De voorbije dagen hebben mij alvast iets duidelijk gemaakt : Ik zit diep, heel diep. Waar ik de voorbije week nog dacht dat ik genoeg ervaringsdeskundig was om bij mezelf een depressie te voorkomen, lijkt dit nu allemaal larie en apekool. Ik kan niet meer, ik ben op. De depressie van Evy heeft bij mezelf een doos van Pandora geopend : Als zij het niet meer aankan, dan heeft het voor mij ook geen zin meer.
Ik weet niet of ik nog wil blijven leven als haar iets overkomt. En zij zit diep, héél diep. Ik besef het : het is niet positief dat ik geen kracht meer vind om er te zijn voor de jongens, dat dit momenteel totaal onbelangrijk lijkt. Ik weet het : ik moet hier uit, zij moet hier uit, maar ik weet voor het ogenblik niet echt hoe... Voor Evy is de hulpverlening opgestart. Zij heeft tweemaal te week gesprekken bij het CLB, en ik heb een alternatief gevonden dicht bij school voor de lichaamgerichte therapie die ze nu ook al had.
Ik zou in de eerste plaats nu aan mezelf moeten denken, maar ik ben bang, héél bang. Met medicatie wil ik niet starten, maar de alternatieven (gesprekstherapie, sporten, dingen doen die ik graag doen,...) die me op de juiste weg moeten zetten, zijn niet bespreekbaar. Dus opnieuw alles achter Koen zijn rug om? Ik heb me al laten overhalen om voor een diagnose autisme te gaan, zonder medeweten van Koen, zodat Evy hulp kan krijgen. Ik kan ten opzichte van Evy niet terugkrabbelen, maar het voelt niet goed. Wat als Koen dit ooit te weten komt???
Het gaat niet goed met me. Gisterenavond ben ik ingestort na het verwijt dat ik sinds vrijdag 15 uur geen klop gedaan had, buiten wat rondwandelen in huis en achter de kindjes aanlopen.
Vrijdag ben ik om 15u45 gestopt met werken, omdat ik nog planafdrukken moest ophalen en ondertussen zou ik Ruben oppikken aan school. De vrijdag is het altijd duwen op de bus, en hopen dat hij er op geraakt, zodat het feit dat ik hem ophaalde welgekomen was. Evy ging mee, omdat ze ook nog schetspotloden nodig had. Het was bijna 17 uur toen ik thuis kwam en dat was een ramp. Ik had weeral twee uur (???) weggezeten. Het moest nu eens en vooral gedaan zijn om de kindjes van school te halen. Als ze zelf niet thuis geraakten, moesten ze maar daar blijven... Ik heb toen nog mijn gewone boodschappen gedaan, want ik had geen bier meer en de volgende dag zouden ze de rest van de maïs komen hakselen. Aangezien het al een hele dag een drama was over het inoliën van de carport, wat volgens Koen dus "weer" niet zou gebeuren, zou ik zaterdagmorgen niet weg kunnen. Het was niet naar zijn zin, maar uiteindelijk moest hij toch toegeven dat het niet anders kon. Maar 's avonds volgde dan maar de volgende scène : Er was niet gepoetst (mijn poetsvrouw was ziek deze week), de keuken lag overhoop (ik moest wachten tot de vaatwas gedraaid had om de rest er in te stoppen) en waarom had ik een dochter als ik dat allemaal zelf moest doen??? Evy was vrijdag thuis van school, dus had ze er moeten voor zorgen dat alles proper en netjes was. Buiten beschouwing gelaten dat ze dit voor het ogenblik niet aan kan, vergeet hij dus volledig dat ze ook nog schoolwerk heeft... Bij Thomas heeft hij daar al redelijk rekening mee leren houden, vaak tegen zijn zin, maar zowel bij Evy als bij Ruben gaat hij er blijkbaar van uit dat als ze thuis zijn, ze beschikbaar zijn. Ik zal vandaag (Thomas en Ruben hebben vandaag geen school) dus nogmaals duidelijk moeten maken dat Ruben ook nog tijd voor zijn schoolwerk nodig heeft. pffff Ik heb dus vrijdagavond nog de volledige keuken opgeruimd en gepoetst. Ruben kwam mij helpen, vond het blijkbaar niet aangenaam om bij papa aan de T.V. te zitten. En ik vond het fijn om gezelschap te hebben.
Zaterdagmorgen heb ik de carport geölied. Het schemerde nog toen ik startte, maar ik wou toch zeker gedaan hebben voor de zon op de carport scheen. Het lukte vlot, en Ruben kwam mij ongevraagd helpen.
Met mijn kinderen is het altijd leuk samenwerken.
Daarna gekeken voor de was, want in het weekend moet ik er voor zorgen dat alles terug netjes is om de maandag naar school te kunnen starten. Ondertussen waren ze gestart met hakselen en was Koen vrij prikkelbaar. Meer dan snauwen kon er niet van af, richting mij en de kinderen. Dat het werk een uur stil gelegen heeft omdat men breuk had aan de hakselaar, deed zijn humeur ook al geen goed.
Snauwend is hij komen zeggen dat ik moest zorgen dat het eten op tijd klaar was. Ik heb geantwoord dat om 12u10 alles op tafel zou staan. Hij wist dat het biefstuk met frieten was, dus ik kan dat niet warm houden!!! Dat weet hij heel goed!!! Omwille van het feit dat we niet met 9 aan tafel kunnen, eet normaal gezien Ivan met de hakselploeg (4 man) eerst en de kinderen en ik daarna. Zo was het nu ook geregeld.
12u10 niemand te zien, 12u20 nog niemand te zien,... De kinderen waren al komen kijken wanneer we zouden eten... En dan te bedenken dat het een drama is als Koen enkele minuten moet wachten... 12u30 waren ze daar eindelijk. Na het eten trokken Koen met hen terug mee naar buiten. Dus vlug tafel afruimen, nieuwe borden zetten, nog een deel frieten bakken,... zodat ook wij konden eten. Koen was nauwelijks vijf minuten buiten geweest, en ik zat dus net aan tafel toen hij zijn hoofd binnen stak in de keuken, roepend waar wij nu eigenlijk bleven, dat we moesten zorgen dat we onmiddellijk aan de maïshoop waren. Wij moesten wel nog eten??? Hij durfde blijkbaar net niet zeggen dat dit voor niets nodig was, dus maande hij ons tot grote spoed aan. Klap, deur toe en weg!! Ik heb de kinderen nog wel gezegd dat ze zich niet moesten laten opjagen en hun eten naar binnen schrokken, maar de sfeer hangt wel in huis. Evy zat al verstijfd aan tafel. Ik heb haar gezegd dat als iedereen klaar was ze de tafel moest afruimen, en dat zij er voor het ogenblik niet nodig was buiten. "Echt niet? Wat gaat papa daar van zeggen!" "Niets! Ik bel wel als hij je nodig heeft!"
De jongens en ik waren dus toch in een relatief korte tijd aan de maïshoop om te zien waarom de wereld daar nu aan het vergaan was, en wat moesten we daar doen? Niets, doodgewoon niets, staan wachten,...
En dan vraagt hij zich af waarom de jongens niet enthousiaster zijn om te helpen! We krijgen nauwelijks de kans om te eten, terwijl daar totaal, maar ook totaal geen reden voor was... Het enige waarvoor IK er moest zijn, was om nog een deel verwijten te horen, en wat hij toen uitkraamde tartte alle verbeelding...
Ik kreeg het verwijt dat hij door mijn schuld maïs bijgekocht had, en dat dit niet nodig geweest was. (????)
In werkelijkheid wou hij dezelfde silo van grootte als vorig jaar, en dit kon onmogelijk met enkel de maïs die wij staan hadden. Ik had voorgesteld om 50 aren bij te zoeken, en als de partij groter was een deel op het erf te leggen. Hij was het daar volledig mee eens... De maïs die hij bijgekocht had was 80 aren...
Nu kreeg ik de volle lading : hij wist niet wat hij moest doen met zoveel maïs en dat was mijn schuld! Op het erf leggen, zoals voorzien? Ik wist toch dat hij zeker geen maïs op het erf wou leggen. Had hij dat nu nog niet genoeg gezegd??? Ik had er voor moeten zorgen dat er net maïs genoeg was om dezelfde hoop als vorig jaar te leggen en daarmee uit. (Is wel moeilijk als hij het is die de maïs koopt!) Hoger maken mocht niet, langer maken mocht niet, breder maken mocht niet, en de rest op het erf leggen, mocht ook niet!!!
En terwijl hij maar verder raasde, werden de karren gewoon verder gelost.... Ik ben op een bepaald moment gevlucht, door voor te stellen om pvc-folie te halen bij de leverancier. We hadden er geen voldoende meer. In een kwartier was ik terug, maar ik was er toch even weg, en ondertussen telde ik af naar het moment dat zijn broer er zou zijn : Zijn broer komt altijd helpen de silo afdekken. Meestal is hij door diens aanwezigheid een stuk rustiger... Een stukje wel... Maar terwijl zijn broer aan de ene kant van de silo bezig was, kreeg Thomas aan de andere kant een hele preek, over hoe hij al of niet aarde moest wegtrekken met de verreiker, terwijl Thomas beter met die machine overweg kan dan Koen.
Plots, groot halfweg het werk, was de bui schijnbaar voorbij... Ik wist niet waardoor, maar volgens dat Ruben zei, had Koen plots gemerkt, dat zijn broer het hoorde, toen hij mij aan het afsnauwen was, en dat deze dat niet erg gepast vond.
Voor de rest van de avond was Koen zijn gedrag toch een stuk beter, maar ik was kapot : De hele namiddag in de blakende zon (29° op 1 oktober!), zonder wind, het was teveel geweest. Niet dat ik mij uitgesloofd had. Ik was er wel bij, maar uiteindelijk hebben Koen zijn broer en Thomas het meeste en zwaarste werk gedaan. En toch was ik kapot, had ik barstende hoofdpijn...
Zondagmorgen ben ik kapot, ook psychisch opgestaan. Ik heb me na het melken een half uur in de zetel gezet, om wat bij te komen. Gelukkig weet Koen dat niet.... Ik heb het de hele voormiddag proberen op een rustig tempo te houden, maar uiteindelijk moest er nog een deel was gedaan worden, kalfde er een koe, waar ik bij moest zijn,... zodat ik weinig stilgezeten heb.
Gisteren namiddag naar mijn schoonouders en daarna wachtte er thuis nog een hoop werk : was opplooien, valies klaarmaken van Evy, eten maken,... Helaas sloeg Koen plots weer in "overdrive".
Ik probeer, voor mezelf, even het één en ander op een rijtje te zetten :
Het belang van Koen over de streep te trekken, heeft niets te maken met het feit dat ik zijn goedkeuring nodig heb, maar wel dat ik vrees dat we anders alleen maar verder van huis zullen geraken.
Ivan heeft duidelijke narcistische trekken (heeft de psychiater mij ooit
gezegd) : Hij is de perfecte man, zet zichzelf op een voetstuk, maar trekt zijn kinderen op dat zelfde voetstuk : zijn kinderen zijn perfect en daar mag niemand aan raken. Zijn er problemen??? Struisvogelpolitiek : wat je niet ziet (weigert te zien) dat is er niet! En oh wee, wie het tegendeel beweerd. Voorbeeld : Ruben had al een hele tijd last van zijn achillespezen, de huisarts vond niets verdacht, foto's wezen op niets verdacht, dus was er voor Koen niets aan de hand. Alleen, ondanks het volgen van de rust (niet turnen, niet lopen, niet fietsen,...) die voorgeschreven was, wat Koen ook al onzin vond, maar wat wel gevolgd werd, verdween de pijn niet. Toen ik zelf in de vakantie er op wees dat er toch iets zou moeten gebeuren, kreeg ik de volle lading : Had ik weer iets uitgevonden om met mijn kind rond te leuren??? Welke slechte moeder was ik wel niet! Het kon hem niet schelen dat ik mij belachelijk maakte, maar ik mocht dat mijn kind niet aan doen. Dat dit kind vragende partij was speelde geen rol, want het kwam van mij uit. En dat hij pijn had was dikke zever!!! Enfin, ik ben daar al lang tegen bestand, weet dat als ik van mening verschil ik regelrecht van zijn voetstuk (waar ik als zijn vrouw ook nog op mag of moet) gegooid wordt. Ik heb zijn voetstuk al lang niet meer nodig om mezelf naar waarde te schatten. Dus eigenlijk trek ik me daar zo weinig mogelijk van aan, wat om eerlijk te zijn, de ene keer wel beter lukt dan de andere keer. Het ergste is dat hij zich daarbij ook tot het kind richt : Ruben moest niet zo belachelijk doen, niet denken dat er iets aan de hand was, terwijl er niets aan de hand was.
Het was zijn fout als het niet beterde. De kinderen in de klas zouden hem volgend jaar uitlachen en dat zou ook zijn fout zijn. Je kunt het zo gek niet bedenken of hij sleurt het er bij... Ruben heeft geen autisme, dus ook al komt dit op het eerste moment hard aan, dan kan ik hem helpen relativeren en alles in het juiste perspectief plaatsen. Bij Evy lukt dat niet : verder dan een "ik weet dat wel, maar het gaat niet uit mijn hoofd!" geraak ik niet. Ruben had ook de ingeving om op de juiste momenten op de juiste plaatsen zogezegd tegen mij op te merken dat zijn voeten pijn deden, zodat anderen, waar tegen Koen bezig was, het hoorden. Met de nodige overdrijving, dat wel, wat Ruben mij zelf wel zei, "maar anders snapt papa het toch niet". En dan komt wel eens onvermijdelijk de vraag : "doen zijn voeten pijn?" en de opmerking : "ik zou toch een osteopaat, orthopedist,... raadplegen moest het mijn kind zijn". Uiteindelijk vond hij zelf dat ik een osteopaat moest contacteren. Het probleem werd onmiddellijk gedetecteerd : na het overslaan van zijn voet, en een tijdje manken, is hij zijn voeten steeds meer verkeerd gaan zetten, was het voetgewricht geblokkeerd, en zijn zijn achillespezen door die verkeerde stand overbelast : Oplossing : tweetal behandelingen om het voetgewricht weer los te maken, en steunzolen.
Bij Evy ligt het helaas zo eenvoudig niet. In de gegeven omstandigheden kan zij kritiek dat het aan haar zou liggen zeker niet aan! Ik moet er niet over beginnen, want depressie en autisme zijn woorden die ik zelf uitgevonden heb, en hij zal er alles aan doen om te voorkomen dat ik mijn kind gehandicapt laat verklaren. Het is niet omdat ik goed zot ben, en een slechte moeder ben, dat hij dat zomaar laat gebeuren!....
