Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.
Michel Doomst
Tussen ons gezegd ... ... en voesj gezwegen
10-01-2008
Oplossing: confederalisme
De winterslaap is blijkbaar voorbij, want waar je ook gaat, krijg je dezelfde vraag. Wat vindt u van de nota-Verhofstadt? Nu nog steeds antwoorden met Nog geen tijd gehad om hem te lezen, sorry. zou te ongeloofwaardig klinken. De micros en telefoons ontwijken dan maar? Gemakkelijker gezegd dan gedaan want tegenwoordig volgen ze u al tot in het kleinste kamertje, en vergeten ze nog eerst te kloppen. Iedereen moet echter zijn brood verdienen, dus niemand wordt iets kwalijk genomen.
Andersom mag men ons ook niets kwalijk nemen, wanneer we eens een vraag ontwijken. Wij worden langs alle kanten op onze woorden afgerekend. Af en toe zwijgen is pure zelfverdediging.
Blijven pleiten voor een verregaande vorm van confederalisme is ook een soort van zelfverdediging. Een protectie voor zowel de deelstaten, als voor de federale staat. Vandaag blijkt nog uit de cijfers van het Planbureau dat de economische heropbloei van Wallonië toch niet zo spectaculair en spetterend blijkt te zijn. Het dansende strikje van Di Rupo of het op en neer wippende brilmontuur van Demotte ,naar aanleiding van het schitterende en steeds beter werkende Marshall-plan, zullen even in de koelkast kunnen gaan uitrusten. De volgende jaren zal de economische groei van Vlaanderen weer sneller toenemen dan deze in Wallonië. (rekening houdende dat deze cijfers procentueel worden weergegeven, wordt de huidige reeds grote kloof, snel nog groter.)
Deze tendensen geven duidelijk aan dat in beide delen van het land nood is aan een ander soort beleid. In Vlaanderen is er een andere visie nodig dan in Wallonië. Het huidig immobilisme van de Franstalige politici mag Vlaanderen niet beletten te willen groeien. Wallonië, en zeker de Waalse politici, mogen niet in de weg staan van een Vlaams toekomstgericht beleid.
Vlamingen kijken naar de toekomst, werken ervoor en hebben bovenal hun eigen denken over een welk te volgen goed beleid. Onze Franstalige broeders en zusters blijken er een andere mening op na te houden, dewelke duidelijk niet samenvalt. Bovendien hebben beide regios sowieso nood aan een andere manier van besturen. De noden van Wallonië verlangen andere maatregelen, dan de noden van Vlaanderen.
In die zin is een verregaande staatshervorming, waar zoveel mogelijk autonomie wordt gegeven aan de verschillende deelstaten, een must voor alle landgenoten. Eens deze hervormingen zijn doorgevoerd zal automatisch een pacificatie optreden, waardoor de bestaande solidariteit, in tegenstelling tot menig denken, zal uitgebreid worden. Op die manier zal een ver doorgevoerde staatshervorming een enorme meerwaarde geven aan zowel de deelstaten als aan België op zich.
Verhofstadt belooft, in de mate van het mogelijke, een inspanning te doen, om de koopkracht van de mensen te verbeteren. Hij voegt er wel onmiddellijk aan toe dat hij bij de bevolking geen valse verwachtingen wenst te scheppen. Spijtig, want dit was juist het onderdeel waar hij de voorbije acht jaar zo schitterend in slaagde.
Er is dus geen geld voor dure maatregelen. Fijntjes voegt hij er ook aan toe dat er geen geld is voor een dure staatshervorming. De portemonnee is leeg, het spaarvarken niet meer gespijsd. Net na de feestdagen en aan het begin van de solden is men normaal andere dingen gewend. Hij heeft nochtans een nota opgesteld, dewelke een aanzet is om de dialoog op gang te brengen. Allemaal veel te ingewikkeld. Allez, toch de doekjes die hij om alles probeert te wikkelen. Eens je door de verpakking bent .
Een staatshervorming doorvoeren kost niet noodzakelijk veel geld. Het is juist de bedoeling dat ze geld opbrengt, anders is het weinig efficiënt. Het verschil in visie is echter dat je zulke projecten niet op basis van één jaar moet bekijken, maar wel toekomstgericht. Deze mentaliteit ontbreekt hem echter nog steeds, wat er op wijst dat hij de voorbije acht jaar niets heeft geleerd.
Als redder van het vaderland past hij best op dat hij het niet te hoog in zijn bol krijgt. Hoewel hij zich steeds meer de allures van een groot staatsman begint aan te meten, is er in de geschiedenisboeken echter nog niet veel plaats voor hem. (althans niet tussen de staatsmannen)
Neen, we staan voor een uitdaging die we bij beide horens moeten vatten. Door aan de staart te trekken zal er geen deftige oplossing uit de bus vallen. De verantwoordelijkheid moet genomen worden om zo definitief mogelijk een grondige hervorming door te voeren. De politici kunnen het zich niet meer opnieuw veroorloven. De tijd dringt niet onmiddellijk, maar staat ook absoluut niet stil.
Er zijn nog zoveel andere uitdagingen waar we de volgende legislatuur voorstaan. Het wordt een zeer interessante en boeiende tijd. Ik ben alvast klaar om er opnieuw stevig in te vliegen.
De overgang van oud naar nieuw, van het ene jaar naar het andere. Goede voornemens, de beste wensen over gezondheid, liefde en geluk. Het glas heffen op de 366 dagen die komen, op de komende 12 maanden. De jaaroverzichten zijn nog niet achter de rug of de toekomst wordt reeds besproken. 2007 was een jaar van de politiek, voor velen ongewild, maar toch best intrigerend. Nu is het, net zoals bij de voetbal, even winterstop, althans op vlak van de onderhandelingen. Binnen 2 maanden en 20 dagen, omgerekend 80 dagen is het Pasen. De klokken komen dan uit Rome, de eieren hopelijk uit Ieper.
