronk op mezelf, met m’n gezicht in de modder.  Een betrokken schouwspelben ik.  Lopen op stelten aan het randje van je geestelijke afgrond.  Wat zorgt ervoor dat iemand blijft?  Wat zorgt ervoor dat iemand weg gaat?  Wat zorgt ervoor dat iemand het op een lopen zet of blokkeert?  En wat maakt een mens ?  Ik weet het niet meer.  Ik weet dat ik het niet meer weet. 

Liefde leert je te liegen.  Het leven leert je te sterven.  Want het is niet moeilijk om te vallen.  Slaapwandelend door het leven gaan, zelfbedrog.  Een leugen leven, netjes ingeburgerd in een wereld die zo nep is als maar zijn kan, zonder ruimte voor gevoelens en emoties, zonder ruimte voor oprechtheid, met angst als schrikdraad om je heen.   

Waar is moed als je het nodig hebt ?  Hef het glas !  Een dronk op ons allen; wij, superieur als we zijn in al onze mensdom-heid, allen te laf om echt te leven, ons verschuilend achter luxe en dogredenen, excuses om geen onbekend paden te moeten inslaan.  

Santé !