is in dit geval geen goed nieuws. Niets speciaal te melden. Enkel de 'vrees' voor de sessie vanavond. Ik denk dat het daarna beeld zonder klank zal zijn. Alhoewel moet ik me daar zorgen om maken? Wie zijn gat verbrand moet op de blaren zitten. Al heb ik het idee dat ik al een jaar op de blaren zit en zij niet. Tijd dat daar eens duidelijkheid rond komt.
is het te laat? De vraag die ik me vanmorgen stelde. Ondanks dat mijn vrouw haar 'best' doet blijf ik zo kwaad op haar. Bijna elke dag die kwaadheid en woede voelen. klopt dit nog? Ga ik het haar ooit echt kunnen vergeven, ga ik haar terug echt kunnen graag zien, haar terug durven toelaten in mijn hart? Of is het te laat hiervoor? Ik kan het mezelf wel verwijten maar misschien ontbreekt er toch iets. Morgen moeten we naar onze gezamelijke therapeut daar wil ik het toch eens hebben over het niet 'kunnen' praten met mij over het gebeuren. Ik vrees dat het een zware sessie wordt.
De reacties op een paar posts geleden doen me toch even de wenkbrauwen fronsen. 2 mensen die zeggen dat het normaal is dat je in een een relatie af en toe eens een zijsprongetje maakt. ik kan me moeilijk voorstellen dat het grootste deel van de koppels daar zo over denkt. De therapeute vertelde me ook eens dat er koppels zijn waar dat getolleerd word en beide partners het weten maar dat die niet gelukkiger zijn daardoor. Dat het voor de persoon die het 'toelaat' nog atlijd een pijnlijke ervaring is. Al kan ik me voorstellen dat er mensen zijn die er inderdaad geen probleem met hebben wanneer elk zijn hang gaat. Dan stel ik me toch de vraag of dat vroeg of laat ook niet verkeerd afloopt? Velen denken waarschijnlijk wat niet weet niet deerd en zolang het niet uitkomt kan dit kloppen. Maar als het uitkomt dan zit je wel in mijn situatie met een serieuse relatie crisis en een 'trauma' dat moet verwerkt worden.
Het gaat terug wat beter. Gisteren een dagje verlof voor de kleuterdiploma uitreiking. dan zie je je kinderen zo gelukkig en weet je waarom je volhoudt. Dinsdag avond was het een ietswat flauwe sessie bij de therapeute. ze probeerde te achterhalen waarom ik nu niet wegga bij mijn vrouw. vooral omdat ik er vrij van overtuigd ben dat ze nog scheve schaatsen gaat rijden. Ze vroeg zich ook af hoe ik zal reageren indien dit effectief het geval zou zijn. Zou ik het mezelf zwaar verwijten dat ik nu wel blijf (of toch probeer)? Waarom ik nu niet wegga kan ik geen duidelijk antwoord op geven. Ik heb het gevoel opgesloten te zitten. geen kant op te kunnen. Vraag me niet waarom.
kan er mij eens iemand uitleggen hoe het kan dat je een relatie aangaat, trouwt (zij wou ook nog eens voor de kerk trouwen ) en toch vinden dat je het recht hebt om vreemd te gaan? Dat je pas vindt dat het niet kan nadat de affaires zijn uitgekomen. Dat je na 12jaar samen zijn plots het licht ziet en denkt "vanaf nu ga ik niet meer vreemdgaan". vanaf nu ga ik mij best doen voor mijn man. Vanaf nu ga ik gelukkig zijn met ons gezin. Zijn er nog mensen die zo denken of ben ik gewoon de stommerik die alle kansen heeft laten liggen? Moest dit even ventileren! maar een antwoord is welkom . De Therapeute zal werk hebben vanavond! Zijn er mensen die dit lezen die zelf al meerdere keren uit de bocht zijn gegaan en nu mooi op het rechte pad blijven? ik zou zo graag eens een succes verhaal lezen.