De ingrediënten van die eieren zullen de volgende weken moeten worden gevonden, waarna de smaak zijn weg zal moeten vinden door de verschillende papillen. Voorlopig is het afwachten en antwoorden wat de goede voornemens zijn, verder de beste wensen ontvangen en het glas heffen op de komende 366 dagen.
Toch tussendoor de kranten doorsnuisteren en vaststellen dat (zoals hierboven aangegeven) de wereld van de politiek en deze van het voetbal niet ver van elkaar liggen. De voorzitter van spirit eist bepaalde zaken van haar kartelpartner, anders loopt ze over. Dit principe zien we ook terug bij sommige voetballers. Zo eist Hassan van Anderlecht een visum voor zijn familie, anders verlaat hij de club.
Spijtig dat de manager van Anderlecht geen minister van Binnenlandse Zaken is, anders was deze zaak toch snel geregeld. Voor mevrouw Geyssen zal het moeilijker zijn, want partnerruil is dezer dagen niet gemakkelijk. Je moet enigszins gewicht hebben, hetgeen van spirit na 10 juni niet echt meer kan gezegd worden. Twee weken terug was er al de eis van Bert rond het feit dat indien zij niet zouden worden opgenomen in de werkgroep van 12, hij de goede werking van de Vlaamse regering niet langer garandeerde. Wat het ene met het andere te maken heeft, is voor mij even duidelijk als een mooi verpakt geschenk onder de kerstboom. Hetgeen ik wel weet is dat zon houding weinig getuigd van veel volwass . Een paar decennia terug had men hiervoor in politieke kringen een mooi gezegde: trop is te veel, en teveel is trop. Misschien een goed voornemen voor 2008?
In de eerste elf maanden van 2007 konden reeds 49 illegale vreemdelingen vluchten uit een van de vijf gesloten centra van ons land. Meer dan de helft van de vluchten, namelijk 27, vonden plaats in het centrum Vottem, nabij Luik. Deze cijfers blijken uit het antwoord van minister Dewael op een schriftelijke vraag van kamerlid Michel Doomst. Slechts 3 van deze mensen werden teruggevonden, de anderen zijn nog steeds verdwenen. Bij deze vluchten was geen enkele maal een minderjarige betrokken.
De gemiddelde interventietijden van de opgeroepen MUGs in Zuid-West Vlaams-Brabant zijn twee tot meer dan driemaal zo lang als de gemiddelde tijden in België. Dit antwoordde minister Donfut op de vraag van kamerlid Michel Doomst.
Voor de eerste acht maanden van 2007 zijn er 13 MUG interventies geregistreerd in de gemeenten van de regio Zuid-West Vlaams-Brabant, met name Gooik (7), Pepingen (4) en Herne (2). Voor Pepingen bedroeg de gemiddelde interventietijd 26,5 minuten, met tweemaal zelfs een uitschieter tot een halfuur.
Uit recente cijfers van de FOD Volksgezondheid zou de gemiddelde interventietijd van de medische hulpdiensten 9 minuten bedragen, terwijl de diensten in 95% van de gevallen binnen de 13 minuten ter plaats zijn, hetgeen in deze regio dus nooit gebeurde.
Bovendien meldde de minister dat de PIT (Paramedisch Interventie Team) gedurende het eerste jaar 759 maal uitrukte, hetgeen een gemiddelde is van 2,2 per dag. De evaluatie van het eerste jaar PIT in Halle, waar Doomst op aandrong, is echter nog niet beschikbaar. Toch kon Michel Doomst de minister overtuigen van de dringende noodzaak om zo snel mogelijk een oplossing voor dit probleem te vinden. De diensten op zich treffen immers geen schuld, aldus nog de burgemeester van Gooik.
Onlangs schreef ik dat het scenario van de formatiegesprekken ongeziene fantasieën tentoon stelde. Hetgeen deze week echter allemaal wordt rondgebazuind, tart elke verbeelding. De verschillende nieuwe onthullingen verscherpen enkel nog de punthoofden van de wetstraatjounalisten. Als men vroeger beweerde dat journalist een hondenjob is, wat is het dan tegenwoordig? Liever zij dan ik om de volgende dagen in de vrieskou elke deurbeweging geconcentreerd in het oog te houden. Anderzijds is het wel geschiedenis hetgeen ze elke dag vanop de eerste rij mogen meemaken. Historici wrijven zich steeds harder in de handen en likken bij elk nieuw feit hun vingers af. De politieke geschiedenis van België ligt op de rand van een belangrijke wending.
Iedereen, zowel Vlaming als Waal, Brusselaar of Belg, Nederlands-, Frans- of Duitstalig, beseft dat er dringend grote hervormingen moeten doorgevoerd worden. We kunnen niet meer terug. Waar aanvankelijk de polarisatie tussen Vlamingen en Walen zat, is deze nu uitgedeind tot ver daarbuiten. Partijen die één front vormden, staan nu lijnrecht tegenover elkaar. Personen die vorige week nog gezellig samen zaten te dineren, gooien nu met modder naar elkaar. (Ik kan u verzekeren dat bevroren modder hard aankomt...) Men geraakt het over niets meer eens. De ene wil dit, de andere dat, maar naar de rest kijkt men niet ... tot zij 'dat' zeggen en hun tegenstanders dan weer dit. De krantenkoppen van de laatste dagen, weken en maanden zouden bij Urbanus hun plaatsje kunnen krijgen in zijn hottentottententoonstelling.
