De teerlingen zijn geworpen, de kiezer heeft beslist. Voor de ene groep was er zondagavond blijdschap, voor de andere verdriet. De ene partij mocht na afloop euforisch zijn, terwijl bij anderen veelal somberheid troef was. De verkiezingsuitslag had ook deze keer de nodige verrassing in petto.

Vijf jaar geleden won het kartel CD&V/N-VA de verkiezingen, een zogenaamd gouden koppel dat elke verkiezing nadien meer verguld werd. De boodschap die we destijds samen naar buiten brachten, sloeg bij de mensen aan. Vorig jaar kwam er echter een einde aan het Vlaamse kartel op nationaal niveau, een gebeurtenis die bij vele lokale mandatarissen pijn deed. Tijdens het likken van de wonden bleek echter dat de breuk zich sowieso vroeg of laat ging aftekenen. De manier waarop beide partijen uit de institutionele impasse probeerden te geraken, was immers fundamenteel verschillend. N-VA besloot vanuit de tribune de boodschap te brengen, wij trachtten dezelfde boodschap via het spel van dialoog en overleg te verkondigen. De kartelboodschap bleef via de lokale afdelingen evenwel voortleven. Vele lokale CD&V-ploegen werken immers dag in dag uit nog steeds in kartelverband samen met de N-VA.

De verkiezingsuitslag van afgelopen zondag toont aan in welke richting Vlaanderen moet varen. De kiezer heeft aangetoond dat de toenmalige boodschap van het kartel nog steeds leeft. De manier waarop we tot resultaat willen komen, was sinds de kartelbreuk verschillend, maar het mag duidelijk zijn dat we naar hetzelfde resultaat streven. De socio-economische uitdagingen moeten we aanpakken via institutionele hervormingen. Nog voor alle stemmen geteld waren, was het onderwerp van discussie, in Vlaanderen althans, de staatshervorming. In onze provincie hoort daarbij ook het vrijwaren van het Vlaamse karakter van onze streek, een opdracht waar we continu aan moeten werken. Onze boodschap is duidelijk, maar die van de kiezer ook.

10-06-2009 om 11:02 geschreven door Michel