De trend gisteren heeft zich voortgezet. Het was dus een vrij moeilijke dag. In de voormiddag dan toch maar even op mail gezet dat ik het moeilijk had. Gisterenavond vroeg ze of ik het moeilijk had gehad. Toen ik antwoorde dat het een ganse dag moeilijk was geweest kwam er geen reactie meer. tja daar sta je dan terug he. Nogmaals alleen. Of zo voelt het toch aan.
weinig verandering de laatste dagen. zaterdag en zondag vrij goed verteerd. enkel vanmorgen toch terug met een slecht gevoel opgestaan. Terug een stuk kwaadheid en pijn. Niet dat ik het niet verwacht had om een terugval te hebben. Eigenlijk komt het door gisterenavond vermoed ik. Ergens had ik zin om te praten over haar vreemdgaan maar heb het niet willen doen omdat ze toch alles afblokt en nog wat leugens in stand houdt. Ik probeer me er terug over te zetten maar moet toch terug even door een zure appel.
Ik was gisterenavond gaan fietsen met een vriendin en we hadden afgesproken dat ze daarna bij ons kwam eten. Thuisgekomen zag ik aan mijn vrouw dat er toch iets was. Jaloers? kwaad? geen idee. uiteindelijk is het er gisterenavond niet meer van gekomen om te vragen wat er was maar vanavond toch eens luisteren. ik heb het idee dat ze er toch niet gerust in is. Ach laat het een straf zijn. Als je zelf niet te vertrouwen bent zal je zelf wantrouwiger zijn. Toen de therapeut een paar weken geleden vroeg of zij mij vertrouwde zei ze ook nee. Terwijl ik iets had van ik ben niet vreemd geweest he! Op naar een druk weekend!
en niet van mij deze keer. Toen ik gisterenavond mijn mails wou lezen kwam ze 'toevallig naast mij zitten om te kijken wat ik aan het doen was. Dat was geleden van vorig jaar toen affaire 3 bezig was. Toen kwam ze ook af en toe eens onopvallend ( deuhh ) kijken wat ik aan het doen was. Achteraf snapte ik natuurlijk dat ze schrik had dat ik sporen ging vinden op de laptop. Dus is nu de vraag waarom ze gisteren terug die controle drang had. Heeft ze terug iets weg te steken of heeft ze schrik dat ik iets aan het uitsteken ben. Ik geef het maar de voordeel van de twijfel en denk het 2de. Doordat ze thuis was gisteren heb ik een half uur langer gewerkt dan normaal en blijkbaar had haar dat verontrust. Toen ik thuiskwam kreeg ik te horen dat ze schrik had dat er iets gebeurd was want ik was met de 'gevaarlijke' moto. Het goeie hieraan is dat ze, voor zover ik mij herinner, nog nooit gezegd heeft dat ze schrik had dat er mij iets ging overkomen. Zal het dus maar positief bekijken he. Of ze denkt aan de levensverzekering (grapje!).
Vandaag is het voor mij een lang gevreesde dag. Mijn vrouw is vandaag voor het eerst sinds de ontdekking alleen thuis. Allé ik hoop toch dat ze alleen blijft en niet terug een minnaar zal uitnodigen. Toch wel wat onrust. alhoewel heeft het allemaal nut? Als ze het wil doen doet ze het toch. Al dan niet terug thuis. Ben nu wel benieuwd of ze mij zal proberen 'geruststellen' op 1 of andere manier. Waarschijnlijk ligt zij er niet meer wakker van dus die kans is heel klein. Ik zie wel hoe het verloopt. Ik probeer me op andere dingen te concentreren.
Zelfde verhaal als gisteren. Vanmorgen las ik een artikel "wat als je verliefd bent op een collega". Dacht het eerst door te sturen nar haar maar uiteindelijk toch maar niet gedaan. Stel je voor dat ze terug op ideeën komt. Een tweede stukje dat ik gelezen heb vertelde dat je je partner niet mag controleren maar haar of hem moet aanspreken als je vermoedens hebt. Blijkbaar is dat geschreven door iemand die zelf nooit bedrog heeft meegemaakt. In de periode dat ik vermoedens had heb ik op verschillende verdoken manieren gepolst en was er geen reactie. Zelf bij een confrontatie staan ze eerst nog te liegen dus hoe kan je anders ontdekken als er iets aan de hand is? Ik hoor het allemaal graag zeggen 'je moet praten als er problemen of vermoedens zijn' maar geloof me de meeste hebben het lef niet om toe te geven tot ze geconfronteerd worden met bewijzen. En nee ik wil niet negatief klinken. Het is gewoon de harde waarheid.
