Ieder jaar vind ik steeds hetzelfde wiel uit. Bloed, zweet en tranen en pijn in mijn denkhoofd. Het gaat om de traditie voor Saar's verjaren een jaarboekje te maken. Het moet een serie zijn. Dus format, lettertype en kleur moeten kloppen. In het eerste boekje had ik veel kleine foto's. In gebruik bleek dat het juist de foto's zijn die de herinneringen terugbrengen. Er komen meer foto's en ook wat groter. Iedereen die er toe doet moet er in. De teksten worden misschien later, als zij groot is en nog later als oma dood is ... een bron van herontdekking van oma. In ieder geval houdt het mijn herinneringen levend, net zoals dit blog dat doet.
Ik zou willen dat mijn oma, of mijn moeder mijn eerste jaren zo zou hebben geboekstaafd. Ik zou willen dat ik zo zorgvuldig voor Puck zou zijn geweest. Nu ben ik zo zorgvuldig voor de kleinkinderen ... al voor de 5e keer. Het is lastig, met een andere computer, veranderende instellingen van Word en manipuleren via Google foto's. Uiteindelijk lukt het altijd.
Ik heb nog een paar weken voor de drukker aan het werk moet.
Natuurlijk is iedereen het middelpunt van zijn of haar eigen universum ... En we denken allemaal dat de zon alleen voor ons schijnt ... Van de week was er een cliënt op de app, die minstens 7 jaar geleden wel 2, misschien zelfs 3 sessies geweest is. Hij was droef dat ik mijn goede geweten aan mijn slechte geheugen dank. Geheugensteuntjes als ... we hebben nog gezellig gepraat ... of je droeg iets zwarts ... zijn niet zo uniek dat de geheugenla direct open schiet.
Uiteindelijk viel het dubbeltje dat ik tussen toen en nu wel een paar honderd mensen heb gemasseerd, een boel meer dan hij verschillende masseuses bezocht.
Ik ben echt een aardig bedoelend mens ... maar als ik iedereen moet terug appen of schrijven of beiden die zich aandient ... dan kan ik daar een dagtaak aan hebben. Ik heb al een leven en zó aardig ben ik niet. Van af en toe een levensteken word ik altijd blij. Maar wel meer af dan toe.
Qua oppervlakte is dit huis echt bijna de helft kleiner dan het huis in Haarlem. Maar ik heb hier alle meters, bijna allemaal zichtbaar om me heen. Terwijl in Haarlem de slaapkamer, keuken en werkkamer uit het zicht achter deuren waren. Omdat ook hier veel ramen en dus licht is voelt het huis groot en licht en ruim. Het uitzicht op luchten en bomen én het balkon waar ik tussen de bloemen kan zitten is een bonus. Ook lekker veel bergruimte, natuurlijk nodig omdat hier een echtpaar gewoond heeft.
Voor een WBV huis is de douche met thermostaatkraan een stuk beter dan mijn WBV huisje in Zwolle ... vergeleken met de regendouche is het douchegeluk ietsje minder. Al met al heeft mijn goede huizenkarma mij weer een prima huis gebracht en ik blijk ook nog een erg aardige buurvrouw te hebben. Wat wil een mens nog meer?
Het had een boel voeten in een boel aarde ... maar ik ben weer on line. De telefoonstekker-ontvanger in de muur moest open geschroefd worden en de interne draadjes moesten worden verwisseld. Hele dunne draadjes rond hele kleine schroefjes, slecht bereikbare plek achter de bank. Op dat soort momenten verzucht ik: "ik wil gewoon een man ... een handige man ...". Uiteindelijk kan ik alles zelf en als alles het uiteindelijk dan doet dan denk ik: "who needs a man?" Klinkt onaardiger dan ik het bedoel.
Ik ben blij dat ik nog relatief jong ben, geen reumahanden heb, en niet volstrekt digibeet ...
Het installeren van de interactieve t.v. wordt het klusje van morgen.
