Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.
Michel Doomst
Tussen ons gezegd ... ... en voesj gezwegen
18-07-2008
Wie zou de pen van de Koning niet eens mee willen richting geven bij het schrijven van een toespraak...
Waarde landgenoten 21 juli 2008
De Koningin en Ikzelf moeten u onmiddellijk iets bekennen. Wij hebben gedwaald. Tenslotte zijn Wij ook maar mensen. Tijdens Onze Kersttoespraak zei Ik immers het volgende:
Op politiek vlak heeft het jaar dat nu ten einde loopt onbetwistbaar een harde periode gekend. Gelukkig, hebben gekende Belgische eigenschappen zoals creativiteit, gezond verstand en zin voor compromis het uiteindelijk gehaald.
Tijdens een andere moeilijke periode, in 1981, schreef mijn broer, koning Boudewijn, heel terecht, en ik citeer: Ik weet dat de beproeving daar is, dat ze talrijke medeburgers ongerustheid en leed bezorgt, maar ik weet ook dat het in moeilijke tijden is dat België het best reageert. Ik geloof rotsvast in de toekomst van ons land omdat ik vertrouwen stel in het kunnen van de Belgen wanneer ze in het nauw worden gedreven. einde citaat.
Een regering kon worden samengesteld om dringende problemen aan te pakken. Een hervorming en modernisering van onze Federale Staat worden op stapel gezet. Ik dank iedereen die daar op een of andere manier heeft toe bijgedragen.
Maar ik meen ook dat die moeilijkheden voor iedereen besluiten inhouden voor de toekomst. Samen met U wens ik er enkele onder ogen te nemen.
1.Om te beginnen lijkt het me onontbeerlijk de omgang en de contacten, tussen verantwoordelijken op alle vlakken, uit onze verschillende Gemeenschappen en Gewesten verder uit te bouwen en te versterken. Men heeft soms de indruk dat onze betrekkingen met het buitenland beter georganiseerd en gestructureerd zijn dan deze binnen ons eigen land. Bij een onontbeerlijke openheid van geest, bij wederzijds respect en tolerantie, mogen we onze naaste buren niet vergeten, burgers van eenzelfde land. We dienen de opbouwende dialoog tussen hen te bevorderen. Dat zal iedereen ertoe brengen, te luisteren, en begrip te hebben voor de gevoeligheden van de anderen en samen vooruit te gaan.
2. Ik heb het al meermaals gezegd maar ik wil er nadrukkelijk op terugkomen: het is noodzakelijk, in het bijzonder voor onze jongeren, de taal van andere gemeenschappen goed te kennen. Het is een vorm van burgerzin die maar al te lang werd verwaarloosd. Nochtans is het overduidelijk de eerste voorwaarde om elkaar als burgers van verschillende gemeenschappen ten volle te begrijpen en te waarderen. Taalonderwijs is nu zodanig gemoderniseerd dat er geen excuus meer bestaat om die inspanning niet op vroege leeftijd aan te vatten. De ervaring leert bovendien dat het een hoogst belangrijke troef is bij het solliciteren naar een betrekking.
3. Toenadering vraagt ook een vorm van verzoening tussen de gemeenschappen. In de loop van onze geschiedenis zijn er zeker collectieve onrechtvaardigheden gebeurd. Het is van belang die wonden te boven te komen en alles in het werk te stellen om de goede verstandhouding in de hand te werken teneinde samen een gemeenschappelijke toekomst op te bouwen. Die doestelling is niet utopisch. Is de Europese eenmaking zelf, alles welbeschouwd, niet gestoeld op een verlangen naar verzoening?
Ik meen bijna acht maanden later te mogen zeggen, dat die moeilijkheden waar we toen allen samen aan gingen werken, enkel maar duidelijker zijn geworden. Ik meen echter ook te mogen besluiten, dat de bereidheid om het doel te bereiken, gegroeid is en ons uiteindelijk zal leiden naar de uitbouw en versterking van ons land. Het gezond verstand zal weldra zegevieren en met zin voor het compromis zal deze impasse ook snel kunnen verlaten worden. De opbouwende dialoog waar eenieder zijn verantwoordelijk moet nemen, zal eerstdaags aangevangen kunnen worden, zodat er werk zal kunnen gemaakt worden van de modernisering en hervorming van ons land. Het wederzijdse respect zal hoogtij vieren, maar enkel wanneer de tolerantie gehandhaafd wordt.