Depressie is sinds hij zelf depressief geweest is, misschien wel iets meer bespreekbaar, maar dan nog enkel tot op het niveau dat hij zelf herkent :
Toen Evy een half jaar terug voor mij duidelijk tekenen van een depressie vertoonde, was hij onmiddellijk akkoord dat ze naar dezelfde therapeute van Thomas trok, omdat hij erkende dat ze er alleen niet uit zou geraken. Maar toen ze de maandagmorgen flipte omdat ze het helemaal niet aankom om met de trein naar school te gaan (te druk,...) had hij daar totaal geen begrip voor. Naar een therapeute gaan, dat kon nog, maar voor de rest moest ze nu maar eens gewoon normaal doen... Hij had ook altijd gewoon zijn werk verder gedaan...
In het geval van Ruben heb ik gewoon mijn pogingen stop gezet, wetende van Ruben zijn tactiek, en had hij de indruk dat ik hem volgde in zijn mening, waardoor ik hem de ruimte gaf om een wending te maken en toch te stellend dat ik dringend hulp moest zoeken... zonder gezichtsverlies. In het geval van Ruben zijn er heel veel mensen die op die manier reageren dat er hulp nodig is, is dit ook een duidelijke situatie (er is pijn, wat niet zou mogen), maar in Evy haar geval ligt dat totaal anders, is het niet zo evident om mensen op de hoogte te stellen, en wie op de hoogte is in de omgeving, zijn net mensen die Koen niet vertrouwd en die dus geen duwtje in de goede richting kunnen geven. Van Thomas was hij akkoord dat ik naar de psychiater ging, omwille van het feit dat zij de enige was die een wettig attest kon bezorgen voor een langdurige afwezigheid op school (enfin, dat heb ik hem toch wijsgemaakt), maar niet omwille van de nood aan hulp. Hij blijft ervan overtuigd dat wie naar een psychiater gaat, daar altijd gestoord van terug komt, en nooit meer normaal wordt. Zelfs na vijf jaar krijgt Thomas nog te horen dat hij volgens Koen dingen doet die absoluut niet normaal zijn en dat dit de fout is van de psychiater. Die abnormale dingen zijn doodgewone puberale incidenten, die dus eigenlijk volkomen normaal zijn. Thomas ziet ondertussen wel het belachelijke van die beweringen in, en zou er, als ik hem niet zou temperen, gewoon nog een schep bovenop doen om zijn vader op stang te jagen.
Maar voor Evy gaat dit allemaal niet op!
Stel dat ik toch zijn "neen" negeer, dan zijn we er nog niet :
De ervaring met Thomas destijds heeft me geleerd dat de toestemming van beide ouders misschien niet nodig is, maar dat het in de praktijk wel moeilijker ligt : Men is blijkbaar heel weigerachtig zaken op papier te zetten, als men tegenstand van een partner kan verwachten. Onderliggende reden is dat het blijkbaar meer dan eens gebeurd is dat een diagnose die op die manier gesteld werd, aangevochten werd door de ouder die niet akkoord is met die diagnose, na een scheiding. Het heeft geen zin dat men nog eens het vermoeden van autisme bevestigd tegenover mij, als ik dat niet op papier krijg. Dan is er geen diagnose. Men heeft destijds de behandeling van Thomas opgestart, zonder contact met Koen, maar wel met de duidelijke vraag naar het kind toe : Weet papa dat je hier bent en is hij er akkoord mee??? Op het moment dat een opname dreigde, hebben we een intakegesprek gehad en daar eiste men wel dat papa daar bij was. In het CGG is de behandeling afgesprongen op het ogenblik dat de psychologe die Thomas had weg ging en de plaatsvervangster eiste dat papa er bij betrokken werd. Thomas weigerde dat, omdat na één gesprek met papa erbij, duidelijk tegen zijn zin, het al duidelijk was dat men Koen niet juist kon inschatten, en zeker niet besefte hoe weinig op sociaal vlak met Koen aan te vangen is. Nochtans is het daar dat men, op basis van een enkel contact met Koen, maar vooral op basis van mijn (ik heb daar ook vier jaar begeleiding gehad) en Thomas zijn verhaal, mij duidelijk gemaakt heeft dat het bij Koen niet louter gaat om autisme, maar ook om "bijkomende persoonlijkheidsstoornissen ontwikkeld boven op een niet-begeleid autisme, zoals de hierboven aangehaalde narcistische trekken". Mijn vraag om dat, eventueel als vermoeden, op papier te zetten, is afgewezen geweest : ze konden niets op papier zetten zonder Koen zijn toestemming.
Een derde punt is dat de erkenning van de problematiek van Evy door haar papa volgens mij voor haar van veel groter belang is dan ze zelf beseft.
Gisteren heb ik een minimum gezegd tegen Koen (ik kon niet anders : men belde over de middag toen we aan tafel zaten), maar uiteindelijk niet hoe ernstig de situatie is, omdat ik vrees dat, als hij dat weet hij het op zijn manier zal aanpakken en dat is door haar de volle laag te geven en dat is nu net niet wat ze nodig heeft. Na alles even te laten bezinken besef ik wel dat de start van de problemen in februari 2009 liggen : Na een zware hartoperatie in mei 2004 is Koen in 2009 terug opgenomen voor zijn hart.
Ondanks alles is hij daar terug goed doorgesparteld, maar dit heeft wel zijn consequenties gehad voor ieder van ons. Men heeft toch duidelijk gemaakt dat Koen ondanks het steeds vrij goed herstellen toch een zwaar beschadigd hart heeft, waardoor de kans op hartfalen stukken groter is dan bij een doorsnee mens. Uiteindelijk komt het er op neer dat zowel ik als de kinderen ons er van bewust zijn dat het plots gedaan kan zijn met Koen.
In 2004 leek het alsof alles gewoon aan Evy voorbij ging, zonder dat ze er bij stil stond. Ik merkte wel dat een jaar later, toen een oom van mij die zij niet kende, overleed aan een hartaderbreuk zij daar toch heel veel mee bezig was, wat mij deed vermoeden dat de operatie van papa toch niet verwerkt was. Dat bleek ook toen Koen in 2009 terug opgenomen werd : De paniek dat ze papa zou kwijt geraken was enorm. Uiteindelijk ging het om dezelfde dubbelzinnigheid waar Thomas enkele jaren ervoor aan onder door gegaan was : De weken voor zijn operatie was Koen extreem moeilijk, liepen zijn frustraties hoog op, waardoor zij wel eens wenste dat hij er niet meer was, maar op het ogenblik dat er werkelijk iets kon gebeuren met papa sloeg ze compleet over. Ze wilde papa niet kwijt. Een vrij normale reactie.
Toen Koen enkele maanden later niet meer recht kon omwille van de pijn in zijn rug (had hij aan zichzelf te danken, door het veel te vroeg stoppen van de revalidatie!) was haar eerste paniekvraag : Kan papa daar aan dood gaan??? Neen, heel zeker niet!
Uiteindelijk is heel die emotie bij Evy in het ander uiterste overgegaan voor het ogenblik : Papa mag voor haar part onmiddellijk doodvallen. De situatie is er hier het laatste jaar niet eenvoudiger op geworden. Enkele maanden na zijn operatie is Koen in een depressie belandt. Achteraf vermoed ik dat dit een verkeerd reageren was op de valium die hij een korte tijd voor zijn rug moest nemen. Naar een psychiater krijg ik Koen niet, dus schreef de huisarts antidepressiva voor, met goedkeuring van de hartspecialist. Zijn depressieve gevoelens zijn daarop vrij vlug verdwenen, maar hebben plaats gemaakt voor "overdrive"-gedrag. Hij leefde als het ware in een verhoogd tempo, alles kon niet vlug genoeg gaan, en zijn frustraties liepen terug vrij gemakkelijk hoog op, met alle gevolgen van dien voor ons.
Ik heb dat verschillende keren duidelijk proberen te maken aan de behandelende artsen, maar zij hebben mij daarin nooit ernstig genomen, zagen niet in waarom ik aan de alarmbel trok. Koen moest die antidepressiva verder nemen uit bescherming van zichzelf. Ondertussen zijn die al van in het begin van het jaar afgebouwd, zijn de pieken afgenomen, maar dit "overdrive" gedrag is niet helemaal weg. Als Koen plots denkt dat er volgende week iets zou moeten gebeuren, kun je er zeker van zijn dat dit plots binnen de vierentwintig uur moet gedaan zijn, en dat iedereen onmiddellijk moet beschikbaar zijn om bij te springen indien nodig. Voor mezelf en de jongens is dat soms lastig, voor Evy, met haar autisme, is dat dramatisch... Het lukt met meestal wel om haar vrij vlot er buiten te houden, maar ook de drukte van de anderen weegt op haar. Dus beter zonder papa???
Aan de andere kant kan je niet zeggen dat Koen, op zijn manier, niet om zijn kinderen heeft. Ook al stelt hij zichzelf meestal op de eerste plaats, en ziet hij door het gebrek aan inlevingsvermogen meestal niet wat een kind nodig heeft, toch toont hij het op zijn onbeholpen manier. En voor het ogenblik merk ik dat dit Evy meer irriteert dan dat het haar goed doet :
Zij zit in een duidelijk zwart-wit fase, die heel veel tieners hebben maar door haar autisme nog extremer is, en waarbinnen ze mijn inziens haar papa niet geplaatst krijgt. Het feit dat ze haar papa enkel negatief wil zien, is volgens mij uit zelfbescherming, voor het geval er iets met hem gebeurt, maar uiteindelijk is het voor haar van enorm belang dat hij haar noden ziet en "begrijpt", dat ze zich door hem geaccepteerd voelt. De angst voor afwijzing zorgt er wel voor dat ze zich volledig van hem afsluit en op de toppen van haar tenen loopt.
Ik weet wel dat er iets moet gebeuren, maar ik vrees dat het circuit dat het CLB in gedachten heeft ons alleen maar verder van huis zal brengen :
Gisteren is Evy moeten langs gaan bij de psychologe en heeft ze een test moeten afleggen. Meerkeuzevragen vooral over hoe ze zich zelf ziet. Op basis daarvan zullen ze beslissen of ze depressief is en in welke mate, zei Evy.
Ze moet donderdag opnieuw langs voor het resultaat. Ik snap dat niet, totaal niet : Ze heeft een attest dyslexie, en er is door het CLB een duidelijk vermoeden van autisme op papier gezet. Wel in het CLB van de lagere school, niet dat CLB van haar school nu, maar dit zit allemaal in haar dossier. Als psychologe zou je toch moeten weten dat de resultaten in een dergelijk geval een totaal verkeerd beeld zullen en kunnen geven. Er zijn twee zware fouten mogelijk : ten eerste verkeerd lezen en ten tweede de vragen verkeerd interpreteren. Ik heb Evy gevraagd of het eenvoudig was om te antwoorden. "'t was moeilijk! En al die vragen over sport! Er was een vraag : "ik vind mezelf goed in sport" of "ik vind mezelf niet goed in sport". Ik weet wel niet wat ik daar moet op antwoorden!" Ik ook niet : de waarheid is dat wanneer het gaat over flexibiliteit (grondoefeningen, dansen,... zelfs fitness) ze wel goed is, en dat weet ze ook van zichzelf. Wanneer het gaat over uithouding of coördinatie van bewegingen (lopen, zwemmen, fietsen, balspelen,
sprongen,...) dan scoort ze heel zwak en dat weet ze ook. Enfin we wachten dus maar af, wat er daar uit de bus komt. Ik ben blij dat Evy donderdag al naar huis komt (vrijdag pedagogische studiedag) zodat ik haar zelf kan opvangen!
"Ze heeft gezegd dat ze aan de hand van de test zal beslissen of er een dokter bij aan te pas moet komen! Huh, een dokter!!! Wat kan die daar nu aan doen?" Mijn angst is dat men uiteindelijk anti-depressiva zal opdringen en ik vrees, vanuit de negatieve ervaring met Thomas en Koen, dat ze daar totaal niet mee geholpen wordt, integendeel!
Laatste vraag die ik mij stel is in hoeverre Evy hulp zal accepteren : Ze heeft de neiging om mensen in vijf seconden te beoordelen : "die haar kop staat me niet aan!" en hoe je het ook draait en keert, dan moet ze die persoon niet meer hebben en zal ze van die persoon niets accepteren. Ik mag op mijn kop staan, ze verandert niet van idee! En als ze wel hulp krijgt die haar aanstaat, vrees ik dat ze afhaakt van het ogenblik dat er van haar een inspanning gevraagd wordt : eigenlijk heeft Evy al een goed half jaar hulp, nadat ik zelf duidelijke signalen van een depressie gezien had, onder de vorm van lichaamstherapie, een combinatie van massage om blokkades los te krijgen, én gesprek. Er is daar een redelijk vertrouwen opgebouwd, maar dat hangt aan een zijden draadje. De oorzaak is dat zij er al meerdere keren op gewezen heeft dat Evy enorm veel frustraties opkropt en dat ze iedere keer opnieuw herhaalt dat Evy een gezonde uitlaatklep moet zoeken voor die frustraties : fietsen, lopen, dansen,... tot ze bek af is, ze zich volledig afgereageerd heeft. Reactie van Evy : "da wijf heeft niet te zeggen wat ik moet doen! Zij weet zeker niet wat dat dat is? Ik kan dat niet en ik heb er helemaal geen zin in!" En daar sta je dan. Nee is nee, en dat krijg je niet meer uit haar hoofd. In die zin is het perfect haar vader. Ook het argument dat ze er wel zelf iets voor moet doen, wordt compleet weggeveegd : "Zij moeten mij helpen! Dat ik daar een inspanning voor moet doen, dat is grote onzin!" En dan komt de auti-logica : sport heeft niets te maken met depressief zijn, want die en die en die haten sport en ze zijn niet depressief. En ik moet lopen in school en voel me daar alleen maar slechter door!" Net zoals Koen niet stopt met roken want als hij een sigaret rookt, gebeurt er toch niets???? Hij voelt zich zelfs beter in plaats van slechter!
Waarom zou het dan vergif zijn???
De vraag is of Evy wil geholpen worden. De vraag om hulp kwam niet van haar uit, zoals ik eerst dacht, maar ze heeft me gezegd dat haar vriendje (van dit ogenblik) aan de alarmbel getrokken heeft, nadat ze "het" hem gezegd had. Ik veronderstel dat het over het krassen ging.
Bij Thomas, toen die een dreigende opname niet zag zitten, heb ik destijds het volgende beeld gebruikt :
"Je zit op de bodem van de put, een heel diepe put, en niemand verwacht dat je hier van vandaag op morgen uit bent. Dat kan ook niet. Ik kan bij je komen zitten en mee zitten snotteren op de bodem van de put, maar daar ben je niet mee geholpen : je moet hier uit, en dat moet jezelf doen. Ik, en anderen, reiken je de hand, maar jij moet die willen grijpen en naar boven klimmen, ook al is het niet evident.
