Het leven geeft je soms een 2e kans. Ik ben 3 jaar ouder dan mijn zus. Haar gedrag kwam neer op: 'Kan ik het helpen dat ik 3 jaar jonger ben ...ik wil ook ... ik kan ook..." In ons gezin werd zij de driftkop en ik was niet een aardige, behulpzame grote zus.
Sinds een jaar of 10 zijn we oprecht blij met elkaar. Dus... uiteindelijk komt het allemaal goed.
Mijn eigen kinderwens werd door mijn dochter vervuld en door mijn eigen verleden leek 2 kinderen me niet persé gezelliger en makkelijker dan 1.
Het gezin van mijn dochter en haar man heeft inmiddels uit 2 dochters. Met 3 jaar leeftijdsverschil. Ik denk een herhaling van patronen te zien. Een patroon dat er waarschijnlijk gewoon bij hoort, maar waarmee mijn dochter anders omgaat dan mijn ouders destijds.
Kleinkind Joy, 13 maanden, kan zonder woorden duidelijk maken wat ze wil en wat ze niet wil ... en laat vaak merken IK wil dat ook en dat kan IK ook, soms zichtbaar en hoorbaar gefrustreerd door het ontbreken van woorden of vaardigheden. Zij liep los met 10 maanden, maanden voor Saar. Zij krijgt maanden later dan Saar nu 'pas' belangstelling voor puzzeltjes en het vermogen langer dan 3 minuten op haar gat te blijven zitten.
Als oma heb ik begrip en geduld en kan ik deze 1 jarige een boel meer bieden dan ik destijds mijn kleine zusje kon. Ik zie haar niet als driftig of lastig. Wel als beweeglijker en ongeduldiger dan Saar destijds. Maar zeker zo vrolijk, leergierig en knuffelbaar. Als moeder heb ik diepe bewondering voor het geduld van mijn dochter.
Ik geef Saar hapjes terwijl Joy klungelt met een lepel. Met ons 3en spelen we met Lego en 4 op een rij. Beiden mogen ze naar believen soms groot en soms klein zijn. De afgelopen weken hadden ze om de beurt Oma-tijd in mijn huis. Die uren zijn de hoogtepunten van mijn weken. Ook omdat ik behalve Oma-tijd dan ook mama-tijd krijg. Want hoewel ik voel dat de stroom van houden van breder is geworden ... blijft de allerliefste mijn kind. Waarop mijn dochter zegt: "Natuurlijk ben ik de allerliefste ... je hebt er maar 1".
In mijn woonkamer is duidelijk te zien dat de Sint mijn huis vanmorgen bezocht. Ik heb het voorrecht al jaren de liefste Sinterklaas te kennen, eentje die ook de rest van het jaar zelfs wensen waarvan ik me niet eens bewust ben met regelmaat vervult. Vandaag staat er de wereld aan cadeautjes ... een deel om te gaan delen met bezoekende kleinkinderen. In de loop van de jaren leerde ik dankbaar te zijn in plaats van me bezwaard te voelen. Sommige mensen zijn graag gever en gevers hebben ontvangers nodig.
Vanmorgen klokslag half 8, ik had zelfs de wekker gezet, kwam zoals al per sms was beloofd mijn eerste box van Hello Fresh, de maaltijd ingrediëntenbox die u vast wel kent van de reclames.
In dit geval was alles net zoals beloofd. Nix niet ... doet u mij maar het plaatje van de reclame.
Het leek wel een Sinterklaascadeau. 3 Maaltijden, netjes apart verpakt met kraak verse producen, 3 kaarten met stap voor stap recepten waarop netjes vermeld staat welke spulletjes je geacht wordt nog in huis te hebben. Een folder met lekkers om uit te kiezen voor volgende week én 2 cadeaubonnen voor de weggeef om vrienden gratis 1 box te laten proberen. Het AH-dna spat er van af.