Gelukkig zijn deze formatiegesprekken maar een deel van onze bezigheden. Nadat we maandag enkele vragen hadden voor staatssecretaris Tuybens (zie hieronder), gingen we gisteren langs in de commissie van minister Laruelle. Het Grondwettelijk Hof heeft zich immers uitgesproken over een wet van haar, waar ze de architecten zou discrimineren tov andere actoren in de bouw. Ofschoon ze in lopende zaken zit, wil ze zich toch constructief opstellen voor een overleg. Hopelijk wel niet in zo'n sterrenrestaurant zoals vorige week, want ik ben eerder voorstander van de eenvoudige kost zoals bij Leterme.
Tegen 2012 worden minstens vijftig spooroverwegen afgeschaft. Dat zegt staatssecretaris Tuybens.
Het is de bedoeling om uiterlijk tegen 2012 minstens vijftig overwegen af te schaffen. Dat heeft de staatssecretaris voor Overheidsbedrijven, Bruno Tuybens, geantwoord op vragen van de kamerlid Michel Doomst.
Volgens Tuybens zijn er in ons land nog 144 overwegen met enkel passieve signalisatie. Het gaat dan om overwegen met enkel een Sint-Andrieskruis en/of een verkeersbord. Van die 144 overwegen zijn er maar 19 op reizigerslijnen.
Het is de bedoeling om die overwegen af te schaffen of te moderniseren. 'Van de 19 overwegen met passieve signalisatie zullen er 5 uitgerust worden met lichtseinen. Voor de 14 overblijvende overwegen wordt de afschaffing bestudeerd', aldus Tuybens.
Daarnaast zijn er volgens Tuybens koninklijke besluiten klaar die de afschaffing van een vijftigtal overwegen regelen. De uitvoering is voorzien tegen uiterlijk 2012, dixit Tuybens. Daarnaast zullen nog andere overwegen verdwijnen in het kader van grote spoorprojecten, zoals het GEN.
Uit cijfers van Infrabel blijkt dat het aantal overwegen sinds 2002 gedaald is met 90. In 2002 waren er nog 2.125, in oktober 2007 stond de teller op 2035. Het voorbije jaar werden er al meer dan 20 afgeschaft.
Aan de soapserie lijkt blijkbaar geen einde te komen. De wendingen die door het script telkens weer worden genomen, spelen handig in op het steeds wederkerige gevaar van opduikend gegeeuw van de talrijke kijkers. Hoewel de scenarioschrijvers dreigden met en zelfs overgingen tot stakingen, blijven de nieuwe ideeën binnenstromen. De wederopstanding ten tonele van onze telore gegane premier, duwt zelfs belangrijk nieuws zoals de blijde verwachting van Wendy en Frans op de achtergrond.
De voorbije dagen werden verschillende ideeën de arena ingestuurd, maar de enige echte zullen enkel te lezen staan op de menu van een prestigieus restaurant, zoals Clos St-Denis. In de perfecte harmonie tussen een Waalse chef in een Vlaams dorp bezegelen de Belgische liberalen hun vriendschapsbanden.
Zonder Greet of Mireille, wordt de vrouwelijke eer hoog gehouden door Sabine Laruelle. Hoe zij aan al die machos kan weerstaan is één groot vraagteken, hetgeen ons echter niet interesseert. Wat ons wel nieuwsgierig maakt zijn de snode plannen die bij kaarslicht aldaar worden gesmeed. Taferelen, zoals aldaar in het nieuwe Poupehan, doen de harten van menig detectiveliefhebber sneller kloppen.
Ofschoon de weinige geheimen, die mondjesmaat bekend geraken, veel wind doen waaien, is de speeltijd blijkbaar lang nog niet gedaan. Nu is het ruzie tussen Joëlle en Didier. Zij heeft stoute dingen gezegd, waardoor Didier nu niet meer met haar wil spelen. Net een peutertuin voor Een geluk dat het gisteren Sinterklaas was en niet vandaag, anders had zwarte piet haar in de zak moeten steken.
Was zij eigenlijk niet de zwarte piet?
Het is duidelijk dat de aanstelling van Verhofstadt nog niet veel soelaas heeft gebracht. Even stond hij terug in het middelpunt van de belangstelling. Even kon hij als Caesar zijn blijde intrede doen. Die kon echter na het oversteken van de Rubico wijze woorden (alea iacta est) uitbrengen, Verhofstadt slaagt daar alsnog niet in.
De laatste zullen de eerste zijn, maar in politiek geldt dat niet. Verhofstadt is omwille van zijn beleid afgestraft, de kiezer wilde verandering. Acht jaar lang beloofde hij veel, maar bracht hij niets. Leterme probeerde daarentegen veel en forceerde dat ook. De vent van Gent wil nu met de pluimen gaan lopen, maar de mensen weten ook dat de Walen voorheen NON zeiden op een staatshervorming en nu (na Leterme zijn werk) over de verschillende zaken willen discussiëren. De aftrap is nog maar net gegeven. Vol spanning kunnen we uitkijken naar wat ons de eerste helft zal brengen. Op het waterverzadigde patattenveld van de Wetstraat weet je nooit waaraan je je kunt verwachten.