Er zullen veel momenten zijn waarop je terug uitglijdt en opnieuw een heel stuk dieper belandt, maar als je steeds opnieuw opkrabbelt en opnieuw probeert, dan bereik je die rand wel en dan ben je veel sterker geworden, kun je fier zijn op wat je bent." Uiteindelijk is hij er ook geraakt, ondanks de zware terugval nadat hij zijn medicatie moest afbouwen, wel met hulp van onder andere de therapeute waar Evy nu ook langs gaat. Maar hij heeft er wel heel veel voor moeten doen. En dat geraakt er bij Evy (nog) niet in : zij verwacht dat iemand haar beneden opraapt en in een fractie van een seconde heelhuids boven op de rand zet, zodat ze verder kan met haar leven alsof er niets gebeurt is. Helaas zo werkt het niet!
Ik krijg kop nog staart aan Koen zijn gedrag : Het ene moment hangt hij de grapjas uit, het andere moment loopt het weer helemaal mis. Uiteindelijk vindt niemand in huis zijn grapjes nog grappig, enerzijds omdat we ons gewoon niet meer kunnen ontspannen, anderzijds omdat ze vaak zo naïef zijn dat niemand nog het grappige ervan in ziet. Ik maakte me wel de bedenking dat het die naïviteit was die me aantrok in Koen toen ik hem leerde kennen, en ik besef heel goed dat dit zijn charmes heeft, maar de andere kant van Koen is zo overheersend, dat dit er niet meer tegen opweegt. Ik vraag me af in welke mate hij beseft dat zijn manier waarop hij het altijd terug probeerde goed te maken, iedereen rond zijn vinger te winden, uiteindelijk nauwelijks nog werkt...
Even confronterend is zijn volledige afhankelijkheid. Kan hij echt niets zelf, behalve de gewone routine??? Vrijdagnamiddag ben ik mee gaan kijken naar de mais die hij op het oog had, op zijn uitdrukkelijk verzoek (lees : bevel). Niet dat ik dat niet wil doen, maar uiteindelijk zijn dit dingen die hij zelf zou moeten kunnen beslissen. Ik heb ook geen enkele behoefte om me er in te mengen, maar uiteindelijk blijft hij er over door drammen, en komen we niet verder, tot ik zeg waar het op staat. Hij heeft dit jaar zelf de mais gekocht, maar ik heb hem moeten zeggen (hij bleef maar doorvragen) hoeveel en welke. Nogmaals, niet dat ik dat niet wil doen, maar uiteindelijk zou hij dit zelf moeten kunnen, en smaakt het feit dat hij wel degelijk doet wat ik zeg eigenlijk bitter, omdat hij al een hele tijd, als ik op zijn uitdrukkelijke vragen over de aankoop van maïs antwoord, maar niet zeg wat hij graag zou willen horen, roept en tiert dat ik er toch niets van ken, dat ik er geen verstand van heb, gewoonweg te dom ben. Waarom ik dan antwoord? Als ik het niet doe, is het huis helemaal te klein. Dus antwoord ik toch maar en krijg ik al een maand verwijten dat ik niet zo belachelijk moet doen, als ik, op zijn uitdrukkelijke vraag, probeer duidelijk te maken dat mindere kwaliteit van maïs betekent dat je méér oppervlakte maïs moet kopen om dezelfde hoeveelheid eten te hebben.... Net zoals hij niet snapte dat, indien je op 10km betere maïs kan kopen voor een zelfde prijs, dit ruimschoots de extra prijs van het vervoer compenseert... En uiteindelijk gebruikt hij dan mijn woorden als zijn waarheid naar zijn broer toe.... Mijn mening heeft dan toch nog betekenis, en uiteindelijk zorgen mijn antwoorden er wel voor dat het niet helemaal in het honderd loopt, met nog meer frustraties en uitbarstingen bij Koen tot gevolg. Maar hij zal zeker nooit toegeven dat het door mij komt!
Ondertussen snapt hij ook niet dat als hij dinsdag hakselt, en zijn broer dinsdagavond kan de silo komen helpen dekken, dit niet automatisch betekent dat hij ook mij en de jongens zowel maandag- als dinsdagavond gewoon ter beschikking heeft... Iedereen doet zijn best om zoveel mogelijk vooruit te werken, om dan tijd te kunnen maken, maar dat ziet hij niet, en dat is niet voldoende... Als zijn broer er is, MOET iedereen beschikbaar zijn....
Het wordt bij mij een opeenstapeling van kleine ergernissen, net zoals het feit dat hij vrijdagmorgen demonstratief hinkend opstond met de mededeling dat hij een pijnlijk knie had. Ik wil wel geloven dat hij een pijnlijke knie had, want zijn knie en been waren gezwollen, maar de manier waarop hij dat etaleert om toch maar medelijden op te wekken, ergert iedereen. Want volgens hem is zijn pijn erg (oordeel ik niet over), maar het feit dat Ruben al maanden pijn heeft, en het feit dat mijn arm die ik na zijn laatste operatie overbelast heeft, nog steeds regelmatig pijn doet, en dat ik de laatste tijd ook met een pijnlijke knie zit, dat is onbelangrijk volgens hem. Daar kan hij geen rekening mee houden, zegt hij zelf!
Uiteindelijk maakt hij zich tegenover de kinderen nog meer belachelijk door te stellen dat die pijn komt van met de fiets te rijden. "Voor een keer dat ik met de fiets rij!" Hij heeft 400 meter gereden naar ons maïsveld, omdat ik weg was met de auto en hij niet kon wachten, en 400 meter terug, bergaf, zodat hij niet eens moest duwen.... En ondertussen begreep hij niet dat Ruben voor het ogenblik geen 10km naar school aan kan met de fiets... Daar moet ik echter niet meer over beginnen, want plots is het wel verantwoord dat er stappen ondernomen worden voor Ruben zijn voeten : Sinds hij weet dat zijn broer en nichtje ook steunzolen dragen, is dat helemaal geen belachelijke oplossing meer, maar een must. Sinds zijn broer hem er op gewezen heeft dat dit ook in rubberlaarzen kan, is het helemaal niet meer belachelijk dat Ruben altijd die steunzolen moet dragen, en sinds zijn broer gisteren het normaal vond dat Ruben meer pijn had de eerste dagen, accepteert hij dat zelfs. Of herinnert hij zich nog hoe pijnlijk zijn knie was???
Het meest frappante vond ik dan toch dat sinds ik hem op ZIJN verantwoordelijkheid wees (ofwel is het jicht en drink je gewoon veel te weinig water, ofwel hou je water op, en dat betekent dat je hart niet naar behoren werkt,...) hij geen woord meer zegt over een pijnlijk knie en weer perfect normaal stapt.
Uiteindelijk neemt hij zijn verantwoordelijkheid niet : hij weet al meer dan zeven jaar dat hij dagelijks op de weegschaal moet staan, want dat een plotse gewichtsstijging (2 tot 5kg in enkele dagen tijd) duidt op water vasthouden en een falend hart. Bij een dergelijk signaal moet hij onmiddellijk naar het ziekenhuis. Hij staat de laatste jaren NOOIT meer op de weegschaal, en kan dus ook niet weten of hij plots vocht vasthoudt...
Nog even kwam hij gisterenavond terug op de knie : hij had zich herinnerd dat hij een stamp van een koe gekregen had en dus was dit de oorzaak. Het viel op dat hij dit zogezegd terloops even vertelde, in de hoop dat ik nu besef dat het niet aan hem lag... en hij dus gewoon verder kan doen zoals hij bezig is...
Heel veel ergernis gaat over zaken die eigenlijk zijn onkunde en onvermogen illustreren. Dat besef ik wel, en uiteindelijk is er heel veel op te vangen, als hij zich zou laten sturen, als hij uiteindelijk eens zou beseffen dat hij heel veel niet alleen kan. Alleen lijkt het er op, dat op het ogenblik dat hij zo iets begint in te zien, toch maar iets moet vinden om mij neer te meppen (figuurlijk dan), om mij toch maar duidelijk te maken dat ik niet van belang ben, dat het allemaal beter zou gaan zonder mij...
De eerste explosie kwam toen hij een fles medicamenten voor de kalveren brak : Het lag aan mij. Ik kon zelfs nog geen fles fatsoenlijk in een kast plaatsen. Ze stond volgens hem niet waar ze moest staan. Ze was er uit gesprongen toen hij iets anders wilde nemen... Ik had inderdaad die fles weg gezet, en wist nog heel goed dat ze wel op haar plaats stond, voor een andere doos. Als hij die andere doos uit de kast neemt en die fles niet opmerkt, zodat ze uit de kast valt, ligt dat niet aan mij. Trouwens, hij had die fles nodig die vooraan stond, niet die doos er achter. Zijn uitleg klopt dus gewoon niet, en is enkel bedoeld om het in mijn schoenen te schuiven... En dan maar staan roepen en tieren dat hij die fles nodig heeft, en dat ze kapot is. Bellen naar de veearts om een andere? Hoe moest hij dan verklaren dat hij er geen meer had? Gewoon zeggen dat hij ze had laten vallen?? Kan toch iedereen overkomen??? Oh, nee, hij is te perfect. Dat gebeurt hem niet!!!
Ik heb tenslotte zelf gebeld naar de veearts om een andere fles, met de melding dat IK de vorige had laten vallen. Ben ik tenminste nog een gewoon mens in plaats van supermens.
De tweede explosie was al even irreëel : Mijn wasmachine blokkeerde plots : op het scherm zag je dat hij gewoon het programma afliep, maar hij deed niets : geen water opnemen, geen water afpompen, niet zwieren,... Wat ik ook deed, het veranderde niet. Er stond nog water in, zodat ik ook de deur niet kon openen. Per toeval komt Koen er op. Als ze kapot is heeft dat toch geen zin om te verzwijgen : ze moet hersteld worden, en dat merkt hij toch, aangezien zijn werk thuis is. Maar zijn reactie was niet mis : ik koop alleen maar om alles kapot te helpen, om dat opnieuw een nieuwe te kunnen kopen. Ik kon niets goeds doen. Alles wat ik in mijn handen krijg, moet kapot. Ik ben volledig onbekwaam om met een wasmachine te werken, vernielzuchtig, en ik had deze nog niet zo lang. Hoe had ik dat gedaan om deze nu al kapot te krijgen. HIJ wist hoe het kwam : die wasmachine vind je niet meer terug onder de hoop vuiligheid!
????????? Waar haalt hij dat nu weer? Op de machine ligt een handdoek als bescherming, die regelmatig ververst wordt, en daarop staan mijn wasproducten én één emmertje, waarin alle kleinigheden vliegen die ik uit de zakken haal. Ze staan zelfs netjes geordend!
Ik heb hem dat ook gezegd, maar dat klopte niet. Ik wist niet wat orde en netheid was. Hoe zou ik het dan netjes kunnen houden??? Blijkbaar besefte hij toch dat zijn visie niet houdbaar was, want hij vond onmiddellijk een nieuwe reden : de pomp zat geblokkeerd omdat ik nog nooit de filter uit gekuist had en ik nooit de zakken leegde voor ik alles in de machine stopte.
Waar haalde hij dat nu uit? Alhoewel, ik weet al langer dat als hij niet ziet dat ik doe, ik volgens hem ook niets doe. Ik doe dus eigenlijk bitter weinig op een dag...
Enfin, hij bleef dus maar razen dat het aan mij lag, hoe vernielzuchtig en slecht ik wel was. Ik heb nog aangehaald dat er aan zijn machine ook een defect geweest was, waar hij niets kon aan doen, maar dat was volgens hem totaal iets anders... Het lag op mijn tong om te zeggen dat hij er wel in geslaagd was om van een machine van veertien dagen oud, die 50 keer zo veel kost als mijn wasmachine, het spatbord dubbel te rijden, maar ik heb uiteindelijk gezwegen. Het was niet het geschikte moment.
Ik heb het boekje van de wasmachine uit gehaald, en de instructies gevolgd die er op staan bij een technisch defect : stekker uit, water afsluiten, water aflaten, (terwijl ik bezig was ook de filter nagezien!)
deur geopend, deur opnieuw dicht, stekker terug in, waterkraan open, en opnieuw gestart... En ze werkt opnieuw zoals het hoort... Geen compliment voor mijn kunnen (niet dat het zo moeilijk was, maar hij zou het alvast niet geprobeerd hebben), geen opluchting dat ze toch niet defect is, maar voor hem wel het bewijs dat ik niet met een wasmachine kan werken, want anders zou dat niet gebeurd zijn...
Hoeveel "mankementen" heeft hij al gehad met zijn machine????
Help! Ik ben compleet overstuurd. Deze middag een telefoon van de leerlingbegeleidster van Evy. Of ik wist dat het de foute kant op hing met Evy? Ze voelt zich niet goed in haar vel, is begonnen met zich te snijden en heeft zelfmoordgedachten.
Op het ogenblik dat ik hoorde dat men van school uit belde, verwachtte ik dat ze ziek geworden zou zijn, maar dit totaal niet!!! Ik weet dat Evy het moeilijk heeft, vooral met het gedrag van Koen, maar ik had de indruk dat het de laatste tijd de goede kant op ging? Ik hou haar met argusogen in de gaten, en zag positieve signalen en dan dit... Haar enthousiasme over de namiddag naar de stofbeurs in Gent. O.K. ze had geen stof gevonden, maar dat kon ik begrijpen en dat was geen probleem. Het enthousiasme over haar ontwerp, en ook over de komende opdracht. O.K. het duurde wel even voor ze wist wat ze wou, heel zeker van zichzelf was ze niet, en op een bepaald moment was het haar teveel, maar ik zag daar niet zo onmiddellijk een probleem in. Uiteindelijk was het daar voor mij ook heel druk, en haar autisme maakt het haar dubbel zo moeilijk... Thuis pakte ze toch gewoon de draad weer op, zat ze in de namiddag wel op haar kamer, maar dat doet ze zoveel, en ze heeft die ruimte voor zichzelf altijd al nodig gehad.
Gisteren morgen dacht ik nog dat het nog wel meeviel met Koen de laatste dagen. Even weer hoop op een betere periode. Zou deze nu plaats vinden in plaats van de voorbije vakantiemaanden???
Helaas, blijkbaar mag ik niet meer hopen... Koen had gevraagd aan Thomas of hij zondagvoormiddag een half uurtje tijd zou hebben voor het ontdekken van de maïssilo. Dat was geen probleem! Thomas was zondagmorgen ook tijdig op, zodat hij tijd had om zijn schoolwerk af te maken.
Rond 11u komt hij naar beneden : "Nog niets gehoord van papa? Wanneer moet er silo ontdekt worden?" "Ik weet van niets!" "Ik zal toch maar eens gaan kijken!"
Hij komt terug binnen : "Hij was net klaar! Blijkbaar had hij toch mijn hulp niet nodig?"
Een kwartier later komt Koen binnen.
"Is dat nu echt teveel gevraagd om te komen silo ontdekken? Ik heb het weeral zelf mogen doen!"
"Heb je de jongens geroepen op het ogenblik dat het nodig was? Ze zaten wel daarop te wachten!"
"Nee! Ik had het gisteren gevraagd. Als ze het dan nog niet weten!"
