Sinds het gesprek met de therapeute zit ik precies in een andere modus. Het lijkt alsof ik mezelf nog meer aan het afschermen ben van gevoelens. Ik voel geen pijn meer, weinig tot geen frustratie. Het enige wat door mijn hoofd spookt is de vraag of ik toch geen einde moet maken aan de relatie en een nieuw leven moet opbouwen maar dan (voorlopig) alleen. Waar ik een paar maanden geleden dacht om gewoon thuis te vertrekken heb ik nu iets dat zij kan vertrekken. Ik heb een paar jaar keihard gewerkt om het naar 'onze' en de kinderen hun zin te maken dus waarom zou ik dat achter laten. Hij feit dat het bedrog hier ook gebeurd is zal uiteindelijk wel slijten. Al moet ik ook eerlijk toegeven dat ik niet iemand ben om alleen te zijn. Ben sinds mijn 17de nooit langer dan een maand single geweest en het lijkt me zo 'eenzaam'. Al moet ik toegeven dat het idee om te kunnen doen en laten wat je wil me toch ook wel aanspreekt. Me geen zorgen meer te moeten maken over het vreemdgaan, de innerlijke rust die sneller terug zal zijn dan wanneer ik blijf vechten voor de relatie. Wat ik me gisterenavond aan het afvragen was. Zijn er dames die hier meelezen die zelf ook ooit een scheve schaats hebben gereden en die er oprecht spijt van hebben. Die nu na x tijd kunnen zeggen dat ze niet meer in de verleiding komen en geen behoefte meer hebben aan aandacht van anderen. Waarom deze vraag? De volkswijsheid zegt 'eens vreemdgegaan blijven ze dat doen'. In alle eerlijkheid wanneer ik de laatste 20jaar van mijn vrouw haar leven bekijk heeft ze voor zover ik weet 5keer een affaire gehad (waarvan 2 bij een vorige partner). Dus ze wist waaraan ze begon. Het verschil is dat het nu is ontdekt en de affaires in haar vorige relatie niet. Maakt dat op termijn een verschil? Zal het haar tegenhouden om opnieuw iets te starten? Allemaal vragen die door mijn hoofd malen en waar ik nooit een correct antwoord zal op krijgen waarschijnlijk. Enkel tijd zal het uitwijzen. Al zou het wel leuk zijn om eens feedback te krijgen van dames die in deze situatie hebben gezeten.
Gisterenavond was het individuele therapeute tijd. Eigenlijk was het een heel goede sessie al brengt ze heel wat teweeg bij me. Het belangrijkste dat naar boven kwam was dat ik nog steeds heel erg moet 'waken'. Ondanks dat mijn vrouw echt haar best doet en het schijnbaar wel doordringd wat ze heeft gedaan beseft ze nog altijd niet wat de impact daarvan is. Zo kreeg ik vorige week 2 dingen te horen die me toch even deden slikken. Het eerste was dat haar ouders op een avond kwamen babysitten omdat ze naar een 'opleiding' wou gaan. Heb haar dan ook gezegd dat ik dat nog niet zie zitten om haar die vrijheid al terug te geven. Dat kon ze niet snappen maar ze ging het respecteren. Een paar dagen later krijg ik te horen dat ze zondag naar de 10miles wil gaan supporteren voor haar collega's. Deuhhhhh???? Voorts is ze alle dagen aan het zeggen dat ze als externe niet meetelt, dat ze bijna niets zeggen tegen haar en dan wil ze gaan supporteren?? Als ik haar die opmerking maak krijg is als antwoord dat collega F wel tegen haar spreekt. Dan vraag ik me af of het nu echt aan mij ligt? Ben ik de onnozelaar die dat raar vind. Die vind dat je op die manier een signaal heeft naar mogelijke geintresseerden. Hoe komt het over als je als vrouw met je kinderen en zonder man gaat supporteren voor collega's? Dan kan ze nadien terug gaan klagen dat we uit elkaar zijn gegroeid (deed ze bij de vorige minnaars). Zoals de therapeute me gisteren zei. Ze moet tegen haarzelf beschermd worden maar ik weet niet hoelang ik het nog zal volhouden op die manier. Vanmorgen dacht ik om terug eens mee te gaan naar haar therapeute om daar hetzelfde verhaal eens te doen en te horen wat zij ervan vind. Met mijn therapeute hadden we het er dan ook over wat als het hem herhaald? Heb in alle eerlijkheid geantwoord dat ik verwacht dat het nog gaat gebeuren. Vraag me niet waarom. Ergens diep vanbinnen weet ik dat ondanks mijn vechten voor haar het een verloren gevecht is. Al hoop ik zo dat ik mij vergis. Hoop ik echt dat het een duiveltje is dat me bang maakt maar de signalen die ik af en toe krijg doen met het ergste vrezen.