Ik kookte vandaag een heerlijk , gezond, vegetarisch Indiaas maal. Meer dan genoeg voor 2 personen, niet moeilijk te maken, en verrassend anders lekkerder dan kant en klare curry-pasta. Mijn vriendin reisde af met de left-over én de bonnen.
Wie weet ontwikkel ik de gewoonte om dagelijks vers en gezond te koken, zelfs als er géén gast aan tafel komt. Ik houd er in ieder geval zeker 1 nieuw recept aan over.
Gisteren speelde ik alvast Sinterklaas voor Saar en legde haar de grondbeginselen van 4 op 1 rij uit. Volgens de doos geschikt voor 6+. Vol vertrouwen zei zij: "Oma Noma, als jij het me uitlegt dan kunnen we het vast". Natuurlijk ging het nog niet vlekkeloos, en soms kraakte haar hersens ... maar genoten hebben we. Het spel blijft in mijn huis, het repertoire wat te doen in Oma's huis groeit opnieuw. Ook gisteren kwamen de aquarelpotloden en het boek met het regenbooghart op tafel naast de warme chocolademelk. Een regenbooghart, voor Sinterklaas. De chocomelk voor mij. Dat verzoek bleek alleen onderdeel van een nieuw ritueel. Net als plassen met het licht aan en wachten tot de afzuiger geluid maakt. Misschien helpt het als de wereld een beetje voorspelbaar is.
Ik snapte niet direct wat Saar bedoelt als ze zegt: "Het geeft niet uit"...Het blijkt de samenvoeging van "Het geeft niet en het maakt niet uit ..." We houden hem er in.
Van de week kwamen wij samen in mijn huis om op te warmen na een middag speeltuinplezier. BrievenbusPieT had mij verrast met een grote zak met pepernoten. Pepernoten met warme chocolademelk en het aquarelschetsboek maakten dat het weer vanouds top voelde zo samen.
Kijktip: A Beautiful day in the Neighborhood met Tom Hanks.
Inmiddels 35 jaar geleden werd voetzonereflemassage mijn eerste liefde op massagegebied. Gisteren plaatste ik een advertentie op Marktplaats met het aanbod van een geweldige, ontspannende voetmassage. Ik merk dat mijn handen mijn werk missen en mijn geest de afleiding van af en toe een aardig mens op de massagetafel.
Een reflexologie behandeling is een volwaardige massage en heeft een groter ontspannend effect dan je je op het eerste gezicht zou denken. Veel mensen merken directe ontspanning, verbetering van slaap, gunstige invloed op de stoelgang, diepere ademhaling en het gevoel weer eens met beide voeten op de grond staan.
De behoefte aan aanraking, nabijheid op veilige afstand, stillen van huidhonger ... het kan allemaal relatief veilig met voetmassage. Ik ben benieuwd hoeveel oude bekenden zich laten inspireren weer eens een ander soort massage van mij te willen ervaren.
Een poos geleden leerde ik veel over basketbal. Deze dag was grotendeels gevuld met het schaakspel met dank aan de Netflix miniserie The queen's gambit. Onvoorstelbaar dar ik het laatste kwartier met ingehouden adem een schaakwedstrijd volgde als ware het een spannende thriller. Aanrader dus ... als je een paar uur zoet hebt te brengen als het de komende dagen herfstig binnenblijfweer zal zijn.
Gisteren kreeg ik een paar uur zonnig herfstweer als kers op een toch al leuke uitjestaart. Een corona-proof wandeling naar en daarna spelen met de kleinkinderen in de speeltuin, Kleine Joy stapt dapper door bladeren, kraait van plezier op de wip en stopt zo nu en dan een blaadje in haar mond. nadat ze op haar billen is geland. Alles vies en vochtig, maar wat een plezier. Saar vermaakte zich ook met andere kinderen. Klautert onder begeleiding van haar dapper geworden moeder een hoog klimtouw op naar de glijbaan en voert geitjes met met zorg uitgezochte blaadjes. Samen liepen we door het kabouterbos en verkenden een soort doolhof. Ik leerde haar kijken naar een herkenningspunt. Een kleurrijke boom in de buurt van waar we de anderen weer terug konden vinden. Dat maakt een doolhof minder ingewikkeld, minder overweldigend voor een 4 jarige. Op de terugweg vonden we nog een late kastanje en beukennootjeshuisjes. Oma is een schatvinder.
