Minister Keulen neemt, in samenspraak met de betrokken instanties, na maanden onderzoek een beslissing die geen andere uitweg kon hebben. Een gewaarschuwd man is er twee waard, hier waren ze met z’n drieën. Wanneer je na een overtreding op je vingers wordt getikt, is het logisch dat je beseft dat je iets fouts gedaan hebt en er nadien consequent naar handelt.

De burgemeesters zijn echter slechte leerlingen en gaan telkens nog een stap verder. Een oude wijze zei ooit nog “trop is te veel en te veel is trop”.

Je kan perfect de mening hebben dat uw gemeente een andere gemeenschap toebehoort, maar daarom is het nog geen feit. (Sommige dorpen in de Ardennen worden toch ook niet Hollands?) In een democratisch land met vrijheid van meningsuiting zal je voor zulke ideeën niet veroordeeld worden. Het is immers je goed recht om te zeggen dat je gemeente een Brusselse is en geen Vlaamse gemeente. De werkelijkheid spreekt dit echter tegen en bepaalt tot nader orde dat Brussel in Vlaanderen ligt. De geschiedenis heeft deze zaken bepaald, en zegt ons ook dat de Franstaligen daar grotendeels zelf voor hebben gezorgd.

De Franstalige politici met FDF op kop schreeuwen om respect. Voor een tweede maal op korte tijd voelen ze zich in hun achterste gebeten. Ze begrijpen de Vlamingen niet (moesten ze eens allemaal Nederlands kennen…), laat staan de Vlaamse koppige houding. Ze noemen de beslissing ondemocratisch en een aanval tegen hun gemeenschap. Volgens mij hebben de Franstaligen dringend nood aan een verklarende politieke woordenboek. Het zou immers respectloos zijn voor de Vlamingen moest Keulen de burgemeesters wel benoemd hebben. Dit zou een signaal zijn dat sommige personen in dit land boven de wet staan, hetgeen in deze context een zeer verkeerd teken zou zijn. 

Kort samengevat: wie zijn billen brandt moet op de blaren zitten en als burgemeester zit je redelijk veel, auw…

Om dit onderwerp mooi aan te kleden, wordt er her en der verwezen en gezocht naar zogezegde links en precedenten. Sommigen denken met heimwee terug aan Voeren, andere kijken in de glazen bol naar Groot-Brussel. Ook recentere gebeurtenissen worden aangehaald.

Zo werd er gisteren een korte wenk gegeven naar de ‘BHV-burgemeesters’ en het feit dat zij wel benoemd zijn zonder onderzoek. Nu zou ik de betrokken redacteur wel durven vragen welke onwettelijkheden wij verricht hebben om die vergelijking enigszins ter verantwoorden. Wij hebben inderdaad ooit opgeroepen tot acties om de grondwet te laten toepassen, hebben gedreigd verkiezingen te boycotten, maar dit steeds in samenspraak met de hogere instanties. Nooit hebben wij iets tegen de wet gedaan. Wij hebben ( en nog steeds…) geijverd voor een zaak die ondemocratisch, ongrondwettelijk en discriminerend is en proberen met zo veel mogelijk legale acties onze zaak kracht bij te zetten.

Het is dan ook spijtig dat een Vlaamse krant zulke scheeftrekkingen neerpent en personen die de wetten overtreden vergelijkt met personen die ijveren tot naleving van de wet. Soms liggen de zaken moeilijk, zijn ze ingewikkeld, maar net dan verwacht je van opgeleide ervaren mensen verklarende en niet misleidende taal. Maar ja er is niets aan te doen, in Egypte hebben ze er een goed spreekwoord voor: “Het is als met de koeien van de farao”.
In de politiek ken je snel je pappenheimers.

16-11-2007 om 10:40 geschreven door Michel  

Michel Doomst interpelleert minister Dewael over de bevordering

van de secretaresse van commissaris-generaal Koekelbergh.

Na de polemiek die eerder deze week ontstaan was omtrent de bevordering van de secretaresse van commissaris-generaal Koekelbergh, antwoordde minister van Binnenlandse Zaken Dewael op vraag van kamerlid Michel Doomst dat hij niet anders kon dan het personeelsgebeuren goed te keuren. De minister vertrouwde hierin volledig op zijn administratie. Als gevolg van heel deze heisa heeft hij het dossier opgevraagd en wacht hij op het onderzoek van Comité P.

De minister voegde er tevens aan toe dat hij in feite zich niet over de zaak kan uitspreken, aangezien de uitwerking van de nieuwe structuur voorziet dat men een beperkt aantal medewerkers kan kiezen binnen de eigen beleidsdienst. Naar alle waarschijnlijk is ook de secretaresse binnen dit kader aangeworven. Tot slot deelde de minister aan kamerlid Doomst nog mee dat het hier niet over benoeming of bevordering gaat, maar over een tijdelijke aanstelling, zodat de nodige diploma’s of bevorderingsexamens niet nodig zijn.

