Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.
Michel Doomst
Tussen ons gezegd ... ... en voesj gezwegen
14-11-2007
Michel Doomst interpelleert minister Dewael over de bevordering
van de secretaresse van commissaris-generaal Koekelbergh.
Na de polemiek die eerder deze week ontstaan was omtrent de bevordering van de secretaresse van commissaris-generaal Koekelbergh, antwoordde minister van Binnenlandse Zaken Dewael op vraag van kamerlid Michel Doomst dat hij niet anders kon dan het personeelsgebeuren goed te keuren. De minister vertrouwde hierin volledig op zijn administratie. Als gevolg van heel deze heisa heeft hij het dossier opgevraagd en wacht hij op het onderzoek van Comité P.
De minister voegde er tevens aan toe dat hij in feite zich niet over de zaak kan uitspreken, aangezien de uitwerking van de nieuwe structuur voorziet dat men een beperkt aantal medewerkers kan kiezen binnen de eigen beleidsdienst. Naar alle waarschijnlijk is ook de secretaresse binnen dit kader aangeworven. Tot slot deelde de minister aan kamerlid Doomst nog mee dat het hier niet over benoeming of bevordering gaat, maar over een tijdelijke aanstelling, zodat de nodige diplomas of bevorderingsexamens niet nodig zijn.
Michel Doomst interpelleert minister van volksgezondheid Donfut
over de remgeldvermindering bij specialisten
Zoals voorzien in het KB van 26/112006 is er voor bepaalde specialisten remgeldvermindering mogelijk bij het eerste consult in het kalenderjaar, dit op voorwaarde dat men is doorverwezen door de huisarts en een globaal medisch dossier bezit.
Aangezien bepaalde specialismen zoals bijvoorbeeld orthopedie niet op de lijst zijn opgenomen, interpelleerde kamerlid Michel Doomst minister van volksgezondheid Donfut over de beperktheid van de lijst.
Doomst drong aan op een dringende evaluatie en vroeg ook of er een uitbreiding van de lijst is voorzien op korte termijn. Over de evaluatie kon de minister enkel antwoorden dat dit binnen een globale evaluatie dient te gebeuren, maar dat er geen concrete planning is. Kort voegde de minister er tevens aan toe dat door de administratieve complexiteit het systeem een geringe toepassingsgraad kent. Tot slot vroeg Doomst ook nog naar de criteria dewelke gebruikt zijn bij het opstellen van de lijst, waarop de minister meedeelde dat de lijst handelt over specialismen met een belangrijke diagnostische activiteit en dat daaraan prioriteit werd gegeven.
Michel Doomst interpelleert minister van volksgezondheid Donfut
over de ophokplicht van pluimvee.
Doordat het pluimvee in de bedrijven in zogenaamde gevoelige gebieden al meer dan een jaar moet opgehokt blijven,komen er aantal van deze bedrijven in financiële problemen. Enerzijds lopen zij de hogere vergoeding voor hun eieren mis, anderzijds kunnen zij geen gebruik maken van hun investering in land en omheining die voorzien is voor de vrije uitloop.
Hoewel het om een beperkt aantal bedrijven gaat, vroeg kamerlid Michel Doomst aan minister van volksgezondheid Donfut in welke mate deze maatregelen naar de toekomst zullen worden bestendigd. Hierop wees de minister op de wereldwijde epidemiologische toestand waardoor het weinig waarschijnlijk is dat het beleid op korte termijn zal gewijzigd worden. De minister voegde hier ook toe dat de maatregelen opgelegd zijn door Europese commissie en dat deze reeds meedeelde dat de maatregelen zeer lang van toepassing zullen zijn. Volgens de minister zou op hetzelfde moment aan de pluimveehouders zijn meegedeeld dat zij structurele aanpassingen moesten voorzien met het oog op een permanente afscherming.
Woensdag 7 november 2007 werd aanzien als een historische dag, een dag waarnaar vele hebben uitgekeken. Weken, dagen en uren voordien was er maar één enkele vraag die op het puntje van vele tongen lag. Onder de kerktoren was het het onderwerp aan de toog.
Doen ze het of doen het niet? Opiniestukken vlogen in het rond, peilingen werden afgenomen, stemmenmakerij beleefde hoogdagen. De kern waarrond het draaide werd echter onder de mat geveegd. Heel het gebeuren ging niet over de voorstellen tot splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde, neen het ging over het nakende einde van België. De nieuwe kern van de zaak was het gebakkelei tussen de Vlamingen en de Walen, tussen de separatisten en unitaristen, tussen de ratio en de emotionaliteit. Het waren de gevoelens die ons parten speelden.
Waarover heel de polemiek handelde werd wegens oninteressant in de doofpot gestoken. De inhoud werd verzwegen, de reden niet vernoemd. Uit verschillende hoeden werden oneliners getoverd, maar het uiteindelijke doel werd verzwegen.
