|
Ieder jaar vind ik steeds hetzelfde wiel uit. Bloed, zweet en tranen en pijn in mijn denkhoofd. Het gaat om de traditie voor Saar's verjaren een jaarboekje te maken. Het moet een serie zijn. Dus format, lettertype en kleur moeten kloppen. In het eerste boekje had ik veel kleine foto's. In gebruik bleek dat het juist de foto's zijn die de herinneringen terugbrengen. Er komen meer foto's en ook wat groter. Iedereen die er toe doet moet er in. De teksten worden misschien later, als zij groot is en nog later als oma dood is ... een bron van herontdekking van oma. In ieder geval houdt het mijn herinneringen levend, net zoals dit blog dat doet.
Ik zou willen dat mijn oma, of mijn moeder mijn eerste jaren zo zou hebben geboekstaafd. Ik zou willen dat ik zo zorgvuldig voor Puck zou zijn geweest. Nu ben ik zo zorgvuldig voor de kleinkinderen ... al voor de 5e keer. Het is lastig, met een andere computer, veranderende instellingen van Word en manipuleren via Google foto's. Uiteindelijk lukt het altijd.
Ik heb nog een paar weken voor de drukker aan het werk moet.
|
