Terug van vakantie. Ballerina begint opnieuw te werken. zelf heb ik nog geen nieuw project gevonden. De eerste dagen nog wat niets doen. Tv kijken, in de zetel liggen, liggen piekeren. Duizend keer per dag afvragen waarom? Wakker worden is de grootste hel. Het eerste waar je aan denk is dat je bedrogen bent. kids klaarmaken voor school is al even erg. Terug in die badkamer. Telkens zie ik haar daarbezig. Eenmaal terug beneden hetzelfde verhaal. Vermoedelijk heeft ze met hem gezellig zitten eten aan onze tafel en dan nog eens het zicht op die verdomde salon. Wat een hel is mijn leven toch. Ben ik nu echt zo een watje? Ik die nooit opgeef, die blijft vechten voor mijn doelen, die in iets negatiefs toch iets positiefs probeert te zoeken. Na jaren van een miserable jeugd die bestond uit armoede, een alcohol verslaafde vader, de vele vechtpartijen met hem als hij mijn moeder wou afslaan. Met wat ik de eerste 22 jaar van mijn leven heb meegemaakt kan ik nog een blog volschrijven. Teveel om op te noemen, te erg en te beschaamd om het tegen iemand te vertellen. De dag dat je thuis vertrekt denk je dat het vanaf dan alleen maar beter kan gaan in je leven. Dat je genoeg lessen geleerd hebt uit alles wat er gebeurd is om het beter te doen en gelukkig te worden. En dan dit..... Weken gaan voorbij volgens hetzelfde stramien. Ongelooflijk diep zitten, woede, teleurstelling, huilbuien, agressie, onmacht en pijn. Veel pijn, die ongelooflijk alles overheersende pijn. Uiteindelijk beslis ik om toch maar wat te werken in het huis. De zolder moest nog verder geisoleerd worden en nu ik toch de tijd had ging ik het wel even doen. Naast het feit dat het een niet zo leuk werkje is komen terug de herinneringen boven. De week voor de verhuis was ik er al eens aan begonnen dus was de link vlug gemaakt dat zij op die moment die affaire had. Sommige momenten zat ik gewoon een half uur op de grond te wenen, mezelf afvragen waar ben ik in godsnaam met bezig. Mezelf wijsmakend als ik vertrek dat het voor de kinderen zou zijn. Dat zij met de kids in het huis mogen blijven wonen maar dat het huis op naam van de kinderen moet komen te staan. Na x weken kom ik in een periode van kwaadheid. ik voel geen pijn meer maar enkel kwaadheid en woede. Ik haat haar voor alles wat ze heeft gedaan. Voor alle onrecht, alle leugens, voor het gevoel dat ze nog dingen achterhoud, voor het gevoel dat er nog iets is wat ik niet weet. Voor het feit dat ik 'alleen' sta met mijn verwerking. Zij neemt afstand van mij omdat ik zo kwaad ben maar dat maakt het alleen maar erger. Ik wil een vrouw die me graag ziet, die er voor mij is, die spijt heeft van wat ze gedaan heeft. Maar niets van dit alles lijkt aanwezig. Hoe geraken we uit die vicieuze cirkel? Hoe kan zij doorgaan met haar leven alsof er niets gebeurd is?
