Ik was gisterenavond gaan fietsen met een vriendin en we hadden afgesproken dat ze daarna bij ons kwam eten. Thuisgekomen zag ik aan mijn vrouw dat er toch iets was. Jaloers? kwaad? geen idee. uiteindelijk is het er gisterenavond niet meer van gekomen om te vragen wat er was maar vanavond toch eens luisteren. ik heb het idee dat ze er toch niet gerust in is. Ach laat het een straf zijn. Als je zelf niet te vertrouwen bent zal je zelf wantrouwiger zijn. Toen de therapeut een paar weken geleden vroeg of zij mij vertrouwde zei ze ook nee. Terwijl ik iets had van ik ben niet vreemd geweest he! Op naar een druk weekend!
en niet van mij deze keer. Toen ik gisterenavond mijn mails wou lezen kwam ze 'toevallig naast mij zitten om te kijken wat ik aan het doen was. Dat was geleden van vorig jaar toen affaire 3 bezig was. Toen kwam ze ook af en toe eens onopvallend ( deuhh ) kijken wat ik aan het doen was. Achteraf snapte ik natuurlijk dat ze schrik had dat ik sporen ging vinden op de laptop. Dus is nu de vraag waarom ze gisteren terug die controle drang had. Heeft ze terug iets weg te steken of heeft ze schrik dat ik iets aan het uitsteken ben. Ik geef het maar de voordeel van de twijfel en denk het 2de. Doordat ze thuis was gisteren heb ik een half uur langer gewerkt dan normaal en blijkbaar had haar dat verontrust. Toen ik thuiskwam kreeg ik te horen dat ze schrik had dat er iets gebeurd was want ik was met de 'gevaarlijke' moto. Het goeie hieraan is dat ze, voor zover ik mij herinner, nog nooit gezegd heeft dat ze schrik had dat er mij iets ging overkomen. Zal het dus maar positief bekijken he. Of ze denkt aan de levensverzekering (grapje!).
Vandaag is het voor mij een lang gevreesde dag. Mijn vrouw is vandaag voor het eerst sinds de ontdekking alleen thuis. Allé ik hoop toch dat ze alleen blijft en niet terug een minnaar zal uitnodigen. Toch wel wat onrust. alhoewel heeft het allemaal nut? Als ze het wil doen doet ze het toch. Al dan niet terug thuis. Ben nu wel benieuwd of ze mij zal proberen 'geruststellen' op 1 of andere manier. Waarschijnlijk ligt zij er niet meer wakker van dus die kans is heel klein. Ik zie wel hoe het verloopt. Ik probeer me op andere dingen te concentreren.
Zelfde verhaal als gisteren. Vanmorgen las ik een artikel "wat als je verliefd bent op een collega". Dacht het eerst door te sturen nar haar maar uiteindelijk toch maar niet gedaan. Stel je voor dat ze terug op ideeën komt. Een tweede stukje dat ik gelezen heb vertelde dat je je partner niet mag controleren maar haar of hem moet aanspreken als je vermoedens hebt. Blijkbaar is dat geschreven door iemand die zelf nooit bedrog heeft meegemaakt. In de periode dat ik vermoedens had heb ik op verschillende verdoken manieren gepolst en was er geen reactie. Zelf bij een confrontatie staan ze eerst nog te liegen dus hoe kan je anders ontdekken als er iets aan de hand is? Ik hoor het allemaal graag zeggen 'je moet praten als er problemen of vermoedens zijn' maar geloof me de meeste hebben het lef niet om toe te geven tot ze geconfronteerd worden met bewijzen. En nee ik wil niet negatief klinken. Het is gewoon de harde waarheid.