Om sneller ter plaatste te zijn, vroeg boordcommandant Leterme zijn passagiers of hij even door ijlere lucht mocht vliegen. Kort de harde pijn, maar sneller de gelukzaligheid. Meer dan 80% van de passagiers verkoos zijn voorstel, maar enkele individuen pruttelden tegen. Daarop zette de piloot de vlucht op automatisch, wachtend op een antwoord van beneden.Uit het niets sprong een andere piloot achter het stuur. Vermomd als alledaagse passagier, zat hij in een hoekje te wachten op het perfect geschikte moment. Goed wetende hoe hij de verschillende knopjes moet bedienen, zal hij via het gekende bochtenwerk, de grond proberen te bereiken. Of toch niet. Zijn kompanen zijn niet gerust in een goede afloop en verdoezelen de hebberigheid van hun leider. Een spreekwoord zegt dat nood wet breekt, maar in deze context is dit meer dan alleen met vuur spelen. Gelukkig wil voorlopig niemand zijn vingers verbranden.
Vuur is misschien wel net dat wat we nodig hebben, maar dan wel hartelijk vuur. Een vuur zoals met Pinksteren, hetgeen echter nog veraf is. Roeien met de riemen die voorhanden zijn, maar ook die zijn nog amper voorradig. De enkele riemen die de onderhandelaars hadden, zijn door ene Milquet meegenomen. De afvaart heeft ze ingezet, maar in tegenstelling tot die van de Ourthe of Semois, is deze als een waterval recht naar beneden. Zolang het regent, zal het watertrappelen zijn om niet te verzuipen. Het geploeter is verleden tijd, het geplons evenwel nog niet.
Quote van de dag: Hij, die de Vlaamse eisen steeds begraven heeft, zal ze nu wel oogsten? Hier kan pas gesteld worden: wie gelooft hem nog?
Enkele weken geleden meldde een krant dat een Russische sekte ergens in grotten op het einde der tijden zit te wachten. Volgens verschillende bronnen zou de Apocalyps plaatsvinden in 2012, binnen een dikke vier jaar dus. Ontploffingen, zwarte gaten, uitbarstingen, slingerbewegingen en andere tot de verbeeldingsprekende acties worden als oorzaak beschreven.
Voor ons is momenteel enkel het einde van de formatiegesprekken van tel. De aandacht voor het onderwerp verzwakt misschien, de journalisten zijn er nog.
Afhankelijk van de hoofdredactie wordt de huidige toestand betiteld als chaos, dan weer als de genomen laatste horde. Tegenwoordig kan je aan de titels van de krantenartikels zien of de hormonenspiegel van de hoofdredacteur al dan niet in evenwicht is. Het is begrijpelijk want iedereen wil op tijd en stond wel een beetje verandering. De enige changement de decor is de verplaatsing van de poorten van Hertoginnendal naar de poorten van het parlement. Op zich een voordeel, want in tegenstelling tot de eerste plek, zijn ze nu wel bestand tegen de gure winden en kille plensbuien. Bovendien opent deze plek perpectieven naar onze honger om mee te denken en besturen
In hun verlangen naar het einde zijn ze zeker niet alleen. 99,9% van de mensen is dezelfde mening toegedaan. Maar in vergelijking met die Russen in de grotten, zal het op een weekje niet meer aankomen. Het is beter nu het ei volledig uit te broeden, dan vroegtijdig het nest te verlaten en de eierschaal er af te pikken. Een gedrocht van een regering kunnen we na deze formatiecrisis missen als kiespijn. Enkele maanden geleden titelde ik reeds beter geen regering dan een slecht regeerakkoord, een uitspraak die vandaag nog even actueel is.
We mogen immers niet vergeten dat, wanneer men een akkoord heeft over de staatshervorming, er nog niet onmiddellijk een regering is. Men spreekt van landen (nood-, buik-, helikopter of crash laat ik in het midden), maar ofschoon men misschien van luchtlaag verandert, de lichtjes van de landingsbaan zijn nog niet onmiddellijk zichtbaar. De piloot is gelukkig nog wakker en houdt zijn juistekoers aan. Voorlopig hangen we nog hoog in de lucht, ver van het zinkend schip waar men reeds meermaals naar verwees.
Het bivakkamp voor de SP.a is blijkbaar afgelopen. Na een wekenlange interne strijd tussen de verschillende patrouilles, kreeg akela Caroline de meeste badges op haar hemd gespeld. Samen met hulppatrouilleleider Dirk won zij nipt het grote spel, maar de tegenpartij zal het daarbij niet laten.
Nu dat ze een proper bad heeft gekregen en bovenal is uitgeslapen, probeert ze met een eerste ballonnetje haar puike ideeën de wereld in te sturen. Spijtig dat ze nog geen weet heeft van het bestaan van helium, het ballonnetje gaat immers niet op.
Een idee als nieuw verkondigen, maar in feite oprapen uit de riolering, is een gekende methode die gehanteerd wordt door neofieten, die enkel nog maar blaasjes kunnen wijsmaken.
Haar idee is oorspronkelijk gelanceerd op een ministerraad door de toen daartoe bevoegde minister, waarna het als een wit konijn snel naar Hasselt huppelde. Aldaar werd het geprepareerd met een snuifje zout, maar tevens met verdorven pruimen. Stevaert stelde immers voor de zorgverzekering te innen via de belastingen. Inderdaad ik zie u fronsen om de gedachte nog een belasting? Dit alles dateert van zon 2,5 à 3 jaren geleden.
Om goed te zijn zouden we moeten terugkeren naar de eerste jaren van de Vlaamse paars-groene regering, waar de zorgverzekering het levenslicht zag. Waarom werden al deze ideeën niet onmiddellijk bestudeerd en geïmplementeerd? Juist, het rook verdacht veel naar een verkapte belastingsverhoging. Zoals geweten werd de verantwoordelijkheid doorgeschoven naar de ziekenfondsen, zodat de eigen vingers niet verbrand werden. Camouflagetechnieken zijn immers altijd al hoofdonderdeel geweest van het bivakkamp van de socialisten.