"Hoe kunnen ze nu weten wanneer jij begint?"
"Ik was niet van plan om te helpen, dus moesten ze op niemand wachten!"
Maar dat was wel de moeite van het vermelden niet waard geweest. Hoe konden de jongens dat weten???Als Koen door raast, dan telt dat allemaal niet! De kinderen willen niets voor hem doen. Punt andere lijn!
En over naar het volgende onderwerp!
"Waar is Evy?"
"Bezig met haar schoolwerk!"
"Hoeveel heeft ze gekregen?" Evy was de avond er voor gaan babysitten, en was er voor het eerst blijven slapen.
"30 euro!"
"Is dat alles? Moet je daarvoor meer dan twaalf uren weg zijn??"
"Dat zijn de uren van 19 tot 1 uur die betaald zijn. Er is toch niemand betaald om te slapen!!"
"Doe niet zo belachelijk! Blijven slapen is het dubbel betaald zijn! Dat is altijd zo!"
"Waar haal jij dat?"
"Onze dierenarts doet dat zo!"
"Die heeft toch geen oppas meer nodig?"
"Vroeger wel!"
"En wat betaalde hij dan?"
"Hoe kan ik dat nu weten! Ik vind het alleen belachelijk dat ze voor zo'n bedrag een hele nacht weg blijft!"
Gelijk krijg ik niet, dus zwijgen we maar! Met zo'n humeur is dat toch het verstandigst! En maar afwachten wat het volgende onderwerp wordt.
Ik verwachtte veel, heel veel, maar toch dit niet :
"Die bakken van de nieuwe machine trekken op niets!!! Je kunt ze niet volledig uitkippen!!! Ik ben daar niets mee!!!"
"Neem contact op met de verkoper. De afspraak was dat ze volledig konden uitkippen, dus zal dit moeten aangepast worden!"
"Ik denk er niet aan! Ze kunnen daar toch niets aan veranderen!"
"Ze kunnen dat wel! Het gaat om een nieuw type, dus is het niet abnormaal dat er achteraf nog wijzigingen moeten gebeuren!"
"En dan? Die bakken terug komen halen?? Ik denk er niet aan om ze mee te geven!!"
Alhoewel ik dacht : wat wil je eigenlijk, behalve dwars te zijn!, probeerde ik toch nog een fatsoenlijke reactie te geven : "Bel eerst, dan hoor je wel wat ze kunnen! Misschien is het maar een kleine aanpassing!"
"En dan nog betalen ervoor ook! Je denkt toch niet dat ze dit zomaar zullen doen?"
"Dat hoort onder de garantie. Ze moeten zorgen dat het in orde is!"
"Dat heeft toch geen zin! Die machine trekt op niets! Er is niets aan in orde! Ze kan niets! Dit is het ergste misbaksel dat ik ooit in mijn handen gehad heb,...." en zo raast hij maar door, om dan plots met de volgende mededeling te komen :
"Ik zal ze verkopen en een andere kopen!" en hij noemt een gelijkaardig machine van een ander merk, die onlangs op de markt gekomen is. Ik hoorde het in Keulen donderen. Ik ken zijn kuren, wist dat hij iets gekocht had waarvan hij niet besefte wat hij gekocht had en welke min-punten er waren tegenover zijn vorige machine. Maar dat overschreed duidelijk mijn verbeelding.
"Verkopen en een nieuwe kopen??? Besef jij wel hoeveel dat zal kosten!"
"'t Is mij allemaal gelijk! Je denkt toch niet dat ik voor de rest van mijn leven met dat misbaksel zal rijden!
Daarbij ik zal nog winst doen! Dat ander merk is beduidend goedkoper (verondersteld hij)!"
"En zal dat beter zijn??" Uiteindelijk gaat het om identiek hetzelfde type van machine, alleen een ander merk, met gelijkaardige capaciteiten, en dus ook met dezelfde min-punten dan zijn vorige machine, die van een heel ander type was...
"Natuurlijk zal dat beter zijn! Slechter kan niet!!!! Ik ga volgende week contact opnemen met de verkoper en hem zeggen dat hij, vanaf het moment dat hij een machine ter beschikking heeft, kan komen demonsteren! Je zal wel zien!"
Voor de aankoop zijn vier merken komen demonstreren, dus ik heb heus geen demonstratie nodig om te weten wat ik wel of niet kan verwachten!
"Uiteindelijk zal je daarmee dezelfde fout begaan als nu : een machine kopen die je niet kent, die een totaal nieuw type is, en waarbij je dus alle kinderziekten mee koopt! En dat merk je niet bij een loutere demonstratie!"
"Je moet niet denken dat je me kunt tegenhouden! Ik koop een andere!" Met die woorden is hij gaan douchen, om dan zwijgend aan tafel te verschijnen. Heel de middag was het beeld zonder klank, met een duidelijk lang gezicht, zodat niemand kon vergeten dat het hem allemaal niet aanstond!
Dat beloofde voor de rest van de dag! Maar net zo plotseling als "de storm" opgekomen was, brak een "stralende zon" door : van het ogenblik dat we 's namiddag bij zijn ouders aankwamen, veranderde hij in een vriendelijke, attentvolle, begripvolle,... man. Ik ben heel veel gewoon, maar de verandering was zo extreem dat ik voor de tweede keer gisteren werkelijk perplex stond!!!!!! Geen woord over het feit dat zijn machine niet deugd, laat staan over het feit dat hij een nieuwe zou kopen,.... en aangezien het niet nodig is om olie op het vuur te gooien, liet ik dat zo. Uiteindelijk was ik vooral opgelucht dat de vlaag op dat moment over was.
We komen thuis, hij gaat aan het werk, alles verloopt doodgewoon, niets meer aan te merken... Uit ervaring zijn zowel Thomas als ik op onze hoede... maar ook aan tafel is er niets aan hem te merken, tot we zitten te wachten op de laatste pizza die nog in de oven zit :
"Hoe lang gaat dat nog duren?"
"Een kleine 10 minuten!"
"Waarom moet dat zo lang duren? Kun je nu nooit normaal doen? Ik wou nog de oude pvc-folies van op de silo's sorteren en opvouwen, maar als het nog tien minuten moet duren, dan is dat al weer te laat!"
"Tien minuten, dat maakt toch niet uit of het nu tien minuten eerder of later is???"
"'t is dan te laat!" en hij gaat kwaad in de zetel voor de tv liggen.
Nadat we de laatste pizza opgegeten hebben en ik er me van verzekerd had dat iedereen beschikbaar was, heb ik hem gevraagd of we nog keken voor die pvc-folies.
"Nee, 't is te laat!"
"Waarom zou het over tien minuten wel gekund hebben, en is het nu te laat??? Dat is dikke zever! Iedereen staat klaar!"
"Nee, ik heb geen zin meer! Het is te laat!"
Hoe belachelijk en kinderachtig kun je doen!!!
"Ook goed, maar dan moet je niet vertellen dat niemand je wou helpen! Iedereen is beschikbaar! Beginnen we er aan?"
"Nee, want dan zijn ze allemaal weer vuil, en moeten ze nog allemaal douchen!"
"En zouden ze zich tien minuten geleden niet vuil gemaakt hebben????"
"Neen, we doen het niet!"
Eventjes stilte...
"Of ja toch..." Blijkbaar besefte hij plots toch hoe belachelijk hij bezig was!!!!
We zijn twintig minuten bezig geweest, en eigenlijk snapt niemand waarom dit nu zo dringend moest gebeuren op een zondagavond. Eén folie moest opgeplooid worden. Dat gaat gemakkelijker met hulp, dat klopt. Maar de andere folies hebben we gewoon verplaatst, wat hij eigenlijk perfect alleen kan,...
en hoogdringend was het zeker niet, want we hebben die folies pas nodig bij het hakselen van de maïs, en dat zal normaal gezien nog niet binnen de eerste tien dagen zijn.... Maar hij was weer tevreden, voor het ogenblik toch...
Dat het niet zou lukken voor Koen om gewoon de accepteren dat er hulp nodig is voor Ruben zijn voeten, was te verwachten. Meestal komen zijn frustaties dan op een ander tijdstip en een andere manier naar boven, en moet iemand anders het bekopen. Het slachtoffer is Thomas geworden.
Thomas voelt zich de laatste tijd opnieuw minder in zijn vel. De overgang van vakantie naar school is voor hem altijd al moeilijk geweest,maar zich veel meer de thuissituatie van zijn vriend, waar hij nu opnieuw dagelijks mee geconfronteerd wordt, aantrekken dan goed voor hem is en een vader die probeert controle te krijgen over Thomas zijn leven maken het niet eenvoudiger.
Loslaten is iets dat Koen blijkbaar niet kent. Als ik volgens hem teveel tijd in de kinderen steek, krijg ik het verwijt : "Ga je blijven hun handje vasthouden??? Je maakt er echte softies van!" Nu Thomas echter op een leeftijd komt om hem af en toe los te laten, kan hij eigenlijk niet verwerken dat hij niet meer alles weet en onder controle heeft... Thomas heeft zijn eerste liefje. Dat is toch niet zo abnormaal op een leeftijd van 17 jaar! Koen had tegen die leeftijd er al een hele serie gehad. Thomas neemt dit wel ernstiger dan Koen op die leeftijd, maar uiteindelijk is daar toch niets verkeerds aan? Thomas steekt het niet weg, doet niets in het geniep, dus zou Koen toch heel tevreden moeten zijn! In werkelijkheid zit Koen continue te vissen over wat ze samen gedaan hebben, waarschuwingen te sturen dat hij zich niet mag laten binden, dat dat meisje er op uit is om hem in de val te lokken (lees: zwanger van hem te worden),... Het is nooit goed : Komt het initiatief van Cindy, wil ze Thomas aan zich binden, komt het initiatief van Thomas dan loopt Thomas te veel achter Cindy, en daarvoor moet hij toch niet goed bij zijn hoofd zijn! En ondertussen ook maar uitroepen dat het een ramp zal worden met Thomas zijn studies, want dat hij teveel aan "de meisjes" zit te denken,.... en dat kan niet goed zijn.
In werkelijkheid denk ik dat Cindy, zelf een goede studente, juist een steun kan zijn om zijn schoolwerk ernstig te nemen, steun die hij op dat vlak zeker bij zijn vader niet vindt, en heb ik het gevoel dat hij toch wel een evenwicht weet te vinden tussen zijn vrienden en haar. Maar ja, dat moet ik aan Koen niet vertellen, want ik ben toch te goedgelovig en te stom om in te zien dat Thomas op het verkeerde pad is.
Enfin, meisjes zijn één heikel punt. Uitgaan is een tweede. Vorig jaar heel wat commentaar omdat Thomas blijkbaar nog geen zin had om uit te gaan. Daar zag ik nu wel geen probleem in. Alles op zijn tijd, en zo iets komt vlug genoeg van zelf... In de vakantie is hij een paar keer op stap geweest overdag, met de reactie dat hij altijd wel iets wist, als er te werken viel, dat hij te veel aan uitgaan dacht, en dat zijn vader het allemaal maar alleen moest doen,... Vorige week zaterdagavond had hij een verjaardagsfeestje, en nu zaterdag ging hij voor het eerst naar een fuif. Laatste jaar middelbaar is voor velen de start om uit te gaan. Er verkocht een meisje van zijn klas kaarten, en dat had succes in de klas.
Thomas vraagt het eerst aan mij, maar ik verwijs hem door. Duidelijk gevraagd aan papa, en op het eerste moment is die enthousiast. Waarom niet? Hij is toch oud genoeg! Eindelijk praat Thomas over uitgaan.
Omdat in eerste instantie niet duidelijk was of Thomas zijn vriend zou mee mogen gaan van zijn vader, komt er dan nog een hele reactie dat dit toch niet normaal is dat die vriend niet zou mogen, dat je een kind toch niet kan thuishouden als er zoveel van je vrienden gaan,... Maar naarmate het moment nadert verandert dat en krijgt Thomas de nodige preken over het feit dat hij zich moet gedragen, dat hij ruziestokers moet vermijden (deed Koen dus niet altijd toen hij jong was!), dat Thomas niet haantje de voorste moet zijn in het trakteren (heeft hij trouwens de middelen niet voor),... enzovoort. pfff.
Ik heb Thomas, samen met zijn vriend gebracht, en diens vader zou ze om 2 uur terug ophalen en Thomas naar huis brengen. Allemaal perfect geregeld dus.
Zondagmorgen al commentaar omdat Thomas om acht uur niet op was. "In zijn tijd..." Ik heb Thomas om elf uur wakker gemaakt, en van zodra Koen wist dat Thomas op was, was hij er als de kippen bij om hem uit te horen : wat had hij gedaan, wie was daar allemaal, met wie had hij gepraat, had hij gedanst, met wie...? " 't Is nog raar dat hij niet moest weten wat Thomas allemaal gedronken had!" merkte Evy deze morgen op, maar dat is een taboe onderwerp, verwijst teveel naar zijn eigen zwakheden van vroeger.
Het voornaamste was voor mij dat Thomas zich geamuseerd had, en als hij voor de rest iets kwijt wil, dan hoor ik het wel, en luister met interesse, maar dat is geen must. Laat hem toch zijn eigen leven!!! Maar dat kan Koen dus helemaal niet. Die gaat er dus van uit dat Thomas daar dingen zou kunnen doen die het daglicht niet mogen zien (vraag me toch wel af wat dat zou moeten zijn!),... Uiteindelijk is het zo dat Thomas op alle vragen antwoord, maar dat dit voor Koen toch niet bevredigend is. Je weet nooit alles en dus heb je daarmee nog altijd geen controle over de situatie...
Gisteren namiddag is Thomas niet mee geweest naar pepe en meme. Hij gaat de laatste tijd al liever alleen langs, en hij had nog schoolwerk. Ook niet abnormaal, want zaterdag heeft hij de hele dag met Koen moeten helpen. Toen we weer thuis kwamen zat hij te kijken naar de T.V., maar ik zag wel dat hij niet zo goed in zijn vel zat. Hij is uiteindelijk dan toch naar pepe en meme geweest, is daar zelfs vrij lang gebleven, hielp de koeien die tegen kalven staan, binnen doen, en zat dus bij Tom en Tine voor de televisie toen ik in huis kwam.
"Mama, mag ik straks, na het eten, nog gaan rijden met de fiets? Ik zou nog eens willen uitwaaien." Wat kon ik in hemelsnaam daar tegen hebben??? Beter uitwaaien met de fiets, dan op zijn kamer zitten opkroppen, als hij zich niet goed in zijn vel voelt. Dat was nu ook echt iets dat ik zo banaal vond, in die zin dat ik geantwoord had dat het goed was, in plaats van te zeggen dat hij het moest vragen aan Koen.