Het verlengd weekend is achter de rug. Het was voor ons beiden vrij zwaar. Vooral zondag en gisteren waren moeilijke dagen. Zondag moesten we langs bij mijn ouders zodat de kinderen daar paaseieren konden rapen. Toen we toekwamen werd ik onmiddellijk overstelpt met vragen om dit eens te doen en daar eens naar te kijken. Het was al een poosje geleden dat we waren langsgeweest dus . Op een gegeven moment viel me op dat mijn vrouw heel stil in de zetel zat en zag dat ze het wat moeilijk had. Gelukkig voor haar kwam er vlug wat afleiding van de nichtjes. Op een gegeven moment kwam het ter spraake dat het kermis was in H. De kermis waar we 3jaar geleden naartoe zijn geweest en afgesproken hebben met minnaar 1. Hoe ziek kan je zijn? Dit en het besef dat ze vorig jaar met minnaar 2 in dezelfde periode aan het rollebollen was maakte het terug zwaar om dragen. Gisteren voormiddag was het dan eieren rapen bij mijn schoonouders. Daar de 'schijnheilige' zitten uithangen is af toe wel moeilijk. In de o zo katholieke familie mag er niets geweten zijn over onze problemen. Al bij al viel het eerst wel mee tot de mededeling kwam dat er een familie foto word genomen. Waarom moet ik in godsnaam mee op een familiefoto? Door haar broers ben ik nooit 'aanvaard' en eerlijk gezegd door haar ouders voel ik me ook heel zwaar in de steek gelaten dus hoefde die foto ook niet. En familie? Misschien beslis ik morgen toch om te scheiden. Heb tot de laatste moment getwijfeld om tegen haar ouders te zeggen dat zonder mij ging zijn. Uiteindelijk na wat aandringen van mijn vrouw dan toch maar mee geposeerd. Gisteren namiddag nog wat in de tuin bezig geweest, voorbereiding communie feest he. Binnen een paar weken doet ons oudste dochter haar eerste communie en het feest word thuis georganiseerd. Dan heb ik toch graag dat alles er wat degelijk bij ligt. De jongste kwam dan ook lief vragen of ik nog een beetje ging werken voor het zwembad (Ben een filter installatie aan het plaatsen om de 15000 liter water helder te houden) dus daar ook nog wat aan werk aan gehad en plots was het 20u. Nog even gekeken wat we gingen doen voor de vakantie al staat mijn hoofd er niet echt op. Toen we gingen slapen kreeg ik te horen dat ze het zo moeilijk had gehad bij mijn ouders en ook bij haar familie. Dat ze zich zo schuldig voelt. Tja ergens ben ik blij dat ze meer en meer begint te beseffen wat ze gedaan heeft en wat ze kon kwijtspelen anderzijds heb ik geen medelijden. Wanneer je de stap zet tot ontrouw weet je waar je aan begint. Je kan hopen dat het niet uitkomt maar als het uitkomt moet je maar aanvaarden dat je op de blaren moet zitten. Ik heb er niet achter gevraagd om bedrogen te worden en zeker niet om deze lijdensweg te moeten ondergaan. Al moet ik ook eerlijk toegeven dat alles haar veel dichter bij mij brengt dan dat ze ooit gestaan heeft of dan ik me kan herinneren. Alleen jammer dat dit eerst moest gebeuren om haar ogen te openen.