Nu twee jaar na het konijn met verdorven pruimen, verschijnen ze ten tonele met dezelfde idee. De technieken van het camoufleren hebben ze de voorbije weken intern geoefend, maar ongeduldig als een jong veulen, dartelt Gennez net te vroeg de speelweide in. Het ballonnetje zonder helium is immers ook nog eens doorzichtig. Vraag eens aan Inge Vervotte wat haar idee destijds was
Zoals de kinderen op de Sint zitten te wachten, zijn de media op Yves Leterme gefixeerd. Hun geduld geraakt stilaan op, maar gelukkig voor Leterme zijn ze nog net met voldoende om elkaar mentaal te ondersteunen. Elk geroezemoes vangen ze op, plaatsen het onder de microscoop, en verkondigen ze met een versterker van 1000 watt. Ongeziene toestanden worden gecreëerd door het zou kunnen dat -syndroom waar menig journalist de laatste dagen last van heeft.
.
Wat we tussen de regels door kunnen lezen is nog steeds hetzelfde als 170 dagen terug. De ene wil meer autonomie, de andere niet. Dat het momenteel enkel nog over punten, kommas en kleine woordspelingen gaat is niet juist. Een komma vergeet je snel en een punt kan enkel voor interpretatie vatbaar zijn als er twee te veel staan De kern ligt dieper en de inhoud is fundamenteler. De temperatuur staat nog steeds op gure wintertoestanden en de zomer nog lijkt veraf te zijn.
Misschien moeten we het geweer van schouder veranderen en ons meer bekommeren om het klimaat. Hoewel het in Leterme zijn buurt al weken vriest, zou 2007 het warmste jaar ooit zijn sinds de metingen. De ene klimaatconferentie volgt de andere op en volgens Walter Pauli van de Morgen is dit het onderwerp waar de wereldbevolking van wakker ligt. De inhoud van de menu waarmee de meerderheid naar een mogelijke conventie gaat, doet er volgens hem niet toe, de oppositie kan immers altijd schrappen of toevoegen.
Persoonlijk vind ik dit een zeer rare houding, want met hoe meer je achter één en hetzelfde standpunt staat, hoe beter je het kan verdedigen en hoe meer kans je hebt om het te doen slagen. Hoe kan men als meerderheid een verschillende mening gaan verkondigen en toch eendrachtig de toekomst van het land uitstippelen? Niemand gaat op reis met alleen een folder van het reisbureau. Men wil ook weten waar men gaat landen.Er moet dus een einde komen aan de houding van de personen die steeds koud en warm uit één mond blazen. Door hen blijft het geen komma om over te struikelen, maar een zware betonblok. Nu de herfstdagen terug in het land zijn, zal er nog veel water naar de zee vloeien, tenzij het straks steen en been begint te vriezen.
Dit laatste wordt door de weermannen tegengesproken. Zowel aan de kust als in de Hoge Venen geven ze tegen het midden van de week zeer positieve temperaturen. Ook Reynders blijkt dit gehoord te hebben, want sneller dan een microgolfoven een diepvrieszak ontdooit, roept hij zijn partners op; vandaag of niet. Wij willen echter eerst weten wat de pot schaft, want een kleine aperitiefje zal onze honger niet kunnen stillen. De borrelhapjes van in het begin zijn reeds verslonden.
Toen ik deze morgen de kranten opensloeg, dacht ik de exemplaren van gisteren opnieuw in de hand te hebben. De meeste titels kwamen me iets te bekend voor.
Het bleek slechts een gedachte want bij de televisieprogrammas stond dat Helmut Lotti vanavond de halve finale speelt van de Slimste Mens. De uitslag van de finale van morgen zal meer over de lippen gaan dan het zoveelste begin van de zogezegde landing van formateur Leterme.
De discretie is er, de hefbomen hebben hun werk gedaan. Een applaus volgt echter pas na de landing, op voorwaarde dat Karel de Gucht niet aan het stuur zit, want die voorspelde een buiklanding.
Zulk scenario brengt bij menige enige oprispingen teweeg, die niet enkel uit de maag afkomstig zijn. De voorgeschreven medicatie heeft te veel bijwerkingen en bovendien mogen zwangere mensen deze sowieso niet innemen. Laat nu de meeste politici van onze partij juist zwanger zijn, zwanger van vele ideeën. Uit de verschillende echos is gebleken dat dit prachtige babys zullen zijn. Enkel de zoektocht naar de perfecte vroedvrouwen verloopt minder rooskleurig. Door het beperkte aantal plaatsen op de vlucht zijn ze waarschijnlijk op één hand te tellen. De zoektocht door de kapitein gaat naarstig voort.
Dat de landing is ingezet heeft hiervoor gelukkig nog geen consequenties, want de vlucht zat op een hoogte van meer dan tien kilometer. Het positieve temperatuursverschil dat we kunnen aanvoelen door van de stratosfeer naar de troposfeer te zijn neergedaald, veroorzaakt bij een aantal reeds lichte ontdooiingverschijnselen. Nog even geduld en iedereen zit op de juiste temperatuur. Dan is het enkel nog aan de kapitein om veilig de grond te bereiken alvorens het kookpunt wordt bereikt.
De stralende ochtend zoals de voorbije dagen kwam er vandaag niet door. Een teken aan de wand of gewoon de winter die er aan komt. Na een warme kop koffie weet ik zeker dat het het laatste is.
