“Le désordre libéral” is de reden van ons budgettair probleem. Het gat van 25 miljard euro is het gevolg van de liberale laissez faire-ideologie, althans volgens PS-voorzitter Di Rupo, die tevens meent dat deze budgettaire strop niet zo strak rond onze nek hangt als de anderen beweren. Op hetzelfde moment spant hij evenwel een zeer strakke koord rond de Vlamingen hun nek, want elk Vlaams woord over BHV of de staatshervorming kan het einde van België betekenen. Het zullen niet de Walen of de Brusselaars zijn die ons land kapotmaken, maar wel de Vlamingen.

Het lijkt er sterk op dat de Vlamingen op alle vlakken weer zullen moeten toegeven, want Di Rupo wenst een Belgisch compromis. Tegelijkertijd stelt hij wel zijn veto tegen dit en verdedigt hij de taboe over dat. Kortom, de Waalse socialisten proberen opnieuw de wet te dicteren aan de Vlamingen en schuwen daarbij elke verantwoordelijkheidszin. Ze ontkennen de realiteit, ontwijken hun plichten en schuwen de fabeltjes niet.

Ten noorden van de taalgrens beseft iedereen de nood aan hervormingen op alle vlak, ten zuiden leeft blijkbaar nog steeds de ontkenning. Het wordt tijd dat sommige collega’s een oogarts raadplegen, want het is overduidelijk dat zonder een hertekening van onze staatsinrichting het dweilen blijft met de kraan open. Loodgieters hebben we al gekend en die hebben aangetoond dat oplossingen mogelijk zijn, maar wanneer het huis op instorten staat, volstaat zelfs gestut soms niet meer. De infrastructuur is toe aan volledige vernieuwing, oplappen heeft geen zin meer. De discussie over het budget mag echt niet langer los gezien worden van de discussie over een grondige staatshervorming, ze zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.

Veto’s en taboes moeten achterwege worden gelaten, problemen moeten bij de kern worden aangepakt. Met dergelijke uitspraken lijkt het alsof Di Rupo geen moer geeft om de toekomst van ons land. Hij provoceert en hij daagt uit, terwijl hij zijn kiezers iets op de mouw wil spelden. Het wordt tijd dat er verantwoordelijkheid wordt genomen en dat er oprecht gezegd wordt dat iedereen door de zure appel moet bijten. Renovatie vraagt immers tijd, inzicht en geduld, maar bovenal verantwoordelijkheid, visie en moed. Wat nu wanneer deze eigenschappen bij sommige dreigen te ontbreken?

14-09-2009 om 14:15 geschreven door Michel