Het weekend is begonnen. 5 dagen thuis. De eerste ochtend was alvast een moeilijke. Toch raar dat het patroon zich iedere dag herhaald. S'ochtends moeilijk en naarmate de dag verder gaat verbeterd het. Net kreeg ik nog een knuffel en dan gaat er door mijn hoofd waarom nu wel en kon het jaren niet. Althans niet gemeend? Heb mezelf voorgenomen om echt proberen te genieten van haar en niet teveel meer bezig te zijn met het waarom maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Gisteren waren de kinderen op logement bij de schoonouders. Dan maar er eens van geprofiteerd om eens met ons 2 op restaurant te gaan eten vooralleer we naar de therapeut moesten. Plotseling kwam de vraag wat ik ging doen voor mijn verjaardag. Binnen een paar weken stopt tram 4 voor mijn deur en ik had altijd gezegd om dan een groot feest te geven voor familie en vrienden. Door de gebeurtenissen van het afgelopen jaar heb ik daar geen zin meer in en dat heb ik haar dan gisteren ook duidelijk gemaakt. Zelf wou ze geen feest voor haar 40ste verjaardag en ik heb nooit gesnapt waarom. Tot uitkwam dat ze een affaire had op dat moment natuurlijk. Bij de Therapeut was het een vrij korte sessie. op 45min stonden we terug buiten. Ik moet bij mijn conclusie van de eerste sessie blijven. Hij snapt wat er nodig is om mij erdoor te krijgen, hij ziet de 'zwakke' plekken bij mijn vrouw en ook bij mij natuurlijk. Hij stelt soms ongemakkellijke vragen waar vooral mijn vrouw het moeilijk met heeft maar die zo belangrijk zijn. Zij heeft het gevoel dat hij tegen haar is maar dat is helemaal niet zo. Hij zei zelf verschillende keren dat hij begrijpt hoe zij haar voelt en wat er in haar hoofd omgaat. Maar volgens haar is hij overbodig geworden.Ik weiger om ermee te stoppen. Het gaat langzaam maar zeker de goeie kant op en ik ben vrij zeker als we nu stoppen dan zitten we binnen de 2 jaar met dezelfde problemen. Zo vroeg hij gisteren aan haar of ik een goede luisteraar was. Haar antwoord was 'ja' maar dat heb ik toch vlug even moeten corrigeren. Ik heb nooit 'moeten' luisteren omdat ze nooit verteld heeft dat ze het moeilijk had met iets. Het enige wat ik me verwijt is dat ik nooit de signalen heb opgevangen maar blijkbaar is dat niet abnormaal volgens de therapeut. Toen hij haar vroeg hoe ik het zou moeten gezien hebben zonder dat zij iets vertelde was haar antwoord 'aan mijn gezicht'. Als je dan weet dat ze weinig tot geen emoties vertoont hoe kan je dat dan zien? ze is altijd al een heel stil iemand geweest dus veel signalen kon ik niet opvangen. Zijn conclusie was dan ook terecht 'je hebt nooit de kans gehad om iets te doen'. Dat is inderdaad één van mijn grootste frustraties in heel dit verhaal. Dat ik nooit een eerlijke kans gekregen heb om iets te doen aan de zaken die haar dwars zaten. Dat ze in plaats daarvan liever naar andere mannen ging klagen om er uiteindelijk een affaire met te starten. En natuurlijk waren die mannen blij dat ze konden 'helpen'. Welke man zou dat niet zijn als een knappe vrouw naar hun komt en meegaat in het verleidingsspel.
Gisteren overdag een paar moeilijke momenten. wat heen en weer gemaild met mijn vrouw over vanalles en nog wat en uiteindelijk liet ze weten dat ze het even moeilijk had. Zondagavond was nog maar eens duidelijk geworden wat de impact van bedrog op een mens is. Gisterenavond vertelde ze dan dat ze zich daar schuldig om voelde. Begint de impact bij haar dan toch stilletjes door te dringen? Voor de rest was het 'crisis sfeer' door mijn zus. Die is gescheiden, omgangsregeling voor haar dochter maar haar ex beslist dat ze haar dochter niet te zien krijgt. Politie kon niets doen. Dan zelf maar beginnen rondbellen naar kennissen om uit te vissen wat ze moet doen. Uiteindelijk bij vrienden van vrienden terecht gekomen en daar de verschillende stappen te horen gekregen die er ondernomen moeten worden. Op zo'n momenten denk ik dan dat het goed is dat ik op mijn tanden bijt om onze relatie te proberen redden. ik zou echt zot worden als mijn kinderen zo een speelbal zouden zijn om de ander te raken. Anderzijnds zijn wij (denk ik) niet de zieke mensen die zo'n dingen zouden doen.