Voor mijn stoeptuintje bestelde ik 4 fruitboompjes. Ik hoop dat de bloesems in het voorjaar bijen en vlinders zullen lokken. Later mogen de vogels dan kersen komen eten. Allemaal prima HIER en NU investeringen qua geld en tijd maar ook nuttig met het oog op later ... later als het weer lente zal zijn ... later als Saar groter alleen door het doolhof zal willen dwalen.
Mijn huisarts en zijn collega waren coronaproof gekleed voor het uitdelen van de jaarlijkse griepprik. In de tijd dat ik in de zorg werkte moest ik hem verplicht halen, en ik had er nooit last van. Daarna deed ik het niet meer. Roepend: " Ik krijg nooit griep". Maar als ik naar een ver buitenland ga laat ik mij prikken, en ik krijg er nooit last van en ik krijg ook geen gele koorts. Als er een vaccin komt ... laat ik mij prikken. Ik heb kleindochters met snotneuzen en hoestjes ... en daar heb ik nooit last van. Maar ik ben inmiddels 66 en wil heel graag zo gezond als mogelijk is blijven. Dus ik blijf binnen, zie mensen via een schermpje en vandaag mijn huisarts ... hij superbeschermd en ik met mondkapje. Omdat ik rond etenstijd mij meldde was ik op dat moment de enige. En als het allemaal alleen Big Pharma spekt en verder niets uitmaakt ... dat is dan maar zo.
onder de zon hier. Nog steeds dagen van rust en relatieve eenzaamheid. Ik voel me er tot nu toe goed bij. Natuurlijk is het ongezelliger dan met wél af en toe een gast aan tafel, maar niet onoverkomelijk, niet depressief makend. Op YouTube vind ik de wereld aan inspirerende talks, deels via Tedx. Ik luister klassieke muziek en doe ondertussen een spelletje. Ik rommel in huis en kook wat lekkers voor mezelf. In mijn eigen boekenkast staat nog het nodige ongelezen. Ik zou nog het nodige op kunnen ruimen. Kortom ik leid een bejaardenbestaan, zonder dat de zorg hoeft langs te komen. Ik ben nog niet toe aan oogdruppels of steunkousen.
Deze periode ben ik minder bang in mijn buik dan de vorige keer. Deze keer heb ik niet het probleem of ik de huur nog wel kan betalen ... met dank aan pensioen.
Met een beroepsmilitaire vader ben ik behoorlijk autoriteitsgevoelig geworden. Doe wat er van je gevraagd wordt ook als de kans dat je betrapt wordt klein is. Ik was vorige week 2 maal in de sportschool ... maar ga daar voorlopig de komende weken toch maar weer niet naar toe. Ook de sauna is weer uit beeld. Ik vraag me zelfs af of het verstandig is om morgen met 2 andere oma's taart te gaan eten ter ere van Joy's eerste verjaardag. De ene oma werkt in een huisartsenpraktijk, de andere oma is 70+ .
Mijn boerenverstand zegt dat als we allemaal 4 weken minimaal contact doen deze golf voorbij zal zijn. Het punt dat we eerder ook bereikten. Waarna we tóch weer gingen vliegen, vakantievieren en feestjes geven. Mijn boerenverstand zegt dat ikzelf het minste risico loop in mijn eigen huis, in mijn hoekje van de bank, met minimaal contact op minimaal 1,5 meter. Op dit moment zegt mijn gevoel dat ik dat wel op kan brengen. Met dank aan Thaise letters, Netflix en het vermogen een extra uurtje te slapen. En wie weet is het morgen weer anders ... het is in ieder geval morgen niet voorbij.