Afgelopen weekend was gelukkig wat beter. Zaterdag was het terug werken maar weinig last gehad. af en toe wel eens de onrust maar ging vrij goed over. Gisteren tijdens het fietsen was het iets moeilijker maar al bij al ging het wel. het lijkt er meer en meer op dat het stilletjes aan een plaatsje krijgt. Als er nu geen lijken meer uit de kast vallen dan zie ik een beetje licht aan het einde van de tunnel. Al ga ik hier niet te snel victorie kraaien. Zoals mijn lotgenoot melde. Vertrouwen is het snel weg maar komt heel moeilijk terug. Enkel door praten en dat is nu net wat er nog altijd veel te weinig gebeurd. Maar daar zal onze gezamelijke therapeut wel bij helpen hoop ik.
Weinig verandering dus. Het lukt om de affaires wat te 'relativeren' maar anderzijds merk ik dat de liefde voor mijn vrouw toch niet is wat het geweest is. Ergens durf of kan ik haar niet meer 100% toelaten. Zal wel met vertrouwen te maken hebben zeker? Afwachten wat het komende weekend zal geven.
kreeg gisteren een berichtje van vriendin met de vraag hoe het was. Aangezien ze therapeute is mijn gevoel en bedenkingen (zie post van gisteren) even uitgebreidt door gesmst. Volgens haar was het een goed teken. verwacht nog wel terugval maar er komt beweging in het 'vastzitten'. ik hoop dat ze gelijk heeft.
Kom ik op een kantelpunt is de vraag die ik me sinds gisteren stel. Heb zo het gevoel te balanceren op een dunne lijn. Val ik de ene kant dan lukt het me haar eindelijk te vergeven en hopelijk terug wat rust te vinden. Val ik de andere kant dan moet ik beslissingen nemen die ik liever niet neem. Het is alsof er 2 personen in mijn hoofd zitten. 1 die blijft hameren op haar bedrog en een 2de die me verteld om het stilletjes aan een plaats te geven. Wat het zal worden weet ik niet. Erover praten zullen we zowiezo toch ooit eens moeten doen.
Afgelopen weekend was het dus comunnie. Een dag waar ik eerlijk gezegd zwaar tegenop keek. Donderdag en vrijdag was het zo druk met de voorbereiding en zat ik zo stik kapot. Er spookte wel wat door mijn hoofd maar het werd vrij goed afgeblokt. vermoeidheid zeker? Het communie feest was gezellig. Behalve een tante van mijn vrouw, die zuster is in een Nederlands orde, die mij toch maar probeerde te overtuigen om zeker bij mijn vrouw te blijven. Geen woord gevraagd over haar misstap maar wel tegen mij aan het zagen om zeker niet weg te gaan bij haar. Zo zie je maar wie de slechte zou zijn op het einde van de rit. Bedriegen is geen probleem maar stel je voor dat je daarom zou weggaan. ik was zo kwaad. Nog maar eens geconfronteerd worden dat je als bedrogene alles 'moet' ondergaan, slikken, geen vragen meer stellen, gewoon doorgaan alsof er niets gebeurd is. Ach ik ben weer aan het zagen. Gisteren nog een vrij drukke dag door het opruimen dus weinig tijd gehad om te piekeren. ik hoop zo dat het eindelijk eens ophoud en dat die pijn en frustratie nu wegblijft al ben ik sinds vanmorgen al terug aan het vechten.
Gisteren terug therapeute tijd. Eigenlijk was het een emotioneel zware sessie. Begonnen met de muur waar ik telkens tegen loop wanneer ik met mijn vrouw over het gebeuren wil spreken. De onrust,frustratie, pijn die dit met zich meebrengt. Nogmaar eens met mijn neus op de feiten gedrukt dat de kans heel klein is dat ze ooit vlot over haar gevoelens zal praten. Terecht stelde de therapeute de vraag of ik er ga kunnen met leven dat dit wss nooit het geval zal zijn of toch niet op het niveau hoe ik het kan. Het was hard om via haar nog eens geconfronteerd te worden hoe 'gevangen' ik zit. Gevangen omdat ik niet de stap kan zetten om weg te gaan maar ook dat ik geen streep kan trekken onder het gebeuren. Alhoewel ik heel goed besef dat ik vast zit was het toch even slikken. We hebben ook grafieken gemaakt. 1 grafiek was hoe ik met global voel een 2de was hoe ik het bedrog ervaar. op een schaal van -10 tot +10 zat ik bij het bedrog nog op een -7. Dit was toch even schrikken. global was beter maar geraak nog niet in het positieve.