Even terug naar het heden. Na het moeilijke afgelopen weekend waren er terug 2 redelijk goeie dagen. Tot gisterenavond. Zin om te genieten van een heerlijke vrijpartij en dat zag zij blijkbaar ook wel zitten. Tot we eraan begonnen. Met heel veel moeite en veel geduld kwam ze in de stemming maar voor mij was de zin ondertussen aan het weggaan. Zoals bij elke vrijpartij de laatste maanden flits het wel eens door m'n hoofd dat ze het met 2 anderen gedaan heeft maar nu was er ook terug de onrust. Onrust over waarom het terug zo moeilijk is voor haar. Is ze terug bezig met iemand? De periodes dat ze minaars had was het ook regelmatig moeilijk en zocht ze een manier om toch in stemming te geraken. Gisterenavond dus hetzelfde verhaal.Na afloop dan toch maar eens gevraagd wat er scheelde. "Niets, gewoon wat moeilijk om in stemming te komen". Tja dat is het antwoord waar je zit op te wachten natuurlijk. Wat gaat er dan door je hoofd als bedrogene? "ze doet het liever met een ander dan met haar eigen man". Terug komen die gevoelens van vernedering en teleurstelling tevoorschijn. Terug de vraag of zij me eigenlijk wel graag ziet? Ze zegt van wel maar ik stel met meer en meer de vraag of dat zo is. Al geruime tijd vermoed ik dat ze haarzelf aan het overtuigen is dat ze mij graag ziet. Wanneer het ruzie is over het gebeurde komt altijd hetzeflde zinnetje terug. "ik doe mijn best voor jou". Dan vraag ik mij af hoe kun je nu bewust je best doen voor iemand die je graag ziet. Gebeurd dat niet vanzelf? Is iets doen voor iemand die je graag ziet niet vanzelfsprekend? Hoe kan je spreken van uw best doen als het met liefde en plezier is gedaan? ik heb me jaren in 2 gesplitst om werk, gezin, deel huishouden te doen. Natuurlijk zijn er momenten van frustratie geweest maar de liefde was sterker. Die liefde die nog altijd van 1 kant aan het komen is vrees ik..... Dit alles doet me terug sterk twijfelen. Moet ik nog vechten voor onze relatie? waarom ben ik nog aan het vechten? waarom doe ik mezelf nog zoveel pijn door haar graag te zien? Het lijkt allemaal zo verloren energie, verloren tijd. Was ik gewoon weggegaan 8 maand geleden was ik nu misschien terug gelukkig of had ik tenminste terug al wat rust gevonden in mijn leven. De rust die er nu toch wel stilletjes aan mag gaan komen. Het heeft lang genoeg geduurd.
Een paar weken na de ontdekking zijn we dan toch maar op de reeds geplande vakantie vertrokken. Eén weekje Italie bij familie en een 2de weekje gaan fietsen in Oostenrijk. Bewust gekozen om heel de rit zelf te rijden. De 1500km tot in Italie was me veel te lang om te zitten niksen in de auto. Ik zou toch alleen maar gek worden van het piekeren. Zelf tijdens het rijden blijven er duizenden vragen door mijn hoofd spoken. Moeilijk momenten waar de tranen in mij ogen staan maar ik mag niet huilen. Niet waar de kinderen bij zijn. Na bijna een dag gereden te hebben beslist om te stoppen en iets warm te eten. Daarna gingen we nog een paar uur doorrijden en dan een hotel opzoeken. Terwijl we aan het eten zijn moet de jongste naar het toilet. Mijn vrouw met haar naar het toilet en daarna rustig verder eten. Wanneer we op het punt staan om te vertrekken plots paniek. Haar portefeuille is verdwenen. Een paar keer haar tas doorzocht maar niet te vinden. Daar ging onze reis. De visa, cash geld, id's van de kinderen alles zat erin. Ik was al aan het koken van woede. Het lag op het puntje van mijn tong om haar toe te schreeuwen dat ze alleen maar weet hoe ze op een ander moet kruipen maar dat ze geen zorg kan dragen van haar spullen. Toch maar de verwijten ingeslikt en onmiddellijk naar het toilet gaan kijken of de portefeuille daar niet ligt. Gelukkig. Gevonden en alles zit er nog in. Na een paar uur rijden gestopt aan een hotel. Alles volzet. het enige hotel dat nog