Vanmiddag werden de lokken geknipt door de kapper hier in huis. Dat scheelt zo maar een boel slokken op een boel borrels qua prijs met mijn bezoek aan de hoofdkapster , creative director, bij Rob Peetoom. Voor deze prijs kan ik elke 3 weken gaan en nog geld overhouden.
Op het balkon heb ik druk geklust. Alle meegenomen waren krijgen een plek en maken met elkaar een groene indruk. Ik plantte 8 kleine lavendelplantjes in een mooie grote terra-pot en direct kwamen de bijen er al op af. Daar word ik elke bij weer blij van.
De nieuwe oven doet dagelijks dienst. Nu een ovenschotel voor een handige gast aan tafel die zich gaat buigen over het probleem van de niet meer bewegende electrische tafel. Als het opgelost kan worden bewijst ie vast af en toe dienst in de toekomst en anders gaat ie weg.
Kortom ... ik ben nog steeds druk als een klein baasje met 1 klant ... meer speedy dan ik blij van word ... maar volgende week is het vast beter. Er kan niet veel meer mis gaan.
De afgelopen dagen zaten vol met lessen in geduld, onthechting en overgave. Aardig blijven tegen helpdeskmedewerkers die er ook niets aan kunnen doen. Maar 4 fouten in 1 levering is zelfs meer dan van Murphy's Law mag.
Onder de indruk raken van de klantvriendelijkheid van de medewerkster van het postkantoor. Blij zijn met de hulpvaardigheid van mijn dochter ... En blij dat mijn koffiezetter ter reparatie is verzonden.
Blij zijn met een brievenbus die gewoon weer open gaat dankzij een nieuw slotje.
Blij zijn met wederom bezorging van nu lavendelplantjes. Want ... ik spotte al bijen en 1 vlinder ... en dat had ik niet verwacht op 4 hoog.
Andere mensen zien mijn stress beter dan ik het zelf opmerk ... en dan denk ik ... waar maak ik me druk over ... uiteindelijk worden alle probleempjes opgelost. Op wereldschaal zijn mijn hindernisjes luciferhoutjes ... maar wel mijn luciferhoutjes.
De aardige mevrouw van de klantenservice van Budget in 1 gaf mij toegang- en pincode om mijn reeds geleverde apparatuur zelf aan te kunnen sluiten. Het signaal zou het al doen ... 3 dagen eerder dan was afgesproken.
Bij stap 2 ging het mis ... het mannetje-vrouwtje systeem van de stroomadapter paste niet. De aardige meneer van de klantenservice beloofde een nieuw snoertje vandaag nog op te laten sturen. Maar misschien werkte de adapter van het nog te versturen Tele2 modem wél. Dat pakje stond al beneden in de box ... dus gewapend met vuilnis daalde ik de trappen af en dacht de reis met pakje met de lift te doen. Helaas ... pindakaas ... er werd onderhoud gepleegd en de lift was buiten dienst. Gelukkig was het voorzien onderhoud en geen malheur veroorzaakt door de verhuizing. Maar 4 hoog in een keer omhoog moet ik nog even trainen.
De adapter van Tele2 paste ook niet ... en het hele Tele2-modem werkt natuurlijk niet op dit nieuwe adres.
De 3e vriendelijke persoon van de klantenservice suggereerde dat de adapter uit de TV doos misschien wel uitkomst zou kunnen bieden ... echter die adapter is helemaal niet verzonden ... en de adapter die er wel is past óók niet in het kastje voor de tv. Bent u er nog? Ik krijg er een punthoofdje van. Gelukkig kon ik extra MB's kopen van Tele2 en onder het motto 'beter duur dan niet te koop' kocht ik voor 20 euro een extra 10 GB. Dus ik kan gewoon internetten, bloggen en t.v. kijken.
Je zal een baan hebben ... of een gezin ... of geen geduld.
Binnen 2 uur waren alle spullen in de verhuisauto. De ladende meneer noemde het tetris spelen ... u weet wel dan spelletje dat ruimtelijk inzicht vereist. De voorspoedige rit eindigde minder goed. De bovenkant van de bus raakte een uitstekend stuk gevel. Gevel stuk stuk en de bus beschadigd. Balen natuurlijk. Veel balkonnetjes waren bezet ... ik kwam binnen met een klap. Uren later vraagt een dame in de lift of ik de verhuisde dame ben ... en ze merkte verder op dat het toch niet netjes was van de verhuizers dat ze de stoep niet hadden geveegd. Ik had niet meer de moed en de energie om het alsnog te gaan doen.