Ik meen ten laatste te kunnen zeggen dat de deelstaten het heft in handen moeten nemen, maar (pauze)
dat het om een echt gesprek van deelstaat tot deelstaat moeten gaan, dat tot fundamentele resultaten in de staatshervorming leidt. Daarom vraag Ik aan de Franstalige en Nederlandstalige gemeenschappen om vooraf voldoende tijd te nemen om het tijdsschema en de inhoud van de dialoog vast te leggen. Het land heeft nood aan een bezinningsperiode, die voorkomt dat in deze moeilijke economische tijden een communautaire dialoog wordt opgestart zonder perspectief !
De koningin en ikzelf, kijken samen met onze familie uit naar een snelle, maar goede oplossing, die een antwoord zal bieden op de noden van ons land. Een oplossing die een plus betekent voor alle Belgen. Ik dank op voor hand iedereen die daar op een of andere manier zal toe bijdragen.
Ziedaar, Dames en Heren, de overwegingen die ik met U wou delen in deze periode van het jaar waar de zomerse zon ons normaal op vakantie toelacht. Wij kijken uit naar die zorgeloze tijd die ons weldra mag bereiken.
Confederaal model eindelijk door de politieke poort !
Yves Leterme heeft het ontslag van zijn regering aan de koning aangeboden. Deze laatste houdt zijn beslissing voorlopig in beraad. Hij is alvast begonnen met een consultatieronde, iets dat doet denken aan een jaar geleden
Ondertussen groeit de basis, dewelke resoluut kiest voor de nieuwe te bewandelen weg, namelijk deze van het confederalisme. Zoals ik al maandenlang en ook gisteren nogmaals (zie hieronder) heb meegedeeld, is de keuze voor het confederale model de enige manier om uit deze impasse te geraken. De premier heeft immers volkomen gelijk wanneer hij oordeelt dat de limieten van het federale overlegmodel bereikt zijn. De tegengestelde visies zijn inderdaad niet meer te overbruggen.
Het zwaartepunt moet dus bij de deelstaten komen te liggen. Zij moeten hun verantwoordelijkheid opnemen en samen een dialoog aangaan. In dit overleg kunnen ze geflankeerd worden door een aantal federale parlementsleden, maar heel deze hervorming moet en zal gedragen worden door de gewesten.
Alvorens van start te kunnen gaan, moet er echter een klaar en duidelijk overzicht van de problemen en knelpunten zijn. Er moet dus gestart worden met de opmaak van een soort inventaris door de betrokken actoren.Een misschien nog meer cruciale voorwaarde is het engagement dat getoond moet worden om het doel te bereiken. De methode die de voorbije maanden gehanteerd werd, kan niet langer geduld worden. Steeds maar verkondigen dat alles in een constructieve en serene sfeer verloopt, terwijl het tegenovergestelde waar is, kan niet langer door de beugel. Het moet gedaan zijn met doen alsof men werkelijk ergens naartoe wil, maar anderzijds een eigen verborgen agenda na te streven.
Van zodra deze noodzakelijke goedbedoelde bereidheid en wil, het politieke engagement, aanwezig is bij alle gesprekspartners rond de tafel, kan een doel voorop worden gesteld, gekoppeld aan een concreet tijdsperspectief. Op die manier zal een nieuwe toekomst kunnen uitgetekend worden, die tegemoet zal kunnen komen aan de noden en wensen van ons land.
CD&V/N-VA heeft haar verantwoordelijkheid genomen, wat nu?
Vorig jaar zijn we naar de kiezer getrokken met een duidelijk signaal. Het bestaande huishouden van de Belgische staat was een chaos, dat dringend nood had aan een reorganisatie. Een jaar later verzet een deel van het huishouden zich nog steeds en is er van een verregaande staatshervorming nog lang geen sprake.