Een zwaar weekend achter de rug en nee niet door drank of feestjes. Al is het wel gestart met een feestje de vrijdagavond. Communie feestje van een nichtje waar ik nog eens met mijn neus op een paar feiten gedrukt werd. 6 vrijgezel dames waarvan er 2 interesse hebben. Alleen is deze niet echt wederzijds. Het streelt mijn ego wel een beetje maar meer dan dat ook niet. Nog maar eens het bewijs van mijn 'dommigheid' of komt het gewoon omdat ik mij vrouw nog graag zie? Zaterdag was het werkdag. Gelukkig was het vrij druk maar ondanks dat toch serieus afgezien. Terug die rotte pijn van het bedrog, de vernedering, de leugens. Uiteindelijk was ik heel blij dat ik naar huis kon. Thuisgekomen nog wat in de tuin gewerkt zodat binnekort de kids hun zwembad kan geplaatst worden. Toen ik daar bezig was besefte ik eigenlijk dat ik me thuis wat beter voel maar enkel door de 'voldoening' van het werk. Ik merk dat ik bijna niet meer kan stilzitten en dat het bezigzijn mij helpt om het even te vergeten. Niet goed bezig dus. S'avonds ons dan gezellig in de zetel geplofd waar ik uiteindelijk nog eens te horen kreeg dat ze het in de namiddag moeilijk had met haarzelf. Haar nogmaals gezegd dat ze mij dat meer moet zeggen als het zo is.Dat het voor mij tekenen zijn dat ze beseft wat ze heeft uitgestoken. Ik heb zo het idee dat ze niet zoveel last heeft van schuld gevoel omdat ze nog altijd niet kan 'voelen' wat dat doet met een mens om zo bedrogen te worden. Ze beseft wel dat het mij pijn doet maar zoals de therapeut zegt alles met het hoofd en niet met haar buik. De momenten dat ze het dan moeilijk heeft is dat haar buikgevoel dat ze even te pakken heeft vermoed ik. Morgen terug naar de Therapeut. Benieuwd wat het zal zijn. Ik verwacht terug een moeilijke sessie. Gisterenvoormiddag het wekelijks fietstripje met de club. Het vertrek thuis was zo moeilijk dat ik besloten heb om heel de trip te gaan socializen. Ik wou niet meer piekeren en had geen zin om me druk en zorgen te maken. Uiteindelijk lukte het vrij goed maar moeilijke momenten zijn toch niet te vermijden blijkbaar. In de namiddag dan nog maar wat bezig geweest voor de kinderen hun zwembad en haar nog wat geholpen met huishoudelijke dingen.Gelukkig is de komende week een korte week en gaan we iets meer tijd voor de kinderen kunnen maken. Niet dat die verwaarloosd zijn want die hebben hun rot geamuseerd gisteren maar af en toe er iets meer tijd voor maken zou wel leuk zijn. Als het goed is mag het ook gezegd worden. Ik merk wel dat mijn vrouw 'terug' is. Ze doet veel meer moeite dan ze ooit gedaan heeft. Alleen heb ik zo'n schrik. Wat gaat ze doen bij de volgende die haar terug wat gek maakt? Vroeg of laat gaat er iemand op haar pad komen die het gaat proberen. Ze werkt ook in een mannenwereld dus die verleiding zal er af en toe zijn. Ik kan alleen maar hopen dat ze haar lesje geleerd heeft.