De stemming in de kamercommissie was geen provocatie, geen aanstellerij. Het was net zo min een oorlogsverklaring, laat staan de vervanging van de Enola Gay tot het droppen van een institutionele atoombom. In tegenstelling tot het verschillende bochtenwerk dat men ons verwijt, staat ons stuur nog steeds op rechtdoor. De richting van een beter en positief geïnspireerd beleid voor België. Dat hiervoor meer belang dient gegeven te worden aan de gemeenschappen is echter vanzelfsprekend. Het moet evenwel duidelijk gesteld worden dat ons denken steeds uitgaat van de federale loyauteit. Zulke houding verwacht echter een corresponderende reactie, zodat het een tweerichtingsverkeer inhoudt waar een dialoog mogelijk is. Wanneer zulke dialoog echter niet meer mogelijk is, dienen er andere wegen bewandeld te worden. In doodlopende straat moet je ook ergens inslaan of keren.
De manier waarop de Franstaligen de voorstellen van tafel gooiden en vergeleken met alles behalve een compromisvoorstel, waarna ze inzagen dat ze een beetje te furieus gereageerd hadden en terugkwamen op hun woorden, wekte slechts bij weinigen enig wenkbrauwgefrons. De parlementaire democratie heeft vervolgens haar werk gedaan in de hoop dat de andere het signaal zou verstaan.
In tegenstelling tot wat ons verweten wordt wensen wij immers helemaal geen einde van België. Wij zijn geen Walenhaters die zo snel mogelijk het land willen zien splitsen. Wij willen vooruit en werken aan betere toekomst van een federaal bestel, waar voor ons inderdaad meer het accent ligt bij de deelstaten.
Op termijn nemen zulke stappen de spanning tussen de gemeenschappen weg en leiden ze naar een efficiëntere en beter bestuurde staat. De ontmijning moet ingezet worden, maar ook hier moet het van twee kanten komen. Anders is het water naar zee dragen en tijdens deze kille herfstperiode kan dit lang duren.
Het is komiek te horen en vooral te lezen dat wat je ook doet, je steeds de wind van voren krijgt (althans in de media). Amper ons werk gedaan worden we betiteld als theatermakers, acteurs of ongeloofwaardige bedriegers. Zouden de titels echter verschillen moesten we niet gestemd hebben? Ik ben alvast overtuigd van niet. Is dit dan nog objectieve weergave van de feiten? Ik heb er zo mijn vraagtekens bij.
Wekenlang was het de CD&V/N-VA die de parlementaire werkzaamheden zou vertragen, omdat ze de politieke moed niet zou hebben om te stemmen. Meneer Doomst, waar is die vijf minuten politieke moed? Meneer, waarom wordt er gewoon niet gestemd, heeft u bang?
Gisteren was het zo ver en de commentaren zijn overduidelijk
Men bestempelt de CD&V/N-VA als de verliezers, de MR als winnaars. (wat de uitslag zou zijn mochten we niet overgegaan zijn tot een stemming, vraag ik me al lang niet meer af, juist ja dezelfde).
Hetzelfde gedrag zien we ook bij sommige politieke collegas. Zo blijft de SP.a oppositiekruid schieten, maar zoals we dat van hen gewoon zijn is het doelloos en bovenal met losse flodders. Men moet weten wat men wilt, maar de laatste maanden is gebleken dat dit voor hen aartsmoeilijk is. De voorbije weken schreeuwden zo om een stemming, tierden ze om politieke moed. Gisteren wisten ze echter plots niet meer van welk hout pijlen te maken en draaiden ze 180° tegen de klok in. Net als de andere oppositiepartijen hadden ze dit niet verwacht en stonden ze met hun mond vol tanden. Ze vroegen ons vijf minuten politieke moed (die zij nooit hadden nvdr.), na de stemming was het cynisch kiesbedrog en amateurtoneel wat ze ons toemeten. Begrijpen wie begrijpen kan, ik steek er alvast mijn Latijn niet in.
Waar ik wel even moeite voor wil nemen is het citeren van enkele kranten, die mij vandaag toch iets nader omschrijven dan anders.
Van landloper die zich presenteert als Michel Houellebecq tot blinde mol die de bal compleet naast schiet, zijn maar twee voorbeelden die vandaag de revue passeren. Vooral de vergelijking met Houellebecq, alias Michel Thomas, intrigeerde me. Een Franse schrijver die verbannen leeft in Spanje en door de meeste linkse groeperingen verafschuwd wordt. Bovendien werd hij voor zijn veelvuldige anti-islamitische uitspattingen ook reeds voor het gerecht gedaagd. Deze door veelvuldige depressies geplaagde Franse schrijver zou mijn voorbeeld zijn in een politieke wereld waarin ik als landloper het alternatief ben voor de verdwenen elementaire melancholie. Het tij kan keren.
Voor de onderhandelaars was het een lang weekend, waar ze hun hoofd eens konden leegmaken of alles op een rijtje konden zetten. Hoewel het me misschien wel deugd zou doen, kan ik me dat nu niet permitteren. Vrijdag stond mijn telefoontoestel roodgloeiend, mijn oren nadien ook. Urenlang probeerden de verschillende media woorden in mijn mond te leggen, die enkel maar spektakel zouden opleveren en geen vooruitgang. Spijtig, maar het is hen niet gelukt. Het doel blijft nog steeds datzelfde als voordien: splitsing van het kiesarrondissement B-H-V (en niet van België) en niet méér, maar zeker niet minder dan dat. De Franstaligen hebben nog twee dagen om op de proppen te komen, anders
De longen zitten dus weer vol zuurstof, ze kunnen terug aan de ronde tafels gaan zitten. De ridders ten tijde van de Middeleeuwen deden dit ook op geregelde tijdstippen. Af en toe wat afleiding van een dartelende nar of een uitpuilend feestmaal deden de verhitte gemoederen bedaren. Een tactiek die werkte als geen ander.