Nu, zondagmiddag 14.00 uur zijn alle dozen minimaal uit het zicht ... en veel is al keurig op de plek waar het gaat blijven.
Omdat ik mijn dierbare vriendin verwachtte zette ik een tandje bij. Door stroomstoring bij de NS komt ze niet vandaag maar dinsdag. Dan krijgt ze zelfs de gestofzuigde versie ... want dinsdag komen de ijskast, en de oven en de stofzuiger. De laatste 2 kreeg ik voor mijn verjaren en verhuizen cadeau van mijn dochter. Geweldig zo'n kind.
Ik heb me opgefrist en gezellig aangekleed en ga op mijn nieuwe fiets een rondje naar het Veluwemeer. Heerlijk boterhammen kroket eten.
Mijn balkon is nu al de bloemigste van het hele rijtje. De bloemenwinkel op het winkelcentrum dichtbij kwam met plezier de voor 100 euro gekochte waar brengen. Ik kreeg zelfs een cadeaukaart voor een volgende aankoop. Welkom voelt het allemaal. Van het verkeerslawaai heb ik geen hinder zolang mijn eigen muziek draait. In mijn andere huis speelde er alleen muziek tijdens mijn werk uit de installatie ... omdat de bovenbuurvrouw soms klaagde over mijn muziekkeuze. Hier word ik blij van hervonden schatten. Ik ben rijker aan cd's dan ik wist. Gelukkig is het 's nachts stil.
Er blijven toch betere hobby's dan verhuizen. Op vrijdagmorgens deel ik vaak tijd met mijn dochter en kleinkind Joy. Het strandbezoek zat er vanwege het weer niet in en hier in mijn huis stak mijn dochter haar handen uit de mouwen op een manier die ik nog niet van haar kende. Ik zie haar als zorgzame moeder, als kok, als fietstaxichauffeuse. Maar nooit als de organisator die ze vanwege haar werk al jaren is. Die vaardigheid liet ze in mijn huis los ... Jammer genoeg waren er niet genoeg verhuisdozen. Om die reden ben ik nog niet helemaal ingepakt. Wel groeide de hoek met spullen voor de Kringloop. Die sterke mannen zijn inmiddels geweest en dat scheelt al een heleboel.
Mijn vriendin ging blij weg met gordijnen en kleerhangers. Vanavond eet ik warm bij mijn familie om de hoek en knuffel ik de kleinkinderen 'voor de laatste keer'.
Morgen om 7.00 uur komen de verhuizers, uren eerder dan het eerdere tijdstip tussen 13 en 15. Dat maakt dat ik op tijd in Harderwijk ben om mijn nieuwe modem op te kunnen halen. Ik had me voorbereid op een weekend zonder t.v. en internet. Dat valt dus weer alles mee. In Haarlem woonde ik al die jaren zonder auto of fiets. De fiets werd uitgeleend en werd nooit teruggebracht. Voor de nieuwe levensfase neem ik een lief 2e hands fietsje mee ... lichtgewicht met 3 versnellingen ... en zonder e.
Dar kon Bruin niet meer trekken. Gelukkig leerde ik tevreden zijn met wat er wél is. Ik kan er een boek over schrijven ... sterker nog ... dat heb ik al gedaan.