Voor mij verandert er niet zoveel. Met pensioen, niet meer aan het werk, ook niet thuis. Niet op reis. Niet naar de kroeg. Relatieve saaiheid, relatieve eenzaamheid. Mooie boeken en dagelijkse gesprekken via facetime met mijn zus in India gaan dezer dagen over spiritualiteit. Het Nut van het Al en het Wezen van het Zijn.. ja,ja. Zij leest mij dagelijks voor uit een spiritueel boek, een gids om tot Zelfverwerkelijking te komen en 's avonds voor het slapen gaan lees ik een paar bladzijden uit een vergelijkbaar boek. Bottom line voor zover ik het snap: Ons Ego, ons lichaam én ons denken houden ons gescheiden van de scheppende bron van het bestaan en we houden onszelf gevangen in verdriet, spijt of wrok over vroeger en angsten voor later. In diepe slaap zijn we los van tijd, los van denken, terug bij de bron.
Vannacht werd ik hardop lachend wakker. Ik snapte het allemaal ... en het is heel simpel ... Dom genoeg nam ik niet de tijd om wat ik snapte op te schrijven en nu kan ik me alleen nog de lach en de vreugde herinneren.
Ik schrijf er hier over ... omdat ik mezelf gun me deze ervaring 'later' nog eens te herinneren. Sommige herinneringen, al dan niet een droom, zijn dierbaar.
Daarnaast is er gewoon het leven van de dag te vullen. Ik vulde voerbakjes voor de vogels, kreeg mijn dochter en Joy een poosje op visite, kookte voor een weeshuis verse erwtensoep, kijk naar een docu over jagende beesten op de nachtelijke savanne in Afrika, denk na of ik al dan niet de griepprik wil halen volgende week, wandel wat met een mondkapje op, deel aandacht en menselijke warmte met liefdevolle mensen die een uurtje langs komen. Nooit meer dan 2 per dag. Genoeg om dankbaar voor te zijn, genoeg om vreugde te voelen ... zelfs nu ik niet meer weet wat ik vannacht even leek te weten.
Oktober 2016 Mijn zus uit India was hier, we knapten mijn huis in Haarlem op, we deden 4 handen massage in Zwolle
Oktober 2017 Saar liep los, mijn zus uit India was over vanwege visumverlenging, we deden 4 handen massage in Haarlem
Oktober 2018 Ik maakte plannen naar India te gaan
Oktober 2019 Joy wordt geboren
Oktober 2020 Ik ben toe aan pensioen ... als je lang genoeg wacht, gaat met elke dag een draadje de tijd voorbij en kom je bij de stip aan de horizon!
Morgen is het zover ... ik ben AOW-gerechtigd. De bijstandsparaplu waar ik dankbaar en me veilig voelend de afgelopen maanden onder heb mogen schuilen klapt weer dicht. Ik kijk uit naar de beste 10 jaar van mijn leven. Nog jeugdig en gezond genoeg om nog avonturen te willen beleven, nooit meer stress of ik wel op tijd de vaste lasten kan betalen én op termijn de vrijheid om eventueel nog een rondje te werken, voor de slagroom op de koffie. Zolang er nog geen vaccin is en het aantal besmettingen zo oploopt beleef ik mijn avonturen via boeken en de buis in relatieve afzondering en goddank in goede gezondheid. Gelukkig zijn begint met tevreden zijn met wat er wél is. Het vaccin is de volgende stip op de horizon.
My Octopus Teacher laat prachtige, ontroerende beelden zien van de groeiende vriendschap tussen een man en een octopus. Een octopus leeft, volgens hem, onder het motto "leef snel en sterf jong". Een octopus leeft gemiddeld een jaar en gaat dood nadat ze ongeveer een half miljoen eieren zo verzorgd heeft met zuurstof dat de piepkleine jongen de waterstroom in kunnen. Slechts een handje vol groeit op. De octopus kan van gedaante veranderen, kan zich vermommen, kan speels zijn met vissen en blijkt dus ook nieuwsgierig naar de man die haar gedurende bijna een jaar lang dagelijks komt opzoeken. Op enig moment vleit ze zich zelfs tegen zijn borst en lijkt het wel knuffelen. Hij noemt het zelf: "ik dacht als een octopus". Gelukkig nam hij op zijn tochten ook zijn zoon regelmatig mee en gaf zijn liefde en fascinatie voor onderwaterleven door.