In de krantenwinkel kan ik achteraan de rij vlot een discussie volgen over de dikte van de kranten. Doe es gien nuus, een betjen over dei Belsjke betuugink en veral veil sport. (Er is geen nieuws, beetje over die Belgische betoging en vooral veel sport.) Een dunne krant die niet veel nieuws brengt, het zijn inderdaad zeer rustige tijden. Of toch niet helemaal?
Zaterdag wilden de journalisten immers weer een mening over de uitlatingen van de MR. Mijnheer Doomst, uw collegas zeggen dat
Met geen commentaar kom je er niet van af, het is bijna Sinterklaas en dan wil men blijkbaar steeds veel zoetigheid. Moest ik zeggen dat ik een gat in de lucht heb gesprongen na de opening van MR, of dat ik net zoals de Franstaligen vanaf nu ook gewoon NON zou zeggen tegen elk mogelijk tegenvoorstel? In een fractie van minder dan twee seconden moet je een antwoord geven, zonder de euhs inbegrepen.
Kort verklaarde ik dat het nu eerst tijd is voor een breed communautair akkoord en dat we dan wel zouden zien wat in dat akkoord mogelijks voorzien is rond ons wetsvoorstel tot splitsing van BHV.
In de media verkondigen ze dat ik na een communautair akkoord wel wil praten over BHV. Hallo?
Wanneer de regeringsonderhandelaars tot een communautair akkoord komen, zal over BHV en de behandeling van het wetsvoorstel kleur moeten bekend worden. Het is immers een dossier dat als een zwaard van Damocles boven elke mogelijke regering hangt. Niemand zal de mogelijkheid durven openhouden om te starten zonder dat rond de splitsing van BHV een parcours wordt afgesproken.
Bij deze gedachte moeten we wel steeds in ons achterhoofd houden welke onze eisen en standpunten zijn. Kortweg de voorwaarden zijn door de anderen gekend. Onze voorstellen zijn in de kamercommissie gestemd.
Minister Keulen neemt, in samenspraak met de betrokken instanties, na maanden onderzoek een beslissing die geen andere uitweg kon hebben. Een gewaarschuwd man is er twee waard, hier waren ze met zn drieën. Wanneer je na een overtreding op je vingers wordt getikt, is het logisch dat je beseft dat je iets fouts gedaan hebt en er nadien consequent naar handelt.
De burgemeesters zijn echter slechte leerlingen en gaan telkens nog een stap verder. Een oude wijze zei ooit nog trop is te veel en te veel is trop.
Je kan perfect de mening hebben dat uw gemeente een andere gemeenschap toebehoort, maar daarom is het nog geen feit. (Sommige dorpen in de Ardennen worden toch ook niet Hollands?) In een democratisch land met vrijheid van meningsuiting zal je voor zulke ideeën niet veroordeeld worden. Het is immers je goed recht om te zeggen dat je gemeente een Brusselse is en geen Vlaamse gemeente. De werkelijkheid spreekt dit echter tegen en bepaalt tot nader orde dat Brussel in Vlaanderen ligt. De geschiedenis heeft deze zaken bepaald, en zegt ons ook dat de Franstaligen daar grotendeels zelf voor hebben gezorgd.
De Franstalige politici met FDF op kop schreeuwen om respect. Voor een tweede maal op korte tijd voelen ze zich in hun achterste gebeten. Ze begrijpen de Vlamingen niet (moesten ze eens allemaal Nederlands kennen ), laat staan de Vlaamse koppige houding. Ze noemen de beslissing ondemocratisch en een aanval tegen hun gemeenschap. Volgens mij hebben de Franstaligen dringend nood aan een verklarende politieke woordenboek. Het zou immers respectloos zijn voor de Vlamingen moest Keulen de burgemeesters wel benoemd hebben. Dit zou een signaal zijn dat sommige personen in dit land boven de wet staan, hetgeen in deze context een zeer verkeerd teken zou zijn.
Kort samengevat: wie zijn billen brandt moet op de blaren zitten en als burgemeester zit je redelijk veel, auw
Om dit onderwerp mooi aan te kleden, wordt er her en der verwezen en gezocht naar zogezegde links en precedenten. Sommigen denken met heimwee terug aan Voeren, andere kijken in de glazen bol naar Groot-Brussel. Ook recentere gebeurtenissen worden aangehaald.
Zo werd er gisteren een korte wenk gegeven naar de BHV-burgemeesters en het feit dat zij wel benoemd zijn zonder onderzoek. Nu zou ik de betrokken redacteur wel durven vragen welke onwettelijkheden wij verricht hebben om die vergelijking enigszins ter verantwoorden. Wij hebben inderdaad ooit opgeroepen tot acties om de grondwet te laten toepassen, hebben gedreigd verkiezingen te boycotten, maar dit steeds in samenspraak met de hogere instanties. Nooit hebben wij iets tegen de wet gedaan. Wij hebben ( en nog steeds ) geijverd voor een zaak die ondemocratisch, ongrondwettelijk en discriminerend is en proberen met zo veel mogelijk legale acties onze zaak kracht bij te zetten.
Het is dan ook spijtig dat een Vlaamse krant zulke scheeftrekkingen neerpent en personen die de wetten overtreden vergelijkt met personen die ijveren tot naleving van de wet. Soms liggen de zaken moeilijk, zijn ze ingewikkeld, maar net dan verwacht je van opgeleide ervaren mensen verklarende en niet misleidende taal. Maar ja er is niets aan te doen, in Egypte hebben ze er een goed spreekwoord voor: Het is als met de koeien van de farao. In de politiek ken je snel je pappenheimers.
