Alles wat we doen is verkeerd of beter gezegd, wat we ook doen het is verkeerd. Dat is een conclusie die kan getrokken worden uit de reacties van de laatste dagen. Een gulden middenweg kent men blijkbaar niet meer. Het moet tegenwoordig steeds alles zijn of niets, zwart oftewel wit.

In een constellatie van absolute meerderheid kan men op dergelijke manier gemakkelijk handelen, in een coalitie wordt dat al moeilijker, in een coalitie in het federale België onmogelijk.

Het is correct wanneer men stelt dat de CD&V in haar programma een grote staatshervorming voorzag. Het is correct dat B-H-V onmiddellijk moest gesplitst worden. Het is correct dat de CD&V op meer Vlaamse autonomie aanstuurde, maar het is even correct te stellen dat de Franstaligen dat niet wilden. In een huwelijk ben je nooit alleen. Water en wijn moeten vermengd worden, maar voor ons moet het wel wijn blijven.

Een grote staatshervorming is immers nog steeds niet in de prullenmand gegooid, het nastreven van meer Vlaamse autonomie past daarin. De splitsing van B-H-V is gestemd in de commissie en ondergaat momenteel zijn parlementaire weg, dewelke inderdaad langdradig is, maar de klok tikt verder. Hoewel de wijzer voortloopt, ligt dat hete hangijzer dus nog steeds op tafel, en niet zoals soms gezegd wordt eronder.

Men verwijt de CD&V terug te keren naar de aloude machtspartij, waar de krokodillen het voor het zeggen hebben. De zogenaamde uitgewuifde coryfeeën bepalen opnieuw de wandelpas van de partij.

Ofschoon Dehaene in de Raad van Wijzen zat, was daar evengoed een plaats voor Vandelanotte, Maystadt, Moureaux, … stuk voor stuk eminenties van de vorige generatie. Keren alle partijen daarom terug in de tijd?

Het land is zodanig geëvolueerd, net niet geëscaleerd, dat een breed compromis moet gevonden. Moet er dan steeds toegegeven worden aan die Franstaligen?  Helemaal niet. Er moet langzaam en voorzichtig tewerk worden gegaan. De borrelhapjes die begin deze week werden geserveerd waren smakelijk, maar iets te veel gericht op de nouvelle cuisine. Vandaar dat ik reageerde met “voorzichtig positief”. Positief omdat het een eerste stapje is in de goede richting, voorzichtig omdat de eerste trede van de trap genomen is, maar de laatste nog lang niet in zicht is. Struikelen kan nog, maar het is nog niet gebeurd. Onmiddellijk negatief reageren en het bereikte afschieten is zeer slecht en getuigt van pessimisme. Praktisch alle partijen reageerden positief (op het Vlaams Belang na natuurlijk), ja zelfs de N-VA. Alleen was er voor onze kartelpartner te weinig toekomstperspectief om volmondig akkoord te zijn. Hun consequente houding moet geapprecieerd worden, want het getuigt van moed, inzet en geloofwaardigheid. Drie eigenschappen die de CD&V, zoals hierboven reeds gezegd, zou verloren hebben. Zulke beweringen moeten echter tegengesproken worden, want verantwoordelijkheid vraagt juist die eigenschappen en verantwoordelijkheid willen wij nemen. Het is de taak van de CD&V om mee te besturen en in het beleid zoveel mogelijk van onze accenten naar voor te schuiven. Anderzijds is het de taak van N-VA om eveneens hun verantwoordelijkheid te nemen en druk op de ketel te houden. Het verschil is dat wij met Leterme een waardige eerste minister hebben, die de staatshervorming kan doorvoeren vanuit de regering, en dat de N-VA dit nu van op de zijlijn (maar op het veld) kritisch kan aanschouwen.

Het kartel bestaat nog, dezelfde visie heerst nog en de staatshervorming komt nog. Om hechte vrienden uit elkaar te drijven heb je meer nodig dan enkel een paar Waalse partijen.

Hendrik Bogaert zei “beter een vogel in de hand dan tien in de lucht”, een gezegde dat reeds vele oorlogen heeft doorstaan. Tegen 21 juli moeten we verder staan en zien dat onze vogelkooi mooi gevuld is. Tien vogels is de maximum en veel te hoog gegrepen, maar voor minder gaan we niet. De uitdaging blijft en wanneer het onvoldoende blijkt, dan trekken we de stekker uit het stopcontact. Ook dat is consequent zijn. Nu is het belangrijk de tijd te nemen die we hebben, niet te veel treuzelen, maar anderzijds ook niet te snel gaan, want dan dreig je al eens iets over het hoofd te zien, en met je hoofd ergens tegen aan te lopen. Het trainen op de hometrainer is gedaan, het echte werk is begonnen. Het einde van de tunnel is nog niet in zicht, maar de lamp brandt nog…

28-02-2008 om 10:23 geschreven door Michel