|
Geen storm die me nog kan tegenhouden. Ook al geef ik grif toe dat er af en toe een ware vloed van twijfel op me afkomt. Toch lijk ik die te kunnen counteren. Ik heb me een groot zwart pantser gesmolten. Ik wijk niet meer af van het spoor waarop ik me bevind. Een spoor van gunst. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Ik hoor klokken tikken. Vroeger zou ik gewacht hebben, tot ze stopten. Het is menselijk : zovelen proberen tijd te kopen maar wanneer het voorbij is, is het voorbij. Eindeloos veel diepe woorden van angst en twijfel heb ik over mezelf neergegoten, omdat tranen storten me niet lukte. Eindeloos veel onvervulde wensen. Voor het eerst stap ik verder, in het ritme van de tijd.
Ik was een vluchter, ik liep en liep. Op zoek naar een toevluchtsoord in een tijd van waanzin. In een staat van mentale schande, mn waarden en normen onder de modder. Ik zou geknield hebben voor éénieder die me redden wou, terwijl ze vast enkel met mn bloed aan de haal zouden gaan. Ik sleepte mezelf naar de hel, bedelend om gratie. Zelfs mn graf spuwde me terug uit.
Tot je plots er klaar mee bent, hoe vreemd dat ook moge klinken. Niet dat er werkelijk veel gebeurde. Sterkte, genot en rust, in draagbare dosissen; niet te beangstigend. Verzengende gevoelens die twijfels doen smelten.
Ik zocht zeven zeëen af, reisde door afgronden en over bergen bekleed met rotsen zo scherp als een mes. Ik keek onder het tapijt, je weet maar nooit. Ik bladerde zoekend doorheen mn dromen. Ik hing wat rond, afwachtend.
Alles probeerde ik. Behalve één ding : Ik zocht nooit bij mezelf. Terwijl ik het net daar vond. Wat is Het ? Wat vond ik ? Klaar voor het leven, dat is het. Geloof in mezelf, ook voor een stuk. Weten dat ik het kan.
Klaar voor het leven maakt je meteen ook klaar voor de liefde.
Voorheen was ik dat niet. Teleurstelling heerste zelfs in mn dromen. Geven en nemen. Hoe meer ik leek te geven, hoe minder ik terug kreeg. Hoe meer ik gaf, hoe meer ik geven moest. Beng ! Beng ! Beng ! Deksels tegen mn neus.
Ik weerhou mezelf er niet meer van, omdat ik geen angst meer heb mn vingers te verbranden. Pijn voelen zal ik, als het fout afloopt, maar ik weet dat ik sterk genoeg ben die pijn een plaats te geven als dat moment zich zou aanmelden. Ik, en ik alleen was degene die mezelf redden kon. De reddingsactie is begonnen. De seekings cirkelen boven mn hoofd, lijnen worden naar me uitgegooid... Ik peddel niet langer doelloos rond...
Klaar voor het leven, klaar voor de liefde. Zo klaar als een klontje is het.
|