Gisteren werd kleindochter Joy 1 jaar. Ze vierde het op het kinderdagverblijf en in kleine kring thuis. Binnenkort met grote taart en oma's. Ze kreeg prachtig, speciaal voor haar geschikt speelgoed. Van het puzzel-soort dat Saar in mijn huis had. Haar kleine handjes passen om de kleine boekjes. Zij klimt op schoot en laat mij voorlezen en zich knuffelen.
Life is what happening, while you are making other plans ... De telefoon van mijn reisgenoot staat niet aan ... getuigt een apje dat ik gistermorgen verstuurde.
In eerste instantie dacht ik ... hij heeft zich verslapen ... een paar uur later dacht ik ... ik loop een blauwtje ... tussendoor dacht ik hij is misschien wel ziek of dood.
Het is in ieder geval een les in onthechting ... in accepteren wat IS. Dus ik las, als altijd, de zaterdagkrant. Keek films. At de broodjes die ik had klaargemaakt voor onderweg en maak me in een hoekje van hoofd en hart ongerust, zonder dat dat iets oplost.
Wat mij bespaard is gebleven zijn zware sneeuwval in de Alpen, zware regen met overstromingen in Noord Italië én de uitdaging om 24/7 in iemands gezelschap te zijn.
Goddank ben ik gezond, heb ik een warm, droog en comfortabel huis, een supermarkt op de hoek, vriendinnen die vinden dat ik troost verdien en het vermogen flexibel te zijn. Ik hoop dat ik een blauwtje liep en dat mijn reisgenoot alleen maar koudwatervrees kreeg op het laatste moment.
maar dan heb je ook wat ... Onder dat motto ben ik blij met weer blondere en kortere lokken. Ik houd van mijn kapster en heb daar graag geld voor over. Maar dan moeten andere dingen uit de breedte. De bijstandsparaplu is fantastisch maar natuurlijk wel beperkt. Ik liet mijn laarzen verhakken. Het lijkt er op dat zij mij binnenkort door Rome zullen dragen. Ik houd van wandelen, wil heel veel dingen gaan bekijken en dat gaat met minder ongemak en voordeliger op ingelopen schoeisel.
Opvallend veel mensen droegen mondkapjes in de nieuwe Hema, die ik aandeed voor wat laatste dingen voor mee op reis. Een riem maakt dat de broek van vorig seizoen weer lekker draagt. Al met al leverde ik mijn bijdrage aan de plaatselijke economie.
Gisteren zag ik Joy voor het eerst in real life los door de kamer lopen. Ze is daarin sneller dan Saar was. De puzzels die Saar destijds met 10 maanden maakte bezorgde Joy nog wel hoofdbrekens. Ook hier komt het uit de lengte of uit de breedte. Je kunt niet alles tegelijk ontdekken. Saar begint letters te schrijven en leert steeds beter te verliezen met spelletjes. Het gaat steeds meer om het plezier dat je samen hebt. Ik probeer Saar uit te leggen dat maandag, dinsdag, woensdag en zo voort niet alleen een rijtje is. Dat de ene halve dag woensdag heet en dat de volgende halve dag vrijdag heet en dat donderdag daar tussen zit.. Dat zaterdag en zondag samen weekend heten, dat wist ze al. Daarna bekeken we een verjaardagskalender ... maar het idee van dagen die weken en weken die maanden en maanden die een jaar worden .... dat was nog wel een beetje moeilijk.
Ik zag Saar knippen met de tuinkruidenschaar. De schaar waarvan vorig jaar nog gegrapt werd dat ze daar vanaf haar 16e wel mee zou mogen knippen. We maakten slingers en een soort lampion.