Gisterenavond was het terug moeilijk. Had vergadering met de club, de kinderen waren op logement dus ze had vrij spel. man om gek te worden. Vanmorgen hetzelfde verhaal. Besloten om met de fiets naar het werk te komen en terug zo diep zitten. Mij aan het afvragen waarom ik niet meer kan genieten van het fietsen? ik maak (onbewust) nog altijd teveel de link met de ontrouw. Toen ik eind 2012 begon te trainen knoopte ze haar 2de affaire aan met minaar 1 en een paar maand later begint ze met minaar2. Zit ze te chatten en te bellen terwijl ik gaan fietsen ben. Ik ben het allemaal zo beu!!!!! ik wil me niet meer slecht voelen. ik wil terug gelukkig zijn. Terug genieten van het fietsen. Terug genieten van bij vrienden zijn. Mij niet meer lopen afvragen op plaatsen waar veel mensen zijn hoeveel mannen daar bedrogen zijn door hun vrouw. Ik wil terug mijn trap kunnen afkomen zonder te denken dat die 'smeerlap' daar ook gelopen heeft! Terug naar toilet gaan zonder te denken dat hij daar ook gestaan heeft! Ik wil terug een thuis hebben!!! Arghhh het is zo verdomd frustrerend. Vanmorgen op de fiets wist ik het plots. Had tegen de therapeute al een paar keer gezegd dat ik het zwak vond van mezelf dat ik gewoon niet weggegaan ben. Ze vroeg telkens waarom maar een echt antwoord had ik niet. Wel vanmorgen wist ik het dus. Een gebrek aan eigenwaarde. Iedereen die zichzelf wat respecteerd had dit gewoon niet 'toegelaten' en zijn valiezen gepakt of haar buitengegooid. Maar ik de stomme kloot vecht voor haar en doe alsof er niets gebeurd is. Hoe erg kan je jezelf verloochenen????!!!
Gisteren een dagje verlof. Een leuke namiddag gehad als vip op scheldeprijs. Toch eventjes een paar uur niet aan alle problemen gedacht. Zelfs even een ego boost gekregen door een knappe dame die haar ogen niet van mij kon afhouden en dan heel vriendelijk hallo zei . Eenmaal terug thuis was het jammer genoeg wat minder. Gisterenavond laat haar op een leugen betrapt. Misschien is het niets maar alle zintuigen staan terug op scherp. pfff om gek te worden.
Gisteren nog maar eens goed beseft wat ik de afgelopen jaren allemaal deed in het huishouden. De maandag is meestal een heel drukke avond. Koken, afwassen, opruimen en noem maar op. Gisterenavond thuisgekomen en mij nu eens niets moeten aantrekken. Nog een paar uur in de tuin kunnen werken en eigenlijk vrij veel gedaan. Zo beseft een mens waarom ik niet aan 'mijn' werk toekwam. Ondanks een poetsvrouw en strijkdienst deed ik nog heel veel in het huishouden waardoor mijn ander werk bleef liggen. Dan vraag je je toch eens af waarom heb ik het allemaal gedaan. Me telkens in 10 proberen kappen om haar te helpen en als dank jaren bedrogen geweest. Eigenlijk zou ik gewoon eens moeten doen wat er sommige van mijn familie zeggen. Eens een paar maand niets doen en haar voor alles alleen laten opdraaien. Dan zal ze de tijd en goesting niet meer hebben om zich met een ander bezig te houden en misschien eens beseffen wat ze aan mij had. Ah ik geraak er stilletjes van overtuigd dat je beter een smeerlap van een man kan zijn dan een liefhebbende en zorgende echtgenoot want het is toch nooit goed. De vraag is hoelang ze het nu wel goed zal vinden?
Zaterdagvoormiddag met het jongste dochtertje naar ballet. Vraag me niet waarom maar om één of andere reden heb ik me daar moeten inhouden om niet te beginnen huilen zoals een klein kind. Ik voelde met niet echt heel diep zitten maar toch was er iets. Gelukkig wat afleidng gezocht in lectuur. Voor de rest een drukke dag gehad en in de namiddag met heel het gezin boodschappen gaan doen. Af en toe stak de doem gedachte nog eens de kop op maar die verdween vrij snel. Zondag voormiddag terug fiets voormiddag en dat leek weer de hel te worden maar wat gaan socializen met de medefietsters maakte het goed draaglijk. In de namiddag thuis nog wat beziggeweest voor de kids hun zwembad terwijl mijn vrouw naar de zonnebank was. Terug toch wel even een paniek moment. bijna één uur weg voor 2x 5 minuten met de auto en 10min onder die zonnebank. Terug eventjes mind games pfff. Al bij al toch een vrij goed weekend achter de rug. De moeilijke momenten verminderen en worden minder intensief. Wat me vooral hoop heeft is dat ik mijn vrouw zie veranderen. Daar waar ik er vroeger alleen voorstond voor klussen en zelf bepaalde huishoudelijke taken komt ze nu helpen. Ook geniet ze meer en meer van ons samenzijn. Toch allemaal hoopgevende signalen. Al blijf ik heel voorzichtig
Gisteren uiteindelijk nog een redelijke dag gehad. Het contact met een lotgenoot doet ergens wel goed. Anderzijds zie ik in zijn verhaal waanzinnig veel gelijkenis met mijn verhaal en begin ik meer en meer schrik te krijgen dat alle moeite voor niets is. Het wakkert de twijfel wel aan. Anderzijds twijfel ik er niet aan dat hij de beste bedoelingen heeft. Mijn therapeute 'waarschuwde' mij om niet teveel rekening te houden met andere mensen hun meningen maar dit is toch wel iets anders. Er is een groot verschil wanneer je de situatie zelf hebt meegemaakt. zelf had ik ook altijd gezegd dat haar kleren op straat gingen liggen de dag dat ik het ontdekte. Wel ik heb er die avond zelf geen moment aan gedacht. Voer voor mijn vriendin/theapeute en therapeute denk ik.