kamers heeft ligt juist voor de grens met Italie en is nog zo'n 30km rijden. Daar aangekomen ook geen kamers meer vrij natuurlijk. Kinderen moe, ikzelf nog steeds kwaad het was een leuke start van de vakantie. Uiteindelijk beslist om maar een paar uur op kant te gaan staan, wat proberen slapen en daarna door te rijden. Na een kleine 2 uur had geen van ons beide al een oog dichtgedaan en dan maar besloten om verder te rijden. Uiteindelijk kwamen we om 8u 's ochtends aan bij ons familie. Die schrokken zich kapot. Ipv de late namiddag waren we er al in de vroege ochtend maar de ontvangst was er niet minder om. Onmiddelijk een heerlijk ontbijt en de vakantie kon eindelijk beginnen. Vanaf de eerste dag zagen die mensen natuurlijk dat er iets aan de hand was. Ze kenden mij als een goed lachs sociaal iemand. Nu was ik heel stil en zagen ze mij zenuwachtig heen en weer lopen, mijn verdriet, gebrek aan eetlust.... 's avond toen ik even alleen was met hen dan uiteindelijk toch maar alles verteld. Die mensen konden hun ogen niet geloven. Hun o zo brave nichtje? dat die zo iets zou doen? De woorden van haar neef waren letterlijk "neem uw valies en vertrek man dit verdiend niemand". Toen ik antwoorde dat ik haar nog altijd graag zag kreeg ik een heel gevat antwoord. "Denk maar eens of je er zal met kunnen leven?" Twee statements waar ik maanden later nog dikwijls aan denk. De moeilijke momenten die eerste week kon ik gelukkig af en toe mijn hart eens luchten bij hen maar ik begon me serieus zorgen te maken voor de 2de week en vooral om daarna terug naar huis te gaan. Dat verdomde stuk bakstenen. Lang aan het twijfelen geweest of ik daar niet een paar weken zou blijven maar uiteindelijk met veel tegenzin afscheid genomen en vertrokken naar Oostenrijk. Wat normaal een dagelijks fietstripje moest worden is uiteindelijk uitgedraaid op vele uren alleen in de hotelkamer. Ik had geen zin om te fietsen. Af en toe met de wagen eens iets gaan bezichtigen maar na een paar uur al terug naar het hotel. De laatste dagen een bezoekje gebracht aan pretpark waar een soort bobslee achtbaan stond. Om de kids te plezieren daar met hun de afdaling gedaan en wat blijkt. De adrenaline van de snelheid en de sensatie zorgen ervoor dat ik me toch ietsje beter voel. Uiteindelijk dan toch maar een paar keer de afdaling gedaan. Een kleine druppel op een hete plaat. Maar nu! Terug naar huis of toch maar terug naar Italie? Dan toch maar gekozen om terug naar huis te rijden. De terug reis was al even erg als de heen reis. Vragen, bedenkingen, woede, teleurstelling alles voel je op die uren dat je in de auto zit. Na een dag rijden terug in Belgie. Wanneer ik het bord provincie antwerpen zie staan begint mijn hart sneller te slaan, mijn ademhaling versnelt en ik moet mezelf aanmanen om rustig te blijven. Rustig ademen, rustig..... Uiteindelijk parkeer ik de auto op de oprit. Op dat moment komt alle spanning en stress naar boven en begin ik te hyperventileren. Gelukkig zit er wat bagage naast mij en heb ik vlug een plastiekzak bij de hand. Mijn vrouw vlucht met de kinderen in huis niet wetende wat er aan de hand is.
Het was de bedoeling om deze blog chronologisch op te bouwen maar door de 7 maanden die er verstreken zijn tussen het ontdekken en nu ga ik af en toe een tijdssprong maken.
Afgelopen weekend was het Valentijn. Zelf had ik niets voorzien en eerlijk gezegd had ik ook niets verwacht. Bij thuiskomst vrijdagnamiddag lag er toch een kaartje klaar.
ik zie je graag. Ik hoop dat het ergste achter de rug is en dat we samen een mooie toekomst tegemoet gaan Na het lezen heb ik het kwaad weggegooid.
Ik voelde me de laatste 2 weken vrij goed maar dit bracht mijn gevoel terug onder het vriespunt. Ik weet dat het goed bedoeld is maar hoe kan je zon dingen schrijven na alles wat er gebeurd is?