Michel Doomst interpelleert minister van volksgezondheid Donfut

over de ophokplicht van pluimvee.

 
Doordat het pluimvee in de bedrijven in zogenaamde gevoelige gebieden al meer dan een jaar moet opgehokt blijven,  komen er aantal van deze bedrijven in financiële problemen. Enerzijds lopen zij de hogere vergoeding voor hun eieren mis, anderzijds kunnen zij geen gebruik maken van hun investering in land en omheining die voorzien is voor de vrije uitloop.

Hoewel het om een beperkt aantal bedrijven gaat, vroeg kamerlid Michel Doomst aan minister van volksgezondheid Donfut in welke mate deze maatregelen naar de toekomst zullen worden bestendigd. Hierop wees de minister op de wereldwijde epidemiologische toestand waardoor het weinig waarschijnlijk is dat het beleid op korte termijn zal gewijzigd worden. De minister voegde hier ook toe dat de maatregelen opgelegd zijn door Europese commissie en dat deze reeds meedeelde dat de maatregelen zeer lang van toepassing zullen zijn. Volgens de minister zou op hetzelfde moment aan de pluimveehouders zijn meegedeeld dat zij structurele aanpassingen moesten voorzien met het oog op een permanente afscherming.

14-11-2007 om 18:46 geschreven door Michel  

Woensdag 7 november 2007 werd aanzien als een historische dag, een dag waarnaar vele hebben uitgekeken. Weken, dagen en uren voordien was er maar één enkele vraag die op het puntje van vele tongen lag. Onder de kerktoren was het het onderwerp aan de toog.

“Doen ze het of doen het niet?” Opiniestukken vlogen in het rond, peilingen werden afgenomen, stemmenmakerij beleefde hoogdagen. De kern waarrond het draaide werd echter onder de mat geveegd. Heel het gebeuren ging niet over de voorstellen tot splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde, neen het ging over het nakende einde van België. De nieuwe kern van de zaak was het gebakkelei tussen de Vlamingen en de Walen, tussen de separatisten en unitaristen, tussen de ratio en de emotionaliteit. Het waren de gevoelens die ons parten speelden.

Waarover heel de polemiek handelde werd wegens oninteressant in de doofpot gestoken. De inhoud werd verzwegen, de reden niet vernoemd. Uit verschillende hoeden werden oneliners getoverd, maar het uiteindelijke doel werd verzwegen.

De stemming in de kamercommissie was geen provocatie, geen aanstellerij. Het was net zo min een oorlogsverklaring, laat staan de vervanging van de Enola Gay tot het droppen van een institutionele atoombom. In tegenstelling tot het verschillende bochtenwerk dat men ons verwijt, staat ons stuur nog steeds op rechtdoor. De richting van een beter en positief geïnspireerd beleid voor België. Dat hiervoor meer belang dient gegeven te worden aan de gemeenschappen is echter vanzelfsprekend. Het moet evenwel duidelijk gesteld worden dat ons denken steeds uitgaat van de federale loyauteit. Zulke houding verwacht echter een corresponderende reactie, zodat het een tweerichtingsverkeer inhoudt waar een dialoog mogelijk is. Wanneer zulke dialoog echter niet meer mogelijk is, dienen er andere wegen bewandeld te worden. In doodlopende straat moet je ook ergens inslaan of keren.

De manier waarop de Franstaligen de voorstellen van tafel gooiden en vergeleken met alles behalve een compromisvoorstel, waarna ze inzagen dat ze een beetje te furieus gereageerd hadden en terugkwamen op hun woorden, wekte slechts bij weinigen enig wenkbrauwgefrons. De parlementaire democratie heeft vervolgens haar werk gedaan in de hoop dat de andere het signaal zou verstaan.

In tegenstelling tot wat ons verweten wordt wensen wij immers helemaal geen einde van België. Wij zijn geen Walenhaters die zo snel mogelijk het land willen zien splitsen. Wij willen vooruit en werken aan betere toekomst van een federaal bestel, waar voor ons inderdaad meer het accent ligt bij de deelstaten.

Op termijn nemen zulke stappen de spanning tussen de gemeenschappen weg en leiden ze naar een efficiëntere en beter bestuurde staat. De ontmijning moet ingezet worden, maar ook hier moet het van twee kanten komen. Anders is het water naar zee dragen en tijdens deze kille herfstperiode kan dit lang duren.

12-11-2007 om 15:07 geschreven door Michel