Verkeerd dus : "Waar moet hij nu opeens naar toe?" "gewoon eens uitwaaien!" Bestaat niet, volgens Koen! Volgens Koen had hij dus een afspraak met Cindy. Geloof ik niet, want Thomas zou het wel zeggen tegen mij als het zo was. Want was dat zo, dan is daar toch ook niets tegen, dat Thomas op zondagavond nog eens tot daar rijdt??? Thomas was een uurtje weg, kwam zwetend terug thuis, had blijkbaar goed doorgereden, en toen was het gek helemaal van de dam : Koen eiste dat Thomas zei wat er aan de hand was. Niets, totaal niets, behalve dat Thomas even weg wou van uit de beklemmende sfeer thuis, maar net dat kan hij niet zeggen. Resultaat was dat Koen helemaal los barstte :
Daar zat meer achter, dat kon toch niet dat Thomas zomaar verdween zonder dat we wisten waar hij naar toe was. Dat ik het wist, telde niet mee. Hij moest dat uitdrukkelijk vragen aan hem voor hij startte. Hij verdiende een pak slaag en onmiddellijk naar zijn bed gestuurd te worden. En ik was een grote ezel als ik daar niets verdacht in zag. Het werd tijd dat dat mannetje eens op zijn plaats gezet werd. Hij was nog te klein om weg te gaan. Dat was nu toch wel duidelijk (???????) In het vervolg kon hij thuisblijven. Moest hij maar zo achterlijk niet zijn om zich door iedereen te laten doen en achter de meisjes te hollen. (?????) Dat was toch niet normaal dat hij zo zweette. Hij was zeker gedrogeerd,....
?????????? Ik stond perplex, vroeg mij af wat hij nog allemaal er bij zou verzinnen,.... maar zijn inspiratie was blijkbaar op.
Het deed mij denken aan het feit dat ik niet mag lopen van Ivan, omdat ik dat alleen maar zou doen om bij andere mannen te zitten... Bij andere mannen zitten en lopen gaat volgens mij niet samen, ik liep nooit alleen (één of beide jongens waren mee), en als ik rood aangelopen ben van de inspanning, zie ik er ook niet echt aantrekkelijk uit....
Maar ja, al die logische argumenten helpen niet. Het is zoals hij het ziet. Hij heeft gelijk en niemand anders. Het probleem is dat hij gewoon niet snapt dat een ander dingen leuk vindt, zoals lopen, goed doorfietsen,... die hij niet ziet zitten... dus moet er iets achter steken. Dat is zo als het over fietsen gaat, maar ook als Thomas een halve dag boven zit voor zijn schoolwerk, kan dat volgens Koen niet, is hij bezig met "andere zaken". Duidelijker paranoïde kan volgens mij niet. Ik citeer :
Paranoïde persoonlijkheidsstoornis
Paranoïde persoonlijkheidsstoornis (PPS) is een stoornis uit het cluster A.
Mensen met een paranoïde persoonlijkheidsstoornis zijn wantrouwend. Ze hebben een vastomlijnde manier van denken en handelen op basis van achterdochtige ideeën over anderen. Ze zijn ervan overtuigd dat hun visie op de wereld de juiste is en voelen zich bedreigd als anderen het anders zien. Ze zijn vaak koppig, ook als hun standpunt onjuist is. Dit kan soms op een waanidee lijken.
Verder voelen zij zich vaak kwetsbaar. Dit roept angst op. Die angst proberen ze te verminderen door te zoeken naar een oorzaak buiten zichzelf. De dreiging die zij voelen zetten zij om in woede om hun angst te verminderen.
bron : www.trimbos.nl/onderwerpen/psychische-gezondheid/paranoïde-persoonlijkheidsstoornis
Het stukje over angst vond ik belangrijk om er aan toe te voegen, omdat ik wel weet dat heel veel abnormale reacties van Koen, ontstaan uit angst, uit het feit dat hij de wereld rondom zich niet begrijpt, er geen vat op heeft. Alleen blijft de vraag of dit weten voldoende is om dit te moeten blijven accepteren. Vooral omdat die verkeerde denkbeelden niet verdwijnen, maar dat hij daar elke keer een stap bij doet. Hoe meer Thomas zal proberen zijn eigen weg te gaan, los van zijn vader, hoe meer overtuigd Koen zal worden dat Thomas aan de drugs zit... ook al is dat de grootste nonsens die ik in tijden gehoord heb!
Verkeerde denkbeelden kunnen enkel recht gezet worden door mensen wie ze volledig vertrouwen, en dat is in Koen zijn geval lang zijn vader geweest. Nu blijft alleen zijn broer nog over. Alleen weet die niet hoe Koen bezig is en hoe ver hij daarin gaat.
Thomas heeft Koen ontlopen deze morgen. Toen Koen binnenkwam op het ogenblik dat ik weg was met Evy is hij weggevlucht naar de wc. Ruben kreeg wel een preek : dat hij deze voormiddag in de L.O.-les niets mocht doen om zijn voeten te belasten, dat hij tijdig aan de kant moest gaan zitten en NIET moest luisteren naar de leraar als dat volgens hem geen kwaad kon, dat hij vanavond wel zou horen wat hij wel of niet mag doen,.... Zit waarheid in, maar waarom nu die speech, terwijl hij zaterdag zich helemaal niet afvroeg of het voor Ruben geen kwaad kon om te helpen. Dan moet hij er zijn, terwijl lopen in een weide, die helemaal niet vlak is, helemaal niet evident is...
Er lijkt een oplossing in zicht voor Ruben. Blijkbaar zet hij zijn voeten verkeerd, waardoor de achillespees overbelast wordt, en ontstoken is. De oplossing zou steunzolen zijn. Dus is hij doorverwezen naar de orthopedist. Met steunzolen zouden de achillespezen ontlast worden en kunnen genezen. De ostheopaat rekent op ongeveer een maand daarvoor, na het beginnen dragen van de steunzolen.
Reactie van Koen : "Had je geen dag vroeger kunnen gaan, dan had de huisarts (die gisterenmorgen voor Koen kwam) kunnen bellen om zo vlug mogelijk een afspraak te verkrijgen bij de orthopedist!"
Mijn bedenking : Had ik twee maanden geleden het nodige mogen doen, dan had Ruben een normale start gehad in school en met de anderen kunnen meedoen. Ik heb het niet gezegd. Die discutie had toch weinig zin. Ik heb er wel nog eens de nadruk op gelegd dat de osteopaat zei dat problemen met de achillespees zeer pijnlijk zijn, én dat dit niet vanzelf zou verdwijnen. Integendeel : Ruben zou steeds meer zijn voeten scheef zetten en de problemen zouden steeds groter worden... Geen reactie daarop. Zijn ongelijk toegeven is moeilijk.
Ik heb een afspraak vanavond met Ruben bij de osteopaat. Eindelijk kon het!!! Niet dat het nu over een leien dakje liep, maar toch kon Koen nu niet anders dan plooien. Wel twee maanden te laat. Ik had het liever anders gehad, maar ik ben toch opgelucht dat we een stap verder geraken.
De uiteindelijke ommekeer dateert van 1 september. Koen had er zich al bij neergelegd dat Ruben met de bus naar school zou gaan. Niet echt met zijn zin, maar toch. Hij zei wel dat Ruben met de fiets naar de bushalte zou moeten rijden, dat dat geen probleem kon zijn... Omdat ik het op dat ogenblik alleen maar erger zou maken, heb ik dat zoveel mogelijk gerust gelaten.
1 september vond Koen het normaal dat ik 's morgens Ruben naar de bushalte voerde, maar hij eiste wel dat ik zijn fiets meenam en aan de halte achterliet, zodat hij met de fiets terug naar huis kon. Omdat dit volgens mij de manier was om te zien wat Ruben aankon, en ik liever had dat hij terug naar huis moest rijden, dan van huis naar de bushalte, omdat ik er dan wel was om hem op te vangen, heb ik Ruben overtuigd dat hij dat wel kon, dat het enkel was omdat ik niet zeker was of ik om hem kon komen naar de bushalte...
Ruben is thuis geraakt, huilend van de pijn. Koen was razend : dit kon niet dat Ruben die afstand niet kon afleggen met de fiets, dan moest hij maar op internaat gaan, want het was al te belachelijk dat hij elke dag gevoerd moest worden, het moest nu maar eens gedaan zijn met die komedie, Ruben huilde enkel omdat hij zijn zin niet gekregen had, het was al te belachelijk dat hij nu al twee kinderen had die in het middelbaar nog niet met de fiets kunnen rijden (Evy rijdt moeilijk, omwille van coördinatieproblemen), ...
Ik heb nu nogmaals herhaald wat ik al zoveel herhaald had : dat hij zijn kind echt niet kende als hij dacht dat hij huilde om zijn zin te krijgen, of hij dan echt niet zag dat het niet normaal was dat zo'n actief kind, dat zo graag met de fiets reed, nog maar één keer met zijn nieuwe fiets gereden heeft in drie maanden tijd???
De reactie kwam die ik verwachtte : "Dan moest je al lang verder gekeken hebben..."
"Mag ik je er aan herinneren dat ik van jou niet mocht, dat je duidelijk gezegd (gedreigd) hebt dat ik niet moest proberen daar mijn tijd aan te hangen???" Hij zweeg! Tot mijn grote verwondering, bleek hij zich dat toch nog te herinneren!!! "En wat ga je er aan doen???" "Informeren waar ik terecht kan!"
Er kwam nog wel gezeur over het feit dat ik daar nu weer tijd zou moeten aan verspillen, maar uiteindelijk geen enkele reactie meer dat Ruben zich aanstelde.... Tot grote verwondering van Ruben : "Snapt hij dat nu eindelijk toch, na al die maanden???"
Ik ken Koen ondertussen goed genoeg om te weten waarom hij geplooid is. Uiteindelijk is hij toch gaan beseffen dat er inderdaad wel meer aan de hand kon zijn, dan aanstellerij. Overtuigd is hij volgens mij nog steeds niet, maar deze week gingen de eerstejaars naar het bos met de fiets, en hij besefte dus ook wel dat dit niet zou lukken... De schrik dat er vragen zouden komen van school naar Ruben toe en dat zijn onverzettelijke rol daarin aan het licht zou komen is de reden waarom hij geplooid is. Dat Ruben niet in behandeling zou zijn, omdat papa het niet wil, doet het beeld van de ideale papa die alles voor zijn kinderen over heeft, toch wel duidelijk wankelen...
Laat ons nu maar hopen dat Ruben ook effectief geholpen kan worden, in een relatief korte termijn, want het kind zit er echt mee dat hij niet volledig mee kan turnen, of niet met zijn vriendje naar school kan fietsen...
Thomas wou er deze namiddag van onder muizen, en heeft dus gisteren nog alle kalverhokken (8 in het totaal) uitgemest. Daarom zag ik hem dus niet...
Deze voormiddag hebben de jongens de maïshoop ontdekt met de schop, terwijl Koen om aardappelafval voor de koeien was. Daarna hebben ze nog het één en ander van karweien moeten opknappen, want ze waren pas kort voor de middag binnen. Ze waren vanmorgen van 7u30 op, dus het argument dat ze helemaal niets doen en Koen voor alles alleen staat, gaat helemaal niet op.
Deze namiddag is Thomas er niet, en Ruben helpt Evy met het bakken en versieren van cakejes en wafeltjes. Koen is ondertussen een bezoekje gaan brengen aan zijn ouders.... Op zich heb ik daar niets op tegen, maar toch irriteert het mij : Er waren nog onoverkomelijke bergen werk te verzetten tijdens de vakantie, volgens hem. Preek van gisteren! En nu kan hij het zich plots permiteren om een namiddag niets te doen??? Of is al dat werk, dat onmogelijk kon gebeuren in veertien dagen tijd plots in één dag af? Ik mag tijdens de week zeker niet binnenspringen bij zijn ouders (laat staan dat ik tijdens de week naar mijn ouders zou gaan!). Ik moet werken... Maar dat ik gisteren in zijn plaats moest helpen kalveren te verhuizen, en ik dus ook niet verder kon doen met mijn werk, zodat hij vandaag tijd over heeft, dat kan geen kwaad??
"De kinderen steken geen poot uit tijdens de vakantie. De vakantie is bijna voorbij en er is nog NIETS gebeurd!" Dit is Koen zijn liedje van de voorbije dagen.
Er is nog niets gebeurd?? Gisteren heeft Thomas alle leidingen gelegd voor de uitbreiding van de electriciteit en ook alle lampen vervangen in de nok van die stal. Koen zijn werk beperkte zich tot Thomas in de hoogte te steken met de verreiker, en van op de grond het nodige commentaar te geven. "Ik heb me daar niet te veel van aangetrokken. Hij stond ver. Ik heb het op mijn manier en mijn tempo gedaan." Gelukkig ging Thomas er zo mee om. Nadien heeft Koen de jongens gevraagd het onderhoud te doen van de nieuwe machine : smeernippels zoeken en smeren, oliepeilen controleren, luchtfilters uitblazen,... terwijl Koen zelf er van door ging : Hij vond het blijkbaar het moment om net dan de lift, die ook overgenomen werd door de verkoper van de nieuwe machine, naar de verkoper te brengen. Net nu? Had hij beter er niet bij geweest bij het onderhoud, zodat hij ook wist hoe het allemaal zat, of is het de bedoeling dat de jongens die blijven zelf doen??? Niet dat zij er problemen mee hadden. Het is nu eenmaal aangenamer werken zonder papa!
Vanmorgen een hele speech omdat Thomas om 9u30 nog niet aan het werk was. Die jongen was gisterenavond doodop, zodat hij in bad in slaap gevallen is. Ik wou hem, voor de laatste vakantiedagen, toch nog de kans geven wat langer te slapen.
Deze voormiddag moest een stal voor de kalveren klaargemaakt worden en 14 kalveren verhuisd, opnieuw door de kinderen, en daarna mochten de jongens starten met het uitmesten van de lege hokken. Ondertussen was Koen meer dan twee uur weg, om naar de koeien in de verder afgelegen weiden te gaan kijken. Omdat de kinderen niet wisten welke kalveren waar naar toe moesten, mocht ik helpen met het verhuizen. "Welke architect schildert nu tijdens de week een kast (kast voor op Ruben zijn kamer)?" was vanmorgen de preek die ik mocht ontvangen toen hij zag dat ik dat deze voormiddag wilde doen, maar een uur helpen met de kinderen om de kalveren te verhuizen terwijl hij weg is, dat kan wel... Ik heb geluk : Evy heeft aangeboden om de kast deze namiddag te schilderen.
De jongens zijn al een hele namiddag bezig om Koen te helpen. Ik heb Ruben even gezien, maar Thomas nog niet. En dan nog beweren dat ze niets doen??? En dan nog, in het vervolg van de preek over het schilderen van de kast, vinden dat het niet kan dat ik Thomas vrijdagmorgen naar zee breng, waar hij enkele dagen met zijn vrienden doorbrengt??? En ondanks de garantie van Thomas dat de kalverhokken allemaal uitgemest zullen zijn tegen vrijdag??? Ik vrees wel dat hij deze namiddag geen kans zal gehad hebben om er aan verder te doen, omdat Koen een hoop andere zaken wist die moesten gedaan worden.