Gisterenavond kreeg ik te horen dat ze het moeilijk had omdat ik het zo moeillijk heb. Moet ik nu blij zijn? Ergens wel. Er is besef van wat ze gedaan heeft. Anderzijds zolang ze blijft liegen kan ik geen rust vinden. Het word me elke dag duidelijker dat ze nog dingen verborgen houdt. Ze blijft maar zeggen 'dat weet ik niet meer' omdat er anders nog zaken zouden uitkomen. Dit is dus hatelijk in heel ons verhaal. 100% eerlijkheid is nog altijd ver te zoeken en ze begrijpt niet dat dat zo belangerijk is. Probeer maar terug vertrouwen te krijgen op die manier. Voer voor de therapeute vanavond!
Een verlengd weekend achter de rug maar wat voor één. 4 dagen gewerkt om het communie feest voor te bereiden.Gisterennamiddag zat ik stik kapot. 4 dagen winkelen, de tuin oporde zetten,...... En telkens komt dan het duiveltje op je schouders zitten en in je oor fluisteren waar je in godsnaam met bezig bent. Jaren alles gedaan en als bedanking bedrog gekregen. Ah ik doe het uiteindelijk voor mijn dochtertje. Als je dan ziet hoe gelukkig en dankbaar ze is dat het allemaal voor 'haar' feest is dan ben ik blij dat ik haar dat toch kan geven.
Blijkbaar leeft mijn verhaal ook serieus bij 2 bevriende koppels die hiervan weet hebben. Vrijdag vertelden ze mij dat het opvalt hoe mijn vrouw me vroeger nooit eens vastnam en dat ze dat nu wel kan. Ook zij begrijpen niet waarom. Ze kennen me vrij goed en snappen niet wat er zou verkeerd geweest zijn met mij. Het verschil is dat ik haar nu niet meer toelaat. Ik tollereer haar wel maar meer dan dat ook niet momenteel. Zolang ze liegt en me dingen probeert te verzwijgen zal daar ook niet veel verandering in komen denk ik. Ondanks alle moeite die ze doet mis ik toch respect. respect voor de kans die ze nog krijgt en vooral respect als persoon naar mij toe. Als je iemand respecteerd ga je die niet behandelen als vuil. Zo voel ik me telkens ik er met haar wil over spreken en zij me nog maar eens met wat leugens afwimpeld.
Gisteren voelde ik me eindelijk terug wat beter maar daar heeft madam voor gezorgd dat het terug snel over was. Wat is het toch fijn om geapprecieerd te worden voor alles wat je doet en doormaakt. Wat een fijne avond moest worden is uitgedraaid op frustratie en sensoren die terug op scherp staan uit schrik dat ze terug begonnen is aan een zoveelste affaire. Ik zal maar stilletjes aan een appartementje zoeken zeker? Alhoewel? waarom moet ik weg? Anderzijds wil ik nog wonen in een huis waar het vreemdgaan is gebeurd? Eigenlijk wil ik niet weg. wil ik terug gelukkig zijn met haar en mijn gezin maar meer en meer word duidelijk dat dit niet echt meer mogelijk is. Hoelang ga/moet ik dit nog volhouden?
volgt een even zware werkdag. De ganse dag was het moeilijk en op een vergadering was ik helemaal geen mens. Thuis ging het gelukkig iets beter tot ik de vraag kreeg hoe het was geweest in de loop van de dag. Toen ik antwoorde dat het een moeilijke dag was kreeg ik te horen dat ze ook moest bekomen van wat de zondag gebeurd was. Tja. Daar zat ik dan weer. Ging ik nu vragen waarom? Waarom zou ik? Om te horen dat ze het niet leuk vind dat ik kwaad word. Dat ze het abnormaal vind dat ik woedend word als ze vreemdgaat? Omdat zij alles achter haar kan laten en ik het alleen mag verwerken? En zo zit je terug in die viscieuze cirkel. Ik word het 'vechten' zo moe!