Hoe kan je hopen dat het ergste achter de rug is als ik alleen moet vechten om deze relatie in stand te houden. Als zij gewoon verder kan leven alsof er niets gebeurd is. Als zij alle dagen gelukkig bij
mij kan zijn. Hoe moet ik mij voelen wanneer de nood aan een welgemeende het spijt me er is maar als die niet komt. Natuurlijk heeft ze dat af en toe eens gezegd. Maar alleen op momenten dat ik echt diep zit. Op momenten dat het lange tijd slecht gaat. Maar eens op momenten dat het wat beter gaat ..waarom zou dat moeten?? Heeft ze wel echt spijt spookt nog iedere dag door mijn hoofd???
Zaterdagavond naar de sauna. Wat een gezellige avond zou moeten worden is terug een marteling. De afgelopen jaren deden we dit af en toe eens. Het besef dat dit ook allemaal maar schijn was maakt het zo moeilijk.
Zondag ochtend samen gaan fietsen. 2 jaar geleden had ik ze een mtb cadeau gedaan wat me deed denken aan al de cadeaus die ze kreeg. Nog ieder jaar kreeg ze een Valentijn, 2 maal per jaar vierden we moederdag ( de nationale en de Antwerpse). Ieder jaar een dik verjaardags cadeau, kerstcadeau. Af en toe eens iets kleins. Waarom deed ik het allemaal?
In de namiddag toch maar besloten om het plafond van de badkamer te schilderen. Die vervloekte badkamer. Terug maalt het door mijn hoofd waarom ik dit nog allemaal doe? Waar ben ik met bezig? Maar ter gelijkertijd ook de twijfels over mezelf. Ligt het nu aan mij dat ik het zo moeilijk blijf hebben? Waarom blijft het zo moeilijk? Ben ik niet gewoon een klein kind dat zit te zeuren??
Maandag ochtend na het weekend van de ontdekkingen. Gisteren beslist om onmiddellijk te stoppen op mijn project dus maar alles opbiechten tegen de nodige mensen en hopen dat ze het begrijpen. De rit van 50min naar het werk heeft nog nooit zo lang geduurd. Het lijkt een eeuwigheid. Gelukkig begrepen ze dat ik daar toch niets productiefs meer zou doen en hebben dan maar besloten om 's middags nog even allemaal samen te gaan eten en daarna terug naar huis. Al is huis een groot woord. Het bakstenen geval dat niet meer mijn huis en zeker niet meer mijn thuis is. Om het slecht gevoel thuis wat te ontlopen besluiten we om een paar dagen naar de kust te gaan. Veel gepraat, veel gehuild, veel gevreeën. En toch ook wat bezig geweest met onze toekomst. Een paar kleine zaken gekocht om in het huis te veranderen. Kleine dingen die er hopelijk voor zorgen dat het ooit terug een beetje mijn thuis zal worden. Terug in die hoop bakstenen. Geen werk, het besef dat mijn huwelijk een leugen is geweest de laatste jaren, dat alles wat ik gedaan had voor mijn gezin gewoon voor niets was. Die eerst dagen alleen maar in de zetel gelegen. tv kijken afwisselen met huilen en huilen afwisselen met tv kijken. Terug alle gespreken door mijn hoofd laten malen. Terug puzzelstukjes die niet kloppen. Terug beginnen vragen aan haar. Heeft hij in ons bed gelegen? waar is het gebeurd? Hoe dikwijls is het gebeurd? haar antwoorden van de afgelopen dagen kloppen niet met het aantal condooms die ik gevonden had. Een paar weken voor de ontdekking was ik namelijk op onderzoek gegaan in haar kleerkast. Daar vond ik goed weggestoken een 7-tal condooms. Wat dacht ik de moment van de vonst? "Dat zijn oude condooms van ons". Terwijl ik heel goed wist dat die in mijn kast lagen. Gewoon niet doordringen wat er aan de hand was. Hoe dom kan een mens zijn? Bij de confrontatie dat er vanalles niet klopt in haar antwoorden heeft ze uiteindelijk toe dat het meer gebeurd is dan ze eerst had gezegd. Geeft ze uiteindelijk ook toe dat het wel degelijk thuis is gebeurd. Niet in bed (wat ze tot de dag van vandaag nog altijd beweert) maar wel in de zetel en in bad. Terug een mes door mijn hart. Aan mij heeft ze nooit te kennen gegeven dat ze fantaseerde over sex in bad. En sex met hem in een salon dat nog maar een paar maanden oud was. Het salon waar wij samen konden in genieten. In mijn gedachten zag ik haar bezig op dat deel van het hoeksalon en sindsdien zat ik iedere avond op