Afgelopen weekend was gelukkig wat beter. Zaterdag was het terug werken maar weinig last gehad. af en toe wel eens de onrust maar ging vrij goed over. Gisteren tijdens het fietsen was het iets moeilijker maar al bij al ging het wel. het lijkt er meer en meer op dat het stilletjes aan een plaatsje krijgt. Als er nu geen lijken meer uit de kast vallen dan zie ik een beetje licht aan het einde van de tunnel. Al ga ik hier niet te snel victorie kraaien. Zoals mijn lotgenoot melde. Vertrouwen is het snel weg maar komt heel moeilijk terug. Enkel door praten en dat is nu net wat er nog altijd veel te weinig gebeurd. Maar daar zal onze gezamelijke therapeut wel bij helpen hoop ik.
Weinig verandering dus. Het lukt om de affaires wat te 'relativeren' maar anderzijds merk ik dat de liefde voor mijn vrouw toch niet is wat het geweest is. Ergens durf of kan ik haar niet meer 100% toelaten. Zal wel met vertrouwen te maken hebben zeker? Afwachten wat het komende weekend zal geven.
kreeg gisteren een berichtje van vriendin met de vraag hoe het was. Aangezien ze therapeute is mijn gevoel en bedenkingen (zie post van gisteren) even uitgebreidt door gesmst. Volgens haar was het een goed teken. verwacht nog wel terugval maar er komt beweging in het 'vastzitten'. ik hoop dat ze gelijk heeft.
Kom ik op een kantelpunt is de vraag die ik me sinds gisteren stel. Heb zo het gevoel te balanceren op een dunne lijn. Val ik de ene kant dan lukt het me haar eindelijk te vergeven en hopelijk terug wat rust te vinden. Val ik de andere kant dan moet ik beslissingen nemen die ik liever niet neem. Het is alsof er 2 personen in mijn hoofd zitten. 1 die blijft hameren op haar bedrog en een 2de die me verteld om het stilletjes aan een plaats te geven. Wat het zal worden weet ik niet. Erover praten zullen we zowiezo toch ooit eens moeten doen.
Afgelopen weekend was het dus comunnie. Een dag waar ik eerlijk gezegd zwaar tegenop keek. Donderdag en vrijdag was het zo druk met de voorbereiding en zat ik zo stik kapot. Er spookte wel wat door mijn hoofd maar het werd vrij goed afgeblokt. vermoeidheid zeker? Het communie feest was gezellig. Behalve een tante van mijn vrouw, die zuster is in een Nederlands orde, die mij toch maar probeerde te overtuigen om zeker bij mijn vrouw te blijven. Geen woord gevraagd over haar misstap maar wel tegen mij aan het zagen om zeker niet weg te gaan bij haar. Zo zie je maar wie de slechte zou zijn op het einde van de rit. Bedriegen is geen probleem maar stel je voor dat je daarom zou weggaan. ik was zo kwaad. Nog maar eens geconfronteerd worden dat je als bedrogene alles 'moet' ondergaan, slikken, geen vragen meer stellen, gewoon doorgaan alsof er niets gebeurd is. Ach ik ben weer aan het zagen. Gisteren nog een vrij drukke dag door het opruimen dus weinig tijd gehad om te piekeren. ik hoop zo dat het eindelijk eens ophoud en dat die pijn en frustratie nu wegblijft al ben ik sinds vanmorgen al terug aan het vechten.