Een moeilijk weekend achter de rug en dat is nog heel zacht uitgedrukt. Zaterdag was het werken en daarna naar schoolfeest van de kinderen. Zoals meestal doet het mij geen goed om in een massa volk tussen de happy families te lopen. Ik besef wel dat daar ook veel koppels tussen lopen die hun problemen hebben maar toch. Hoe dikwijls zag ik geen knappe mamma en dacht ik "heb jij je man ook op 5 maand tijd met 2 minnaars bedrogen"? Het eerste uur wou ik daar echt weglopen. Het voelde alsof het op mijn voorhoofd getatoeërd stond. Zondag ochtend zo slecht gezind wakker geworden, echt nog nooit gebeurd, ik was zò kwaad. Zoals elke zondag verse pistoles gaan halen bij de bakker maar de geur van vers brood kon met niet kalmeren. Toen we zaten te ontbijten ben ik ontploft en dan krijg ik doodleuk de vraag "wat heb ik misdaan?". Heb dan maar geantwoord vraag het eens aan minnaar 1 en minnaar 2. Toen ik vertrok om te gaan fietsen kwam ze nog eens vragen waarom ik zo kwaad was. Toen ben ik helemaal geflipt. Heb haar naar het hoofd gegooid dat ze moet praten met mij. Praten over hoe zij haar voelt, wat er in haar omgaat, hoe ze nu tgo mij staat ipv te doen alsof er niets gebeurd is. Heb de deur dichtgegooid en vertrokken voor 30meter. Terug gedraaid en haar 'subtiel' gezegd (gebruld) als ze niet kan praten dat ze haar valiezen mag nemen. Zo ben ik totaal niet. ik herkende mezelf niet. Onderweg naar de club dacht ik om alleen even te gaan fietsen ipv met de groep. Nu had ik de pech (of het geluk) dat ik verantwoordelijk was voor de rit gisteren dus kon er niet gemakkelijk onderuit. Dan toch maar de rit gereden en achteraf iets gaan drinken en gaan praten met mijn vriendin (therapeute).Wat ben ik blij dat ik haar leren kennen heb een paar jaar geleden.Zonder haar had ik wss al domme dingen gedaan. Altijd komt het op hetzelfde neer. Wat zij zegt, mijn therapeute zegt en onze gezamelijke therapeut zegt. Er word veel te weinig gepraat, ik kan niet voelen wat er in mijn vrouw omgaat en omgekeerd zij heeft ook geen idee hoe ik mij voel. Eenerzijds schermt ze haarzelf af en anderzijds is mijn kwaadheid en frustratie (die ik meestal voor mezelf hou) een barriere. Zo zitten we terug in een viscieuze cirkel (de zoveelste). Uiteindelijk dan wel iets rustiger thuis gekomen maar de frustratie is gebleven. Wat er nog moet gebeuren om die cirkel te doorbreken weet ik niet meer. Echt niet meer. Meer en meer leg ik de schuld bij mezelf maar dat zou onterecht zijn (en zal wss ook zo wel zijn) maar toch. Anderzijds zolang mijn vrouw wegvlucht van praten en pijnlijke gevoelens wat kan ik nog doen? Weggaan word meer en meer een optie. Ga ik me dan beter, gelukkiger voelen? ik vrees ervoor.