Michel Doomst interpelleert minister Dewael over de bevordering
van de secretaresse van commissaris-generaal Koekelbergh.
Na de polemiek die eerder deze week ontstaan was omtrent de bevordering van de secretaresse van commissaris-generaal Koekelbergh, antwoordde minister van Binnenlandse Zaken Dewael op vraag van kamerlid Michel Doomst dat hij niet anders kon dan het personeelsgebeuren goed te keuren. De minister vertrouwde hierin volledig op zijn administratie. Als gevolg van heel deze heisa heeft hij het dossier opgevraagd en wacht hij op het onderzoek van Comité P.
De minister voegde er tevens aan toe dat hij in feite zich niet over de zaak kan uitspreken, aangezien de uitwerking van de nieuwe structuur voorziet dat men een beperkt aantal medewerkers kan kiezen binnen de eigen beleidsdienst. Naar alle waarschijnlijk is ook de secretaresse binnen dit kader aangeworven. Tot slot deelde de minister aan kamerlid Doomst nog mee dat het hier niet over benoeming of bevordering gaat, maar over een tijdelijke aanstelling, zodat de nodige diplomas of bevorderingsexamens niet nodig zijn.
Michel Doomst interpelleert minister van volksgezondheid Donfut
over de remgeldvermindering bij specialisten
Zoals voorzien in het KB van 26/112006 is er voor bepaalde specialisten remgeldvermindering mogelijk bij het eerste consult in het kalenderjaar, dit op voorwaarde dat men is doorverwezen door de huisarts en een globaal medisch dossier bezit.
Aangezien bepaalde specialismen zoals bijvoorbeeld orthopedie niet op de lijst zijn opgenomen, interpelleerde kamerlid Michel Doomst minister van volksgezondheid Donfut over de beperktheid van de lijst.
Doomst drong aan op een dringende evaluatie en vroeg ook of er een uitbreiding van de lijst is voorzien op korte termijn. Over de evaluatie kon de minister enkel antwoorden dat dit binnen een globale evaluatie dient te gebeuren, maar dat er geen concrete planning is. Kort voegde de minister er tevens aan toe dat door de administratieve complexiteit het systeem een geringe toepassingsgraad kent. Tot slot vroeg Doomst ook nog naar de criteria dewelke gebruikt zijn bij het opstellen van de lijst, waarop de minister meedeelde dat de lijst handelt over specialismen met een belangrijke diagnostische activiteit en dat daaraan prioriteit werd gegeven.
Michel Doomst interpelleert minister van volksgezondheid Donfut
over de ophokplicht van pluimvee.
Doordat het pluimvee in de bedrijven in zogenaamde gevoelige gebieden al meer dan een jaar moet opgehokt blijven,komen er aantal van deze bedrijven in financiële problemen. Enerzijds lopen zij de hogere vergoeding voor hun eieren mis, anderzijds kunnen zij geen gebruik maken van hun investering in land en omheining die voorzien is voor de vrije uitloop.
Hoewel het om een beperkt aantal bedrijven gaat, vroeg kamerlid Michel Doomst aan minister van volksgezondheid Donfut in welke mate deze maatregelen naar de toekomst zullen worden bestendigd. Hierop wees de minister op de wereldwijde epidemiologische toestand waardoor het weinig waarschijnlijk is dat het beleid op korte termijn zal gewijzigd worden. De minister voegde hier ook toe dat de maatregelen opgelegd zijn door Europese commissie en dat deze reeds meedeelde dat de maatregelen zeer lang van toepassing zullen zijn. Volgens de minister zou op hetzelfde moment aan de pluimveehouders zijn meegedeeld dat zij structurele aanpassingen moesten voorzien met het oog op een permanente afscherming.
Woensdag 7 november 2007 werd aanzien als een historische dag, een dag waarnaar vele hebben uitgekeken. Weken, dagen en uren voordien was er maar één enkele vraag die op het puntje van vele tongen lag. Onder de kerktoren was het het onderwerp aan de toog.
Doen ze het of doen het niet? Opiniestukken vlogen in het rond, peilingen werden afgenomen, stemmenmakerij beleefde hoogdagen. De kern waarrond het draaide werd echter onder de mat geveegd. Heel het gebeuren ging niet over de voorstellen tot splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde, neen het ging over het nakende einde van België. De nieuwe kern van de zaak was het gebakkelei tussen de Vlamingen en de Walen, tussen de separatisten en unitaristen, tussen de ratio en de emotionaliteit. Het waren de gevoelens die ons parten speelden.
Waarover heel de polemiek handelde werd wegens oninteressant in de doofpot gestoken. De inhoud werd verzwegen, de reden niet vernoemd. Uit verschillende hoeden werden oneliners getoverd, maar het uiteindelijke doel werd verzwegen.
De stemming in de kamercommissie was geen provocatie, geen aanstellerij. Het was net zo min een oorlogsverklaring, laat staan de vervanging van de Enola Gay tot het droppen van een institutionele atoombom. In tegenstelling tot het verschillende bochtenwerk dat men ons verwijt, staat ons stuur nog steeds op rechtdoor. De richting van een beter en positief geïnspireerd beleid voor België. Dat hiervoor meer belang dient gegeven te worden aan de gemeenschappen is echter vanzelfsprekend. Het moet evenwel duidelijk gesteld worden dat ons denken steeds uitgaat van de federale loyauteit. Zulke houding verwacht echter een corresponderende reactie, zodat het een tweerichtingsverkeer inhoudt waar een dialoog mogelijk is. Wanneer zulke dialoog echter niet meer mogelijk is, dienen er andere wegen bewandeld te worden. In doodlopende straat moet je ook ergens inslaan of keren.
