Het ging al een kleine 2 weken vrij goed. Ik kreeg het gevoel dat ik een lijn kon trekken onder het gebeurde. Tot er nieuwe problemen opdoken. De vrouw van minnaar 1 was iets te weten gekomen en probeerde nu mijn vrouw te bereiken om te vragen of het waar was. Die ex-minnaar had haar die dag gebeld om te vragen of ik iets tegen zijn vrouw had gezegd (ik ken haar niet eens ) maar had haar ook gevraagd om alles te ontkennen als ze gecontacteerd werd. Nu had ze hiervan niets tegen mij gezegd maar had ik in haar gsm 's avonds een onbekend nummer zien staan en dat nummer was de volgende ochtend verwijderd. Ik in alle staten haar uit bed gehaald met de vraag of ze weer contact had met hem. "Nee het nummer was een vergissing. Het was een oud vrouwtje". Mij omgedraaid met de woorden dat ik wegben. Dat ik haar leugens beu ben. Ik had nog geen 2 stappen gezet of het was al "kom eens". Toen vertelde ze wat er aan de hand was en ook dat ze van plan was om terug te bellen om alles te ontkennen. Dit was er voor mij serieus over. Hij had het lef om vreemd te gaan dan moet hij ook maar het lef hebben om het toe te geven en de gevolgen te dragen. Terug zware ruzie, als ze dat ging doen was het kiezen voor hem, niet voor mij en was ik weg. ze beloofde om niets te doen zonder mijn goedkeuring. Ik zei dat ik alle gsm correspondentie ging opvragen en als bleek dat ze achter mijn rug om iets deed dat het onmiddellijk gedaan was. Bij thuiskomst s'avonds terug discussie. Dat ze toch ging terugbellen zodat wij terug rust zouden hebben en dat het zo erg is voor zijn vrouw..... Toen ik haar opmerkte dat er iets meer aan de hand is dan dat ze mij verteld spreekt haar gezicht boekdelen. Onmiddellijk kom ik terug op het gevoel dat ze mij nog iets verzwijgd. Na lange stilte komt het er eindelijk uit. Ze heeft niet 1 keer maar 2 keer een affaire gehad met hem. De eerste keer in 2011 en de 2e keer in 2012. Wouw die had ik niet zien komen. Voor de 4de keer stort mijn wereld in. Nu had ze bijna slagen gekregen maar gelukkig heb ik me net kunnen inhouden. Wat een teleurstelling. Duizenden keren heb ik gevraagd of ik nu alles wist en telkens zei ze ja. Telkens had ik het gevoel dat er nog iets was en dat zei ik haar dan ook. Wat moet ik nu doen? Telkens weer die klappen incasseren. Hoeveel nog? Hoelang nog? Wanneer kan ik eindelijk eens echt beginnen met alles te verwerken? Radeloos ben ik. Het spookt door mijn hoofd om een eind te maken aan mijn leven. Dit kan toch niet. 7 maand vechten voor mijn huwelijk en dan dit. Terug naar af. Terug beginnen van 0.
De bekentenis kwam er op de parking van de sporthal waar de kinderen aan het sporten waren.In mijn wanhoop begin ik de paar mensen te bellen die het weten. Mijn therapeute, een vriendin die therapeute is en mijn zus.Ik ben een hoopje ellende. Uiteindelijk besluit ik om tevoet naar huis te gaan zodat ik even rustig kan nadenken. Onderweg bedenkt ik dat ik het kanaal over moet en dat het de moment is om te springen. Welk nut heeft mijn leven nog? Gelukkig kom ik even in een helder moment en bel dan maar terug mijn zus met de vraag om bij mij aan de telefoon te blijven omdat ik vrees anders domme dingen te doen. Thuisgekomen geprobeerd om geen ruzie te maken zolang de kinderen wakker zijn. Ondertussen was mijn zus en schoonbroer onderweg om me te komen ophalen. Die hadden schrik dat ik iets stoms ging doen en wilden me wat laten afkoelen bij hun thuis. Natuurlijk kan ik me niet inhouden, is er terug geroep en geschreeuw en de vraag waarom ze dat nu pas zegt en niet het weekend dat ze de eerste affaire opbiechte. ze had schrik voor mijn reactie! schrik omdat ik dan zo kwaad word. Denk zij nu echt dat er iemand vriendelijk gaat zeggen "dank u dat je zo eerlijk bent" bij zo een bekentenis?
Die avond nog veel gepraat met mijn familie en uiteindelijk toch een paar uurtjes geslapen. Toen ik wakker werd beslist om het appartement te huren boven mijn zus en alles achter te laten. Hoe ik dat de kinderen moest vertellen wist ik nog niet maar zo kon het echt niet meer verder. De ruzie bleef maar door mijn hoofd spoken.Als ze schrik heeft van mij reactie om alles eerlijk op te biechten moet ze het maar via mail of sms doen.
Haar allerlaatste kans. Bericht gestuurd dat ik nu alles wil weten en dat ze het op sms moest zetten. Als er nieuwe onthullingen waren dat ik bij mijn zus bleef om af te koelen zoniet ging ik later de dag terug naar huis. Uiteindelijk heeft ze vanalles op sms gezet. Toegegeven dat ze meer sex hebben gehad dan dat ze eerst beweerde (maar was voor mij eigenlijk niet nieuw). Ook heeft ze zaken toegegeven die ik vemoede maar waar we nooit over gesproken hadden. Eigenlijk stonden er geen nieuwe verrassingen in de berichten en als ik details wou weten mocht ik die ook vragen. Wat ik uiteraard niet deed hoe graag ik het ook zou doen. Het zou toch alleen maar te pijnlijk zijn. Ergens viel er een zware last van mijn schouders en had ik het gevoel dat ze wel 100% eerlijk was. Dan maar terug naar huis zeker? De allerlaatste kans!?