Ondertussen gaat het met Evy terug de verkeerde kant uit : ze huilt voor het minste, panikeert van zodra ze Koen hoort, kan die hele negatieve boel niet meer aan. Op 1 augustus is ze naar haar therapeute geweest en toen ging het terug beter, maar de therapeute vreesde dat het van korte duur zou zijn : het is teveel voor haar om continue in de negatieve sfeer van Koen te moeten leven. Eigenlijk had ze geen twee maanden thuis mogen zijn, om dit aan te kunnen. Een vakantiejob was ideaal geweest...
We zijn nog een week verder... Gisteren heeft Koen een muurtje op het erf losgereden. "Ik heb lichtjes gehaperd aan die bak die er voor lag!". Nou het effect is wel groot als dit het resultaat is van "lichtjes haperen".
Het is geen ramp, en ik maak er zelf geen drama van. Wat voor zin zou dat ook hebben, maar het baart mij wel zorgen dat hij dan steeds opnieuw met drastische maatregelen afkomt, die vrij veel geld kosten, en waarvan het nut onduidelijk is. "In plaats van die muur zouden we van die losstaande keerwanden (L-vormige betonnen stukken) kunnen plaatsen om tegen te scheppen." Ik veronderstel dat wanneer je tegen losstaande elementen schept en duwt, deze verschuiven. En dan hebben ze geen zin. Het is trouwens niet de eerste drastische ingreep die hij noodzakelijk acht omwille van die machine, die Thomas afdoet als onzinnig en enkel bedoeld om zijn onkunde te verbergen... Ik ben van mening dat hij er de laatste tijd al genoeg geld tegenaan gegooid heeft, en dat het dus wel mag stoppen...
Wat wel een ramp is dat bij ieder kleine hapering, er een zware storm over ons heen komt. Was er dit keer niemand bij, dan kreeg Thomas toch de lading, omdat hij nog niet uit zijn bed was (is zondagavond weg geweest), dat hij een grote luiaard is, dat hij twee linkerhanden heeft, dat hij niets presteert,... Ik heb de gemoederen deze keer wat kunnen bedaren, door te luisteren, in welke slechte staat die muur wel was, en hoe dit moet opgelost worden,... en klaar en duidelijk te stellen, dat als hij een stommiteit begaat hij dit niet op ons moet afreageren. Meestal is dit olie op het vuur, dit keer werkte het wel... Blijkbaar besefte hij plots dat hij het niet alleen kan, want dat is meestal de reden om wat te dempen.
In de namiddag viel Koen zijn humeur nogal mee, om dan tegen de avond terug te beginnen zeuren : Hij had niets gedaan die namiddag en hij had nog zoveel werk... Het was toch een hoogdag, geen gewone werkdag? En hij had die namiddag de hele tijd bezig geweest of hij nu al dan niet zou maaien vandaag... Er is niet gemaaid. Omwille van de kans op onweer zegt hij. Ik vermoed dat hij voor het ogenblik teveel nog wil doen, en dat dat maaien er teveel aan is : in de grote stal moeten de lampen in de nok vervangen worden, en moet electriciteit bij gelegd worden. Dit is al van vorig jaar zo, maar plots wordt het volgens hem dringend. "In de komende weken..." zegt hij. Uit ervaring weten we al dat dit eerstdaags moet gebeuren. Vanmorgen ben ik dan ook om alle nodige materiaal mogen rijden naar de doe-het-zelf. De jongens waren mee. Niet dat ik het erg vond dat ik er om moest, want Koen zijn humeur was deze morgen niet te doen, en dan waren we toch even weg van huis. En ondertussen kon ik nog enkele zaken die Ruben nodig had ook meebrengen. Wat mij wel irriteert is dat ik nauwelijks een kwartier voor hij me zei alles te halen een hele preek kreeg dat er te werken viel in plaats van hele dagen op zwier te gaan, omdat ik gezegd had dat Ruben nog het één en ander nodig had, en dat het dan plots wel mag en kan zonder problemen... Dat beloofd voor de komende week, want er moet nog heel wat gehaald worden voor de start van het schooljaar : nieuwe kledij, boekentas voor Ruben, schoolgerief, sportschoenen en andere schoenen,... en dat lukt dus wel niet op één namiddag.
Ondertussen wil Koen dan nog van alles en nog wat doen voor het einde van de vakantie, en moet alles terug gebeuren in een tempo alsof het vandaag de laatste dag is... De manier waarop hij te werk gaat doet me denken aan rijden in een lage versnelling, en dan maar gas geven, zodat het toerental veel te hoog oploopt, maar de snelheid (het werk dat effectief afgelegd wordt) toch beperkt is. Ik ben geen mechanieker, maar volgens mij is dit moordend voor de motor. Het is dan ook niet te verwonderen dat Koen zijn frustraties op die manier alleen maar hoog oplopen. Efficiënt werken is anders. Het jammere daarbij is dat iedereen in de omgeving aan dit hoge toerental wordt meegesleurd, en het is ofwel springen voor Koen, ofwel de volle lading over je hoofd krijgen van zijn frustraties.
Er staan ons "mooie" tijden te wachten : veertien dagen frustraties voor het eind van de vakantie, veertien dagen frustraties voor de start van het schooljaar, frustraties voor het hooien, waarschijnlijk twee keer, en dan beginnen de frustraties voor het aankopen van de maïs, voor het hakselen, voor het binnen doen van de dieren,... en ondertussen is het weer winter en lopen de frustraties gewoonlijk weer meer op doordat hij meer werk heeft. Andere jaren zijn de zomermaanden een periode van ontspanning en rust en is dit de periode van het jaar waarop Koen het meest doenbaar is om mee om te gaan. Dit jaar kan ik de dagen dat hij eigenlijk meeviel tijdens de voorbije maanden op één hand tellen...
Met mij gaat het redelijk goed. Ik heb mezelf terug kunnen optrekken, en voel me steviger op mijn benen staan dan voor de grote vakantie. Maar voor wat betreft de kinderen maak ik me meer zorgen. Een vakantie die vooral bedoeld is om op te laden, is voor hen een serieuze belasting, en een serieuze knip in hun energie. En dan moeten ze zo opnieuw starten naar school. Voor Thomas was dit de doodsteek in het eerste jaar middelbaar. Hij redt het nu wel, is ook minder thuis geweest omwille van de vakantiejob. Voor Evy en Ruben ligt het anders...
Een week de nieuwe machine, met alle strubbelinegn vandien : - de eerste dagen werd regelmatig met de nieuwe machine gereden, meestal door de kinderen, terwijl Koen maar bleef zeggen hoe het wel of niet moest, maar zelf veilig aan de kant bleef staan.
- halfweg de week bleek hij voor de meeste zaken opnieuw de oude machine te gebruiken. Uitleg : ik kan het toch niet maken dat de voederbak geroest is op het ogenblik dat ze deze komen afhalen! Handig als je voor alles een uitweg weet... Zijn broer zei nog : de oude machine mag hier nog een week staan. Ze zal toch niet meer gebruikt worden. Blijkbaar kent hij Koen toch niet zo goed als ik...
- naar het eind van de week toe, naar ik vermoed na de nodige opmerkingen van Thomas, is hij plots zelf gestart met de nieuwe machine. Uiteindelijk is dit wel de bedoeling : dat hij zelf er mee werkt of leert mee werken. Maar dat is een hele opgave op zich. Het gevolg is dat zijn prikkelbaarheid duidelijk weer toegenomen is.
- Vanmorgen wou hij een nieuw kaartje. Het andere was niet leesbaar. Dus ik heb een nieuw kaartje uitgetypt, volgens zijn wensen, en geplastificeerd. Het vorige was geschreven op licht karton, en dat kon nog rechtstaan in de houder, maar uitgeprint op papier lukt dat dus niet. Voor de snelkoppeling moest ik in plaats van "open" en "toe" vermelden "in" en "uit". "Wie schrijft er dat nu ZO op?" "Ik heb het gewoon opgeschreven zoals jij het dicteerde" Gegrom, want dit kon niet. Dit was al te belachelijk dat hij dat op die manier gezegd zou hebben... Het kaartje mocht gewoon in de houder geschoven worden, en hoefde niet vast gemaakt te worden aan de andere kaartjes die origineel in de machine zitten....
En deze voormiddag... de eerste crash : Achteruitgereden tegen de hooiwagen, en het spatbord dubbel!!! Gelukkig zijn die spatborden in kunststof nog redelijk plooibaar en is deze dus niet gekraakt. De ijzeren bevestiging van machine naar spatbord was wel geplooid, maar dat hebben ze (Koen met de hulp van Thomas) toch zo goed als recht gekregen.... En de zwarte spuitbus die ik al had meegebracht wiste eventuele sporen in de verflaag uit. Oorzaak van het accident : In plaats van achteruit te kijken, zoals het hoort, keek Koen naar het kaartje dat ik gemaakt had... Dus wie was de schuldige : Ik natuurlijk, want ik had dat kaartje er niet goed in gestopt volgens hem! Dat kaartje moest vastgemaakt geweest zijn zoals de andere... Wie had ook weer gezegd dat het niet hoefde? Toch wel makkelijk als je altijd een schuldige vind. Maar dit was zo belachelijk, dat zelfs de jongens versteld stonden van zijn lef om dit aan mij toe te schrijven. Kaartje opnieuw gemaakt, met gaatjes erin om vast te maken. In het vorig kon het niet, omdat er tekst stond op de plaats waar de gaatjes moesten komen.
In de namiddag moest het één en ander gebeuren met de nieuwe machine, maar nu waren het de jongens die aan het stuur moesten zitten. Hij kroop er niet meer in. Op zich hebben zij daar geen problemen mee, want ze rijden beter én voorzichtiger dan hun vader. Alleen, Koen reed er niet mee, maar stond wel continue te roepen en te tieren, en elk manoeuver dat ze uitvoerden was verkeerd in zijn ogen. Op een bepaald moment was het zo erg, dat Thomas uitgevlogen is tegen zijn vader. En daar is toch heel veel voor nodig!
Oh ja, en de bal keert toch nog terug naar mij : Plots stond hij buiten te roepen en tieren dat ik onmiddelijk moest komen... Deed ik. "Dat is weer verkeerd! Waar "in" staat moet "uit" staan en omgekeerd!" "Ik heb het geschreven zoals jij het gezegd hebt!" "Net alsof ik het verkeerd zou gezegd hebben!" "Ben je wel zeker dat het verkeerd is?" "Ik zal het toch wel weten zeker!" Thomas zat op de machine, dus zei ik hem : doe het een keer zoals op het kaartje staat. Koen stond maar te roepen en te tieren en keek zelfs niet, maar ik zag dat het wel klopte! "Bekijk het nu! Dat klopt wel!" Koen kijkt, maar gelooft het niet, tot het een keer of drie uitgevoerd is. "Wie schrijft dat nu ook zo op! Hoe moet ik daar aan uit geraken? Verander dat in "bak aan" en "bak af"
Op een geplastificeerd kaartje kan je niet veranderen, dus nog een nieuw... Geduld is een schone deugd zeggen ze dan...
Ruben steekt zijn hoofd binnen in de keuken : "Je moet komen met een balpen. Je hebt iets vergeten op te schrijven!"
Ik ga naar buiten. "Ik heb toch gezegd dat je alles moet opschrijven! En het staat er niet op hoe je moet aankoppelen!!! Je kunt toch nooit iets in orde doen!" Dat weten we dus ook weer! "Ik heb alles opgeschreven wat jij gezegd hebt. Hoe kan ik meer opschrijven, als ik het niet weet?" "Schrijf het op en groter, want anders moet ik mijn bril nog aan doen om het te lezen." "Dan kan het er niet op!" "Schrijf het dan toch groter!" "Je zult toch uit de machine moeten komen, zodat ik er in kan, want zo kan ik er niet aan om te schrijven!" "Ook dat nog! Waarom moet dat allemaal weer zo lang duren?" Stapt uit, ik stap in! "Waarom ben je dat daar nu weer aan het tussenfoefelen? Kun je toch nooit iets doen zoals het moet!" "Als je wil dat het duidelijk is moet ik dat wel bij de snelkoppeling zetten, niet bij het gebruik van de voederbak!" "Toon dat hier! Ja! En zorg dat het de volgende keer onmiddelijk in orde is! Dat dat nu echt nooit kan!"
Vijf minuten later is Ruben er terug : "Papa vraagt of V. gezegd heeft of je die kraan moet overzetten als je de bak aangehangen hebt. " "Niet dat ik weet!" "Hoe moet ie dan zeker zijn dat zijn bak er niet per ongeluk afvalt?" "Met die knop van binnen!" "Dat gaat niet! Alles is dan geblokkeerd. Hij kan ook niet meer uitkippen of uitschuiven!" "????" "Dan weet ik het ook niet!" "Ja, maar ik moet wel antwoord hebben van papa!" "Die kraan overzetten kan geen kwaad, dus zeg dat V. gezegd heeft dat hij die kraan moet overzetten"
pfffff. Ik ken er niets van, en ik moet op alle vragen een antwoord weten... Op kleine practische dingen weet ik nog wel raad, maar technisch??? Vanmorgen was hij bezig over zijn mestklauw. "Heb je dat al eens bekeken? Die olieleidingen zullen daar kapot wrijven. Er is al een schram in en ik heb alleen nog maar enkele keren geprobeerd de klauw open en toe te doen. Dat moest anders gemaakt geweest zijn. Zij (degenen die de mestklauw gemaakt heeft) moet dat ook weten, maar ze vegen daar gewoon hun voeten aan. Ze denken : we moeten nog olieleidingen kunnen verkopen ook! En er is daar niets aan te veranderen! Ik heb die scherpe boord gisteren proberen af te vijlen, maar dat lukt niet echt,..." "Ik weet een oplossing! Als je daar mousse tussen steekt kan dat niet meer wrijven!" Ik ben om een stukje zelfklevende mousse geweest, heb dat op maat gesneden en er tussen geplakt. Het past perfect. Net alsof het zo gemaakt is. En Koen stond sprakeloos, met zijn mond vol tanden! Het lukte zelf, met moeite, om toe te geven dat het goed opgelost was! Dat was dan alvast één pluim op mijn hoed, ook al moet ik er hem zelf opsteken!
De machine is er twee dagen en de poppen zijn aan het dansen...