naar aanleiding van het stukje "Vrouwen voelen zich minder schuldig na vreemdgaan dan mannen ! op de blog liegen_en_bedrog had ik gisterenavond de inhoud op mail gezet naar mijn vrouw met de vraag hoe het met haar zit. Ze las de mail toen ik naast haar zat en vroeg wat ze daar moest met doen. Blijkbaar was het al te moeilijk om te snappen wat ik wou vragen. Uiteindelijk zei ze "je weet toch dat ik er spijt van heb". De manier waarop kon op 2 manieren geinterpreteerd worden. Ofwel heeft ze echt spijt ofwel was het terug een leugen. ze zat deels voor mij en kon haar reactie niet duidelijk zien. Toen we gingen slapen nam ze me vast en kwam er een "sorry ik ben zo dom geweest". Toen ik haar vertelde dat ik het heel moeilijk had omdat ze vorig jaar haar laatste week er nog eens goed wou van profiteren met haar minnaar, dat ze haar fantasie met hem nog eens moest waar maken was ze ja aan het knikken. Mijn vermoedens dus bevestigd. Eigenlijk heb ik veel zin om hem (minnaar2) eens te bellen en eens naar zijn verhaal te luisteren. Hoelang, hoeveel, waar, wanneer. Er zijn nog zaken die ze achterhoudt daar ben ik zeker van. Alleen ben ik mij aan het afvragen of het allemaal nog nut heeft? Misschien kan ik beter niet alles weten. Waarschijnlijk niet want het is toch allemaal te pijnlijk. Anderzijds heb ik geen recht op de waarheid?
Vanmorgen wakker geworden met het leuk gedacht dat madam vorig jaar deze tijd minnaar 2 heeft uitgenodigd om haar ding in de badkamer eens te kunnen doen. Haar laatste week thuis dus ze moest er nog eens van profiteren. Ach het zal allemaal niet meer uitmaken zeker? Erover praten heeft geen zin, echt antwoorden krijgen doe ik niet en voor haar is er toch geen vuiltje meer aan de lucht. Wat ik me ook regelmatig afvraag is hoeveel ze nog aan haar lovers denkt? hoe denkt ze daarover? fantaseert ze er nog over? hoe bekijkt ze haar 'grote liefde' (minnaar 1) nu? (met alles wat we de laatste maanden te weten gekomen zijn). wat is er veranderd tgo mij? is er echt iets veranderd tgo mij of is het enkel schuldgevoel? Tegen de therapeute heb ik verteld dat mijn deadline verschoven is van volgende zomer naar deze zomer. Als ik het deze zomer er nog altijd het zo moeilijk met heb dan stop ik ermee. Ze vertelde mij dat ik nog even door deze periode moest en dat we dan gingen kijken wat ik best kon doen. Toch nog even doorbijten of toch voor mezelf kiezen. Hoe pijnlijk het ook zal zijn. Al heb ik de indruk dat ze de laatste 2 sessies me al aan het voorbereiden was op optie 2. until the day its the second thing!
