Minister Onkelinx is overtuigd van de noodzaak van een MUG-dienst in Halle, maar wacht nog steeds op een officiële aanvraag van het Sint-Mariaziekenhuis.

Dat antwoordde de minister me in de commissie volksgezondheid.

Verwijzend naar mijn eerdere tussenkomsten in de commissie, was ik vooral nieuwsgierig naar de huidige stand van zaken. De minister antwoordde dat ze voorlopig weinig kan ondernemen en dat de situatie sinds enkele maanden niet veranderd is. De bal ligt nog steeds in het kamp van het ziekenhuis. Zolang zij niets ondernemen, kan de minister geen verdere stappen zetten in het dossier. Ze beklemtoonde evenwel dat als het van haar afhing, er zo snel mogelijk een volwaardige MUG in Halle zou komen. Ze is en blijft overtuigd van de noodzaak.

Ik was wel opgetogen te kunnen opmerken dat het de eerste maal was dat de minister zo overtuigd sprak over de noodzaak van een MUG in Halle.

30-04-2008 om 08:55 geschreven door Michel  

Straffe taal uit de mond van een oud minister-president van Brussel.

“Leterme moet kiezen tussen de Wetstraat 16 en zijn kartel”, zo luiden de woorden van de immer wijs geachte de Donnea. Een mes kan je op verschillende manieren tegen iemands strot houden, maar deze wijze getuigt van veel arrogantie en weinig subtiliteit. Zonder enige scrupules wordt de zoveelste bluf uitgespuwd. Het initiatief wordt opnieuw in Vlaamse handen gelegd, maar door de Franstalige eisen worden de keuzemogelijkheden herleid tot één enkele mogelijkheid. Eentje in de richting van een doodlopend steegje dat uitmondt in een bodemloze ravijn. Geen weg terug. Vlamingen zijn echter geen kippen zonder kop en denken eerst na vooraleer ze een bepaalde weg inslaan. Deze zal het alvast niet zijn.

We hebben gelukkig nog verschillende keuzemogelijkheden, maar ook de Franstaligen hebben die nog. Onder de regeringspartijen is er inderdaad afgesproken dat er over BHV zou kunnen gesproken en onderhandeld worden. Het is echter aan de Franstaligen om met een concreet voorstel te komen in plaats van steeds ultimatums te stellen.

Als volksvertegenwoordiger ben ik voorstander van de parlementaire weg. Als men tot een degelijke onderhandelde oplossing komt, zou het de coherentie van ons land misschien kunnen bevorderen, maar geen soelaas (zoals op dit moment) noodzaakt het verderzetten van de parlementaire procedure. De Franstaligen hebben in dit kaartspelletje alle troeven in handen. Ze kunnen jagen door een belangenconflict in te roepen, door aan de alarmbel te trekken en / of zelfs de stekker uit de regering te trekken, maar anderzijds weten ze ook dat ze niet soloslim (lees zonder Vlaanderen) kunnen spelen. Trouwens wat haalt zo’n procedureslag uit? De bal ligt in hun kamp.

Het standpunt van de partij is ook duidelijk. De te volgen weg is de parlementaire procedure met de agendering van de wetsvoorstellen in de Kamer. Als de Franstaligen echter toch opteren om in een serene sfeer te onderhandelen, zullen wij het gesprek niet uit de weg gaan. Opnieuw, ook hier is het aan de Franstaligen om uit hun kot te komen. Ze zullen dit al lang ingezien hebben, maar publiekelijk bekennen zit er voorlopig niet in. Hopelijk brengen de volgende uren hen wijze raad, want blaffende honden bijten niet.

28-04-2008 om 14:23 geschreven door Michel