Met het prachtige weer de laatste dagen ben ik al elke dag met de fiets komen werken. Leuk maar het enige nadeel is dat ik teveel tijd heb om na te denken. Terug alles doorlopen in m'n hoofd. Mezelf proberen te overtuigen om te stoppen met piekeren en puzellen dat het allemaal geen zin meer heeft. Dat haar ogen zijn opengegaan en dat ze terug gelukkig wil worden met mij. Maar toch is het zo verdomd moeilijk.(Ja Jade ik weet wat jij ervan denkt en ik vecht er echt wel tegen hoor. Moest aan je reactie denken nu ). Volgens de therapeut gisteren kwam het door de manier waarop we in een relatie staan dat het zo moeilijk is. Omdat zij nog altijd niet half beseft hoeveel pijn ze mij heeft gedaan. Ah ik heb mijn hoop een beetje op hem gezet. Hij snapt dat we terug in een visieuze cirkel zitten omdat we op gevoels gebied een andere taal spreken. Groot was mijn verrassing toen ik een reactie zag van iemand die hier ook een blog gestart heeft. Toevallig het ik gisteren zijn blog gelezen en ergens had ik iets van 'ik ben niet alleen'. Opweg naar hier vanmorgen was ik nog aan het denken aan de statistieken dat er x% mannen vreemdgaan en x% vrouwen. Maar voor elke man moet er toch een vrouw zijn. Ik weet dat dit kort door de bocht is maar de grote lijn is toch zo. Als ik je dan in alle eerlijkheid vertel dat ik (alleenstaande) dames ken die er meerdere getrouwde vriendjes op nahouden (nee ik ben er geen van) dan begin ik te snappen hoe ze aan die percentages komen. Alleen heeft het een vertekend beeld van de waarheid. procentueel zijn er misschien meer mannen maar wat die vrouwen doen is uiteindelijk nog 'slechter'. Ik wou dat we al een jaar verder waren. In de hoop dat alles wat verwerkt is. Waar ik zal zijn weet ik niet. Nog bij mijn vrouw? alleen? een nieuwe liefde? De tijd zal het wel uitwijzen. Het rare is dat er verschillende vriendinnen interesse hebben in meer maar dat het mij niet intresseert. Alhoewel het misschien zo raar niet is. Ik moest gisteren zeggen hoe ik me vanbinnen voelde en eigenlijk was het eenvoudig. Eén hoopje ellende. Niet meer durven voelen uit schrik om terug zo gekwetst te worden. Gelukkig heb ik mijn kinderen nog. Zij die ervoor zorgen dat ik elke dag doorga maar die jammer genoeg soms ook een beetje slachtoffer zijn van mijn moeilijke momenten. Soms kan ik hen vastpakken en knuffelen en denken jullie zijn mijn geluk en al de rest is maar bijzaak.