Tegenwoordig kan je je tegenstander er niet meer mee paaien. Sommige onderhandelaars uit het Zuidelijk gedeelte van het land hebben de voorbije acht jaren veel te veel lekkers op hun bord gekregen. Hun honger werd er niet mee gestild, integendeel. Gedurende acht jaren zijn zij verwend. Nooit werd hen gevraagd te delen, enkel maar te nemen. Om zulke houding afgeleerd te krijgen heb je geen 150 dagen nodig, maar een paar maand, tenzij . De Shocktherapie.
Veel nieuws valt er deze dagen op straat blijkbaar niet te rapen. Hoewel de onderhandelaars nog steeds rond de tafel zitten, akkoorden sluiten en agendas vergelijken, lekt er van de inhoud slechts druppelsgewijs iets uit.
Hetgeen Jan en alleman wel mag weten zijn de reisbestemmingen van onze politici. K3 zou hen perfect kunnen introduceren met hun voormalige hit Van Afrika tot in Amerika. Enkel De Gucht gaat de andere kant op, meer bepaald naar Toscane. Het tegendraadse zijn van hem ondertussen gewoon. Het omgekeerde zou ons eerder verbazen.
Enkel Maingain heeft geen bestemming opgegeven. Zou hij door meester Reynders gestraft zijn? Zou hij een slecht rapport gekregen hebben, waardoor hij nu reeds vakantiewerk heeft meegekregen? Misschien zit hij wel in een of andere faciliteitengemeente onderzoek te verrichten naar de wens om al dan niet een volksraadpleging te houden. Adviezen van hogere rechtscolleges slaat hij toch in de wind. Het is steeds oppassen geblazen wanneer deze persoon gedurende enkele dagen niets van zich laat horen. We zijn gewaarschuwd.
De volgende dagen ligt het politieke wereldje van boven dus stil. Aangezien men op vakantie vertrekt naar exotische landen zoals Senegal en Kenia, zullen er ook geen discrete gesprekken plaatsvinden. Het feit dat sommige zo ver vliegen voor wat rust, geeft mij alvast een beeld van hoe zij de vorderingen zien.
Nog een tip voor Reynders in Kenia, vergeet het Haller Park in Mombassa niet te bezoeken. Er zitten veel addertjes, weliswaar boven het gras.
Een weekend geeft de mensen meestal de tijd om de zaken terug even op een rijtje te zetten. Ook bij de onderhandelaars is dit steeds zo. De Vlamingen scharen zich éénparig achter het ultimatum van Vandeurzen en Dewever dat 7 november vooropstelt.
7 november heeft veel historische symboliek. Naast het feit dat er dan een record wordt gebroken, dat er mogelijks in de kamercommissie Binnenlandse Zaken een zeer aangename en hartverwarmende vergadering zal plaatsvinden, zal de inkt toch vooral in de weekendkranten vloeien. Kan wapenstilstand immers meer symbolisch vallen dan dit jaar? Ofschoon met 21 juli de historische kennis van al onze politici te wensen overliet, zullen ze nu wel weten wat 11 november omvat.
De Franstaligen geloven er echter niet in. Een signaal kunnen ze geven, aldus Milquet. Een akkoord zal moeilijk zijn. Signalen zenden ze echter al meer dan 3 maanden ongewijzigd uit. Afhankelijk van de persoon die ze uitzond omvatten deze uitnodigen voor processies naar Echternach tot imperialistische annexerende dictatoriale uitspattingen afgeroomd met denigrerende kantjes. Hen stoort deze impasse niet. Het zal steeds de schuld blijven van de Vlamingen, die enkel uit zijn op de onafhankelijkheid.
Toch zal 7 november een mogelijks memorabele dag zijn. De Franstalige onderhandelaars moeten dringend beseffen dat het de Vlamingen menens is. De koe zal bij de horens gevat worden, onbepaald wat de Franstaligen zullen uitspoken.
Reynders vertrekt naar Kenia, Laruelle naar een ander Afrikaans land. De vraag is of ze er inspiratie zullen opdoen. Ik besef alleen dat 7 november niet ver meer is. De toekomst ligt in de dichte nabijheid, terwijl de geschiedenis er aan verbonden is.
Wie zoekt die vindt. Het is een uitspraak die we meermaals horen ten tijde van de passage van de paasklokken, of na de aankomst van de brave man uit Spanje. De tijd dat deze Byzantijnse bisschop onze daken trotseert is niet meer zo veraf. (Als we sommige supermarkten mogen geloven, is hij al aangekomen nvdr.) Wat zou er allemaal in de zak zitten dit jaar? Hopelijk een aantal concrete oplossingen voor onze onderhandelaars, want de laatste dagen worden vele ideeën uit de hoed getoverd. In De Standaard van vandaag oppert onze minister van Binnenlandse Zaken voor de invoering van een federale kieskring, als element om de federatie te versterken.
