Al te vaak stond ik met m'n armen open, wachtend om gered te worden. Al te vaak bevond ik me vrijwillig in een doodlopende straat vol zelfgesponnen desillusies. Al te vaak zocht ik iets om in te geloven. Al te vaak was m'n geloof er wel, maar zocht ik verwoed naar bewijsmateriaal. Al te vaak gaf ik de controle uit handen, m'n hart op een dienblaadje. Al te vaak wentelde ik me in het leven dat zich om me heen had ontwikkeld, en baadde ik uit gewoonte in onzekerheid. Al te vaak boorde ik mezelf de grond in.
Het ware vaste waarden, gevoelens die ik kende, waar ik aan vast hield. Slechte gewoonten. Ze loslaten is een hele klus. Het is een nieuwe wereld die zich stilaan ontluikt voor me... maar wat een wereld ! Vol ongeduld wil ik op ontdekking gaan.
Gisteren had ik een gesprek dat me tot enkele inzichten bracht. Nadien heb ik urenlang mezelf in vraag gesteld, gevoelens en situaties in vraag gesteld. Soms was het naarstig zoeken naar een antwoord. M'n eerste reactie bij een moeilijke situatie was steeds om te vluchten, desnoods zou ik de dood in vluchten. Waarom ? Omdat ik mezelf zwak waande. Dat is me natuurlijk jarenlang zo voorgehouden geweest, maar dit is geen excuus. Ik had me moeten verzetten.
Het is hoog tijd voor een mentaliteitsverandering, en vandaag was de eerste dag dat ik deze toepaste. "K. in de kering." Hoog tijd m'n kwellingen achter me te laten. Steen per steen zal ik m'n muurtje naar beneden halen, zal ik het leven toelaten. Is er een gegronde reden om onzeker te zijn ? Neen ! Hoef ik de controle in andermans handen te leggen omdat ik te zwak ben om m'n eigen boontjes te doppen ? Neen ! Ga ik om kunnen met alleen te zijn ? Ja ! Wil ik weg bij m'n man ? Ja ! Waarom ? Omwille van mezelf. Zal ik het kunnen, ben ik voldoende sterk ? Tuurlijk ! Met vallen en opstaan zal ik het heft in eigen handen nemen. Ik zal soms behoorlijk vloeken, omdat ik het nooit eerder deed, maar het zal me wel lukken.
Mijn besluit om uit m'n huwelijk te stappen staat vaster dan ooit. Er ligt vast nog wel wat moois voor me in het verschiet. Trouwens, gewoon lekker alleen, m'n meisjes en ik lijkt me ook niet slecht...
Uiteindelijk moet iedereen z'n eigen toekomst maken, en daar ben ik nu mee begonnen. Ik ben vrouw en meisje tegelijk, en binnenkort sta ik eindelijk op eigen benen, binnenkort heb ik dat heel klein beetje vrijheid waar ik al jaren zo naar smachtte. Het is nu alleen een kwestie om dit zelf te blijven geloven, om me niet meer neer te laten halen. Ik zou een aantal mensen willen vragen me hierin af en toe in te helpen. Als ik weer eens wegzak in zelfbeklag, angst en onzekerheid, hang dan even Barack Obama voor me uit : "Yess you can !" :-)
Een aantal angsten heb ik definitief geklasseerd. Dat ik niemand meer zal vinden, bijvoorbeeld. Terwijl ik ergens wel beter weet. Een klant waarmee ik uit lunchen was geweest na een eindejaarsbestelling, en die me sindsdien emails stuurt, dat hij me vreemd genoeg niet uit z'n hoofd krijgt, dat hij terug puberale trekken herkent bij zichzelf, dat ik verslavend ben, en dat ik dringend de retours moet komen ophalen... Een oude verliefdheid van jaren geleden, waar ik nooit op in ben gegaan, omdat ik toen trouw naar mijn echtgenoot nog hoog in het vaandel droeg, die me nu plots weer berichtjes stuurt, dat hij ondertussen aan het scheiden is, en me nog steeds niet uit z'n gedachten heeft kunnen krijgen. M'n schoonbroer die me zondag op jumping toefluisterde dat er een aantal "interessante partijen" (hij bekijkt helaas alles louter financieel) me in de gaten hielden. Ik ga er niet op in. Zo zit ik nu eenmaal in elkaar.
En ergens besef ik waarom ik die aandacht krijg. M'n splinterkennis... anderen kennen of kunnen één of twee zaken goed, héél goed, tot in de puntjes, maar ze begrijpen totaal niks van andere zaken... ik ken en kan vanalles een beetje, een fractie slechts, zeker géén uitblinker, dat niet. Die splinterkennis voedde vroeger m'n onzekerheid, gewoonweg door het feit dat ik me niet in gesprekken durfde te mengen omdat ik vond dat ik niets voldoende op de hoogte was van een bepaald onderwerp.
Ik kan een beetje schrijven, ik ken een beetje van muziek, ik kan een beetje deftige foto's nemen... Het is die zogenaamde veelzijdigheid...
Ik doe m'n job goed, erg goed zelfs, en tegelijk zorg ik dat m'n huis altijd netjes is. Ik kan koken als de beste, al zeg ik het zelf. Vroeger de enige zekerheid die ik had : m'n moederschap, en m'n band met kinderen, tout court. Ik kan genieten van de typische stadssfeer, maar net zo erg van urenlang ploeteren op de buiten. Weipalen zagen en karbolinen versus het fotomuseum of de bibliotheek. Een flinke dialecte vloek versus gedichten waar ik zo in opga dat ik ze met iedereen delen wil. Géén loungy toestanden of hippe clubs, geef mij maar een gezellige bruine kroeg. De ene moment een kleedje met pumps, de andere moment m'n jeans en sneakers. Het is dàt, samen met m'n impulsiviteit, m'n grote mond, en m'n teveel aan mannelijk hormoon (vermoed ik:-8)) dat het 'm doet. Ja, ok, misschien moet ik wat minder impulsief zijn, en wat meer taboes hebben... maar zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Ik doe vaak net die dingen graag die vrouwen niet graag horen te doen. Een kwajongen ? Ik voel gewoon graag dat ik leef. Meer is het niet. Ik moet af en toe eens een omweggetje kunnen maken, op ontdekkingstocht gaan. Ik heb te lang gevangene geweest. Misschien net daarom dat ik m'n job zo graag doe, het geeft me de vrijheid die ik nodig heb. Een deken in m'n koffer, altijd. Bij voorkeur om ergens in een bos erop te liggen, in zijn armen, dicht tegen hem aan, m'n lichaam verstrengeld met het zijne. Maar net zo goed om het om me heen te slaan omdat ik onderweg een meertje zag tussen de bomen, en met niemand in de buurt ik m'n kleren uittrok en er een verfrissende duik in nam.
Jarenlang was ik vraag... vanaf heden ben ik aanbod... er wordt er héél pakket bijgeleverd, een aantal schroeven zitten los, en een aantal andere draait door... Maar dit aanbod is inclusief alle verborgen negatieve en positieve kantjes... te nemen of te laten...
|