Gisterenavond was het dus therapeut tijd.Ondanks dat die man mij soms de kriebels doet krijgen door zijn manier van werken moet ik toegeven dat hij begrijpt wat er nodig is om alles te kunnen verwerken. Het was een hard en pijnlijk uurtje voor zowel mezelf als mijn vrouw. Op de terugweg naar huis is er geen woord gezegd. Ik was kwaad en hetzelfde geldt voor haar. Alleen hadden we beiden een andere reden. Ik was vooral kwaad voor alles wat gebeurd is en een degelijke uitleg/reden die ontbreekt. Zij was kwaad omdat ze nog maar eens 'verkeerd begrepen word'. Omdat hij 'oordeeld' zonder haar voorgeschiedenis te kennen en omdat hij dingen verondersteld die niet waar zijn. Dat is haar uitleg die ze uiteindelijk nog gaf. Als 3 therapeuten hetzelfde zeggen dan zou ik me toch vragen stellen. Wat zij blijkbaar niet doet en zichzelf nog altijd verschuilt achter haar verleden. Wat ze niet snapt is dat iedereen een verleden meesleurt en dat dit niet het recht heeft om zo vreemd te gaan. Dit zorgt ervoor dat het terug een heel moeilijke dag is en dat ik meer en meer twijfel of ik wel de juiste beslissing neem door het nog een kans te geven.
Same story. Gisteren ganse dag die frustratie. Niets tegen haar gezegd. Zij is terug happy. Vandaag naar de 'nieuwe' gezamelijke therapeut. Ben eens benieuwd. na het intake gesprek een maand geleden is het toch wat afwachten wat het zal geven.
Terug enkele moeilijke dagen achter de rug. Wat er vooral door mijn hoofd speelt is dat affaire 3 deze periode een jaar geleden begonnen is. Ik voel vooral kwaadheid en woede. Hoe moet ik begrijpen dat je als vrouw gewoon toegeeft aan iemand die zegt dat hij verliefd op je is zonder dat je er zelf gevoelens voor hebt. Wat moet ik denken als zij gewoon een (sexuele)relatie aangaat met hem om hem een plezier te doen. Ze had 'gevoelens' voor hem maar was niet veliefd. Gevoelens van sympathie, medeleven. Dat is wat ze mij verteld al denk ik dat ze het spanned vond en de sex zal ook wel leuk geweest zijn zeker? Ah ik begin mezelf meer en meer te verwijten dat ik de relatie niet gestopt ben wanneer ik het ontdekt heb. Alles wat ik nu weet en dat is waarschijnijk nog maar een fractie is zo waanzinnig surrealistis. Zo ondankbaar voor wat je jaren voor je gezin gedaan hebt. Nog altijd heb ik het gevoel op een tikkende tijdbom te leven. Elke dag blijf ik hopen dat het verbeterd en dat de frustratie en kwaadheid weggaat maar meer en meer begin ik te vrezen dat dit pas zal lukken wanneer ikzelf een nieuwe start zal nemen.
Gisteren was het therapeute tijd. Ze heeft een paar zaken gezegd die ik eigenlijk nog nooit beseft had. Het kwam erop neer dat ik op de moeilijke momenten in mijn leven gewoon niet bij mijn vrouw terecht kan. Wanneer ik kijk naar de situatie nu. Ze kan zich enkel openstellen voor mij op het moment dat ik niet meer spreek over het gebeuren. Al enkele weken vraag of zeg ik niets meer en slik ik al mijn frustratie en vragen in. Goed beseffende dat dit geen gezonde situatie is maar tegen beter weten in doe ik het toch. Zo waren er nog een paar voorbeelden uit het verleden waar achteraf gezien ik er ook alleen voor gestaan heb. Hopen dat het in de toekomst wel kan zeker? Voor de rest gaat het voorlopig 'goed' met ons. Al heb ik schrik dat goed niet zo goed is als ik zou willen. Ik merk toch dat er bij mij iets gebroken is en ik weet niet hoe het verder zal evolueren.
Toen ik gisterenavond aan het koken was speelde het verhaal met minnaar 1 door mijn hoofd. Inwendig was ik ook aan het koken. Ik was terug zo kwaad op haar. Datzelfde moment kwam ze thuis en moest ik op mijn tanden bijten om niet uit te vliegen. Dan nog maar wat geschilderd om af te koelen. Zij heeft wel een klik gemaakt. Het verschil is zo groot met de laatste jaren. Ze komt veel knuffelen en kan nu genieten van bij mij te zijn. Samen nog een uurtje tv kijken en liefst in mijn armen liggen. Het maakt me blij maar anderzijds vraag ik me toch af waarom het nu wel kan. Waarom heeft ze jaren niet gezien hoe goed wat we hadden? Zoals in elke relatie was er bij ons ook wel sleur maar je moet wel met 2 zijn om eraan te werken. Bij mij heeft het gebeuren het omgekeerd effect. Ik kan me meer en meer ergeren aan haar kleine kantjes. Die kleine frustraties die niet meer worden toegedekt met de mantel der liefde. Ik denk dat de ergste crisis achter de rug is maar vrees toch nog altijd voor de afloop. Volgende week terug naar de gezamelijke therapeut. Benieuwd hoe dat zal verlopen.