Langzaam vul ik de woonkamer met dozen. Dozen die ik tijdens het uitpakken weer moet uitzoeken ... want alleen boeken in 1 doos maakt de doos te zwaar ... alleen fotolijstjes kan niet ... tegen elkaar gaan de glasplaatjes stuk. Dus er moeten zachte dingen tussen ... en kleine hebbedingetjes. In de loop van de jaren verzamelde ik opbergbakjes en doosjes ... en die gaan niet weg ... beter mee verlegen dan om verlegen. Ik heb nog steeds veel te veel van alles. Serviesgoed, kleding, plakband, boeken, planten en lege plantenpotten, prachtige kunstbloemen die al jaren met mij mee verhuizen. Vannacht kon ik niet in slaap komen. Ik heb mijn nieuwe huis in gedachten wel 10 keer ingericht en ik denk dat ik een beetje te veel spullen heb ... of een beetje te klein huis. Uiteindelijk komt de slaap dan toch ... uiteindelijk ... en dat is al over een paar dagen heeft alles een nieuwe plek. Desnoods in de berging.
Vanmiddag was ik dankzij Netflix even terug in Afrika dankzij de film The boy who harnassed the wind. De omgeving, de wegen, de huizenbouw, de kleding, de drukte ... allemaal zoals ik het me herinner. Gelukkig was er op de plek waar ik kwam geen geweld ... maar ook regelmatig het probleem van teveel of te weinig water. Ook daar werden er meer bomen gekapt dan geplant, met erosie en modderstromen tot gevolg. Ook daar probeerden we door een voorbeeld van wateropvangplekken voor regenwater het groeiseizoen uit te breiden tot 2 maal per jaar. Op kleine schaal lukte dat.
Er is zoveel technologie, zoveel kennis ... en ook zoveel onbegrip en zoveel "zo doen we het altijd ... omdat we het altijd zo hebben gedaan." Scholing helpt ... is de weg uit onwetendheid.
Als een goed doel u vraagt scholingsprojecten te steunen ... geef dan ... geef gul. Als je een uur in Afrika wil rondkijken ... kijk deze film ... en je zeurt voorlopig niet meer.
Overtikken is niets voor mij. Liever tik ik voor de vuist weg.
Mijn verhuizing heb ik vervroegd naar 19 juni. Volgende week om deze tijd zit ik ergens anders tussen de dozen ... hopelijk in de zon ... op mijn eigen balkonnetje.
Voor dat eigen balkonnetje in zomertijd én omdat ik wel genoeg heb gewerkt ga ik 5 weken eerder dan voorzien. Ik kreeg op 7 juni de sleutel. Voorafgaand liep ik half Harderwijk door, als toerist in eigen land, als kat in een vreemd pakhuis. Ik maakte kennis met de huismeester en las in de schaduw in de gemeenschappelijke tuin de krant uit. Zicht op de 2 flats ... waar op minstens de helft van de balkonnetjes, achter spijltjes als kanariepietjes in een kooi, wel iemand buiten zat. Ik verhuis een windscherm mee en kan daarmee mijn terrasje meer privé maken ... Wat er nog aan planten bij kan in de verhuisauto gaat ook mee. Met name de bloeiers hebben dagelijks water nodig en ik wil mijn vriendin niet belasten met meer dan 2 maal in de week water geven.
In de afgelopen weken bracht ik ochtenden door met mijn dochter en kleinkind Joy in Bloemendaal. Ik met de bus. Zij met de bakfiets. Joy verrukt van veel zand en wij blij met grote-mensen-praattijd. De voor ons verstaanbare woordenschat van Joy groeit met het uur.
Met Saar had ik gisteren voorlopig de laatste ronde spelen in oma's huis. Alle rituelen kwamen voorbij. Het spelletje op de tablet, de grote roze puzzel, knutselen en afwassen. De poezenbeker met riet gevuld met chocolademelk.
Mijn verjaren werd ook dit jaar een hele week gevierd. Aandacht in de vorm van visite, mailtjes, apjes en een heuse kaart. Oude, verloren gewaande liefdes meldden zich.
Grappig dat je jaren dagelijksheid binnen een half uur, of 6 zinnen, kunt uitwisselen.
Ik kreeg mijn 2e prik en zag de vaccinatiemachine nog sneller en efficiënter dan de eerste keer. Ik werkte maximaal een keer per dag en verplaatste 2e afspraken. Ik ben tenslotte met pensioen en geen 30 meer ... zelfs geen 66 meer.