Ik ben zo blij met mijn familie om de hoek en trots op hoe mijn dochter alle ballen in de lucht houdt. Op hetzelfde moment stellen we dezelfde opvoedkundige grenzen. Er mag veel, maar je mag er niet bij miepen, zeuren of jengelen, niet wippen met de grote mensen stoel en naar bed is naar bed.
Terwijl ik speel vouwt zij de was, smeert voor iedereen broodjes, ruimt een afwasser uit en weer in, haalt Joy met een schone luier uit bed, ondertussen ook nog luisterend en babbelend. Thuisgekomen vind ik een doorgestuurde link. Informatie over een besproken onderwerp. Mijn dochter ... de duizendpoot.
Netflixaanraders: The score, Inception, Catch me if you can en The intern.
De moeite waard op Netflix: The social dilemma. Confronterend, beangstigend hoe medewerkers van de techreuzen Facebook, Twitter, LinkedIn zich 'schuldig' voelen over het maken van features die hordes mensen verslaafd maken aan de dopamineshots middels pingeltjes op hun telefoon. Ook ik zit nog steeds behoorlijk te vaak met mijn telefoon in mijn hand en dan ben ik relatief off the grit. Niet meer verbonden met Insta, Facebook en Twitter.. Maar erger nog hoe AI, de slimmer wordende algoritmes voor iedereen een eigen bubbel van gelijk hebben maken en daarmee, volgens hun eigen zeggen, bijdragen aan polarisatie en het ondermijnen van democratische processen. Iedereen heeft recht op een eigen mening, maar meningen zijn lang niet altijd feiten.
Optimistischer werd ik van Levensregels van een coach. Voetbal, tennis, basketbal ... korte en langere wegen naar het einddoel: succes van pupillen en teams. Ieder met een eigen achtergrond en een eigen set regels. Allemaal hardwerkend. Bij niemand vliegen de gebraden hanen de mond in.
Ik besteed mijn tijd graag aan het kijken naar documentaires.
Van het een komt soms het ander ... Ik realiseerde me dat ik niet persé meer een reisgenoot nodig heb om ooit met een camper te reizen. Ik kan en durf meer alleen dan 30,20 of 10 jaar geleden. Maar ja, ik heb geen camper ... Daarover babbelend met een dierbare kennis, die zijn brood met auto's verdient, kwam het aanbod om er eentje van zijn bedrijf te mogen lenen ... Daarna kwam het idee dat we ook wel samen een vakantiereis zouden kunnen doen. Harde werker als hij is heeft hij nog wel wat vakantie tegoed en hij is nog niet toe aan alleen op reis te willen. Wij zien elkaar wel zitten als reisgenoten.
Ik wil heel graag naar Rome, waar ik nog nooit eerder was, en terug omhoog reizen via Siena, Florence en Venetië. Steden die in deze coronatijd allemaal veel rustiger zullen zijn dan toen ik ze lang geleden bezocht. Steden waar het dragen van mondkapjes gewoner is dan bij ons. Steden die vast blij zullen zijn met gasten.
De films naar aanleiding van de boeken van Dan Brown, die Net 5 de afgelopen maandagen uitzond, speelden zich af in die steden en prikkelen nog meer. De enige hobbel die ik zie is of we überhaupt nog per auto een grens over mogen. Frankrijk kleurt dagelijks roder. Het is nog niet zover. Als het gebeurt is het goed, als het niet gebeurt was het weer een aardige dagdroom.
Ik volg nog steeds de Thaise les en het nieuws over de openstelling van dat land voor toeristen. Op korte termijn zoekt men mogelijkheden voor mensen uit Scandinavië en de Aziatische regio. Het is maar goed dat ik een groot verleden voor de boeg heb. Genoeg plannen om dagen te vullen en wie weet ooit zelfs uit te voeren.