Mijn inziens haalt de federatie België geen voordeel uit dit voorstel. Het staat haaks op de idee om een beleid te creëren dat opgebouwd wordt vanuit de deelstaten naar het centrale federale niveau toe. Een verdere regionalisering dringt zich op als de onvermijdelijke schakel naar een beter en duurzaam beleid in België.
Een vraag verder gaat dan over het al dan niet instandhouden van het territorialiteitsbeginsel. Het basisbeginsel voor ons, zeker met de dagelijks groeiende wrevel die wij hier in de regio ervaren.
Het feit dat een federale kieskring kan gelden als het symbool voor Reynders, als teken van de Vlaamse wil om België te behouden, is volledig uit de lucht gegrepen. (Misschien moeten we dit met Flahaut ook meer doen.)
Er is geen behoefte of nood aan dergelijk teken of symbool. De enige toespijs die België nodig heeft is wederzijds respect. Dat kan men op dit moment (en lang daarvoor) amper in de voorraadkast terugvinden. Vooral in de Franstalige lades ontbreken de ingrediënten. Het is veel te gemakkelijk om de schuld in de Vlaamse schoenen te schuiven. Hun deloyale houding creëert net de separatistische gedachte, terwijl onze houding juist gericht is op een degelijk federaal huishouden.
De Franstalige politici geven weinig blijk van rationeel betoog en vragen enkel uit schrik een status-quo. De vraag komt recht uit de angst om hun verantwoordelijkheid in de federale context op te nemen.
Het wordt tijd dat de schaatsen stevig aangespannen worden, want met de winter voor de boeg gaan er sommigen anders stevig op hun bek gaan.
Op vraag van de kijker geeft Terzake deze week dagelijks meer uitleg over het dossier Brussel-Halle-Vilvoorde. Op zich een bewonderenswaardig initiatief wat we normaal enkel maar kunnen toejuichen.
Tot mijn grote spijt (en ontgoocheling) moet ik vaststellen dat er na 2 dagen nog niets concreets over de vraag tot splitsing aan bod is gekomen. Wat men wel al vastgesteld heeft brengt weinig nieuwe verduidelijking.
er wonen veel Franstaligen in de Rand rond Brussel en niet alleen in de faciliteitengemeenten.
De Vlaamse Brusselaar (Brusselse Vlaming bestaat niet nvdr.) ligt niet wakker van het dossier B-H-V, wel van stad. Er wonen immers zoveel nationaliteiten in Brussel, waarom dan het land splitsen (voorhoofdskronkel).
Wat het ene met het andere te maken heeft, is mij niet onmiddellijk duidelijk. Men blijft wel een splitsing van B-H-V associëren met een splitsing van het land. Waarom toch?
Als men meer verduidelijking wil geven over dergelijk hekel thema, dient men dat correct te doen. Niet het onderwerp verdraaien om zo een eigen standpunt te vertolken. Vermeld eens het hoe en het waarom, omkleed met een vleugje geschiedenis. Zeg gewoon waarop het staat, aangevuld met argumentatie van voor- en tegenstanders.
De manier waarop het nu gebeurt is niet correct en brengt helemaal geen verduidelijking. Een gemiste kans, waar blijkbaar Vlamingen op zitten te wachten.
Het weekend verliep opnieuw redelijk rustig. Hopelijk is het geen stilte voor een storm, maar met de herfstvakantie voor de boeg lijkt een hevige wind niet onmiddellijk op te steken. Toch waren er hier en daar een aantal interessante nieuwsfeitjes op te vangen
Hoewel nieuws? (Nieuws is normaal iets dat we nog niet weten nvdr.)
Caroline Gennez is de nieuwe voorzitter van de Vlaamse socialisten. Alleen de stemmenverhouding waarmee ze de fakkel overnam, kon nog enige nervositeit teweeg brengen.
De Mechelse politica behaalde evenwel geen onderscheiding, wat inhoudt dat ze nog veel werk voor de boeg heeft.
Het was Mechelen dat de klok sloeg in de nieuwsbulletins, evenwel niet altijd op een even positieve manier. De wendingen dat het fraudedossier neemt, worden dagelijks pijnlijker. Het voorstel van de VVSG om lokale besturen naast intern te controleren, ook aan een externe audit te onderwerpen kan enkel maar positief onthaald worden. Er moet dringend werk gemaakt worden van een dergelijk systeem.
Tot slot was er ook nog een nieuwsfeitje te rapen binnen het kader van de onderhandelingen.
De voorzitter van de grootste Waalse partij maakte een opening binnen het communautaire kader. Hoewel hij onmiddellijk werd teruggefloten door de andere Waalse partijen, waaronder ook zijn eigen kartelpartner, oogstte hij met zijn interview enig optimisme in de Vlaamse media.
Het verschil in perceptie en weergave kan soms wel rare bokkensprongen maken.