een heel klein stukje totaal ongemakkelijk maar ik wou niet op de plaats zitten waar ik dacht dat zij met hem was bezig geweest. Dan ook maar onmiddellijk beslist om terug een nieuwe zetel aan te kopen. pfff een paar duizend euro weggegooid. Wanneer ik haar een paar dagen later zeg dat ik ook een nieuw bed wil kopen gaat ze onmiddellijk akkoord. Raar want er was toch niets in bed gebeurd? Na verschillende weken zoeken uiteindelijk toch een nieuw bed gevonden. Wetende waar het allemaal gebeurd is maakte het nog moeilijker om in het huis te blijven. Alles is een trigger. Kom ik in de living word het getriggerd. In de badkamer zie ik ze bezig in bad. Ga ik de trap op denk ik 'hier heeft hij ook gelopen'. Kom ik thuis met de auto denk je eraan dat zijn auto hier ook heeft gestaan. Zelf op toilet denk je dat hij daar ook heeft gestaan. Man man wat een hel is dit toch. Uiteindelijk neem ik de beslissing dat de badkamer er ook moet aan geloven. Die wilden we op termijn toch verbouwen dus was het juiste moment aangebroken. Het blijft het door mijn hoofd spoken of het allemaal geen weggegooid geld is? Nieuw salon, nieuw bed volledig nieuwe badkamer alles samen rond de 15000. Misschien komen we er niet door en vertrek ik toch en is het een deel van mijn geld dat daar allemaal insteekt.
Na uren praten uiteindelijk maar gaan slapen. Al was slapen er niet echt bij. Duizenden vragen spelen door mijn hoofd. 'S ochtends kinderen naar school gedaan, me ziek gemeld op het werk en terug proberen praten, proberen begrijpen maar telkens eindigd het in roepen, schreeuwen ...... Op de vraag wat ze nu van plan was met haar minaar antwoorde ze dat ze hem gebeld had met de boodschap dat het over was en dat hij beter geen contact meer opnam met haar. Hoe ik de eerste 2 dagen ben doorgekomen daar herinner ik me weinig tot niets meer van. Enkel de gevoelens van leugens, bedrog, vernedering. Terugdenkend aan die eerste gespreken valt me op dat er veel stukken in haar verhaal zijn die niet kloppen. Terug beginnen vragen en blijven vragen. Uiteindelijk gaf ze toe dat haar minaar al verschillende keren naar ons thuis was geweest en dat ze dan ook sex hadden. Opnieuw een slag in mijn gezicht. Het huis waar ik zo fier op was, waar ik al 2 jaar in werkte om het naar onze zin te maken, dat huis was plotseling mijn thuis niet meer. Hoe kon ze dat doen? Onder onze trouwfoto, onder de foto van onze kinderen liggen vrijen met een ander. Hoe kon ze dat zonder schuldgevoelens? Toen ik het haar vroeg had ze daar nooit bij stilgestaan. Het gebeurde gewoon. Uiteindelijk vroeg ik haar om samen met mij hem nogmaals een berichtje te sturen dat het over is en om geen contact meer te zoeken. Wat we dan ook gedaan hebben. Ondertussen was het vrijdagavond en hebben we haar ouders maar ingelicht van de crisis die er heerst. Gevraagd of de kinderen bij hun mogen gaan zodat ze de ruzies niet moeten meemaken. Op zaterdag de normale routine terug wat proberen opnemen maar het enige wat ik wilde was in de zetel liggen en niets doen. Zondag voormiddag was de eerste schok wat verminderd en besloten we om wat te gaan fietsen. Terug praten over heel de situatie tot op een gegeven moment ik haar vertel dat ik altijd dacht dat ze een relatie had met collega J van haar werk. Haar gezicht stokte en werd lijkbleek. Ah nee, het is niet waar?????!!!!!! Toch wel! Mijn vermoedens van de laatste jaren werden nogmaals bevestigd. Ze heeft verschillende maanden een affaire gehad met die collega. Notabene het moment dat we in ons nieuw huis introkken dat ik bezig was met de voorbereidingen had zij haar plezier met hem. Man man wat een leugen is mijn leven toch geweest. De 3de keer op een paar dagen tijd dat de grond vanonder mijn voeten wegvalt. Hoe kon ze dat doen?waarom toch? wat moet ik doen? 1 keer verwerken en vergeven lukt misschien maar 2 keer? Hoe kan een mens zijn leven zo een hel worden??? Hoe kan de vrouw die ik zo graag zie zo'n dingen doen?? Dit is mijn vrouw niet, dit is echt mijn vrouw niet!
