|
Het mag duidelijk zijn dat de verkiezingen steeds dichterbij komen. De partijen proberen zich te profileren, een drang waar vooral de Franstalige partijen last van hebben. Ofschoon de debatten nog moeten geopend worden, worden de ideeën reeds volop per opbod uitgebracht. Sommigen hebben echter nu al een slag van de hamer gekregen, zodat we ons moeten voorbereiden op wat nog komen zal.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Onze Vlaamse rand rond Brussel blijkt opnieuw een heet hangijzer te worden in de territoriale expansiedrang van sommige partijen. Gisteren maakte het cdH bekend dat ze voor één Franstalig territorium gaat en bijgevolg de uitbreiding van Brussel weer op tafel legt.
Deze annexatiedrang neemt steeds meer bedreigende vormen aan en breidt zich als een virus uit over steeds meer Franstalige ministers. Straks gaan we de FDF nog als gematigd mogen beschouwen, hoewel de uitspraken van staatssecretaris Clerfayt van vorige week ook regelrechte oorlogstaal was.
Met dergelijke uitspraken wil men de Franstalige eenheid versterken, zodat men solidair en eensgezind de Vlaamse communautaire eisen kan beantwoorden. Ze lijken het nog steeds niet te begrijpen dat onze voorstellen (geen eisen) een beter bestuur voor ogen hebben, dat efficiënter geregeld is en meer kan inspelen op de noden van de mensen. Ze zien het nog steeds als een strijd waarvoor tot het bittere eind moet gevochten worden. Het is geen kwestie van een front te vormen zodat vanuit de loopgraven kan gewerkt worden aan een mogelijk staakt-het-vuren, het is geen kwestie van voldoende munitie te verzamelen om mogelijk te anticiperen op een verrassingsaanval, het is geen kwestie te denken dat we überhaupt tegenover elkaar staan. Vlaanderen is Vlaanderen, Brussel is Brussel, Wallonië is Wallonië, drie gewesten met elk zijn eigenheid. Wij respecteren dat.
|
