Deze ochtend wakker geworden met het condoom spook. Nog regelmatig spookt het aantal keer dat ze zegt sex te hebben gehad met haar minnaars en de condooms die ik heb gevonden door mijn hoofd. Dan begin ik te rekenen en te redeneren. Ik besef heel goed dat het dom is maar het is sterker dan mezelf. ik verplicht mij dan ook om ermee te stoppen.
Met de fiets naar het werk gekomen in de hoop mijn hoofd even leeg te kunnen maken. Jammer genoeg lukte dit niet.
Het weekend was er terug één met ups en downs. Momenten dat ik me goed voelde maar ook momenten van pijn en haat. Af en toe heb ik zó nood aan een welgemeende "het spijt me" een beetje respect voor het feit dat ik er nog ben en dat ik nog altijd zoveel doe voor haar. Jammer genoeg zit ik daar al heel lang op te wachten. Er haar over aanspreken doe ik liever niet. Excuses gaan vragen is toch zinloos. Wanneer ze dan zegt dat het haar spijt mist het toch zijn doel.
Vorige week kreeg ik een mail van iemand die deze blog volgt. Daarin schreef ze een terechte opmerking. Kan ik het mijn vrouw vergeven? In alle eerlijkheid ik weet het niet. Ik probeer en doe echt mijn best om terug een gelukkig gezin te worden maar het blijft moeilijk. Ik blijf maar denken wanneer ik iemand tegenkom waarmee het klikt ben ik weg. Ik blijf maar denken om een appartement te huren in de buurt van mijn familie en alles achter te laten. Wetende dat ik het toch niet doe. Dat ik de ballen niet aan mijn lijf heb daarvoor. Ben ik nu zo een loser of speelt het beestje dat liefde noemt samen met mijn een hoofd een spelletje blufpoker? Ik hoop dat het verder slijt en binnen een paar maand me toch terug een beetje gelukkig kan voelen. Al is bijna iedereen die me kent en weet heeft van het gebeuren er van overtuigd dat ik er nooit ga kunnen met leven. Afwachten.....