Niets speciaals gisteren. Drukke avond gehad en vrij weinig bezig geweest met de situatie. Vanmorgen en eigenlijk al geruime tijd het gevoel van wraak. Het gevoel dat de dag komt dat ik wegben, dat ik iemand anders tegenkom en alles achter mij laat. De kans dat dit gebeurd is heel klein tot onbestaande waarschijnlijk maar toch heb ik zo ergens een 'geruststelling' dat alles inorde komt. Is het een mentale vlucht? een stil verlangen? De tijd zal het uitwijzen zeker?
Afgelopen weekend was heel druk. kids, boodschappen, nog wat werken thuis. Een weekend zoals bij veel gezinnen met kinderen zeker? Ondanks de drukte toch terug veel frustratie gevoeld.Vooral zondag voormiddag tijdens het fietsen. Vorig jaar wou ik een paar keer in buitenland gaan fietsen maar door het werk is dat niet kunnen doorgaan. Uiteindelijk beslist om in september met de mtb 3dagen door de alpen te trekken. Omdat ik dan de affaire ontdekt heb in juli had ik daar ook geen zin meer in. Dus gisteren tijdens het fietsen aan het denken wat als ik die eerste 2 trips wel had kunnen doen. Dan had ze vrij spel. Had ik het niet ontdekt zat ik een kleine week in de Alpen en kon ze haar goesting doen met minaar 2. pfff om zot te worden die gedachte. Wanneer we het huis gekocht hadden had ik mezelf voor genomen om 1 a 2 jaar te gebruiken om alles naar ons goesting te maken om daarna eindelijk eens wat meer tijd te steken in het fietsen. Jammer genoeg heb ik door de situatie daar helemaal geen zin meer in. Ergens wil ik het nog atltijd doen maar het vertrouwen is volledig weg waardoor ik het helemaal niet zie zitten. Ik weet dat het heel dom is maar het is sterker dan mezelf. Wat ik dit weekend ook ondervonden heb is dat je de kleine ergernissen van de ander niet zo gemakkelijk meer naast je neerlegt. Zo kreeg ik zaterdag kort na de middag te horen dat ze moe was. Je kan je niet voorstellen hoe hard ik op mijn tong moeten bijten heb om niet te zeggen dat ze niet moe was om affaires te hebben. Zondag hetzelfde verhaal. Ze wou nog even naar zonnebank om daarna nog wat dringend werk te doen. Toen ze terugkwam hetzelfde verhaal. Ik heb er niets over gezegd. Uiteindelijk doet ze ook wel veel maar toch... Gisterenavond kreeg ik te horen dat ze zich zo schuldig voelt en dat ze zelf niet snapt hoe ze dat allemaal kunnen doen heeft. Ik was blij dat ze er eindelijk (nog) eens over spreekt en dat ze beseft dat ze zwaar uit de bocht is gegaan. Maar eerlijk toegegeven heb ik geen medelijden. In tegendeel. Heb haar dan ook gezegd dat ik hoop dat ze het er nog heel lang moeilijk zal met hebben zodat ze nooit meer in de verleiding komt om terug zo'n dingen te doen. Mijn frustratie zit blijkbaar nog altijd heel diep maar anderzijds mag ze blij zijn dat we nog een gezin zijn en dat ons leven 'gewoon' is voortgegaan. De meeste koppels zouden nu waarschijnlijk een scheiding aan het uitvechten zijn.
. Op een gegeven moment viel me op dat mijn vrouw heel stil in de zetel zat en zag dat ze het wat moeilijk had. Gelukkig voor haar kwam er vlug wat afleiding van de nichtjes. Op een gegeven moment kwam het ter spraake dat het kermis was in H. De kermis waar we 3jaar geleden naartoe zijn geweest en afgesproken hebben met minnaar 1. Hoe ziek kan je zijn? Dit en het besef dat ze vorig jaar met minnaar 2 in dezelfde periode aan het rollebollen was maakte het terug zwaar om dragen.