Wanneer de Vlamingen in een bepaald dossier een opening willen creëren mits een aantal eisen, worden ze van meet af aan veroordeeld als separatisten en Walenhaters. De eisen van Reynders daarentegen brengen blijkbaar licht in het donkere bos.
Het is misschien constructief en hoopgevend dat een Waalse partij eindelijk officieel toegeeft te willen spreken over communautaire zaken, maar de concrete inhoud liet hij over aan de inbeelding van de Vlamingen. Hetgeen hij wel concreet omschreef waren zijn eisen, waardoor je tussen de lijntjes door kon lezen dat zijn opening bitter weinig mogelijkheden inhoudt.
Een uitbreiding van Brussel wenst hij niet meer, enkel wanneer B-H-V naakt gesplitst wordt.
Ondanks de winter voor de deur kan ik meneer Reynders alvast meegeven dat het dossier B-H-V warm en stevig ingeduffeld is, waardoor ze zelfs de B- niet meer nodig heeft.
We moeten hen goed in te gaten houden, want voor je het weet zetten ze u in het blootje en ben je volledig gepluimd. We blijven positief denken en hopen op een snelle resultaten.
Hoewel de kamercommissie binnenlandse zaken gisteren in de namiddag niet bijeen is gekomen, de adviezen van de Raad van State zijn nog niet aangekomen, werd in de voormiddag wel gewoon vergaderd. Op die bijeenkomst staan de mondelinge vragen aan de betrokken minister geagendeerd.
Over twee themas wenste ik meer duidelijkheid van de minster van binnenlandse zaken te verkrijgen.
Op het einde van de vorige legislatuur werd er een ontwerp goedgekeurd aangaande de instelling van de gemeenschapswachten. Dit ontwerp wil een duidelijker kader schetsen om de verschillende functies in het raam van toezicht op de veiligheid meer te stroomlijnen. Aangezien de uitvoeringsbesluiten ontbreken stellen zich een aantal problemen. Zo dienen gemeenten zich binnen de zes maanden te engageren na indiensttreding van de wet. Concreet betekent dit voor 9 januari 2008. De keuze ligt wel bij de lokale overheden om de nieuwe dienst al dan niet in het leven te roepen. De subsidiëring die de gemeenten momenteel krijgen voor de verschillende functies, zal ook na de oprichting van de dienst gemeenschapswachten verder lopen. Dit laatste is voor vele gemeenten een hele geruststelling.
De andere vraag handelde over het pas ondertekende actieplan dat de federale politie samen met haar Albanese collegas ondertekenden in het kader van hun bilateraal samenwerkingsakkoord.
Ik was nieuwsgierig naar het feit of er nog met andere landen dergelijk akkoord was gesloten. We hebben immers akkoorden op vele verschillende manieren. Zo zijn er onder meer het Schengenakkoord, Europol en het verdrag van Prüm. Blijkbaar is er naast Albanië ook een bilateraal akkoord met Polen en Roemenië gesloten.
Dit recent ondertekend actieplan omvat dat twee Belgische experts in Tiranna een cursus van 4 dagen zullen geven, waarna er een delegatie van 3 Albanese politiemensen naar België zal afzakken.
Dit alles zal 127 manuren kosten en een prijskaartje hebben van slechts 1100. Jaarlijks zal er ook nieuw actieplan opgesteld worden. We kijken uit naar de evaluatie van 31 december.
Gisteren gaf De Zevende Dag de journalisten opnieuw een quote om van te smullen. Bart De Wever zou een lepeltje suiker aan de Franstaligen willen geven om de bittere pil van BHV door te slikken.
De gustibus et coloribus non disputandum, de splitsingspil smaakt mij evenwel superzoet.
Het dossier heeft reeds vele voeten in de aarde, maar het wordt anderzijds tijd dat er paal en perk aan wordt gesteld. Dat men nu inspeelt op een eventuele zoethoutstok is niets nieuws.
De vraag is echter wat de inhoud van al dat lekkernij is. Het belangrijkste is dat BHV niet langer in de staart van de onderhandelingen zit, maar dra op de agenda staat. Blijkbaar zijn de vorderingen in de commissie toch niet zo tevergeefs, zoals menige verkondigden. Dat de voorzitters nu openlijk zeggen dat er een Vlaamse toegeving kan komen, is gezien de onderhandelingen niet meer dan normaal. In tegenstelling tot wat de pers meedeelt, moet er niet onmiddellijk vanuit gegaan worden dat er voor BHV op zich in de zak zal moeten getast worden. Regeringsonderhandelingen zijn zeer breed open te trekken en voor het ene geeft men, maar voor de andere krijgt men. Is dit toegeven? Is dit een prijs betalen?
We zullen zien wat de tijd brengt, maar in het bed van BHV liggen alle Vlamingen samen onder éénzelfde deken. Het best wijk je geen voetbreedte, want anders lig je uit bed.