Ik regelde verhuizing van krant, licht en internet. Ik meldde me bij de nieuwe huisarts in Harderwijk. Volgende week komen de kringloop en het grofvuil. Als je het snel zegt ... stelt het niet veel voor. Maar moe ben ik er wel van. Maar wel voldaan. En net als alle andere dingen ... alles gaat voorbij ... opeens ben je bij die stip aan de horizon.
Adem 2e tekst uit mijn boekje Tevreden zijn ... oefen tot het spontaan gaat!
Adem en leven horen bij elkaar. Zonder adem geen leven.
Volgens de bijbel, het meest gelezen boek ter wereld, werd Adam mens dankzij de adem des levens, geblazen in zijn neusgaten en hij werd daarmee een levende ziel.
Geboren zijn is een feit na het voor de eerste keer zelfstandig ademhalen van de boreling. Omstanders halen opgelucht adem als een pasgeborene begint te krijsen. Pas sinds de jaren 70 van de vorige eeuw realiseert men zich dat een baby helemaal niet huilend geboren hoeft te worden. De navelstreng geeft de baby nog zuurstof en dus tijd om even te wennen. Het boekje Geboren worden zonder pijn van Fr. Leboyer, 1975 Spectrum opende mijn ogen. Ik vind het een aanrader voor iedereen die met bevallingen te maken heeft.
In Afrika was ik aanwezig bij de geboorte van een prachtig compleet jongetje. Door vruchtwater in de longetjes, het ontbreken van kennis en een simpel slangetje van 1 euro was ik getuige van het niet tot leven komen van dit wonder.
Een lichaam zonder adem is een lijk.
Doodgaan is een feit na het uitblazen van je laatste ademtocht. Vroeger hield men ter constatering een spiegeltje voor de mond: geen condens-geen adem.
De meeste mensen ademen niet optimaal. Die zijn net plantjes die net genoeg water krijgen om niet dood te gaan aan droogte. Veel mensen voelen zich moe of gestrest. Volgens mij is dit deels te wijten aan onvoldoende zuurstof. Iedere cel in je lichaam is voor zijn werk afhankelijk van zuurstof.
Voor dit boekje zocht ik het op. Een volwassen mens heeft 60.000 biljoen cellen (met hoeveel nullen schrijf je dat?)
Het is 10 jaar geleden dat ik met dit blog begon en van de eerste 60 stukjes maakte ik het boekje Tevreden zijn ... oefen tot het spontaan gaat!
Ik ben nog altijd blij en trots dat ik het gemaakt heb. Ik heb weer een exemplaar besteld om de stukjes voor hier uit over te kunnen typen. Want ook mijn eigen exemplaar geef ik meestal weg. Ik noem mezelf tegenwoordig blogster en geen schrijfster. Maar mocht iemand geïnspireerd raken het boekje te willen zien ... voor de heb of om weg te geven ... het is nog steeds te bestellen bij uitgeverij Pumbo, via een link onder aan het welkomststukje te bereiken.
10 Jaar geleden vond ik tevreden zijn een mooi doel om naar te streven. In de loop van de jaren ben ik méér dan tevreden geworden, soms écht gelukkig, soms vrolijk of vreugdevol. De grootste zegening is mijn nog altijd meewerkend gezond blijvende lijf. Ook draagt de AOW bij aan een gevoel van zekerheid. Trouwe vrienden en vriendinnen en natuurlijk mijn familie dichtbij en veraf koester ik.
Natuurlijk ben ik, net als iedereen, bang geweest in het begin van Corona. Bang en onzeker en geïsoleerder dan ik toch al was. Maar gelukkig heb ik ook de afgelopen tijd veel zegeningen mogen tellen en kijk ik nu uit naar de 2e prik op 8 juni en naar een nieuwe fase in een ander huis.
De beste dingen die je voor je gezondheid kunt doen zijn gratis: goed ademhalen, genoeg waterdrinken, wandelen, zingen, zoenen, strelen, liefhebben, dansen, schrijven, bidden.
Als iemand onevenredig veel geld vraagt om kennis en kunde te delen dan hoor ik nog altijd de stem van mijn Yogaleraar Saswitha: "Belazer de massa dan rinkelt de kassa."