zomer 2013. de laatste 2 hectische weken op het werk komen eraan. Daarna project afgelopen en tijd voor die welverdiende vakantie. Na 2jaar dagelijkse stress eindelijk tijd om te genieten van vrouw en gezin. Het is donderdag ochtend 11juli wanneer de wekker afloop maar ik echt geen zin heb om te gaan werken dus besluit ik maar een snipperdag te nemen. Zij had die dag ook verlof genomen om wat achterstallig werk te kunnen doen dus ik verheugde mij op een dagje samen.Wanneer om 7u de wekker opnieuw afloopt schrikt ze wakker en kijkt ze raar op omdat ik nog naast haar lig. "ik ga opstaan want kinderen zijn al naar beneden". Een paar minuten later was er iets in mij die zei om eens in alle stilte ook naar beneden te gaan. Toen ik het salon binnenging zat ze al met de laptop op haar schoot maar wat mij nog meer opviel was dat ze haar gsm die naast haar lag probeerde weg te moffelen. Onmiddellijk dacht ik "zie ik nu terug spoken?". Mij dan maar tussen haar en de kinderen gezet in de hoop het berichtje te horen toekomen en ondertussen even meegluren naar het scherm van de laptop. Webmail, raar om 7u in de ochtend. Zal wel voor het werk zijn. Na 10min geen berichtje gehoord laptop dicht en routine van alle dagen hervat. Samen kinderen naar school gedaan en daarna elk aan ons werk begonnen. 's middag krijg ik de vraag om naar shoppingcenter te gaan. tijdens het shoppen neemt ze regelmatig mijn hand vast en hebben we een leuke namiddag. Toch bleef het voorval van de ochtend door mijn hoofd spoken en weet ik niet goed wat te denken. Ik had al 2 jaar het gevoel dat er iets aan de hand was maar nooit echt signalen gekregen tot deze ochtend dus. Die avond moest ze naar een afscheids drink van een collega. Toen ze rond 17u wou vertrekken vroeg ik haar om het toch niet te laat te maken? Op haar vraag wat ik bedoeld met niet te laat zei ik dat het wel leuk zou zijn als ze rond 21u thuis zou zijn. Hierop reageerde ze wat geirriteerd dat ze dat niet kon beloven omdat ze misschien nog iets gingen eten na de drink. Dit bevestigde alleen maar mijn vermoedens en na wat woorden is ze vertrokken met slaande deuren. 5 minuten later ontvang ik een smsje met de boodschap dat ze rond 21u zal thuis zijn. Omdat ik er niet op geantwoord had belde ze iets later dat ze terug naar huis aan het rijden was omdat ze zo niet kon vertrekken. Haar ervan overtuigd om toch het cadeau af te geven en tegen het afgesproken uur thuis te zijn. Toch bleef alles door mijn hoofd malen en heb dan maar mijn stoute schoenen aangetrokken. Laptop opgestart en toch eens in haar mail gaan zien. Raar ik kan niet meer aanloggen terwijl ik dat een paar weken geleden dat op haar vraag nog had gedaan. Mijn vermoedens werden meer en meer bevestigd. Dan maar nieuw paswoord aanvragen dacht ik. Is er niets aan de hand dan zeg ik wel eerlijk waarom ik dat gedaan heb. Zo gezegd zo gedaan. Nieuw paswoord ingesteld en aangelogd. Wat heeft ze deze ochtend nu gemaild? "je mag blijven werken fietser is thuis gebleven ". Na 3 keer deze boodschap gelezen te hebben begon ik het licht te zien. ze had hem gewoon uitgenodigd bij ons thuis. Zijn antwoord vond ik