|
De paasvakantie werd aanzien als een periode van stabilisatie, waar iedereen door de relatieve windstilte en politieke luwte terug op zijn voeten kon terecht komen. Een paar langere nachten, familieavonden bij de open haard of vriendenbezoekjes her en der, zorgen normaal voor een enorme daling van de bloeddruk, vandaar dat men ook zegt Vrolijk Pasen.
In Wallonië kennen ze dat blijkbaar niet meer. Ze kiezen een hoogdag uit om hun nieuw geschut uit te testen, en een paar dagen later vuren ze nog een beetje extra buskruit af. Hun bedoeling mag dan al onduidelijk zijn, snugger of slim is ze evenwel niet.
Een akkoord is gesloten, een doel is gesteld. Hetgeen Reynders nu doet is niet de spanning ontzenuwen, maar juist de rekker aanspannen. Nog een paar van zulke bommetjes en het knakt. Vlamingen zijn tolerant, durven verantwoordelijkheid nemen en in teken van het algemeen belang soms hun eigen wensen even uitstellen. (Even is kort, niet uit te drukken in jaren, maar weken en maanden)
In tegenstelling tot de vorige regeringen gaan we ons nu echter niet laten gijzelen. Ik begrijp dat het voor de Franstalige partijen moeilijk is om na negen jaren van absolute vrijheid plots mee in het gelid te moeten lopen. Anderzijds moeten ze wel begrijpen dat het in het belang is van alle Belgen, ook zij dus, dat er hervormingen doorgevoerd worden. Het wordt tijd dat ze hun oogkleppen laten vallen en ook de bereidheid tonen vooruit te willen.
Reynders wil alles over de verkiezingen van 2009 tillen, maar in Vlaanderen ligt het denken juist andersom. Hoe sneller, hoe beter, maar hoe meer de tijd vordert, hoe meer stappen Reynders achteruit zet. De wil om mee te werken aan een verregaande staatshervorming werd een paar maanden geleden meegedeeld. Zo kon er bijvoorbeeld gesproken worden over een volledige regionalisering van de arbeidsmarkt.
Vandaag voelt hij zich niet goed in zijn vel, zijn concurrent binnen de partij komt in 2009 immers terug, waardoor hij zich in het nauw voelt gedreven en plots komt hij op zijn stappen terug. Eén ding moet voor hem echter wel duidelijk zijn: de bereidheid om enkele stappen te nemen in de regionalisering van het arbeidsmarktbeleid gaat voor ons niet ver genoeg. We geven al veel toe, we zoeken naar oplossingen, proberen de polarisatie te ontwijken, maar een wijs man heeft ooit gezegd: trop is te veel, en te veel is trop.
Op zon manier ontmijn je nooit het politieke veld, waardoor de situatie van de afgelopen maanden enkel maar zal blijven escaleren. Begrijpt deze persoon dan niet dat hij met zulke houding de gemoederen in Vlaanderen enkel maar verhit. Het getuigt van weinig respect en weinig staatsmanschap. Die man die ooit wakker werd met de gedachte eens de premier van België te worden, gaat zich beter eerst nog even bezinnen.
Het zal steeds moeilijker worden om binnen een juiste sfeer en context de staat te hervormen, maar het mag duidelijk zijn dat aan de andere kant van de taalgrens niet altijd even toekomstgericht wordt gedacht. Voor eigengewin kan men een jaar of twee/drie vooruit denken, maar voor de rest?
Het is echter niet enkel Reynders. Zijn kartelpartner, die welgeteld twee verkozenen heeft en nu ook een staatssecretaris, weigert elke dialoog zolang de burgemeesters in de Rand niet benoemd zijn. De Vlamingen moeten zich herpakken, stellen ze. Constructieve houding, die duidt op een heel goede verstandhouding en ingesteldheid. Zulke gedachten en zaken worden in de Waalse pers dan nog eens versterkt door de journalisten zelf. Zo wordt er in Le Soir geschreven dat de oplossing voor de N-VA heel simpel is. Je roept alle leden naar Oostende, je zet ze op een boot en in het midden van de zee dump je ze. Satarisch en humoristisch bedoeld, maar toch waar gaan we in hemelsnaam naartoe?
Verziekt, verpest, verrot, ver
.. Waar de week nog ongeschonden wit begon, verzuipt ze nu steeds meer en meer. De toestand wordt onhoudbaar.
27-03-2008 om 15:43
geschreven door Michel 
|