Gisteren terug therapeute tijd. Eigenlijk was het een emotioneel zware sessie. Begonnen met de muur waar ik telkens tegen loop wanneer ik met mijn vrouw over het gebeuren wil spreken. De onrust,frustratie, pijn die dit met zich meebrengt. Nogmaar eens met mijn neus op de feiten gedrukt dat de kans heel klein is dat ze ooit vlot over haar gevoelens zal praten. Terecht stelde de therapeute de vraag of ik er ga kunnen met leven dat dit wss nooit het geval zal zijn of toch niet op het niveau hoe ik het kan. Het was hard om via haar nog eens geconfronteerd te worden hoe 'gevangen' ik zit. Gevangen omdat ik niet de stap kan zetten om weg te gaan maar ook dat ik geen streep kan trekken onder het gebeuren. Alhoewel ik heel goed besef dat ik vast zit was het toch even slikken. We hebben ook grafieken gemaakt. 1 grafiek was hoe ik met global voel een 2de was hoe ik het bedrog ervaar. op een schaal van -10 tot +10 zat ik bij het bedrog nog op een -7. Dit was toch even schrikken. global was beter maar geraak nog niet in het positieve.
Gisterenavond kreeg ik te horen dat ze het moeilijk had omdat ik het zo moeillijk heb. Moet ik nu blij zijn? Ergens wel. Er is besef van wat ze gedaan heeft. Anderzijds zolang ze blijft liegen kan ik geen rust vinden. Het word me elke dag duidelijker dat ze nog dingen verborgen houdt. Ze blijft maar zeggen 'dat weet ik niet meer' omdat er anders nog zaken zouden uitkomen. Dit is dus hatelijk in heel ons verhaal. 100% eerlijkheid is nog altijd ver te zoeken en ze begrijpt niet dat dat zo belangerijk is. Probeer maar terug vertrouwen te krijgen op die manier. Voer voor de therapeute vanavond!
Een verlengd weekend achter de rug maar wat voor één. 4 dagen gewerkt om het communie feest voor te bereiden.Gisterennamiddag zat ik stik kapot. 4 dagen winkelen, de tuin oporde zetten,...... En telkens komt dan het duiveltje op je schouders zitten en in je oor fluisteren waar je in godsnaam met bezig bent. Jaren alles gedaan en als bedanking bedrog gekregen. Ah ik doe het uiteindelijk voor mijn dochtertje. Als je dan ziet hoe gelukkig en dankbaar ze is dat het allemaal voor 'haar' feest is dan ben ik blij dat ik haar dat toch kan geven.
Blijkbaar leeft mijn verhaal ook serieus bij 2 bevriende koppels die hiervan weet hebben. Vrijdag vertelden ze mij dat het opvalt hoe mijn vrouw me vroeger nooit eens vastnam en dat ze dat nu wel kan. Ook zij begrijpen niet waarom. Ze kennen me vrij goed en snappen niet wat er zou verkeerd geweest zijn met mij. Het verschil is dat ik haar nu niet meer toelaat. Ik tollereer haar wel maar meer dan dat ook niet momenteel. Zolang ze liegt en me dingen probeert te verzwijgen zal daar ook niet veel verandering in komen denk ik. Ondanks alle moeite die ze doet mis ik toch respect. respect voor de kans die ze nog krijgt en vooral respect als persoon naar mij toe. Als je iemand respecteerd ga je die niet behandelen als vuil. Zo voel ik me telkens ik er met haar wil over spreken en zij me nog maar eens met wat leugens afwimpeld.
Gisteren voelde ik me eindelijk terug wat beter maar daar heeft madam voor gezorgd dat het terug snel over was. Wat is het toch fijn om geapprecieerd te worden voor alles wat je doet en doormaakt. Wat een fijne avond moest worden is uitgedraaid op frustratie en sensoren die terug op scherp staan uit schrik dat ze terug begonnen is aan een zoveelste affaire. Ik zal maar stilletjes aan een appartementje zoeken zeker? Alhoewel? waarom moet ik weg? Anderzijds wil ik nog wonen in een huis waar het vreemdgaan is gebeurd? Eigenlijk wil ik niet weg. wil ik terug gelukkig zijn met haar en mijn gezin maar meer en meer word duidelijk dat dit niet echt meer mogelijk is. Hoelang ga/moet ik dit nog volhouden?
. De Therapeute zal werk hebben vanavond!