Het theater wordt hallucinanter met de week. De Franstaligen hadden zich met een aantal nog ingeschreven om het laatste woord in de algemene bespreking te mogen voeren. Maingain kreeg als meest Vlaminglievende als eerste het woord. Na wat gebakkelei en misnoegdheid riep hij zijn kompanen op om de zaal en de bespreking te verlaten. Eerder schoorvoetend dan uit eigen wil volgden de discipelen hun leider. Hoewel Nollet (Ecolo) in het begin van de vergadering opmerkte dat carnaval pas in februari plaatsvindt, vielen hier de maskers af.
Hun houding toont allerminst respect, geeft blijk van enige lafheid, maar beklemtoont bovenal de naakte waarheid. De Franstaligen hebben geen tegenargumenten, geen enkele reden om de Vlaamse eis tot splitsing te ontkrachten. In plaats van in debat te gaan, pakken ze hun biezen.
Even hadden ze terug het licht gezien, maar de elektriciteit viel snel uit. Ondanks het indienen van vele amendementen werd de artikelsgewijze bespreking zoals gepland behandeld. Sommige proberen de vertragingsmanoevers in de Vlamingen hun schoenen te schuiven, gisteren werd het tegendeel bewezen. Met de vraag voor het advies van de Raad van State hoopten zij de procedure te rekken, maar het was eerder een hopeloze stuiptrekking om alsnog de weg in het donker te vinden.
Het einde van de tunnel is in zicht. Voor ons kan de hemel beginnen opklaren en hopelijk verlicht het eveneens onze Franstalige medeburgers.
Gisteren werd de aftrap gegeven van het parlementair jaar. Onmiddellijk was er toch een bepaalde sfeer op te snuiven. Hoewel er nog geen regering, laat staan een meerderheid is, probeerde de zogezegde oppositie zich luidkeels te verwoorden. De micros kraakten, piepten zelfs, maar overleefden de kleine stuiptrekkingen.
Over een bepaald aantal wetsvoorstellen werd de urgentie gevraagd. Eén daarvan was het voorstel om Brussel uit te breiden en Voeren terug bij de provincie Luik te voegen. Dat dit voorstel door de Vlamingen afgeblokt werd is niet meer dan normaal. Het is immers enorm gevaarlijk dat de Franstaligen zulke voorstellen bij hoogdringendheid willen behandeld zien. Op kousenvoeten proberen ze via de parlementaire weg hun territoriale expansiedrang kracht bij te zetten. Hierbij willen ze zich niet beperken tot de faciliteitengemeenten, maar onmiddellijk ook overgaan tot de annexatie van randgemeenten zoals Dilbeek en Sint-Pieters-Leeuw. Zonder dreigende wapens en alarmerende oorlogstaal trachten zij de grenzen beetje bij beetje te verleggen. Hun tactiek begint bij de stille infiltratie, dit evenwel zonder de verwachte assimilatie. Het mag duidelijk zijn dat we goed uit onze doppen moeten blijven kijken.
Onze bedoeling is juist gericht op een zo verregaand mogelijke integratie, met volledig behoud van de Vlaamse Rand. Hun bedoeling is spijtig genoeg de omgekeerde.
Zij trachten de Vlaamse Rand stilzwijgend en zonder belegering in te nemen, waarna zij op een dag aan de Vlamingen zullen proclameren dat Brussel in Wallonië ligt.
Het gevaar loert niet meer om de hoek, maar staat recht voor ons. We mogen ons niet laten doen. Op die manier zullen ze ons niet temmen.
Gisteren sloop het serpent op een weinig discrete wijze uit het schapenvachtje van Karel De Gucht. Men zegt dat hij de waarheid spreekt en weinigen zullen hem tegenspreken. Het is echter de manier waarop en het tijdstip.
Een partij neemt aan verkiezingen deel met een bepaald programma, met bepaalde doelstellingen, en met bepaalde vooruitzichten. Wanneer zij de absolute meerderheid behaalt, vormt er zich geen probleem. Voor de federale verkiezingen is dit bijna niet haalbaar, de laatste homogene regering dateert al van bijna 50 jaar geleden. Haar liedje was na iets meer dan 4 maanden uitgezongen.
In België is het dus logisch dat een partij niet haar volledige verkiezingsprogramma in de wacht kan slepen. De hamvraag is dan bij welke themas men water bij de wijn doet. Voor ons is het alleszins duidelijk voor welke onderwerpen er enkel wijn mag geserveerd worden.
Dat nu één van de partners op een cruciaal moment predikt dat een bepaald kartel een serieuze limbo zal moeten doen, waarbij een deel ervan zelfs plat op de buik dient te gaan, kan enkel maar nefaste gevolgen hebben. (Hoe men bij een limbo plat op de buik moet gaan is mij echter nog niet duidelijk, uitproberen ga ik het alvast niet doen want dat zou pas nefaste gevolgen hebben.)
Wat de reden van zulk optreden is, blijft voor iedereen onduidelijk. Het zaait wind, kweekt tweespalt en oogst een storm in een glas water. Het enige wat er mee bereikt wordt is immers vuistjesgelach van de Franstaligen. Niets meer. Wie heeft er trouwens de laatste acht jaar plat op de rug gelegen?
Het circus deze week was veel minder animerend dan dat van vorige woensdag.