Hij zei ook: "Een Yogadocent ben jij bij gratie van je leerlingen. Mensen die je betalen om van je te leren. Als je alleen je oefeningen doet, ben je iemand die yogaoefeningen doet. Geen certificaat of diploma aan de muur maakt dat leerlingen komen en, beter nog, blijven.".
Ik gaf veel geld uit aan studies en die studies waren de investering waard. De diploma's die ik haalde zitten in een mapje, ze hangen nergens aan de muur.
Omdat ik mezelf SCHRIJFSTER droom maak ik nu dit boekje. Als iemand betaalt om mij te lezen ben ik niet meer iemand die stukjes schrijft.
Alle kennis kun je vinden door te lezen, te kijken, te vragen en zelf na te denken. Als ik uit een boek of preek of ontmoeting maar een enkele zin overhoud om verder over na te denken, dan was het lezen en luisteren de moeite waard.
Daarom kom je in mijn stukjes regelmatig de zin tegen: "Ooit hoorde of las ik..."
Van het meeste dat ik weet en doorgeef weet ik niet meer in welk boek ik het las. Ik kan het ook niet meer terug vinden. De boeken die ik goed vind geef ik meestal weg. En ik ben een bieblezer.
In dit boekje vind je geen voetnoten, geen literatuurlijst.
Veel leerde ik van de liefdes in mijn leven. Van een van hen is de uitspraak "Oefen tot het spontaan gaat".
Van alles dat het leven mij bracht is er één ding dat ik zonder aarzeling opnieuw zou kiezen, als ik het over zou moeten doen, en dat is moederschap. Mijn dochter is de zon van mijn bestaan, mijn spiegel, mijn externe geweten, mijn trots!
Ik nodig je van harte uit wat je hier leest en leert te delen, er je voordeel mee te doen, door te geven!
Vanmorgen luisterde ik weer naar de preek van Hour of Power. Ik raakte geïnspireerd om de gewoonte hier te schrijven weer regelmatiger op te pakken.
Gewoontes, wat je elke dag doet, maken de dagen, maken de resultaten. Van 1 dagje lijnen word je niet slanker, van 1 dagje bidden niet gelovig, van 1 dagje werken koop ik geen nieuw bed. Maar met elke dag een draadje maak je stappen. Zie je aan het eind van een jaar, aan het eind van 10 jaar, aan het eind van 60 jaar wel degelijk verandering. Als je geluk hebt ten goede. Over 2 maanden verhuis ik met een verhuisauto naar een nieuw huis met een nieuw bed en een nieuwe bank. Ik moet er nog 40 keer voor werken.
Van de week stuurde ik iemand de pfd van het boekje dat ik al 10 jaar geleden maakte Tevredenzijn ... oefen tot het spontaan gaat! Door die actie kwamen de teksten mij ook weer eens onder ogen. Wat wist ik toen al veel ... en wat ben ik dankbaar dat ik veel van mijn suggesties elke dag leef en beleef. Ik snap wel dat ik een overwegend tevreden leven heb.
In de komende dagen plaats ik hier stukjes uit dat boekje. Omdat ik het meeste nog steeds niet beter kan schrijven. Omdat ik denk dat iemand er misschien wel wat aan heeft.
Er gebeurt van alles ... Op 23 juli rijdt mijn verhuisauto mijn spulletjes naar Harderwijk. Daar heb ik een klein maar fijn appartement op de 4e verdieping van een senioren service flat. Vriij uitzicht op luchten en bomen en een terrasje over de hele breedte van het huis. Op 15 kilometer van de sterren van mijn bestaan ... het gezin van mijn dochter.
Vooruitzien is regeren. Krap 2 jaar geleden werd ik al lid van de WBV Putten ... en met mijn goede huizenkarma kreeg ik als nummer 2 toch de kans om JA te zeggen omdat nummer 1 zichzelf nog te jong achtte voor een seniorenomgeving. De flat is keurig en met plezier nam ik een heleboel bruikbaar over. Ik beloofde mezelf na de verhuizing naar Friesland om NOOIT meer te verhuizen zonder profi hulp ... en ook nu houd ik me weer aan die belofte.
