De sfeer tussen de Franstaligen en Vlamingen blijft meer dan gespannen. Af en toe wordt er van op de zijlijn extra volt op de hoogspanning gezet, maar meer dan een vonkje geeft dat niet meer. De kortsluiting lijkt een feit te zijn, de elektricien nog niet gevonden. Vandaag kunnen we meer dan ooit ook een loodgieter gebruiken. Het KBC-rapport (verlies 100.000 banen) van deze week was duidelijk, de andere prognoses bevestigen deze trend eerder dan ze te weerleggen. Budgettair zit het verre van snor, maar spreken over nodige hervormingen is echter volkomen taboe.

We zijn twee weken ver in dit nieuwe jaar en nog meer dan voorheen blijken echte hervormingen moeilijk. We kunnen blijven stilstaan en ons afvragen waar dit zal eindigen, terwijl we wachten op de heropstart van de dialoog. Wanneer we dat zouden doen, moeten we het ons zo comfortabel mogelijk maken want die periode zou wel eens heel lang kunnen duren. De mensen die mij kennen, weten echter dat stilstaan niet mijn ding is. Na verloop van tijd begint zo’n toestand te irriteren. De grens van irritatie is overschreden. Vanaf dat moment is het misschien beter het heft zelf in handen te nemen.

Wanneer een dialoog geen uitkomst biedt, wanneer een overleg de discussie enkel maar verhit, wanneer de onderhandeling enkel nog gaat over voorwaarden om te beginnen, is het opportuun de vraag te stellen naar de zin. Is het nog de moeite waard om energie en tijd in zulke uitzichtloze situatie te steken?

We kijken vanuit Vlaanderen te veel naar het federale niveau. Deze houding moeten we omdraaien zodat we zelf het heft in handen nemen. Als de overkant van de taalgrens niet mee wil, het zij zo. We kunnen die verantwoordelijkheid zelf aan. We moeten uitgaan van de redenering van wat we zelf doen, doen we beter. Wanneer daar eenzijdige stappen voor nodig zijn, dan is dat maar zo. Soms moet je bepaalde grenzen overschrijden, enkel om dat ietsje te bereiken. Het wordt tijd dat we in die richting beginnen te denken, want anders zit de volgende generatie sowieso met de gebakken peren.

Vlaanderen heeft al meermaals de gewenste richting aangegeven. Het is nu aan Brussel en Wallonië om ook te tonen dat ze de weg van hervorming mee willen inslaan. Als het federaal budget in hoogste nood verkeert en duizenden mensen hun job verliezen zijn we de symbolen voorbij. Tijd voor oplossingen dus !

16-01-2009 om 11:34 geschreven door Michel