De manier waarop de Franstaligen de voorstellen van tafel gooiden en vergeleken met alles behalve een compromisvoorstel, waarna ze inzagen dat ze een beetje te furieus gereageerd hadden en terugkwamen op hun woorden, wekte slechts bij weinigen enig wenkbrauwgefrons. De parlementaire democratie heeft vervolgens haar werk gedaan in de hoop dat de andere het signaal zou verstaan.
In tegenstelling tot wat ons verweten wordt wensen wij immers helemaal geen einde van België. Wij zijn geen Walenhaters die zo snel mogelijk het land willen zien splitsen. Wij willen vooruit en werken aan betere toekomst van een federaal bestel, waar voor ons inderdaad meer het accent ligt bij de deelstaten.
Op termijn nemen zulke stappen de spanning tussen de gemeenschappen weg en leiden ze naar een efficiëntere en beter bestuurde staat. De ontmijning moet ingezet worden, maar ook hier moet het van twee kanten komen. Anders is het water naar zee dragen en tijdens deze kille herfstperiode kan dit lang duren.
Het is komiek te horen en vooral te lezen dat wat je ook doet, je steeds de wind van voren krijgt (althans in de media). Amper ons werk gedaan worden we betiteld als theatermakers, acteurs of ongeloofwaardige bedriegers. Zouden de titels echter verschillen moesten we niet gestemd hebben? Ik ben alvast overtuigd van niet. Is dit dan nog objectieve weergave van de feiten? Ik heb er zo mijn vraagtekens bij.
Wekenlang was het de CD&V/N-VA die de parlementaire werkzaamheden zou vertragen, omdat ze de politieke moed niet zou hebben om te stemmen. Meneer Doomst, waar is die vijf minuten politieke moed? Meneer, waarom wordt er gewoon niet gestemd, heeft u bang?
Gisteren was het zo ver en de commentaren zijn overduidelijk
Men bestempelt de CD&V/N-VA als de verliezers, de MR als winnaars. (wat de uitslag zou zijn mochten we niet overgegaan zijn tot een stemming, vraag ik me al lang niet meer af, juist ja dezelfde).
Hetzelfde gedrag zien we ook bij sommige politieke collegas. Zo blijft de SP.a oppositiekruid schieten, maar zoals we dat van hen gewoon zijn is het doelloos en bovenal met losse flodders. Men moet weten wat men wilt, maar de laatste maanden is gebleken dat dit voor hen aartsmoeilijk is. De voorbije weken schreeuwden zo om een stemming, tierden ze om politieke moed. Gisteren wisten ze echter plots niet meer van welk hout pijlen te maken en draaiden ze 180° tegen de klok in. Net als de andere oppositiepartijen hadden ze dit niet verwacht en stonden ze met hun mond vol tanden. Ze vroegen ons vijf minuten politieke moed (die zij nooit hadden nvdr.), na de stemming was het cynisch kiesbedrog en amateurtoneel wat ze ons toemeten. Begrijpen wie begrijpen kan, ik steek er alvast mijn Latijn niet in.
Waar ik wel even moeite voor wil nemen is het citeren van enkele kranten, die mij vandaag toch iets nader omschrijven dan anders.
Van landloper die zich presenteert als Michel Houellebecq tot blinde mol die de bal compleet naast schiet, zijn maar twee voorbeelden die vandaag de revue passeren. Vooral de vergelijking met Houellebecq, alias Michel Thomas, intrigeerde me. Een Franse schrijver die verbannen leeft in Spanje en door de meeste linkse groeperingen verafschuwd wordt. Bovendien werd hij voor zijn veelvuldige anti-islamitische uitspattingen ook reeds voor het gerecht gedaagd. Deze door veelvuldige depressies geplaagde Franse schrijver zou mijn voorbeeld zijn in een politieke wereld waarin ik als landloper het alternatief ben voor de verdwenen elementaire melancholie. Het tij kan keren.
Voor de onderhandelaars was het een lang weekend, waar ze hun hoofd eens konden leegmaken of alles op een rijtje konden zetten. Hoewel het me misschien wel deugd zou doen, kan ik me dat nu niet permitteren. Vrijdag stond mijn telefoontoestel roodgloeiend, mijn oren nadien ook. Urenlang probeerden de verschillende media woorden in mijn mond te leggen, die enkel maar spektakel zouden opleveren en geen vooruitgang. Spijtig, maar het is hen niet gelukt. Het doel blijft nog steeds datzelfde als voordien: splitsing van het kiesarrondissement B-H-V (en niet van België) en niet méér, maar zeker niet minder dan dat. De Franstaligen hebben nog twee dagen om op de proppen te komen, anders
De longen zitten dus weer vol zuurstof, ze kunnen terug aan de ronde tafels gaan zitten. De ridders ten tijde van de Middeleeuwen deden dit ook op geregelde tijdstippen. Af en toe wat afleiding van een dartelende nar of een uitpuilend feestmaal deden de verhitte gemoederen bedaren. Een tactiek die werkte als geen ander.
Tegenwoordig kan je je tegenstander er niet meer mee paaien. Sommige onderhandelaars uit het Zuidelijk gedeelte van het land hebben de voorbije acht jaren veel te veel lekkers op hun bord gekregen. Hun honger werd er niet mee gestild, integendeel. Gedurende acht jaren zijn zij verwend. Nooit werd hen gevraagd te delen, enkel maar te nemen. Om zulke houding afgeleerd te krijgen heb je geen 150 dagen nodig, maar een paar maand, tenzij . De Shocktherapie.