Kijktip op Netflix: Challenger. Een beklemmende reconstructie over waarom het af en toe fout ging in de ruimtevaart. It is, ook daar, all about the money ... Deadlines die gehaald moeten worden om de subsidies te blijven krijgen. Ego's die niet groot genoeg zijn om als enige NEE te blijven zeggen. Ego's die te groot zijn om falen of twijfel toe te geven. Ik keek in stukjes van 30 minuten ... zo beklemmend vond ik het.
Pas op jezelf ... houd afstand ... gebruik een mondkapje ... was je handen ... houd je bubbel klein ... blijf zo gezond als kan. Maak plannen in de hoofd, reis in de ruimte via een scherm.
Zaterdag reageerde ik op een kennismakingsadvertentie. Een bijna leeftijdgenoot met prepensioen, die een deel van zijn tijd reizend in een camper doorbrengt, zocht een nieuwe liefde. Het is een oude droom van mij om op die manier meer van Europa te zien. Soms kan ik me een nog leuker leven dankzij een some-one special ook voorstellen. Ik ben ondernemender met iemand samen. Er volgde een briefje, een foto en zelfs een telefoongesprek. Na ruim een half uur meldde ik het feit dat ik een roker ben ... en daarmee was het gelijk einde oefening. Een onoverkomelijke hobbel. Zo hebben we allemaal wel een of meer grenzen waar we niet over heen willen.
En als je niet weet wat je mist ... dan weet je niet dat je wat mist. Het was weer een aardige fantasie, voor een weekend.
Na elkaar meer dan een jaar niet te hebben gezien komt een dierbare vriendin 2,5 uur met een mondkapje op per trein uit Wolvega. Haar bed staat schoon opgemaakt. Garnalen marineren in olie en knoflook. Het samen eten van garnalen is ons ritueel. Waarschijnlijk bekijken we Haarlem vanaf het water met een rondvaartboot en zien we de zee in Zandvoort. Ik haal haar op op het station en ga voorafgaand even langs bij de bieb. Gisteren kreeg ik mijn Haarlem Stadspas 2020 met de post. Nog een welkom bijkomend voordeel van schuilen onder de bijstandsparaplu. Met de pas mag ik ook gratis naar een aantal musea. Het laatste kwartaal van dit jaar kan ik zo ook nog wat cultuuruitjes plannen. Kortom ... het gaat goed met het vullen van de dagen.
Kleindochter Joy zit onder de waterpokkenvlekken. Ruim een jaar eerder dan Saar en zelfs 5 jaar eerder dan haar moeder destijds, die het zonder KDV moest doen. Mijn dochter moedert fantastisch, werkt tussen de babyslaapjes door en houdt zichzelf ondanks gebroken nachten op de been.
Morgen komt een cursus Thais binnen met de post. De prachtige 44 alfabet lettertekeningen tekens gaan een nieuwe uitdaging vormen en voorzien misschien wel beter in mijn tekenbehoefte dan mislukkende poezen. In een grijs verleden leerde ik het Griekse alfabet en jaren later werd ik goed in steno. Een paar jaar geleden leerde ik de grammatica van Swahili, voldoende om een verhaaltje voor de kleuterschoolkinderen te kunnen schrijven. Te weinig om vloeiend te kunnen spreken. Met veel te vullen uren in de dag, een denkhoofd dat bezig gehouden moet worden om niet te gaan tobben én de fantasie nog eens te gaan overwinteren in Thailand zou dit zomaar een passende hobby kunnen worden.
In de dagelijkse nieuwsbrief Thailandblog waar ik me op geabonneerd heb kwam ik vandaag het volgende bericht tegen. De toerisme-impuls was, ingaande oktober, bedoeld voor 200 personen uit Australië en Nieuw Zeeland. Door inmiddels een ontdekte nieuwe besmetting in het binnenland is dit plan weer even terug de kast in. Daar gaat mijn fantasie ... tot de situatie weer verandert. Voor vandaag, morgen en de komende weken maakt het allemaal niet uit. Met elke dag een draadje heb ik rustige, tevreden en goddank gezonde dagen. Ik volg zelfs de Tour de France, die show must go on.