Gisteren een goeie sessie gehad bij de therapeute. Goed maar eigenlijk ook beangstigend. Om te beginnen ben ik niet zot aan het worden . Het blijft me bezig houden waarom ik het zo moeilijk heb om het te verwerken en begin de reden bij mezelf te zoeken maar dat is blijkbaar niet nodig. Volgens haar is het heel normaal omdat ik nog steeds op mijn hoede moet zijn. Mijn vrouw kan niet overweg met gevoelens. wat ze voelt kan ze niet verklaren laat staan erover praten. Dit is net wat ik nodig heb. Er kunnen over praten. Dit gebeurd heel weinig en als er iets over gezegd word zit het vol tegenstrijdigheden en klopt niet met zaken die ik ontdekt heb. Dit maakt het voor mij moeilijk omdat ik me niet kan inbeelden dat je niet kan zeggen wat je voelt. Zelf ben ik blijkbaar heel goed instaat om te voelen en te vertellen wat ik voel waardoor ik me niet kan voorstellen dat er mensen zijn die dat niet kunnen. Het grootste probleem in dit verhaal is wanneer ze niet leert voelen, leert plaatsen van die gevoelens en er leert over spreken dat ik me aan nog bedrog mag verwachten. Dit zijn de woorden van de therapeute niet die van mij. Toen ze vroeg of ik kon genieten van mijn vrouw heb ik in alle eerlijkheid geantwoord van wel maar dat ik toch een zekere afstand bewaar. Dat ik me niet meer durf geven zoals vroeger. Volgens haar was dat een heel normale en gezonde reactie. Vooral omdat ik ergens weet dat deze hel me nog eens te wachten staat alleen wil ik er niet aan toegeven, kan ik het niet geloven en hoop ik elke dag dat het zo niet is. De therapeute vergeleek het een beetje met borstkanker. Je kan genezen verklaard worden maar dan heb je een periode van 5 jaar waarin je makkelijker kan hervallen. Volgens haar is dit bij mijn vrouw iets gelijkaardig. Er is een grotere kans dat ze het nog zal doen. Gaat ze het nog doen dat weten we niet zeker maar de kans is groter dan bij iemand die wel beter overweg kan met haar gevoelens. Stof tot nadenken dus. Wacht ik af tot ik nog eens bedrogen word? Neem ik het risico of kies ik resoluut voor mijn eigen geluk en begin ik nu aan een nieuw leven met hopelijk op termijn een nieuwe vrouw die me graag ziet en me niet bedriegd.
Gisteren thuisgekomen en vollop problemen. Praktische en materiele. Onmiddellijk actie ondernomen om zoveel mogelijk op te lossen maar wat er op zo een moment door je hoofd gaat pfff. Ik was aan het denken: "dat ze naar minnaar 1 of 2 gaat om het op te lossen ik ben het kotsbeu". Jaren alles gedaan voor haar om haar het leven zo gemakkelijk mogelijk te maken en dan toch nog zo bedrogen worden. Niet dat ze een luxe leven had maar toch. Poetsvrouw, strijkdienst, ik die mijn deel van het huishouden nog deed. Toen ze thuiskwam kreeg ze gewoon een boze blik. Heel de avond kwaad rondgelopen en uiteindelijk tot 22u bezig geweest om zoveel mogelijk inorde te brengen. Vanacht dan wakker geworden van sirenes en dat is dus een kleine ramp voor mij. Ik heb door de situatie nog niet zoveel slaap problemen gehad maar wanneer ik 's nachts wakker word dan begint alles door mijn hoofd te malen en geraak ik niet meer in slaap. Och vanavond therapeute tijd. kijk er eigenlijk naar uit en niet alleen omdat het een knappe dame is .
Heb al moeilijke dagen achter de rug. Zal blij zijn dat ik morgen naar therapeute kan gaan. veel te veel te bespreken voor 1 uur sessie. Ik weet het allemaal niet meer. Ik zie haar nog graag, heel graag zelf maar toch krijg ik het niet geplaatst. Het blijft zo verdomd moeilijk te aanvaarden, zo frustrerend dat ze het gedaan heeft ondanks dat ze vond dat ik 'een goeie man' ben. Meer en meer speelt de vraag op of ik toch niet beter wegga. Ga ik niet vlugger terug de rust en het geluk vinden alleen?Ga ik haar niet teveel missen? Moet ik alles achterlaten waar ik jaren aan en voor gewerkt heb? Ga ik ooit rust vinden als we samen blijven? ga ik ooit weer gelukkig kunnen of durven zijn? Moet ik weer iemand achterlaten die ik graag zie? Het kan toch niet dat je om de +/-10 jaar telkens van je hart een steen moet maken. Heb gevochten en ben nog aan het vechten maar soms ben ik het zo beu. Gewoon een beetje rust en terug gelukkig zijn is alles wat ik wil.
(grapje!).