Ik slaap al jaren op een geïmproviseerd bed. En slaap meestal prima en uitrustend. Voor het nieuwe huisje trakteer ik mezelf op een Van der Valk boxspring ... prachtig bekleed met een prachtig hoofdboard. Zo is het niet erg dat ik vanuit de woonkamer mijn slaapkamer inkijk.
Nee ... ik heb de loterij niet gewonnen ... ik werk een paar weekjes.
Dus ... wie zin, tijd en geld over heeft ... tot 20 juli is er max 2 maal daags en max 5 dagen per week tijd en gelegenheid om een massage te komen genieten.
Mocht u alvast kennis willen maken met de handen van de vriendin en collega die na mijn vertrek in haar eigen huiselijke omgeving wel een keertje per week wil werken ... kom dan voor een 4 handen massage.
Soms denk ik dat ik best veel weet van veel ... Totdat ik Saar dingen wil uitleggen ... Dan zeg ik vaak: "Lieverd, ik weet het niet ..." . Ik weet niet waar Joy was, voor zij geboren was. Ik weet niet waar jij was toen je moeder mijn baby was ... Ik weet niet waar we blijven als we dood gaan ... Ik weet niet waarom er Corona is ... Ik weet niet hoe licht werk ... ik weet zoveel niet als een wijze 4 jarige het me vraagt. Kennedy zei, volgens mijn herinnering, : "Schrijf het maar op een A4 " ... dan snap jij het, dan snap ik het.
Saar is de afgelopen periode veel bij mij geweest. De BSO was gesloten voor lagere schoolkinderen. Haar ouders werken. Bij oma is het lekker rustig als je een lief kleiner, maar druk zusje hebt, dat alles wil kunnen wat jij als grote al wél kan en zij nog niet kan maar wel wil proberen.
Ik herken in beiden mijn eigen jeugd. Ik de oudste en mijn 3 jaar jongere zus de 'driftkikker'. Nu weet ik dat als je tijd van leven hebt, je elkaar boven de 50 echt kunt gaan waarderen.
Gelukkig gaat Joy steeds, voor ons, verstaanbaarder praten. Ze liep al met 10 maanden, wil en kan op het fietsje en de step, op de glijbaan en de wip. Ze is helemaal niet klein en ze denk alles te kunnen wat haar idool Saar ook kan en mag. Ze straalt als wij de woorden écht herkennen. Aap, appel, hapje, mamma, oma en nog wel meer. Ook zij herkent mijn huis als ze voorbijgereden wordt.
Mijn dochter en Joy komen heel regelmatig op de ochtenden waarop Saar naar school is en dan vaak later in de middag nog een keer. Na 2 uur rustig bij oma mogen van Saar de anderen er nog wel een uurtje bij.
Als het dan 5 uur is ... is oma dwars-af doodmoe ... maar o zo voldaan van lachen en spelen. Mijn dochter heeft dan nog spitsuur met eten koken, familie voeden en bedrituelen. Gelukkig heeft ze de goede vader voor haar kinderen gekozen en staat ze er zeker niet alleen voor.
Vanmorgen kreeg ik het verzoek om een regelmatige bloglezer even gerust te stellen ...en dacht "misschien zijn er wel meer mensen die blij worden van een levensteken'. JA: Ik leef nog, ik ben gezond, ik ben relatief tevreden.
Tja ...er is weinig nieuws onder de zon. De computer was een paar dagen bij de reparateur. Ik was een paar dagen met familievakantie in de sneeuw en tja ... de dagen en weken gaan zo maar voorbij.
Tja ... ik ben gezond maar wel gekneusd. Niet veroorzaakt door sneeuw of ijspret maar door een stommiteit met een trapje lanceerde ik mezelf, kwam ongelukkig terecht en nu voelt mijn borstbeen gekneusd en heb ik wat blauwe plekken. De winkel waar ik een fles Arnica-olie dacht te kunnen kopen is helaas wegens verbouwing gesloten.