Vorige week donderdag, nadat ik meermaals gebeld had, was de machine aangekomen bij onze leverancier. We zijn die avond nog gaan kijken. Er moesten daar nog enkele klein aanpassingen gebeuren en dan kon ze geleverd worden. "Maandag zal ze normaal klaar staan!" Zaterdagvoormiddag is Koen met Ruben opnieuw gaan kijken hoe ver het al stond, en de machine stond klaar. Dus onmiddelijk actie : Hij is naar huis gereden om mij en Thomas op te halen. Ik, omdat ik met de wagen terug naar huis moest rijden. Thomas, omdat die dan ook de uitleg kon volgen... Enfin, het nieuwe speelgoed was aangekomen en ze konden beginnen spelen, proberen hoe het ging voor dit, of dat... om al voor de middag tot de vaststelling te komen dat het niet zo evident zou zijn om met die machine uit te mesten, aangezien de beperkte plaats. Enfin, Koen kwam tot die ontdekking, want ik wist dit al lang! Ondertussen deed Thomas ook al zijn beklag : "Papa staat te roepen en te tieren hoe ik het moet doen, dat ik alles verkeerd doe, maar zelf kruipt hij niet achter het stuur!" Een goed begin, wetende dat hij Thomas heel vaak nodig zal hebben om met die machine te leren werken!
Koen wist dat in de namiddag een vriendinnetje, Cindy, zou langs komen voor Thomas. Logisch gezien wist hij dus ook dat hij op Thomas niet kon rekenen... Ruben was er wel. Het kon geen kwaad, zei Koen. Veel tijd had hij niet om met de machine bezig te zijn (zei hij zelf). Hij had ook zijn voederbak nog niet, maar de oude machine is hier nog, tot men tijd heeft om ze te komen halen. De nieuwe machine mag langs de openbare weg rijden, de vorige niet.
Ik ben met Evy de wekelijkse boodschappen gaan doen, en toen ik terug thuis kwam, zag ik aan Koen dat het niet juist zat : "Hoe belachelijk is dat nu weer! Ik heb aan Thomas gevraagd hoe je het uur juist moet instellen, en hij wil niet kijken. Hij zal vanavond wel eens kijken! En ik sta hier!" Of het uur nu juist ingesteld is, of niet, doet er gewoon niet toe om met de machine te werken. Het enige verschil is dat je dan weet hoe laat het is. Ik zag alvast dat het tijd was om in te grijpen, heb gezegd dat ik het wel zou oplossen, en ben met de boek naar de machine gegaan. Het vraagt wel even tijd om op te zoeken en om te bekijken hoe het moet, en ondertussen blijft Koen maar commentaar geven. "'t zal ook niet gaan zeker! Is dat nu zo moeilijk? Dat Thomas nu ook zijn voeten er niet aan veegde. En druk daar niet zo hard op! Moet het kapot??" Oren toe, en verder kijken, tot ik het gevonden had. Ondertussen wist ik ook hoe hij de snelheid van de machine, of het toerental,... en nog een aantal andere zaken, op het scherm kon krijgen. Uitgelegd. Eén keer, twee keer, drie keer,... in de hoop dat het er nu toch voor even in zit... Weer iets dat ik ook bij weet, maar er zijn nog heel veel knopjes aan die machine...
Zondagvoormiddag zou de voederbak geleverd worden. Vroeg, rond 9u, omdat het voorzien was dat ik rond 10u met de kinderen naar mijn broer zou vertrekken. Helaas, blijkbaar werkte dat ding niet naar behoren en vond de leverancier niet onmiddelijk het probleem... Naarmate de tijd vorderde werd Koen steeds nerveuzer. Ten opzichte van de leverancier laat hij dat niet blijken, maar op een moment dat hij alleen is vloog het eruit : "Heel die machine is kapot. Hij zal ze helemaal moeten demonteren. Dat komt NOOIT goed!" Enfin, na rondbellen, wist de leverancier hoe hij het dan toch moest oplossen. Terwijl hij daaraan bezig was (ondertussen was het al 10u30) vroeg ik aan Koen of hij ons nog nodig had (ik wist echt niet waarvoor wij moesten wachten om te vertrekken), waarop een kregelig "Ik weet dat niet! Kun je nu aan niets anders denken dan vertrekken, terwijl het hier niet lukt!" Om 10u40 lukte het dan toch, en zijn we vertrokken, zonder de demonstratie af te wachten.
Mij lukt het wel om op het ogenblik dat ik vertrek alles achter te laten. Genieten van wat komt, en de rest telt niet meer. In de auto werd alles wel nog eens besproken met de kinderen, hoe erg en belachelijk papa wel deed volgens hen. Praten is noodzakelijk om dit te overleven!
's Avonds waren we tijdig thuis en zijn we nog eens uitgebreid gaan kijken naar de machine, vooral om Koen tevreden te stellen, waarna hij nog eens moest proberen hoe het ging om maïs te scheppen. Enfin, Thomas moest het proberen... Het lukte... dus toch nog alles goed? Koen had in de namiddag geoefend om te manouvreren, dus morgen beter...
Deze morgen was Ruben al vroeg op. Hij wou er graag bij zijn als papa voor het eerst voederde met de nieuwe machine en nieuwe voederbak. Een kwartier later zie ik Ruben voor bij rijden naar de weide van de jonge vaarzen, terwijl papa het hekken open doet. Evy is op dat moment boven, met haar raam open aan de zijde van de weide. Ze komt naar beneden : "Typisch, papa staat te roepen en te tieren naar Ruben dat hij het allemaal verkeerd doet, maar hij doet het zelf wel niet! Ondertussen ziet niemand dat hij het zelf ook niet kan!" Thomas is een beetje later ook naar buiten getrokken : "Ik zal maar eens gaan kijken, zeker, zodat papa tevreden is, want ik zou deze namiddag willen gaan fietsen met Cindy. Ik moet vandaag niet werken (vakantiejob) en het is mooi weer." Koen heeft samen met de jongens in de loop van de voormiddag nog het één en ander geprobeerd, op dezelfde manier als de vorige dagen : Thomas of Ruben aan het stuur en Koen maar roepen en tieren. Het uiteindelijke probleem bij dergelijke zaken (bij alles wat wij moeten doen samen met Koen) is dat Koen in zijn hoofd heeft wat er moet gebeuren, maar nooit duidelijk verwoord wat hij wil. "Rij naar dat stro" Welk stro? Links, rechts, voor, boven, onder??? Vragen mag niet, want dan krijg je te horen dat je moet zwijgen, dat het toch logisch is, en dat je wel heel stom bent om dat niet te weten. Een antwoord krijg je toch niet! Dus is het gokken en hopen dat het is zoals Koen in zijn gedachten heeft, want anders krijg je opnieuw de lading. Enfin, Thomas mocht in de namiddag vertrekken, wel duidelijk tegen de zin van Koen, maar Thomas was blij dat hij weg kon. Hij kreeg wel de verwittiging dat hij zijn gsm moest bij hebben, voor het geval dat Koen iets niet wist... Ik maakte me onmiddelijk de bedenking dat het niet logisch is om telefonisch ondersteuning te geven over een machine die je zelf nauwelijks kent...
Rond 16u gingen de poppen helemaal aan het dansen. Ruben kwam naar binnen gelopen (Tiens, ik dacht dat hij bij mijn schoonouders was!) om te zeggen dat ik onmiddelijk met de handleiding moest komen, om te weten hoe die kraan moest staan! Bleek dat hij Ruben opgebeld had "Waar zit jij nu weer??? Zorg dat je hier onmiddelijk bent!" Ik ben onmiddelijk er naar toe gegaan, en Koen was al in alle staten. Het ging niet, de machine was al kapot. En Thomas weigerde te antwoorden als hij belde. 's Avonds hoord ik dat Koen gebeld had, gewoon gezegd had dat die snelkoppeling niet werkte en gevraagd hoe hij het moest oplossen, en toen Thomas antwoordde dat hij dat ook niet onmiddelijk wist, met het nodige gevloek de telefoon dicht gegooid had... Thomas had dus zelfs de kans niet gekregen om te horen wat er verkeerd liep! Koen had al zodanig veel die kraan verdraait, dat hij helemaal niet meer wist hoe ze moest staan. Ik ook niet! geen excuus. Ik moest maar zorgen dat ik het vond in de handleiding. Het stond er niet in! Ondertussen was hij wel maar aan het proberen, en bleek dat er effectief iets niet klopte : wanneer hij mais uitdraaide kwam de snelkoppeling van zijn voederbak los, met het risico om de bak te verliezen. "Hoe komt dat?" "Hoe moet ik dat weten?" Ik mocht trouwens niet kijken naar de machine en/of zijn gefoefel. "Kijk in dat boek, en zorg dat je het weet! En voor de rest moet je zwijgen!" "Het staat er niet in! Bel naar V. (de leverancier)" "Bellen naar V.? En wat moet ik zeggen? Dat ik te stom ben om er mee te werken? Dat ik ze al kapot gekregen heb?" "Wie zegt dat ze kapot is? Vermoedelijk is het een detail die je over het hoofd ziet!" "Wat weet jij daar nu weer van? Kijk in die boek en zorg dat je het weet!" Enfin, na nog een half uur gevloek en getier, heb ik voorgesteld om zelf te bellen naar V. Uitgelegd wat er niet ging, en omdat ik niet op alles kon antwoorden, de telefoon doorgegeven aan Koen. De technieker wist het ook niet en zou langs komen... Een kwartier later was die er en toen bleek dat twee olieleidingen verkeerd aangekoppeld waren en gewoon omgewisseld moesten worden. Een fout gebeurd door degenen die de snelkoppeling geplaatst hadden op de machine, voor de levering, en niet gezien... Niet gezien omdat we er niet op gelet hadden of omdat die snelkoppeling de eerste keren minder vlot open en toe ging. Koen had er vrij veel vet aan gedaan om dit soepeler te laten verlopen. Dus helemaal niets kapot, helemaal niets verkeerd gedaan,... en daarvoor staat hij dan meer dan een uur te roepen en te tieren. Ik heb dan ook nog een kaartje moeten maken, met de bediening van de snelkoppeling en de wieltjes van de joy-stick. Opgeschreven zoals hij het zei en kaartje in de machine bevestigd. Uiteindelijk gaat het wel om zaken, als je ze twee keer gedaan hebt, je toch zou moeten weten. Ik heb niet met die machine gewerkt en ik weet het gewoon door het op te schrijven... Maar als hij met dat kaartje tevreden is...
Zaterdag, zondag, maandag,... we zijn drie dagen ver, en eigenlijk heb ik het nu al gehad. Eigenlijk zou ik ook moeten leren rijden en werken met die machine. Ik zou het wel zien zitten, maar NIET op het moment dat Koen in de buurt is. We zien wel. Mocht het ooit nodig zijn, dan vraag ik wel aan Thomas of Ruben hoe het in elkaar zit!
De laatste tijd valt het nog sterker op dan vroeger : Er komt toch gewoon NOOIT een positief woord uit Koen. Geen enkel, maar dan ook geen enkel. Op alles en iedereen heeft hij commentaar en kritiek. Zelfs goed nieuws verdraait en verwringt hij tot er niets goeds meer overblijft in zijn ogen. Zelfs het feit dat hij voor het ogenblik gratis afval van aardappelen kan krijgen om de dieren te voederen, wat de voederkost een stuk drukt, draait hij in een negatief daglicht.
En van het in het lang en breed uitsmeren van negatieve kritiek op anderen, geniet hij. Zeker als hij die negatieve zaken van iemand ander gehoord heeft. Opblazen, uitsmeren, en met een waar genoegen vertellen om toch maar te bewijzen dat hij gelijk had. Gisteren hoorde hij negatief commentaar over diegene waar Evy haar vakantiejob zou doen. "Dikke nek, uitbuiter, slavendrijver,..." Ik ga daar niet over oordelen, maar hij gaat voorbij aan het feit dat sommige mensen niemand gunnen dat ze goed geld verdienen, ook al is dat met keihard werken. Daarnaast zijn er nog altijd mensen, ook studenten, die denken geld te verdienen zonder te werken. En dan ligt het niet aan hen als ze geen werk kunnen houden... Vaak zijn dergelijke geruchten gebaseerd op jaloezie. Het feit dat ik al hoorde dat die of die daar al meerdere jaren als jobstudent werkt, spreekt volgens mij die geruchten tegen. Maar enfin, voor het ogenblik werkt ze er niet, en laat ik dat dus gewoon los... Ondertussen is het wel nog eens een gelegenheid om zijn dochter door het slijk te sleuren : ze kan niets, ze doet niets, wat zou ze dan een vakantiejob kunnen doen??? Dit heb ik sinds gisteren tot vervelens toe mogen horen. Gelukkig heeft ze het zelf nog niet mogen horen, want het gaat nog steeds niet goed met haar. Ze vlucht de hele dag op haar kamer om papa te ontwijken, kan zijn negatieve houding niet aan. Ik zie haar enkel als we haar roepen om iets te doen (wat ze dan ook onmiddelijk en zonder protest doet), EN op de momenten dat Koen niet thuis is. Dan komt iedereen van alle kanten uitgekropen om samen te zijn.
Wat mij nog het meest verontrust dat zijn Koen zijn complottheoriën die steeds meer opduiken. Hij heeft dat altijd al gehad, maar voor het ogenblik is dat wel zeer sterk toegenomen : wanneer de wereld niet draait zoals hij het ziet, dan heeft "men" een complot tegen hem gesmeedt. En dan maar roepen en tieren dat hij het "ze" wel betaald zal zetten. Uiteindelijk doet hij wel niets, daar niet van, maar wij zitten wel met zijn gedrag dat hij dan maar op ons uitwerkt.
De aangekochte machine is nog steeds niet binnen, en dat is dus het gedroomde scenario voor een complottheorie. "Men" wil niet dat hij die machine heeft. De waarheid is een stuk minder dramatisch : De machine staat bij de hoofdleverancier omdat één optie niet in orde is : de luchtgeveerde stoel was niet geplaatst, en dus heeft men die besteld. Wegens het verlof loopt die levering vertraging op... Ondertussen hebben we wel al de inschrijvingspapieren, de nummerplaten,... Het is een kwestie van enkele dagen. Maar ondertussen stapelen zijn veronderstellingen wel op... Ze hebben ze nodig om te tonen op de landbouwbeurs in Libramont, maar op het ogenblik dat de landbouwbeurs liep, stond ze wel bij de hoofdverdeler, want we zijn gaan kijken... Ze hebben ze nodig voor demonstraties, maar de hoofdverdeler heeft wel dezelfde machine als demo, wat we ook zelf gezien hebben... En zo kunnen we blijven doorgaan. En ondertussen vangen wij wel de vlaag : ik moet maar rond bellen, want je denkt niet dat hij nog met zijn voeten zal laten spelen... Ondertussen hebben ze beloofd om te bellen als die stoel geleverd is. Dus krijg ik de volle lading omdat ik niet zie dat ze "gebeld" hebben, terwijl ik de kalveren aan het drinken geven was. Er was dus wel niet gebeld... Dan maar een hele theorie waarom ze niet bellen... terwijl dat eigenlijk simpel is : omdat de stoel nog niet geleverd is. Helaas breidt zijn paranoïde gedrag zich ook uit over al het andere : zo houdt hij de laatste tijd nauwgezet in de gaten wanneer de postbode langs komt, zodat hij de eerste bij de brievenbus is. Ik moet ze onmiddelijk open maken en alle post eerst aan hem geven, zodat hij ze kan nachecken : ik zou wel eens kunnen post wegmoffelen. ????????? Vraag me af waarom ik dat zou doen! In tegenstelling tot wat hij denkt heb ik niets te verbergen! Ook de uren dat ik werk, voor wie, of ze genoteerd zijn en of ik alle uren aanreken, wordt opnieuw gecontroleerd, want ik zou anders gratis werken voor iedereen ???????????? En leven van de liefde??? En zo zijn er nog zaken.