Nog voor de vergadering goed was begonnen, hadden sommigen al honger. mijnheer de voorzitter, zijn er broodjes voorzien? Na bevestiging bedaarden de gemoederen. Hoewel Groen onmiddellijk van wal stak tegen de would-be meerderheid en deze vergeleek met loslopende honden die het wild uit het bos jagen voor de stropers aan de rand (cfr. Leterme en Van Rompuy), ging het er in de arena vriendelijk aan toe. F-X De Donnea trapte wel nog eens na, na ons debat van vorige week (26/09, Radio 1), en vond deze commissie meer en meer gelijken op een summo-toernooi. Diegene met de strafste uitspraken komt een trede hoger te staan. Anderzijds wel bewondering voor hem, want hij was de enige Franstalige die zonder papier zijn betoog hield.
Het stramien van de ellenlange tussenkomsten van de Franstaligen wiegden de Vlamingen in slaap. Sommige gingen regelmatig in de miezerende regen een luchtje scheppen, maar kwamen bij hun terugkomst tot de vaststelling dat dit weinig opbracht. De Vlamingen werden moedeloos, zelfs een bezoek aan de collegas van het Vlaams parlement bracht geen soelaas.
Wanneer de taferelen ook de pers niet meer tot de verbeelding konden brengen, dropen zij druppelsgewijs af.
Even nog was er hilariteit alom, wanneer de burgemeester van s Gravenbrakel (cfrFlahaux) een geschiedkundige uiteenzetting gaf. Zo verkondigde hij dat de grootheid van Halle, de economische rijkdom en de huidige welvaart te danken zijn aan de tijd dat deze stad deel uitmaakte van de provincie Henegouwen.
Genoeg historische les gekregen, anderzijds wel weer een stap dichter bij een andere geschiedenis, namelijk deze van het bestaan van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde. Voor sommige gaat het niet snel genoeg, maar de vooruitgang is meer dan duidelijk. Nog nooit stonden we zo ver, de taal van Maingain spreekt boekdelen.
De uitspraak dat de Walen in hun luie canapé kunnen blijven zitten, wordt niet door iedereen op dezelfde en juiste manier begrepen. Het mag duidelijk zijn dat het nooit de bedoeling is geweest enig verwijt naar de Franstaligen toe te richten, maar wel dat zij nog steeds de zaken rustig vanuit de boom kunnen bekijken, terwijl de CD&V de kastanjes uit het vuur mag halen. Meer niet.
Anderzijds blijft de vraag of de Waalse onderhandelaars ooit met concrete voorstellen op de proppen zullen komen. Nog voor Leterme goed en wel van start kan gaan, gaat Milquet al in de aanval. Ze beveelt hem wat hij wel en niet op zijn boterham mag smeren en wijst nog voor de vraag het mogelijke dessert resoluut af. Hij is spijtig om te zien dat er vanuit Waalse hoek weinig tot geen respect komt voor de oproep om de discretie te bewaren. Normaal lokt actie een reactie uit, maar de reactie blijkt hier voor de actie te komen, een natuurkundig effect dat mij nog vreemd is. Het zal waarschijnlijk eigen zijn aan de fysica van het federale parlement. Het is echter te hopen dat ze de volgende dagen de juiste chemische samenstelling vinden om tot een sereen en constructief overleg te komen, zonder dat de vonken naar de pers overslaan. Het houden van een conclaaf lijkt misschien nog de beste oplossing, maar de wandelgangen van het Vaticaan liggen waarschijnlijk net iets te ver van de Wetstraat.
Gisteren zijn we eindelijk echt van start gegaan met de besprekingen van de verschillende wetsvoorstellen omtrent de splitsing van B-H-V. Na een uur lang gebakkelei, werd bij stemming een einde gebracht aan de procedureslag die door de Franstaligen werd uitgevochten.
Aanvankelijk zaten ze op één lijn, maar naarmate de vergadering vorderde toonde deze eendracht kleine barstjes. Een lichte opstoot tussen de PS en de MR werd net op tijd geblust.
Ze wilden een sereen en correct debat, met wederzijds respect voor elkaar. Dit diende daarenboven aangevuld te worden met de nodige federale loyaliteit vanuit beide kampen. Vragen waarmee de Vlamingen met veel plezier instemden.
Het moet duidelijk zijn dat respect ook voor ons een belangrijk uitgangspunt is. Een splitsing van BHV dringt zich op juist om de federale loyaliteit in stand te houden, een gebrek aan sereniteit of correctheid kan de Vlamingen daarenboven moeilijk verweten worden.
Klaar dus voor de besprekingen. Toelichtingen werden gegeven door de verschillende indieners. De ene nam al wat meer tijd dan de andere, net zoals de inhoud bij de ene al wat meer gestoffeerd was dan bij de andere.
Na opnieuw een dik uur bleek dat de Vlamingen op inhoudelijk vlak zeer dicht bij elkaar liggen. Het mag duidelijk zijn voor de Franstaligen dat een definitieve oplossing zich snel opdringt.
De commissie werd om 17 uur beëindigd, waarna verschillende redenen in het wilde weg begonnen rond te vliegen. Volgens de ene was het een tjeven-truc om hun gezicht niet bloot te geven, volgens de andere collaboratie met de Franstaligen.