De familievakantie was geweldig. 4 Nachten en 3 dagen kleinkinderplezier in de sneeuw is goed voor mijn Oma-hart. Omdat ik niet iedere 3 uur mij even wilde terugtrekken buiten was ik alvast gestopt met roken ... en tja... dat is nog, even, zo. Trouwe lezers weten dat dit niet mijn eerste poging is. En helaas ... makkelijker wordt het niet.
Het huis van mijn dochter is verkocht en wordt per 1 augustus opgeleverd. Een nieuw huis vlak bij bossen is gekocht. De komende maanden heb ik in ieder geval het genoegen van mijn familie dichtbij.
De Astra prik bij de huisarts zit er voor mij als 66 jarige niet in, helaas pindakaas. De GGD prik telt van oud naar minder oud en het duurt nog wel even totdat ouder geprikt is. Ik wacht rustig af en heb het net als iedereen relatief saai, maar wel relatief veilig en relatief tevreden.
De dagen lengen, de sneeuw smelt, de bolletjes stonden voor de sneeuw al boven de grond, komend weekend lijkt lente-achtig te worden, woensdag verjaart mijn dochter. U bent weer b(l)ij ... met nix bijzonders dat in deze tijd heel bijzonder is.
Mijn dochter zou haar kinderen graag op willen laten groeien op 'het platteland'. Rustiger, grotere tuin, meer natuur, minder auto's. Zoals zij en haar man in hun jeugd.
Inmiddels is daar de wens voor een betere thuiswerkplek bij gekomen. Het kwam dus niet als een verrassing dat ik vorige week op Joy mocht passen omdat haar ouders een huis buiten gingen bekijken. E.e.a. maakt dat ik me dan af ga vragen of ik in Haarlem wil blijven, zonder familie om de hoek. Vorig jaar al schreef ik me in bij 2 woningbouwverenigingen, onder het motto ... laat de tijd maar voor mij werken. Beter mee verlegen dan om verlegen. Inmiddels ben ik al gestegen naar een 4e plaats op de ranglijst van een huisje waar ik mezelf best zie wonen. Heel concreet blijft alles nog maanden bij het oude. Mijn huis hier en mijn familie zo dichtbij waardeer ik des te meer.
Net als alle voorgaande jaren ... gingen ze 'vanzelf' voorbij. De feestdagen waarvan ik elk jaar opnieuw weer blij ben als ze weer voorbij zijn. Mijn dagen waren zo mooi als in de reclame ... harmonieus, smakelijk en vredig.
De kunst die ik steeds beter ga beheersen is minder verwachten ... dan valt het echt niet tegen. De kunst die ik steeds beter ga beheersen is leven per dag.
Toch heb ik voorpret ... ik verheug me het vaccin dat gaat maken dat er weer meer gaat kunnen en mogen. Ook ik mis knuffels. Meer dan treinreizen en museumbezoek.
Gisteren zag ik de film Funny Girl met Barbra Streisand. Bijzonder vond ik de ontdekking dat ik van deze film me veel meer beelden en songteksten bleek te herinneren dan van de films die ik later in mijn leven zag, Is ons geheugen als een kast met laatjes die je niet te vol moet proppen?
Rekenend met Saar realiseer ik me dat leren gaat om snappen, begrijpen en uiteindelijk weten. Zij maakt min-sommetjes bij gratie van associatie die ik voor haar maakt... smeltende ijsjes ... weggezwommen visjes. Nu nog dat stap dat cijfers cijfers zijn ... los van pepernoten, kleurpotloden.
Saar heeft een grote woordenschat en goede zinsbouw. Maar de verleden tijd van een aantal werkwoorden vervoegt ze nog niet ABN. We wassen in plaats van wij waren valt me het meest op. Als je deze dag leeft waarom zou je je dan druk maken om wat was?
In 2020 leerde kleinkind Joy los lopen, Saar leerde op de valreep van het jaar los fietsen en ik leerde mijn dagen vullen zonder werk.
Zorg zelf voor Liefde, Licht en Luchtigheid ... dan maken goede dagen samen een beter 2021.