Dat, wanneer die machine over enkele dagen geleverd zal worden, het allemaal terug beter wordt, is iets waar ik niet in geloof. Ik heb hem bij de hoofdleverancier in die machine zien zitten, heel onwennig, en ik vrees dat het de nodige tijd zal vergen om er vlot mee te kunnen werken. Koen vergelijkt nog altijd de situatie met zijn vorige aankoop, 20 jaar geleden, maar toen was hij nog soepelder, moest die machine enkel dienen om boxen uit te mesten, dus dat kon op zijn tempo, en ik herinner me nog al te goed zijn uitvallen dat die machine niets waard was.... Nu voedert hij ook de dieren met die machine, dus zal hij er onmiddelijk tenvolle mee moeten werken, en dat dat niet van een leien dakje zal lopen is mij nu al duidelijk, want mijn inziens is ze een stuk minder handig dan de machine die hij nu heeft. Hij zal niet toegeven dat het niet lukt, want dat zou wel eens mijn gelijk kunnen betekenen. Ik heb hem dat altijd gezegd, dat die machine minder geschikt is voor dit bedrijf dan de vorige. Maar hij zal het dan wel op alle andere vlakken uitwerken. De komende weken zal niemand niets goeds kunnen doen...
Daarnaast wordt zijn "dubbel gezicht" steeds groter. Waar vroeger alleen zijn negatief gedrag ten dele verborgen werd, of in zijn voordeel gedraaid werd, ten opzichte van de omgeving, is dit nu veel sterker : Ondanks het feit dat hij vroeger bij alles en nog wat zijn broer er bij sleurde, zegt hij nu tegen hem geen woord meer over het hele verloop van het wachten op... Jammer genoeg, want dit is de enige die hem met de voeten op de grond kan houden... Dus lopen de complottheoriën steeds verder op. Zondag, toen we van bij mijn schoonouders vertrokken, vroeg hij zelfs nijdig wie het hem gelapt had om aan zijn broer te vertellen dat we bij de hoofdverdeler geweest waren. Hij zweeg toch, toen ik hem er op wees dat hij toestemming gegeven had aan Ruben om alles in geuren en kleuren te vertellen aan zijn ouders, en dat het logisch was dat ze dat verteld hadden aan zijn broer, die er diezelfde dag, enkele uren later, langs ging.
Het feit dat hij steeds meer zaken verdraait of verzwijgd naar buiten toe, maakt het voor ons alleen maar zwaarder. Ik sta er steeds duidelijker helemaal alleen voor, samen met de kinderen, dat wel, maar uiteindelijk is het mijn taak hen te ondersteunen, en niet omgekeerd. Ook in de begeleiding en zorg voor hen sta ik alleen. En ondertussen speelt Koen naar buiten toe wel voor de ideale papa. Voor het ogenblik zitten zowel Ruben als Evy compleet aan de grond, en houdt Thomas zich nog voor een deel recht aan zijn vakantiejob en zijn vrienden. Ik voel me daarin machteloos en vraag me af hoe het verder moet, want het tij moet dringend keren, willen ze normaal kunnen starten aan het volgend schooljaar. Professionele hulp inschakelen kan ik niet, want daar zal Koen het nooit mee eens zijn, en dan wordt het alleen maar erger. Daarnaast is dit alleen maar dweilen met de kraan open : hoe kan er een oplossing komen, als zijn gedrag, zijn negatieve denegrerende houding in het gezin, niet veranderd??? Hoe zou hij moeten zien dat het niet goed gaat met zijn kinderen, als hij zelfs niet beseft dat de pijn in de voeten van Ruben niet normaal is, en dat daar dringend hulp voor nodig is? Ruben neemt opnieuw regelmatig pijnstillers. En ondertussen zit Koen te zeuren dat zijn ene voet de laatste tijd af en toe pijn doet, dat hij dat best eens zou vermelden aan de huisarts... Waarom ik dan zelf de stappen niet zet? Als ik er durf over te beginnen, dan wordt zijn overtuiging dat het allemaal onzin is, dat er niets moet gebeuren steeds heviger, en krijgt het kind de volle lading dat hij een slapjanus is, dat hij zich dat allemaal maar inbeeld, dat hij gewoon belachelijk doet, dat als hij zo verder doet gepest zal worden op school, dat hij een moederkindje is,.... Uiteindelijk is het wel de bedoeling dat ik dat kind help en niet dat het verder de put ingeduwd wordt. Wie dit zelf niet meemaakt, dag in, dag uit, kan moeilijk begrijpen hoe zwaar en ingrijpend dit is, en hoe machteloos we zijn om aan zijn gedrag te ontsnappen. Daarnaast heb ik het gevoel dat de huisarts niet de geschikte persoon is, dat hij, de keren dat het gemeld werd, veel te licht er over gaat. Ik vermoed dat de oplossing uit de richting van de ostheopatie zal moeten komen, te meer daar Ruben ook regelmatig klaagt over zijn rug die vast zit, en in ostheopatie gelooft de huisarts niet ... Enfin, hij geloofde ook niet in de therapeute van Thomas, en toch is die daar geholpen geweest, meer dan door de kinderpsychiater en medicatie, en is Evy daar nu ook in therapie, met positief resultaat, in zover de thuissituatie dat mogelijk maakt... Maar maak dat eens duidelijk aan Koen... Hulp zoeken zonder dat hij het weet? Dat heb ik wel eens gedaan als het echt niet anders kon, maar ik betrek daar niet graag de kinderen bij (iets achter papa's rug doen) en daarnaast is het zeker niet evident, aangezien zijn sterke controle over mijn doen en laten...
Ondertussen kan ik alleen maar blijven hopen, dat er een oplossing komt, dat er iets of iemand is die het tij kan doen keren. Als de nood het hoogst is... Maar voor de kinderen wordt dit wel vrij urgent...
Naar aanleiding van vragen van Ruben en Evy over het gedrag van hun vader heb ik opnieuw zitten googlen op persoonlijkheidsstoornissen. Vooral voor Evy, waar het vermoeden van autisme is, is het van belang dat er met haar vader duidelijk meer aan de hand is, dan louter autisme. Zo wil zij niet worden. Uiteindelijk heeft de psychiater van het cgz, waar zowel ik zelf als Thomas een tijd begeleiding kregen, het vermoeden geuit van "autisme, met daarop ontwikkelde persoonlijkheidsstoornissen, door niet begeleid autisme in de kinderjaren." Onder andere narcisme werd toen genoemd, maar dat was niet het enige. Toen dacht ik dat heel veel terug te brengen was tot autisme, maar de laatste jaren worden bepaalde zaken toch heel wat duidelijker zichtbaar. Helaas...
Ik zocht op en vond...
Paranoïde persoonlijkheidsstoornis
Diagnostische criteria voor de paranoïde persoonlijkheidsstoornis (DSM-IV): De cliënt heeft een diepgaand wantrouwen en achterdocht ten opzichte van anderen waardoor beweegredenen van anderen geïnterpreteerd worden als kwaadwillig. Dit kan onder andere blijken uit het volgende. De cliënt:
vermoedt vaak, zonder gegronde redenen, dat anderen hem buitensluiten, schade berokkenen of bedriegen.
wordt gepreoccupeerd door ongerechtvaardigde twijfels aan de trouw of betrouwbaarheid van anderen.
neemt anderen met tegenzin in vertrouwen, op grond van de ongerechtvaardigde vrees dat de informatie tegen hem gebruikt zal worden.
zoekt achter onschuldige opmerkingen of gebeurtenissen verborgen vernederingen en bedreigingen.
is halsstarrig rancuneus, vergeeft geen vernederingen, aangedaan onrecht of kleineringen.
bespeurt kritiek op zijn karakter of reputatie en reageert dan snel met woede.
is terugkerend achterdochtig betreffende de trouw van de partner.
Dit is voor het ogenblik toch wel heel duidelijk herkenbaar...
Het gaat niet goed met Evy. Gisterenavond zat ze te huilen op haar kamer. Waarom wist ze niet. Ze gaf wel aan de laatste tijd nog nauwelijks te slapen... Ik vermoedde het dat dit in de vakantie de verkeerde kant zou opgaan. Thuis zitten, geen structuur, af en toe wel moeten helpen in het huishouden of met Koen, maar de hulp in het huishouden is miniem, en de hulp die Koen vraagt is weinig gestructureerd, en dat doet ze met het gevoel dat het toch nooit goed is wat ze doet... En ondertussen steeds maar vluchten naar haar kamer... voedingsbodem genoeg om een depressie terug te laten oplaaien. Wat zij nodig heeft is gestructureerde en begeleide actie. De vakantiejob die ze niet mag doen,was ideaal daarvoor. Volgens Koen zouden de beter betaalde vakantiejobs zomaar uit de lucht vallen, zouden er nog een heleboel mogelijkheden zijn. Tot nu toe is dat NIETS! Ik had ook niets anders verwacht. De betere vakantiejobs liggen ook niet zo voor het rapen.
Morgen gaat ze een dagje op stap met vrienden. Hopelijk kan ze zich daar een stuk aan optrekken, maar ik vrees ervoor. Ondertussen probeer ik een afspraak te maken met haar therapeute, in de hoop haar toch min of meer door deze vakantie heen te helpen. En dat terwijl het op een totaal andere manier had gekund...
Ruben klaagt steeds meer over zijn voeten. 's Morgens, het eerste half uur dat hij opstaat, geraakt hij nauwelijks weg. Daarna betert dat geleidelijk aan, alhoewel hij aangeeft dat de pijn nooit helemaal verdwijnt, en naarmate de avond nadert, laait de pijn steeds meer op.
Ik weet niet hoe dit op te lossen. Aangezien de oorzaak niet echt duidelijk is, vrees ik dat dit een zoektocht wordt naar hulp, naar een oplossing. Niet dat ik het er niet voor over heb, maar hoe moet ik dat klaarspelen??? Er mag al niet gezegd worden dat Ruben zijn voeten pijn doen. Ruben durft het helemaal niet meer aangeven aan papa. Liever op zijn tanden bijten, de pijn verbijten, en doen alsof er niets aan de hand is, dan opnieuw de volle lading over zijn hoofd krijgen hoe belachelijk en kinderachtig hij wel is. Met de go-cart rijdt hij niet meer... Papa geen reden geven om te zeggen dat het daar aan ligt. Met zijn nieuwe fiets heeft hij één keer gereden. Voor de rest staat hij daar. Beseft dan niemand dat dit voor een beweeglijk kind als Ruben gewoonweg niet normaal is, toch wel heel duidelijk maakt dat er meer aan de hand is? Niet klagen, maar dragen. Uiteindelijk zit er in dat kind meer volwassenheid dan in heel Koen. Alleen is hij daar niet mee geholpen.
Gewoon bellen, hulp zoeken, en Koen negeren. Was het maar zo eenvoudig. De laatste dagen, sinds het weekend, hebben we iets meer ademruimte, maar dan wordt het gewoon terug niet meer doenbaar. Wie dit zelf niet meegemaakt heeft, kan onmogelijk inschatten wat dit betekent.
Het is eenvoudig om vanaf de zijlijn te zeggen, wat ik moet doen, maar zonder ondersteuning kan ik niets bereiken. Het doet mij denken aan de vrouw uit de straat die zelfmoord pleegde : blijkbaar wist iedereen in de omgeving hoe ze door haar man geterroriseerd werd, maar iedereen keek toe van op afstand. Steun had ze niet. Nochtans is een narcist gemakkelijk te beïnvloeden van buitenaf, te sturen, want hij valt niet graag van zijn voetstuk, wil zijn imago naar buiten toe hoog houden. Eén iemand die hem duidelijk maakt dat het in zo'n geval normaal is dat je hulp zoekt voor Ruben, dat hij/zij het voor zijn eigen kinderen zeker niet zo zou laten, zou blijven afwachten maar zou zoeken naar een oplossing,... en ik krijg van hem carte blanche. Ik weet wel, die hulp zou dan wel zijn verdienste zijn, kan hij op zijn blazoen schrijven,... ik zou dan alleen maar uitvoeren wat hij zegt, maar dat hij met de pluimen gaat lopen, kan me niet schelen. Als er maar hulp zou komen... voor Ruben, voor Evy,...
Ik weet het wel : Koen wil, vanuit zijn eigen gebrek aan zelfvertrouwen, vanuit zijn eigen onkunde, hoe dan ook zijn wereld overeind houden, tonen, naar de buitenwereld toe, dat hij iets is, dat hij iets betekent. De kinderen en ik moeten daar in mee draaien. Het feit dat we op bepaalde momenten boven hem uitstijgen, qua inzicht, qua sociale vaardigheden, qua intelligentie,... doet hem zijn eigen onkunde beseffen, en moet hij hoe dan ook vermijden. Zijn eigen angsten, zijn eigen onvermogen,... liggen aan de basis van zijn psychisch agressief gedrag. Kleineren, vernederen, overbulderen,... om toch maar niet zijn eigen onvermogen te moeten inzien. Niet dat er iemand moeite mee heeft met het feit dat hij heel veel niet alleen kan, dat hij hulp nodig heeft, maar zelf kan hij dit niet aan. Inzicht in de situatie heb ik genoeg, maar hoe ik dit moet oplossen, daar heb ik geen idee van? Hij accepteert niets van mij. Ik heb heimwee naar de tijd dat zijn vader hem stuurde. Niet dat die man alles kon oplossen, maar het was toch een stuk leefbaarder
pffff Ik heb dus vrijdagavond nog de volledige keuken opgeruimd en gepoetst. Ruben kwam mij helpen, vond het blijkbaar niet aangenaam om bij papa aan de T.V. te zitten. En ik vond het fijn om gezelschap te hebben. 
Er waren nog onoverkomelijke bergen werk te verzetten tijdens de vakantie, volgens hem. Preek van gisteren! En nu kan hij het zich plots permiteren om een namiddag niets te doen??? Of is al dat werk, dat onmogelijk kon gebeuren in veertien dagen tijd plots in één dag af?
Ik heb het op mijn manier en mijn tempo gedaan." Gelukkig ging Thomas er zo mee om.
Dat beloofd voor de komende week, want er moet nog heel wat gehaald worden voor de start van het schooljaar : nieuwe kledij, boekentas voor Ruben, schoolgerief, sportschoenen en andere schoenen,... en dat lukt dus wel niet op één namiddag. 
Als je daar mousse tussen steekt kan dat niet meer wrijven!"