Hun troef, ondanks dat ze elkaar niet kunnen rieken of zien, is eensgezindheid. Het moet ook wel gezegd worden, in hun positie is het gemakkelijk om op één lijn te blijven staan. Een NON kan nooit anders klinken, ook al draai je het om. Bovendien weet iedereen dat de eerste die toegeeft aan Franstalige kant, volgend jaar absoluut niet de eerste zal zijn bij de verkiezingen. Denken zij dan niet aan de toekomst? Waarschijnlijk juist veel meer dan welke Vlaming ook. Zij bereiden scenarios voor die de Vlaming enkel in de meest futuristische sciencefictionfilm kan thuisbrengen, dit zonder enig ongemak en in alle rust. Eén probleem in al deze toekomstplannen is het gemis van een verbinding met Brussel. Wanneer zij zich ooit willen loskoppelen van Vlaanderen, hoe kunnen ze dan aanspraak maken op Brussel? Wordt de taalgrens dan een staatsgrens? Welke andere grenzen kunnen gehanteerd worden? Weinig antwoorden voldoen aan deze nood. Het gevolg is dat de Franstaligen steeds een uitbreiding zullen blijven eisen, desnoods tot de Vlamingen er bij neervallen.
Men verwijt het Vlaamse kartel kiezersbedrog, tsjevenstreken en nog meer, maar verantwoordelijkheidszin wordt nergens vermeld. De beste positie om uw verkiezingsprogramma uit te oefenen is mee aan tafel zitten, een nog betere positie is het tafelgesprek leiden. Dit leiden mag echter niet eindigen in een martelend lijden.
De stelling, dat de communautaire problemen het andere beleid niet mag hypothekeren, is correct, maar het andere beleid is niet meer mogelijk zonder een nieuwe staatsstructuur. Diegene, die dat nog ontkent, heeft de laatste maanden op een andere planeet geleefd.
De deelstaten moeten in heel deze reorganisatie de leiding nemen, maar dit had al van in het begin zo moeten zijn. Wanneer dit nu pas zou gebeuren, dreigt alles plat te blijven liggen tot midden volgend jaar, het moment dat er in de deelstaten een nieuwe regering is gevormd. Zolang kan en mag er niet gewacht worden. Er moet nu gehandeld worden, maar hoe kan dat met partijen die hun agenda verborgen houden?
Onze staatsstructuur is gebouwd op solidariteit, een woord dat afkomstig is van het Latijnse solidaritus, wat simpelweg te vertalen is als wederzijdse verantwoordelijkheid. Het begrip solidariteit heeft historisch steeds een bepaalde invulling gekregen, van leuze van de arbeidersbeweging in de 19de eeuw, over het politieke en morele bewustzijn van enerzijds de onderdrukten en anderzijds de solidairen met de onderdrukten, tot vandaag, als rechtvaardige samenleving die denkt aan de toekomst.
Als je deze laatste invulling koppelt aan de letterlijke vertaling, verkrijg je een wederzijdse verantwoordelijkheid die rechtvaardig bouwt aan de toekomst. Een slagzin die zou moeten gelden voor ons land, maar die hoe langer de institutionele crisis aanhoudt, hoe meer aan kracht verliest. Het is hoog tijd dat de verantwoordelijkheid door iedereen wordt genomen, zodat er werk kan gemaakt worden van het België van morgen.
In 2001, nu al 7 ! jaar geleden, verkoos onze partij de confederale weg als het pad voor de toekomst, dit zonder de solidariteit in het gedrang te brengen. Het mag duidelijk zijn dat deze weg voor ons de enige uitweg is om op een verantwoordelijke manier uit de huidige impasse te geraken. De deelstaten moeten meer slag en daadkracht krijgen om zo hun eigen beleid te voeren, gericht op hun eigen specifieke noden en doelen.
Welke rol speelt de solidariteit hierin? Zijn dit de financiële transfers van Vlaanderen naar Brussel en Wallonië? Is dat de manifeste onwil om over welke bevoegdheidsoverdracht dan ook te spreken? Is dat de onmogelijke samenwerking om eenzelfde toekomstvisie van het land uit te stippelen? Zijn de vragen van de Vlamingen zon brug te ver voor de Franstaligen?
