Zondag. Het verlengd weekend leek langer dan ooit. Tergend traag gingen de uren voorbij, ook al had ik mezelf een erg drukke agenda opgelegd. M'n gsm dicht tegen me aan, in m'n broekzak, hopend. Op wat dan ook, op iets.
Vruchteloos hopend en met vrucht hopeloos...
Zaterdag. M'n hele huis van boven tot onder gepoetst. Ik was extra vroeg begonnen want de oudste van m'n man had me gevraagd of ik met haar op schoenenjacht wou. Net na de middag vertrokken we richting schoenenwinkel. M'n man en de kinderen verkozen thuis te blijven, en ondertussen had m'n schoonbroer gebeld of ik met 'm mee wou naar de ruitersportwinkel en naar een zaak die paardentrailers en stal-elementen verkoopt. Hij verwachtte me rond drie uur. Ik zette haar thuis af, en besloot nog vlug m'n moeder een bezoekje te brengen, ongerust als ze is over me. Meteen kreeg ik een kom verse aspergesoep voor m'n neus, verplicht op te eten, zonder tegenspraak. Daarna in een haastje m'n schoonbroer en diens kinderen opgehaald. Ik had de kinderen beloofd om pizza met hen te gaan eten in Antwerpen. M'n man was al de hele dag in een rotbui. De ene discussie had de andere opgevolgd, en hij was enorm nijdig op me omdat ik even weg reed. Ik had 'm bij vertrek gezegd dat ik rond vijf uur thuis zou zijn, zodat we rond zessen zouden kunnen vertrekken richting Antwerpen. Om half vijf, we waren reeds op de terugweg, telefoon. M'n man, in een nog grotere rotbui. Dat hij geen zin had te wachten, want iedereen had honger. Hij zou met de kinderen alleen vertrekken. Ik antwoordde dat ik een half uur later terug zou zijn, en hij gooide de telefoon neer. Gezien de handsfree in m'n wagen, had iedereen het gesprek kunnen meevolgen. In een razend tempo terug naar huis, waar bleek dat de kinderen nog rustig in de tuin aan het spelen waren. M'n man, bleek van woede, negeerde me straal. Ik nam de kinderen mee naar boven om hen iets propers aan te trekken. "Mama, wij hadden nog geen honger hoor. Papa was aan het zeuren, maar we hebben gezegd dat we op jou wilden wachten..." dixit m'n oudste... Even later vertrokken we. De zoveelste discussie trok zich op gang toen er nog geld moest worden afgehaald, en hij het vertikte dat van zijn rekening te halen. Ik gaf hem echter geen kans, sprong uit de wagen en haalde geld van mijn rekening. Moet ik nog een tekening maken bij hoe gezellig het etentje was ? Niet dus. Ik had de kinderen een ijsje beloofd, en even later liepen we samen terug richting de parking waar m'n wagen geparkeerd stond. En toen beging ik een flater van jewelste.
Mijn buurt, mijn côté van 't stad. De kaaien, onder meer. "Zullen we over de loopbrug naar de auto wandelen ?" Zodra ik het gezegd had, daagde het me. Mijn plekje, mijn bankje. De railing volgekrast met namen van verliefde koppeltjes. Zonder dat hij het besefte wandelde hij mijn territorium binnen. De talloze keren dat ik hier zat, het leven overpeinzend. Hij had geen flauw benul, maar het voelde aan alsof ik m'n vijand net naar de kern van de schatkamer had geloodst. Ik had het moeilijk, écht moeilijk. Ik vervloekte mezelf. Ik vervloekte het leven.
Onderweg naar huis belde m'n zus me nog even op, met de vraag of we zin hadden om nog even bij hen iets te komen drinken, maar m'n man gebaarde dat hij geen zin had, en ik verzinde naar gewoonte alweer een excuus. Thuis liet hij me voor wat ik was. Hij moet gezien hebben dat ik het moeilijk had. M'n meisjes in bad en in bed, om daarna zelf even te relaxen in het bad. Na een kwartiertje bedacht ik plots: een aantal maanden geleden zou hij nu al aan de trap hebben staan roepen : "Waar blijf je nou ? Ik zit hier wel alleen beneden hé, gezellig hoor ! Maar ja, jij denkt alleen maar aan jezelf hé." Gevolgd door een deur die luid zou worden dicht gesmeten. Tot voor een paar maanden was ik rechtgesprongen, en had ik me vliegensvlug afgedroogd en m'n pyama aangetrokken om naar beneden te hollen, alwaar ik het eerste half uur tegen dovemansoren en een boze blik had zitten praten. Maar niet meer. Niet meer.
Zondag. M'n rug leek gebroken toen ik wakker werd. Een combinatie van stress en een tekort aan slaap. Het feit dat ik ondertussen al een week in het bed van m'n jongste slaap, zit er vast ook voor iets tussen. Een hele goede matras, ontwikkeld voor kinderen. Duidelijk niet geschikt voor volwassenen....
Na het ontbijt even in de tuin gespeeld met m'n twee meisjes. Ik had de startlijsten bekeken van de jumping waar m'n neefje aan deel zou nemen. Rond elven z'n eerste parcours. De jumping op een boogscheut van waar ik woon. Dus besloot ik even te gaan kijken. M'n man had de hele ochtend al flink volgehouden dat ik niet bestond dus betrok ik hem geenszins in m'n beslissing. Ik had opgevangen dat hij de kinderen had beloofd om met hen even te gaan fietsen. Ze hadden geen zin om met me mee te gaan, en verkozen in de tuin te blijven spelen. Ik riep hem van ver toe dat ik even naar de jumping ging kijken, en dat ik rond één uur thuis zou zijn. En dat was ik.
Ik ben niet meer de keuken uit geweest, maakte alvast verschillende gerechten voor de komende week, wat slaatjes voor op de boterham. en op vraag van de meisjes kruidenboter met onder meer verse basilicum, chili en look. Heerlijk vinden ze die. Daarna haalde ik alle kasten leeg, waste ze uit en laadde ze terug in. Ondertussen zit m'n diepvriezer en koelkast weer helemaal vol.
Waarheen zal m'n leven me leiden ? Ergens weet ik wel dat ik het in m'n eentje redden zal, dat ik sterk genoeg ben om uit mijn huwelijk te stappen. Toch geef ik grif toe dat ik soms behoorlijk twijfel, voornamelijk omdat m'n omgeving me daartoe aanzet. M'n moeder, die me elke dag ander advies lijkt te geven. De ene moment is ze ervan overtuigd dat ik weg moet, de andere moment zegt ze dat als ik ermee door ga, ik vast na een jaar met hangende pootjes zal terugkomen, en vervolgens zegt ze dat ik beter zou blijven, voor m'n kinderen, dat ze wel eens goed met m'n man zal praten. Alsof dat iets zou uithalen.
- "Een mooie grote open keuken met zicht op je tuin en op je fruitbomen..."
De verbouwingen die gepland waren...
- "Ja tuurlijk," antwoordde ik, "en dan zit ik dààr weer netjes ongelukkig te wezen, gevangen."
- "Misschien heb ik je vroeger wat te veel je zin gegeven, wat te veel verwend."
Ik vroeg haar wat ze ermee bedoelde, maar ze bleef me een antwoord schuldig.
De gevoelens die in me heersen zijn zo divers, zo verschillend dat het me behoorlijk in de war brengt. Toch ben ik meer en meer ervan overtuigd dat ik het alleen zal kunnen. Dit huwelijk van mij, ik moet eruit, ik moet en ik zal.
|
