Voor mij verandert er niet zoveel. Met pensioen, niet meer aan het werk, ook niet thuis. Niet op reis. Niet naar de kroeg. Relatieve saaiheid, relatieve eenzaamheid. Mooie boeken en dagelijkse gesprekken via facetime met mijn zus in India gaan dezer dagen over spiritualiteit. Het Nut van het Al en het Wezen van het Zijn.. ja,ja. Zij leest mij dagelijks voor uit een spiritueel boek, een gids om tot Zelfverwerkelijking te komen en 's avonds voor het slapen gaan lees ik een paar bladzijden uit een vergelijkbaar boek. Bottom line voor zover ik het snap: Ons Ego, ons lichaam én ons denken houden ons gescheiden van de scheppende bron van het bestaan en we houden onszelf gevangen in verdriet, spijt of wrok over vroeger en angsten voor later. In diepe slaap zijn we los van tijd, los van denken, terug bij de bron.
Vannacht werd ik hardop lachend wakker. Ik snapte het allemaal ... en het is heel simpel ... Dom genoeg nam ik niet de tijd om wat ik snapte op te schrijven en nu kan ik me alleen nog de lach en de vreugde herinneren.
Ik schrijf er hier over ... omdat ik mezelf gun me deze ervaring 'later' nog eens te herinneren. Sommige herinneringen, al dan niet een droom, zijn dierbaar.
Daarnaast is er gewoon het leven van de dag te vullen. Ik vulde voerbakjes voor de vogels, kreeg mijn dochter en Joy een poosje op visite, kookte voor een weeshuis verse erwtensoep, kijk naar een docu over jagende beesten op de nachtelijke savanne in Afrika, denk na of ik al dan niet de griepprik wil halen volgende week, wandel wat met een mondkapje op, deel aandacht en menselijke warmte met liefdevolle mensen die een uurtje langs komen. Nooit meer dan 2 per dag. Genoeg om dankbaar voor te zijn, genoeg om vreugde te voelen ... zelfs nu ik niet meer weet wat ik vannacht even leek te weten.
|