Anderen vonden het dan weer een goede manier om de gemoederen niet volledig te laten ontsporen. De trein staat nu immers eindelijk op de rails. Te overhaast te werk te gaan is nooit goed en zoals ik gisteren in de commissie ook zei: we moeten hier niet surplassen,maar ook niet overdrive gaan.
We zijn begonnen en we gaan verder. De Franstaligen weten hoe laat het is. Of zij vandaag zullen feesten in de grote zin van het woord is een andere vraag?
Het einde van de verkenningsopdracht van Van Rompuy is in zicht, dan pas zullen we echt weten wat het resultaat brengt. Speculeren heeft nu weinig zin. Laten we de discretie nog even behouden.
Reynders heeft het daar moeilijk mee, maar dat was al van in het begin. Hij probeert misschien ergens een opening te vinden, maar met een symbool zal hij nog lang mogen zoeken. Wat, wie en hoe laat hij in het midden, maar zijn kartelpartner reduceert de mogelijkheden onmiddellijk via een andere persmededeling. Enkel met de uitbreiding van Brussel kunnen zij zich verzoenen, hoewel ze zich dan nog toegeeflijk vinden. Van uit onverwachte hoek krijgen zij ondertussen steun, waardoor er langs de Waalse zijde misschien toch nog compromismogelijkheden kunnen opduiken tussen PS en MR. Moureaux vult wel onmiddellijk aan zijn mededeling toe dat de PS in de oppositie zal zitten. Hij gelijkt op een mol die vlug eens komt piepen.
Voor de Franstaligen is B-H-V een symbooldossier, dat tot het grote eisenpakket van het Vlaamse kartel CD&V/N-VA behoort. Het is één van die drie grote eisen die wij op tafel zouden hebben gegooid.
We mogen ons niet op laten vangen aan de onwil van de Franstaligen, tenzij hun geheugen echt van korte termijn is. De verkiezingen hebben aangetoond dat de CD&V/N-VA de winnaar was aan Vlaamse zijde, met Yves Leterme als de kandidaat-premier. Het is dus geen eis, maar een logisch gevolg wanneer de CD&V/N-VA mee regeert.
De logica om van het dossier B-H-V een symbool te maken is ook ver te zoeken. Volgens een uitspraak van het Grondwettelijk Hof dient er een oplossing gevonden te worden, waardoor dit evenmin een eis is, maar evenzeer een logisch gevolg.
Het spreekwoord zegt derde keer goede keer, en inderdaad de staatshervorming kan als eis beschouwd worden. Het was echter één van de hoofdthemas waarmee het Vlaams kartel de verkiezingen won, waarmee we naar de kiezer zijn gestapt, en waarvoor we een mandaat hebben verkregen. Aangezien dat we hier in een democratie leven, is het ook een logisch gevolg dat dit thema op de onderhandelingstafel ligt. Dat er daar vervolgens over gestruikeld wordt, kan moeilijk aan de Vlamingen worden verweten.
Waar ze wel voor op hun vingers kunnen worden getikt, is dat ze niet zouden werken. Ook daar zal men ons echter niet van kunnen betichten. Morgen (woensdag nvdr.) starten de besprekingen van de verschillende voorstellen en gaan we, zonder in overdrive te gaan weliswaar, zo snel mogelijk trachten tot de stemming te komen. Dit alles evenwel zonder getreiter en provocatie, en met het nodige realisme dat de Franstaligen in hun achterste zullen gebeten worden. Regering of niet, het parlement zal niet stilzitten.
De media geraakt langzaam maar zeker geïrriteerd door het discrete karakter van verkenner Van Rompuy. Daar hoeven wij ons echter niet door te laten opjagen. We zitten in een cruciale fase, waarin iedere partij zijn eigen doelen heeft. Het is van levensbelang om nu rechtdoor te gaan en geen stap terug te zetten. Het kruispunt waarop we ons bevinden moeten we niet als een rotonde zien, waar we ter plaatste blijven trappelen, maar als een oversteekplaats naar een beter en goed gestructureerd beleid.
Er wordt gesproken over het Copernicaanse model, een keerpunt in de geschiedenis. Ofschoon het vormen van een regering, die al deze zaken in goede banen zal leiden, misschien langer duurt dan verwacht, is dit een duidelijk teken dat men vooruit wil. Met bruuskeren bereikt men het omgekeerde. Het rustig aftasten van de verschillende opinies om uiteindelijk over te gaan tot een sereen maar constructief debat, is enkel maar aan te moedigen. Men moet nu immers tot een definitieve oplossing komen, want nog een keer in dergelijke situatie komen is ontoelaatbaar. Het is nu of nooit.
Met een status-quo bereikt men niets. Een staatshervorming zonder inhoud biedt geen antwoord op de vele uitdagingen waar we op dit moment voorstaan. De verdeeldheid is nu misschien nog groot, maar het is voor iedereen duidelijk dat men op zoek is naar het beste resultaat voor België. Niemand spreekt immers over het einde van België, behalve de media. Confederalisme is niet hetzelfde als een echtscheiding. Het is eerder te zien als een optimalisatie van het huwelijk.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