in de deleted items. "niet erg we zien elkaar vanavond". Mijn vermoedens waren dus juist. De grond glijdt vanonder mijn voeten. Ik lees verder in alles wat ik tegenkom. Kijk naar haar google+ account, you tube. pffff muziek filmpjes, filmpjes van k3 optreden waar we eenpaar weken geleden waren naartoe geweest met de kinderen. Sommige voorzien van duidelijk dubbelzinnige commentaar. Ongeloof, verbijstering, woede, teleurstelling,....... Onmiddelijk de telefoon genomen en haar opgebeld. Antwoord apparaat, nog eens gebeld terug antwoord apparaat. Nogmaals gebeld en terug antwoord apparaat. Dan maar de boodschap ingesproken dat ze onmiddellijk naar huis moest komen dat ik haar iets moest laten zien. Ik had net afgelegd toen ze mij terugbelde met de vraag waarom ik haar belde. Haar gezegd dat ze onmiddellijk moest naar huis komen dat ik haar iets moest laten zien. op de vraag waarom heb ik gewoon de telefoon neergegooid. Nu begon alles echt goed door te dringen en werd ik steeds kwader. Terug naar haar gebeld. ze zat al in de auto onderweg naar huis. Haar gezegd dat ik het wist en dat ze hem kon verwittigen. Telefoon terug afgelegd. Paar minuten later haar teruggebeld met alle verwijten en roepen en tieren. Na een klein uurtje stond ze thuis met de boodschap dat ze van plan was ermee te stoppen. Dat ze wist dat het niet juist was. Dat ze er mee ging stoppen wanneer we op reis vetrokken.... Veel geroep en getier waardoor de kinderen plotseling beneden stonden. Wat een hel! En dit was nog maar het begin....
Ballerina & Fietser zijn 9 jaar getrouwd. Fiere ouders van 2 dochter. Beiden zelfstandig consultants. Ons sprookje begon in 2003. Toen waren we collega's op hetzelfde project. Na enkele jaren samenwerken was er iets moois gegroeid tussen ons 2. Dit resulteerde in een huwelijk in 2004 en een paar jaar later de geboorte van onze eerste dochter. 2 jaar later werd onze 2de dochter geboren en was ons gezin kompleet. Ondertussen hadden we een huisje met tuintje gekocht maar doordat de kinderen wat groter werden besloten we om in een iets rustiger buurt te gaan wonen. Uiteindelijk kochten we een alleenstaand huis met vrij grote tuin in een rustige buurt de andere kant van het dorp. Mijn geluk was compleet. Een vrouw die ik doodgraag zag. 2 fantastische kinderen. Enkel het vele werken was soms wat moeilijk. Maar waarom zou ik klagen? we hebben alles om gelukkig te zijn. Geen financiele problemen, hebben we zin om op restaurant te gaan doen we dat gewoon. Moesten er zaken aangekocht worden deden we dat gewoon. En toch.......
". Na 3 keer deze boodschap gelezen te hebben begon ik het licht te zien. ze had hem gewoon uitgenodigd bij ons thuis. Zijn antwoord vond ik in de deleted items. "niet erg we zien elkaar vanavond". Mijn vermoedens waren dus juist. De grond glijdt vanonder mijn voeten. Ik lees verder in alles wat ik tegenkom. Kijk naar haar google+ account, you tube. pffff muziek filmpjes, filmpjes van k3 optreden waar we eenpaar weken geleden waren naartoe geweest met de kinderen. Sommige voorzien van duidelijk dubbelzinnige commentaar. Ongeloof, verbijstering, woede, teleurstelling,.......
